Zhgarravinat e mia

[Alima]

...

Sa shume kam per te thene Mjeshter ... sa shume kam per te te thene me kete penden time qe ka filluar ta brej koha ...mbase edhe ngjyra ka filluar te thahet Mjeshter!!!

...shkathtesia me eshte zhvilluar koheve te fundit,por si duket penda dhe ngjyra do me zhgenjejne kesaj rradhe ...nuk di ku dhe si te mobilohem e te shpreh gjithe ate qe dua te shpreh,gjithe ate qe pa meshire tenton ta grryej letren e pafajshme ...


Ndoshta dikur ne oret e vona,po nuk me tradhetoj penda dhe ngjyra do arrij te hedhe gjithe ate mundim per letren ...ndoshta...


Sa dua te dij,ah sa dua te dij nga i ndjeve goditjet e shpirtit tim ne ato momente,si eshte e mundur ???!!! Si ka mundesi fantazia te ndjej goditjet ndaj nje shpirti te huaj deri ne ate mase...ah,sa dua ta dij...

.

Kalorësi

Njeriu, c`kompleks në vete kjo qenje
Vallë, ku mbaron kujtesa e Idilës
Shpërfillja ishte miku më i pa-mposhtur
Kush ishim dikur, askush
Po nesër, prap askush
C`fuqi ishte kjo që na rrëmbeu pa-dashur
C`emocione bredhin jo-virtualisht
Pse kishe frikë nga ndihma ime
Të gjitha këto pyetje i kishte përpunuar, pranuar, eksploruar..
Ajo nuk përkulej, e dinte se më ka, më do, se do i shkoj i gjallë
E dinte se në agimin e ditës së Re sërish afshi do i vlonte deri në takimin e buzëve
E dija edhe unë se c`po ngjante në rrethin e Fildishtë
Ndjesia e saj kishte kaluar rubikonin e frikës
Ajo po përballej dinjitetshëm në luftë
Guxonte, luftonte, fitonte ajo; prandaj e priste unaza
Këtejpari, krejt kalimthi kisha kaluar
Pa-vërejtur asgjë tjetër përvec syve të saj
Mprehtësisë së shprehjes, vringëllimes së saj në pendë
Eh po, goditja kthehet vetëm me kundërgoditje
Kështu më kishte mësuar shpata e ashpër e Jetës
E si mos t`ndaloja, si mos t`a merja me vete rrugëve Kalldërëm
Vrap drejt Portës, drejt Ëndrrës së bukur blu
Sepse, ajo më duhej, na duhej të gjithëve..
Teksa kishte mbushur kushtin e kriterit për jetë
E dinte ajo por edhe ne

Prandaj qesheshim, jo se na qeshej; porse duhej!

E kësaj DUHEJ, ne i shpallëm Luftë!

Atje diku nga brendia e atomeve të Kështjellës
Jehonte zëri i Fitores
Do Ngadhnjejmë!
…

Eja tash! Do ikim së bashku drejt saj!

Eh po
miq, lexues të dashur
kështu interpretohej bota e saj prej koraleve
atje thellë diku shumë thellë
ne kishim Teritoret tona ku bëhej jetë
që të arrije deri në ato thellësi Oqeanesh
të duhej shumë investim, mund e sakrificë.

Paramendo c`valë, c`dallgë, c`shtypje
kub uji mbi supe duhej të duroje
c`kufij duhej të kaloje deri në gravitacion të ndikimit S.
me c`egërsira nënujore do sfidoheshe për t`arritur te ajo?
c`beteja, c`lufta ishin këto e dinim vetëm ne
sidoqoftë, ajo s`më përfillte
jo se nuk donte
porse gjithnjë e kishte për qëllim
respektimin e Sovranit të saj e, pastaj..!

Dinjiteti modest, Personaliteti si Zonjë e parë në Kështjellë
detyrimisht obligonte respekt
pa cka se, ca prej shërbëtorve naiv në Pallat
në të shumtën e rasteve
nuk mund të ballafaqoheshin me prezencën e saj
për cudi, ca prej tyre më me pushtet
vdisnin në mërinë e tyre botëvogël, c`mizerie?!
Megjithëkëtë ajo kishte konsideratë edhe për këtë lloj
prandaj e kisha emëruar S.!

Jo rrallë herë më ka ngjarë që përgjatë jetës
të takoj ndonjë Bletë që kishte humbur
fuqinë e fluturimit sa për t`u kthyer në Folenë e saj të ngrohtë
me përplot maje Nektarësh
më ka ndodhur t`a mar në duar
për ca caste, t`a mbaj e ruaj si Fëmiun
t`ia ushqej shpirtin
për t`ia mundësuar rrugëtimin deri në realizimin e qëllimit të saj.

Eh po,
miq, lexues të dashur
i moqëm jam bërë në këto caste
ajo kishte nevojë të shprehej edhe atëhere kur nuk ishim pranë
madje, edhe atëherë kur unë isha në Beteja.

T`a fitosh ndonje dashurickë, nuk është ndonjë rezultat i vecantë
sa t`a kuptosh një emocion, një fije ndjenjë por, sinqerisht
prova ishte fuqia e suksesit që të solli në vendime serioze
gjegjësisht në pikën Zero
në fshirjen e kujtesës nga pika ish.

