Poezi nga Poetë të ndryshëm

[YanYan]

Eja... kokën dua ta mbështes
Mbi gjirin tënd të tallazitur...
Jam lodhur shumë, ndoshta edhe vdes –
Se kam një jetë duke të pritur!

Eja... dua të kridhem te ti,
thellë e më thellë, siç di vetë
Në mos qoftë as kjo dashuri,
më thuaj, ç’dreqin mund të jetë?

Robert Shvarc

[YanYan]

Leonard Cohen - Atje për ty

Kur gjithçka u përmbys,
Dhe dhimbja shndërrohej në të vërtet
Tashmë e kuptova,
Isha atje për ty, përjetë.
Mos më pyet "si ka mundësi"
E di që tashmë është realitet
Kuptova se ekzistoja
Veç atje për ty, plot një jetë.
Planifikoja të ardhmen time
Si bëj gjithmonë
Por kur tashmë mbas shoh
Kuptoj se koha veç për ty shkon.
Ecja nëpër rrugët dimrore
Sikurse edhe sot eci
Dhe jam i ngrirë me padrejtësi
Nga fakti qe atje shpirti im ngeci.
E shoh të shkuarën e jetës time
Tashmë në të ekranit vetmi
Isha asnjëherë unë
Ishe gjithmonë, veç ti.
Ti më dërgoje atje,ti më risillje këtu
Si objekt të thyer që nuk mundem
Dot ta ngjisë
Dhe krijoja forma , objektesh të tjera
Jashtë ndërgjegjes - dëshirës time
Duke e bërë llogjikën e
Të menduarit thërrime.
Haja dhe pija verë, brenda atij trupi
Që mendoja se i imi ishte, por
I transformuar gjithmonë ishte aty
I veshur si arab, i veshur si çifut
Gjithmonë kam mbajtur mask
E kam mbajtur përherë për ty.
Gjëndje triumfante , shpesh i revoltuar
Bota zbret drejt së vërtetës një ditë,
Me gjak e nerv të shkumëzuar
Dhe vdekja është një stil i vjetër
Dhe vdekja është një stil i ri
Gjithmonë kam qenë atje për ty
Gjithmonë i ngrirë në padrejtësi.
E shoh të qartë, kahera e di,
Isha asnjëherë unë
Ishe gjithmonë ti.
Dhe isha atje për ty,
Për ty e dashura ime
Në momentin e së vërtetës,
Ku sipas rregullave të lojës tënde
Gjithçka kishte përfunduar.

[Antika]

Me zuri nata rruges

Ne mal me zuri nata pus
Debora shfrynte , ish Janar
C´do porte ish kycur, s´dilte kush
Dhe s´gjeja vend te ndizja zjarr.

Papritur fati shpejt mu qas.
Nje vajze poqa per cudi!
Ajo me ftoi ta ndiqja pas.
Te gjeja vater e shtepi.

Ne gjunje u fala mu ne prag.
Qe s´ngriva akull e kallkan;
I thashe :-shtrome nje jatagan
I thashe :-hidhme nje jorgan.

Ajo me gjeti nje carcaf.
Ma shtroi dyshekun shpejt e shpejt.
Nje vere nxorri nga nje raft
Me tha te flija me shendet .

Te ndahesha me vinte keq ,
dhe mora zemer gjeta shkas.
- I kendshem qeka ky dyshek
por nje jastek une e kam pak .

Me solli ne ode nje jastek ,
ma vuri me kujdes nen vesh .
dhe une i dhashe fet e fet
nje puthje te embel si peshqesh .

Ju skuqen faqet si perri
i derdhi fjalet si mendafsh.
Nese ke nder e dashuri ,
me ler te paster , ahh me qafsh.

Mendafsh i bute ish flok i saj
dhe bar mbi shteg e monopat.
Ish trendafil i kuq ne maj ,
ajo qe shtroi ate krevat.

