Ditari i ndjenjave....!

[Kodra]

**********
**********
**********

..... eh sa e lehtë do të ishte rruga,po të mos ishte ky grurë i cili nuk më lejon të shoh as dy metra larg.Por nuk e humbja shpresën,mendoja se dikur do të dalë nga kjo Arë, që për mua ishte e pafund.Për një moment pashë një zog i cili fluturonte pothuajse përmbi mua.U gëzova shumë,mendova,njëherë Lepuri,tash Zogu do të më shpie nga këtu,që nuk kishte fund.Ishte një imponim i mendjes sime,sepse zogu nuk fluturonte,ai rrinte në një vend.Pse,pse nuk fluturonte,të ma tregoj rrugën,mendoja,ai sheh nga lart çdo gjë,sheh horizontin i cili për mua përfundonte në kallirin e ardhshëm të grurit.Për një moment,më erdhi një mendje,
- Jam i ngujuar mendova !!.

Por shpresën nuk humbja dot që do të ngjallem nga këto mendime dhe do të gjej rrugën e cila do të më lironte nga ky ankth.......



Kodra

[DebiaN]

Sikur Zoti te me dhuronte nje pjese te jetes, mundesisht nuk do thoja gjithcka qka mendoj, por do mendoja gjithcka qe do thoja.

Do i vleresoja gjerat, jo nga vlera e tyre, por per ate qeato kane,

Do flija pak, do enderroja me shume, duke qene i ndergjegjshem se per cdo minute qe i mbajme syte mbyllur, ne humbim 60 sekonda te drites.
Do shkoja perpara kur te tjeret terhiqen pas, do zgjohesha kur te tjeret flene.

Do degjoja duke folur te tjeret e me shume shije do shijoja nje akullore me cokollate.

Sikur Zoti te me jepte nje pjese te jetes, do vishesha ne menyre te thjeshte, e mbi te gjitha do dilja perballe diellit, duke dale nudo jo vetem me trupin tim, por edhe me shpirtin tim.

O Zoti im sikur te kisha nje zemer, do e shkruaja urrejtjen time ne nje cope akulli e do prisja lindjen e diellit. Ne yje do shkruaja nje poezi te Marquez me nje pikture te Van Gogh nje kenge te Rey Charls do ishte seranata qe do i ofroja henes.

Do i ujisja trendafilat me lotet e mi per te ndjere dhimbjen e gjembave te tyre dhe puthjen e petaleve te tyre.


Zoti im sikur te me jepje nje pjese te jetes, nuk do lejoja qe te kalonte as nje dite per t’i thene personave qe un dua, qe i dua shume. Do i thoja cdo njeriu qe jane te pelqyerit e mi e do jetoja gjithmone ne dashuri.


Do i tregoja njerezve se sa shume gabojne kur ato nuk dashurojne me kur vjetersohen, se nuk e dine se vjetersohen vetem atehere kur nuk dashurojne me!


nje femije do i jepja nje pale krahe, por do e leja te mesonte qe te fluturonte i vetem.


Te vjeterve do i thoja qe vdekja nuk vjen me pleqeri, por me harrese.




Kam mesuar shume nga njerzit... Kam mesuar se secili don te jetoje ne maje te malit, pa e ditur qe lumturia eshte se si eshte ngjitur deri ne maje te ketij mali.


Kam mesuar se nje i posalindur shtrengon gishtin e te atit me doren e tij te vogel, ate e ka kapur pergjithmone.


Kam mesuar nje njeri ka te drejte te shohe nje njeri tjeter nga lart poshte, vetem kur ta ndihmoje me e ngrit ate ne kembe.


nga ju kam mesuar shume gjera por nuk do jene aq te perdorura, sepse kur te me vendosin ne kete valixhe do jem duke vdekur.


Thuaj gjithmone ate qe ndjen, e bej ate qe mendon


Nqse do e dija qe sot eshte dita e fundit qe te shoh kur ti je duke fjetur, do te te perqafoja shume fort e do lusja Zotin per te qene mbrojtesi i shpirtit tend.


Sikur ta dija qe sot eshte dita e fundit qe ti del nga porta, do te te shtrengoja fort, do te te puthja e do te te thirrja perseri per te te puthur shume here.


Sikur ta dija qe sot eshte hera e fundit qe degjoj zerin tend, do regjistroja cdo fjale tenden, qe t’i degjoja jo nje here, por shume here.


sikur ta dija qe keto jane minutat e fundit qe te shoh, do thoja “te dua” e nuk do druhesha aspak, e prape do te ta thoja


Gjithmone ka nje te neserme edhe jeta na jep tjeter mundesi per t’i bere gjerat mire, po sikur te gabohesha e sot eshte e gjithe kjo qe me mbetet, do me pelqente te te thoja se sa shume te dua, qe asnjehere nuk do te te harroj.


