Rrahjet ne Parlamentin e Maqedonise,,,jopjekuri politike e pales shqiptare,apo?

[suhejbi]

Nazmi Beqiri

Skenar i dobët (I)

Për tollovitë që ndodhën në Parlamentin e Maqedonisë (në bazë të asaj që u pa në media), në mes të partive shqiptare dhe të të tjerëve (gazetarë dhe MPB në veçanti), të cilët demonstronin forcë në mënyra të ndryshme, me të cilin akt e bënë opinionin të qeshë, të qajë, të brengosët, të mllefosët, e së fundit edhe të dëshpërohet, të cilat gjëra ta shterrin energjinë e shpirjes së punës më tutje. Zaten edhe qëllimi i shkaktimit të “tollovive” është “pengimi”...
Por, në teoritë e sociologjisë thuhet se, detyra e “tollovistëxhinjëve” nuk mbaron me kaq, por përcillet me pasimin e imponimit të vlerësimeve të dhunshme mbi ngjarjen, edhe pse kjo është e vështirë për ditët e sodit (duke pasur parasysh teknologjinë informative).
Prandaj dhe publikimet e mendimeve dhe komenteve për tollovinë në parlament, ishin (gati) të gjitha të ndara në taborre. Kishte prej atyre që u pengonte çdo gjë që s’ishte e tija, madje edhe veshja e tjetrit, por kishte edhe prej atyre që përpiqeshin ta mbajnë mesin. Çfarë mos u shkruajtë duke marrë si pikënisje këtë tollovi dhe për vet tollovinë: “luftë” e rreptë e dy “blloqeve”. Për të mbrojtur pafajësinë e njërës palë, apo të personit të caktuar, shkronjësit e këtyre ngjarjeve dolën deri tek formimi i BDI-së, pa përmendur formimin e partive të tjera shqiptare, për të cilat nuk shkruajtëm, por “çka t’i bëjmë” Trajanovit ... (TV Kanal 5), që u tregoi të interesuarve (që nuk e dinin këtë), se pos të tjerëve, edhe ai kishte dhënë “kontributin” e tij në formimin e PDSH-së, dhe pa përmendur rrëfimin e Gert Arensi-t, për ndërprerje të procesit në të mirë të shqiptarëve. (në “lajm” 14 gusht 2007) Kinse për të përforcuar thëniet e veta, për ta nxjerrë këtë tollovi në favor të tyre, ose për të dalë të pafajshëm, u shkruajt, se si paska nisur lufta dhe se si paska përfunduar ajo, thua se ata ishin aty dhe ishin mbrojtës të ndonjërit opcion të përmendur prej tyre, por edhe në paçin qenë pjesë e saj –çka lyp lufta këtu në tollovinë e sodit??? Kishte edhe mendime të dashamirëve të qetësisë, se kjo punë nuk duhet zgjidhur dhëmbë për dhëmbi, pa nxjerrur ndonjë ide se siduhet të bëhet kjo,apo ndoshta e ka pasur mendjen tek mënyra e Jezusit!!?
Pati të tillë, që fajin e kërkonin në mes të aktorëve në tollovi, por kishte edhe nga ata që fajin e kërkonin jashtë nga aty, madje (kjo u kërkua) edhe nga organizma të qendrave ndërkombëtare. Kjo, edhe mund të jetë e vërtetë dhe dikush ta ketë përgatitur skenarin. Në këtë rast, të pakuptimtë na dalin aktorët që morën pjesë në atë tollovi, madje shfajësojnë vetën dhe fajësojnë të tjerët, dhe thonë se, kjo tollovi qenka gatuar në kuzhina jashtë tyre. Në rast se është kështu pse atëherë aq me ngulm “hudhen” në të?! Fjalia e urtë popullore thotë se “kush zihet e fshinë lamën”, e cila fjali nuk është edhe aq adekuate për rastin në fjalë, ngase këto aktorët “tanë” nuk u zunë, por shkuan vetë, dhe me që shkuan vetë le të ballafaqohen me rastin burrërisht e mos...
