Poezi nga Poetë të ndryshëm

[Stuhi Rere]

Si nuk kam krah sot,
zog të bëhesha
qiellin me vrull ta çaja
retë t i flakja tutje
fundit të oqeaneve.

Si nuk kam flatra
sot,
të bëhesha, të bëhesha...
Kronosi vetë,
t i zhdukja motet e liga.

Si feniks të vija pastaj
sërishmi e sërishmi ribërë nga hiri.

Alketë Gashi- Fazliu

[Murgesha]

Naim Frashëri


Tradhëtorëtë

Shokë, kemi në mest tënë
Shum' armik' e trathëtorë!
Popo! mos u qoftë thënë!
Veç që s'kanë gjë në dorë.

Harruanë mëmëdhenë
Dh' e lanë kombinë tënë
E një tjatërë na gjenë!
Popo! mos u qoftë thënë!

Lanë zonjën e lëvduar
E zunë një kurvë shtrigë,
Të ndyr' e të mallëkuar,
Të fëlliqur e të ligë.

Lanë mëmën të xhveshur
Dhe mundohenë për botë,
Pa dhe bota duke qeshur
U thotë: mundohi kotë!

Qysh u bënë Efialtë
E nuk e njohin të mirën,
Uthullën pandehin mjaltë
Edhe dritë errësirën!

Buk' e mëmëdheut zëntë
Tradhëtorët e pabesë!
Dhe Zoti dërrmën u dhëntë,
Kurrë mos paçinë pjesë!

Miqt' armiq i kanë bërë,
Armikëtë miq i zunë,
Qysh janë fyell të tërë!
Ç'është kjo e madhe punë!

Fajn' e math kur do ta njohin
Njerëzit e mallëkuar?
Dritënë pse nuk e shohin,
Apo janë të verbuar?

Janë së gjithash të marrë
Dhe të liq me të vërtetë,
Mëmëdheut bëjnë varrë,
Po do të bienë vetë,

Se mbretëron e vërteta,
S'del kurrë gënjeshtr' e shkretë
T'ish ashtu, qe prishur jeta,
S'kish mbetur gjë e vërtetë.

Ata turpinë fitojnë,
Nder' e tyre posht' e hedhin
Dhe armikëtë gëzojnë
E në errësirët bredhin.

Nuk është kurrë haruar
Dh'e mira dh'e lig' e shkretë,
Të gjitha janë paguar,
S'ka mbeturë gjë në jetë.

Lerini, pa do ta gjejnë,
Të vërtetën do ta njohin,
Se tani s'e dinë ç'bëjnë,
Janë të verbër e s'shohin.

O, popo ç'turp kanë marrë!
Janë bërë tradhëtorë
Dhe s'janë më shqipëtarë,
Se nga kombi hoqnë dorë.

Me të huajnë u bënë,
Me armikn' e Shqipërisë,
S'duanë gjuhënë tënë
Armikët' e Perëndisë!

Ndjej, o Zot, se nukë dinë
Se ç'bëjnë, janë mahnitur,
Rrahin të prishin shtëpinë
Pun' e lig' edh' e mërzitur.

Të gjorët janë në gjumë,
Të vërtetënë s'e dinë,
Do të mundohenë shumë,
Pasdaj mënttë do t'u vinë.

Vëllazërin' e harrojnë
Dhe kombin e mëmëdhenë,
Dhe armikëtë dëgjojnë
Edhe s'dinë se ku venë.

Hiqni dorë, hiqni dorë!
Mblithni mëntt' e tupërohi,
Mos u bëni trathëtorë,
Se pasdaj do të pendohi.

[Antika]

MOS TË TË VIJË KEQ PËR ATË QË KE BËRË

Mos të të vijë keq për atë që ke bërë
Trëndafilet kanë gjemba dhe baltë kanë burimet argjendorë;
Retë dhe eklipset errësojnë diellin e hënën
Dhe në lastarin më të bukur fshihen krimbat më mizorë.