E nesermja nuk eshte e sigurte per asnje, i ri apo i vjeter qofte ky. Sot mund te jete hera e fundit qe sheh ate qe do. Prandaj mos prit, beje sot, se nqse e nesermja nuk do mberrinte, sigurisht do qaje te djeshmen qe nuk pate kohe per te qeshur, nje perqafim, nje puthje dhe qe ishe shume e zene per te realizuar nje deshire te fundit.


Mbaje prane ate qe do, thuaji se sa nevoje ke per ta, duaji edhe trajtoji mire, gjeje kohen per t’i thene “me vjen keq”, “me fal”, “te lutem”, “faleminderit” e te gjitha fjalet e dashurise qe njeh.


Asnje nuk do te te kujtoje per mendimet e tua sekrete. Kerkoja Zotit forcen edhe diturine per t’i shprehur. Tregoja miqeve e te dashurve te tu se sa te rendesishem jane per ty.


Ajo qe nuk ben sot, do jete e njejte si e djeshmja.
E nqse nuk e ben kurre nuk ka rendesi.
Casti eshte tani.

Pershendetje te perzemerta !!!!

[DebiaN]

Sikur Zoti te me dhuronte nje pjese te jetes, mundesisht nuk do thoja gjithcka qka mendoj, por do mendoja gjithcka qe do thoja.

Do i vleresoja gjerat, jo nga vlera e tyre, por per ate qeato kane,

Do flija pak, do enderroja me shume, duke qene i ndergjegjshem se per cdo minute qe i mbajme syte mbyllur, ne humbim 60 sekonda te drites.

Do shkoja perpara kur te tjeret terhiqen pas, do zgjohesha kur te tjeret flene.

Do degjoja duke folur te tjeret e me shume shije do shijoja nje akullore me cokollate.

Sikur Zoti te me jepte nje pjese te jetes, do vishesha ne menyre te thjeshte, e mbi te gjitha do dilja perballe diellit, duke dale nudo jo vetem me trupin tim, por edhe me shpirtin tim.

O Zoti im sikur te kisha nje zemer, do e shkruaja urrejtjen time ne nje cope akulli e do prisja lindjen e diellit. Ne yje do shkruaja nje poezi te Marquez me nje pikture te Van Gogh nje kenge te Rey Charls do ishte seranata qe do i ofroja henes.

Do i ujisja trendafilat me lotet e mi per te ndjere dhimbjen e gjembave te tyre dhe puthjen e petaleve te tyre.
Zoti im sikur te me jepje nje pjese te jetes, nuk do lejoja qe te kalonte as nje dite per t’i thene personave qe un dua, qe i dua shume. Do i thoja cdo njeriu qe jane te pelqyerit e mi e do jetoja gjithmone ne dashuri.
Do i tregoja njerezve se sa shume gabojne kur ato nuk dashurojne me kur vjetersohen, se nuk e dine se vjetersohen vetem atehere kur nuk dashurojne me!
Nje femije do i jepja nje pale krahe, por do e leja te mesonte qe te fluturonte i vetem.
Te vjeterve do i thoja qe vdekja nuk vjen me pleqeri, por me harrese.
Kam mesuar shume nga njerzit... Kam mesuar se secili don te jetoje ne maje te malit, pa e ditur qe lumturia eshte se si eshte ngjitur deri ne maje te ketij mali.
Kam mesuar se nje i posalindur shtrengon gishtin e te atit me doren e tij te vogel, ate e ka kapur pergjithmone.
Kam mesuar nje njeri ka te drejte te shohe nje njeri tjeter nga lart poshte, vetem kur ta ndihmoje me e ngrit ate ne kembe.
Nga ju kam mesuar shume gjera por nuk do jene aq te perdorura, sepse kur te me vendosin ne kete valixhe do jem duke vdekur.
Thuaj gjithmone ate qe ndjen, e bej ate qe mendon
Nqse do e dija qe sot eshte dita e fundit qe te shoh kur ti je duke fjetur, do te te perqafoja shume fort e do lusja Zotin per te qene mbrojtesi i shpirtit tend.
Sikur ta dija qe sot eshte dita e fundit qe ti del nga porta, do te te shtrengoja fort, do te te puthja e do te te thirrja perseri per te te puthur shume here.
Sikur ta dija qe sot eshte hera e fundit qe degjoj zerin tend, do regjistroja cdo fjale tenden, qe t’i degjoja jo nje here, por shume here.
Sikur ta dija qe keto jane minutat e fundit qe te shoh, do thoja “te dua” e nuk do druhesha aspak, e prape do te ta thoja
Gjithmone ka nje te neserme edhe jeta na jep tjeter mundesi per t’i bere gjerat mire, po sikur te gabohesha e sot eshte e gjithe kjo qe me mbetet, do me pelqente te te thoja se sa shume te dua, qe asnjehere nuk do te te harroj.