Një natë, një kujtim, një moment Janari..
mund t`a fusësh në dorë e t`ia numerosh varrët e plasjet një nga një
Por?
Kurrë dhe assesi një botë koralesh
dlirësishë, malli e dhimbjeje, qeshjeje..
nëse nuk i gëzohesh pritjes së përbashkët dorë më dorë
drejt ardhjes së Pranverës me gjithë reliktin gri, në Gjelbrim.

Eja tash! Do ikim së bashku drejt saj!
…

[Alima]

…
…e rraskapitur!
Te vetmen gje qe deshiroja … veç pak çlodhje!
Nuk e di a me ka ngelur ndonje fjale per te thene?! Çdo gje qe kisha planifikuar te them deshtoj …dhe si pergjigje i dhashe nje te qeshur…

...-"Te lutem me thuaj",…"-dua ta thuash, a do te ma thuash "???"-Thuaje njehere :-Jete e ashper ,çkado qe ndodhe ,do te vazhdoj te luftoj me ty"‘… -"thuaje" …
Qesha!...,nuk gjeja fjale per te thene fjalet veçse te pregaditura nga Mjeshtri …

Jam person qe çdo gjeje i gjeja pergjigje dhe nuk kam frike, andaj edhe kesaj pyetje nuk do t`i ngelja e heshtur edhe pse ishte e rende...Buzeqesha,e buzeqeshja tek fytyrat tona nuk lulezon kurdohere... Jeta ne deshprrimet me te hidhrta tethote, kjo eshte vetem nje fillim ngase kjo s`do te jete as buzeqeshja e pare dhe as loti i fundit.
Ka shume kohe qe une sikur-seve u kam dhene fund Mjeshter ,dhe sapo takoj perseri boten time ne udhekryqin e jetes kujtoj fundin!
E dij qe e mendon te miren time, e dij !
E dij edhe se don ta terheqsh vemendjen time nga çdo gje tjeter…e dij!
Jane plotesuar te pamundurat dhe une mundohem te hyje ne brendine e keltersive si ylberi pas reve. E gjetur para kesaj situate, e deshperuar pergjate jete arrita ta kuptoje se ajo qenka nje hiç, dhe jetohet sa per te jetuar!
Mund ta pershkruaj keshtu Mjeshter :
-Fizionomi e gangrenes, qe tani buzeqesh me dhembet e saj te bardhe ..njekohesisht, duke fshire jarget ngjitese ,keshtu mund ta pershkruaj…. pra,kafshon ndjenjat, damaret, organet….
Me duket Mjeshter sikur pafajesia don te hap me teper ato dritare per te fluturuar me ne funde nga burgu i çelikt i jetes te ngrohte edhe kur ambienti perreth ishte i ftohte, akull…

.

Superforca e Ndërgjegjes

Të kota janë sygjerimet alternative, madje dispkrepante
të kota janë edhe konstatimet para aktit të kryer
ligjet nuk njohin gjithnjë saktësinë strikte
edhe ato thehen para komandave bindëse jasht cdo realiteti ekzistent
Superforca e ndërgjegjes tënde kalon Ylberet
ajo arrinë deri në Simetritë Kuantike
duke shpërthyer përmes 7 palë Qiejve
si Rrezja e Dritës së Yllit të Lindjes
dhe,
këtu fillon, rrëfimi-shtegëtimi i saj
Mrekullia, që tashmë Jeton në Ty!

Pyetja nuk tingëllonte e rëndë, sa pranimi i saj
ai tashmë ishte më i fortë se kurrë më parë
e dinte ai padyshim se për c`vlerë
ishte krenar, ballëhapur, i ashpër para cdo konsekuence
"cmenduria" ishte mëkati me i vogël i pafajsisë
prandaj çartej!
ai donte rezulatet, fitoret, bindjet në to
shikimi i tij thente cdo goditje që drejtohej
padrejtësisht drejt Kredos së saj
ajo tashmë e kishte kuptuar dimensionin e gjendjes së tij luftarake
ishte mobilizuar, forcuar, kishte harruar veten
në lojë kishte hyrë edhe një Damar i saj, vendimtar
këtu filloi Beteja Frontale e ngadhënjimit
cështja ishte, mere ose lëre!

Sërish do kthej në këtë Odë
për të vizituar Hartën e Suksesit!

Unë nuk të lëmoj!

!

Brishtësia ime, Ti!

Sa me mallë të këndoj
zërin tënd kur ndëgjoj
sa me mallë Poezi të lexoi
në gjumë para se të vë si Fëmij
flej-flej qetë Brishtësia ime ti.

Po kush më bukur shprehte se ai
gjithë gëzimin me lot në mallëngjim
dhe, gjithë zemërimin në pikëllim
po kush qante për Brengën tënde
përvec kitarës sime
flej flej qetë Brishtësia ime ti.

Eeee ooo Shpirtë
eja mos më le të ngrij në vetmi
në këtë natë pa fund ikën të gjithë
asgjë nuk lëvizë përvec qerpikut tënd para syve të mi
Eeee ooo Shpirtë eja ti, Poezia ime gri
në mendjen time inspirim.

Nëse sante jo, sërish eja nesër
të premtoj se do të recitoj
ndoshta me lot në sy
se di
ndoshta edhe pa ta, ngaqë..
pyes Kitaren time
c`më duhet jeta pa ty
më përgjigjet akordi D-C-G
një pikë Loti ra mbi të
nxorri këngën pa zë
melodi në heshtje
boshllëk momenti..

