Koha e kaluar, e lumtur e thjeshte apo e komplikuar???

[emine]

me def duhet me knu

[Murgesha]

Postimi origjinal është bërë nga teutaA

e thjesht e lumtur perfundoj me komplikime qe lan pasoja ne jeten time pra mund te them qe kam nje te kaluar te komplikuar

Nuk ka gje ne ket jet qe nuk po e sherojke a lehtesojke koha. Do te habitesh edhe vet kur nje dit do te zgjohesh e pa ngarkuar nga pasojat e se kaluares.


E kaluara ime, her dimer e her vere, vitet po palohen pa pyetur as per dimrin e as per veren!

[Sy_kaltra]

Postimi origjinal është bërë nga Murgesha

Nuk ka gje ne ket jet qe nuk po e sherojke a lehtesojke koha. Do te habitesh edhe vet kur nje dit do te zgjohesh e pa ngarkuar nga pasojat e se kaluares.


E kaluara ime, her dimer e her vere, vitet po palohen pa pyetur as per dimrin e as per veren!

Hanum Inxhe te lumt goja ty,ishallah.

[premium]

heh zamoni i vjeter heh , deri 70 vjet s'jam nal hiq ,,, e qetash pleqnija m'rroki, e po duhet me syza mu komuniku me juve ;(

[emine]

nuke ka dek pa gaz,as nuke ka dasem pa vaj,lote,ne cdo njeri sado te ket te kalueren e dhimbshme dhe te vujtun ka dhe momente gezimesh,andaj qelsi i ksaj jete ju takone gjith atyre qe te kaluaren e pranojne ,dhe te ardhmen kan mesim se si duhet shiju cdo minute i jetes ,qofte dhe duke mendu qe eshte mrekulli per ne qe ecim dhe kujdesemi per veten tone,,,

[Jana]

Shum e lumtur ...

[emine]

[Sy_kaltra]

E lumtur...Por ja qe ndodhi ajo qe nuk duhej te ndodhte !!

[turisti]

E lumtur............

[roadrunner]

nje kohe kam qen e lumtur, e tani krisi lufta, u bo hallakame, po skemi hjek shume, prej mas luftes kam ra ndashni, kam pas vujtje, tmira te kqija, lot e gzim, tani u bona nane, tani kejt ndrroj, obligimet u shtun, jeta ndrroj, vshtir mu adaptu, po dikur ja arrita, se kam luftu shume per gjithqka qe kam dasht ne jete...

[emine]

gjithmone e komplikume,saqe edhe me kan e pakomlikune une e komplikoi se s'di ndryshe veq me pas komplikime

[Zero Cool]

Kur shenjojmë çastin më të lumtur!
Orhan Pamuk

Në të vërtetë, askush nuk është në gjendje ta emërtojë këtë çast, gjatë përjetimit të tij. Disa njerëz, në çaste lumturie, mund të mendojnë ose të shprehen çiltërsisht (dhe shumë shpesh) se qenkësh pikërisht ky “ai çast”, ndonëse thellë në shpirt vazhdojnë të besojnë se në të ardhmen do të kenë çaste edhe më të bukura, edhe më të lumtura. Kjo ndodh sepse asnjë njeri në rininë e tij, nuk jeton me mendimin që në vitet në vijim gjërat mund të përkeqësohen: nëse një njeri është aq i lumtur, sa të përfytyrojë se po jeton çastin më të lumtur, atëherë është edhe po aq optimist sa të mendojë se e ardhmja do të jetë më e bukur.

Por kur e ndien që jeta po merr formën e saj përfundimtare, njëlloj si një roman, njeriu arrin ta ndiejë dhe ta zgjedhë çastin më të lumtur të jetës së tij, ja siç unë tani. Më pas, për ta shpjeguar përse ka zgjedhur këtë çast ndër gjithë të tjerët, sigurisht që duhet ta rrëfejë historinë edhe një herë nga fillimi, si një roman. Gjithsesi, kur shenjojmë çastin më të lumtur, përpos dhimbjeve që vazhdojmë t’i ndiejmë, e dimë fort mirë se ai është i papërsëritshëm dhe tashmë i përket së shkuarës. E vetmja mënyrë për t’i fashitur këto dhimbje, është të zotërosh ndonjë objekt që lidhet me atë çast të artë. Kujtimet objekte, të mbetura pas nga këto çaste të lumtura, i ruajnë ngjyrat, mbresat dhe shijet e të prekurit dhe të të parit më besnikërisht se vetë njerëzit që na shoqërojnë gjatë përjetimit të këtyre çasteve të lumtura.

