Adrian DULE - KRIJIME

[halla e madhe]

Postimi origjinal është bërë nga adidu

"Ishe moter, u bere halle, kaptove shkalle me shkalle"- eshte nje fraze shume e vjeter e trungut meme me emrin Shqiperi.
Te siguroj o halle e madhe(qe ishe moter vllai, pa u bere halle) qe une te shoh si moter dhe as "halle te medha" e as "halle te vogla" nuk do te keni prej meje.
Nese gjermanet te japin buken dhe te ngulin thiken(sic pakashum mund te perkthehet kjo fraze qe percolle nga gjermanishtja) une te siguroj se thiken e perdor vetem per ta ndare buken ne dy pjese me vellezerit e mi te gjakut.

Vellezer Shqiperie motra Kosove
jemi femijte e nje NENE!
ndjame buken per te gjithe
me dore PO,e kurr me Thike!!!

[legenda]

...."ZEMRA E TRURI u moren vesh"....

hmmmm sa mire,a mos jane keto dy personazhe ne romanin e ri o "frankenshtajn".....

Postimi origjinal është bërë nga adidu

Ishte nje vendim i castit emotiv, por zemra dhe truri u moren vesh mes vetes dhe sigurisht qe nuk me lane te zhytem ne mekate.
Shume respekte per keshillen ,sepse e kam lexuar shume here gjate ketyre diteve.

[BE LK]

Postimi origjinal është bërë nga legenda

...."ZEMRA E TRURI u moren vesh"....

hmmmm sa mire,a mos jane keto dy personazhe ne romanin e ri o "frankenshtajn".....

Po zemra e truri, por a thua a e ka marre vesh ADIDU...............:D

[legenda]

.....ahhhh,nuk dyshoj aty...

po ai eshte "dirigjenti" i OREKSTRES,....

orkester kjo qe ne imagjinaten e TIJ,perbehet nga pjeset e TRUPIT....

ehhhh, c´´na doli edhe ky ADIDU - nje kirurg letrar....ahaha...

Postimi origjinal është bërë nga BE LK

Po zemra e truri, por a thua a e ka marre vesh ADIDU...............:D

[BE LK]

Postimi origjinal është bërë nga legenda

.....ahhhh,nuk dyshoj aty...

po ai eshte "dirigjenti" i OREKSTRES,....

orkester kjo qe ne imagjinaten e TIJ,perbehet nga pjeset e TRUPIT....

ehhhh, c´´na doli edhe ky ADIDU - nje kirurg letrar....ahaha...

Ah moj legende.....

Probleme ishte se kane filluar Sopranot te kendojne Hip-hop....! Ndersa disa te tjere Kercejne vallen e malesise nga ky dirigjim.................!

Me te mira BE LK

[legenda]

....ahhh,Plakooo

nuk ka gje te keqe JO,,,per sa kemi nje DIRIGJENT TE FORTE,pastaj ne shqiptaret jemi deklaruar moti qe jemi adhurues te MIX-it....

ok,tirons.

Postimi origjinal është bërë nga BE LK

Ah moj legende.....

Probleme ishte se kane filluar Sopranot te kendojne Hip-hop....! Ndersa disa te tjere Kercejne vallen e malesise nga ky dirigjim.................!

Me te mira BE LK

[adidu]

Postimi origjinal është bërë nga BE LK

Ah moj legende.....

Probleme ishte se kane filluar Sopranot te kendojne Hip-hop....! Ndersa disa te tjere Kercejne vallen e malesise nga ky dirigjim.................!

Me te mira BE LK

Kam qeshur se brendshmi me kete percaktim te holle i nderuar be lk. Ke shuume te drejte, sepse vertet ndjehem nje dirigjent i deshtuar, pervec zemres dhe mendjes time.

[legenda]

.....iu drejtua mesuesi nxenesit:

"...qenke GJENI."

"GJENI je vet."-ia ktheu ky i zemeruar,ahaha...

....nuk e di pse mu kujtua kjo barcolete Adidu,....c ´´fare mend ke e nis ti nje roman te ri....


p.s.thuaj ZEMRES mos te i tregon TRURIT gjithqka....

Postimi origjinal është bërë nga adidu

Kam qeshur se brendshmi me kete percaktim te holle i nderuar be lk. Ke shuume te drejte, sepse vertet ndjehem nje dirigjent i deshtuar, pervec zemres dhe mendjes time.