Një zë i panjohur por, i fuqishëm
i papërshkruar fare erdhi mes nesh
sytë e saj shndrisnin ngaqë e kisha për ballë
unë isha i lodhur dhe i hutuar me kitarë në dorë
ai zë nuk ndalonte vringlluari; thoshte:

A puthmi tash, vec pak!

[tipi engjellor]

Une quhem Shpirti i madh.......Linda i vogel, por u rrita shume shpejt nga dashuria qe shpirti i nenes time me dha.....shikoja shpirtrat e shokeve perqark dhe e ndieja se ua kisha kaluar atyre, por ata nuk mund ta vinin re kete.......
Epo deri sot jam rritur duke mos me vene re pothuajse askush dhe trajtohem shume rendom......dhe pse une e di se dita kur te gjithe do e vene re ate se qfare une, shpirti i madh mund te bej.....te trajtohem si i vogel mes me te vegjelve kjo nuk ben per mua....... nuk me kane mesuar keshtu..........
Jam rritur per te dashur, per te dhuruar dhe ate qe dot smund ta fal....jam rritur duke mesuar te mos genjej, te mos bej keq, te mos vjedh askend.........jam penduar qe ndonjehere i kam degjuar edhe ata qe me kane fyer, injoruar, poshteruar, nenvleresuar............. mes njerzve ndodhen ata qe me zemer kerkojne shpirterat e mire, por te jane te vegjel per ti gjetur ata shpirtra dhe keshtu vdesin duke kerkuar.... ndoshta i gjejne por i perbuzin, sepse nuk ju pelqen drejtesia e tyre, i braktisin sepse ju vjen turp nga fisnikeria dhe ndershmeria qe shpirtrat e medhenj kane..............
Une flas te njejten gjuhe si shpirtrat e vegjel, por rralle here kuptohemi. Ne shpirtrat e medhenj bejme ate qe te vegjlit e bejne me cinikeri, dinakeri, por ne e bejme nga dashuria dhe nga femija qe kemi brenda ne shpirt............
Shpesh na quajne te papjekur,sepse vete e kane arritur pjekurine........ ata nuk mund te rriten me,kurse ne nuk piqemi asnjehere sepse gjithe jeten rritemi........ Kjo eshte pjekuria per ne.........
Luajme pa baste, qeshim pa shkaqe, vrapojme dhe kur jemi heret per ne pune, perqafojme dhe japim dhurata ne dite te zakonshme............. skemi kohe te palosim rrobat, jemi rremujaxhinj te lindur, skemi kohe te merremi me hollesira, me keto merren te vegjelit, jemi te zene duke enderruar.............. Ne dashurojme dhe kjo na merr shume kohe...........
Nese doni te na gjeni, ne jemi poshte yjeve, poshte henes, maje maleve, mes liqeneve, neper peme duke luajtur... keta jemi ne..... Ky eshte vendi yne, larg te vegjelve, aty ku askush nuk te thote se te mungon nje kopse, aty ku askush nuk do tia dije se sa bukur je veshur dhe sa i pasur je, aty askush nuk te pyet nese ke diplome dhe çfare pune ben........... Kjo eshte parajsa jone.......... ne kemi lindur per te jetuar ne keto vende, sepse aty realiteti lind nga jeta.............
E kunderta ndodh ne vendet ku ju rriteni....aty jeta eshte pjelle e realitetit dhe ju kafsheza me sindromen ...bota eshte e imja...... kerkoni te na beni skllever te filozofise tuaj te ceket.........
Une quhem Shpirti i madh..... nese kete emer nuk mund ta keni ju, te pakten ta kene bijte tuaj, qe bijte tane te mos mendojne njelloj si une, por te jene te kenaqur.....................ne parajsen tone, ne parajsen e shpirtrave te medhenj.............

[Alima]

…

Kishte diçka te veçante ajo mbremje … Me veshtrove me ngulm dhe u fute brenda damareve te mij me ata sy…
Perseri heshtje. “Kush eshte ajo?” Mu duk sikur hape kanaten e dritares brenda trupit tim!
Hë!Perse me dridhet gjithe trupi?
Me mbuluan djerset, sikur te kisha rendur kilometrave te ndjenjave ne kete maraton!
Oh… mjaft… une po vuaj!
Tani m’u qetesuan pak dhimbjet. …Perserite…Perserite edhe nje here. … Kush ben kaq zhurme? Ç’leviz ketu ne gjakun tim? Kush perplas organet e mija?…
Pse sa here them nje fjale ndiej se mundohesh te shkulesh rrenjet e saj ende pa me dale nga buzet e thara Mjeshter!
Ti thua se ato tehe preken mendimet e mia, ndaj une ndiej dhimbje?
…Jo.Por, armet e tyre ata i kane drejtuar tek une.
Mjeshter e dij se keto çaste shijon vetmine.E dij se pyetesh kush e kishte gatitur ate? Ne ç’menyre? …Ta them nga pervoja se, shija e vetmise eshte … si te theme?… nje lloj opiumi ne fizionomine e gangrenes,qe po tu kujtua njehere e quajta Jete
Çfare kishte kuptuar ai? Mos valle se dashuria lind me njeriun qe do te dashuroje dhe per kete disa jane te afte dhe te tjere jo?

