Atentati i Avni Rustemit ne Paris

[ARVANITI]

(Ky artikull eshte marre nga gazeta "Shekulli")

***

Vrasja e Esat pashës para hotelit “Continental”.


Prolog

Paris, 13 qershor i vitit 1920 …

Para hotelit “Kontinental” në rrugën “Kastilone”, një djalosh nxjerr revolverin që mbante nën xhaketë dhe me dy të shtëna rrëzon përtokë atë që ndodhej përballë tij. Orvatet të qëllojë përsëri, por revolveri nuk i shkrep. Atëherë e flak atë mbi viktimën e qëndron pa lëvizur pranë tij. Kalimtarët mbeten të llahtarisur, duke u përpjekur t’ia mbathin a të fshihen pas kolonave të hyrjes së hotelit. Por disa syresh, kur shohin djaloshin të vetëçarmatosur, i sulen dhe e qëllojnë si të munden duke britur: ”Kriminel, vrasës!...”. ”Nuk jam kriminel, - shpjegon djaloshi.- Jam student shqiptar. E vrava atë sepse lexova në ballin e tij mizoritë që ai ka kryer në Shqipëri”. Vrasësi ishte Avni Rustemi, kurse i vrari Esat pashë Toptani.


Esat Pasha

Esat pasha ndodhej prej dy vjetësh në Paris, vërtet i mbrojtur nga qeveria franceze, por, në dukje, pa rrezikshmëri ndaj vendit tonë që tashmë kishte një qeveri të veten, të dalë nga Kongresi i Lushnjës. Por ende ndihej rreziku i ricopëtimit të Shqipërisë. Dhe ky rrezik vinte jo vetëm nga Konferenca e Paqes që po mbahej prej dy vjetësh në Versajë, por për fat të keq, edhe nga “delegacione” të tilla si delegacioni i qeverisë se Durrësit, madje edhe i princit të Mirditës që pretendonin se përfaqësonin Shqipërinë. Atyre u shtohej edhe delegacioni që kryesohej nga Esat pashë Toptani, i përbërë vetëm nga një ministër, ai i Punëve të Jashtme. Që në muajt e parë të vitit 1920 ky delegacion nisi t’i kundërvihej delegacionit të kryesuar nga Mehmet Konica, i cili përfaqësonte qeverinë e ligjshme të Tiranës, me kryeministër Sulejman Delvinën.

Pas Esat pashës qëndronte Franca, e cila e çmonte atë për ndihmesën që ai kishte dhënë me 600 ushtarë që ishin bashkërenditur në Frontin e Lindjes me qendër në Selanik, ku ushtria franceze, aleate e Antantës, së bashku me Anglinë dhe Italinë luftonte kundër forcave austro-hungareze dhe aleatëve të saj që përbënin Bllokun Qendror. Dhe në fakt, që nga fillimi i punimeve të Konferencës së Versajës e deri në mars të vitit 1920, atje u hartuan disa projekte për Shqipërinë. ”Në to u parashikua copëtimi i shtetit shqiptar dhe zhdukja e tij nga harta politike e Evropës si shtet i pavarur dhe sovran”, (Fjalori Enciklopedik Shqiptar, faqe 505). Esat pashë Toptani nuk ishte kundër pretendimeve që po të realizoheshin, do të shënonin gjymtimin e mëtejshëm të trojeve shqiptare. Për të, së fundi, ishte e mjaftueshme edhe sikur të kishte nën sundimin e tij vetëm Shqipërinë e Mesme. Ky konsiderohet si kulmi i tradhtisë së pashait që e kishte nisur këtë rrugë menjëherë pas shpalljes së Pavarësisë. Në janar të vitit 1913 ai kishte vrarë Hasan Riza pashën, komandantin turk të garnizonit të Shkodrës që të bëhej kështu vetë komandant, por jo për të mbrojtur këtë qytet, por për për t’ia dorëzuar kral Nikollës. Më pas, në marrëveshje antikombëtare me shtetet fqinje ngriti në Shqipërinë e Mesme “Pleqësinë”, pushtet që bëri ç’ishte e mundur që të pengonte veprimtarinë e qeverisë kombëtare të Ismail Qemalit në Vlorë. Më 1914, si ministër i Luftës dhe i Punëve të Brendshme të qeverisë së Princ Vidit, pengoi me të gjitha mënyrat qendresën e popullore për çlirimin e Shqipërisë së Jugut nga sulmet greke. Një vit më pas, më 1915 nënshkroi një marrëveshje me qeverinë serbe që dëmtonte pavarësinë politike dhe tokësore shqiptare. Dhe ja tani, duke pretenduar se ishte kryeministër i shtetit shqiptar, ndodhej në Paris për të vazhduar rrugën e një tradhtari.
Madje paraqiste edhe një memorandum ku shpjegonte arsyet se përse e meritonte këtë ofiq të lartë. Kam pasur rast ta lexoj këtë memorandum, një kopje e të cilit ndodhet në Bibliotekën Kombëtare në Tiranë, shkruar më frëngjisht, gjuhë të cilën ai e flistë çalë-çalë e natyrisht që nuk dinte kurrsesi ta shkruante. Sipas tij, me të filluar Lufta e Madhe, (kështu quhej atëherë Lufta e Parë Botërore), duke qenë aleat i Serbisë, ai u bashkua me Antantën kundër Austro-Hungarisë dhe Gjermanisë. Kur Turqia u fut në luftë për krah Gjermanisë dhe Austro-Hungarisë, u dënua prej saj me vdekje në mungesë. Më tutje, gjatë Luftës së Madhe u shtrëngua të largohej nga Shqipëria së bashku me qeverinë dhe u vendos së pari, në Korfuz e pastaj në Selanik, i shoqëruar nga 600 ushtarë besnikë që u reshtuan me urdhër të ministrit të Luftës të Francës krahas forcave franceze në Frontin e Lindjes. Atje, për merita të veçanta, kryekomandanti i forcave franceze, gjenerali Sarraj e dekoroi me yllin e Legjonit të Nderit. Lufta tani ka mbaruar. Forcat e Antantës janë fituese ndaj forcave të Bllokut Qendror. Shqipëria radhitet me shtetet fituese e si pasojë, edhe ai, si aleat e Antantës, ka të drejtë të jetë kryetar i qeverisë shqiptare...


Vendimi për vrasjen e Esat pashës, ende enigmë.

Po kush e mori vendimin për të vrarë Esat pashën e kush e caktoi Avniun për të kryer këtë akt të lartë mëmëdhetar? Kanë kaluar 85 vjet nga dita e atentatit dhe ende nuk është zbuluar ndonjë dokument që të hedhë dritë mbi këtë vendim. Vite më parë qarkullonte fjala se Avniut iu caktua kjo detyrë pas një shorti… Po kush ishin kandidatët e tjerë të mundshëm për të kryer këtë atentat? Ku u mblodhën ata? Kush i mblodhi? Dhe në qoftë se është zhvilluar një mbledhje e tillë, a ka pasur dijeni për të qeveria e Tiranës, me fjalë të tjera, kryeministri Sulejman Delvina, ministri i Jashtëm, Mehmet Konica, që aso kohe kryesonte delegacionin tonë në Konferencën e Paqes në Versajë? Të gjitha këto hamendësime janë të mundshme. Qeveria e Tiranës, edhe sikur të mos kishte propozuar që të kryhej ky atentat, duhej ta kishte miratuar në heshtje që ai të bëhëj, kur rrezikohej fati i Shqipërisë. Por rëndësi ka vetëm fakti se me miratimin ose jo të qeverisë së Tiranës, atdhetarët shqiptarë kishin vendosur që Esat pasha të vritej me çdo kusht. Dhe për këtë qëllim caktohej ose vetëcaktohej Avni Rustemi.

[ARVANITI]

Prita e Avni Rustemit ndaj Esat pashës në Paris.


Avni Rustemi, duke pasur me vete një shumë prej rreth 10 mijë frangash, u përgatit të nisej për në Paris. Natyrisht, askush, duke përfshirë këtu edhe shokët më të ngushtë, nuk dinin gjë për këtë udhëtim. Hollësitë e tij i mësojmë nga deponimet që Avni Rustemi jep gjëtë procesit hetimor në burgun “Sante” në Paris pas atentatit. Sipas këtyre dëshmive, ai më 5 maj të vitit 1920 lë Vlorën dhe shkon në Durrës, ku zgjat vizën e pasaportës edhe për një vit. Që nga kjo datë e deri më 21 maj, siç pranon ai, ndodhet në Tiranë për çështje të tij vetjake, ku me siguri ose ka marrë pjesë në një mbledhje për çështjen e atentatit, ose ka biseduar me pjesëtarët e kësaj mbledhjeje për hollësi të mëtejshme të tij (Arkivi Qendror i Shtetit, Fondi Avni Rustemi, Dosja 2, faqe 85).
Nga Tirana Avniu niset për në Romë. Atje prefektura e policisë i jep vizën për të shkuar në Francë nga qyteti i Modanës. Pasi kalon nga pika kufitare e këtij qyteti, më 30 maj, siç tregon viza, më 31 maj Avniu arrin në Paris. “Nga studimi i materialeve hetimore e gjyqësore që kemi pasur mundësi të konsultojmë,- shkruan juristi dhe historiani i njohur Jusuf Alibali në studimin e tij, ”Avni Rustemi para organeve hetimore” (faqe 211, buletini i shkencave historike nr. 2, 1964),- del një sinkronizim i përpiktë dhe, sipas mendimit tonë, aspak i rastit, midis veprimeve të Avniut nga 31 maji deri tek atantati i tij i bujshëm më 13 qershor”.


Duke ndjekur Esat pashën.

Le të përpiqemi të ndërtojmë sipas dëshmive të tij në hetuesinë franceze si mundi ai gjatë dy javëve t’ia arrijë këtij qëllimi me një saktësi të mahnitshme. Me të arritur në Paris, ai shkon në hotelin madhështor “Princ Albert” në rrugën “Sen Jasen”, ku nuk e pranojnë, me sa duket duke u nisur nga veshja e tij tepër e varfër, siç dëshmon në hetuesi edhe pronari i këtij hoteli. Kësisoj, detyrohet të shkojë në një hotel tjetër, po në atë rrugë, me emrin “De Tuilëri”. Në këtë hotel qëndron për disa ditë, duke paguar 35 franga në ditë me gjithë ushqimin. “Dë Tuilëri” nuk ndodhet veçse disa minuta larg hotelit “Kontinental”, ku është vendosur prej kohësh Esat pasha. Tani e ka më të lehtë që ta ndjekë atë hap pas hapi. Natyrisht tani i duhet një veshje e pëlqyeshme. Kësisoj, me ndihmën e Aibarit, portierit të hotelit, porosit një kostum në një rrobaqepësi, për të cilin paguan 375 franga. “Gjatë qëndrimit të tij në hotel “Dë Tuilëri”, sipas raportit të policisë të datës 28 qershor 1920, (AQSH, dosja Avni Rustemi), Rustemi nuk ka pasur asnjë vizitë dhe asnjë korrespondencë. Ai hante vëtëm në një tryezë të veçuar në restorantin e hotelit, nuk ka zhvilluar bisedime me asnjë nga udhëtarët e tjerë që hanin në të njëjtën sallë. Rustemi dilte për ditë vetëm dhe dy ose tri herë i shoqëruar nga zoti Aibar, me taksi, për të vizituar Parisin. Aibari ka deponuar në polici se Avniu, ndërkohë e kishte pyetur për adresën e ndonjë shkolle ku të stërvitej në qitjen me armë”. (Po aty).
Avniu qëndron në hotelin “Dë Tuilëri” vetëm disa ditë për t’u vendosur në një hotel tjetër, “Foburg Monmatrë” 32, ku merr me qira një dhomë, duke parapaguar njëherësh 210 franga për muajin e parë. Jo pa qëllim, ai kërkon të japë përshtypjen se i duhet një dhomë e lirë për xhepin e tij prej studenti, kurse parapagimi do t’i shërbëjë si mjet i fortë për të mohuar akuzën e krimit të kryer me paramendim. Dhe është mjet i logjikshëm, sepse çdo lloj hetuesi do të mund të kuptonte se një njeri që kishte ardhur për të ikur sa më shpejt që të ishte e mundur, nuk kishte pse të parapaguante për një muaj, kur mund ta bënte këtë çdo ditë.