[legenda]

ADRIAN DULE
----------------


Ngjyra e syve te mi
---------------------

Im atë ka sy. Ngjyra e tyre ështe dicka midis gjethes së ullirit dhe trungut të ullirit. Ime më, gjithashtu ka sy. Ngjyra e tyre ështe dicka midis thellësisë së detit dhe cektinës së tij. Unë pjella e tyre, sigurisht kam sy. Ngjyra e tyre është pjesa ndarëse ndërmjet; thellësisë, e cektinës së detit dhe gjethes, e trungut të ullirit. Për këdo që ka sy e kupton që ngjyra e syve të mi ështe dicka ndërmjet detit dhe ullinjve. Shkurt, bregdet. C’është bregdeti për ata që kanë sy, por se kanë parë? Ose shkëmbinj, ose rërë… trashë e trashë, hollë, hollë, thjeshtë, thjesht. Sytë e mi ishin dicka e ndërmjetme mes ngjyrës së shkëmbinjve dhe rërës.

Në sensin romantik, ngjyra e syve të mi i bie të jetë një peisazh i mrekullueshëm, ku ndërthuret, ulliri, deti dhe bregdeti.Në realitet(sipas syve të mi që shohin sytë e mi) sytë e mi kanë një ngjyrë të pëgërash maceje, apo qeni, por gjithsesi kafshe shtëpiake. Ndonjëherë në të rrallë, kur jam mirë me veten(kur më thonë fjalë të mira megjithëse e di që s’kam bërë asgjë të mirë) celen sytë e mi dhe marrin ngjyrën e një të pëgëre foshnjeje, që si ka kapur të dyzetat ditë në jetë.

Për këdo që ka sy , por nuk ka parë se c’ngjyrë ka e pëgëra e një foshnjeje, nuk kam ci them përvecse, të imagjinojë ngjyrën e qumështit të gjirit të nënës së një foshnjeje dhe pafajësisë dhjerëse të foshnjes, që e precipiton qumështin jetëdhënës, në të pëgërë.

Pas gjithë këtij sqarimi besoj se i keni përballë sytë e mi në ngjyrën që dëshëroni dhe përzgjithni ,që nga rëra, e shkëmbinjtë , tek e dhjera e kafshëve shtëpiake, e deri tek e pëgëra e një foshnjeje. Madje jo vetëm sytë e mi, por edhe karakterin tim. Vë re, se karakteri im është si ngjyra e syve të mi. Edhe jeta ime është si ngjyra e syve të mi. Mbushur me të dhjera macesh, qensh, foshnjesh nga një anë dhe det,bregdet, gjethe ullinjsh e trungjesh, copa shkëmbinjsh e rëre, nga ana tjetër.

Ndonjëherë ulem në rërë(si tani pikërisht) dhe i grumbulloj të tëra pranë vetes dhe bisedoj me to. Ndjehem mrekullisht mirë kur kam pranë ngjyrën e syve të mi, karakterin tim dhe jetën time, në formën dhe ngjyrën e atyre që përshkrova më lart. Kush më sheh nga larg më ka zili. Më kundron të ulur në breg të detit, me hapsirën e tij të pamasë përballë, i ulur në rërë, rrethuar me shkëmbinj dhe pemë ulliri gjetheshumë. Ka edhe nga ata që kuturisin të afrohen hedhtas tej zilinë. Dikush me ndrojtje, e dikush drejtpërdrejtë, herë me lutje , e herë pa, dëshërojnë të rrimë bashkë. Me kënaqësi i pranoj të ulen pranë meje. Tek e fundit më shtohet edhe një bashkëbisedues, që ndoshta me ngjyrën e syve, karakterit dhe jetës, mund të na pasurojë ambientin dhe bashkëbisedimin.Ndoshta sytë mund ti kishin ngjyrën e leshit të deles, përzier me kakërdhitë e saj. Ndoshta të një meteori, apo të një qielli të mbushur me re. Ndoshta të gjitha bashkë. Me kënaqësi do pranoja të pasuronin situatën, delen me kakërdhitë, meteorin dhe qiellin e mbushur me re. Përvec anës figurative(të një peisazhi pasur, e të larmishëm), do të ishte një kënaqësi e rrallë, e një bashkëbisedimi gjithpërfshirës. Madje a mund të ketë bisedë më interesante se sa dialogu midis të dhjerave të maces, me qiellin e mbushur me re? Detit, me kakërdhitë e deles? Meteorit, me të pëgërave e një foshnjeje? Këtë të fundit pa as më të voglin dyshim do ta regjistroja me një diktofon, që më pas të analizoja me nge thelbin filozofik të dialogut.
Por nuk është e thënë të rrinë gjatë. Ose largohen vetë të bezdisur nga era e të dhjerave të qenve dhe pëgërave të foshnjeve që më rrethojnë, ose fillojnë të më japin mënd që ta pastroj vendin rreth meje. Këta të fundit i përzë me ceremoni, por edhe pa ceremoni, sipas rastit dhe nivelit të bashkëbisedimit me objektet e mia. E unë sërish mbetem vetëm, me vetminë time të pavetmuar. Të pavetmuar, pasi kam një konglomerat gjërash që më rrethojnë dhe do të prekeshin jashtmase, nëse do të dëgjonin nga goja ime se jam i vetmuar. Do ta trajtonin si një përdhosje e rëndë që ju bëj.