Vërtetë ngjarje e palakmueshme, e rëndë sa nuk e pritëm, madje (ndoshta) as nga shkruesit e “...akraballëkut”-qeve nëpër histori, ngase të shkruash për të kaluarën, don të thotë se i ke kryer punët e sodit, por që papritmas, po ua prishka “skenari” i Ali Ahmetit. Dhe se e paska bërë këtë skenar, për as gjë tjetër, pos për ta mbrojtur LSDM apo Cervenkosvskin, të cilin nuk po e pranojnë si legjitim, ngase paska vjedhur votat... kurse vet zunë vendin e parë të shqiptarëve të Maqedonisë, pa pasur shumicën e votave -qoftë edhe të vjedhura, (akt ky që nuk do ta bënte kush prej asnjë lëmie shoqërore, pos “mekanizmave veprues”). E assesi nuk po e përmendin thënien e Nikollës në qendër të Evropës, se shqiptarët kanë probleme mes veti e jo me shtetin, dhe për ta dëshmuar këtë para evropianëve, dhe për ta justifikuar ngecjen e procesit para popullit i duhej një tollovi e këtillë.
Vërtet keq. Ngase po mos të ishte koha e sodit, epoka e zhvillimit teknologjik në të gjitha lëmitë, e në veçanti në atë të përgjimit dhe informimit, do të ndodhte po si në këngën popullore:
“Krejtë Avropa po banë seri
Pse me u çartë shiptartë nër veti...”
Dhe për të mos thënë se këtë herë për këtë ngjarje, nuk po ia “ndinë”, Evropës, për të cilën kaherë ka ra përdorimi i metodës “gjuaj gurin e fshih dorën”. Dhe u rrahe ti apo s’u rrahe, fajësove ti Ali Ahmetin apo se fajësove, ajo po u vë kushte atyre që duan të jenë me ta. Po porosisin që të bëhet zgjidhja urgjente e rastit, për vazhdim të dialogut, dhe sa më shpejtë t’i bëhen reformat në polici... (e tjera lëmi).
E tani mund të bëhet edhe pyetja: vallë këto punë janë në duar të opozitës?! -e që të fajësohen për skenar të mos“anëtarësimin” të Maqedonisë në BE. Po e zëmë se është kështu, po atëherë pse u munduan dhe e fituan mundësinë e kandidaturës për anëtarësim “atje”. Dhe më e keqja është se BE-ja nuk po falë, por po donë rezultate, dhe për rezultate nuk po e pranon luftën e MPB-së me gazetarët, e as me fshehjen e materialeve dëshmuese, por as me luftën me veturat e parkuara në parkingun e parlamentit.
Me që ra fjala te “falja”, dihet se shpesh në emër të një organizmi organizativ, janë bërë cilësime nga më të ndryshmet, si shumë të tjerat edhe “tradhtar i popullit”. Dhe në emër të popullit, ose traditave të tij, janë spastruar kundërshtarët e mendimit ose veprimit të kundërt, qofshin si persona apo si organizata. Këto veprime më të dukshme kanë qenë në kohëra të sistemeve absolute, qofshin mbretëri apo komunizëm (socializëm). Hapat e parë të një organizate ishin (dhe janë) spastrimi i kundërshtarëve, dhe, edhe më e madhe kjo dukuri ka qenë (dhe është) gjatë zhvillimit të luftërave-betejave për përmbysje.
Këtë e dimë edhe vet prej kohës sonë, por e kemi mësuar edhe në histori, se gjysma (në mos më shumë) e heronjve që kemi sot janë vrarë në emër të popullit. Dhe më e dhimbshmja ishte se, kur nga të vrarët në emër të popullit (mësuam se) kishte pasur, edhe nga ata që nuk kanë qenë as “hajr i turkut e as sherr i shkjaut” siç thuhej, por ishin vrarë: për një lug, për një arë, për një vashë të bukur, për një përroskë, apo vetëm se në rast të një ndodhie kishin qëlluar rastësisht aty.