Për një çast, mendimet më çuan shkarazi tek ata njerëz, të cilët, për shkak të fatit të mbrapshtë që i lindi të varfër, nga mendjelehtësia apo të nënçmuar, e kalojnë të gjithë jetën në vuajtje, por shumë shpejt gjithçka u fashit dhe u zhduk njëlloj si makina që mbartte të ndjerën. Që kur mbusha njëzet vjeç, jetoja gjithnjë me ndjesinë që një mburojë e padukshme më mbronte nga çdo andrallë dhe vuajtje. Por kjo ndjesi nuk harronte të më paralajmëronte edhe se bjerraditja me fatkeqësitë e të tjerëve, mund të të shkaktonte brenga edhe ty, gjë që mund të dëmtonte mburojën.

Por pa shqiptuar qoftë edhe një fjalë të vetme, ne nisëm të putheshim si të marrë dhe më pas bëmë dashuri. U dorëzuam në shtjellën e aktit dashuror, marramendjet e të cilit na mbartnin të dyve në brigje të përfytyruara. Ky planet i ri, ku na kishin hedhur dehjet dashurore, i ngjante fotove të marra mbi sipërfaqen e Hënës, pamjeve të ishujve shkëmborë e të shurdhët romantikë apo sipërfaqeve të planeteve të çuditshme. Më pas kur ia përshkruam njëri-tjetrit këto vise të largëta ku na kishin shpënë flatrat e dashurisë, Fysuni më tregoi për një kopsht të zhytur në gjysmerrësirën e pemëve, për një dritare me pamje nga kopshti, detin që shtrihej pas tij dhe për një shpat kodre plot luledielli që valëviteshin nga era. Këto pamje na shfaqeshin para syve në çastet më kulmore të aktit dashuror (pikërisht siç po ndodhte gjatë atyre minutave), le të themi kur unë mbaja në gojë thuajse të gjithë gjoksin e saj me thithkat e tendosura lart, apo kur Fysuni ngjeshte hundën në pjesën ku qafa ime bashkohej me supin dhe më mbërthente vrullshëm me krahët e saj. Kjo lidhje tronditëse krijonte te ne një ndjesi që nuk e kishim provuar asnjëherë më parë dhe kjo mund të lexohej lehtazi edhe në sytë tanë.

[Murgesha]

Postimi origjinal është bërë nga Murgesha

Të tregojmë pak a shumë për ndjenjat tona në të kaluarën, për sukseset dhe mos sukseset tona.
Shpresoj se të gjithë kemi çka të themi, dhe sigurisht në momente të caktuara e kaluara, lumturon, vran, kthjel sjell pendim apo krenari.
Tja bëjmë një riciklim jetës tonë dhe bashkërisht të konkludojmë për jetën tonë me pyetje si p.sh.
A jeni sot më të lumtur se atëherë, apo më të vuajtur?
A do t`i bënit prapë po të ish mundësia disa gjëra???
A po do ta harronit të kaluarën sikur kurrë mos të kishte egzistuar.

Asnjëherë nuk qenkam përgjigjur

1. As nuk jam më e vuajtur e as më e lumtur, mund të them jam më e plotësuar edhe me vuajtje edhe me lumturi. Sot me ëndje kujtoj lumturitë që më solli jeta, të ëmbla më duken vuajtjet e atëhershme psh: me shku në shkollë tmerr e torturë kur kisha mësim paradite e thoja kurr svje dita me përfundu ky shkollim; për atë shumë simpatikun që më rrinte gjithë parasyve, që e ëndërroja e më dukej kush si unë nuk o ka vuan; për komentet e librave pesimiste, "Nga jeta në jetë Pse", "Ura e Psherëtimave", "Lulja e Kujtimit", "Sikur të isha djalë" apo ndonjë tjetër që na çmendnin në atë kohë e që fshehurazi i kishim lexuar e në diskutimet me shoqen a shokun, komentonim vrragët që kishin lënë tek ne, bile shpesh më kujtohet sa me shqetësimin e pata lexu Pse-në e Sterjo Spasses se pat nisë me qarkullu diskutimi mes shokëve e shoqeve se kush e lexon atë libër vështirë e ka me i ikë tundimit për tu vetëvrarë. Kjo për adoloshencën..