Sidoqoftë ajo që më habit pamasë tek “dikushët” që më vinë pranë herë pas here, është se nuk kanë kurajo të sjellin në peisazhin tim objektet e veta të ngjyrës së syve, karakterit dhe jetës. Vijnë vetëm dhe i mbajnë larg të fshehura, duke patur turp prej tyre. Më e keqja është se nuk i fshehin vetëm nga unë, por edhe nga vetja dhe nuk ulen ndonjëherë me to të bashkëbisedojnë, apo të dëgjojnë bashkëbisedimin e tyre. Punë e tyre gjithsesi. Të bëjnë si të duan, por kur tërheqin hundët nga era e keqe(sipas tyre) e gjërave që unë mbaj pranë pa i fshehur, sikur nuk shkon. Nga ana tjetër nuk kanë faj. Kur nuk duron dot erën e gjërave të tua dhe i mban larg, si do të durosh erën e gjërave të mia?
Teksa meditoj, rreth meje ka plasur debati. Ka plasur aq keq, sa më duhet të ndërhy dhe të ekuilibroj gjërat dhe të shkëputem nga ato që meditoj në mënyrë të pavarur. Përderisa i pranoj hapur pranë vetes, duhet të pranoj edhe varësinë ndaj tyre, po aq sa c’janë edhe ato të varura nga unë. Jemi një tek e fundit.
E dhjera e maces kishte filluar si me shaka pak më parë, një debat me thellësinë e detit. Thellësia e detit na ishte tërbuar dhe i ishte lëshuar cektinës që i kishte dalë në krah të dhjerës së maces. Cektina e turbulluar ju lëshua rërës me dallgë e leshterik, meqë rëra i kishte dalë ne krah thellësisë së detit. E dhjera e qenit duke mos qënë me asnjë krah në debat, ishte nervozuar keq me cektinën.I ulëriste me të madhe se nuk kishte taksirat ta merrnin dallgët nga rëra dhe ta zhbënin, vetëm e vetëm se ndodhej mbi rërë si pjesë e imja. Gjethet e ullirit qeshnin, e shqyheshin gazit mbi të pëgërën e foshnjes, që as po merrte vesh se c’po ndodhte.Trungu i ullirit, i mërzitur me mendjelehtësinë e gjetheve u shkund fort për ti shpërndarë sa më larg të mundëte nga vetja. Shkëmbinjtë, ehh…shkëmbinjtë e gjorë. Pa mundur të lëvizin aspak, më luteshin të hypja sipër tyre dhe të shpëtoja nga e tërë kjo zallamahi, derisa të qetësohej thellësia e detit dhe cektina.
I fola thellësisë së detit me lutje, por s’më dëgjoi. Cektina më dëgjoi, por filloi të qajë. Të paktën, gjethet e ullirit ndalën të qeshurën dhe trungu shkundjen. Mblodha të dhjerën e maces, të dhjerën e qenit dhe të pëgërën e foshnjes në gji dhe u turra mbi shkëmbinj.
Dikur thellësia e detit u qetësua dhe filloi të më shpjegojë, se pse ja kishte ngritur nervat debati me të dhjerën e maces. E dhjera e maces betohej që ja kishte thënë me shaka.U bëra nervoz dhe ju ulërita ta mbyllnin gojën. Nuk më inetresonin aspak arsyet e tyre të debatit. I kërcënova që nuk do rrija më me to. Do ti fshihja e zhdukja sic bënin të gjithë. E dija që ishte kërcënim i kotë pasi pa to nuk bëja dot.
Filluan të më luten njëzëri, e të përqafohen, si për të më treguar që duheshin mes vetes, por ndonjëherë i kapte marria e vetmisë, kur unë meditoja pa jua varur. Ju dukej sikur nuk jua varja dhe fillonin sherret mes tyre, vetëm e vetëm për të më tërhequr vëmendjen, por në shpirt as që ju shkonte mëndja të më mërzisnin. Thellësia e detit shpalosi një aromë prej të dhjere macesh dhe qensh, si për të më treguar se sa shumë i donte. E dhjera e maces dhe e qenit mu lëshua në fytyrë me flladin e thellësisë së detit. Gjethet e ullirit mu servirën në gojë(të ngjyera në salcën e të pëgërave të foshnjes) nga krahët e trungut të ullirit.
Kuptova se pa to nuk meditoja dhe jetoja dot. Ato ishin unë dhe unë ato. Kurrë s’më ishin ankuar për “dikushët” që hynin në jetën tonë. Madje përgjëroheshin për elementë të tjerë(të dikushëve) dhe betoheshin që do ti bënin pjesë të vetes. E kisha fajin vetë, që për një cast u përsiata pa i llogaritur. Pa biseduar me ta. Duhej të gjithë së bashku të meditonim, e jetonim në një kohë, në një cast. Përgjithmonë.

