Adrian DULE - KRIJIME

[adidu]

Po postoj nje novele , e cila uroj t'ju nxise per te dhene mendimet tuaja, qofte pro, apo kundra per menyren e trajtimit artistik dhe social.


Mbylla kompiuterin dhe rregullova nxitimthi shkresat me shifra pa fund, të sapo printuara. Shplodha sytë për pak në faqen bosh të murit të zyrës, (nuk jam aq romantik sa të shoh pemët nga dritarja) dhe u bëra gati të dal me stomakun në dorë, që filloi të ulërasë i fyer. Nuk isha marrë fare me të që darkën e shkuar. Tringëlliti zilja e mesazheve të celularit. E hapa me bezdi, se mos ishte ndonjë klient idiot, i cili kujtohej në castin e fundit për të ndryshuar dicka në përllogaritje. Punë muti, kur je nënpunës banke dhe duhet të merresh me paratë e pafund të të tjerëve dhe pret si qen rrogën në fund të muajit. Varja. Gjysma e së keqes, se mund të isha kamarier, apo murator në Greqi, apo Itali, si ca shokët e mi. Mesazhi fatmirësisht më shplodhi akoma më shumë sytë, e më qetësoi ulërimat e stomakut për pak sekonda. Vinte nga një mikesha ime, e cila më ftonte për drekë në një restorant afër bankës. U lëshova poshtë shkallëve pa pasur durim të pres ashensorin. Përfundova në rrugë, duke shkopsitur këmishën dhe lëruar kollaren. Mora rrugën drejt restorantit ku ajo priste me një shoqen e saj, sic më shkruante në sms, të cilën nuk e njihja.
Kishim kohë pa u takuar. Arsyet ishin të shumta. Më thelbësorja mendoj se lidhej me faktin që më kishte dalë nga qefi dhe nuk më shkohej më me të në krevat. Gjithsesi jam aq i sinqertë dhe i ndershëm, sa t’ja transmetoja gojarisht edhe asaj. Natyrisht që kur ja thashë më mirëkuptoi, aq më tepër që bashkëjetonte prej vitesh me dikë dhe prisnin të martoheshin së shpejti. Tek e fundit patëm një marrëdhënie seksuale të vrullshme për njëfarë kohe, që besoj se pati vlerë si për atë e si për mua. Ajo shkundi pluhurin e monotonisë që e mbante të shtrënguar në darët e bashkëjetesës së gjatë dhe unë shkunda allatet e mia, sic thoshte gjyshi im rafmet pastë. Epo ajo qënka e përdalë se ka tradhtuar atë të gjorin dhe ti i pacipë që paske shkuar vetëm për shkundje allatesh, do thoni ju. Ehh…sa mirë do të ishte në rast se do të ishin kaq të thjeshta gjërat në përcaktim. Njeriu i shkretë qënka kaq i komplikuar, sa rregullat e moralit i rrinë si një palë këpucë me numër më të vogël se këmba dhe ja bëjnë gjak. Sidoqoftë janë pa fund ato femra të shkreta që kanë ndjekur rregullat e moralit një për një dhe ju rroftë që e futën këmbën një jetë në këpucët me numër më të vogël se këmba e tyre. Së fundmi kur jeta ju ikën për lesh (sic thonë), mallkojnë fatin e zi dhe moralin, si gjyshja ime, që nëpër dhëmbë shpesh pëshpëriste: “Pac fatin e kurvës” – kur shihte të bijën të ngelur në derë. Dhe kishte të drejtë rafmetpaslia, po aq sa kishte të drejtë burri i saj gjyshi im, me shkundjen e allateve, megjithëse iku me peng në zemër që nuk i shkundi allatet sic deshi dhe gjyshja iku me peng në zemër, që nuk pati fatin e kurvave me gjyshin i cili e kishte mendjen vetëm tek shkundja e allateve.
Me pak fjalë, shoqja ime solli organet në formë me mua, pa i shkuar aspak mendja ta braktisë atë delen e perëndisë me të cilën e lidhnin shumë më tepër gjëra se sa seksi. E di që me këtë frazën e fundit do të acaroheni shumë, meshkuj dhe femra së bashku dhe do të më quani të përdalë, të pacipë e kudiunë dhe shoqen time kurvë me damkë.
Arrita në restorant si vetëtimë dhe syri më kapi dyshen e ulur në tavolinë. Prisnin me një piatë afetato në mes, një shishe verë dhe dy gota të mbushura me lëngun e rubintë. Pa e zgjatur me prezantime dhe përshkrime të tepërta, putha në faqe fshiktas mikeshën time, i dhashë dorën tjetrës dhe u ula me një ndjesi të këndshme, por të cuditshme. Mikesha ime ishte bionde origjinale dhe solucioni që ja forconte të verdhën ishte i vënë në masën e duhur. Shkurt nuk hynte tek biondet e shplara. Shoqja e saj ishte brune e theksuar. Nëse ishin me bojë, apo pa bojë flokët e saj, nuk arrita ta konstatoj. Ajo që i bënte shumë të ndryshme përvec flokëve ishin sytë. Biondia me sy të blertë dhe brunia me sy të thellë në ngjyrë ulliri si kadife, ose më saktë si sy kaprolli. Ja fus kot, se vetëm një herë kam parë një kaproll të sapovrarë, që