E nesermja nuk eshte e sigurte per asnje, i ri apo i vjeter qofte ky. Sot mund te jete hera e fundit qe sheh ate qe do. Prandaj mos prit, beje sot, se nqse e nesermja nuk do mberrinte, sigurisht do qaje te djeshmen qe nuk pate kohe per te qeshur, nje perqafim, nje puthje dhe qe ishe shume e zene per te realizuar nje deshire te fundit.

Mbaje prane ate qe do, thuaji se sa nevoje ke per ta, duaji edhe trajtoji mire, gjeje kohen per t’i thene “me vjen keq”, “me fal”, “te lutem”, “faleminderit” e te gjitha fjalet e dashurise qe njeh.

Asnje nuk do te te kujtoje per mendimet e tua sekrete. Kerkoja Zotit forcen edhe diturine per t’i shprehur. Tregoja miqeve e te dashurve te tu se sa te rendesishem jane per ty.

Ajo qe nuk ben sot, do jete e njejte si e djeshmja.

E nqse nuk e ben kurre nuk ka rendesi.
Çasti eshte tani.

[Drinni]

Sa kishte pushuar shiu i posa rene, asfalti i posashtruar sikur merrje frym me lirisht, hap dritaren nga makina, tingujt e muzikes nga ana kundrejt me terheqin vemendjen, ishte nje nga hitet qe do te kendohet ne koncertin ku po shkonim, bashkudhtaret te moshave te ndryshme kendonin me ze, per pak mu kujtua ajo mosha kur edhe une isha teeneger, me zgjoi nga kllapia nje boom makines perpara. s'çe diçka e madhe dhe rruga vazhdonte, nuk lejoja te i prishej qejfi askujt. Dhe arritem, turma e madhe shtyhej te siguronte biletat, edhe pse skisha dyshim se koncerti do te jete i mir, kjo disi me gezoi edhe me teper.

Nuk kishte vende per tu ulur, njerzit kishin shkuar dy tre ore me para dhe gjithçka zhurmonte, nje vend nga nje iri shkollar, e liroi per zonjen time, falimenderit djalosh e falenderova une. Ska gje zoteri ma ktheu edhe mamaja ime eshte ketu dhe le te ulen te dyja afer. sa i sjellshem mendova me vete ky 12 vjeqar mora vesh me von.

dhe me ne fund nisi ajo qe te gjith prisnim me padurim ,se pari Hymna e shtetit ku te gjith qendruam ne kembe e me pas keng te zgjedhuar nga me te miret e estrades shqipe, Unë disi i hutuar nga disa Refrene te perseritura te kengeve kisha kaluar ne mendime, Gruaja ime bisedonte me shoqen e posa njoftuar, eh thash une, e kan gjetur edhe kto per bisede, pune grash!

motra ime e re me terhoqi per dore, sdo te vjen me ne posht ne parket ? jo mori motrushe se kam kohen une tash te vallzoi, edhe me te rinje si ju te gjitha me pak se njezet vjeqe!

Hajde hajde se edhe ti sje plakur. u gjeta posht ku kishte edhe me qindra te tjer edhe me te vjeter se une, kjo me sme pengonte, por mendet me rrinin diku tjeter, blici i foto kameres se marr me vete mi merrje syt shpesh, nga lart dikush ma beri me dor, ishte gruaja ime. mendova ne mos ka ndonje nevoj per mua nga turma njerzish qe shtyheshin per te nxen nje pozit me te mir per te par spektaklin.

Shpirt me tha gruaja, kjo shoqja qe njohtova spushon se qari, patem nje bised te kendshme,, nuk pranon te flas me teper, tha so do te kishte iku me qejf nga ketu por si bejn kembet pun dot.

Më shiqoj me sy te perlotur, gati sa su shemba. Ti je .........murmerova me ze te dridhur?

Nje levizje te leht pohimi dhe mbylli syt e u alivanos!

O zot thash me vete, me perbije o toke, shembu o pallat!

Mjeket e pranishem pergadisnin shtratin per transport, djali i vogel mundohej te flisje nenen e tij.

Mos thirrni doktor mos thirrni askend, vetem nje dine shpirti ku me dhemb, ishin fjalet e saja te fundit dhe mbylli syt pergjithmon.

