...ne Shatervan

[Kronisti]

Sa më vjen inati, nuk u dha ne media gjithe ajo rëmujë
Gjatë natës në katër krojet e Shatërvanit nuk rrodhi asnjë pikë ujë
Gjatë gjithë natës kisha etje, kish etje shpirti të vetmuar e kishe lënë
Në ngricat e natës, në akuj me të ftohtin gjithë natën ish nxënë

I ftohtë dhjetori përreth Shatërvanit, i ftohtë mëngjesi zbardhi
E ftohtë kaloi nata, i ftohte para mëngjesit jam zgjuar
Të strukur në mëngjes e gjej shpirtin buzë rrjedhës së Lumbardhit
Me krah te thyer, me frymëmarrje të rëndë e të trishtuar

I buzëqesha ëmbël, dhe e parakalova pa i shkuar pas
I thash vuaj nga të ftohtit, dhe kujto a ishte veç një përjetim
E shikova vëngër dhe e lash le të mërdhihet i thash plas
Pse su veshe më trash kur u nise në shtegtim

[Kronisti]

I thash hënës mos shiko vëngër, pse ke zili
ç'je bërë pikë e pesë përmbi retë e dendura
E s'e sheh sa bukur, Shatërvani ka hijeshi
kur nga krojet rrjedhin dashuritë e çmendura

A s'e sheh sa lirshëm, dendësonhen dashuritë
në shetitoren e jetës, mbrëmbja tek bie
Lakmi ia kanë yjet, lakmi ia kanë galaksitë
tek mbushet hapësira me cicërima dashurie

Dhe dehen çmendurisht koha e hapësira
Kur bie nata në Shatërvan
Mos shiko vëngër oj hënë e mira
çmendu nëse do tjetër s'ke çka bën

[Kronisti]

Per Shatervanin thua te ka marre malli
qe e bart me vete ne trup ne brendesi
" Ujin e Shatervanit e marte djalli
S'rri dot pa te nje here kush e pi"

[Kronisti]

Në këtë çast
Sa shumë do të doja
Të jem poet
E të
Fluturoja
Qetë qetë
Në kopshtin e fjalëve
E t’i zgjidhja
Më të bukurat
E t’i lidhja
Në buqetë
Për ty

Magjinë e ndjenjës
Që ma përshkon trupin
Si gurgullimë e valës
Sa shumë do të doja
Të ta dërgoj dhuratë
Mbështjellur në magjinë e fjalës

Sa shumë do të doja
Ta bëja ndjenjën fjalë
E të ta thoja
Qetë qetë
Si një poet

[Kronisti]

Në jetën tjeter (a) kemi qenë një lule
Në këtë jetë nga farë e saj (a) kemi mbirë dy
Gjembat (a) kanë mbirë në mes
Që të na lënë larg njëri tjetrit - mua e ty

[Kronisti]

Heshtja është ngritur mes nesh mal
Më dhemb në shpirt plaga e vjetër
Shpirti më dhemb veç për një fjalë
Veç një fjalë ma thuaj...s’dua tjetër...

Çka po ndodh me besimin... ku mbet
Më thuaj se jam idealist i pashpresë
Ma thuaj dhe do vijoj të jem një hiq në jetë
Më ëndrrën që në heshtje po vdes

Ma thuaj nje fjalë veç një...
Pas saj le të rrotullohet gjithësia
Një fjal ma thuaj veç një...
Që të prehet në amshim brendësia

[Kronisti]

Po rikthehem
Me plagën e vjetër që kullon dashuri
Po rikthehem me trupin në zjarr
e shpirtin në paqe
Po vij te ti

Po vijë si puhi e lehtë
Që të më ndjesh pran
Po vijë cicërimë në degë
Pran dritares tënde
Po vijë si maragaritar
Në gjoksin tend gjerdan
Në shpirt si zjarr
Po vij

Nga hiri po ngritem
E me forcen e shpirtit po ngjitem
Njenjes…

[Linka_pz]

Postimi origjinal është bërë nga Kronisti

Sa më vjen inati, nuk u dha ne media gjithe ajo rëmujë
Gjatë natës në katër krojet e Shatërvanit nuk rrodhi asnjë pikë ujë
Gjatë gjithë natës kisha etje, kish etje shpirti të vetmuar e kishe lënë
Në ngricat e natës, në akuj me të ftohtin gjithë natën ish nxënë

I ftohtë dhjetori përreth Shatërvanit, i ftohtë mëngjesi zbardhi
E ftohtë kaloi nata, i ftohte para mëngjesit jam zgjuar
Të strukur në mëngjes e gjej shpirtin buzë rrjedhës së Lumbardhit
Me krah te thyer, me frymëmarrje të rëndë e të trishtuar

I buzëqesha ëmbël, dhe e parakalova pa i shkuar pas
I thash vuaj nga të ftohtit, dhe kujto a ishte veç një përjetim
E shikova vëngër dhe e lash le të mërdhihet i thash plas
Pse su veshe më trash kur u nise në shtegtim

Me pelqeu shume ,suksese i nderuar vendas.