E kish te bukur kraheror
nje kraheror qe vetem zbardh,
si dy kodrina me debore
qe ngre mes eres dimri i madh.

E perqafova plot me mall
ate qe shtroi ate krevat.
E paster ish , o Zot me fal,
si ky tufan qe fryn ne shpat.

Ajo me mua nuk u sha
dhe nuk i hapi syt e zez.
Mes meje dhe mes murat ra
dhe s´fjeti dot gjer ne mengjes.

Dhe kur u zgjua prap mu qas
e perkedhela perseri.
Ma prishe jeten ,ah me qafsh
me foli e imja dashuri.

Dhe tek i puthja ata sy ,
me belbezonte : mos e mos
I thosha kur te jem me ty,
sa here shtratin do ma shtrosh?

Gjilperen mori ne mengjes,
u ul e heshtur ne minder.
Kemishen time me kujdes
e qepi plot me mall e nder.

Dhe ikin vitet nje nga nje ..
dhe lulja cel dhe fryn tufan.
Por se harroj ne jete ate,
qe shtroi dyshekun me jorgan.
__________________

[deas]

Pjesë nga Rubairat e Omar Khajamit përkthyer nga Fan S. Noli


1.

Natën kur flija, më tha shpirti: "Pi!
Në gjumë dhe në Varr s`ka lumturi:
Ngreju! Sa rron, zbras Kupa dhe puth çupa;
Se ke shekuj që të flesh në qetësi".

2.

Në ëndërr, kur Agimi zbardhëllonte,
Një zë që nga Taverna po gjëmonte:
"Çohuni, djema, e Verë sillnani,
Se Fati na e tha lëngun sonte".

3.

Dhe posa në Tavernë këndoi gjeli,
Besnikët jashtë thirrën "Portat çelni!
E shkurtër është Jeta, ja, u mlakmë
Dhe mbetmë si kofini pas së vjeli".

4.

A di përse këndesi po këndon
Dhe menatë nga gjumi po të zgjon?
Që shkoi një ditë po të lajmëron,
Dhe ti, çkujdesur, fle dhe ëndërron.

5.

U gdhi! Me Verë zëmrën e zbardhëlloj
Përdhe çdo Fe të Natës e dërmoj:
Në Djall dërgoj Parajsën e pëpjetë,
Gërshtein me lahutën lavdëroj.
6.

Kur Diellin, me zjarr kurorëzuar,
E pret me gas Natyra faqeshkruar,
Shoqen me mall po shoh në gjumë shtruar
Dhe foshnjën buzëqeshur më të zgjuar.

7.

Ja, Kup`e Qiellit skuqet prej Agimit,
Bilbili nisi këngën e dëfrimit
Me trëndafilin: Eja, Faqepjeshkë,
Natyra qesh; nem Qelqin e Rubinit.

8.

Zgjohu-u! Mëngjezi me shigjet`e grisi
Perden e Natës, Yjt`I arratisi,
Dhe Dielli gjahtar me rreze kapi
Çdo majë mali, pallati e lisi.

9.

O Engjëll faqedritë, ja u gdhi,
Shtjer Verë dhe këndo me ëmbëlsi!
Xhamshidi e Khosroj qysh lulëzuan,
Qysh dimërojnë sot në Varrverri.

10.

Ja, Mars`I ri dëshirat na valon,
Çdo shpirt I mënçur në Gërmadhë shkon
Ku dor` e Moisiut zbardh nga degët
Dhe frym` e Krishtit tokën gjelbëron.


11.

Mbi lulet po pikojnë vesë retë
Dhe me një zë qiellor Bilbili shkretë:
Ah, Verë! Verë! Trëndafilit
I lyp t`i skuqë faqëzën e zbehtë.

12.

Bilbili nëpër kopshtet në Pranverë
Sheh Lilin Kup`e Trëndafilin Verë
Dhe thotë: "Puthuni e pihuni!
S`e gjeni këtë ditë tjatër herë".