Çdonjëri nga ne gabon dhe edhe unë jam mashtruar
Duke shfajësuar fyerjet e tua me ngjashmëri
Duke poshtëruar veten time për të falur mangësitë e tua,
Duke bërë sikur i fyeri nuk jam unë por ti:

Pasi fal mëkatet e shqisave tua nis
Ana jote e mbrapshtë të bëhet avokati yt-
Dhe kundër meje ndërmerret mirëfilli një proces:

E tillë është lufta midis dashurisë dhe urrejtjes sime,
Ku fatalisht edhe unë jam bashkëfajtor i atij
Hajduti të dashur që pa mëshirë gjithçka më vjedh.

[elvio]

Gjumashi luginës

Është një shteg gjelbërimesh ku lumi si i marrë,
Nëpër lyshtra të argjenda kacavirret ligjëron,
Ku shkrep e llapëtin dielli nga mali krenar:
Është një lug i vogël që rreze shkumon.

Një ushtar i ri, gojëhapur, nën një re,
Me zverkun zhytur në lakrën blu të njomë,
Ri shtrirë mbi blerinë kokëqethur; fle
I zbehtë përmbi bar, në dritën që pikëlon.

Me këmbë mbi luleshpate, fle. Dhe buzëqesh
Si fëmijë i sëmurë, përgjumet pak e hesht,
Natyra e lëmon e ngroh : ai mërdhi.

Ama e luleve flegrat tani nuk ia shpon;
Fle në diell i qetë me dorën mbi kraharor,
Ka dy zgavra të kuqe djathtas përmbi gji.


Arthur Rimbaud

[Antika]

Mjafton dhe Një

S'më duhet kurrë sasia
Në miqësi për numur
Ku rrënjë hipokrizia
Mbin shpirtra të përkulur.

Sasia kurrë s'më duhet
Nëpër lëvdata kote
Ku e vërteta zhduket
Si boshësia boshe.

S'më josh ajo sasi
Mbushur me skarcitete
Nga njerëz të pashpirt
Që tjetërsojnë veten.

Sasinë e përçmoj
Kur merr formën e turmës
Dhe Një Njeri mjafton
Në jetë mos ndjehem humbës.

mondi...

[Zero Cool]

"Shpirti" i dhespotit

Dëgjomni Shqipëtarë
T’u dëftenj një gjë të rallë,
Ndë Shqipëri që ka ngjarë
E ka mbetur si përrallë.

Mos thoni se flasë fjalë të kota;
Se çdo gjë a punë q’është bërë
Del sheshit; se ashtu është bota
Ç’dëgjon edhe sheh, e nxjerr të tërë.

Pra, edhe kjo ç’u them unë
Është fare e vërtetë,
Se e panë edh’ e zunë
E më s’është pun’ e mshehtë.

Ish ndë qytet të Shqipërisë
Një dhespot me mësime të mëdha,
Qi kish ardhur ng’anët e Greqisë
Që të na predikojë feja ç’ka.

Ndër kishe kurdoherë që vinte
Mbante fjalë, dhe këshilla jipte,
Kurrë 'nonjëherë më vënt s’rinte
Po gjith kështu besnikët i kripte:

O vëllezër dëgjoni,
U thosh me ëmbëlsirë,
Besën mos e mohoni
Se si këjo s’ka m’e mirë!
Kjo na mëson ndë jetë
Të rojmë të nderuar,
Dhe pastaj Zoti vetë
Na ka për të bekuar.

Gjën’ e tjetrit kurrë mos lakmoni
As sytë të mos i shtini mi ‘të,
Po atë që kini të shëkoni
Se pastaj kjo në mëkate u vë.
Këto kështu ay duk’u thënë
Vetvetëhen nuk e numuronte
Po më nj’anë ng’ata e kish vënë;
Se asnjeri ta pyesë s’kuxonte!

Pa pyesni tashi uratën,
Ay që këshillon të tjerët,
Vallë ç’bën ditën edhe natën
Kur nuk e shohin, si ndë t’errët?
Këtë punë asnjë s’e dinte
Përveç fatit q’ashtu e solli,
Se me miken ay kur rinte
Askujt mendja nuk’ ja polli,
Ay që botën e mësonte
Si të sillet e si të mbahet,
Vet’ ay këto i punonte;
Si një ujk deles që s’i ndahet.