Ti e din qe te dashuroj. E din se buzet digjen zjarr dhe do vazhdojne te digjen, megjithate kurre s’do perkulen mbi oazin e fytyres tende Mjeshter.
Ndoshta edhe ti kishe dashur e te shpetosh nga kjo gje trishtuese edhe pse nuk e thua?!

Tani mbushet gjithçka me fryme e me gezim …, o Zot, si nuk qene mbushur me pare ?!…
Ere e lagesht mati pas Shtërngate eshte kjo Mjeshter , ku pikojne pika dhe se koti shtillen re te bardha ne nje qiell pafundesisht te erret dhe pafundesisht te vrenet!…Ja çka eshte Mjeshter!


E jashtezakonshme,apo jo Mjeshter ?!


.

Mesazhi i Tij!

Sidoqë ishte, ai kishte një Mission Kuantik të deleguar në këtë mes nga Fuqia që nuk e njifte Terminologjinë Latine. Parandaj ishte jo pranë por, në Front, në zjarrin e Luftës.

-Ai ishte i fshirë totalisht, cmenduria ishte shkalla më ulët e njerëzisë së tij, as për heshtje nuk lente vend, kështu e kishin porositur. Ai me kohë kishte depërtuar në Front me Gjeneralët e vet. Atij si pritej, ishte i pamëshirshëm para se gjithash i mpreht dhe i vendosur për qëllimin.

-Për c`dridhje fliste Zonja? Ai e dinte se ishin ata të cilët e bënë të ndihej e tillë ngaqë u besonte nga Pafajsia, Brishtësia, Paqësia..! Bile njeri prej tyre mundohej t`a trillonte, isha unë aty në brendi kur i thash të mos aktronte. Ai u shtang. Pra, kërkoja konkretizimin e Betejave që do mernin hov në Frontin që po pregaditej. U krijua përshtypja me bindjen më të thellë se do e fitonim këtë Luftë, pa dyshim!

-Po pra, për c`djersë ke fjalën pyeste ai? Kështu më thanë edhe mua nga Komanda lartë, tha kjo; këtë Maraton e keni fituar vecse u duhet rënditja strukturore e koordinatave. Pranvera sërish do vie.

-Edhe ai po vuante me bashkëvuajtjen e saj por i arsyeshem dhe i pathyeshëm para kësaj Fortune! E dinte ai se kjo Luftë do kurorëzohej me Epilogun e Fitores.

-Ishte shumë e natyrshme kur Bukla hynte në Magje! Aty vend për brejtës më nuk ka. Kësaj radhe nuk e kishin sjellur këtë Zonjë në Taxi, ajo ishte paralajmëruar më kohë nga Eprorët e Gjeneralëve për rendin shtëpiak që do duhej futur në funksion. Tashmë secili kishte detyrat e ndara deri në ekzekutimin përfundimtar të armikut.

-Po, shtonte ai! Sepse buzët kanë nevojë për t`i njomur me ujë, me A,- Pikë! Eh pra, prandaj bëhet luftë akoma pa dalë fjala para pike. Është cështje e bindjes dhe interpretimit se si do e formulosh; gjegjësisht në c`kontekst?

-Nje mollë mund t`a ndashë në dysh por, jo edhe Misionin e një shpirti. Cdo gjilpërë a kritikë në jetë ka cmimin e vet, shkakëton dhimbje por, edhe shërim, përmirësim permanent!

-Ai nuk është i vetëm, ai nuk pyet asgjë, ai është në dijeni për cdo gatesë, kështu e kishte lansuar Fuqia Kuantike - Lartëmadhëria e tij. Eh po si? Këtë ceshtje brengosëse do e kuptosh dikur, ndoshta as atëherë.

-Ai nuk e ka për qejfi të flasë për kohën ish. E ka si tullusum, kupton ti?!, ai do rezultate, suksese konkrete, kundër së keqes, prandaj është i ashpër por, i drejtë në parim.

-Ai e dinte se dilema e saj duhej pastruar, prandaj prezenca e tij ishte evidente me gjithë mekanizmin e nevojshëm për Sukses. Problemi i vetëm në këtë rast rezultonte për momentin delikat se, ajo akoma po hezitonte nga frika prej frikës që po dashurohej anise pahetuar shtronte pyetje me të dy këmbët. Kështu edhe fillonte suksesi, sepse-Pikë!

-Konstatimet pa prova zakonisht thonte ai rezultojnë shterpë. Ai ishte i kalitur nga Goditjet e Jetës prandaj ia kishin besuar Misionin, mbase Oaza nuk ishte Prioritet për Momentin, anise diku me lartë kishte theksuar se do vinte koha e plotësimit. Ishte ai jashtëzakonisht i vetedijshëm se c`donte.

-Ai nuk insistonte në qëllime terciare, ishte i qetë në dukje i ashpër në shikim, shtonte se: shpëtimit nga Dashuria e Sinqertë është vështirë t`i bëhet Lak. Ajo është më e pushtetshme se cdo Ushtri, ajo nuk njef as kërcnim as lutje, ajo është si Pranvera; provo dil ndaloje!

-As tash e as nesër nuk është vonë për Sukseset e radhës. Vullneti është i vetmi kusht që e vërteton se e ke njëmend clirimin; nënvizonte ai me bindjen e krijuar, Dëshmitarë e kishte Lartëmadhërinë!