[Kronisti]

Nga qielli e vodha një yll të madh
për ta vrarë natën me dritë pagjumsie
Shtatë plumba ia numërova në ballë
e vrava natën me dritë dashurie
...

Me fijet e flokut tënd gërshet
qetë qetë-zbrita nëpër natë
tik-takun e zemrës e shndërrova në sonet
pran ballkonit ta sjellë - serenadë

[Kronisti]

Athua në cilën udhë në cilën jetë u takuam
në cilin shekull...në cilin mot
në cilin shteg udhët na u kryqëzuan
A beson në Zot

[Kronisti]

Nga plagët, nga dhembja i mundur u ndjeva
S'durova dot, për një kohë ika përtej kaltërsisë
Për asnjë çast kokën pas nuk e ktheva
Edhe plagën e nëntë e bëra kurban të dashurisë

Dhe mblodha focë i gatshëm ndjehem
për të t'u rifalur me çmimin e plagës së dhjetë
Mish e gjak toksorësh sërish rikthehem
Shpirtëra që thehen mbetemi përjetë

Lë te thehem edhe një herë, le të vuaj përsëri
Le të bëhem sërish flakë - zjarr, shkrumb e hi
le të mbijë plaga mbi plagë i bëjë ballë zjarrmisë
në netët e pahëna, në ndjekje të yllit të dashurisë

[Kronisti]

Nëpër Damarë të gjakut shtegton
çdo qelize i jep frymë e dashuri
çdo gjë përpara shemb... marshon
tejpërtej mishit, ashtit nëpër brendësi

Rebelohen rruzat e kuqe, rruzat e bardha rebelohen
formojnë murana mbrojtëse, pyesin çpo ngjet
Kush po na sulmon, bedenat po rënohen
Në Kala kush po ngre pushtet

Kaq forcërisht, nga vjen kjo shtrëngatë
habiten forcat mbrojtëse, tek bien pa jetë
Krismat bartnin kumtin në këtë natë
Është ajo...është ajo................ajo vetë


Në hyrje të kalas si emblemë e praruar
Me dritën e hënës, ndezet një shëndan
cep më cep të zemrës së pushtuar
E gjithpushtetshme u ngrite... Muranë

[Kronisti]

Nën shtatë palë rathë të jetës marrë frymë
Dhe s’hetoj fare pranin time në këtë jetë
Në mëngjesin e ri jam si një brymë
Që ka rënë mbi kuptimësinë e pavërtet

Nuk e di a jam a s’jam, sepse s’flet gjë gjendja fizike
Për shpirtin s’ka rrugë le të plas s’ka tjetër
Ti kapërceve skaj Shatërvanit, u ndale pak e ike
Duke e lënë pas rrjedhjen e plagës së vjetër

Vërtet s’e di a jam a s’jam fare sepse asgjë s’ka kuptim
As viti i ri, as i vjetri, as tjetri që do të vjen në rradhë
Hëna, dielli dhe yjet kanë pushuar të jenë ngushëllim
Mungesa jote në Shatërvan është çmimi më i madh…

Çmimi, të cilin e paguaj me mungesë të motivit për të qenë

[Kronisti]

Emblemë shpirtërore






jam i lodhur po s'heq dorë
lapsi është miku im i vjetër
thur këngë e thur këtë kurorë
zërin e zemrës e shkrij në letër
i shkrijë n'fjalë zjarrin e mallin mal
që jeton n'zemër e merr frymë n'fjalë



Unë të thërras ti ik më larg
unë të ndjek pas ti hyn në varg
Unë përsëri të përqafoj
ti edhe në varg
me mua
bën
lojë

[Kronisti]

Bie e bie e bie bora, e bardhë bie nga lartësia
E bardhë së bashku me dritën e një ylli ka ardhë
Nëpër bardhësi e bardhë si dëbora dashuria
Vjedh nga fluskat jetë dhe në mua përplaset e bardhë

Përplasen fluskat e bardha në mua me dashuri
Dhe dëgjohet melodia si në kor
Dëgjohen zërat e katër krojeve që rrjedhin përjetësi...
Sa i bukur i bardhë Shëtrvani, i bardhë me dëborë