13.

Shiko luadhe, luke, bukuri
Lumenj kristali, kronj e brohori:
Nga dimri Ferr pranvera Qiell na ndriti,
Gëzo mi Dhč Parajsën me Huri.

14.

Desh Trëndafili e thotë: "Lulëzoj
Dhe botës bukurinë po ia shtoj:
Pastaj e hap kuletën e mëndafshtë
Dhe përmbi kopsht thesarin po e shtroj".

15.

"Jam, thotë, lulja e Josefit t`ri
T`egiptes, xhevair, zëmërflori:
Ja edhe rrob`e kuqe gjak, e çjerur
Prej vëllezërve dhe gruas Petefri.

16.

Tufani kopshtin kur ma çakërron
Dhe Rrot`e Fatit shpresat m`i dërmon,
Pështillem si burbuq`i Trëndafilit,
Po zemra gjak përbrenda më pikon.

17.

U dogja dhe u pëvëlova: Verë!
Nga vrer`i lotëve u shova; Verë!
Në Qelq rubin, e Dashur, dhe Luten
Dhe nga ky zjarr shpëtova: Verë!

18.

Me Ver`e Vajza, me Lahut e valle,
Me Fyell e me Këngë po s`cu çmalle,
Jeta s`vlen hiç: Se pa këto nuk është
Veç pemë helmi, pus e tym vërdallë.

19.

Nga njëra dorë Trëndafil e Grua,
Nga dora tjatër patsha Rrush e krua:
"Zotit - po thoni i arthtë keq për mua!"
Po as m`a fal pendimin, as ia dua.

20.

Një Engjëll më tërhiqte në Xhami,
Një Djall po më zvarrniste në Dolli;
Po Ver`e kuqe e fitoi davanë:
Gërshet këtej - edhe andej Hardhi.



21.

Në prehrin e Hurisë kur gëzohesh
Veten humbet, e veten gjen, bekohesh:
Kur pi kungatën shpirtrëmbenjëse,
Përsipër Jetës, Vdekjes Lartësohesh.

22.

Te Shpell`e Verës kemi hedhur mendjen,
Dehemi, puthim për të mbledhur mendjen:
ç`pyet? Gjykim e tru na kanë rrjedhur,
Se Vajzat na e kanë vjedhur mendjen.

23.

"Pse s`pi më pak?" më thonë njerëzia,
"Për ç`arësye s`ka kufi Dollia?"
Një: Faq`e Vajzës; dy: Rubin`i Verës,
Ja shkaqe si kristal nga qartësia.

24.

Drit`e Kungatës vlen çdo mbretëri
N`Evropë dhe n`Afrikë dhe n`Azi:
Rënkim`i Vajzës mallëngjen më rëndë
Se çdo shamat`e turmës në Xhami.

25.

Fito një Zemër, puthe dhe rrëmbeje,
Dhe adhuroje si Altar prej Feje:
Një qind Qabera s`vlejnë sa një Zemër;
Zemër kërko, Haxhi, jo Gur Qabeje.

26.

Si mjer`ay që Dashuri s`ka ndjerë
Dhe zemra s`i ka ndritur në prënverë:
Pa Ver`e Dashuri çdo dit`e shkuar
Prej meje s`nëmërohet asnjëherë.

27.

S`ka hir apo shëmtim në Dashuri,
Për Ferr e për Parajsë s`ka mërzi,
As për pallate a kasolle a shpella
As për mëndafsh a rrecka a stoli.

28.

Kjo zemr`e marr`e mbytur në mjerime
Pa prerë vuan e lëshon rënkime:
Kur më dha Zoti Verë Dashurie,
Ma mbushi kupën gjak prej zemrës sime.

29.

E prisja! Si rrufeja më tronditi!
E Dashura më shkoi, më neveriti:
S` e çmoja kur e kisha... Ah, ç`ma priti!
Në Ferrin nga Parajsa më vërviti.

