...ne Shatervan

[Kronisti]

Mes vuajtejesh e dhembjesh të takova
Mes plagësh, mes lotëve dhe shpresës gati të vrarë
Mes zërash të këngës që nuk i besova
Mes klithjesh, në kujtim të dashurisë së parë

Të takova tek po rrëzohej lulja e tharrë
në ikje të blerimit në ikje të rrezes së ngrohtë
Tek po iknin nga vendlinja zogjët shtegtar
Të takova në bardhësinë e borës së ftohtë

Të takova pranë katër krojeve në Shatërvan
Mes etjesh që vrasin pmëshirshëm me një të shtënë
Të takova në trup njeriu, ty që nuk je njeri, ty që je Zanë
Ty që ditën je diell, ty që natën je hënë

Mes vuajtejesh e dhembjesh të takova
Mes plagësh, mes lotëve dhe shpresës gati të vrarë
Mes zërash të këngës që nuk i besova
Mes klithjesh, në kujtim të dashurisë së parë

[Kronisti]

Harruam jetën, vrapin pas mbijetesës së mallkuar
E shqelmuam trupin, shpirtit i dhamë krihë të fluturon
Në Shatërvan pran katër krojeve që rrjedhin ujë të bekuar
Ia lidhëm nyjë ëndrrat tona stinës së dashurisë sonë

Tek po ia vrisnim të gjithë ushtarët pakuptimsisë
U ngjitëm Marashit perpjetë në pasditen e vonë
E humbëm rrugën, na preku magjia e dashurisë
u zhdukëm përpjetë gurgullimës së Lumit, pran kasolles sonë

Pas yjeve morri krih në fluturim dashuria
Veç unë e ti me blerimin me lulet e zogjt në një kor
U dehën shpirtërat, natyra, u deh edhe kaltërsia
Unë, Ti, blerimi, lulet e zogjtë në një kurorë


Me bukurinë e tyre magjike lulet u bënë kurorë
Kurorë e dashurisë zogjtë - zëri i tyre dehës
U ngjitëm në çast në qiell dhe e prekëm kaltërsinë me dorë
tej për tej nëpër shpirt na shpoi puhizë e lehtë të verës

Ne mbrëmbje çmendet veriu në mjedis të stinës së verës
Tej për tej nëpër qiell i shpartallon retë
Pikat e ëmbla të shiut na i parplas faqeve magji e erës
Të lagur ikim në kasolle shpejt e shpejt

[Kronisti]

Përreth shpirtit ke ngritur mburoja, po shndërrohesh në Muranë
Duke luftuar me rrjedhën e gjakut tënd ik përtej vetvetes
Ka kohë që s'të kam parë te katër krojet në Shatërvan
I bënë lak rrugës frikësohesh nga ndjenjat e ik ngushticave të jetës

E krojet rrjedhin, uji derdhet në Lumbardh e ai vijon të rrjedhë tatëpjetë
Nuk e bëmë botën të këtillë as unë as ti, prandaj se ndërrojmë dot
Po rrjedhim edhe unë edhe ti, si ujë kroji tatëpjetë nëpër jetë
Prandaj eja te Shatërvani të pres, mos e humb kohën kot


Eja të pres te Shatërvani, me shpirtin, me ndjenjat lakuriq të pres të vish ti
...dhe unë e ti, i shtohemi dy kroje Shatërvanit...dhe...le të rrjedhë nga ne dashuri

[Kronisti]

[FONT='Verdana','sans-serif']Përdredhja e flokut tënd, shkakton puhi të lehtë
që qetë qetë hynë në zemrën time dhe trazon
rrejdhën e gjakut, e shpejton e rrezaton me jetë
madështinë e jetës, bukurinë e saj ma kujton

Shikimi yt ma rrëqeth trupin, më fton në zjarr
më fton në djegie si të qiriut për ta ndriçuar
çastin e përjetshëm që thonë nuk njeh varr
ndjenjën njerëzore shumë rrallë të përjetuar

E si të mos çohet peshë- shtrëngatë fjala, si,
si të mos zë vend si shkëmbi... me peshë
si të mos ledhaton butë e lehtë... puhi
kur me fjalë shpirtin - bukuri e jote e vesh

Dhuratë hyjnore e të Madhit është floku yt
litar bëhet që shtrëngat e fjalës të zbret
nën ballin tënd mbi faqe te sytë
që gufojnë zjarr, që ftojnë për jetë[/FONT]

[Linka_pz]

Pershendetje , Kronist te pergezoj per keto poezi ,vetem vazhdo ,suksese!

[Kronisti]

Postimi origjinal është bërë nga Linka_pz

Pershendetje , Kronist te pergezoj per keto poezi ,vetem vazhdo ,suksese!

Falemnderit Linka per pershendetjen dhe pergezimin.

[Kronisti]

Para se te ikje në heshtjen tende
Është dashtë të më thuash shko ne djall
Nese e ke ndermend te me cmend
Ia arrin, po çmendem, po mbytem në mall

Po çmendem duke e pritur veç një fjalë nga ti
Se duroj ikjen nga legjenda në përrallë
Dua të ma thotë troq, s’të duhet në ndihmë asnjë histori
Qyteti i humbur s’bëhet dot i gjallë

....