------------------

P.s.marr sipas lejes se autorit,nga forumi i Tij.

[Naki]

Një trendë i ri i shkrimeve çë përmbanë projekte tridimensionale /letraro artistike duke komponuar me mjeshtri figurative përmbajtëjen dhe shtjellimin ,spektrinë psikologjikë dhe rrethanat sociale në mbushjen e epsheve i japin një koloritë reflektues duke shpërndarë fotone ndriquese në krahasime të vlerave etike.

I nderuari Adidu,Ju kamë lakmi për stilin e shkrimeve që na ofroni,duke ju dëshiruar inspirim të pashtjerrshëm në krijimtarin e juajë ju përshëndes kudo çë të jeni.


Naki

[BE LK]

Postimi origjinal është bërë nga adidu

Kam qeshur se brendshmi me kete percaktim te holle i nderuar be lk. Ke shuume te drejte, sepse vertet ndjehem nje dirigjent i deshtuar, pervec zemres dhe mendjes time.

Dirigjim i pa sukseshem, per shume arsye, qe permblidhen vetem ne nje......! (Ta kam thene kush eshte problemi)

Profesionizmi eshte deshtim i Injoranteve...Mendja eshte Gjah i zemres...!

[adidu]

Postimi origjinal është bërë nga Naki

Një trendë i ri i shkrimeve çë përmbanë projekte tridimensionale /letraro artistike duke komponuar me mjeshtri figurative përmbajtëjen dhe shtjellimin ,spektrinë psikologjikë dhe rrethanat sociale në mbushjen e epsheve i japin një koloritë reflektues duke shpërndarë fotone ndriquese në krahasime të vlerave etike.

I nderuari Adidu,Ju kamë lakmi për stilin e shkrimeve që na ofroni,duke ju dëshiruar inspirim të pashtjerrshëm në krijimtarin e juajë ju përshëndes kudo çë të jeni.


Naki

Ju falenderoj thellesisht nga zemra per urimin dhe vertet ndjehem i inspiruar kur dicka qe krijoj(sado e thjeshte te jete) vleresohet dhe pelqehet. Ju pershendes dhe une, i nderuar Naki, kudo qe te ndodheni.
Me respekt adidu.

[lirik]

#43
lirik


Anëtarësuar: 09-02-07
Postime: 763 Titulli: Adrian DULE - KRIJIME*****

--------------------------------------------------------------------------------

Përveqese pëlqehen o i nderuar adidu kto dal ngadal po kalojn ne nji simpati terheqse
me me permbajtjen
plot joshje
e tematikë të shquar; që nxitë interesim te lexuesi; si per kah niveli si për kah
vemendja,
në esencë fillone e terheqë vemendjen e lexuesit.
Un e vrejta talentin dhe mbrehtesinë tënde për tregime dhe novela, secili ka nji sens në nji aspekt.
Un për veten time në romane nuk kam dasht të thellohem un jam per vargjet por në prozë jo,
sikur nuk hyj andej
nuk edi pse
edhe pse imagjinaten e kam e ndjej te fuqishme,
por ja qe nuk kam hy andej,
nuk e di pse ne ne te vertetë, nuk me ka terhequr,
qudi pra pse nuk më terheqë te shkruaj romane,
fenomeni i shpirttit qenka ligj në vete i nderuar adidu por edhe vullneti .
Me sa shoh un ju mun te krijoni novela të bukura, me sensin tuaj te pasur, prandaj krijoni sa te mundeni se ne shqiptart si duket në krijimtari kemi ngecë vetem te kadarea sa i perket romaneve.
Romanet jan shum te rendesishme e novelat tregimet prandaj un dëshiroj që në ket sferë të dalin sa ma shum talenta shqiptarë
s e në poezi ka mjaft talenta ësht mbushur norma .
Kemi nevojë per romansier per novelista per prozatorë të talentuar
kjo këkrohet sot shum : ,
Nji njeri ma me deshirë lexon nji prozë roman apo tregim në tren në vikend apo kudo tjetër se sa poezi proza ësht ma tërheqse për njerzimin dhe lexuesin

të fala nga miku yt liriku xhelal ferizi ne mergim

[adidu]