-Kurrë s`kishte kurrë! Besimi se po i vie erë Bojëselegu në Odë e për-rreth shtëpisë ishte vet fillimi i suksesit-fakt i pamohueshëm, pra t`a shijojmë këtë erë, e thrriste ai. Ngjante të nxihej moti, krijoje përshtypjen se do vinte breshëri me Fortunë. Ndërsa, ishte pra Dielli ai që shpartallonte errësinë e reve mbi katun. Pyeste ai, të kujtohet ky detal?!

-As njesitë më të sofistikuara kompjuterike nuk po arrijnë dot t`a kalkulojnë me përpikëmëri cështjen e Jashtëzakonëshmërisë, konstatonte ai.

-Tek se, Situatë e Jashtëzakonshme prandaj jeni në Marsh drejt Fitores, citonte!

-Pra! Ka dicka që vazhdon t`a lumturojë Jetën. Është pra, ajo fija e hollë e pejzëve që ti i njef poaq mirë, sa edhe ai!

*Atëherë, shëndrroje këtë fuqi që tashmë e posedon në kundërgoditje rrënuese;

Mesazhi i tij!

[Alima]

...

Nje lot, mu sikur shkrirja e nje fjolle debore…



Shikoj boren si bie fjolle fjolle, sikur flake zjarri i bardhe, ndersa me tundonte nje varg…Por ja qe bora shkrin shpejt e bashke me te edhe marrezia.Keshtu kur endesh mbi nje shtrese te zeze e te dendur pikepyetjesh Mjeshter!
Jemi para nje gjendjeje komplekse, ngado qe ta kthesh, jep te njejtin shembellim,…sa me vie keq!
Kurorezim enderratsh te thurrura me kujdes e ankth pergjate nje jete te tere!
Jeta bene prag gjersa ne te njejten kohe Jeta vazhdon!
Lexoj nervozizem shkronjash te pa shkruara dhe edhe te shkruara , psh:- “Po qe se s’vete, ç’do te ndodhe po qe se s’vete”?!-“Ajo kerkon ndihmen tende duke mos ta thene ”!
Te keshilloj Mjeshter,kur njeri humb toruan, tjetri duhet te jete me gjakftohte…hahaha,..nuk te mbaj lekcione, jo ! Ruaje ekuilibrin ,jo tjeter!Jeta, po i jape goditjet e veta ,ndryshe nuk do ishte Jete,apo jo?!.
E veshur me rroba te zakonshme nuk mundohem aspak te fshehi shqetesimin.
Ç’fuçi,ha?… qe sipas teje, pak i ngjan gruas.
Dialog e ne heshtje…Me qorton per fjalet qenuk i theme dote ,edhe pse edhe ti poaq sa une i zhytur ne drejtim te se panjohures.Zone e pashkelur kurre.
-“Mendimet te zymta ke“-me qortoj ashper !
Prap ne heshtje, aprovova me nje buzeqeshje qe tu duk prej idioti, edhe pse degjove te pathenurat ne heshtje, i perhumbur me çudite e Jetes !
…“Merre e lexoje kur te kesh nge”,- tha neper dhembe Mjeshtri! -“Jane ca budallalleqe te mijat”, -ashtu i quajti!

Mutacion momenti!

Mjeshter,
vijne çaste kur njeriu, do s'do, mediton per jeten Vihen perballe si dy te panjohur, pra ,medituesi dhe Jeta..
Atehere gjithe te bukurat humbasin trajten e tyre dhe ato qe as nuk ke deshire t'i ndjesh, te vijne prane, mu perballe, aq te egra saqe nuk i binden as rrjedhes se kohes.Me quan rrebele , ha?!.
Truri te punon i ç’akorduar Mjeshter,mbase nga çudia e filluar tanime,dhe minutat, oret, ditet, bile edhe vitet moren nje marshim teper serioz s’prapthi!Sa me vie keq , sa me vie keq qe te kame shenderruar ne njeri prej letre, te lehte, te zhgarravitur mbare e prape, here me pende ne dore e here pa te ,leter e palosur, e kerrusur, e thyer here ne dysh e here ne katersh.

Me fal!


.

Monolog përtej ëndrrës!

Para se t`i mbyllte sytë, Fëmijëria ia kishte vërshuar kujtesën; gjegjësisht pjesa me e lumtur e kësaj drame që po vazhdon, e quajtur jetë. Në castet kur po i mbyllte irealisht, ajo i hapi edhe njëherë për t`a parë rrugëtimin kur "shuhej" Ylli i largët në Qiellin e pafund dhe, psherëtoi, Joh! Shikimin e saj e përcolla me vëmendje, ishte një ikje e përkohshme përtej ëndrrës.

Jashtëzakonisht më la përshtypje fuqia e brendshme e saj, shikimi i saj dinjitoz drejt syve që po e përcillnin në cdo të qintën e sekondës. Ishte e vendosur t`a realizonte qëllimin e synuar, prandaj më shtërngoi dorën per t`a vazhduar udhëtimin drejt Fitores. Ajo flente thellë në ëndrrën e trishtë, ama për këto orë ajo vërtetë kishte luftuar.

Kishte ëndrruar Tokën e Dlirë Arbërore, Drejtësinë e munguar, Dashurinë e pastërt si loti, kishte ëndrruar dikur kohën e humbur, ëndrronte ajo, ëndrronte.