30.

Rënkoj e pshrëtij, se s`të kam pranë,
M`u çuar zemra, vojtjet mënt s`më lanë,
Askujt s`ia qaj dot hallin, djall` o punë:
Vrermjalt`e flagëves`e qeillhapsanë!


31.

Nga hidhërim'i ndarjes jam përpirë,
Sa e sa herë zemra m'është grirë:
Ty natën të kujtoj e psherëtij,
Nga malli digjem, si qiriri kam shkrirë.


32.

Kur s'dhëmp e s'shëmp nuk është Dashuri,
Pa Ferr s'gjen dot Parajsë dhe Huri:
Kur zjarr' e ke në gji, me nat' e ditë
Sot ndrit me gas e nesër ndes më zi.


33.

Te rrug' e Trëndafilit plot me gjëmba
Pikova gjak, u çora dhe u shëmba:
Pa qindra plag' e çpojtje s'qepeht krehri
Në flokët e së Dashurës me dhëmba.


34.

Zemrën me sy e dashura ma ndes,
Zemraqiri me flakën rron e vdes:
Te flak' e bukur zemraflutur turret,
Kurban e tëra digjet pa kujdes.


35.

Me syrin bukuri e dritë çpall,
Në zemrën Dashuri e zjarr më kall:
Ti s'më vë re aspak ose më tall,
Kur unë pshërtij për ty me mall.


36.

Zefire, fryre, syri im të pa,
Nga gjoksi zemra m'iku dhe më la
Dhe dyke fluturuar pas të ra:
Banesën sot në gjoksin tënt e ka.


37.

Selvia që më bëri skllav e mbret
Tani më nisi prapë muhabet;
Më qesh me buz' e sy, se shpirti i thotë:
"Bëje të mirën dhe e hith në det".


38.

E dashura shkëlqeu, më vërboi,
Zemra më fliste gjuha më pushoi:
Kush pa me sy torturë kësisoj?
Nga etja u dogja, u shova mun te kroj.


39.

Kush në Gërmadhen të ka prurë, kush?
Kush ta ka çfaqur natën mirë, kush?
Kush të ka fryrë të më ndezësh furrë
Nga Dashuria të sëmurë, kush?


40.

Në këtë Dhe pa prehje, pa pushim,
Jam lodhur me kërkim e udhëtim:
Të bukur Qiparis si ti s'kam parë,
S'të kapërcen as hëna në shkëlqim.

dua te me falni nese i ka sjelle dikush tjeter ketu por jane vertet shume te bukura ndaj...

[deas]

Rudaki

Nga Rubaitë

* * *

Er'e ngjyrë i rrëmbeve nga të kuqtë trëndafij,
Ngjyrën - faqes së purpurtë, er'i dhe gërshetit të zi,
Ujrat do trëdafilohen kur të lash fytyrën ti,
Floku yt, lëshuar n'erë, deh e çmend një njerëzi.

* * *


Ç'më duhet, pa fytyrën tënde dhe dielli që shndrit?
Pa ty ç'më duhet edhe hëna, kur natën farfurit?
he larg nopranit në qëndrofsh, siç jam unë vetë,
Nuk do le ditë pa të parë, pra, më prit.

* * *

Plot një qilim me vojte na dha fati - ja kush jemi,
Në zemër flakën fshehim, zi në sy, - ja kush jemi.
Kush bie në kurth të lojës s'egër hakërruese,
Ata që fati hedh në det trazimesh - ja kush jemi.

* * *

Si tekanjoz i çmendur mos u bëj, në qofsh shpirtmadh,
Të verbër, të gjymtuar mos i shaj, në qofsh shpirtmadh,
Mos e shqetëso njeriun që rrëzohet,
Atë që ra përdhe ta ngresh, në qofsh shpirtmadh!

