Poezi me krah lakuriqe nate!

[Era1]

Janë ngjyrat gri që fundosen
në kënetën e frikës së tyre
e prapë nga dyshimet e padukshme
nuk shpëtojnë
vuajnë nga llogaria, jo nga morali
tremben nga liria (ta përdorin s’duan),
asnjëherë
nuk duan ta takojnë,
janë ata që për dalje hyrjen shohin
kotësinë fytyrës si shuplak
i ndriçon veç
drita e verbura
hyjninë e tyre e kanë larg,
ata me gjysmë hapi shkelin rrugën
nuk ecin në trotuaret që prek dielli
hijet
i veshin bukur përmbi shtat
kurse dashurinë... dashurinë
e hedhin,
ata nuk janë punëtor të thjeshtë,
nuk janë nga ata që përkulen mbi lopatë,
as nga ata që me pagë minimale sigurohen,
as nga ata që tek vetja strehon më pak
as nga ata që fjalën e mbathin pa teklif,
por janë nga ata
me vargje të pluhurosura
që s’kanë asnjë flamur
nga ata pa klorofil, pa ngjyrë,
ata që kalldrëmin si kallëzues kanë
rrënojat e tyre të hedhin në fytyrë,
dhe s’të lënë të jetosh
sepse ata jeta jote i bezdis
dhe kujdes...
se po ta prenë rrugën....
në strofkën e tyre do rrish
në sahanin e tyre do të bëjnë të hash
e me luspat e tyre do të mbulojnë
prandaj kujdes…
mediokrët lutjet i injorojnë.