[Murgesha]

Drini nuk kam fjalë të përshkruaj emocionet që më kapluan kur lexova shkrimin tënd.
Zoti të faltë ngushëllimin nëse kjo të ka ndodhë ty, ose atij që i ka ndodhë.

[Studenti1]

Oh Zot i Madh.
Me te vertete ishte shume prekese ajo qe Drinni e ka treguar.
E kam lexuar dy here. LLoj-lloj gjera te renda i ndodhin njeriut ne jete. Drinni kjo eshte nje pervoje ne jeten tende.

[DebiaN]

Ne nje darke per mbledhje fondesh per nje shkolle qe sherbente personave me aftesi te kufizuar (mendore e fizik), babai i nje nga studenteve te kesaj shkolle beri nje diskutim mallengjyes, qe askush nga te pranishmit kurre nuk do ta harronte. Pasi lavderoi shkollen edhe personelin e saj per punen e kryer, beri nje pyetje: "Kur ndikimet e jashtme nuk nderpriten nga jashte, natyra e te gjitheve eshte perfekte?”
.
Im bir, Shay, nuk mund te mesoje gjera qe mesojne te tjeret. Nuk mund t’i kuptoje gjerat si te tjeret.
Ku eshte rregulli i natyres te gjerat e tim biri?
„Publiku heshti para kesaj pyetje“. Babai vazhdoi. "Une jam i mendimit qe, kur nje femije si Shay, fizikisht edhe menderisht me handicap, vjen ne bote, atij i jepet mundesia qe te realizoje natyren e vertete njerezore, dhe ajo natyre shfaqet ne bote ne menyren se si personat e tjere e trajtojne ate femi".

Me vone tregoi historine ne vijim: Shay dhe i ati i tij po ecnin gjate nje parku, ku aty disa femije qe Shay i njihte po luanin bejzboll. Shay i tha te atit: "Mendon se ato do me pranonin te luaja me ta?" I ati i Shay-t e dinte qe shumica e atyre femijeve nuk donin te luanin me nje djale si Shay ne skuader, por e kuptonte qe edhe nqse te birit te tij do i jepej mundesia te luante, kjo gje do i jepte nje kenaqesi te cilen vertete kishte nevoje, edhe pak besim qe te pranohej nga te tjeret, pamvaresisht nga handicapet e tij. I ati i Shay-t iu afrua njerit nga djemve duke i kerkuar nqse Shay mund te luante me ta, duke pritur jo ndonje pergjigje kush e di se cfare. Djali shikoi rreth e rrotull ne kerkim te nje keshille edhe tha: "Jemi nen gjashte pike dhe loja eshte ne hedhjen e tete . Mendoj se mund et luaje ne skuadren tone e te beje hedhjen e nente". Shay me veshtiresi iu afrua pankines se skuadres se tij, dhe me nje buzeqeshje veshi uniformen, dhe babai i tij lotoi ne sy dhe ndjeu nje rrahje te forte te zemres. Djali pa gezimin e te atit, qe ai ishte pranuar tashme nga te tjeret. Ne fund te hedhjes se tete, squadra e Shay-t pati disa ulje, por ishte tre pike pas. Ne kulmin e hedhjes se nente dhe te fundit, Shay veshi dorezat e hyri ne fushe. Edhe pse ne anen e tij nuk vinin shume hedhje, ishte ne ekstaze per te qene pjesemarres ne loje dhe ne fushe, me nje buzeqeshje qe i kalonte nga nje vesh ne tjetrin, ndersa i ati i tij e pershendeste nga shkallet. Gati ne fund te hedhjes te nente skuqdra e Shay-t shenoi perseri. Tani, me dy topa jashte dhe me bazat e zena kishin mundesine per te bere hedhjen fituese dhe Shay kishte rradhen e lojes. Ne kete pike, po te linin Shay-n per te luajtur do kishin humbur mundesite ? Cuditerisht, rradha iu la Shay-t. te gjithe e dinin qe ishte e pamundur qe Shay ta godiste topin, pasi nuk dinte ta mbante edhe mire shkopin, per mos te thene per te kapur topin. Megjithate ndersa Shay po shkonte te pozicioni i tij, hedhesi i skuadres tjeter, duke kuptuar qe skuadra e kishte lene menjane fitoren vetem per te bere qe te luaje Shay, ndoshta i vetmi rast ne jeten e tij, u spostua disa hapa, keshtu qe Shay mund ta godiste topin me shkopin e tij. Erdhi hedhja e pare dhe Shay doli huq. Hedhesi beri perseri disa hapa te tjera edhe e hodhi topin po lehte drejt Shay-t dhe ai arriti ta godiste topin edhe e coi drejt hedhesit. Loja ne ate pike duhej te kishte mbaruar, por hedhesi e morri topin e mundesisht mund t’ia hidhte te parit qe kishte zene bazen, duke eleminuar Shay-n edhe duke perfnduar ndeshjen. Perkundrazi ai e hodhi topin sa me larg qe te mundej, jashte bazave te zena nga shoket e skuadres se tij. Te gjithe ato qe ishin te pranishem filluan te kurajonin e te bertisnin: "Shay, shko te baza e pare, vrapo!" Shay nuk kishte vrapuar kurre ne jeten e tij kaq fort, por arriti te baza e pare. Po vraponte drejt vijes, dhe syte i shkelqenin sikur te kishte bere ndonje mrekulli. Te gjithe bertisnin: "Shko te baza e dyte, forca Shay!" Duke mbajtur frymen Shay vrapoi drejt bazes se dyte, duke u sforcuar akoma edhe me shume. Kur Shay mori kthesen drejt bazes se dyte, topi ishte ne duart e lojtarit te duhur te skuadres kundershtare, qe kishte mundesine per te qene heroi i skuadres se tij. E kishte mundesine per ta hedhur topin te baza perpara se Shay te arrinte e te fitonte ndeshjen, por e kuptoi qellimin e shokut te tij te skuadres pra te hedhesit te pare, edhe e hodhi topin akoma me larg. Shay po vraponte drejt bazes se trete gjithe mllef, ndersa te tjeret po shkonin te baza e fundit. Te gjithe bertisnin: "Shay, Shay, Shay, forca Shay". Shay arriti te baza e trete, dhe iu drejtua asaj te fundit!" Ndersa po vraponte drejt bazes se fundit, djemte e te dyja skuadrave edhe tifozet e pranishem po e kurajonin edhe bertisnin akoma me shume: "Shay, Shay. Shay, Shay" Ai vrapo shume edhe u quajt si nje hero qe kishte bere 'grand slam' e edhe i dha fitoren skuadres se tij.

