Nektari i vulosur i Xhennetit (JETA E MUHAMMEDIT A.S.)

[Albanian eX|PerT]

Metodat e llojllojshme për rezistimin e Da'vetit

Kur kurejshitët panë se Muhammedin a.s. nuk mund ta pengonte asgjë nga interpretimi i fesë së re dhe përhapja e saj, filluan përsëri të mendojnë për mënyrën e shuajtjes të veprimtarisë së Resulull-llahut a.s. dhe as'habëve të tij. Për këtë qëllim caktuan disa metoda, për të cilat tani do të bëjmë fjalë:
1. Ironia, qesëndia, tallja, shpotia dhe përgënjeshtrimi kanë qenë mjet përdorimi i parë kundër myslimanëve. Filluan t'i poshtërojnë me emra fyese, kurse Resulull-llahun a.s. e akuzonin rëndë, duke thënë se është i marrë.
Përkitazi me këtë All-llahu xh.sh. thotë: "Ata thanë: "O ti, që të është shpallë Kur'ani, ti je, me të vërtetë, i marrë!" (15, 6).
Shpifnin se është magjistar dhe gënjeshtar: "Ata janë çuditur për ardhjen e një paralajmëruesi nga mesi i tyre, dhe jobesimtarët kanë thanë: "Ky është magjistar dhe gënjeshtar." (38, 4).
Ata e pritnin dhe e përcillnin me shikime dashakeqe, budallaqe dhe me gjeste tërbuese. "Pothuaj se, me të vërtetë, jobesimtarët duan të të rrëzojnë me shikim kur dëgjojnë Kur'anin, duke thënë: "Ai, në të vërtetë, është i marrë!" (68, 51).
Kur e shihnin se është duke ndejtur me shokët e vet të pafuqishëm, thonin me qesëndi: "A këta na qenkan ata nga mesi ynë, ndaj të cilëve All-llahu shfaqi mëshirën e Tij?" (6, 53).
Këta kanë qenë prej atyre për të cilët thotë Kur'ani: "Mëkatarët qeshnin me ata që besonin; kur kalonin pranë tyre njëri-tjetrit ia bënin me sy, e kur ktheheshin te familjet e tyre, ata argëtoheshin në formë tallëse; ata kur i shihnin besimtarët thonin: Këta, me të vërtetë, kanë humbur. Kurse Ne nuk i caktuam ata për kujdestar të besimtarëve." (30, 29-33).
2. Shtrembërimi i mësimit të Resulull-llahut a.s., shkaktimi i dyshimit, propagandimi i agjitacioneve të rrejshme, përhapja e fjalëve të pabaza rreth këtij mësimi dhe rreth personalitetit të Resulull-llahut a.s., duke e tepruar në të gjitha këto, ashtu që njerëzve mos t'u mbetet kohë të mendojnë për këtë fe. Ata për Kur'anin thonin:
"Dhe thanë: "Këto janë përrallat e popujve të lashtë; të cilat i ka kopjuar, e i lexohen atij mëngjes e mbrëmje (që t'i mbajë mend më mirë)." (25, 5).
"E mohuesit thonë: "Ky (Kur'ani) është vetëm një gënje­shtër, të cilën e ka trilluar ai (Muhammedi), e i kanë ndihmuar në këtë (edhe) njerëz të tjerë" Ata (me këtë) kanë bërë zullum dhe akuzë." (25, 4).
Ata thonin: "Atë (Muhammedin) e mëson një njeri" (16, 103).
Për Resulull-llahun a.s. thonin: "Çka ka ky Pej­gamber? Hanë ushqimin dhe shetitë nëpër tregje." (25, 7).
Mirëpo Kur'ani në shumë vende ka përgjigje në propagandën e tyre.
3. E kundërshtonin Kur'anin me trillimet e popujve të lashtë që me këto t'i zbavisin njerëzit për t'i larguar nga mësimi i Kur'anit. Ata thonë se En-Nadar b. Harithi, me një rast u ka thënë kurejshitëve: "O njerëz! Ju ka mbërthyer një situatë çfarë nuk keni pasur rast të hasni gjer më tani. Muhammedi është ritur në mesin tuaj. Ka qenë fëmija më i miri prej jush, më i dëgjueshmi dhe më i sinqerti nga të gjithë ju. Ka qenë personi më i besueshëm ndër ju. Kështu ka jetuar gjer në pjekurinë e tij. Atëherë ai ju erdhi me këtë Shpallje, e ju that: Magjistar! Jo, pasha Zotin, ai nuk është magjistar, ne kemi pasur rast të shohim magjistarë të ndryshëm dhe të njihemi me punët e tyre.
