NGA TREGIMET E MUXHAHIDËVE NË RRUGËN E ALL-LLAHUT s.v.t.

[uck_aksh]

Në Qytetin e Pejgamberit a.s.v.s. jetonte një njëri, që e quanin Ebu Kudame Eshshamijj. Këtij njeriu, All-llahu ia pat dashuruar Xhihadin në rrugën e Tij dhe luftën kundër romakëve.
Një ditë prej ditëve, ishte ulur Ebu Kudame në Xhaminë e Pejgamberit a.s.v.s. dhe bisedonte me shoket e tij. Ata i thanë: Ebu Kadame! Na trego ndonjë ngjarje ndër më të çuditshmet që e ke parë në Xhihad !
Po, do t'ju tregoj-tha Ebu Kudameh.
Isha disa vite në Er-Rakkah (vend në Irak) dhe kërkosha, që të blejë një deve, për t'i bart armët e mia.
Një ditë prej ditëve isha ulur diku, kur ja më erdhi një grua dhe më tha: "Të kam dëgjuar, o Ebu Kudameh, duke folur për Xhihadin dhe duke i nxitur njerëzit për të. Ndërsa unë nuk kam mundësi me u përgjigjur për në Xhihad, por mua më janë dhuruar flokë që nuk i'u kan dhuruar asnjë gruaje tjetër. I kam shkurtuar, dhe me to e kam rregulluar një pengojcë (fre kali) dhe e kam zhytur me dhê, që të mos shiqojë askush atë. Kam dëshirë, që ta marrish me vehte, kështuqë kur të arrishë në vendet e jobesimtarëve, e të fillojë lufta, ta përdorish pengojcën (frerin), nëse ke nevojë për të. E nëse nuk ke nevojë, atëherë jepi atë atij që ka nevojë. Merrni flokët e mia që të pluhurosen në rrugën e All-llahut s.v.t..
Unë jam një grua vejushë (e ve). Kam pasur burrin dhe disa vëllezër. Të gjithë kanë vdekur dëshmorë në rrugën e All-llahut. E po të më ishte obliguar edhe mua Xhihadi, do të kisha luftuar edhe unë.
Ma dha frerin e kalit, që e kishte përgaditur prej flokëve të saj dhe më tha: "O Ebu Kudameh, burri im kur vdiq, më la një djalë dhe një vajzë. Djali është prej djelmoshave më të mirë. E ka mësuar Kur'anin. Ka mësuar gjithashtu mjeshtërinë e kalërimit dhe gjuajtjen me shigjetë. Eshtë agjërues gjatë ditës dhe adhurues gjatë natës. Eshtë në moshën pesëmbëdhjet vjeçare. Ai tash nuk është prezent ngase ka shkuar pas një pasurie që ia pat lënë babai i tij, e ndoshta vie para se të nisësh për në Xhihad. Kështuqë kam dëshirë të ta jap me vehte, dhuratë All-llahut s.v.t. dhe kërkoj nga ti, që për hirë të All-llahut, të mos më largosh prej shpërblimit (sevapit) që kam kërkuar."
Mora frerin e kalit nga ajo dhe pashë se e kishte përgaditur prej flokëve të saj, pastaj ajo më tha: "Nëse ke mundësi, lëre tek plaçkat e luftës dhe rrobat e udhëtimit, ngase kam dëshirë që kur të kalosh pranë shtëpisë sime për në Xhihad, ta shoh e të më qetësohet zemra."
Mora atë me plaçkat e mia dhe dola nga Er-Rakkah (vendi ku isha vendosur ato ditë), ku me mua ishin edhe disa shoke. Ecëm derisa arritëm tek kalaja e Musel-lemeh bin Abdulmelikut. Kur arritëm aty, ja një kalorës më thëret prej mbrapa duke më thënë: "O Ebu Kudameh! Ndalu pak, All-llahu të mëshirofte !" U ndala.
Shokëve u thash: Vazhdoni ju rrugën se unë do të ndalem pak të shoh se kush është ky që më thërret. Kur u ndala, ja një kalorës arriti, mu afrua , më përqafoi dhe më tha :
Elhamdulilah që All-llahu nuk më pengoi nga shoqërimi ytë dhe nuk më ktheu të dëshpruar.
Më zbulo fytyrën (ngase e kishte të mbuluar,pasiqë ishte në kalë) që të shoh se a është kërkuar nga ti lufta apo jo?- i thash kalorësit. Nëse është kërkuar nga ti, do të pranoj që të vazhdosh rrugën me ne për ku jemi nisur, e nëse nuk është kërkuar nga ti, do të të kthej.
Atëherë ai zbuloi fytyrën. Kur pashë se ishte fëmijë,shumë i ri. Por i shkëlqente fytyra si të ishte hëna pesëmbëdhjetëshe dhe vëreheshin shenjat e lumturisë në fytyrën e tij.
Pastaj i thash: A ke prinde?
Jo - më tha.