Nxiton për të zbatuar planin.

Më 2 qershor, sipas dëshmive të Avniut, (AQSH, fondi A. Rustemi, dosje nr. 2, faqe 46), ai merr takim me delegacionin e qeverisë shqiptare që kishte zënë vend në hotelin “Kempbell’ në rrugën “Frindland”.
”U paraqita për të njoftuar ardhjen time në Paris, - thotë Avniu, - por pa kërkuar gjë të veçantë”. Në hotel dëgjon se të nesërmen do të hapej një ekspozitë shqiptare. Atëherë gjykon se atje mund të takojë edhe njerëz që mund të dinë më shumë për Esat pashën. Nuk gabon. Por nuk është e lehtë të ndodhesh pranë Esatit. Deri tani Avniu di vetëm që Esati vazhdon të jetojë në hotelin “Kontinental” dhe se më pas do të vendoset në vilën “Said” që sapo e ka blerë dhe që po pajiset më së miri. Si për një pasha!...
Avniu e kupton se gjithçka duhet të kryhet para se Esati të lërë “Kontinentalin” për në këtë vilë. Dhe ja, në ekspozitën shqiptare Avniu arrin të takohet me Gjergj Gogën, që kryen funksionet e sekretarit të pashait. Njohja me të bëhet gjoja rastësisht. Dhe po kështu… rastësisht, pas disa ditësh Avniu e takon në rrugë, ku i kërkon ta ndihmojë të gjejë adresën e ndonjë shkolle në të cilën ai të kishte mundësi “të familjarizohet me praktikën e gjuhës frënge”. Por Gjergji, meqë nuk është në gjendje ta ndihmojë, i rekomandon të shkojë të takojë Zef Ashikun nga Shkodra.
Gjatë procesit hetimor, Gjegj Goga, i thirrur për të deponuar për Avniun, thotë se ai “më është dukur një njeri i sjellshëm dhe qëndrimi i tij ishte tepër korrekt”. Avni Rustemi e kuptonte se nuk kishte çfarë të priste më gjatë. Në gati dy javë nga dita kur kishte arritur në Paris, kishte mësuar shumë të reja. Njihte sekretarin e Esatit, kishte njohur lëvizjet e tij, kohën kur hante, kur dilte, i kishte kërkuar një takim tjetër Gjergj Gogës, gjithnjë me dëshirën që ai ta ndihmonte që të gjente një shkollë ku të mësonte me mirë frëngjishten dhe të merrte leksione pedagogjie. Pra, mund ta takonte edhe një herë kur ai të ishte duke dalë nga hoteli pranë Esat pashës. Dhe kështu do të gjente rastin më të mirë që ta qëllonte.

[ARVANITI]

ATENTATI.


E diel, 13 qershor 1920 …

Zakonisht Avni Rustemi shkonte për të ngrënë drekë në restorantin e hotelit “Dë Tuileri”, rreth orës 1300. Por jo sot. Ai shkon më herët se zakonisht në restorant dhe kërkon që drekën t’ia shërbejnë sa më parë. I shpjegon kamerierit, me të cilin besohet të jetë miqësuar gjatë atyre ditëve, se ka një takim të ngutshëm, ndaj nuk duhet të vonohet. (Të gjitha këto ngjarje e të tjera, ai i shpjegon pastaj në procesin hetimor). Nga restoranti largohet në orën 1230. Që të arrijë në hotelin “Kontinental” ku banon Esat pasha, nuk duhen veçse disa minuta. Në hetuesi shpjegon se vajti te “Kontinetali” që të takonte Gjergj Gogën, i cili në atë orë zakonisht dilte që të bënte shëtitje përgjate rrugës “Kastilione”. Ja si shprehet vetë Avniu në hetuesi: ”Kalova nja dy herë para portës së hotelit në rrugën “Kastilione”, kur pashë se po dilte Esat pasha… Esat pasha po ecte ngadalë dhe tërë krenari. Me ta parë atë, e tërë historia e Shqipërisë m’u ngjall në shpirtin tim. Një turbullirë e madhe më pushtoi. Atëherë rrëmbeva nga xhepi i djathtë revolen me gjashtë fishekë që mbaja me vete dhe qëllova shumë, pa ditur sa herë, mbi Esat pashën që ishte dy metra larg meje. Esat pasha ra menjëherë dhe unë hodha armën time në tokë. Unë pohoj se veprimi im ka qenë krejt spontan dhe nuk e kam paramenduar”. (AQSH, Dosja Avni Rustemi, faqe 73).
Që nga ky çast Avniu nuk lëviz nga vendi i kësaj ngjarjeje tronditëse. Qytetarët që kalojnë aty pari mbeten për disa çaste të tmerruar. Por kur shohin Avniun, tashmë pa armë, marrin zemër e disa prej tyre nisin dhe e godasin si të mundin, duke bërtitur: ”Kriminel, vrasës!”. Vetëm ndërhyrja e një polici arrin ta shpëtojë nga plagë të tjera të rënda, sidomos në fytyrë, siç dëshmojnë edhe fotot. ”Nuk jam vrasës, jam student shqiptar dhe vrava një tradhtar të atdheut tim, - arrin të shqiptojë Avniu, kur policë të tjerë e kapin dhe e nisin drejt e në burgun “Sante”, nga më të tmerrshmit e Parisit…


Në të gjitha gazetat ndërkombëtare.

Ngjarja bën bujë të jashtëzakonshme, jo vetëm në Francë, por në të gjithë botën. Të nesërmen për të shkruajnë të tërë gazetat franceze, midis të cilave “Figaro”, ”Le petit parisien”, ”Ekselsior”, Të Tan”, ”Paris Midi” etj. Madje edhe shtypi botëror nuk mbetet pas, duke filluar nga gazetat angleze, italiane, gjermane, madje edhe ato amerikane, braziliane e argjentinase. Lajmi ishte: Është vrarë kryeministri i shtetit shqiptar, sipas versionit të qarqeve zyrtare franceze. Ja pse gazeta “Ekselsior” e datës 14 qershor, një ditë pas atentatit të Avniut, që në titullin e faqes së parë, siç shihet në foto, shkruan: ”Esat pasha, kryetari i shtetit të Shqipërisë, u vra dje, këtu në Paris”, duke botuar në të majtë një foto të fundit të Esat pashës, me dekoratën e kalorësit të Legjionit të Nderit, një nga dekoratat më të larta të Francës, foton e makinës që e priste Esat pashën pranë hotelit, mbi të të skicuar siluetën e Avniut dhe të Esatit, të hamendësuar në çastin e atentatit dhe foton e Avniut marrë nga pasaporta e tij dhe një foto tjetër me fytyrë të gjymtuar nga goditjet e kalimtarëve pas atentatit.
E vërteta është se Parisi dhë Franca zyrtare u trondit nga ky atentat. Një student shqiptar, mu në zemër të kryeqytetit të vendit më demokratik të Evropës së deriatëhershme, me gjakftohtësi qëllon për vdekje me dy të shtëna një figurë të madhe politike shqiptare, një gjeneral legjendar që ka luftuar gjatë Luftës së Madhe përkrah forcave franceze, një mik të vyer të Francës që pretendonte në Konferencën e Paqes në Versajë të kthehej sa më parë kryeministër në atdheun e vet.


Duke kërkuar arsyen ...

Pas atentatit, kryeministri i Jugosllavisë, Pashiç, që ishte në të njëjtën kohë edhe kryetari i delegacionit të vendit të tij në Konferencën e Paqes në Versajë, shprehu keqardhjen e tij të thellë për vrasjen e Esat pashës me këto fjalë: ”Kjo zhdukje është për të ardhur keq. Së pari, sepse ishte mik i Serbisë dhe gjithshtu mik i francezëve.” (“Lë Tan’”, 16 qeshor 1920). I pyetur nga gazetari që e intervistonte se cilat mund të ishin shkaqet që e shtynë studentin shqiptar, Rustemi, të vriste Esat pashën, Pashiçi vazhdon: ”Ai është një shqiptar fanatik nga krahinat jugore të Shqipërisë. Një proverb shqiptar thotë se hakmarrja është e shenjtë. “Shqiptarët e këtyre krahinave të Jugut që janë të armatosur, e konsiderojnë si detyrë vrasjen e Esatit. Krahina të tjera nuk i ishin nënshtruar autoritetit të tij. Ato nxirrnin si shkaqe dallimet fetare, megjithë përpjekjet e tij për të sheshuar këto dallime. Vrasësi, nga sa dëgjova, është me origjinë nga Libohova dhe, ndonëse nuk di gjë të saktë, kam bindjen se është katolik, si shumica e banorëve të asaj krahine”.
Është e tepërt të komentohet injoranca e kryeministrit jugollav kur thotë se banorët e Libohovës qenkeshin katolikë dhe se Avniu e paska vrarë mikun e serbëve dhe francezëve për motive fetare. ”Kjo vrasje, - vazhdon më tej Pashiçi, - do të sjellë si përfundim që në Shqipëri të ketë mjaft turbullira, gjë që nuk do t’u pëlqejë fqinjëve të tjerë të Ballkanit e si rrjedhim, edhe neve” (Po aty).
Por faktet dëshmuan se pas vrasjes së Esat pashës, jo vetëm nuk pati turbullira, por shteti shqiptar nisi të konsolidohej, duke përjashtuar Lëvizjen e Qershorit të viti 1924 pas vrasjes së Avni Rustemit.
Po të rikthehemi te jehona e atentatit në qarqet diplomatike franceze dhe në shtyp. Shefi i kabinetit të Këshillit Ministror të Francës, Vinjon, në emër të kryeministrit Mileran, shprehu keqardhejn e tij të madhe për këtë akt të shëmtuar. Kështu u shpreh edhe personaliteti i shquar i Ministrisë së Jashtme të Francës, Graje, edhe në emër të ministrit të Jashtëm. Kryeministri grek, Venizellos, që ishte nisur ato ditë nga Athina për në Londër, duke u ndalur në Paris, bëri një vizitë në vilën “Said”, ku priteshin vizitat e rastit, së bashku me ambasadorin e Greqisë në Francë, Romanos, dhe shprehu edhe ai keqardhjen për këtë vrasje kriminale.


Hetimet e para të shtypit për ngjarjen.