Postimi origjinal është bërë nga lirik

#43
lirik


Anëtarësuar: 09-02-07
Postime: 763 Titulli: Adrian DULE - KRIJIME*****

--------------------------------------------------------------------------------

Përveqese pëlqehen o i nderuar adidu kto dal ngadal po kalojn ne nji simpati terheqse
me me permbajtjen
plot joshje
e tematikë të shquar; që nxitë interesim te lexuesi; si per kah niveli si për kah
vemendja,
në esencë fillone e terheqë vemendjen e lexuesit.
Un e vrejta talentin dhe mbrehtesinë tënde për tregime dhe novela, secili ka nji sens në nji aspekt.
Un për veten time në romane nuk kam dasht të thellohem un jam per vargjet por në prozë jo,
sikur nuk hyj andej
nuk edi pse
edhe pse imagjinaten e kam e ndjej te fuqishme,
por ja qe nuk kam hy andej,
nuk e di pse ne ne te vertetë, nuk me ka terhequr,
qudi pra pse nuk më terheqë te shkruaj romane,
fenomeni i shpirttit qenka ligj në vete i nderuar adidu por edhe vullneti .
Me sa shoh un ju mun te krijoni novela të bukura, me sensin tuaj te pasur, prandaj krijoni sa te mundeni se ne shqiptart si duket në krijimtari kemi ngecë vetem te kadarea sa i perket romaneve.
Romanet jan shum te rendesishme e novelat tregimet prandaj un dëshiroj që në ket sferë të dalin sa ma shum talenta shqiptarë
s e në poezi ka mjaft talenta ësht mbushur norma .
Kemi nevojë per romansier per novelista per prozatorë të talentuar
kjo këkrohet sot shum : ,
Nji njeri ma me deshirë lexon nji prozë roman apo tregim në tren në vikend apo kudo tjetër se sa poezi proza ësht ma tërheqse për njerzimin dhe lexuesin

të fala nga miku yt liriku xhelal ferizi ne mergim

I nderuar zoti Xhelal Ferizi(lirik)!
Se pari, ndjehem shume i nderuar per prenoncimin tuaj ne temen time.
Se dyti, dua t'ju them se vertet poezia eshte shprehi e shume shkruesve, por aspak nuk mendoj se eshte plotesuar norma(mbushur po). Qe ka shume qe shkruajne poezi(me shume se tregime, novela, apo romane) kjo eshte e vertete. Madje shumica e atyre qe shkruajne poezi mendojne se eshte me e thjeshte kjo, por ne fakt te shkruash poezi me vlere eshte shume me e veshtire se sa te shkruash ne proze. Pra do te thosha se poezia eshte mbushur me shume te pavlere, qe mendojne se eshte e thjeshte dhe ketu jam dakord me ju qe "eshte mbushur norma" madje po derdhet. Por e bukura e poezise qendron edhe ne "mbijetesen " e poetit ne "mbushjen e normes", qe do te thote se vlera sado te mbushet, evidentohet kur eshte vertet vlere.
E treta, persa i perket vleresimit tuaj se une kam aftesine te shkruaj ne proze, mendoj se eshte me thjeshte te shkruash ne proze se sa ne poezi, nese nderthur poezine me prozen dhe prozen me poezine.Sinqerisht ju falenderoj per vlerat qe me atribuoni ne fushen e prozes, por po ju them me zemer se: Kur nuk kam kohe te shkruaj poezi, thjesht...shpalosem ne proze. POEZIA ESHTE MBRETI I MBRETERVE.
Te fala te perzemerta nga miku yt adrian dule
p.s Po shkruaj nje tregim te titulluar: MONOLOGU I MULLIRIT( me ke tronditur fantazine me ate qe ka qene e fshehur dikur ne nje mulli)

[adidu]