***

I lirë ji në shpirt o Rudaki, dhe jetë dosido ti mos kalo,
Si një pishtar ndriço me mend edhe në zemër, si t'urtët ti jeto,
E keqja s'vjen vetëm për ty, rrëmben ajo këdo,
Kjo botë shumë vojtje ka, një çast të lumtur veç kërko!

***

Botën e kalbur grryej dhe mendo,
Prej magjistari një shaka kujto,
Ç'të mirë gjen, me prrallë krahasoje,
Dhe shtigje të këqia mos lakmo!

***

Të brejtur thellë jemi ne - kështu e ka kjo jetë,
Si mbi trumcakë vdekja rri, - skifter ngrihet përjetë,
Çdo lule shpejt' a vonë fishket e prapë do të thahet,
Dhe fshes'e vdekjes fshin çdo gjë që mbet mbi dhe e shkretë.

***

Me bojë të zezë nuk i lyej të thinjët flokë të mi,
Që të më thonë prapë djalë, të bredh si në tër ri.
Kur qajmë kohën e kaluar, ne veshim rroba zije,
Rininë qaj dhe prandaj thinjat i lyej në të zi.

***

Dikur, o kohë, ish i pasur, gojtar, fytyrëndritur,
Me punë dilte kësaj ane, tek kalëronte bukur.
Si të kalojnë nja dhjetë vjet, ç'do të thotë vallë shahu?
Ta shohë mplakur, varfanjak, pa kalë e të cfilitur?

***

Kandilin që hedh dritë, ta mbash në largësi,
Unë druaj se ndriçimi zbeh tënden bukuri,
Oh, zemra përvëlohet, përhapet erë shkrumbi,
Kjo djegie nuk të prek, e ftohtë më je ti.

***

Një mal i tërë mbytyr gjak naltohet vrik
Mes asaj udhe ku do shkosh, i ngrysyr mik.
Grave të tilla si Lejlaja keq s'u vjen,
Vetëm Mexhnuni mir'e dijti: zemra u pik.

***

Kam ikur shumë larg prej teje, një brengë më mundon,
Ky helm në gaz do kthehet shpejt, nëse ti më takon.
Vras mendjen netëve, me shpresë se do vish,
Oh, si do rrahë kjo zemr'e shkretë që të kërkon!

***

Gërshetat kur ia shpleks asaj, një mjegull bie mbi tokë,
Si kthetra shqipeje të ngjajnë, të kreshpëruar flokë!
Kur nyjet një nga një ia zgjidh, ia shtron ti kaçurrelat,
Si myshk Tarazi shkundërmon, që kund s'e gjen në botë.

***

Pas bukuroshes s'egërsuar ne rrahëm udhët gjithandej,
Kërkuam shoqezën ngado, i ramë tokës tej e tej.
Prej pune duart u çmësuan e në shtegtime mbetëm,
Na ranë këmbët, u coptuam, mes gurësh të mëdhenj.

[elvio]

Si trëndafil më je, moj dashuri,
që hapet në qershor
dhe kaq e ëmbël rrjedh si melodi
që derdhet nga një kor

Si ty moj çupë kurrë nuk kam hasur,
të dua, dot s'përmbahem,
do të të dua ty gjithmonë, e dashur,
gjer detet krejt të thahen.

E dashur, gjer të thahen detet
gjithnjë do të të dua,
gjer guri copa-copa të tretet,
të bjerë baltë mbi mua.

Ah, lamtumirë e vetmja dashuri
ah, lamtumirë për pak
nga fundi i dheut do vija përsëri
tek ty, po t'isha larg


Robert Berns

[elvio]

Mbreti i Elfëve

Natës me erë, kush rend nxituar?
Janë at e bir, ecin kaluar.
Burri në gjoks djalin mban fort,
Mos ta rrahë era, të rrijë ngroht'.

"Bir, pse e rrudh ashtu fytyrën?"
"At, nuk e sheh Mbretin e Pyllit?
S'ia sheh kurorën, shpatën e mprehur?"
"Bir, para nesh është veç pak mjegull."