Duke mos njohur realitetin shqiptar të asaj kohe, në përgjithësi shumë gazeta, jo vetëm franceze, të vendeve të tjera të Evropës, por edhe gazeta amerikane, madje edhe “Nju Jork Tajmsi”, e konsideronin Esat pashën kryetar të shtetit shqiptar dhe Anvi Rustemin vrasës kriminel. Por pati edhe gazetarë që zbuluan menjëherë të dhëna për Esat pashën. I tillë qe gazetari i “Lë pëti Parizienit”, Gaston Rishar, i cili një ditë pas atentatit shkruante në këtë gazetë: ”Esat pasha ishte një kalorës mesjetar, një personazh i një epoke pë po zhduket. Në një vilë të Selanikut, në rrugën mbretëresha “Olga”, ku jetonte gjatë luftës, ruhej nga roje të shumta e qen të mëdhenj dhe ëndërronte që të bëhej, falë Francës dhe Serbisë, mbret i Shqipërisë. I rrethuar nga tri femra që ishin gëzimi dhe drita e haremit të tij… Ishte një njeri që nga qytetërimi njihte karabinën automatike, rumin dhe kumarin, lojë me të cilën u zhvaste shuma tepër të mëdha ushtarakëve francezë, aq sa gjenerali Sarraj nisi t’i ndalonte ata të vizitonin kumarhanen e pashait shqiptar”.
Në një gazetë tjetër franceze, “Lë Cri dë Pari”, vihej në dukje se Esat pasha vërtet i kishte sjellë shumë shërbime Francës dhe aleates së saj, Serbisë, sidomos gjatë tërheqjes së dhimbshme të trupave serbe nëpërmjet tokave shqiptare deri në Korfuz, të cilat pa këtë ndihmë do të kishin pësuar katastrofë të plotë, por kjo ndihmë ishte kthyer në tregti të ndyrë. Dhe kjo, sepse pas luftës, Esati kishte kërkuar që kreditë e dhëna me këtë rast të pagueshin me kursin e ri të dinarit, që ishte ngritur shumë, një allishverish për të cilin serbët kishin mbyllur një sy, për ta pasur atë veglën e tyre të bindur.
Duke përmendur ushtarët e Esatit, gazeta të tjera franceze theksonin se ata ishin kusarë që u shkaktonin shumë telashe komandantëve francezë, sepse kudo që shkelnin, bënin kusarira. Në fillim, duke e ditur se cili ishte Esat pasha, gjenerali Sarraj, që ishte kryekomandanti i forcave franceze në Frontin e Lindjes me qendër në Selanik, kur Esati erdhi me 600 mercenarët e tij, mendoi ta kapte për zverku e ta dëbonte se nuk kishte nevojë për të, por u detyrua ta priste me nderimet e një gjenerali armate, kur u urdhërua nga Ministria e Luftës në Paris.
Nuk mungonin dhe gazeta te tjera evropiane nga të cilat po citojmë gazetën italiane “Mesaxhero”, që pas atentatit të 13 qershorit shprehej kështu për Esat pashën dhe aleatët e tij serbë: ”Atdhetarët e vërtetë shqiptarë, ata që nuk kanë harruar të kaluarën plot dhembje, për shkak të serbëve, pjesa më e shëndoshë e shqiptarëve, ka kërkuar të luftojë intrigat e Esat pashës, të këtij njeriu të dhunshëm, ambicioz dhe të shtirur. Prova më e qartë është atentati i djeshëm. Esat pasha ra viktimë e padrejtësive të rënda që i kishte shkaktuar Shqipërisë”.
Ndaj këtij akti nuk mund të qëndronte kurrsesi indiferente dhe qeveria e Tiranës, që nëpërmjet delegacionit të saj në Konferencën e Paqes në Paris dha për shtyp këtë deklaratë: ”Zyra e shtypit shqiptar është e autorizuar të deklarojë se Esat pasha nuk kishte asnjë funksion zyrtar, për më tepër kurrë nuk ka qenë kryetar i shtetit shqiptar ose kryetar i delegacionit shqiptar në Konferencën e Paqes, siç e kanë quajtur shumë gazeta franceze. Të drejtat e popullit shqiptar i mbron delegacioni i qeverisë së ligjshme, i zgjedhur nga Kongresi i Lushnjës, që ndodhet prej kohësh në Paris” (“Humanite”, 20 qershor 1920).

[ARVANITI]

Në gjyq, dëshmitarët e Esat Pashës.


Deri tani, të gjithë dinamikën e veprimeve të matura të Avni Rustemit për të gjetur çastin e duhur e pastaj për të vrarë Esat pashën e kemi njohur nga dëshmitë e atij vetë në procesin hetimor. Por tani le t’i njohim edhe nga këndvështrimi i njerëzve që e rrethonin Esat Pashën deri në çastin e atentatit të 13 qeshorit të vitit 1920.

Për hetuesit, e rëndësishme ishte të dihej se ç’bënte Esat pasha ato ditë e për më tepër ato çaste para atentatit. Të parët që u morën për këtë qëllim në pyetje ishin Xhemil bej Vlora, nipi i Esat pashës, që kishte ardhur në Paris disa ditë më parë nga Bordigera e Italisë ku jetonte, për të takuar dajën e tij, dhe Elizë Dyfuri, e mbiquajtur përkëdhelisht Lizetë, një vajzë 22-vjeçare që ishte e dashura e Esatit, i cili priste ato ditë t’i vinte nga Zvicra e shoqja, Azize Hanëmi që ndodhej atje për një operacion në sy. Esat pashën, siç pohon Lizeta në hetuesi, e kishte njohur në Danvil gjatë një balloje ku Esati i kishte propozuar të bëhej dashnorja e tij kundrejt një page mujore prej 100 mijë frangash, shumë që duhet thënë se ishte përrallore për atë kohë.

Nga dëshmitë e tyre del se Esat pasha gjatë gjithë kohës së qëndrimit të tij në Paris, ruhej nga armiqtë e shumtë që mund t’i kërcënonin jetën. Këtë ia kishte thënë vetë Esatit edhe Gani Toptani, një kushëri i tij që kishte takuar më parë në Paris. Teksa ora po shkonte 1300, Esat pasha kishte ftuar Xhemil bej Vlorën dhe Lizetën të drekonin në restorantitn e njohur “Kërmilli i artë”. Dhe ashtu bënë. Por në çastin kur ata po dilnin nga hotel “Kontinental”, siç deponon Xhemil bej Vlora në hetuesi, Esati u kujtua për një porosi që do t’u jepte rojeve të tij, të cilët nuk i ndaheshin asnjë çast, ndërsa ai dhe Lizeta u futën në makinë në pritje të Esatit.
“Pasi dëgjuam dy të shtëna, - thotë Lizeta në hetuesi, - ne shikuam nga xhami i pasmë i dritares së makinës dhe pamë një njeri që hidhte përtokë një revolver, njeri të cilin unë nuk e njoh. (AQSH, fondi A. Rustemi, dosje 2, faqe 29). Edhe Xhemil Vlora i përmbahet këtyre deponimeve dhe shton se në ato çaste i tha Lizetës të dilnin menjëherë nga makina, sepse mund të rrezikoheshin. (Po aty). Në fakt ashtu bënë. Me të lënë makinën, u futën nga një derë në oborrin e pasmë të hotelit. Pas pak morën vesh se Esat pasha ishte vrarë nga një student shqiptar.
Gjatë procesit hetimor u mor në pyetje edhe Aibari, roja i hotelit “Monmartrë”, që e kishte shoqëruar Avniun gjatë ditëve të para të qëndrimit të tij në Paris. Aibari pohon se e ka përcjellë Avniun në magazinat e armëve në Grand Bulvar, në vitrinat e të cilave Avniu ka parë lloje të ndryshme armësh, por pa blerë gjë. (AQSH, fondi A. Rustemi, dosje. nr. 2, faqe 15). Kjo e vë në dyshim hetuesin Dei, i cili, më pas, i kërkon shpjegime Avniut lidhur me këtë problem. Dhe Avniu i përgjigjet qetësisht se ai kishte ndërmend të blinte një revolver më të vogël, pasi i veti ishte tepër i madh dhe se do të shkonte në Bois de Boulogne, një ndër parqet më të bukura të Parisit, për t’u stërvitur për qitje (Po aty).
Por të kthehemi të dëshmitarët e tjerë. Janë të gjithë ata që Avniu ka takuar në Paris. Pas Aibarit, Mithat Frashëri, anëtari i delegacionit shqiptar në Konferencën e Paqes, me të cilin Avniu ka pasur takim në hotelin “Kempbell”, thjesht për të njoftuar se ka ardhur të ndjekë kurse speciale për gjuhën frënge dhe për padagogji. Gjergj Goga, siç e kemi parë, sekretari personal i Esat pashës, të cilit gjithashtu Avniu i ka kërkuar ndihmë për këtë qëllim. Dhe ata pohojnë të njëjtën gjë.

Avniu kërkon të bindë hetuesin Dei se ai nuk kishte ardhur për të vrarë Esat pashën, i cili rastësisht i doli përpara para hotelit “Kontinental”, kur priste të takonte Gjergj Gogën. Është e qartë se Dei nuk bindet kaq shpejt, por argumentet deri tani janë në favor të Avniut, i cili, pas një plani, sigurisht të përgatitur me imtësi që në Shqipëri, do t’i përmbahet deri në fund të procesit hetimor, sipas të cilit, vrasja e Esat pashës është krejt e rastit, e shkatuar nga tronditja shpirtërore që solli ballafaqimi me këtë tradhtar të kombit shqiptar.
Gjatë procesit hetimor Avniu i tregon hetuesit për jetën e tij. Ka lindur në Libohovë, ka studiuar në gjimnazin e Janinës, pastaj ka shkuar në Kostandinopojë, ka studiuar në një kolegj turk. Më pas ka studiuar në një kolegj pedagogjik në Gjenevë. Në fillim të vitit 1914 është kthyer në vendlindje, ku është bashkuar me forcat vullnetare shqiptare që luftonin kundër trupave pushtuese greke. Në kohën e shpërthimit të Luftës së Madhe Botërore kthehet ne Libohovë, i sëmurë e një vit më pas shkon sërishmi në Janinë, përsëri për studime. Pastaj Avniu shpjegon se, pasi merr në Vlorë një diplomë italiane si mësues, jep mësime në Tepelenë e pastaj në Vlorë, por detyrohet të largohet se italianët nuk dëshirojnë që ai të japë mësim ashtu siç do ai. Më pas shkon me studime në Shën Mitër Koronë, një fshat italo-arbëresh, ku ndodhet një gjimnaz me tradita, e pastaj ndjek në Universitetin e Romës Fakultetin e Pedagogjisë. Por meqë dëgjon se arsimi francez është shumë më i përparuar, vendos të shkojë në Paris. (AQSH, fondi Avni Rustemi, dosja 2).

Është e kuptueshme, siç vëren edhe studiuesi Jusuf Alibali në artikullin e tij studimor, “Avni Rustemi para organeve hetimore franceze,, (“Studime historike”, nr. 1964), se kjo nuk është e tërë jeta e Avniut. Ai, me qëllim shmang tërë veprimtarinë e tij politike e atdhetare, për të treguar se është thjesht një i ri të cilit i pëlqen të studiojë për t’u bërë mësues. Dhe këtë bën për t’iu shmangur akuzës që i rëndonte si shpata e Damokleut mbi kokë, sipas së cilës, ai kërcënohej për vrasje me paramendim, dhe të përforcojë pozitat e tezës së mbrojtjes, e cila e ka mbështetur tërë dispozitivin e saj të luftës gjyqësore në figurën e krimit të kryer në kushtet e tronditjes së thellë shirtërore”. (Po aty).
Më pas Avniu i tregon gjyqtarit hetues Dei se në Romë ai ishte anëtar i një shoqate që “merrej vetëm me letërsi”, dhe që “vetëm një herë u mor me politikë”, dhe pikërisht kur protestoi “kundër ambicjeve greke, italiane e serbe në Shqipëri. ”Ka qëlluar, - shton ai, - që në bisedat tona private të flasim për Esat pashën. Të gjithë ne pa përjashtim, e konsideronim si një armik të vendit tonë, por kurrë nuk ishte bërë fjalë për ta vrarë. As unë dhe asnjë nga shokët e mi nuk kishim parashikuar ndonjë mundësi të tillë. Ne të gjithë e dinim se Esat pasha jetonte në Paris, por emri i tij as që është përmendur gjatë bisedave para nisjes sime”. (AQSH, fondi A. Rustemi, dosja nr. 2).

Pra, arsyeja kryesore e ardhjes së Avniut në Paris, sipas dëshmive të tij, është vazhdimi i studimeve pedagogjike dhe përkryerja e frëngjishtes. Hetuesi Dei pandeh se tashmë e ka zënë ngushtë, kur i kujton se ai ka ardhur në Paris kur shkollat tashmë përfundojnë dhe nuk fillojnë në qershor. Dhe ngul këmbë që ai të rrëfejë arsyet e vërteta që natyrish ai i lidh me vrasjen e Esat pashës. ”A nuk është edhe ky një fakt, - vazhdon hetuesi Dei, - se studimet janë vetëm një preteks për udhëtimin tuaj në Paris?”.