Thellësia e vetëdijes së saj kalonte cdo normë standarde, e dinte ajo se përgjatë gjumit të saj më kishte pranë, dorë më dorë kishim ikur...
…

Zgjimi u manifestua diku largë, përtej Ylberit të rrugëve të Qumshtit, atje ku ndriqimi të përqafon para se t`a kaplonte sistemin tonë Diellor, botën e njelmtë, trupin tënd që figurativisht e kishte tjetër kush në dorë, mbase tok kishim ikur diku larg përtej shpëjtësisë së dritës, dy në një shpirtë.

Tashmë, fillon dhe jeton Pika Zero! Shpërthimin e këtij qarku e kishte mundësuar Ushta S drejt mbarësimit të Shtizës S. As ajo s`e besonte se pikërisht tash po fillonte Kalimi pas Fortune. Cfarë koinçidence? Je ti e vetëdijshme se rastësi nuk kishte kurrë e as nesër? Pra, Kafeteria e moqme dhe e vetme e qytetit të lashtë nën rrënojat e kohës priste qiftin e radhës.

Të gjithë, me padurim prisnin zbritjen e Zonjës madhështore në kalldërëmet e vejtra pranë Kafeterisë së qytetit të lashtë. Ca nga fëmijët e oborrit të Pallatit Mbretëror hidhnin Lule para hapave tonë, ca prej qiftave të rinjë që akoma nuk kishin arritur t`a lexonin këtë ëndërr të paimagjinuar nuk arrinin t`i ndanin sytë nga ky qift, nuk arrinin t`a përfundonin as përshendetjen në buzëqeshjen e tyre admiruese,,.!

Për cudi, as ne nuk arrinim t`a kuptonim pse e gjithë kjo dashuri ndaj nesh anise dikur ishim ndëshkuar padrejtësisht. Në ishte Faji i vetmi fajtor jetim, se di. Kështu, moti dikur më kishte këshilluar mësuesi jetë i thoja dhe, ajo nuk shtonte asgjë tjetër përvecse më një shtërngim dore.

Kush di të falë ai doemos duhet të ketë shpirtë të madh. Eja të ikim sërish si gjithnje drejt Pranverës, drejt rinisë së humbur rrugëve të barishtave kozmetikë.

Eja t`a zëmë kohën, të vrapojmë zbathur dorë më dorë Lëndinave të lagta të Stinës së ngrohtë, të blertë, drejt njëri tjetrit në përqafim, drejt takimit me buzëqeshje Lotësh gëzimi e dhimbjeje.

[Alima]

...




Sa larg udheton mendja ime ne keto momente .E rraskapitur nga kjo rruge qe te çon perpjete realiteit, e qe me ka mberthyer nga te gjitha anet …Ndaloj , me duhet te marr fryme , perndryshe zemra ime do ndalon se rrahuri …


Ne faqe ndiej lote te ngrohte , te cilet perpiqen te me bejne shoqeri , por edhe ata bien ne kundershtim me vetveten .E kjo gje kuptohet kur nje pike loti pershkon buzen time dhe aty kuptoj qe ata jane te hidhur …valle , perse ??? ….lote, perseri lote !
Hedhi shikimin perreth , por ç’te shikoi ?!
Nje dhome e zbrazet , ne tryez nje vazo me lule …me duket sikur mi ka ngulur syte ne nje menyre te atille qe me bene te besoi se ndien meshire per mua …Nje dritare gjysme e hapur para se ciles valviten perdet me lehtesi .E humbas fillin per nje moment dhe …..papritmas gjej veten ne reren e detit te qete blu … flladi me pergedhele .Kjo me qeteson, me bene te ndihem tjeter njeri.Nuk me pelqen kjo gje, sepse une nuk dua te jeme tjeter njeri , per vete faktin se duhet te perballem me te verteten , me ate çka eshte dhe te mos tregohem frikacake .Ne kete imagjinate, qenia ime ndesh mijera fetyra njerezish , por askush nuk i bene pershtypje , asnje veshtrim si hyne ne sy .Kerkoj diçka tjeter , diçka te barazvlefshme me dike …Kerkoj ata sy me te cilet dua te shikoj boten ne nje kendveshtrim ndryshe .Me ata sy ndjehem e lire per te perftyruar edhe gjene me te paduksheme . I dua ata sy , qe per fatin tim te keq s’po duken askund.
Ku mund te jene ? Mos ndoshta po fshiheshin nga une ? S'di çfar te mendoi me pare.
Ai ka nje fetyre te atille qe me jepe fuqine ta dalloj edhe midis miliona fetyrash . Dhe,ne kete mori fetyrash , reres dhe detit te qete ,pernjehere te gjithe qe na rrethoin , u shendrruan ne vale deti dhe rere te ngrohte , mbetem vetem une e ai …ndersa sillja ndermend keto detaje , vija re qe malli per te ishte i pafund , i papershkrueshem …me kishte kthyer ne qenien e tij , dhe as kesaj nuk ja kisha frike .Te pakten ka nje te vertet te bukur ne gjithe keto dhimbje shpirti .... e verteta per nje dashuri qe nuk do shuhet kurr ….dhe prap, mbetet vetem dashuri - nje flukse gjigande e cila te mbeshtjelle dhe te mbrone nga nje bote e cila eshte paksa ndryshe , ndoshta nga nje bote disi me e ndrydhur .Mbrenda asaj flukse mbizoteron paqja, lumturia,mirekuptimi . E lehte per tu imagjinuar, ha???.... eeh , sa e veshtire per ta perjetuar .Kur je e mbeshtjellur nga ajo flukse mendon se po perjeton vete parajsen , por ajo parajse mendohet te jete ne toke .
Çdo gje qe ka nje fillim , ka edhe nje mbarim …e ky ishte paksa i shpejt e i befasishem.
Teksa mundohem te kthehem perseri ne ate gjendje aq qetesuese, kuptova qe gjithçka ishte pjese e nje bote ne te cilen vepronte inkoshienca …dhe ne kete pike njeriu zbulon se ke qene pre e hipnotizimit te ndjenjave e emocioneve te paafta per tu bere pjese e botes ne te cilen jetojme ... çdo gje ka nje infinit, shpeshhere edhe te padukshem, dhe ate , vetem deri sa te arrin tek fundi, ne infinit …eh pra , kjo eshte as me pak ,as me shume -Dashuria -