Ate dite, tha i ati i tij me lotet qe i rreshkisnin ne fytyre, djemte e te dyja skuadrave ndihmuan qe te qojne ne kete bote nje pjese te dashurise se vertete edhe te njerezimit. Shay nuk e kaloi veren, dhe vdiq ne prag te dimrit, pa harruar kurre qe ishte HEROI dhe qe e beri te atin te lumtur, dhe qe u kthye ne shtepi e gjeti perqafimin e nenes se tij per heroin e vogel te asaj dite!

[Drinni]

Do ti sjellë sot ne mbremje at meterjalin qe kerkove te lexosh, mir mir ja bera une do te jem te shtepia, por mos u vono, dhe me fal por skam edhe deshir të të takojn prinderit e mije, mund te mendojn se çka po ngjet, prandaj te them qe tash se duhesh edhe te shkosh shpejt.


Ja bejm disi mos ke merakun, dhe iku.

Mundohesha te kuptoja se pse si kishte marr me vete ne bibliotek, por kerkon te mi sjell personalisht te shtepia, ah kushedi ska mundur apo ka harruar.

Isha shtrir ne dysheme dhe kisha nje liber ne dor qe kisha nisur me heret ta lexoja, nga dera dikush cingerron, hëëë... mendova kush dreqin tash, nuk prisnim musafir, hapa deren dhe para meje qendronte ajo, nga syt e saj te linte qart te shihje nje pasiguri, nje shqetsim, ke harruar me tha per at qe biseduam sot.

Dhe vertet si kisha dhenur rendesi edhe aq, po erdhi mir, po nuk erdhi e takoj neser ne bibliotek dhe mund te marr ato qe me duheshin.

Bisedonim heshtas per njemij e sa gjera, then te drejten kishte nje filluar nje simpati qe as vete se kisha marrur me mend deri sot, biseden ton e nderpreu thirrja e nenes per te ngren darken. O me falni se dija qe ke mysafir, por ejani te dy kam ber darken do te teproje edhe per neser bile, fliste nena ime sikur donte me shum te njihje shoqen time. Ne tavolinen e darkes Babai shfletonte edhe me tutje gazeten e dites,dhe nuk na pa gjersa u radhitem pran.

Sdo te pershendesesh mysafiren ton ja beri nena ime, çka... ? dhe palosi me shpejtesi shtypin qe lexonte, me falni zonjushe nuk dija te kemi sonte mysafir, por mysafiret kan qen gjithmon te mirseardhur ne ket shtepi. Ajo u gezua, mu duke sikur e qliroj diqka nga mbrenda, then te drejten edhe une mbeta goje hapur, euu dreqi e marrt ku don me dale thosha ne mendje, s'kisha nje pergjegjie per momentin as vete, qendroja dhe disi xhelozoja afersin e asaj me prinderit e mije..... nuk e dije sa kishim biseduar por ngadal me merrrje gjumi, disi kisha mbetur out ne bised dhe thash une ja mbatha te flej, jo jo edhe une do iki tha ajo, ooo sa qenka bere von. Von..? kishte kaluar tre e mengjesit.