Por Avniu përsëri tregohet shumë i matur: ”Kur erdha, nuk u regjistrova në asnjë fakultet, sepse dëshiroja të shihja Parisin e të shëtis për disa ditë. Nga ana tjetër kisha ndërmend të ndjek disa kurse publike, ku nuk është nevoja për regjistrim paraparak. Në Paris njeriu ka mundësi të përfitojë për kohën që kalon në çfarëdo stinë e vitit që të jetë”.

Para këtyre arsyetimeve gjyqtari hetues Dei, nuk di ç’të thotë. Sidoqoftë, ai është shumë këmbëngulës, ndaj vazhdon sulmin me argumente të tjera për ta mposhtur Avniun. Ka në dorë një fakt kompromentues. Shumën e të hollave që iu gjet Avniut pas arrestimit. Nuk janë pak, duke marrë parasysh se edhe ka shpenzuar gjatë dy javëve të qëndrimit para atentatit, edhe pse ka blerë një kostum. Ka shpenzuar për të ngrënë në hotel e për shëtitjet nëpër Paris, por prapëseprapë atij i kanë tepruar goxha para. Ndaj hetuesi përpiqet që shumën e parave ta përdorë si element fajësie.

Por edhe kësaj Avniu i del përpara me zgjuarsi. Ai para se të niset për në Paris, ka kërkuar nga qeveria e Tiranës që, duke u nisur nga vështirësitë e transportit dhe vonesat e postës, bursa t’i jepej për gjashtë muaj njëherësh dhe, kur sërishmi hetuesi Dei nuk bindet, Avniu shton një fakt që ishte shumë vështirë për t’u verifikuar: se një pjesë tjetër të të hollave ia kishte dhënë Fejzoja, i vëllai, i cili qe kthyer nga Amerika në mars të vitit 1920. Avniu ka vajtur në Napoli dhe atje ka takuar të vëllanë, i ka kërkuar ta ndihmojë dhe është e kuptueshme që i vëllai ia ka dhënë atë shumë.

[ARVANITI]

Surpriza e drejtësisë franceze. Avni Rustemi i pafajshëm.

Më 9 shtator të vitit 1920, pas tre muaj hetimesh, prokurori i përgjithshëm i Republikës, Beguin, pasi shqyrtoi dosjen e Avni Rustemit, të përgatitur nga gjyqtari hetues Dei, hartoi aktakuzën. Në këtë aktakuzë, midis të tjerash, theksohej se: “Me të ardhur në Paris, i pandehuri Rustemi studion me imtësi hyrje-daljet e Esat pashë Toptanit dhe më 13 qershor të vitit 1920, në mesditë, ai ndodhet pranë hotelit “Kontinental” në rrugën “Kastilione”. Ai thotë se priste zotin Gjergj Goga, i cili do ta ndihmonte të gjente ndonjë shkollë private… Por në fakt, ai kërkonte gjeneralin, sepse po të ishte se ai do të donte të takohej me zotin Gjergj Goga, nuk kishte kuptim që të ishte i armatosur me një revolver”.(AQSH, fondi A. Rustemi, dosja 2).

Pra, edhe në aktakuzë shtjellohet versioni i vrasjes me paramendim. Ky version, siç e shpjegon edhe juristi Jusuf Alibali në studimin e tij “Avni Rustemi para organeve hetimore franceze”, (Studime historike, nr. 2, 1964) mbështetet në rrethana të tilla të çështjes që, sipas akuzës, janë elemente fajësie të rënda, megjithëse të tërthorta: kthimi nga Roma në Shqipëri në fillim të majit dhe largimi nga Shqipëria më 21 maj për në Itali (dhjetë ditë më vonë u gjend në Paris), shuma e madhe e të hollave që iu gjet në momentin e kryerjes së krimit, kujdesi për të gjetur një banesë në Paris në afërsi të hotelit “Kontinental”, ku qëndron Esat pasha, qëllimi i studimeve që nuk justifikon zgjedhjen e kohës (viti akademik është në mbarim), prandaj studimet mund të jenë vetëm një preteks), arma dhe interesimi i tij për një magazinë armësh e një fushë për qitje”.

Aktakuza mbyllet me këto fjalë: ”Nga ky grumbullim rrethanash rezulton qartë prova se Rustemi e ka paramenduar krimin e tij për të kryer këtë akt. I pandehuri është shtyrë nga një parti politike në Shqipëri që është kundër qeverisë së Esat pashës apo nga një urrejtje e thellë personale? Të dhënat dhe faktet nuk na lejojnë t’i përgjigjemi kësaj pyetjeje. Prandaj i lartpërmenduri akuzohet për vrasje me dashje të Esat pashës në Paris më 13 qershor 1920, vrasje kjo e bërë me paramendim. Krimi parashikohet prej neneve 295, 296 e 302 të Kodit Penal. Sanksioni i parashikuar nga neni 302 i Kodit Penal francez është dënimi me vdekje për krimin e vrasjes me dashje”.

Është e qartë që Avniu e parashikonte që sado që do të argumentonte gjatë procesit gjyqësor se nuk kishte ardhur në Paris të vriste me qëllim Esat pashën, tezë së cilës iu përmbajt deri në fund të procesit hetimor e gjyqësor, prapë se prapë ekspertët e drejtësisë franceze, duke e shqyrtuar këtë proces deri në detajet më të imëta, do të përfundonin se ai kishte kryer një vrasje me paramendim. Avniu, i këshilluar doemos edhe nga shokët që morën këtë vendim, kishte hartuar planin që, pasi ta vriste Esat pashën, të mos bënte as përpjekjen më të vogël për të ikur, që do të shkaktonte dyshime për vrasje me paramendim, por të qëndronte, të merrte parasysh se do të rrihej, madje edhe barbarisht, siç u rrah, të deklaronte se e vrau këtë tradhtar, kur e pa befas përballë e kur lexoi në ballin e tij mizoritë që i kishte sjellë për vite atdheut e kështu shtiu mbi të.
Kështu pra, prokurori i përgjithshëm, Begin, në aktakuzën e tij kërkonte dënimin me vdekje të Avni Rustemit. Dhe Avniu në një qeli të burgut “Sante”, priste ditën e gjykimit që mund të sillte edhe vdekjen e tij.


Në Shqipëri, me reputacionin e heroit.

Deri tani jemi marrë me rrethanat që sollën atentatin dhe personat që e përjetuan atë, që ishin dëshmitarë gjatë atyre dy javëve të qëndrimit të Avniut në Paris deri në çastin e atentatit. Por ç’ndodhte në Shqipëri gjatë kësaj përiudhe? Lajmi i vrasjes së Esat pashës në Paris u përhap me shpejtësi rrufeje jo vetëm në Shqipëri, por edhe në të tërë vendet ku kishte mërgimtarë shqiptarë. Në gazetën “Mbrojtja Kombëtare”, që botohej në Vlorë, akti i Avniut krahasohej me aktin e Vilhelm Telit. Populli i thuri vargje të tilla si: ”O Avni Rustem Marina, /Shkove burra, shkove trima /Në Paris ia bëre prima /Qëllove si vetëtima /Si vetëtima qëllove /Esat pashën ç’e rrëzove /Shqipqrinë ç’e shpëtove!”.
Për të mbrojtur Avni Rustemin, mërgimtarët shqiptarë në Amerikë mblodhën 5 000 dollarë që të përballonin shpenzimet gjyqësore. Mbrojtjen e Avniut gjatë procesit gjyqësor e mori përsipër avokati i njohur Dë Monzi, i cili në takimet me të gjatë qëndrimit në burgun “Sante“, njohu nga afër se cili ishte Avniu dhe ç’e kishte shtyrë që më dy të shtëna revolveri t’i jepte fund jetës së Esat pashë Toptanit.
Nga ana tjetër, lajmi se Avniu, pas procesit hetimor do të paraqitej në Gjykatoren e Senës me aktakuzën që e kërcënonte më vdekje, ngjalli një indinjatë të thellë në trojet shqiptare, por edhe jashtë kufijve të Shqipërisë, sidomos në Kosovë, të drejtat e popullsisë së të cilës Avniu i kishte mbrojtur me ngulm në debatet e Parlamentit shqiptar. Ja përse në këtë periudhë drejt Parisit vërshuan me qindra telegrame proteste, në të cilat kërkohej që Avni Rustemi të lihej i lirë pas aktit të tij që konsiderohej akt atdhetar.
“Djali ynë në Paris u ndodh para një shushunje të madhe që s’është ngopur kurrë me gjakun e popullit, - shkruanin prindërit e Avniut në telegramin e tyre drejtuar Prokurorisë së Përgjithshme të Francës. - Ja përse e goditi për vdekje Esat pashën. Këtë ju duhet ta kuptoni fare qartë, ndaj ne si prindër e mbajmë kokën lart. Ai nuk ka kryer asnjë krim, përkundrazi, ka kryer një vepër atdhetare. Ne presim krahëhapur djalin tonë, ndërsa Shqipëria pret patriotin e guximshëm”. (“Dokumente e materiale historike”, Tiranë 1959).
Kurse në telegramin e ardhur nga populli i Vlorës, ku Avniu kishte kaluar pjesën më të madhe të jetës së tij, thuhej: ”Populli i Vlorës në një miting madhështor të mbajtur sot, vendosi t’i bëjë thirrje ndërgjegjes së lartë të Gjykatës së Parisit. Ai pret që të merret parasysh dëshira e flaktë e popullit shqiptar që të lërë të lirë studentin tonë, Avni Rustemi, i cili bëri një vepër patriotike, duke qëlluar Esat Toptanin e duke çliruar atdheun tonë nga një e keqe shkatërrimtare”. (Po aty). Në mbrojtje të Avni Rustemit u ngritën edhe personalitete të mëdha franceze të kohës, si Rene Pino, Zhysten Godar, aktori i madh shqiptar, Aleksandër Moisiu e të tjerë. Pas tërë atyre telegrameve, letrave që vërshuan nga Shqipëria dhe diaspora shqiptare sidomos në Amerikë, në mbrojtje të Avni Rustemit, është e kuptueshme se procesi gjyqësor që nisi më 30 nëntor të vitit 1920 nuk do të zhvillohej pa tension dramatik. Do të ndalemi në momentet kulmore të këtij procesi.

[ARVANITI]

Momentet kulmore të procesit gjyqësor.

“Ju ndërkaq viheni në lidhje me sekretarin e Esat pashës, zotin Gjergj Goga dhe akuza pretendon se prania juaj në Paris nuk ka pasur qëllim tjetër veçse të gjejë një çast të favorshëm për të vrarë atë që ju e konsideroni si autorin e të këqijave të atdheut tuaj”, - thotë kryetari i trupit gjykues, Drio.
“Në asnjë mënyrë, - përgjigjet Avniu. Ishte që unë të kërkoja një njeri që të më përkrahte. Përveç kasaj, unë e kam takuar zotin Goga krejt rastësisht”.
”Vërtet rastësisht, - pyet jo pa dyshim kryetari.
Dhe Avniu ia kthen jo pa ironi: ”Sigurisht që po. Rasti është mbreti i botës”.
”Pra, padyshim rasti ishte ai që ju shpuri gjithashtu te një armëtar për të blerë një revolver me të cilin të godisnit viktimën?”
Avniu përsëri gjakftohtë përgjigjet: ”Kisha nevojë për një armë që të mbrohem”.
“Por ajo ishte kaq e madhe. Nuk u bezdiste?”
“Në Paris ka nga ata që e mbajnë më të madhe , - përgjigjet sërish Avniu dhe vazhdon: Unë kam ardhur në Paris që të kryej studimet, të perfeksionoj frëngjishten dhe të vizitoj Parisin”.
”Muaji i majit nuk është larg kohës së pushimeve. Kjo nuk është kohë e zgjedhur mirë për të filluar studimet. Përveç kësaj, ju e flisni mirë frëngjishten”.
”Oh, kam pasur kohë ta mësoj në burgun ‘Sante’, - përgjigjet Avniu (marrë nga “Gazet dë Tribuno”, 12 dhjetor 1920, Paris).