Tulipanet - shtepi = une+ tulipanet
Ajo ishte një shtëpi. Ishte shtëpia ime. Edhe sot është shtëpi dhe vazhdon të jetë shtëpia ime. Shtëpi ishte, shtëpi është, por nuk është më ashtu sic ishte. Ka ndryshuar. Edhe unë kam ndryshuar. Nuk e di nëse e ndryshova unë atë, apo ajo mua. Di që të dy kemi ndryshuar. Megjithatë, ashtu si dikur, vazhdojmë të jetojmë tek njëri – tjetri. Unë tek ajo dhe ajo tek unë. Madje nuk e dimë mirë, nëse unë ndërtova atë, apo ajo më ndërtoi mua. Në këtë pikë kemi mosmarrëveshje, për hir të së vërtetës. Nuk e kemi patur këtë mosmarrëveshje, por ndoshta e sollën ndryshimet respektive. Sidoqoftë është e rëndë të jetosh në shtëpinë tënde, me shtëpinë tënde dhe të jesh në sherr me të. E për më tepër shtëpia të jetojë me ty, e ti me të dhe të sherroset me pronarin e saj.
Situatë e ndërlikuar. Ndërlikim i kotë. Kotësi me probleme të ndërsjella. Ndërsjellje e egoizmit të shtëpisë që të mban brënda vetes dhe, vetes që i jep jetë shtëpisë. Pikërisht kjo e fundit e rëndon akoma më shumë mosmarrëveshjen. Unë këmbëngul se i jap jetë dhe shtëpia këmbëngul nga ana e saj, se është ajo që më jep jetë. Ta përzë? Nuk e përzë dot se shtëpia nuk ka këmbë, por themele. Të më përzërë? Nuk mundet, se nuk ka duar të më flakë jashtë. Të largohem, e ta braktis? Nuk mundem. E provova njëherë. U largova për ca kohë, por malli më riktheu një ditë sa për ti hedhur një sy. Më pllakosi dhimbja. Ishte në grahmat e fundit. Po vdiste. Hyra brënda. Kudo nëpër mure dukeshin lotët e saj të derdhur për mua. Ishte rrënuar nga braktisja ime. Muret ishin mufatur nga lotët. E përqafova me lotët që më rrodhën pa mundur të përmbahem. I kërkova të falur. Më përqafoi dhe më kërkoi të falur. Në vazhdim punuam së bashku në harmoni të plotë. Rregulluam gjithshka. Madje ma kërkoi vetë të prish një mur ndarës për të zmadhuar dhomën e ndenies. Për atë mur ndarës kishim vite që grindeshim. Fillonte bërtiste e prekur kur i thoja se më duhej më tepër hapsirë dhe duhej prishur ai mur.Por…harmonia nuk shkoi gjatë. Sapo e mori veten dhe u zbukurua si nuse, filloi nga të vetat.
Me këto përsiatje në kokë jam ulur në kolltukun tim të preferuar. Është prag muzgu. Diku nga dreka bëmë sherrin e zakonshëm, që precipitoi në më të madhin gjatë asaj kohe. Ka vendosur të mos më flasë më. Mban mëri. Edhe unë kam vendosur të mos i flas, nëse nuk më flet ajo e para. Gjendje e nderë dhe e padurueshme. Mendoj të ngrihem një cast e të dal. Sic bëj gjithmonë, pas sherreve të mëdha. Kolltuku e ndjeu sakaq dhe mu lut me zë të përvajshëm, të mos largohesha. Nuk kishte faj. Sa herë dilja shtëpia merrej me të dhe i hakërrehej. E shante, e pështynte, e ofendonte me fjalët më të ulëta, vetëm e vetëm se kolltuku i gjorë mbante anën time.
Në këtë pikë duhet të jap edhe disa sqarime të tjera për raportet ndërmjet meje dhe shtëpisë. Si një intrigante e vërtetë, (gjatë kohës që nuk ndodhesha në shtëpi) ajo konspironte ndaj meje. Për të mos i rënë gjatë, gjithshka që ndodhej brënda mureve të saj( nga orenditë dhe deri tek zbukurimet më të thjeshta) i kishte bërë për vete me lajka dhe ankesa . Ishte mjeshtre e vërtetë për tu viktimizuar, ankimtaz për cdo veprim që kryeja , qoftë edhe më të voglin. I kishte mbushur mëndjen cdo sendi, nga më i madhi dhe deri tek më i vogli, që unë vetëm i përdorja, për interesat e mia. Madje edhe tavlla e cigareve ndjehej e përdorur që shuaja cigaren në të. Tualeti akoma më keq, që kryeja nevojat e mia fiziologjike. Për të mos përmëndur krevatin dhe dyshekun, që vuanin me lot në sy, peshën e trupit tim.
Të tëra këto nuk i dija për një kohë të gjatë, deri ditën që kolltuku shpërtheu dhe mi tha me lot në sy. Teksa kolltuku fliste, shtëpia filloi të ulërasë dhe në sytë e mi e quajti gënjeshtar dhe nuk donte ta linte të fliste. Që të arrij ti mbyll gojën shtëpisë (për ta lënë të flaës kolltukun) i vura flakën një peshqiri dhe e kërcënova që do ti vë zjarrin nëse nuk mbyll gojën.
Dhe kjo ditë ishte dhe është, sot. Pikërisht sebepi i sherrit të madh sot, ishte hapja e zemrës së kolltukut.
Cdo gjë e mendoja se mund të ndodhte me shtëpinë time, por deri këtu jo. Nuk arrija të kuptoja se cfarë donte nga unë dhe pse ma bënte të gjithë këtë. Filloi një ligjërim të gjatë, pa fund e krye. Herë pas here ndalonte dhe kërkonte mbështetje nga orenditë, të cilat me gjysëm zëri pa më parë në sy aprovonin me kokë, fjalët e saj. Me aq sa arrita të marr vesh, ankimi i saj dhe i gjithshkaje brënda saj konsistonte, në faktin që tregohesha mëndjemadh me to. Sipas tyre i përdorja dhe nuk i quaja pjesë timen.