Pastaj erdhën lumturi e vuajtje pak më të mëdha se këto, siç është dashuria e parë humbja e saj, dhënia e provimeve, dalja me shoqëri (kuku po kiamet o konë me dalë në Korzë, menxi një herë në javë që më lejohej, dhe ate me lutje e me tregim se kush e kush kemi me dalë, sa kemi me nejt, nuk ishte atëherë koha e sotme, qysh dalin qikat sa herë të dojnë, ncuk) edhe ate deri në një ëmbëltore se vetëm te "pamoralshmet" në atë kohë shkonin në kafiqa! Dikur erdhi edhe dashuria e vërtet të cilën e kam dhe e ruaj me xhelozi të madhe
Vjen martesa, lindja e fëmiut të parë, belbëzimi i tij i parë, hapi i parë o zot po prekja qiellin me dorë nga lumturia.
Bashkë me gëzimin për fëmiun lindën edhe brengat, a do të jem nëna më e mirë në botë, a do të di ta kapi çastin kur fëmijët kan më së shumti nevojën time, së fundi a janë të kënaqur ata që pikërisht jam unë nëna e tyre??

2. Valla me gjithë qejf i kisha bërë sërish ato që kan shku e nuk kthehen më. Pra kam nostalgji të dal bre edhe njëherë e të luaj "Kile" a "Symshelsa" me fëmijët e lagjes, sikur atëherë kur kishim vetëm një hall, të ikim në shtëpi të mbushim barkun bukë e ti kthehemi lojës!

3. Sigurisht që shumë çaste të imta kam harru por ato më kryesorët nuk i harroj dot. Grryejnë e lumturojnë, por janë jeta ime dhe si të tilla kogja si shpesh i kujtoj e përpunoj!

[emine]

Postimi origjinal është bërë nga Murgesha

Të tregojmë pak a shumë për ndjenjat tona në të kaluarën, për sukseset dhe mos sukseset tona.
Shpresoj se të gjithë kemi çka të themi, dhe sigurisht në momente të caktuara e kaluara, lumturon, vran, kthjel sjell pendim apo krenari.
Tja bëjmë një riciklim jetës tonë dhe bashkërisht të konkludojmë për jetën tonë me pyetje si p.sh.
A jeni sot më të lumtur se atëherë, apo më të vuajtur?
A do t`i bënit prapë po të ish mundësia disa gjëra???
A po do ta harronit të kaluarën sikur kurrë mos të kishte egzistuar.

Padyshim qe ndihem me e Lumtur,mbase dhe kam qen e lumtur dikure po shume e hutuar dhe kam mendu me shume per te ardhmen sa per momentet per ti shiju,sot edhe nese has ne probleme nuk e shofe vuajtje po detyr e jetes obligim ,qe cdo mengjes duhet te mendojme se problemet nuk sjellin vuajtje po jemi ne qe i shofim sfidat me te vogla si vuajtje ,mbase nga demelia dhe nga deshira te jete jeta me e leht per ne,dhe derisa nuk ka qen asnjeher e leht per mua,une pranoi gadi cdo gje ne ket jete si normale dhe njerzore,,,,pa pasure ndjenje vuajtje qofte dhe padrejtsit qe rrjedhin nga perditshmeria dhe njerzit qe na rrethojne...

Me siguri qe s do ti beja prap te njejtat gjera,do me dukej monotone gjersa e dij perfundimin e asaj pune,nga natyra e nxis veten te provoi gjera te reja ,ato qka i di me bejne te ndihem monotone andaj nuk ndjej nevoje ti bej te njejtat gjera dhe njeher


Ne fakt ka momente ku cdonjeri deshirone te harroi te kaluaren,por ne realitet nuk do doja kurre te harroja qka me mesoi e kaluera,sikur e kaluaera ime mos te ishte e tille sote nuk do isha ktu dhe nuk do ndihesha e lumtur,nuk do ja dija peshen dhimbjes,lumturis,vafreris dhe pasuris,kam shume rrespekt nga e kaluera ime,
se di nese jam pergjigj dikure por sot eshte ky mendimi im dhe sote i mendoi gjerat kshtu,
Ne duhemi te kemi nje te kaluar te komplikuar per tu ber nje dite njerz te thjesht!