.

[Kalimero]

Postimi origjinal është bërë nga Alima

...




Sa larg udheton mendja ime ne keto momente .E rraskapitur nga kjo rruge qe te çon perpjete realiteit, e qe me ka mberthyer nga te gjitha anet …Ndaloj , me duhet te marr fryme , perndryshe zemra ime do ndalon se rrahuri …


Ne faqe ndiej lote te ngrohte , te cilet perpiqen te me bejne shoqeri , por edhe ata bien ne kundershtim me vetveten .E kjo gje kuptohet kur nje pike loti pershkon buzen time dhe aty kuptoj qe ata jane te hidhur …valle , perse ??? ….lote, perseri lote !
Hedhi shikimin perreth , por ç’te shikoi ?!
Nje dhome e zbrazet , ne tryez nje vazo me lule …me duket sikur mi ka ngulur syte ne nje menyre te atille qe me bene te besoi se ndien meshire per mua …Nje dritare gjysme e hapur para se ciles valviten perdet me lehtesi .E humbas fillin per nje moment dhe …..papritmas gjej veten ne reren e detit te qete blu … flladi me pergedhele .Kjo me qeteson, me bene te ndihem tjeter njeri.Nuk me pelqen kjo gje, sepse une nuk dua te jeme tjeter njeri , per vete faktin se duhet te perballem me te verteten , me ate çka eshte dhe te mos tregohem frikacake .Ne kete imagjinate, qenia ime ndesh mijera fetyra njerezish , por askush nuk i bene pershtypje , asnje veshtrim si hyne ne sy .Kerkoj diçka tjeter , diçka te barazvlefshme me dike …Kerkoj ata sy me te cilet dua te shikoj boten ne nje kendveshtrim ndryshe .Me ata sy ndjehem e lire per te perftyruar edhe gjene me te paduksheme . I dua ata sy , qe per fatin tim te keq s’po duken askund.
Ku mund te jene ? Mos ndoshta po fshiheshin nga une ? S'di çfar te mendoi me pare.
Ai ka nje fetyre te atille qe me jepe fuqine ta dalloj edhe midis miliona fetyrash . Dhe,ne kete mori fetyrash , reres dhe detit te qete ,pernjehere te gjithe qe na rrethoin , u shendrruan ne vale deti dhe rere te ngrohte , mbetem vetem une e ai …ndersa sillja ndermend keto detaje , vija re qe malli per te ishte i pafund , i papershkrueshem …me kishte kthyer ne qenien e tij , dhe as kesaj nuk ja kisha frike .Te pakten ka nje te vertet te bukur ne gjithe keto dhimbje shpirti .... e verteta per nje dashuri qe nuk do shuhet kurr ….dhe prap, mbetet vetem dashuri - nje flukse gjigande e cila te mbeshtjelle dhe te mbrone nga nje bote e cila eshte paksa ndryshe , ndoshta nga nje bote disi me e ndrydhur .Mbrenda asaj flukse mbizoteron paqja, lumturia,mirekuptimi . E lehte per tu imagjinuar, ha???.... eeh , sa e veshtire per ta perjetuar .Kur je e mbeshtjellur nga ajo flukse mendon se po perjeton vete parajsen , por ajo parajse mendohet te jete ne toke .
Çdo gje qe ka nje fillim , ka edhe nje mbarim …e ky ishte paksa i shpejt e i befasishem.
Teksa mundohem te kthehem perseri ne ate gjendje aq qetesuese, kuptova qe gjithçka ishte pjese e nje bote ne te cilen vepronte inkoshienca …dhe ne kete pike njeriu zbulon se ke qene pre e hipnotizimit te ndjenjave e emocioneve te paafta per tu bere pjese e botes ne te cilen jetojme ... çdo gje ka nje infinit, shpeshhere edhe te padukshem, dhe ate , vetem deri sa te arrin tek fundi, ne infinit …eh pra , kjo eshte as me pak ,as me shume -Dashuria -


.

infiniti, kur t mrijsh tu infiniti i padokshem ,pash qikit kapuq karzaj kalimers qa pu she! Mus lip tonshi mu kthi purmas , s'din ,e ki hup ulldhlldhen , infiniti ish kon i rejshum nuk kish igzistu ,haroje


psh;tibe nom dita me zhgarraviten qituqene viq mu thi maja e kalemit , sa ta mrehi qatyqene

Ruaje lotin

Qehrerënda ime
violinë e shkrehur në vajë
shpirtëvrara trup drandofile
zonjë e rëndë pa hile e faj!

Ç`të duhem prej n`kafaz
nata m`rritet, dita m`nxihet
zogu zë, nuk qet në mraz
ruaje lotin për gëzim e maraz.

Buzëkafshuar shkruaj
plagë e mbyllur dje
prej frike hapur sot
nesër jo, unë nuk vdes!
Pa t`ra n`tel, në zë e qu peshë.

Jam unë faji ?
Ja, po shuaj!

Rilindja vecsa kishte filluar!

Pika zero ishte nisja e re drejt kursit të ri. Kujtesa kishte hyrë në fazën e harresës, jo se donim porse duhej.

Njëherë e dikur moti Bismarku kishte thënë:"Kur duhet të punoj me gjithë shpirtë njëherë duhet të ha mirë e mirë. Nuk mundem ta bëj kurrfarë pune të hajrit nëse më parë nuk më japin të ha dhe të pi mirë; kjo i takon mjeshtrisë sime".

Qeshu shpirtë!

Qeshju gjithë asaj që të ka hidhëruar e hedhur në pezëm përgjatë gjithë jetës e që nuk do duhej të paraqiste ndonjë dëm të mëtejmë.

Mere me mend një shembull fare të lehtë?

Prezentoja vetes sate rrobat sikur të jenë ato si njeri i rëndomtë të cilit i kanë rastësisur të këqijat e gjithë ditës përkatëse. Sepse, po të ishin ato në varëse apo në karrigë, barra e tyre nuk do binte mbi ty, e ky shembull do të cliroj edhe ty nga mendimet e molisura.

Qeshu shpirt dhe, thuaji vetes në mënyrë fare të prerë: Kjo gjë e ka pasur, tash le të rrijnë varë në varëse; ato nuk do ma trazojnë kurrë dhe asnjëherë më, trurin dhe shpirtin.

Paramendo?

Meri me mend përparësitë që ke arritur përgjatë jetës, kurse cdo gjë tjetër që është e keqe mere si dukuri të rastit (anise ska), cfarë vec duhet të ndodh në mënyrë që t`a përjetosh gëzimin për suksesin e arritur.

Sikur Dielli të rrezonte për cdo ditë nuk do dinim t`a cmonim, apo jo. Pikëllimi dhe e keqja kalojnë e mbeten vetëm hareja dhe gëzimi do thoshte Niçe. Gëzimi ekziston përherë, ai ekziston edhe për vet Ty, porse shpeshherë nuk e sheh, ngaqë mendon se shiu e bresheri, përkatësisht brenga për të përditshmen, ishte gjeja më e rëndësishme në jetë.

Tash!

Qetësohu dhe hapi sytë mirë. Është në interesin e Dimensionit tënd personal të kuptosh se Dituria dhe Fuqia shpirtërore e njerëzore kalon cdo sfidë ndër më seriozet nga mosnjohja e shkaqeve që pengon suksesin, prandaj! Tash e tutje gjërat që bën duhet të jenë të kalkuluara me gjykimin e drejt dhe me prioritet.

Cdo veprim duhet të jetë në pajtim me qëllimin të cilin e ke paraparë. Synimi për t`a fisnikruar qëllimin të bën në plotëni njeri të vërtetë prej Personaliteti që posedon Besim të Madh, Respekt, Autoritet dhe Dashamirësi.

E di ti, që unë nuk hesht, prandaj!

Sa më shumë të rritet vetënjohja për aq më lehtë do t`i njohësh të gjithë shkaktarët kryesor të të gjitha mossukseseve të deritashme, gjegjësisht deri para ardhjes në Pikën Zero. Fuqia e madhe shpirtërore është dëshmia më e qartë për zgjimin tënd që do përballoj cdo pengesë dhe e cila madje edhe si e vetme do jetë në gjendje t`a udhëheqë Lokomotivën nga Pika Zero drejt Dritës, drejt ngadhnjimit.

Një mbrëmje në javë familja ka nevojë të rrij edhe pa ty. Në këtë mbrëmje duhet t`i flakësh të gjitha brengat sipërfaqësore ngaqë kjo natë do të shërbej vetëm Ty, vullnetit dhe disponimit tënd kur njeriu ka nevojë shpeshherë t`i vizitoj mendimet mbresëlënëse, thjesht të ik në to. Pra, mendimet e thella, në vijim të medha dhe të fuqishme të cilat mbisundojnë ndjenjën tënde dhe timen, bëjnë të na drejtojnë dhe të na udhëheqin së bashku drejt Fitores, drejt përqafimit spontan.

Vetëdijshëm, emocionet dhe mendimet tua të frikshme ka kohë që ndodhën në qarkun tim të pushtetshëm, pushtetin që bën të shkatërroj me Ushtë cdo përpjekje të tyre destabilizuese. Tashmë këtë qark emocionesh e përfytyrimesh negative kam futur në grusht!

Ta kesh të qartë! Këtu, unë nuk bëj lojë sugjestioni verbal. Ndikimi me bindjen e brendshme teksa do reflektohet përmes besimit ekspresiv si përfytyrim tejet i qartë, figurë kjo absolutisht përkatëse shpirtërore e synimit.

Prandaj, qeshu shpirtë!

Mos ngurro; Eja të ikim diku largë, diku largë ku ska as njeri!
…

http://www.youtube.com/watch?v=dHbQKvQmMMA