i ndriste një pikë loti teksa jepte shpirt. Po jepte shpirt them . . . nuk e di a ka shpirt kaprolli, por atë ndjesi më la atë cast që e pashë, pas ca sacmeve cifteje që ja kish ngulur xhaxhai im. Një njeri i fandaksur, i cili me diplomë kishte mbaruar matematikë, e për profesion quante gjuetinë dhe urrejtjen më të madhe e kishte klasifikuar matematikisht, për femrën dhe artin në tërësi. Arti dhe femra sipas tij e kishin bërë botën lëmsh dhe i kishin vënë vulën e shkatërrimit njerëzimit që në zanafillë. Nejse, varja edhe xhaxhait të fandaksur. Tek arti hajt se po i jap një farë të drejte, por tek femra ja mbyste i ndjeri, se pa femrën kot rrojmë dhe s’ka kuptim jeta. I ndjeri, sepse edhe ai ka vdekur, ashtu sic ka vdekur edhe im atë që një jetë u zu me të. Im atë i jepte të drejtë përsa i përket femrave, por duke u munduar ti mbushë mëndjen se arti është gjëja më e bukur që karakterizon njeriun, meqënëse time më e donte aq shumë sa ajo i kishte hedhur trutë e gomarit meqënëse vetë ishte artiste. Ziheshin kaq shumë me xhaxhain sa hynte halla ime me tërsëllëmë për ti ndarë (nuk po e quaj e ndjera se nuk ka vdekur akoma) dhe i qetësonte duke i thënë se: “Kam shkuar me dhjetëra meshkuj dhe të tërë ishin idiot përvec burrit tim”. Burri i saj ( për sqarim) është një plak i rrjedhur pasanik italian që ka nja tre barqe me fëmijë dhe së fundmi bëri edhe një djalë me hallën. Vëllezërit i fusnin një kurvë nëpër dhëmbë për të motrën dhe e linin sherrin si me magji, sepse ajo kur nxehej nuk përmbahej dhe jo vetëm kaq, por ju kërkonte paratë që ju kishte dhënë borxh burri i saj, po ta detyronin të arrinte deri në atë “dhimbje shpirtërore” sic e quante ajo.
Sidoqoftë po kthehem tek ndjesia e këndëshme dhe e cuditshme e rezervuar nga ato të dyja, e lidhur fillimisht me portretet diametralisht të kundërta, por jo për të kundërtën se sa për atë që i bënte të përbashkëta këto të kundërta. Ishin kaq të kundërta, qoftë edhe në dhënien e dorës dhe qëndrimit në tavolinë, sa mua në vend të më jepnin ndjesinë e të kundërtës që është normale, më dhanë një ndjesi ngjashmërie. Ti je i fandaksur si gjyshja, gjyshi, xhaxhai dhe halla të cilët sapo i përmende do të thoni, teksa në dy qënie ekstremisht të kundërta sheh ngjashmëri. Ndoshta, madje edhe unë atë moment këtë mendova dhe të tëra këto përsiatje jua thashë me disa fjali shpejt e shpejt, ndërsa e pastrova pjatën me copra sallami dhe proshute duke i shoqëruar me verën që e piva si ujë. Ato filluan të qeshin me lot dhe shihnin njëra - tjetrën ndërkohë që erdhi kamarieri për të marrë porosinë. E pyeta kamarierin nëse e kishte gjallë babain dhe xhaxhain dhe kur më tha – po - me kokë i hutuar, ju luta të më thotë se cfarë mund të më sugjerojë, sepse isha i uritur dhe nuk kisha nerva të rrija e të lexoja menunë. Filloi të recitojë një lumë gjërash dhe e ndërpreva duke i thënë të më sillte atë që atij i pëlqente më shumë dhe që e kishte ngrënë vetë më shumë se tre herë gjatë kohës që punonte në atë lokal. E humbi seriozitetin për një cast. Filloi të qeshë me dorën përpara gojës dhe u kthye tek femrat për të marrë porosinë, ndërsa mu krijua ndjesia që ju duka si karagjos që bën humor pa i qeshur buza. Ato pa u përmbajtur në të qeshur i porositën një pjatë të dytë të cilën e kishte ngrënë vetë më shumë se tre herë, por të mos ishte njësoj me atë timen. Ai u u pre në fytyrë. Ndoshta ju duk sikur po talleshim me të dhe i nguli sytë me përvuajtje tek brunia, e cila vazhdonte të qeshte me të madhe. Më erdhi keq për të, sepse nuk ja kisha bërë porosinë me humor dhe aq më pak me karagjozllëk, për më tepër që kishte pak thinja mbi vesh që e fisnikëronin. I fola me nervozizëm asaj të ndërpresë të qeshurën dhe u ktheva nga kamarieri duke i kërkuar të falur, e njëkohësisht duke i thënë që kur të sillte porosinë të mos pështynte tek pjata ime, sepse po i dilja në krah. Kamarieri filloi të qeshë sërish dhe e qeshura plasi deri në barin e restorantit, madje më erdhi edhe një e qeshur nga kuzhina. Në restorantin e vogël dhe tepër konfort e të shtrenjtë ishim vetëm ne klientë në atë orë dhe stafi. Të tërë qeshnin përvec meje që fillova të lutesha për të ngrënë dhe kapa një pjatë në dorë si sanduic.
(vazhdon)