* * *
Dëgjova lutjet e kolltukut për të mos dalë, e për tu qetësuar disi nga ai sherr i madh me shtëpinë. Jo shumë i bindur gjithsesi. Por …papritmas dy vazo lulesh të vogla i dolën në krah dhe vërtetuan fjalët e kolltukmjerit. Në tërë atë mori sendesh në barkun e shtëpisë, dy lule të vogla, folën. Mesa duket shtëpia nuk i kishte llogaritur aspak, për ti futur brënda konspiracionit. Edhe unë i pashë i habitur. Ishin dy tulipanë.
Prej kohësh kisha mbjellë zhardhokët e tyre, me shumë dashuri dhe kujdes. Lastarët kishin mbirë , por sythi i tyre i tulipantë nuk celte dhe kjo më kishte detyruar ti lija disi pas dore i zhgënjyer. Sic dukej, cdo gjë që më zhgënjente, nuk ishte në qëndër të vëmëndjes së shtëpisë për të punuar me të, që ta fuste në konspiracion. Kjo i kishte shpëtuar tulipanët. Në heshtjen e tyre të nëndheshme dhe të mbidheshme të lastartë, kishin vërejtur gjatë tërë kohës gjithshka ndodhte, të pandikuar nga unë dhe shtëpia.
Sot…shpërthyen petalet e tyre të mrekullueshme dhe folën. Kolltuku shfryu i lehtësuar nga e papritura. Shtëpia u ngërdhesh pa ditur se si të reagojë. Unë u ngrita nga kolltuku dhe u afrova pranë tyre. I kundroja i mrekulluar. Petalet e njoma shëndrisnin shtëpinë dhe shpirtin tim, me të kuqen all. Harrova grindjen. Harrova gjithshka dhe buzët vura ngadalë në petalet e tyre, duke i fshikur me ndrojë se mos i thaja.
I mora vazot në dorë dhe u ula në kolltuk. I mbështeta mbi cdonjërën kofshë. Në sytë e tyre të petalta ndjeva gëzimin e adhurimit që kisha përcjellë nga gjaku i kuq i zemrës time, që ishte i njëjtë me ngjyrën e tyre. Kaloi kohë e pacaktuar. Vetëm perdja e mbrëmjes, zbutja e vështrimit të egër të sendeve dhe…kërcitja e trarëve të shtëpisë, më përmëndën dhe shkëputën nga tulipanët e mi.
Ngrita kokën ngadalë. Nuk kishte më mllef në zemrën time për shtëpinë. Nuk kishte më konspiracion. Thjesht e ftova ta ndanim atë gëzim së bashku. Thjesht e ftova që të mos llogarisnim më në kandarin e mërive, se kush e rëndoi më shumë dhe kush më pak. E ftova të gjenim motiv tek ata dy tulipanë, për të shuar mërinë dhe luftën e kotë mes nesh. Tek e fundit, ata dy tulipanë të mahnitshëm nuk ishin vetëm të mitë, por edhe të saj. Ishin tonët. Vërtet kishim kaluar shumë peripeci, duke mbajtur njëri – tjetrin ndërtimtaz, por kishim harruar se lulet na mungonin në shpirtrat tanë. E tashmë lulet i kishim. Madje ishin dy tulipanë, të kuq e të freskët, që donin kujdes të madh për të lulëzuar.
Pas fjalëve të mia shtëpia ndaloi kërcitjen e trarëve. U ndrydh në heshtje të thellë, pa përgjigje. Ndoshta u prek edhe ajo nga tulipanët, e u fut në meditime. Prisja që të vepronte ndryshe. Të linte edhe ajo pas krahëve në cast gjithshka dhe të bashkohej me mua dhe tulipanët. Gjithsesi nuk e paragjykova, pavarësisht dëshirës time. Pavarësisht se në brëndësi ndjeja se ishte e pamundur të rezistoje përpara mrekullisë së atyre tulipanëve. Kjo nisur nga fakti se sado të mëdha të ishin grindjet tona, isha i bindur që më donte.
U ngrita sërish. I mbështeta tulipanët mbi parvazin e dritares. I mbulova me kujdes me një cohë. Nuk doja të shihnin dhe të dëgjonin bisedën që do bëja me shtëpinë. Boll kishin dëgjuar deri ditën që celën.
U ula në kolltuk. Me zë të ndjerë ftova shtëpinë të flisnim qetë. Tulipanët ma kishin ngritur ndjeshmërinë deri në stratosferë. Truri më punonte me intensitet aq të madh, sa cdo gabim me shtëpinë e shihja qartë dhe e ndjeja me dhimbje deri në vetgjykim. U desh celja e dy tulipanëve që të kuptoj se dhe unë kisha gabimet e mia në raport me shtëpinë. Ajo më dëgjoi në heshtje, pa reaguar. U futa edhe unë në heshtjen time, në pritje të reagimit të saj. Nuk mund ta gjykoja. Gabimet e mia kërkonin kohën e tyre për të precipituar në shpirtin e saj dhe të nxirrnin prej andej gabimet e ndërsjella. Nuk ka sesi të ketë gabime të njëanshme, sado të mëdha. Qoftë edhe nga njëra anë. Ka pranim të dyanshëm gabimesh, pa kandar. Pranimi i gabimeve të dyanshme me sinqeritet, rrëzon kandarin. Zhduk kandarin e ngritur mbi egon respektive. Në vazhdimësi, më i rënduar është ai që ka patur më shumë gabime, por në falje është më i nderuar kush ka më pak gabime.
Këto përsiasja me veten, teksa prisja shpalosjen e gabimeve të shtëpisë ndaj meje. Uroja të ishin më të pakta se të miat. Sidoqoftë edhe po të ishin më të mëdha, asgjë nuk do të ndryshonte. Nëse të miat rezultonin më të mëdha do të lumturohesha nga falja e saj dhe nëse të sajat ishin më të mëdha se të miat, do të lumturohesha pafundësisht nga falja ime. Gjithsesi edhe falja ishte asgjë në raport me motivin. Me dy tulipanët.