E percollem mikeshen time deri te dera, desha te kthehesha te flija, nena me pickoi krahun, Te sjell me makinen ton deri te shpia jote ..... i tha ne emer nena.u gjeta pick, nga njera ane nga respekti i nenes nga ana tjeter disi edhe deshiroja ta beja ket.

Pas pak u gjetem te dera e saj e oborrit, sdoja te me shihje kush, edhe ashtu e tera me dukej si shum diçka.

Naten e mir..... i dhash doren, Naten e mir.

Tunda edhe njehr koken, po po e vertet nje buzqeshje e frikshme ne ftohtin e mengjesit, dridheshim te dyt, kishim harruar te thenen naten e mir para nje gjysme ore, perkdhelja floket e saj dhe puthja buzet qe i dridheshin, shko tash mbrenda i thash sdua te nesermen te vizitoj ne spital mora guximin une i pari.

Me premto se nuk do te me harron kurr dolen njezerit fjalet e ngjashme nga te dy ne.

[Domira]

Duke palu kutine e letrave te pluhnosuna me ra ne sy nji leter qe kisha shkru jo shume vite me pare. Thash po ndaloj e po fshi pluhurin e kesaj letre qe nuk ishte ba shume...
Duke ditun se nuk kam shprehi te shkruaj ditar, bana seri qe une d.v. pasna shkruar dicka qe nuk me ngjan mua…
Dite e zakonshme ne pune, shume stres dhe brenga...kur pa pritur lajmerohet nje i panjohur, deshiron te flase me mua. U tremba nga afersia e te panjohurit para meje. Ishte nje i panjohur por teper i njohur per mendjen dhe per me te imten shqise te trupit tim. Nuk dija se a te tregoj hutine time, apo te sillem ftofet, sikur spo ndodh gje me mua. Dhe zgjodha kete te dyten sepse ishte njeri qe e shihja per te paren here, njeriun i cili me ishte paraqitur shume vite me pare ne endrrat e mia dhe vjen shume shpesh i njete, i pandryshuar ne enderr.
Ate dite kaluam si dy miq te vjeter sepse nuk kishim nevoje per spjeguar shume, biseda, shakate tona dhe qendriemet per jeten, kishin ngjyre te njejte deri ne nyansat me te imta.
Ate dite ndjeva se e kam jeten plote, nuk me mungonte ama asgje hiq...Per mua ishte nje ngjarje e pabesueshme, jo reale dhe keshtu mbetet sot e kesaj dite. Ky takim me ndryshoi jeten per te mire...po dhe jo per te mire. Per te mire sepse ne jeten time hyri nje njeri i dashur shume, çfare nuk kam pase asnjehere.E vetmja qe me beri te brengosem, ishte se kisha frike mos dashurohem ne te, ne nje njeri te panjohur, te larget por njekohesisht shume te afert dhe te dashur.
Ajo qe nuk la gjurme te mire ky takim ne jeten time eshte se kurre me nuk e pash kete njeri te dashur.
Mbetet endrra qe me percjelle vazhdimisht dhe qe me eshte paraqitur shume vite para se ta takoja mikun tim. Kjo enderr eshte siguria e shpirtit tim. E enderroj gjithnji te pandryshuar…me mikun tim i cili qendron si statuje me duar kryq, duke me veshtruar vazhdimisht, ne maje te kodres qe do ta spjegoja si kodren e jetes sime.

[Naki]