“Unë nuk kam kërkuar të takohem me Esatin, - vazhdon ai. - I ndodh njeriut të dojë të sodisë një lule pranvere, por i ndodh edhe të ikë tutje nga një send i neveritshëm. Vetëm rasti deshi që sapo të ndodhesha ballë për ballë me Esatin, atë tradhtar, zemra ime prej patrioti të çohej peshë. Unë shtjeva mbi të. Ky ishte një gjest instiktiv, duhen kuptuar ndjenjat e një zemre shqiptari… Unë deklaroj se krahu im është ngritur nga një ndjenjë e lartë”. (po aty).

Po dhe mbrojtja e avokatit Dë Monzi ishte e shkëlqyer. Kur kryetari i trupit gjykues, Drio, dhe prokurori Blosh Larok vazhdojnë të ngulin këmbë në tezën e vrasjes me paramendim, si një veprim plot mllef e pasion të Avni Rustemit, avokati Dë Monzi ngrihet e thotë:
- Krim pasional? Sigurisht. Se nuk ka pasion më të madh se dashuria ndaj atdheut!

Për fat të keq, veç disa kronikave të botuara në shtypin e atyre ditëve të procesit gjyqësor që zgjati tri ditë, mungojnë hollësi të tjera më të plota të këtij procesi që pati bërë bujë në Paris. Veç të tjerash, në Arkivin Qendror Shtetëror edhe sot e kësaj dite mungon dosja e plotë e këtij procesi. Sipas ligjeve franceze, kjo dosje do të tërhiqet vetëm pas 100 vjetësh.


Vendimi i befasishëm për pafajësi.

Gjenerali Sarraj, duke mbrojtur personalitetin e Esatit, ka deklaruar në gjyq: “Duhet të lesh mënjanë legjendën, sepse Esati ka pasur një legjendë. Unë nuk mundem veçse ta lëvdoj si njërin nga bashkëpunëtorët e mi. Unë i dhashë atij vetëm një gjë që ishte nën pushtetin tim “Kryqin e Legjionit të Nderit”.
Gjenerali Guro nuk u paraqit si dëshmitar, por i dërgoi trupit gjykues një letër, ku edhe ai ngrinte lart Esat pashën, si aleat i denjë i ushtrisë franceze.
Pati dhe ushtarakë që dëshmuan në këtë proces gjyqësor kundër Esat pashës si Anselmi Lamoku. ”Kam dëgjuar, - tha ky i fundit në sallën e gjyqit, - se Esati nuk gëzonte popullaritet në vendin e tij, mbase i kishte dhënë shumë toka Jugosllavisë”.

Juria, pasi dëgjoi dëshmitarët e të dyja palëve, u tërhoq dhe pas jo më shumë se gjysmë ore dha vendimin e pafajësisë për Avni Rustemin. Ishte një vendim shumë i drejtë, i frymëzuar jo vetëm nga ndjenja e lartë e drejtësisë, por edhe kryesisht nga fakorë të konjukturës politike të kohës, - shpjegoi juristi Jusuf Alibali, (“Avni Rustemi para... Studime historike nr. 2, 1964).


Ende nuk është hapur dosja e procesit gjyqësor.

Të gjitha ato që kanë mbetur pa u zbuluar rreth atentatit të Avni Rustemit.
Kur po kthehej nga Parisi për në Shqipëri, Avni Rustemi u ndal në Romë dhe është e natyrshme që u takua me bashkëstudentë shqiptarë të universitetit të atjeshëm ku vazhdonte studimet. Por me asnjërin syresh nuk mësohet të ketë folur rreth atentatit. Në fakt, ne as edhe sot nuk dimë hollësi të tjera të domosdoshme që i dinte vetëm Avniu. Hollësi për gjashtë muajt e qëndrimit në burgun “Sante”, gjatë periudhës së hetuesisë, si u kurua nga plagët e rënda që mori nga goditjet e furishme të qytetarëve që e rrahën menjëherë pas atentatit, duke e pandehur kriminel; ç’qëndrim mbanin policët që e mbikëqyrnin gjatë burgimit; të dhëna për bisedat që bënte me avokatin e tij mbrojtës, Dë Monzi; a kishte shqiptarë që e vizituan në qeli dhe që qenë të pranishëm në procesin gjyqësor; u kthye vetëm për në Shqipëri apo me shokë shqiptarë… Nuk dimë të paktën emrin e njërit nga anëtarët e jurisë që brenda gjysmë ore, të ndikuar nga fjala e Avni Rustemit dhe e avokatit mbrojtës, Dë Monzi, kuptuan se Avniu kishte vrarë një tradhtar të çështjes kombëtare shqiptare dhe i dhanë pafajësinë. Nuk dimë nëse vendimi i jurisë ishte i njëzëshëm, apo kishte nga ata që mbështetën aktakuzën për dënimin e tij me vdekje. Nuk dimë se ç’mund të kenë thënë më pas gjyqtarët francezë që përgatitën dënimin e Avniut me vdekje, nuk dimë si reaguan në këto rrethana disa nga njerëzit e rrethit të Esatit. Nuk kemi, së fundi, siç e kemi theksuar, as dosjen e procesit gjyqësor që do të qartësontë shumë nga këto enigma.

[ARVANITI]

Vrasës i pabesë, që kapardisej në Tiranë si shpëtimtari i atdheut.



Eqrem bej Vlora, në kujtimet e tij shkruan se Avni Rustemi ishte një student i pasuksesshëm që kërkonte të bënte emër me vrasjen e Esat pashës dhe se ishte vetëm një vegël në duart e kundërshtarëve të Esat pashës.


”Që Esat pasha në çdo vend të qytetëruar do ta kishte hak trekëmbëshin, kjo nuk diskutohet. Por që ai u eliminua në këtë mënyrë të padenjë, kjo nuk i nderon aspak anëtarët e asaj qeverie” (faqe 166).


Deri tani nga të vetmit studiues që hedh poshtë atentatin e Avni Rustemit, madje e ul figurën e vetë Avniut, duke e quajtur “karagjoz politik”, është personaliteti i njohur politik shqiptar, Eqrem bej Vlora.

Në vëllimin e dytë të librit të tij ”Kujtime” (1912-1925), ai jep në këtë mënyrë një pasqyrë realiste të gjendjes në Shqipëri gjatë periudhës së parë të vitit 1920:
“Menjëherë pas formimit të qeverisë së re të Tiranës, të gjitha krahinat e njohën autoritetin e saj (20 shkurt 1920). Sidoqoftë, zona të gjera të vendit mbeteshin ende nën pushtimin e huaj: Shkodra, Korça, Pogradeci nën francezët, viset në veri të Drinit nën sundimin serb, Vlora dhe disa pikëmbështetje të tjera nën varësinë italiane”. (faqe 163).

Më poshtë vazhdon: ”Ndërkaq, Esat pasha me banim në Paris, u dha urdhër njerëzve të tij në Shqipërinë e Mesme që të mblidheshin dhe, kur të vinte rasti, të rrëzonin qeverinë. Përballë këtij rreziku, qeveria u përpoq t’i bindte me të mirë esatistët se përmbysja me dhunë e qeverisë do t’i rizgjonte dëshirat dhe nepset e fqinjëve për të rrëmbyer troje shqiptare dhe kjo mund të ishte rrezik i madh për ekzistencën e Shqipërisë së lirë. Pas kësaj paraqitjeje mjaft objektive të gjendjes së Shqiqërisë në atë periudhë, Eqerem bej Vlora fajëson drejtpërdrejt qeverinë e Tiranës, si nismëtare të atentatit: ”Që Esat pasha në çdo vend të qytetëruar do ta kishte hak trekëmbëshin, kjo nuk diskutohet. Por që ai u eliminua në këtë mënyrë të padenjë, kjo nuk i nderon aspak anëtarët e asaj qeverie”. (faqe 166).

Pastaj Eqerem Vlora vazhdon: ”Esatistët filluan befas të ndërmarrin veprime të dhunshme. Ata prenë linja telegrafike dhe telefonike, vendosën njerëz të armatosur në ura dhe qafa dhe, kur qeveria nisi të marrë masa të rrepta, ata nën komandën e Osman Balit, rrethuan madje Tiranën... Edhe një herë qeveria u përpoq të mirrej vesh me rebelet… Ndërkohë problemi u zgjidh vetiu me vrasjen e Esat pashës…”.

Ndërsa për Avni Rustemin shkruan: ”Një djalosh i quajtur Avni Rustemi, një nga studentët më të pasuksesshëm, që me këtë vrasje donte të bënte emër, nuk ishte veçse një vegël në duart e kundërshtarëve të Esat pashës. Ata i dhanë mjetet e nevojshme për këtë vrasje dhe morën njëherësh përsipër mbrojtjen e tij para gjykatës franceze. Se kush ishin, këtë sot vështirë ta thuash...

Eqrem bej Vlora shpreh habinë e tij të madhe se si: ”Drejtësisa franceze, me një manipulim të habitshëm të ligjit, e nxori të pafajshëm Avni Rustemin dhe që qeveria shqiptare e shpalli hero dhe e bëri deputet, kur ky vrasës i pabesë, pra, kapardisej nëpër Tiranë si ndonjë shpëtimtar i atdheut”. (po aty)

[ARVANITI]

Atentatet më të famshme në historinë botërore.

Më 14 prill 1865 vritet në teatrin “Ford” të Uashingtonit presidenti amerikan, Abraham Linkoln. Vrasësi, aktori Xhon Buth, pasi arrin të depërtojë pa u diktuar deri në lozhën presidentore, e qëllon Linkolnin me revolver dhe nga prapaskena arrin t’i hipë një kali që e priste jashtë teatrit. Arratia e tij zgjat deri më 26 prill, kur pikaset nga forcat e ushtrisë dhe zbulimit në një fermë në Virxhinia. Pas një luftimi gjendet i vdekur.

Më 28 qershor 1914 studenti boshnjak, Gavrillo Princip, anëtar i organizatës terroriste “Dora e zezë;” vret për motive nacionaliste në Sarajevë, Franc Ferdinandin, princin trashëgimtar të Austro-Hungarisë. Përpiqet të ikë, por kapet. Dënohet dhe vdes katër vjet më pas nga tuberkolozi. Ky atentat, siç dihet, shërbeu si shkas për fillimin e Luftës së Parë Botërore.

Më 30 gusht 1918, Fania Kapllan me origjinë çifute, anëtare e së ashtuquajturës Parti Social Revolucionare qëllon me revolver Leninin gjatë një mitingu në Petrograd, sepse ai nuk kishte urdhëruar t’i bëhej atentat Carit, kur ndodhej në Kiev më 1911. Kërkon të fshihet, por kapet dhe pushkatohet më 3 shtator të atij viti.

Më 22 nëntor të vitit 1963, gjatë vizitës së tij në Dallas (Teksas), ndërsa udhëtonte me një makinë të hapur, vritet presidenti amerikan Xhon Kenedi. Pavarësisht se atentatori, Li Osvold, që humbi gjurmët, u kap pas disa ditësh, ende kanë mbetur mister shkaqet e vrasjes së Kenedit, sepse Osvoldi u vra teksa dilte nga zyra hetimore nga Xhak Rabini, me preteksin, siç u shpreh më pas ai, se nuk mund t’ia falte atij që “vrau presidentin tim”.

Më 1981, vetëm disa muaj pasi ishte vendosur në Shtëpinë e Bardhë, presidenti amerikan, Ronald Regan, qëllohet me revolver nga Xhon Hinkli, një shkrimtar që merrej me skenare filmash. Më 1982 ekspertiza e nxori atentatorin me të meta mendore. Ai edhe sot vuan dënimin në një spital psikiatrik.