* * *
Koha sakaq kalonte. Heshtja e shtëpisë vazhdonte. Tulipanët e mbuluar me cohë më mundonin vuajtshëm. I fola shtëpisë. Psherëtiu. U ngroha. Prita. Nuk foli. I fola sërish. Shfryu. Nuk e pyeta pse shfryn. Ju luta të mos shfryjë, por të flasë. Foli. Lëshoi një batare akuzash në formë predhash shpërthyese. Orenditë u drodhën. Cikërrimat zbukuruese që i kishim zgjedhur së bashku në ditët e lumtura, u futën poshtë orendive. Kolltuku u thye dhe… dha shpirt. Ndjeva në brinjë dhimbje therrëse. Vdekja e papritur e kolltukut më kishte përplasur në tokë dhe i kishte thyer; një, dy , tre, prej tyre. E mbështolla kolltukun përqafimtaz. Nuk doja të më ikte. Nuk doja të vdiste. Ai dhe dy tulipanët e mi ishin gjithshka që më mbante në atë shtëpi.
“ Të ka parë si mbijetesë dhe jo si dashuri…mbijetesën e fitoi dhe dashurinë e ka gjetur diku tjetër” – tha fjalët e fundit dhe shpirti i kolltukut tim të mirë fluturoi në qiell.
Me lot në sy i dërrmuar u ngrita në gjunjë. Duart drejt trarëve hapa me lutje. Trarëve të asaj shtëpie që ma dinin vuajtjen dhe mundin për ti ngritur aq lart, aty ku ishin, për të mbajtur atë cati. Më kërcënuan paturpësisht, se do të rrëzoheshin mbi tulipanët e mi. Në gjunjë duart shtriva poshtë. Themeleve ju luta. Gur, pas guri me gjak i kisha lidhur. Të trishtuar në lot gjaku u mbytën.
“Tokë mocalore gjete të na hedhësh, e lidhësh” – thanë e shpirt vidhistaz dhanë.
Në këmbë u ngrita. Shtëpisë ju luta me përgjërim, me duar në shpirt. Një tra më lëshoi. Në gjunjë urdhër më dha të bie sërish. Dritaren, e dritës për tulipanët me tulla e mbuloi.
Në gjunjë rashë papritmas i mundur. Në këmbë vriktas u ngrita sakaq. Dy tulipanët e mbuluar, në krahë mbështolla. Jashtë shtëpisë dola. Në tokë i mbështeta të sigurtë. Në shtëpi sërish hyra. Me benzinën miken e ngushtë të shtëpisë, shtëpinë spërkata. I qetë dola ngadalë. Një fije shkrepëseje të hutuar ju luta të ndizej. U ndez përgjumtaz. Flaka e vogël më foli e tmerruar.
“Mos e bë këtë”
E pashë me pyetje në sy flakëzën e vogël.
“Mos i lër tulipanët pa shtëpi”- më tha dhe u fik.
Kutia e shkrepëses ishte e mbushur me fije të përgjumura.
(adrian dule)