Lulja E Shpëtimit [p O E Z I]

[Pause_Print_Scroll]

IKJE NGA VETJA
Në peizazhin e mëngjesit pranveror
buzëgazi i diellit tjerr ëndrra të arta

Nëpër degët e drunjve cicërojnë zogjtë
e gjethet ua mbajnë ison me pipëtimë

Këtu gjithçka i ngjan përrallës sonë
që e shpikim në një gotë me zhgënjimin
e pluhurosur

Por ç’m’u desh ky uikend
edhe jashtë vetes ta njollos simetrinë

Se tymtarët automjetet bërllogu
gojëhapur më presin t’u kthehem në mbrëmje
sërish

Duke shtrydhur nostalgjinë në këtë oazë
ndiej turpin e ikjes nga vetja

[Pause_Print_Scroll]

GJUETI NË SHTRIGA
Ngrihet siç ngrihet tufani
fjalë e thënë në erë

E përlan para vetes
të veja virgjëresha

Ua bën gjykimin
në kamarën e dhunimit

Në kokën e botës metastazë
E liga
Pse e bëtë jetën një gjueti
Në shtriga

Zotëri Torvemada
Inkuizitor i madh
I krimit

[Pause_Print_Scroll]

SODITJE
Copëdielli si pyll në flakë
fundoset duke lënë pas qefinin gri

Kurorat e rrezeve jermërisht
rikrijojnë përpëlitjen e tyre në xham

Fëmijërisht sodis këtë pamje
si këtu e dhjetë vjet më parë

Po ai perëndim dielli
por tjetër skenë në soditjen time

Kam zënë ta kuptoj mrekullinë

[Pause_Print_Scroll]

MUZGU
Si ushtimë pylli përhapet kumbimi
i trokut çalaman të pelës së zezë

Ajo turfullon e hakërrohet
me vringëllimë patkonjsh fik qirinjtë e dritës

Nga pamja e mugët tulaten njerëz e bimë
vetëm lakuriq farkëtohen vitheve të saj

Ninulla e natës na merr gjithëve në dorëzim

[Pause_Print_Scroll]

PAGJUMËSI
Orenditë koten
si korifenj të gozhduar
Në misionin e tyre të kotë

Ndez transistorin
Tinguj të një muzike të vrazhdë
shpërthejnë si gaz i nëndheshëm

Jashtë fryn
Pikat e shiut dimëror
përplasen xhamave me tërbim

Kujtoj mikun
nisjen e tij në udhë të largët
e kthimin në sarkofag bojëkafe

Tik-taku vazhdon
Akrepat kryqëzohen ashpër
Si brirë mamutësh

Një mjegull klinike shtrihet
si pauzë midis aktesh
Është gjumi që bie si vesë qumështore
Nga dora e përjetshme e mëshirës

[Pause_Print_Scroll]

VJESHTA
Më në fund erdhi
e zymtë flokëshprishur
si një mërgimtare e shumëvuajtur

Dhe po shkel arave trotuareve
rëndë duke derdhur vrerin
që i është lidhur në grykë

Vjeshta do të mërgojë sërish
bashkë me pikëllimin e saj të përjetshëm
Ndërsa tonin na e lë pykë në grykë

[Pause_Print_Scroll]

DIMËR
Peizash me një ngjyrë të vetme

Bardhësia rrënqethëse shtrihet
Boshësisë së saj vërshëllen era zemrake

Duke shkelur mbi borën këlthitëse
Provoj t’i gjej kësaj dite një copë vend
Në galerinë e gjërave të harruara

[Pause_Print_Scroll]

GURGDHENDËSI
E bart gurin në krah
pastaj net e ditë e vjet
mundohet të zbërthejë enigmën e fjetur

Duke u thelluar në të me daltë e çekan
shpalos si faqet e një libri enigmën e jetës

Gurgdhendës është më i rëndë guri
a dhembja që skalit në të

Më mirë lëre punën që s’është jotja
Dhe kthehu paqësor në enigmën tënde njerëzore

[Pause_Print_Scroll]

UJËVARA
Nga gurmazi nxjerr një rënkim të mbytur

E kreshpërohet me tërë egërsinë
gjymtyrët e veta kafshon nga tërbimi

Po atë gjëmim ndiej
sa herë mbyllen në një ëndërr të keqe
Nëse nuk e gjej si duhet derën e daljes

[Pause_Print_Scroll]

ARKITEKTI
Ja këtu do të ngrihet lagjja e re
ky kompleks përrallor
që po më zhurmon në kokë

Lart do të jenë apartamentet
poshtë marketet shitoret e lodrave libraritë
përballë fusha e gjelbër dhe pishat

Lagjja duhet t’i ketë të gjitha
ç’u duhet pleqve, punëtorëve, kalamajve
Si ta nxjerr në përmasat e jetës
Pa e shkelur kufirin e të vërtetës

[Pause_Print_Scroll]

MOTIV ARBËRESH

Fryn Vetëtin dhe Gjëmon
Nga ky rrëmet llahtar
Tundet edhe dridhet Dheu

Mot i lig i tërbuar
Si në baladën shumë të lashtë
Edhe gurët vendit shkul

Rrokullisen tatëpjetë gurët
Edhe gjenden mu në majë
Të thepisur si mallkimi

[Pause_Print_Scroll]

NËNAT
Nisen pas yjve djemtë
E nënat mallpërgjëruarat
Ngrohen me shkarpa ëndrrash

Mësyjnë tek bien boritë djemtë
E nënat shpirtpërvëluarat
E shkojnë jetën tek portat

Mbesin fushëtirave djemtë
E nënat shamizezat
Varret në zemra ua mbajnë

Po s’u luten si luten nënat
Për shpëtimin e përjetshëm

[Pause_Print_Scroll]

SERGJENET
Gjithë ajo pasuri oh ç’pasuri
As në tokë as në qiell

Ftoi nga kushedi ç’vjeshtë
Molla e një vere që s’e prek harrimi

Shamia që dikur valles i printe
Zogu në dru gdhendur gjithë vegime

Gjethe të thara të blirit erëmirë
Letra të vulosura me shkretëtirë

Gjithë ajo pasuri oh ç’pasuri
Syrit të kurrkujt s’i fshehej

Muzeume mallli qenë përherë
Sall shpirti mund t’i mbante ashtu në erë

[Pause_Print_Scroll]

SOFRA
Shtrohej në ballë të vatrës
Re vegimi hënë e plotë

Buka u thehej të gjithëve
Edhe atyre që mungonin ngahera

Mikun në bukë s’e në prente
Edhe mik po të mos ishte

Edhe m’e rëndë ish kur çohej
Hark shprese diell i ngrirë

Ndrydhej shtrydhej veten e hante
Frymën gjallë të na e mbante

[Pause_Print_Scroll]

NË SHPELLËN E MERMERTË

Nëpër një portëz
Të cilën na e hap vetë ciceroni
Hyjmë në Shpellën e Mermertë

Tek ecim si të shkelnim nëpër habinë tonë
Hapat gjëmojnë bubullimë
Ndër muzgje vere të vonë

Ciceroni përmendsh si përçart flet
Për do speleologë temperaturën në shpellë
Për të panjohurën që pret

Mijëvjeçarët sipër kokash të gurëzuar
Flokët sa s’na i përkëdhelin
Si prindërit fëmijëve të llastuar

Po prapëseprapë veten e përmbajnë
Në atë gurëzim madhështor
Lotët veçse s’mund i mbajnë

Ndërsa ne vërtet asgjë nuk kuptojmë
Përderi nuk e masim kohën
Ashtu si Krijuesi e ka krijuar