Postimi origjinal është bërë nga Domira

Duke palu kutine e letrave te pluhnosuna me ra ne sy nji leter qe kisha shkru jo shume vite me pare. Thash po ndaloj e po fshi pluhurin e kesaj letre qe nuk ishte ba shume...
Duke ditun se nuk kam shprehi te shkruaj ditar, bana seri qe une d.v. pasna shkruar dicka qe nuk me ngjan mua…
Dite e zakonshme ne pune, shume stres dhe brenga...kur pa pritur lajmerohet nje i panjohur, deshiron te flase me mua. U tremba nga afersia e te panjohurit para meje. Ishte nje i panjohur por teper i njohur per mendjen dhe per me te imten shqise te trupit tim. Nuk dija se a te tregoj hutine time, apo te sillem ftofet, sikur spo ndodh gje me mua. Dhe zgjodha kete te dyten sepse ishte njeri qe e shihja per te paren here, njeriun i cili me ishte paraqitur shume vite me pare ne endrrat e mia dhe vjen shume shpesh i njete, i pandryshuar ne enderr.
Ate dite kaluam si dy miq te vjeter sepse nuk kishim nevoje per spjeguar shume, biseda, shakate tona dhe qendriemet per jeten, kishin ngjyre te njejte deri ne nyansat me te imta.
Ate dite ndjeva se e kam jeten plote, nuk me mungonte ama asgje hiq...Per mua ishte nje ngjarje e pabesueshme, jo reale dhe keshtu mbetet sot e kesaj dite. Ky takim me ndryshoi jeten per te mire...po dhe jo per te mire. Per te mire sepse ne jeten time hyri nje njeri i dashur shume, çfare nuk kam pase asnjehere.E vetmja qe me beri te brengosem, ishte se kisha frike mos dashurohem ne te, ne nje njeri te panjohur, te larget por njekohesisht shume te afert dhe te dashur.
Ajo qe nuk la gjurme te mire ky takim ne jeten time eshte se kurre me nuk e pash kete njeri te dashur.
Mbetet endrra qe me percjelle vazhdimisht dhe qe me eshte paraqitur shume vite para se ta takoja mikun tim. Kjo enderr eshte siguria e shpirtit tim. E enderroj gjithnji te pandryshuar…me mikun tim i cili qendron si statuje me duar kryq, duke me veshtruar vazhdimisht, ne maje te kodres qe do ta spjegoja si kodren e jetes sime.

Një rrugë Nostalgjike me përshkrime artistike,të lumtë!
Ëndrrat janë lulja e Emocioneve dhe si të tilla nuk vyshken asnjëherë,në një rrugë të ngjajshëme kamë çenë protogonist i verës së kaluar .

Respekt për shkrimin tuajë!!

[Dr. Leone]

Ditari i ndjenjave


Parashikimi i Gjendjes Shpirterore

Megjithe luhatjet e shumta te temperatures do te jete nje kohe e mrekullueshme.
Era do vazhdoje ledhatimin e saj ne drejtimin tuaj.
Cicerimat e zogjve, gurgullimat e perrenjve, feshferimat e pyjeve, perplasjet e dallgeve, jehona e maleve, renia e yjeve... do ju tingellojne me prane dhe me fuqishem.
Sot petale lulesh do te mbushin qiellin, kini kujdes te mos merrni çader dhe te udhetoni me shpirtin lakuriq. Lerini petalet t’ju lajne shpirtin...
Ende verë!
Kujdes! shpirti juaj ecen nje stine para ose mbeti tre stina pas...


VAZHDONI


*****************************************
I nderuari Dr. Leone, pasi që vetëm egziston një temë e tillë, shkrimin tuaj ja bashkangjita asaj teme.

Falemnderit në mirëkuptim.

[Dr. Leone]

Ditet kalojne nje nga nje.Po behet nje muaj qe zerin tend se degjoj.E di qe faji ishte i imi.E di qe nuk duhet te merresha me gjera kot.Te degjosh zerin e zemres,fjalet e saj plot ankth e dashuri.Malli me venit per zerin tend kur dielli nis te perendoje.Dikur ne nje kohe te tille te degjoja kur flisje.E qete shume e kulturuar dhe shume shume e embel.Mos kujto se do te harroj.Pamvaresisht se si erdhen punet.Lere fajin te shkrihet me kohen.Harroji disa fjale boshe qe te thashe i nxehur.Beso ne boshesine e zemres time kur s'ndjen per ty.Un zemren kurre nuk do ta lej bosh.Gjaku do te me levroje nder vena.Zemra do te rrahe vetem per ty.Syte e zeza,fytyra e qete dhe floket e bukura me shuan nje zjarr te dikurshem dhe me ndezen nje tjeter qe me djeg vetem per ty.Une nuk besoja qe te dua.Por zemra me thote te kunderten.Sahere qe te shoh ne foto ndjej rrahjet e saj.Hidherimin me veten time.Te qenit fajtor ne lidhje me ty.Ndoshta dhe nuk kam faj,ndoshta nuk je dhe aq e bukur,ndoshta dhe nuk je aq e mire...por per MUA ti je me e bukura ,me e mira nga te gjitha.Te me jepnin gjithcka ne bote nuk do ta nderroja per nje buzeqeshje nga ti.Me beso?
E di qe keto fjale per ty tashme nuk kane vlere.Rrjedha e ngjarjeve ka marre drejtim tjeter per te dy neve.Por vetem dicka kerkoj nga ti.Mos mendo qe nuk te doja dhe te dua.Te kam dashur dhe do te dua gjithnje.E ndjej qe jam shume i interesuar per ty.Nuk mund ta kapercej lehte kete realitet te hidhur qe krijuam per gjera kot.Gjithsesi ti vazhdo,edhe nese ke ndjere qofte dhe dicka te vogel per mua...mohoje.Beme qe te urrej(nuk do te ndodhi kurre),te shemb statujen ideale qe krijova per ty ne zemer....shpirt :)

[Dr. Leone]

Another day, another dollar...
Ditë e qetë, bie shi. Jam e angazhuar me një përkthim, teksti i të cilit më shkakton nervozë, ka një sintaksë të tmershme.