Në tetor 1986 vritet krejt papritur kryeministri suedez, Olaf Palme. Ende edhe sot nuk dihet se cili është atentatori dhe cilat ishin shkaqet që e shtynë të bënte këtë vepër.

Në vitin 1981, ndërsa merrte pjesë në një paradë ushtarake në Kairo me rastin e përvjetorit të rimarrjes së Kanalit të Suezit, ekzekutohet në tribunë presidenti egjiptian, Anvar Sadat. Atentatorët janë ushtarakë që zbresin nga një makinë, e cila merrte pjesë në këtë paradë. Shkaqet e vrasjes lidheshin me kundërshtimin e politikës së Sadatit për afrimin me Izraelin. Më pas del se disa nga autorët e atentatit ishin bashkëpunëtorë të Bin Ladenit, ndër të cilët dhe i famshmi Al Zavari.

Në 1984 vritet kryeministrja e Indisë, Indira Gandi. Autorët e atentatit janë dy roje të gardës së saj personale nga fisi Sik që e vranë në shenjë hakmarrjeje ndaj Gandit, e cila kishte urdhëruar që trupat e ushtrisë indiane të futeshin në “Tempullin e Artë” të fisit Sik, i cili dyshohej se ishte kthyer në strehë terroristësh. Atentatorët që u orvatën të arratiseshin, kapen dhe dënohen me pushkatim.

Në pranverë të vitit 1995, pas përfundimit të një mitingu, qëllohet për vdekje kryeministri izraelit, Itzhak Rabin. Atentatori është Zhigal Amir, student ortodoks izraelit, i lidhur me grupe ekstremiste. Bën përpjekje të ikë, por kapet dhe pohon se qëlloi mbi Rabinin se ishte kundër marrëveshjes së tij me presidentin palestinez Arafat. Dënohet më burgim të përjetshëm.

Në mars 2003 vritet me atentat të kryer me pushkë me dylbi, kryeministri serb, Xhinxhiç. Autori Zvezdan Jovanovic kapet pas disa ditësh.

Në shtator të vitit 2003 qëllohet me thikë dhe vdes ministrja e Jashtme e Suedisë, Ane Lind. Atentatori është serbi Mihajllo Mihajlloviç, që arrestohet pas disa javësh. Pohon se e kishte vrarë Lindin si shenjë proteste kundër përkrahjes që ajo u kishte dhënë trupave të NATOS-s për bombardimin e Serbisë. Dënohet me burgim të përjetshëm.

[ARVANITI]

Atentate nga historia e Shqipërisë.

Mars i vitit 1906. Çerçiz Topulli me shokë të çetës së tij vrasin komandantin turk të Gjirokastrës dhe humbin gjurmët. Po të kapeshin, do të dënoheshin me vdekje.

Mars i vitit 1913. Osman Bali, dora e dhjathtë e Esat pashës, vret natën Hasan Riza pashën, komandantin turk të garnizonit të Shkodrës, që Esati t’ia lërë të lirë këtë qytet malazezve. Osman Bali fshihet dhe humb gjurmët.

Në shkurt të vitit 1923, Beqir Valteri i bën atentat Ahmet Zogut në sallën e Parlamentit në Tiranë, por vetëm e plagos lehtë dhe vetë fshihet në nevojtore.

Në prill të vitit 1924, Zogu paguan një farë Isuf Reçi, i cili vret Avni Rustemin, kundërshtarin e tij me të rrezikshëm politik, prapa shpine. Vritet më 1944 nga forcat partizane, si bashkëpunëtor i pushtuesve gjermanë.

Në mars të vitit 1925, sipas historisë së shkruar para regjimit, Zogu vë gjithashtu një agjent të tijin që parpara hotelit “Kavur” në Bari, t’i bëjë atentat Luigj Gurakuqit, i cili vdes pastaj në spital nga plagët. Vrasësi i mbrojtur edhe nga policia bareze, arrin të humbasë gjurmët.

Në verë të vitit 1926, Myslim Peza, pas një atentati në Tiranë, qëron hesapet me kryebanditin Osman Bali dhe arrin t’u shpëtojë ndjekjeve.

Më 1931, Aziz Cami me shokë i bëjnë atentat Zogut, kur po dilte nga Teatri i Operës së Vienës. Por vritet vetëm adjutani tij, Llesh Topallaj. Atentatorët përpiqen të shpëtojnë, por kapen dhe dënohen.

Më 14 gusht të vitit 1933, njerëz të Zogut, sipas variantit të historisë së shkruar gjatë regjimit, i bëjnë atentat Hasan Prishtinës në Selanik dhe, pasi e vrasin, humbin gjurmët.

Gjatë Luftës Nacional Çlirimtare, guerrilasi Myslim Keta kryen disa atentate kundër agjentëve të rëndësishëm fashistë dhe në të gjitha rastet shpëton.

Shtator 1998. Azem Hajdari, një ndër themeluesit e Partisë Demokratike, vritet pas një atentati në Tiranë.


***
***
***
***

[Tomori]

Per ata qe jane mykyr nga propaganda Enveriste;


Botuar te Gazeta Shqiptare, 26 Janar 2002

-----------------------------------------------------------

".....Serialin e incidenteve me atentate ndaj politikanėve jashtė Shqipėrisė e filloi Avni Rustemi i cili vrau nė Paris Esat Pashė Toptanin. Mė pas u vranė me atentate nė Bari dhe Pragė, ish-Ministrat Gurakuqi dhe Kryeziu e nė 1931 Mbreti Zog i shpėtoi atentatit qė iu bė nė Vjenė, ku mbeti i vrarė adjutanti i tij. Mė pas po me atentat u vra ish-Kryeministri Hasan Prishtina nė Selanik tė Greqisė, ku mė 1946 u rrėmbye dhe ish-Kryeministri tjetėr Koēo Kota.

Incidenti i rėndė i ndodhur para tre ditėve me politikanėt shqiptarė nė Bruksel, ku ata u goditėn dhe u rrahėn nga disa emigrantė shqiptarė, nuk ishte njė precedent dhe aq mė pak i panjohur nė historinė e politikės shqiptare. Po tė shikojmė historinė gjatė kėtyre 100 vjetėve tė fundit, do tė vėmė re se me politikanėt shqiptarė jashtė Shqipėrisė kanė ndodhur ngjarje edhe mė tė rėnda me vrasje, plagosje e rrėmbime tė disa Kryeministrave, Ministrave, madje edhe vetė Mbretit tė Shqipėrisė Ahmet Zogut, i ėshtė bėrė njė atentat nė Vjenė ku iu vra adjutanti i tij Llesh Topollaj.....


1920. Vrasja e Esat Pashės nė Paris
Historia e incidenteve me politikanėt shqiptarė jashtė Shqipėrisė e ka zanafillėn nė vitin 1920 kur Avni Rustemi qėlloi nė Paris dhe la tė vrarė Gjeneral Esat Pashė Toptanin, njė nga politikanėt mė tė njohur tė asaj kohe i cili kishte qenė Komisar nė Selanik, deputet nė Parlamentin e Turqisė dhe mė pas si Ministėr i Brendshėm nė Qeverinė e Princ Vidit nė Shqipėri, si dhe kishte marrė pjesė nė njė nga delegacionet shqiptare nė Konferencėn e Paqes nė Paris. Avni Rustemi pas vrasjes u kap nga policia franceze dhe ndonėse gjatė seancave gjyqėsore e pranoi vrasjen, ai u lirua nga Gjykata parisiene nė rrethana qė kanė mbetur tė paqarta edhe sot. Mbas asaj Avni Rustemi u kthye nė Shqipėri ku u zgjodh dhe deputet nė Parlamentin shqiptar. Nė atė kohė Ahmet Zogu i dėrgoi fjalė Avni Rustemit duke e paralajmėruar qė ai tė ruhej pasi Toptanasit do e gjenin njė njeri pėr ta paguar pėr vrasjen e tij dhe pėr atė gjė do tė akuzohej Zogu si kundėrshar politik qė e kishte. Por Rustemi jo vetėm qė nuk ruhej, por tepėr fodull ai shėtiste rrugėve tė Tiranės me brucėn e barijve tė Labėrisė qė e mbante mbi kostumin shik tė deputetit. Dhe ashtu ndodhi vėrtet, Avniu u vra mė 22 prill 1924 nga njerzit e afėrm tė Toptanit qė paguan njė njeri i cili qėlloi kundėr tij dhe ajo vrasje i shėrbeu opozitės sė asaj kohe qė me arkivolin e tij organizonte Revolucionin e Qershorit tė 1924 qė solli nė pushtet Qeverinė e Fan Nolit.

1925. Vrasja e Luigj Gurakuqit nė Bari
Vrasja tjetėr me atentat ndaj politikanėve shqiptarė jashtė Shqipėrisė u shėnua nė 2 mars tė vitit 1925 nė Bari tė Italisė ku mbeti i vrarė Luigj Gurakuqi, i cili ishte njė nga politikanėt mė tė njohur shqiptarė qė nga Qeveria e Ismail Qemalit nė 1912 kur mori portofolin e Ministrit tė Financave. Mė pas ai mbajti dhe portofolin e Ministrit tė Arsimit dhe nė vitin 1924 ishte krahu i djathtė i Fan Nolit nė Revolucionin e Qershorit qė e solli atė nė pushtet. Pas riardhjes sė Zogut nė pushtet nė 1924, ashtu si dhe shumė politikanė tė tjerė qė kishin marrė pjesė dhe kishin udhėhequr Revolucionin e 1924, edhe Gurakuqi u largua nga Shqipėria dhe u vendos nė Bari tė Italisė. Njeriu qė qėlloi mbi Gurakuqin, ishte djali i tezes sė tij Balto Stambolla, tė cilin thuhet se e nxiti Ministri i Brendshėm i Zogut, Ceno Beg Kryeziu, duke shfrytėzuar disa mosmarveshje familjare qė ata kishin pasur nė mes tyre. Nė atė kohė opozita antizogiste qė kishte mėrguar jashtė Shqipėrisė, pėr vrasjen e Gurakuqit bėri fajtor Ahmet Zogun, por nė gjyqin e zhvilluar nė Itali, nėna dhe vėllai i Gurakuqit deklaruan se Zogu nuk kishte fare gisht nė vrasjen e djalit e vėllait tė tyre.


1927. Vrasja e Ceno Beg Kryeziut nė Pragė
Njė nga incidentet e tjera qė u shėnua me politikanėt shqiptarė jashtė Shqipėrisė, ishte ajo qė ndodhi nė kryeqytetin e Ēekisė, Pragė, me vrasjen e ambasadorit shqiptar Ceno Beg Kryeziu, tė cilit po atė ditė i ishte firmosur dekreti nga Mbreti Zog si Ministėr fuqiplotė i Shqipėrisė pranė Republikės Ēeke. Ceno Beg Kryeziu ishte nga familja e njohur e Kryezijve tė Kosovės dhe ishte martuar me njėrėn nga motrat e Ahmet Zogut, me tė cilin kishte dhe njė djalė tė quajtur Tati. Ceno Begu ishte njė nga njerzit qė mbėshteti rikthimin e Zogut nė pushtet nė dhjetorin e vitit 1924 dhe nė qeverinė e krijuar nė Janarin e vitit 1925, Kryeministri Ahmet Zogu i dha atij postin e Ministrit tė Brendshėm. Gjatė kohės qė Ceno Begu ishte nė atė post, ndodhėn vrasjet e Bajram Currit dhe Luigj Gurakuqit tė cilat nuk kaluan pa lėnė pasoja nė politikėn shqiptare ku opozita e asaj kohe akuzoi Mbretin Zog qė kishte urdhėruar Ceno Begun pėr eleminimin e dy politikanėve tė njohur. Pas disa kohėsh Mbretit Zog i prishi mardhėniet me Ceno Begun dhe pasi e shkarkoi nga posti i Ministrit tė Brendshėm e emėroi atė Ministėr fuqiplotė tė Shqipėrisė nė Beograd. Mardhėniet nė mes Zogut e dhėndrit tė tij u ftohėn akoma dhe mė shumė pėr shkak se Ceno Begu filloi tė ndiqte njė politikė projugosllave nė dėm tė interesave tė Shqipėrisė dhe vetė Zogut. Pas kėsaj Zogu e emėroi Ceno Begun si Ministėr fuqiplotė nė Republikėn e Ēekisė ku pas pak ditėsh ai u vra nga njė student shqiptar i quajtur Alqiviadh Bebi nga Elbasani. Vrasja e tij ndodhi mė 14 tetor tė vitit 1927 nė orėn dhjetė tė natės, teksa Ceno Begu ishte duke hyrė nė kafenenė e tij tė preferuar "Passage" qė ndodhej nė sheshin "Vaclavski Namesit", studenti shqiptar Alqiviadh Bebi qė ishte futur mė pėrpara aty dhe po pinte i vetėm nė tavolinė, e qėlloi disa herė me pistoletė nė trup dhe nė kokė duke e lėnė tė vdekur nė vend. Pas vrasjes, studenti Elbasanas nuk u largua dhe personeli i lokalit e kapi dhe ia dorzoi policisė. Ajo vrasje nė atė kohė bėri bujė tė madhe dhe u publikua nga shumė gazeta tė Europės tė cilat dhanė versione nga mė tė ndryshmet pėr motivet e asaj vrasje, ku nuk munguan dhe akuzat ndaj Zogut i cili sipas tyre kishte paguar studentin shqiptar qė ta vriste dhėndrin e tij. Atė ditė qė nė Pragė filloi gjyqi ndaj Alqiviadh Bebit i cili e pranoi se atė vrasje e kishte bėrė pėr motive politike, pasi sipas tij Ceno Begu kishte tradhėtuar Mbretin Zog, ndodhi dhe vrasja e tij brenda nė sallėn e gjyqit nga Zija Vuēiterni nga Kosova qė shėrbente si adjutant i Gani Beut (vėllai i Cenos) i cili e qėlloi disa herė me pistoletė Bebin i cili ra i vdekur mbi tavolinėn e gjykatėsit dhe plumbat e tjerė plagosėn edhe njė gazetar italian. Zija Vuēiterna e pranoi autorsinė e vrasjes nė gjyqin e tij qė u zhvillua po nė Pragė, duke deklaruar: "Mora hakun e vėllait tim Ceno Begut".

1931. ndaj Zogut nė Vjenė
Seriali i atentateve ndaj politikanėve tė lartė shqiptarė jashtė Shqipėrisė, pasoi me atė ndaj Mbetit Zog nė fillimin e vitit 1931. Nė atė kohė Mbreti Zog i cili vuante nga njė sėmundje e rėndė dhe mjekėt ia kishin bėrė shumė alarmante, vendosi qė tė shkonte pėr kurim nė Vjenė tė Austrisė ku asokohe ishte vendosur njė pjesė e mėrgatės politike antizogiste e cila ishte larguar nga Shqipėria nė fundin e 1924 kur Ahmet Zogu u kthye nė pushtet. Ndonėse shumė nga njerzit e afėrm dhe besnikė Mbretit e kėshilluan atė se vajtja nė kryeqytetin vjenez do tė kishte pasoja, ai nuk i dėgjoi ata dhe pėr mė tepėr vendosi qė tė shkonte aty pėr t'ju bėrė njė sfidė atyre. Pak ditė pasi Zogu kishte shkuar nė Austri, mė datėn 20 shkurt 1931 ai vendosi qė tė shkonte nė Teatrin e Operas sė Vjenės ku atė ditė luhej Opera "Aida" dhe nė atė mbrėmje Mbreti Zog shoqėrohej nga Ministri i Oborrit Eqerem Bej Libohova dhe dy adjutantėt e tij Kolonel Zef Serreqi dhe Major Llesh Topollaj. Ashtu dhe siē ishte parashikuar mėrgata politike shqiptare qė ishte nė Vjenė, vendosi qė t'a vriste Mbretin Zog dhe pėr realizimin e atentatit dolėn vullnetarė Ndok Gjeloshi dhe Azis Ēami, dy ish ushtarakė qė ishin larguar nga Shqipėria si antizogistė. Po ashtu si mbėshtetės tė tyre nė atė atentat ishte dhe Qazim Mulleti, ish-deputet i Parlamentit shqiptar dhe njeri i afėrt i Fan Nolit. Atė natė pasi Zogu dhe njerzit qė e shoqėronin u futėn nė Opera, Mbreti e ndjeu qė diēka po pėrgatitej ndaj tij dhe urdhėroi shoqėruesit qė t'ia sillnin makinėn nė daljen e mbrapme tė sallės sė Operas, nė mėnyrė qė ai tė largohej sa mė shpejt prej andej. Pasi makina e Mbretit u afrua tek porta e pasme e sallės, i pari doli Majori Llesh Topollaj i cili ishte veshur me uniformėn e Mbretit dhe Ndok Gjeloshi i cili kishte zėnė pritė nė lulishte, duke e pandehur atė si Mbretin Zog, e qėlloi disa herė me pistoletė dhe e vrau nė vėnd. Nė kėtė kohė dhe Azis Ēami u afrua pėr tė qėlluar tė tjerėt qė po dilnin dhe shtiu disa herė me pistoletė mbi Zogun e Eqerem Libohovėn tė cilėt dhe ata iu pėrgjigjėn duke e qėlluar nga pesė herė me pistoletė. Teksa Azis Ēami po qėllonte mbi Zogun dhe Eqerem Beun, atij i ngeci pistoleta dhe adjutanti tjetėr i Zogut, Zef Serreqi iua afrua dhe e ēarmatosi menjėherė. Nga zhurma qė u bė aty mbėrriti menjėherė policia vendase dhe i arrestoi dy atentatorėt Ēamin dhe Gjeloshin tė cilėt dolėn nė gjyq nė Vjenė dhe u dėnuan pėr vrasjen e Topollajt e plagosjen e Libohovės. Kurse ideatori dhe urdhėruesi i atij atentati Hasan Prishtina, u largua nga Austria pa rėnė nė dorėn e policisė austriake.



1933. Vrasja e Hasan Prishtinės nė Selanik
Seriali i vrasjeve ndaj politikanėve shqiptarė vijoi mė 14 gusht tė vitit 1933, me atentatin ndaj Hasan Prishtinės nė Selanik tė Greqisė. Hasan Prishtina ishte njė nga politikanėt e njohur tė Shqipėrisė qė nė vitet 1911-1924 i cili ishte i zgjedhur tre herė si deputet qė nė Parlamentin e Turqisė e mė pas nė atė shqiptar dhe kishte mbajtur edhe postin e Kryeministrit tė Shqipėrisė nė prillin e vitit 1921. Aktivitetin e tij si politikan Hasan Prishtina e kishte filluar qė nė Turqi dhe mė pas nė vėndlindjen e tij nė Kosovė e mė pas nė Shqipėri, ku nė 1913 u zgjodh antar i Qeverisė sė Ismail Qemalit. Gjatė viteve 1920-24 Prishtina u shqua si njė politikan tepėr aktiv dhe pas riardhjes sė Zogut nė fuqi nė 1924, ai emigroi jashtė Shqipėrisė duke qenė njė nga kundėrshtarėt mė tė vendosur tė Mbretit Zog, ndaj tė cilit organizoi dhe atentatin nė vitin 1931 nė Vjenė. Hasan Prishtina mbeti i vrarė nė Selanik nga njė atentat nė rrethana tė paqarta, por opozita e asaj kohe atė vrasje i ngarkoi Ahmet Zogut, por dhe qarqeve serbe, meqėnse ai kishte kryesuar Komitetin pėr Mbrojtjen e Kosovės. Deri aty nga vitet 1960 Hasan Prishtina konsiderohej si tradhėtar nė tekstet e Historisė sė Shqipėrisė dhe mė pas ai u rehabilitua, e nė vitin 1977 eshtrat e tija u sollėn nga Greqia nė Shqipėri dhe ai u varros nė qytetin e Kukėsit.


1946. Ish- Kryeministrit Kota rrėmbehet nė Greqi
Kur nuk kishin kaluar veēse njė vit e ca nga mbarimi i luftės nė Shqipėri, ish- Kryeministri Koēo Kota i cili ishte arratisur dhe qėndronte nė Greqi qė nga viti 1939 kur ishte larguar sė bashku me Mbretin Zog, u rrėmbye nga njerzit e shėrbimeve sekrete tė Qeverisė komuniste shqiptare dhe ua suall nė Shqipėri i hipur nė njė furgon. Pėr rrėmbimin dhe sjelljen e tij nė Shqipėri, shėrbimet sekrete shqiptare u ndihmuan nga komunistėt grekė tė EAM-it tė cilėt nė atė kohė kontrollonin njė territor tė konsiderueshėm tė Greqisė ku banonte edhe ish-Kryeministri i Shqipėrisė. Koēo Kota u nxuarr para Gjyqit Special nė Tiranė sė bashku me Padėr Anton Harapin, e Sokrat Dodbibėn e ndonėse avokati i tij Dr. Spiro Stringa argumnetoi me fakte pafajėsinė e klientit tė tij qė kishte qenė Sekretar i Kongresit tė Lushnjes nė 1920, ai u dėnua me 25 vjet burg i akuzuar si tradhėtar i popullit shqiptar. Koē Kota vdiq i helmuar nė burgun e Burrelit pak kohė pasi kishte shkuar aty pėr tė vuajtur dėnimin......................................"


Mjaft me me pallavra dhe plehra te historise sic jane Enveri dhe Enveristet (te hapur apo te kamufluar)

Tomori

[ARVANITI]

C'hyn ketu Enveri?

[Tomori]

Postimi origjinal është bërë nga "ARVANITI
C'hyn ketu Enveri?
_________________
Miqësisht....nga Arvaniti

[b

Në prill të vitit 1924[/b], Zogu paguan një farë Isuf Reçi, i cili vret Avni Rustemin, kundërshtarin e tij me të rrezikshëm politik, prapa shpine. Vritet më 1944 nga forcat partizane, si bashkëpunëtor i pushtuesve gjermanë.

Në mars të vitit 1925, sipas historisë së shkruar para regjimit, Zogu vë gjithashtu një agjent të tijin që parpara hotelit “Kavur” në Bari, t’i bëjë atentat Luigj Gurakuqit, i cili vdes pastaj në spital nga plagët. Vrasësi i mbrojtur edhe nga policia bareze, arrin të humbasë gjurmët.

C'hyn ketu Enveri?
_________________
Miqësisht....nga Arvaniti


Po qke ti me Mbretin Zog...si ske turpe te lansojshe akoma propaganda Komuniste. ce klika juaj Enveriste ka per qellim me keta te paverteta ti hudhet balte mbi figuren e qmuar e te ndrtshme te Mbrtetit Zog>Lexo sshkrimin tende nje her>
>>>]Në prill të vitit 1924, Zogu paguan një farë Isuf Reçi, i cili vret Avni Rustemin, kundërshtarin e tij me të rrezikshëm politik, prapa shpine. Vritet më 1944 nga forcat partizane, si bashkëpunëtor i pushtuesve gjermanë.