"O djalë i mbarë, eja me mua!
Kam lodra shumë, të dy të luajm',
Të shohësh bregut, çfarë lule paska!
T'qep nëna ime tesha të arta."

"O at, o at, ti s'e dëgjon,
Mbretin e Pyllit ç'po më premton?"
"Qetsohu bir, ësht' era, e marra,
Që tund ndër degë gjethet e thara."

"Ti djal' i mirë, a s'vjen të shkojmë?
Vajzat e mija presin, ka kohë.
Zënë dorpërdore, vallen po hedhin,
Për ty këndojnë, të përshëndesin."

"At, ati im, ti nuk i sheh,
Bijat e Mbretit tek rrinë atje?"
"Po, biri im, i shoh vërtet:
Përpara nesh janë shelgjet pleq."

"Ç'je sa i bukur, të dua shumë!
S'vjen me të mirë, ta kthej me dhunë!"
"O at, më vrau! Nuk e sheh, vallë!?
Mbreti i Pyllit don të më marë!"

Trembet dhe burri, me ngut grah kalin,
Në gji më thellë e pushton djalin.
Mbrin në oborr me mund, i mekur;
Ndër duar djali i kishte vdekur.


Johan WoWolfgang Goethe

[Alima]

...


EVROPË, KËLYSHET E RUSISË JE DUKE I LEDHATUAR

Evropë, në histori është qartë e s...hënuar,
Se para një shekulli rëndë na ke dëmtuar,
Kur me lejen tënde tokat shqiptare janë copëtuar.
Nejse, qoftë e shkuar edhe pse vështirë për t’u harruar.

Shpresoja se në ndërkohë je vetëdijesuar,
Por kërkesat tua nënshtruese më kanë hutuar.
Ti sërish trysni mbi shqiptarët je duke ushtruar.
Fqinjësi të mirë me tjerët nga ne janë duke kërkuar!

Evropë, kërkesën tënde gabimisht e ke adresuar,
Kërkoje prej atyre që Rusinë e kanë “nënë” të preferuar.
“Shqiptar i mirë, shqiptari i vdekur!” shpesh e ke dëgjuar,
“Fqinjët” tanë ndër shekuj janë duke e kënduar.
Evropë, kujdes, pjellën e Rusisë je duke e ledhatuar!

Harruat se nga tokat stërgjyshore na kanë dëbuar.
Evropë, shkau s’ndihet i qetë në tokën e uzurpuar.
Ti e di se ai vazhdimisht është duke na sulmuar,
Me shpresë se dikur në pronë të huaj ka për t’u rehatuar.

Evropë, më në fund jemi vetëdijesuar,
Se Rusi e dobësuar nënkupton Shqipëri (Iliri) e forcuar.
Me të drejtë, këlyshët e Rusisë duhet ndëshkuar.
S’ka tjetër mundësi në Iliri për t’u bashkuar.

Për çudi disa mendojnë se kjo mundësohet në Evropën e bashkuar!
Zëra të ngjashëm me ata që dikur në ish Jugosllavi i kemi dëgjuar.
Të gjorët ende në ëndërr janë duke jetuar,
Se çështjen Shqiptare, Evropa drejtë ka për ta trajtuar.

O shqipe, vetëmbrojtjen vetes t’ia obligojmë,
Asgjë më shumë, vetëm se drejtësi kërkojmë.
Të bindur se gjendjen për të mirë duhet ndryshuar,
Janë shumë trima që pa përtesë luftën kanë për ta vazhduar.

Është fakt i pamohueshëm që duhet ta besojnë.
Ata që dyshojnë, e kanë nga frika, këtë e kuptojmë,
Ama së paku të mos na pengojnë.
Nëse po, ua bëj me dije se rëndë gabojnë.

Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 14.03.2012

[Alima]

...