Ashtu pra një ditë kur po hante
Bashkë me një mike bukuroshe,
Mezin e saj me duar ja mbante
Edh’ i shtrëngonte duart bardhoshe.
Oh! ti je shpirti im! sa të dua
Si ty më s’ka tjatër asgjëkundi
Ti o shpirt, o pëllumb më do mua?
Dhe si e puth, mjekrën e shkundi!

Po atë çast për fat të keq
Një djalosh qi jashtë ishte,
Ndë një vërë syrin e ndreq
E, pa uratën kur e çvishte!
Haj o shpirt të rimë këtu
Të lozim të dy, të qeshim
I thosh urata, ja kështu
Edhe valles t’ia ngjeshim!



Ish e Djelë. Shkolla kish provime
Dhe parësia qe mbledhur atje,
Mësonjësi i priste me nderime
Gjithëve sa vinin brënda vënt u le.
Ja dhe Dhespoti vjen duke qeshur
Dhe mi një fron të lartë zë vënt,
Parësin’ e mer si me të përqeshur
Se ishin të paditur munt e pa mënt.
Nisen provimet, djemt’ i pyesin
Për çdo punë që ka dituria,
Për njerinë a kafshët që vdesin
Ç’bëhet shpirti q’u dha Perëndia.

Më kot djemtë po përpiqen
Që të përgjigjen si ç’duhet
E nga robat gjith po hiqen.
Kur, një, nd’hundë kruhet:
Ç’ke ti, or djalosh, i thotë
Mësonjësi me një çudi,
Pse kthehesh ashtu si rotë
Po s’thua gjëkafshë në di?
Pra, thuaj, në di pa frikë
Si është shpirti që kemi?
Eja më pranë një çikë
Që të dimë se ku jemi.

«Unë di, thotë djali, m’emër të Zotit
Se shpirti është një grua e çveshur,
Se e pashë mi gjunjët të Dhespotit
Kur ay i thoshte: o shpirt! duke qeshur!!»

ASDREN

[Zero Cool]

DY TRUPA

Dy trupa ballë për ballë
janë nganjëherë dy dallgë
dhe netëve oqean.
Dy trupa ballë për ballë
janë nga një herë dy gurë
dhe netëve shkretëtirë.
Dy trupa ballë për ballë
janë disa herë rrënjë
dhe netëve gërshetim.
Dy trupa ballë për ballë
janë nganjëherë thika
dhe netëve rrufe.

Octavio Paz (1914-1998, Meksikë)

[Zero Cool]

PABLO NERUDA
(1904-1973)

Më lini të qetë tani tani
pa mua mësohuni.

Sytë tani do të mbyll.

Vetëm pesë gjëra dëshiroj
pesë rrënjë që i veçoj.

Njëra është dashuria pa fund.

Të vështroj vjeshtën e dyta.
S’mundem nëse s’fluturojnë
dhe nuk i rikthehen gjethet tokës.

E treta dimri i thellë është,
shiu që dashurova, përkëdhelja
e zjarrit brenda acarit të egër.

Vera vjen e katërta
e rrumbullaktë si shalqi.

E pesta gjë sytë e tu.
Matildë, e dashura ime.
Pa sytë e tu nuk dua gjumi të më marrë,
s’dua të ekzistoj, nëse ti s’më vështron:
vjeshtën e zboj
vetëm se ti më sheh.

Miq, këto janë ato që dua.
Janë pothuajse asgjë dhe pothuajse gjithçka.

Nëse doni tani shkoni.

Kam jetuar aq sa ndonjë ditë
do detyroheni të më harroni,
duke më fshirë nga lista:
e pafund zemra ime ishte.

Por, sepse heshtje kërkoj,
mos mendoni se do vdes:
po më ndodh thuajse e kundërta:
po ndodh që do të jetoj.

Po ndodh që ekzistoj dhe vazhdoj.

Jo për ndonjë gjë, por brenda meje
do bulëzojnë të lashta.
Më parë farat që çajnë
dheun për të parë dritën.
Por nëna tokë është e errët:
dhe brenda meje i errët jam:
jam si një pus që brënda
ujrave të tij nata lë yjet,
dhe hapon në fushë e vetmuar.

