Gruaja e ministrit

[lovely]

Gruaja e ministrit


Tregim
Miranda Haxhia





“Ku i kam vënë të shkretat?”
Vija rrotull nëpër dhomë duke gërmuar sirat më sirtar për një palë çorape të holla nejloni. I gjeta mes grumbullit të spërdredhur, brenda një qeseje dhe i vesha me ngut. “Shpëtuan pa u grisur!”- mendova duke i dhënë krëhërin e fundit flokëve. E pashë tim bir që më vështronte nga shtrati me fytyrë ngjyrë mjalti prej qëndrimit të gjatë brenda shtëpisë.
“Lilë moj, mos u mërzit, unë do shërohem!”
Kishte kohë që më thërriste në emër. I dukej vetja burrë, megjithëse pesëmbëdhjetë nuk i kishte ende.
Dola me sytë e mbushur. Duhej të takoja patjetër Merjemen, shoqen time të vjetër në Tiranë. Ajo ishte grua ministri tani. E kisha mësuar para një jave. U gjet në tërë listën e të njohurve që kujtoja se mund të më ndihmonin për një vizë në pasaportën e tim biri. Emri i Merjemes ma mbushi mendjen për ta marrë këtë rrugë. Gjatë gjithë javës solla në mend kohën që kishim kaluar bashkë në universitet, njëzetë e një vjet më parë. E hajthshme. E turpshme. Veshur me një fund të gjatë mbi pantallona. Këpucë grash. Të mëdha. Me qafa. Pushi rreth qafës së tyre kishte gjithmonë cikra balte. Duar të fikura prej morrthit. U ngul në shtratin bosh të dhomës sonë. Sa u ul qau në qetësi. Dikur, hapi valixhen prej druri dhe nxorri prej andej tre ftonj gjithë gunga e push të verdhë. Na i dha. Atëhere i pamë sytë e saj që lëngëzonin ende prej trishtimit.
“Mos qaj, do kalojmë mirë!”- e luti Drita, vajza prej Ballshi.
Heshti. Zërin nuk ia dëgjuam atë ditë. As më pas. Fliste rrallë. Rrinte gjithë ditën ngulur mbi libër, sa ne thoshim se do shkëlqente, por provimin mezi e merrte.
“Ajo do më presë, unë e di, - mendoja, - Merjemja nuk harron!”
Në dimër Merjemja e ndjente më shumë nga të gjitha ne të ftohtin. Çorapet e leshit i vishte kur flinte. Sipër batanijes hidhte pallton e Dritës dhe gëzofin tim të leshtë.
“Tani po, jam ngrohtë!”- thoshte e shkreta sa herë që rëndohej prej peshës së tyre.
Kur shkonim në mensë, atë e zinte frika. Nuk ngopej. Buka i dukej gjithmonë e mangët. Latat tona shkonin herë pas here në barkun e Merjemes. Ia jepnim gjithmonë, një herë hante racionin e Dritës, njëherë timen. Nuk i ramë në sy. Ajo donte të hante. Përgojimi ishte i tepërt.
I vetmi huq i Merjemes, me të cilin u morëm katër vjet për t’ia hequr, ishte kolinosi. I pëlqente shija e tij. E lyente bukën me përdredhjet e bardha, kur dilte nga gryka e tubit të shtypur. Në fillim kujtuam se u ngatërrua.
“Memè, mos, është pastë dhëmbësh, nuk është majonezë!” – i foli Drita duke ia marrë nga dora.
“Kur të pëlqen, të pëlqen!”- thoshte e turpëruar Merjemja.
Nuk e duronim dot. Na vinte e vjella në grykë. Sado ngulmuam, ajo asnjëherë nuk i lau dhëmbët duke i shkumëzuar me furçë. E hante pastën e dhëmbëve sikur të qe gjizë. Kur tubeti mbaronte së shtrydhuri, ajo e thithte. Bindej që nuk kishte më, pastaj e përdridhte aluminin e butë. E hidhte në kosh. Gjithmonë kështu.
Vetëm dy herë në vit shkonte në shtëpi, në fund të botës, ku kishte familjen për të cilën nuk na foli kurrë më shumë se tre fjali: “ Baba çan dru. Nënën e lashë pa qejf. Lulja mund të fejohet.Vështirë sa s’ka!”
Prita trenin. Autobuzi ishte shtrenjtë për udhëtimin tim në Tiranë. Në një nga vendet e lira, u ula dhe si gjithë udhëtarët e botës, e treta shikimin tej, ku syri shikonte ose nuk shikonte gjë. Më sillej para hija ngjyrë mjalti e tim biri dhe koha kur Merjemja, ose Memèja, si i thërriste shkurt Drita, u rizgjua në kujtimet e mia të domosdoshme për sot, e që prej vitesh i kisha harruar.
