Ushtria Çlirimtare Kombëtare emblemë e shenjtë e lirisë

[musl|m]

Me rastin e 5-vjetorit të paraqitjes publike të U. Ç. Kombëtare

Nga: Mr. Vaxhid Sejdiu

Prolog

Ushtria Çlirimtare Kombëtare emblemë e shenjtë e lirisë. Kjo fjali shumkuptimore na përkujton periudhën e lavdishme, shkëlqimin dhe ngritjen e saj, si forcë kombëtare në mbrojtjen e popullit shqiptar në IRJM. Që nga dalja e saj e parë (16 shkurt 2001) u mbushën pesë vite, por plagët e luftës, terrori shtetëror, dhuna e organizuar dhe ndëshkimi brutal nga ana e institucioneve të atëhershme të shtetit ende është i gjallë; në sytë e fëmijëve, në trupin e invalidëve të luftës, në zemrën e familjeve të dëshmorëve - me një fjalë në shpirtin e shqiptarëve. Ata me të gjitha mjetet e mundshme shtetërore u ndëshkuan me muaj të tërë gjatë vitit 2001. Përpjekjet e qindra e qindra luftëtarëve të lirisë nën emblemën e UÇK-së, ishin vendosmëria e bijve më të mirë, të cilit kishin vendosur edhe jetën për ta dhënë, me qëllim që populli shqiptar të jetoj i lirë në trojet e tyre etnike.

Edhe pas pesë viteve plagët e luftës shihen kudo, kurse ndryshimet me të cilat do të identifikohet ideali i tyre nuk vërehen fare.

Dihet fakti se dëshmorët e kombit, invalidët e luftës, luftëtarët e lirisë dhe veprimtarët e saj, me gjakun dhe djersën e tyre u bënë themel i ditës së re. Të gjithë së bashku u bënë shkas për ndryshimet kushtetuese në kushtetutën antishqiptare të qeverisë së Shkupit, u shndërruan në mburojë të gjallë në mbrojtje të popullit të pafajshëm shqiptar si dhe me duart e tyre hapën rrugën e re, ku shqiptari do të jetoj i lirë dhe i barabartë si të gjithë të tjerët.

Ushtria Çlirimtare Kombëtare ishte ajo që mblodhi brenda vete të gjithë ata, të cilët nuk pajtoheshin me mjerimin shoqëror, me përbuzjen dhe nënçmimin, me pozitën e robit dhe padyshim shpresonin se ardhmja do të jetë më e mirë, si dhe do të jetojnë të barabartë dhe në liri. Liria dhe Flamuri ishin betimi i luftëtarëve të lirisë. Guximi dhe ndërgjegjia kombëtare kishte zënë vend në shpirtin e të gjithë atyre trimave dhe trimëreshave në kohën kur qeveria e Shkupit kishte vendosur linçin dhe shkatërrimin totalitar për shqiptarët.

Pozita tragjike shqiptarët i kishte hedhur në gjirin e UÇK-së, dhe ishin me dhjetëra, dhe ishin me qindra në Malet e Karadakut, në Zonën e Likovës, në rrethinën e Shkupit, në malësinë e Tetovës, në malësinë e Gostivarit…

Ajo që e bënte edhe më madhështore UÇK-në ishte guximi i rinisë shqiptare, gatishmëria e tyre për të dhënë jetën për liri, si dhe qëndresa heroike e popullatës civile që kishte vendosur të vdesë në pragun e shtëpisë dhe jo ta lëshoj vendin për së gjalli. Kjo gatishmëri e shqiptarëve në këto treva kishte dhënë alarm kombëtar, sa që numri i vullnetarëve ishte i madh që vinin nga trojet shqiptare për t`i ndihmuar motrat dhe vëllezërit e tyre. Të gjithë me mend dhe shpirt ishin mbledhur nën hijen e flamurit kombëtar. Edhe pse nga ana e ish-Shtabit të Përgjithshëm të UÇK-së nuk ishte shpallur publikisht një mobilizim kombëtar, por ai duhej një thirrje e veçantë bashkëluftëtarëve të Ismet Jasharit, Mujdin Aliut, Naser Ademit dhe të tjerëve?

UÇK-ja ishte fjala e vetme dhe e fundit e popullit shqiptar të këtyre trojeve, platforma origjinale e kërkesave, të cilat kërkesa ishin parashtruar me dekada me radhë, por të gjitha kishin përfunduan në shportën e instucioneve shtetërore. Thënë me një fjalë UÇK ishte e ardhmja e popullit shqiptar, emblema e gjakut dhe djersës kombëtare.

Prandaj, ajo me dëshmorët, invalidët dhe luftëtarët e lirisë do të mbetet një nga faqet më të lavdishme të historisë së popullit shqiptar në përgjithësi dhe një nga kaptinat më të rëndësishme të pjesës së popullit shqiptar në IRJM në veçanti.

Si lindi UÇK-ja

Jeta shqiptare ishte në ankand, ajo mohohej nga të gjitha pikëpamjet, shqiptarët konsideroheshin si qytetarë të dorës së dytë. Të gjitha kërkesat e shqiptarëve në të gjitha nivelet, në të gjitha format përfundonin me përbuzje dhe me injorancë të skajshme.

Për më se 55 vjet kurrë qeveria e Shkupit nuk ishte ulur në mënyrë të barabartë me shqiptarët për të zgjidhur problemet e tyre politike, kulturore, arsimore etj. Por, vazhdimisht dhuna dhe kërbaçi policor ishte përdorur duke i mbytur të gjitha përpjekjet me gjak. Ja po i përkujtojmë disa:

Që nga përfundimi i Luftës së Dytë Botërore në emër të vëllazërim – bashkimit dhe Partisë Komuniste ndëshkuan brutalisht një numër të madh shqiptarëve, duke i ndjekur, arrestuar, dënuar me vite të rënda burgim, duke iu konfiskuar pasurinë si dhe duke i detyruar që të lëshojnë vendin dhe të largohen dyerve të botës. Kjo politikë shumë vjeçare arriti të zbrazë shumë fshatra e qytete shqiptare. Qeveria e Shkupit gjatë kohës së monizmit ishte më besnikja ndaj shërbimeve policore dhe ushtarake të Beogradit, duke marrë pjesë aktive në implementimin e marrëveshjeve antishqiptare. Në emër të mbledhjes së armëve dëbuan me mijëra e mijëra shqiptarë në shkretëtirat e Anadollit kurse duke i diskredituar shqiptarët nga shkollimi dhe nga vendet e punës detyruan me mijëra shqiptarë të lodhur ekonomikisht të marrin rrugët e kurbetit shteteve të perëndimit. Dhuna nën uniformën e komiteteve komuniste për 45 vjet kishte lënë gjurmë të pashlyeshme mbi popullin shqiptar. Por edhe koha e pluralizmit, e viteve nëntëdhjeta, aq e përfolur, me një organizim të ri politik, me parti politike shqiptare, me një referendum popullor për autonomi territoriale etj., nuk solli ndryshime në statutin politik të shqiptarëve në IRJM. E vërteta është se politika e ditës bënte arsyetime se shqiptarët kishin parti politike, shoqata, të punësuar, shkolla etj., por të gjitha këto në krahasim me të drejtat demokratike, me numrin e popullsisë shqiptare, ishin vetëm një pikë ujë në detin e trazuar. Prandaj IRJM edhe pse e përkrahur si shtet i pavarur në rend të parë nga të gjithë shqiptarët vazhdoi politikën antishqiptare, vazhdoi platformën e Beogradit të shkruar dhe të nënshkruar në Francuska 7.

Pluralizmi politik nuk solli liri për shqiptarët, autonomia politike dhe referendumi përfundoi në raftet e politikës së ditës dhe ëndërra e lirisë mbeti e parealizuar.

Aksionet policore në Bit Pazar, Ladorishtë, Tetovë, Gostivar, Kumanovë e Kërçovë janë dhe mbeten skena trishtuese dhe tragjike të politikës pluraliste në IRJM.

Përpjekjet e shqiptarëve për liri dhe demokraci vazhdimisht janë shuar me gjak. A nuk u përgjak Universiteti i Tetovës më 1994?

Pra në vend që të fitoi statutin e Universitetit Shtetëror dhe të regjistrohet si institucionet tjera arsimore etnike maqedone, ajo fitoi dëshmorë. A nuk u përgjaken komunat shqiptare më 1997 ? - vetëm e vetëm pse në ballë të saj kishin vënë flamurin kombëtar.

Këto forma të egra që s’kishin të bëjnë me format demokratike evropiane e detyruan popullin shqiptar në IRJM të vetorganizohet rreth Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare. Për shqiptarët ishin shfrytëzuar të gjitha rrugët e mundshme, të gjitha format politike. Prandaj, të gjithë, ata luftëtarë që ishin radhitur në radhët e U.Ç. Kombëtare kishin të vetmin qëllim; lirinë dhe realizimin e kërkesave të ligjshme në trojet e tyre etnike. Si e shohin sot qeveritarët sllavo-maqedonë, të dy garniturave politike, që urdhëruan terrorin mbi popullin shqiptar. Sot e kësaj dite askush nga strukturat qeveritare, nga partitë politike nuk ka kërkuar falje për krimet që i kanë shkaktuar popullit shqiptar si në kohën e monizmit ashtu edhe të pluralizmit.