Në mars të vitit 1925, sipas historisë së shkruar para regjimit, Zogu vë gjithashtu një agjent të tijin që parpara hotelit “Kavur” në Bari, t’i bëjë atentat Luigj Gurakuqit, i cili vdes pastaj në spital nga plagët. Vrasësi i mbrojtur edhe nga policia bareze, arrin të humbasë gjurmët.[/b]

-Po ja nisim nga Luigj Gurakuqi:
Ju postoni pa pik turpi qe te helmoni rinin shqiptare keshtu:
Zogu vë gjithashtu një agjent të tijin që parpara hotelit “Kavur” në Bari, t’i bëjë atentat Luigj Gurakuqit, i cili vdes pastaj në spital nga plagët. Vrasësi i mbrojtur edhe nga policia bareze, arrin të humbasë gjurmët

Tomori ju Replikon per ket ngjarje se mirefillte dihet vrasesi me emer e mbiemer!

Gurakuqi u largua nga Shqipėria dhe u vendos nė Bari tė Italisė. Njeriu qė qėlloi mbi Gurakuqin, ishte djali i tezes sė tij Balto Stambolla,


Nė atė kohė opozita antizogiste qė kishte mėrguar jashtė Shqipėrisė, pėr vrasjen e Gurakuqit bėri fajtor Ahmet Zogun, por nė gjyqin e zhvilluar nė Itali, nėna dhe vėllai i Gurakuqit deklaruan se Zogu nuk kishte fare gisht nė vrasjen e djalit e vėllait tė tyre...
......

Arvaniti kuptuat tashe C"hun Enveri ...po hyne biles shume...kjo propagante antikombtare qe ne rastin konkret duan tja arijne qellimin se gjoja i madhi Ahmet Zogu na qenka trathtar???!!!!
Perse perse ka qene Anti-komuniste?!!!
Arvaniti turpe eshte per brezin tone qe Akoma te avancohen komunistat....

[ARVANITI]

A. Zogu, ishte tradhetar e shkur tradhetarit.

Pse?

Ja:

- Vrau atdhetaret me te flakte shqiptare L. Gurakuqi, Bajram Curri, Hasan Prishtina, Avni Rustemin dhe shume kundershtare dhe atdhetare shqiptare. Ky ishte nacionalizmi i A. Zogut. Ne kete menyre e beri shtetin shqiptar A. Zogu. Si dhe perndoqi Fan Nolin e Madh,

-Erdhi ne pushtet pas 1924, duke rrezuar qeverine demokratike te Fan Nolit, me ndihmen e ushtrise Jugosllave. Si shperblim, Zogu nuk e ngriti zerin ndaj ceshtjes se Kosoves.

-Fali Shen Naumin, perlen shqiptare, qe edhe sot ka "fqinji" yne Lindor.

-Beri marreveshje kunder interesave te Shqiperise me Italine.

-Ja mbathi si skuth, pasi sulmit italian, duke ju larguar detyres se tij si "udheheqes" i shtetit.

-Perdori te gjitha mjetet per te sunduar ne Shqiperi.

Ky eshte atdhetari i Madh A. Zogu, frikacaku qe vodhi c'mundi dhe ja mbathi diten me diell te 7 prillit 1939.

Shiti gjthcka per veten e tij.

Keto jane fakte, nuk po i shpik une.



****

[Tomori]

Postimi origjinal është bërë nga ARVANITI

A. Zogu, ishte tradhetar e shkur tradhetarit.

Pse?

Ja:

- Vrau atdhetaret me te flakte shqiptare L. Gurakuqi, Bajram Curri, Hasan Prishtina, Avni Rustemin dhe shume kundershtare dhe atdhetare shqiptare. Ky ishte nacionalizmi i A. Zogut. Ne kete menyre e beri shtetin shqiptar A. Zogu. Si dhe perndoqi Fan Nolin e Madh,

-Erdhi ne pushtet pas 1924, duke rrezuar qeverine demokratike te Fan Nolit, me ndihmen e ushtrise Jugosllave. Si shperblim, Zogu nuk e ngriti zerin ndaj ceshtjes se Kosoves.

-Fali Shen Naumin, perlen shqiptare, qe edhe sot ka "fqinji" yne Lindor.

-Beri marreveshje kunder interesave te Shqiperise me Italine.

-Ja mbathi si skuth, pasi sulmit italian, duke ju larguar detyres se tij si "udheheqes" i shtetit.

-Perdori te gjitha mjetet per te sunduar ne Shqiperi.

Ky eshte atdhetari i Madh A. Zogu, frikacaku qe vodhi c'mundi dhe ja mbathi diten me diell te 7 prillit 1939.

Shiti gjthcka per veten e tij.

Keto jane fakte, nuk po i shpik une.

****

Qka faktesh ?????
... eshte dicka e turpshme qe ne vitin 2005 te degjosh shpifje te tilla per njeriun qe beri shtetin e pare shqiptar, edhe ne periudhen me te veshtire qe ka kaluar ndonjere njerzimi.
besojeni se nuk eshte e lehte te besh ate qe beri Zogu.

nuk eshte fjala te jesh i partise se Legalitetit por eshte fakti qe gjerat duhen thene jo ne menyren e shtremberuar qe i kane treguar popullit ne keto 50 vjet komunistet.
nuk shtyhet me rrena tere jeten.
MJAFT MJAFT MJAJFT,,,,

ARVANITI lecoje siq qendron puna,,, ky besim ne Tomorin:

PER ata qe nuk i binden ligjit e bejne Grusht shteti, qellojne me arme ne mes te parlamentit nje deputeti sic ishte Zogu,
apo paguajne Killer qe qellojne mbi kreun e shtetit shqiptar ne Vjene , jam i mendimit qe nuk kane te ardhme.

kacaku Bajram Curri kishte qene i i pabindur ndaj Ligjit te shtetit edhe ne vitin 1922 bashke me disa komita andej nga dibra.
kesaj rradhe eshte shkrimtarja amerikane Rose Lane i sqaron mirre kush ishin keta kacak qe partia Komuniste e jotja i beri Hero.

apo edhe kjo amerikania genjen ??
ju komunisteve ju besoni vetem historin qe ju ka treguar xhaxhi......... , por mgjt une po ta dergoj se ku i dihet ndoshta te hapet "horizonti" lecoje :

Libri i saj per Shqiperine, "The Peaks of Shala" (Majat e Shales), brenda pak koheve u ribotua tri here ne Angli, France dhe Amerike. Shtypi i kohes, ai amerikan dhe anglez e percolli vepren me tituj si "Nje shkrimtare amerikane thote se mendja e shqiptareve kur te zhviollohet do te beje cudira ", "Rose W. Lane i tregon botes fisnikerine e shqipatreve", etj. Me mjeshteri te madhe, autorja pershkruan ngjarje te ndryshme, historine dhe prehistorine e shqiptareve, jeten, zakonet, virtytet e tyre; adhurohet besa, nderi i femres, liridashja, trimeria, guximi i shqiptareve te Shqiperise se Veriut, bukuria natyrale e tyre.

Por nga pjeset me interesante te librit eshte portreti i Prijesit te atehershem te Matit, Ahmet Zogu, me te cilin autorja e librit ishte takuar dhe kishte biseduar disa here. Sipas amerikanes, "zgjuarsia dhe trimeria e fajkoit te Matit shpetoi Shqiperine dhe Ballkanin nga lufta ballkanike". Pershkrimi i figures se Zogut eshte mjaft interesant dhe nga te rrallet qe i eshte bere atij perpara se te behej mbret. Fragmenti qe kemi shkeputur ben fjale pikerisht per periudhen e marsit 1922, kur kryengritja e disa prijesave te veriut u drejtua ndaj Ahmet Zogut qe ne ate kohe mbante postin me te rendesishem ne qeverine e Xhaferr Ypit. Sipas versioneve te ndryshme, kryengritja e malesoreve te veriut, erdhi si pasoje e nje vendimi te Zogut per t'u mbledhur atyre armet. Ata pane tek ky vendim nje perpjekje per shtypjen e lirise se tyre dhe nje perpjekje te Zogut per te ecur ne gjurmet e Esat Pashes. Sipas historianit Bernd Fischer, ne fund te shkurtit 1922, Hasan Prishtina dhe disa mbeshtetes te tij, Bajram Curri , Zija Dibra dhe Elez Isufi vendosen ta permbysin me force Zogun duke rekrutuar nje ushtri te madhe ne numer dhe e kercenuan Tiranen ne tre drejtime. Kryeministri Ypi, shumica e qeverise dhe deputeteve, perfshi edhe Nolin u larguan te trembur ne drejtim te Elbasanit . Tirana u mbrojt vetem prej Zogut dhe disa pasuesve te tij, te cilet ishin mbyllur ne zyrat e qeverise. Pikerisht keto dite te veshtira pershkruan amerikanja Lane, e cila qendronte ngjitur me Godinen qeveritare dhe ndqite hap pas hapi konfliktin e armatosur. Por ndryshe nga Fischer, ajo hedh versionin se kryengritja ndaj Zogut, vec reagimit te malesoreve dhe luftes per pushtet mes prijesave shqiptare, mund te ishte gjithashtu e organizuar nga italianet. Dhe per kete sjell si argument edhe tentativen e Hamit bej Toptanit, vellait te Esatit, per te sulmuar Tiranen pasi kishte marre Durresin. Lane ngre disa pikepyetje mbi koordinimin e ketij sulmi me ate te malesoreve, per ta futur Tiranen mes dy zjarreve. Gjithsesi Zogu ia doli mbane. Fillimisht duke thyer sulmin e veriut mbi Tiranen. Sipas Fischer, ai perdori perfaqesuesin britanik ne Tirane, ministrin e plotfuqishem Harry Eyres, per te bindur rebelet te terhiqeshin. Eyres, i cili kishte qene me pare ne Stamboll kishte pervoje te madhe ne Ballkan dhe ishte njekohesisht mik i besuar i kreut te kryengritjes, dibranit Elez Isufi. Rrefimin e Eyres per negociatat mes Elezit dhe Zogut e sjell te plote ne librin e saj, Rose Wilder Lane, qe ne ate kohe ishte mikeshe e britanikut. Terheqja e Elez Isufit, largoi rrezikun e pare dhe Zogu shpartalloi pjesen tjeter te forcave rebele. Ne kete menyre, Eyres, shpetoi jo vetem qeverine, por ndoshta edhe vete jeten e Zogut. Ky i fundit e ngriti ministrin britanik ne postin e keshilltarit personal, post qe do ta gezonin me pas te gjithe perfaqesuesit britanike te akredituar ne Shqiperi.Pas ketij episodi, Zogu fitoi prestigj te madh, pasi shqiptaret vleresuan shume qendrimin e tij heroik, ndersa pjesa tjeter e qeverise ia kish mbathur. Autoriteti i tij u rrit dhe ai ndermori nje vale spastrimesh dhe represioni qe ndikoi ne vendosjen e rendit dhe qetesise. Megjithese qeveria ishte diskretituar, Zogu riktheu ne fuqi Ypin dhe vetem nente muaj me vone, me 16 dhjetor 1922, si pasoje e krizes ku po hynte vendi dhe paaftesise se qeverise, Zogu zevendesoi Ypin ne postin e kryeministrit. Ne ate kohe vetem 27 vjecar, te gjithe ishin dakort se ai ishte i vetmi qe mund te mbante ne kembe strukturen e brishte te demokracise shqiptare.

[King_Gentius]

Tomor, disa nga pikat e Arvanitit jane te sakta, dhe ti nuk i adresove ato. Zogu nuk beri gje per shqiptaret e thjeshte, e kishte mendjen vec te mbante pushtetin ne duart e tij. Zogu harxhonte 1% te buxhetit shteteror per nje jete lluksoze, ndersa bujqit e varfer shqiptare nuk pane nje dite te bardhe, sepse ai nuk beri reforme toke e ta ndante token fshatareve, por e la ne duart e bejlereve te pasur, te cilet as nuk paguanin takse. :evil: Po te duash do postoj nje artikull nga Encyclopedia Britanika ta shohesh vete.

Nuk e di nese kjo qe do them eshte propagande komuniste por Zogu kerkoi ndihmen e Serbit te merrte kontroll te Shqiperise ne 1924, dhe si shperblim i deboi kacaket qe luftonin per Kosove.