Unë do të vi me ty që të nxjeri hakun e babait tim,i cili ka ra shehid (dëshmor), e ndoshta All-llahu më begaton me shehidllëk edhe mua, ashtu siç e ka bagatuar babain tim - shtoi vogëlushi.
A ke nënën ? - i thash.
Po. - më tha.
Atëherë kthehu dhe kerkoj leje nënës - i thash. Nëse ajo të lejon, mund të vish me ne , përndryshe rri tek ajo, sepse respektimi i saj, për ty është më mirë se të vish në Xhihad, ngase xhenneti, siç është nën hijen e shpatave, poashtu është edhe nën shputat e nënave.
Ai më tha: "O Ebu Kudameh, a nuk më njeh?"
Jo - i thash.
Unë jam biri i asaj gruas që ta dha emanetin - tha djali duke shtuar:
Sa shpejtë paske harruar porosinë e nënës sime, e cila ta ka dhënë dje frerin e kalit !
Unë inshaAll-llah, kam dëshirë të bëhem shehidi i biri i shehidit.
Të lutem për All-llahun, mos më pengo të marrë pjesë në luftë me ty. E di Kur'anin përmendësh, e e njoh edhe Sunnetin e Pejgamberit a.s.v.s. Di të kaloroj mië , pastaj di edhe gjuajtjen me shigjetë. Nuk kam lënë prapa meje kalorës më të mirë se unë. Andaj mos më nënçmo nëse jam i vogël.
Nëna ime më është betuar, që mos të kthehem më dhe më ka thënë: "O biri im, nëse takohesh me jobesimtarët (qafirat ), mos ua kthe shpinën, por dhuroje vetën për All-llahu s.v.t.dhe lute Atë që të pranon shehid dhe të bashkon me babain tënd dhe vëllezërrit tu të mirë, në xhennet. Nëse All-llahu të begaton me shehidllëk, më ndërmjetëso Ditën e Gjykimit. Kam dëgjuar se dëshmori ndërmjetëson për shtatëdhjetë të afërm të familjes së tij dhe shtatëdhjetë fqinjë."
Pastaj më përqafoi dhe më shtrëngoi për gjoksin e saj , ngriti kokën lart në qiellë dhe tha:
"Zoti im, Zotëria dhe i Dashuri im! Ky është djali im, aroma dhe loçka e zemrës sime , fryti i shpirtit tim. Ta dorëzova Ty. Pra pranoje dhe afroje te babai i tij ."
Kur dëgjova fjalët e fëmiut - thotë Ebu Kudameh - , më shpërtheu vaji, ngase më vinte keq për bukurinë dhe mirësinë e këtij fëmiu si dhe mëshirën e nënës së tij dhe, njëkohësisht, u çudita me durimin e saj që kishte ndaj tij.
Kur më pa duke qarë, më tha vogëlushi:
"Pse o xhaxha po qan? Nëse qan se jam i vogël dhe për atë të dhimbem , All-llahu dënon edhe atë që është më i vogël se unë, nëse ai nuk e respekton Atë dhe bënë mëkate."
Atëherë i thash:
Nuk po qaj për moshën tënde të vogël, por po qaj për zemrën e nënës sate, si do të mbetet pas?!
Pastaj pushuam atë natë -vazhdon Ebu Kudameh - e të nesërmen në mëngjes, prap vazhduam rrugën.
Fëmiu nuk ndalej nga të përkujtuarit e All-llahut s.v.t. Mandej vërejta gjatë udhëtimit se ishte kalorësi më i mirë prej të gjithëve. Shërbente kur pushonim. Sa më shumë ecnim aq më shumë forcohej, e i shtohej lumturia, i pastrohej zemra, dhe shenjat e gëzimit vëreheshin në fytyrën e tij.
Kështu pra, ecëm deri në mbrëmje duke perënduar dielli, ku arritëm te vendet e mushrikëve.U ulëm të pushojmë, kurse fëmiu na përgadiste ushqim, që të bënim iftar, ngase ishim agjërues.
Duke përgaditur ushqim, e mori një kotje gjumi ashtu, dhe flejti gjatë. Përderisa ai ishte duke fjetur u buzëqesh në gjumë. I thash shokëve se apo e shihni se si buëqeshet në gjumë! Kur u zgjua, i thash:
"O Vogëlush, të pashë pak para u buzëqeshe ne gjumë?"
Pashë një ëndërr, më pëlqeu dhe më bëri të qeshi. - tha fëmiu.
Po çka pa, që të bëri të qesh? -i thash.
Tha: Pashë sikur isha në një kopsht të bukur të gjelbër, e unë shetitja në te. Pashë një pallat prej argjenti, ballkoni i të cilit ishte prej diamanti dhe margaritari, dyert i kishte prej ari, kurse perdet ishin të lëshuara, e kur vashat i ngritnin perdet, dukeshin fytyrat e tyre shkëlqenin si hëna. Kur ato më panë, më thanë:
-"Mirë se ke ardhë!"
Desha që t'ia zgjas dorën njërës nga ato, mirëpo ajo më tha: