PERGOJIMI

[ebu Hamza]

PERGOJIMI

Aktualisht shikojme se shume besimtar kryejne ritet dhe detyrat e fese siç jane te urdheruara nga Allahu xh.sh, falin namazin, japin zekatin, agjerojne Ramazanin, respektojne normat baze te besimit Islam, por kane boshlleqe nga ana e edukimit dhe pastrimit shpirteror. Kjo vjen ose nga mungesa e mirefillte e literatures Islame apo nga neglizhimi yne ne kete fushe. Ne mesin tone shikojme se jane perhapur shume semundje te rrezikshme qofshin keto te brendshme si hipokrizia, smira, arroganca, kopracia, ndjekja e epsheve dhe dashuria per kete bote, apo semundje te jashtme si padrejtesia, genjeshtra, pergojimi, mashtrimi, ofendimi, te cilat s’ka dyshim se i shkaterrojne bazat dhe themelet e shoqerise Islame te ngritura mbi moralin dhe virtytet me te larta e me te pastra qe mund te egzistojne. Eshte e natyrshme qe cdokush per tu mbrojtur nga e keqja para se gjithash duhet ta njohe ate me qellim qe ta menjanoje.



Pergojimi eshte nje ves shume i ulet; feja, logjika e shendoshe dhe mbare shoqeria e urren ate. Por perkufizimin me te sakte te ketij vesi e pasqyron hadithi i meposhtem:

Transmetohet nga Ebu Hurejre ra se i Derguri i Allahut sa i ka takuar shoket e tij dhe iu ka thene: “A e dini se c’eshte pergojimi?" Sahabet u pergjigjen , Allahu dhe i derguari i Tij e dine. Ai tha: "Ta permendesh per vellain tend ate qe ai e urren." I thane, "E nese eshte e vertet ajo cka thuhet per te?" Ai tha "Ne qofte se eshte e vertete ajo cka thua, ti e ke pergojuar, e nese jo, ti ke shpifur per te“. (Transmeton Muslimi)

Duke u nisur nga ky hadith ne si besimtar na del si detyre qe ti ruajme gjuhet tona, e mos ti perlyejme ato me thashetheme, me fjale dhe vepra boshe e te mos ofendojme cilindo me to.



Te pergojosh dmth te permendesh me ulje cilesite, atributet dhe vetite e vellait (motres) tende qofte kjo ne tiparet e trupit, te prejardhjes, te nderit, te fese, te veprave apo te fjaleve dhe cka lidhet me te personalisht duke i thene qenka i shkurter, i verber, i zi , i ndyre, i pacipe , koprac, genjeshtar, mashtrues, zullumcare dhe jo i denje ndaj rruges se besimit etj.



Per gjuhen, Profeti saws ne nje hadith citon "Kur zgjohet biri i Ademit te gjitha gjymtyret i nenshtruohen gjuhes dhe i thone asaj "Ki frike e nderoje Allahun per ne, sepse ne jemi te lidhur me ty, nese ti flet drejte atehere edhe ne jemi ne te drejte, e nese ti devijon edhe ne devijojme".



Imam el- Kurtubi ra percjell mendimin e te gjithe dijetareve Islam, te cilet normalisht miratojne qe pergojimi eshte i ndaluar (haram) dhe e numerojne ate nder mekatet me te medha. Kur’ani ne disa ajete te tij e paraqet pergojimin te ndaluar dhe ves shume te shemtuar. Allahu xh.sh thote: "E mos pergojoni njeri tjetrin, a deshiron ndokush te haje mishin e vellait te vet te vdekur ? Ate e urreni e pra kini frike ndeshkimin e Allahut…” (Kur'an, 49:12)



Jane te shumta hadithet e Profetit qe flasin per pergojimin si gjest te shemtuar dhe veprim degradues per besimtarin. Nga Enesi ra transmetohet se i Derguari i Allahut saws ka thene: "Kur u ngjita ne Miraxh kalova prane nje populli me thonje prej bakri, gervishnin dhe cirrnin me to krahroret e tyre. Thash "Kush jane keta, o Xhibrail?" Tha "Keta jane ata te cilet hanin misherat e njerezve dhe merrnin neper goje nderin e tyre”. (Transmeton Dauti me sened te sakte)



Githashtu Xhabiri ra transmeton se ka qene bashke me Profetin as. dhe perballe tyre eshte ngritur nje ere e ndyre dhe e keqe. I derguari i Allahut as pyeti: ”A e dini cfare ere eshte kjo, eshte era e atyre qe pergojojne besimtaret”. (Transmeton Ahmedi)



Nga Ebu Hurejra ra transmetohet se Muahmmedi saws ka thene “Kush beson ne Allahun dhe ne diten e gjykimit te flase mire ose te heshte” (Mutefikun Alejh) Kishte prej Sahabeve dhe myslimaneve te meparshem qe largimin e gjuhes nga pergojimi e shikonin si ibadetin me te larte se falja dhe agjerimi per vet fundin e tij te hidhur. Te frikesuar nga ndeshkimi i Allahut kishte prej tyre qe cdo dite agjeronin, i luteshin Allahut per te mos rene viktime e fjaleve te keqija se vetem keshtu fitohet kenaqesia e Zotit. Gjithmone largoheshin nga tubimet e grumbullimet ku objekti i bisedave ishin thashethemet e pergojimet.



Jahja ibn Muadh duke iu drejtuar nje besimtari ka thene: "E drejta e cdo besimtari ndaj teje eshte ne keto tri pika: Nese nuk i ben dobi atehre mos e demto ate, nese ti nuk e kenaq atehere mos e merzit , nese ti nuk e falenderon atehere mos e pergojo, dhe mos e ofendo."



Nje person i thote Hasanit te birit te Aliut ra se dikush te ka pergojuar ty. Atehere Hasani mori nje pjate me hurma dhe i dhuroi pergojuesit nepermjet personit qe ia tregoj kete. Pergojuesi erdhi e i tha. Te pergojova e ma dhurove kete? Hasani i tha Me ke dhuruar shume nga te mirat e tua prandaj doja te ta shperbleja me kete dhurate."



Ndersa ibn Mubareku thote: "Sikur te doja ta pergojoja dikend do t'i pergojoja prinderit e mi, sepse e meritojne me shume se cdokush tjeter t’ua dhuroj te mirat e mia. E kjo per arsye se me pergojim njeriu hyn ne hak te tjerit dhe s'ka dyshim se ai do t’ia shlyej ate me te mirat e veprave te veta. Rreth kesaj pyetjeje profeti saws pyeti sahabet dhe u tha: “A e dini kush eshte i falimentuari?" Sahabet thane: "I falimentuar eshte ai qe s’ka asnje dirhem apo dicka per te veshur". Profeti saws tha:

"Me te vertete i falimentuar nga umeti im eshte ai i cili vjen ne Diten e Kijametit me namaz, agjerim dhe zekate, por nga ana tjeter ka ofenduar dhe fyer ne nder dikend, ka ngrene padrejtesisht pasurine e dikujt, e ka vrare ate apo e ka rrahur ate. (
E per keto gjeste) demtuesi i jep nga te mirat e tij dhe nese ato i mbarojne para se t’ia rikthej hakun te demtuarit plotesisht, atehere i merren mekatet te demtuarit dhe i mvishen demtuesit dhe keshtu demtuesi hidhet ne zjarr”. (Muslimi)

Duke u nisur nga keto qe permendem me larte cdo besimtar nga ne duhet t'i mate mire fjalet dhe vetpat e tij, qe mundin dhe shperblimin e tyre mos t'i coj kot sikurse hirin qe e merr era e s’le gjurme.