Ishte aq e turpshme, sa kurrë nuk guxoi të endej vetëm udhëve të ngushta të mbrëmjes në Tiranë. Drita vetëm për Nerin fliste që në fillim të vitit të dytë. Pastaj u shtua dhe emri i tim shoqi, që atëhere, ishte një djalë i dobët dhe i gjatë, me kocka të pambushura e puçrra në faqe. Ai vinte prej agronomisë. U njohëm në udhëtimet e fundmuajit që bënim për në shtëpi. Zbriste në Kavajë. Kur u lidhëm, më çonte deri në Lushnje ku ndaheshim duke u puthur çast pas çasti. Të gjitha bëmat tona i rrëfenim në dhomë. Merjemja pus në vetminë e saj.
“Sì është dashuria?”- guxoi e më pyeti një ditë.
Nuk qesha. Nuk u talla me të. Ajo më pyeti. Ajo guxoi dhe më pyeti. Sa shumë rrëfeva atë natë! Histori nga më të bukurat të dashurisë. Drama nga më të dëgjuarat. Sekrete nga më të panjohurat. Nga sytë e saj lëshohej një lumë dëshire i fshehtë. Me psherëtimë vetmie. Atë natë nuk hëngri pastë dhëmbësh. Mua nuk m’u përzjenë zorrët si gjithë netët e tjera kur e shikoja me gjalpin e vijëzuar të kolinosit shtruar mbi një fetë buke.
“Mos u mërzit! Edhe ti do kesh dashurinë tënde!”- e mbyllja unë bisedën.
Ajo e mbaroi shkollën si ne. Me një ndryshim. Ne u fejuam, ajo iku vajzë. E vetme. Pa të dashur.
Dy- tre vjet më vonë, kur ende kishim malllin e kartolinave dhe letrave që sa vinin e bëheshin më të rralla, mora vesh se ishte fejuar me një inxhinier pyjesh.
Jeta na ndau, na lodhi, na gëzoi dhe përplasi si i deshi qejfi.
Familja ime ishte gozhduar prej këmbës së tim biri që po thërmohej që pas aksidentit. Dy ndërhyrjet në qytetin tonë, kishin dalë huq. Këmba nuk iu ngjit kurrë dhe ai mbante ende patericën në anë të shtratit. Im shoq endej nga mëngjesi në darkë i papunë, pa guxuar të kthehej në shtëpi tërë ditën. Pa futur gjë në gojë. Kur gjente ndonjë punë, e mbushte shtëpinë me fruta e bukë të bardhë. I gjithë muaji dhe dy fëmijët mbaheshim me rrogën time qesharake. Ja, tani. Duhej një operacion i mirë jashtë vendit. Duheshin shumë parà. Ndryshe im bir, do mbetej me një këmbë dhe një patericë druri. “Memeja do më ndihmojë! Kam një parandjenjë!”
Këmbëngulja ime rrokullisej në rrapëllimën ritmike të lëvizjes së trenit. Numërova lekët në çantë. Ishin aq sa të lëvizja me urban nëpër Tiranë. Adresën e burrit të saj e kisha gjetur duke gërmuar në numratorin telefonik. E shënova dy herë. E futa në dy xhepa të ndryshëm. Kisha frikë mos e humbisja e më shkonte rruga dëm.
Treni i lodhur mbrriti në Tiranë. Zbrita. Pas ca, mora unazën. Sërish me Merjemen që lodronte kukafshehti në kujtesën time. Herë vinte e bardhë, herë ngjyrë ekzeme si morrthi që e ngacmonte në duar, sa herë kthehej prej shtëpisë së saj.
E pamësuar. E padalë. Ditë pas dite, muaj pas muaji, ajo erdhi e u zbukurua prej ujit të Selitës. Mësoi t’i krihte ndryshe flokët. Hoqi fustanin mbi pantallona. Dolëm të treja një ditë e i blemë një bluzë blu për ditëlindje. Nuk e harroj vështrimin e saj të turpshëm kur shikonte veten para pasqyrës.
“Ju kam si motra!”- tha e gëzuar.
E donim njëra- tjetrën. Kurrë nuk bëmë sherr mes nesh. As fjalë.
Duke pyetur, duke dredhuar nëpër rrugë, ndala këmbët para një ndërtese të bukur. Rrethuar me kangjella. Një portë hekuri. Një buton. Nga brenda portës ndihej lehja e një qeni të lemerishëm. Shtypa butonin.
- Kush është?
Zëri nuk kuptohej. Nuk njihej. Përcillej nëpër hijezat e citofonit e dilte si dufmë ajri e ngjeshur.
- Kërkoj Merjemen, jam një mike e vjetër! - fola duke ngjeshur hundën pas murit të ashpër prej granili.
- Kë? Ah, zonjën Meri! Keni lënë takim me zonjën?
O zot, takim?! U hutova. Mbeta.
- Jo, po e kam shoqe, e njoh prej vitesh!
- Më thoni emrin, ju lutem!
- Lila, Liljana Kostreni jam!
U mallëngjeva prej shqiptimit të mbiemrit tim të vajzërisë. Kishte vite i harruar. Tani isha Lila Buhaj, po mbiemri i tim shoqi ndoshta e ngatërronte.
- Do të lini takim për nesër? Nuk është në shtëpi! Zakonisht kthehet vonë!
- Nesër? Po pse? Mirë, nesër, mirë!
- Nesër në orën dhjetë, zonja Kostreni. Ditën e mirë!