FILLIMISHT NDËSHKIM HISTORIK, DHE PIKË



Heu politikë, he politikë, kërkohet nga ne “Pajtim historik!”!
Sa të pagdhendur që jeni, po si me u pajtuar?!
Kur shkau ndër shekuj na ka masakruar,
I pa penduar, për asnjë vrasje të vetme falje s’ka k...ërkuar.

Sa që edhe vrasjet e fëmijëve i ka arsyetuar,
Si i pamëshirshëm aq shpesh i dëshmuar.
Gjithmonë i gatshëm krimet për t’i vazhduar,
Mbetet gjakatar, s’ka për t’u përmirësuar.

E ti “lider” në postin tënd i rehatuar,
Paturpësisht e thua se gjërat kanë ndryshuar!
Për ty, o “shqiptar” faqezi, si duket turpi s’ka kufi!
Jo gjak shqiptari, por as gjak njeriu s’ke ti.

O mjeran, kujto familjet që shkau i ka përdhunuar,
Shumë prej tyre për të afërmit e humbur ende janë duke lotuar.
Mos harro se të mbijetuarve shpirti s’ka për t’iu qetësuar,
Përderisa pjella e Rusisë jeton e pa ndëshkuar.

O i pafytyrë kur e thua se e tëra ka ndryshuar,
Dhe se drejtë ardhmërisë duhet shikuar,
Vetëm se popullin tënd e ke mashtruar,
E le të papërgatitur, dhe të hutuar!
Kështu, shkaut i krijon hapësirë për të vepruar.

O, jo, me diplomatin e huaji s’jam i befasuar,
S’vonon shumë dhe xhep mbushur ka për t’u larguar.

Por me ty o “mikë”, që e lodhe shqiptarin me politikë!
Kthjellohu, jo “Pajtim historik!”, së pari “Ndëshkim historik.”.
A kuptove, ore “mikë”, mjaft më, fund dhe pikë.
Ose largohu nga ai post i mallkuar, që arsyen ta ka verbëruar!

Samidin Xhezairi (Komandant Hoxha, Prizren) 18.03.2012



.

[Zero Cool]

Kam drojë se më thyhesh në dorë
si një gotë kristali
si një vazo lulesh
si një amforë detesh
E brishta ime.
Kam frikë se më shkrihesh në gojë
si fjollë bore
Se më thahesh në diell
si fije bari
Kam frikë.
Kur jam me ty…

Në ato çaste të ëmbla amshimi.

Agim Vinca

[lovely]

Ku shtrohet Vala

Ku shtrohet vala përmi zall
E fryn një këng' e pakuptuar,
... Të pashë, motër, plot me mall,
më pe me shpirt të llaftaruar.

Q'aherë silleshim me nge
Gjith vet-i dytë, vet'e dytë...
Dh'i shtinja sytë gjith përdhe-
Gjithë përdhe m'i shtinje sytë...

Po me t'u ndarë vet e vet,
Më s'kishim turp që s'kishte fjalë...
Na ritej malli posi det,
Posi një det që vjen me valë:

E prapë silleshim me nge
Gjith vet-i dytë, vet-e dytë;
E prapë sytë gjith përdhe,
Gjithë përdhe pikonin sytë.

Q'aherë qamë plot me mall
Atë vështrimin e kaluar,
Ku shtrohet vala përmi zall
E fryn një këng' e pakuptuar.

Se kish kuptim që s'kish kuptim,
Kuptim'i fellë-i mallit t'onë;
Se malli jon'ish zotërim,
Që robëron përgjithëmonë;

Se s'dashuronja-as un' as ti,
Po dashuronte dashurija:
Një dashuri - një fshehtësi
M'e fshehur sesa fshehtësija.

LASGUSH PORADECI

[Antika]

Postimi origjinal është bërë nga lovely

Ku shtrohet Vala

Ku shtrohet vala përmi zall
E fryn një këng' e pakuptuar,
... Të pashë, motër, plot me mall,
më pe me shpirt të llaftaruar.