E lidh plagën s’e lë gjakun të rrjedh
Se shpirti ligshtohet, s'duron dot
Një çast më shumë nga jeta e vjedh
Jam kalimtar i rastit në këtë botë

[Kronisti]

Në qytet
S’e gjej
Asnjë kalë
Të bardhë
Asnjë shpatë
Të mprehtë
Në udhën
E përrallës
Që princeshën time
E ka vënë
Në gjumë

Xhuxhat
Në pritjen
E gjatë
Frikësohem
E humbin
Durimin
Dhe
E varrosin
Princeshën time


Princesha ime
E ka kafshuar mollën
E unë
S’e gjej
Dot udhën
Që ta ia jap
Puthjen e zgjimit

Me makitao
E vras edhe
Një ditë
Duke menduar
Se përralla
Nuk soset
Pa e gjetur
Princeshën time

Më vjen inati
Ta shpall fituese
Shtrigën

[Kronisti]

Edhe kur e kafshove mollën e helmuar
Erdha e të zgjova
Edhe kur mallkimi të vuri në gjumë
Kur duhej dinozaurët t’i mundja
Të shpëtova
......................
Në përrallë

E ndërtova kështjellën
Skaj një lumi që gurgullon
Me buqetë lulesh
I lidha nyjet shpirtrat binjakë
Puthjet i shëndrrova në energji
të ëndrrës sonë
që fluturon
E përqafimit
Ia dhash emrin e Yllit
Që na ndriçon
....................................
Në vargje

Nga përralla e vargjet
Zbrita në realitet
Ku molla e helmuar s’kafshohet dot
E dinozaurët e rinj kush s’i pret
Ku puthja nuk e ka asnjë fuqi kundër helmit
Ku shigjeta e helmuar vret
Nga ku yjet shihen po s’pushtohen
Ku lumit i është rregulluar shtrati e hiq s’gurgullon
E nuk jepen leje për ndërtimin e kështjellave

E mu hidhërove muzë e më braktise
Nuk e di çka po ngjan
Nga e vargjet përrallore të dashurisë u harlise
E inat më mban


E unë
Së fundi një tundimi
Si bëjë dot ball
E pyetem
A është dashuria në vargje
Më e bukur
Apo dashuria në përrallë?

__________________

[Kronisti]

Nje drite me shume kerkoj ne erresire
Dhe e mbeshtjell me dashuri
E gjitha qe e them, keq e mire
eshte rebelim, miqte e mi

Here eshte realitet i perjetuar
here enderr veq e enderruar
Here ecje kembezbathur ne zalle
E heren tjeter aterim ne perralle

Ne enderra ka edhe realitet
Ka ne jete caste perallore plot magji
Ka edhe vuajtje qe zemren e vret
Por gjithsesi ka edhe dashuri

Nje drite me shume kerkoj ne erresire
Dhe e mbeshtjell me dashuri
E gjitha qe e them, keq e mire
eshte rebelim i shkujdeshem, miqte e mi

[Kronisti]

Ik shpirti fluturim
Nje yll ne qiell e ka cak
Tek te shikon ne sy
E kerkon shpitin binjak

[Kronisti]

Në të katër anët i kam ngritur kurthe shpirtit
E më është bërë nevrik...
Kurthe i kam ngritur shpirtit
E nuk e lejoj të ik....

Nuk e lejoj
të fluturoj
va e pa va
sa herë të mendoj
se do ta takoj
shpirtin binjak

Nuk e lejoj
E nuk e lejoj
Të fluturoj
Plagë të re
Në trup
Të më shkaktoj

E nuk e lejoj...
E nuk...
E...
Ai e gjen udhën e ik...
Përtej kurtheve e fton
Një shkëndijë
I jep krah të ri
Dhe e merë me vete

E trupi s’e ndjek dot
Përrallë në shkallë
Me dukat në ballë

[Kronisti]

Ka ditë që s‘e di hiq
shpirti ku ka tret
Ka ditë që sillem vërdallë
Më trupin që pa shpirt ka mbet

E ka të veshur harlisjen në fluturim


I harlisur ka ikur kah hiq s'e di
Në një fluturim të ri

P.S. Pikërisht si në përallë. S'ka përrallë pa shpirt...

[Kronisti]

Eshte nje perralle qe quhet realitet
Shpesh ia kalon perralles shume here
Shpesh jetohet si te ish perralla vete
...sido qe te jete nuk te le te qete

Here te hedh ne det si peshk noton
Here ne qiell si zog te dergon
Here perplas dallget e cmendura ne ty
Here verberine ta fal ne dy sy

Heren tjeter te shetit neper pyll
Dhe fluturon me krah si Zane
Here te jep drite e ndriqon si yll
heren tjeter fushes te perlane

Secilen here te merr me vete
Perralla behet realitet, realiteti - perralle
O engjulli im ku humbe ku trete...
Perralla ne shkalle dukati ne balle

[Kronisti]

Mungesa jote në ditët e mia asnjëherë nuk u zhbë
Më lë të bredhë nëpër përralla në kërkim të së vërtetës
E mua më mungon prehëri yt që ta mbështes kokën në të
kur më tërheq zvarrë dallga e vërshimës se detit të jetës

Më dhemb, më djeg, mungesa jote në stinën që ka rinisë
Rritet malli në mua, ndjehem si princi i përrallës që të kërkon
Duke kalëruar tehut të mprehtë mes realitetit endrrës dhe çmendisë
Më mungon shuplakë e dorës tënde, në faqe më mungon