Mandej that: Shortar! Jo, pasha Zotin, ai nuk është kurrfarë shortari. Ne i kemi parë shortarët, e dimë se ç'punojnë, dhe e dimë se n'çmënyrë përshpërisin disa fjalë të rimuara. Pastaj that se është poet. Jo, pasha Zotin, ai nuk është as poet. Ne e dimë se ç'është poezia, i kemi dëgjuar dhe i kemi njohur të gjitha llojet e poezisë. Më në fund that se është i çmendur. Pasha Zotin, as i tillë nuk është. Ai nuk është person i pakujdesshëm, i cili nuk din se ç'bën e ç'flet. O kurejshitë, kontrollone veten. Pasha Zotin, juve ju është dërguar një gjë madhë­shtore dhe ju ka ndodhur një ngjarje madhështore, por nuk jeni të vetëdijshëm për këtë."
Pas kësaj, En-Nadari vajti në Hira dhe atje e mësoi mënyrën e të folurit të mbretërve persian, të folurit e Rustemit dhe Sfenddijarit, dhe kur përsëri dëgjon fjalimin e Muhammedit a.s. në tubime, ku përmend­te emrin e All-llahut xh.sh., dhe u tërhiqte vërejtjen njerëzve në ndësh­kimet e Tij, ai tha: "Pasha Zotin, as unë nuk flas më dobët se Muham­medi a.s." Mandej rrëfente për mbretërit e Persisë, Rustemin dhe Sfenddijarin, e thoshte: "Në çka është fjalimi i Muhammedit a.s. më i mirë se i imi? Këtë assesi nuk e kam të qartë."[1]
Ibni Abbasi, në favor të kësaj, na tregon se En-Nadari i kishte blerë disa këngëtare - robëresha, dhe kur dëgjonte se ndonjë njeri anonte kah Resulull-llahu a.s., e thirrte në shtëpinë e vet dhe e obligonte njërën prej këngëtareve që ta ushqente dhe t'i jepte pije, e pastaj të këndonte dhe të luante aq gjatë, derisa në zemrën e tij nuk mbetej asnjë gjurmë e Islamit. Për të All-llahu ka shpallur:
"Po ka njerëz të cilët blejnë tregime dëfryese, e me qëllim që t'i largojnë njerëzit prej rrugës së All-llahut, pa pasur kurrfarë fakti dhe për t'i marrë ato (ajetet e) All-llahut si tallje. Ata me siguri i pret dënim i turpshëm." (31, 6)[2]
4. Kërkesa e kurejshitëve për të gjetur një mesatare të përbashkët mes mësimit paraislamik dhe islamik, me kusht që idhujtarët t'i braktis­nin disa nga bindjet e tyre dhe disa manifestime religjioze, por që edhe Pejgamberi a.s. t'i braktiste disa parime islame. Këtë më së miri e shpjegon Kur'ani:
"Ata dëshirojnë që ti të bësh kompromis, e edhe ata të bëjnë kompromis (në fe)." (68, 9).
Ekziston një traditë gojore të cilën e transmeton Ibni Xheriri e cila vërteton këtë. Përkatësisht, mushrikët-idhujtarët i kanë propozuar Resulull-llahut a.s. që ky t'i adhuronte idhujt e tyre një vjet e ata do të adhuronin Zotin e tij një vjet.
Ekziston edhe një version tjetër, transmetuar nga Abd b. Humejdi, se ata i kanë thënë Muhammedit a.s.: "Nëse ti pranon zotat tonë, edhe ne do të pranojmë All-llahun tënd."[3]
Ibni Is'haku transmeton duke u thirrur në një varg transmetuesish, e thotë:
"Një ditë, gjersa Resulull-llahu a.s. bënte tavaf rreth Ka'bes, i dolën përpara Esed b. Abdul-Uzzaji, El-Velid b. Mugire, Umejje b. Halefi dhe El-As b. Vail Es-Sehmi, kryeparët e popujve të vetë, dhe i thanë:
"O Muhammed, hajde të besojmë në atë që beson ti, kurse ti beso në atë që besojmë ne, të bashkohemi ne dhe t'i bashkojmë fetë tona. Nëse feja jote është më e mirë se feja jonë ne do ta pranojmë atë, por nëse kjo e jona është më e mirë se e jotja, atëherë ti pranoje tonën."
Asokohe All-llahu i Lartësuar xh.sh., shpallë:
"Thuaj: O jobesim­tarë! Unë nuk adhuroj atë çka adhuroni ju. Por as ju nuk adhuroni Atë që adhuroj unë. Unë nuk jam adhurues i atyre që ju i adhuroni. Por as ju nuk jeni adhurues të Atij që adhuroj unë. Ju keni fenë tuaj, kurse unë kam fenë time!" (El-Kafirun).[4]
Në këtë mënyrë All-llahu xh.sh. e përfundoi shantazhin e tyre cinik dhe qesharak, me këtë zgjidhje të qartë dhe precize. Është e mundur të ekzistojnë disa dallime në transmetim për arsye se propozimet e mush­rikve kanë ardhur njëra pas tjetrës.
Trysnitë dhe persekutimet

Idhujtarët kanë përdorë të gjitha metodat e përmendura. Këtë e bënin gradualisht, pak nga pak, në mënyrë që të pengojnë përhapjen e mësimit islamik. Kjo ka ndodhur në vitin e katërt të pejgamberllëkut të Resulull-llahut a.s. Në vitin e parë të Islamit ata nuk i tejkalonin kufijtë e njerëzores gjatë veprimtarisë së vet. Por, me kalimin e kohës, kur panë se kjo mënyrë e veprimtarisë së tyre nuk po sillte kurrfarë rezul­tatesh, u tubuan sërish dhe formuan një komision prej 25 anëtarësh nga paria mekase.
Kryetar u zgjodh Ebu Lehebi, xhaxhai i Resulull-llahut a.s. Pas mendimeve dhe konsultimeve të shumta, ky grup njerëzish mori vendimin definitiv kundër Resulull-llahut a.s. dhe as'habëve të tij. Vendosën që të mos kursejnë asgjë në luftë kundër Islamit. Do ta torturojnë Resulull-llahun a.s. dhe të gjithë ata që e përqafuan Islamin, dhe do të ushtrojnë ndaj tyre të gjitha trysnitë e mundshme, me ndësh­kime dhe sulme të ashpra.[5]
Morën këtë qëndrim dhe vendosën ta zbatojnë në vepër. Kjo ka qenë lehtë të zbatohet kundër myslimanëve, sidomos kundër atyre që ishin të dobët e të pambrojtur.
Por a do të zbatohej kjo ndaj Resulull-llahut a.s.? Kurrsesi! Ai ka qenë mendjemprehtë, i qetë dhe plot dinjitet, personalitet i fortë dhe i qëndrueshëm; i çmuar edhe nga miqtë edhe nga armiqtë, njerëzit e mëdhenj e nderonin dhe e respektonin, ndërsa ata të cilët ishin mësuar me paturpësi dhe pafytyrësi, ndaj tij kishin sjellje të ashpër dhe arogante.
[1] Ibni Hisham: I/299, 300, 358; Tefhimu-l-Kur'ani: IV/8, 9; Muhtesar Siretu-r-Resul nga Nexhdi, f. 117 dhe 188.

[2] Tefhimu-l-Kur'ani: IV/9.

[3] Tefhimu-l-Kur'ani: IV/501, 205.

[4] Ibni Hisham: I/362.

[5] Rahmetun li-l-Alemin: I/59, 60.