Q'aherë silleshim me nge
Gjith vet-i dytë, vet'e dytë...
Dh'i shtinja sytë gjith përdhe-
Gjithë përdhe m'i shtinje sytë...

Po me t'u ndarë vet e vet,
Më s'kishim turp që s'kishte fjalë...
Na ritej malli posi det,
Posi një det që vjen me valë:

E prapë silleshim me nge
Gjith vet-i dytë, vet-e dytë;
E prapë sytë gjith përdhe,
Gjithë përdhe pikonin sytë.

Q'aherë qamë plot me mall
Atë vështrimin e kaluar,
Ku shtrohet vala përmi zall
E fryn një këng' e pakuptuar.

Se kish kuptim që s'kish kuptim,
Kuptim'i fellë-i mallit t'onë;
Se malli jon'ish zotërim,
Që robëron përgjithëmonë;

Se s'dashuronja-as un' as ti,
Po dashuronte dashurija:
Një dashuri - një fshehtësi
M'e fshehur sesa fshehtësija.

LASGUSH PORADECI

Ishte ne recital per dite te shkolles ...
..e vakt o vakt !

[YanYan]

Thellë në veten teme flejnë kangët e pakëndueme,
të cilat ende vuajtja as gëzimi s'i nxori,
të cilat flejnë e presin një ditë ma të lumnueme
me shpërthye, m'u këndue pa frigë e pa zori.

Thellë në veten teme kangët e mija jesin...
e unë jam vullkani që flen i fashitun
por kur t'i vije dita të gjitha ka me i qitun
në njëmijë ngjyra të bukura, që nuk vdesin.

Por a do të vijë dita kangët me u zgjue?
Apo ndoshta shekujt me ne prap po tallen?
Jo! Jo! se liria filloi me lulëzue
dhe e ndjej nga Dielli (alegorik) valën.

O kangët që fleni, reliket e mija
q'ende s'keni prekun as nji zemër të huej,
vetëm unë me ju po kënaqem si fëmija,
unë - djepi i juej, ndoshta vorri i juej.

MIGJENI

[lovely]

Esad Mekuli - Popullit tim

Deshta, shum’ kam dasht-dishrue
që me këng të trimnoj, me fjalen tënde të ndrydhun
të ngrej fuqitë prej gjumit…
... Këndova (dhe kur m’ishte ndalue)
se liria do të vinte edhe për ty, të përbuzun.

Këndova mbi ditët fatlume që do të lindshin, pa dhun,
n’agimin e lirisë për ty me popujt këtu e ngjeti,
mbi forc të bashkimit mbarë:
mbi vrullin tand të mëshehun
-unë, biri yt dhe-poeti.
Po! N’errsinën e shtypjes së randë sa shkambi,
ndëgjova thirrjet që të bana me dal n’dritë-
pse për liri-me tjerë
ke dhanë dhe ti
djers e gjak si etnit.
Kam dhanë, i dashtun…Dhe sot, në liri-
kur thembra e gjaksorit s’na shkel dhe dora pa
pranga mbeti,
me ty këndoj mbi fuqinë e ngjadhun nën yllin që na pri’
-unë, biri yt besnik dhe-poeti.

[elvio]

Lulja

Nje lulez mes nje libri gjeta,
Te thare edhe pa kundermim;
Dhe per nje cast i shtangur mbeta
E humba thelle n'enderrim.

Kur lulezoi? C'pranvere thua?
Kush e keputi edhe ku?
Nje dore e njohur a e huaj?
Dhe pse e vuri valle ketu?

a per kujtim te nje takimi?
Apo per ndarjen plot trishtim?
A per nje endje pikellimi
Ne heshtje fushash pa mbarim?

Ai, ajo, jetojne valle?
Ku thua jane, ku bredhin ku?
Apo mos ndoshta jane thare,
Si dhe kjo luleze ketu?

Pushkin