Hera-herës hedh sytë nga dritarja, kot, sa për ti pushuar. Vështroj njerëzit që kalojnë poshtë dritares në rrugicën e ngushtë, kush shpejtohet, kush me ngadal ec në drejtim të caktuar, apo të pacaktuar. Vështroj ndërtesën përballë dhe pyetem: vallë ç'ndodh në apartamentet afër të cilëve e kaloj një kohë të ditës? kush jeton aty? Një grua del në ballkon dhe ndez cigaren, duket e shqetësuar, sikur mban në supe peshën e kësaj bote. Çfarë i ka ndodhur? E ka rahur burri? e ka tradhëtuar? i ka vdekur? ndoshta është i sëmurë, apo ndoshta ka problem me fëmijët... Çfarë mban në shpirt që i jep atë pamje të dhimbshme? Çfarë fshehin këto mure brenda të cilave jeton?
Çfarë fsheh çdo shpirt njeriu?
Sa shpirtëra kaluan nëpër këtë botë, për të marrë me vete fshehtësitë e shpirtit, që i mba mend vetëm koha që iku me ta? Me se e mat kohën? Me minutat e orës, apo me kohëzgjatjen e vetmisë? Me rrahjet e zemrës? ...
"E përktheve tekstin"?- më ktheu në realitet zëri i këtij përbindshit që ulet përballë meje, është françez.
Jo- thashë dhe po i rikthehem punës. Pa ndjenja, kot ashtu... another day another dollar.

[Naki]

Sot ishte një ditë e madhe për ne,si mergimtarë të shkapërderdhur në metropolet e përendimit ku me sakrificë po mbijetojmë të ruajmë gjuhen amtare Shqipe.Sot me 4 Shtatorë u hapë një dritare e ardhmërisë,ku fëmijët tanë do të thithin ngrohtësitë e rrezeve te para të vjeshtes por me një shkelqim pranverorë.
Në mënyrë solide dhe te thjeshtë u bë një hapë i madhë nga ana e juajë,ku entuzjazmi dhe atdhedashuria ndaj kulturës dhe gjuhës do të shpërblehet me Pionerët e parë, ku ata do të tregojnë dhe reflektojnë dijen dhe arsimimin çë do të transmetoni në ditet e ardhshëme.
Është një ditë e madhe për ata që duan dhe e shohin si të tillë,një Mësues shqiptarë mbanë orë ligjeruese në shkollat Gjermane për Bashkëkombasit e tyre,ardhmërisë së shëndritur të kombit Tonë.
Pra gëzuar Fëmijë,Prindë bashkëatdhetarë sot me 4 shtatorë në shkollen Am Lämmchen Mainz Mombach u hapë Sektori i gjuhes shqipe për Mergimtarë.
Zoti ju bekoftë juve,për një punë të madhe humane,atdhetare dhe përgjegjësin çë keni marrë për sektorin e arsimimit të fëmijëve tanë.

Me nderime dhe respekt
Prindi i dy fëmijëve Teutes dhe Florianit

Naki

[Gentiana]

Ndoshta duhen ca gjera me u ba per me e kuptu jeten se si eshte, ndoshta eshte duft me u ba kjo qe mua te me hapen syt e ta kam te kjart qe asgje mbetet asgje e per asgje nuk ja vlen te luftohet.
Si shkon nje fjale?
Shpresa vdes e fundit?
Pse eshte kshtu, kur pikerisht shpresa na ben qe kur te vdes qoft edhe ajo e fundit te vuajm e ta kuptojm realitetin?!
U dasht te ndodh kjo qe ti kuptoj shume gjera. Jo qe jam pizhman qe ndodhi, jam vetem pizhman qe pasna jetuar ne nje bote me plot shpresa e me plot rrena.
A thua Jeta vet eshte rren? A thua Jeta nuk eshte e askujt? A thua paska qene shume qe kam shpresuar, enderruar dhe luftuar qe nje dite te jem e lumtur edhe un.
A thua cdo gje eshte e kot, nqse eshte kshtu pse atehere njerzit shpresojn?
Pse eshte shpresa kaq e nevojshme kur pikerisht kjo na ban te verber?!