Dhe nëse rrojta kaq,
dua të jetoj dhe njëherë kaq.

Kurrë nuk u ndjeva kaq i mbushur me tinguj,
kurrë nuk kisha kaq puthje.

Tani si gjithmonë, është shpejt.
Fluturon drita me bletët e saj.

Më lini vetëm me ditën.
Lejen kërkoj të lind.

[Zero Cool]

Ne u takuam përsëri,
Por që të dy kishim ndërruar!...
Gjithato vite me shpejtësi
na kanë shkuar pa kuptuar.
Kërkova zjarr në syt e tu
edhe në shpirtin tim të tharë.
Ah, posi mua edhe ty
kjo jet' e ndyrë na ka vrarë...

MIHAIL JUREVIÇ LERMONTOV
(1814-1841)

[YanYan]

Mberthej duart e saj
dhe e shtrengoj ne gjoksin tim.
Tentoj te mbush krahet e mi
me bukurine e saj,
te plaçkis nepermjet puthjeve
buzeqeshjen e saj te embel,
te pi shikimit e saj te murrte
me syte e mi.
Po ku eshte?
Kush mund te shtrydhe kaltersine e qiellit?

Kerkoj te rrembej bukurine,
ajo me zhgenjen,
duke lene vetem trupin
ne duart e mia.
I lodhur e i gerryer terhiqem.
Si mundet te preke trupi
lulen qe vetem shpirti
mund t’i avitet.

RABINDRANATH TAGORE

[YanYan]

Ti qe ne jeten time u fute
gjanë e gjatë,
si damar lagshtine
në nji mur prej ashti.
Ti e pavdekshme
e unë nji ditë do të vdes
s'e di se si
s'e di se pse
s'e di se sa
e syni im
qysh tash
shtërzen nji lot të fortë
si breshën.

PRIMO SHLLAKU

[Domira]

Sa te bukura keto poezi YanYan

[emine]

"Gruaja"

Disa thone se gruaja
eshte per te ndare shtratin
ne netet e gjata te dimrit
Dikush thote se eshte
nje kercimtare me nente zilka mbi krye
qe e vini te luaje ne mes te nje pylli te gjelber;
Dikush thote , se eshte bashkeshortja ime,
eshte mekati qe mbaj mbi shpine;
Dikush thote se eshte ajo qe ze brumin..


Nuk eshte as ajo , as kjo, as nje shtrat, as nje kercimtare
as nje bashkeshorte, as nje mekat;

Ajo eshte krahet e mi dhe kembet e mia
Ajo eshte foshnja, nena,gruaja,motra ime
Ajo eshte shoqja e jetes time...

Nazim Hikmet_

[vjeshta]

Shënuar të Mërkurën


Të mërkurën për të parën herë u takuam
e deri atëherë nuk qemë njohur, besa.
Të premten ne u dashuruam.
Të hënën ,na shpërtheu ngatërresa.


Prapë e mërkurë. Tani të gjithëve u them
duke bredhur në korzo vet':
ajo s'është më e bukur as më e dashur
se gocat tjera që i njoh n'qytet


E kur e shoh,i fshehi sytë
fishkëlloj, shikoj diq tjetër më tej...
mendoj: vërtet krejt m'është njësoj...
Por gjatë ...gjatë kokën pas saj e kthej.

[YanYan]

Postimi origjinal është bërë nga Domira

Sa te bukura keto poezi YanYan

Faleminderit shume e dashur! Gezohem qe te kan pelqyer. Me pelqen ti koleksionoj poezite qe me pelqejne dhe pse jo ti ndaj dhe me ju.

~

Qëndron ngritur në qerpikët e mi
Dhe flokët i pleksen me të mitë
Ka formën e duarve të mia
Ka ngjyrën e syve të mi
Zhytet në hijen time
Si një gur në qiell

I ka sytë gjithnjë hapur
Dhe nuk më lë në gjumë të bie
Ëndërrat e saj brënda në dritë
Shuajnë diellin
Më bëjnë të qesh, të qaj dhe të shkrihem
Dhe të flas pa patur gjë të them.

- Pol Elyar -