...ne Shatervan

[Kronisti]

S’dëshiroj të të dërgoj letër në adresë
S’dëshiroj të më thua se e lexove me detyrim
S’dëshiroj të të dal në udhë si pengesë
Nuk dua as mejdan për dyluftim

Copëza ëndrrash dua të shkëmbejmë
Që të shembura na dalin përpara në kujtime
Qoftë edhe kur të akullta me zjarr na rrëmbejnë
Nëpër soditje, nëpër meditime

[Kronisti]

Kur në shpirt ndjenja rebelohet
Ik nga realiteti në ëndrra gjen prehje
Ti mundohesh po ajo s’robërohet
Shpërthen gjithsesi shpërthen si dehje

[Kronisti]

Në natën me hënë kur yjet bëjnë lojë
Nje mesazh dashurie e dërgojnë në përjetësi
Nëse s’do te kem fuqi të vdes me emrin tend ne gojë
Me të në një pranverë do të rilind gjithsesi

[Kronisti]

Ne djall
Me mall
Po pres

Ne mes

Nje yll
Pa emer
Shtegut te
Rrezve te diellit
Bie nga qielli
E pret...

Ta marre emrin tend...

[Kronisti]

Rrufeshëm u përplas për trupin tim
si shkëndijë drite pas përplasje resh
pas bredhjes së gjatë kaltërsive-fluturim
trupin tim shpirti yt e vesh...

Me dritë të rufeve, me kaltësri të qiellit
me flatra zogjsh, me bardhësi lulebore
me fshehtësi yjesh, me zjarr dielli
me magjinë e ndjenjës përrallore

[Kronisti]

Dhurate hyjnore e te Madhit- je ti
fjala është e para po ska kuptim pa ty

Fjala...para teje...ndjenje dashurie
lekundet si gjethja në vjeshtë dhe bie

[Kronisti]

[FONT='Verdana','sans-serif']Nëpër Damarë të gjakut shtegton
çdo qelize i jep frymë e dashuri
çdo gjë përpara shemb, marshon
tejpërtej mishit, ashtit nëpër brendësi

Rebelohen rruzat e kuqe, rruzat e bardha rebelohen
formojnë murana mbrojtëse, pyesin çpo ngjet
Kush u përvodhë kaq hajnisht, bedenat po na rënohen
Në Kalanë e papushtuar kush po ngre pushtet

Kaq befasisht, nga erdhë kjo shtrëngatë
habiten forcat mbrojtëse, tek binin pa jetë
Krismat bartnin kumtin në këtë natë
Është ajo...është ajo...po ngre pushtet

Me dritën e hënës, ndezet një shëndan
Në hyrje të kalas emblema e praruar
E gjithpushtetshme u ngrite muranë
cep më cep të zemrës së pushtuar[/FONT]

[Kronisti]

Jam fllad pranvere, puhizë e lehtë
pse nuk e vëren
Të përshkoj në trup, valë e qetë
pse nuk e ndjen

Jam ngjyrë Ylberi, mozaik
Pse nuk e njeh
Jam yll qielli që shëndrit
Pse nuk e sheh

Jam rreze dielli, që rrezon
pse nuk të nxen
jam lule prilli, që erë lëshon
te ti pse s' vjen

Jam zjarr që digjet, veç për ty
sepse dua
nga zjarri të digjem të bëhem hi
nën këmbët tua

[Kronisti]

...

Dhe u dogj i tërë trupi, tu fal ty e bekuar
kur atdheu e kërkonte dashurinë
dhe mbet hiri, mbet shpirti i farkuar
që ta bredhë në kërkim GALAKSINë

Stinët venë e vijnë unë mbetem hi
edhe kur pranvera bëhet verë
mishi i robëruar shpirti n'GALAKSI
do na kujtojnë zjarrin plagët përherë

Në pranverë qelin lulet në vjeshtë hidhet fara
lulja farë edhe fryt do të jetë përgjitmonë
e dashur mishi dhe shpirti të ndara
xixa drithërimash s'di amund të dhurojnë

Nëse mjafton hiri si dëshmitar i flakës përvëlim
do të na mbetet shenja në lëkurë veç si kujtim
Ne mund ta lëmë të lirë shpirtin të fluturoj
Por kur të zgjohet mishi nga gjumi do e kërkojë

[Kronisti]

Buzëqeshja jote më mban peshë
Me vlon gjoksi nga ndjenjë e trazuar
E kam shaluar trazimin e jam në shesh
Pas teje Borëbardhë e helmuar

Jam i gatëshëm të kapërcej male
Të udhëtojë edhe përtej detit
Shaluar mbi ndjenjën si në atë shale
Skajeve përrallore të realitetit

I shkoj pas etjes se trazuar
e ndjek ndjenjën kudo që më çon
E kërkoj për ty Borëbardhë e helmuar
Puthjen që nga gjumi të zgjon

[Kronisti]

Jetën e ngyrosim me përrallë
Kur në tehun e mprehtë romantik marshojmë
Diten, kafen e zezë e zbardhim me mall
Me verë në mbrëmje realitetin e mashtrojmë

[Kronisti]

Ate qe e ndjen zemra
S'shihet dot me sy

Eshte perralle
eshte varg
Eshe e gjalle
por larg
nga realja


Ne toke nuk zbret
As perralla as vargu
s'behet realitet

Perjetohen ne cast
dhe ikin ne libra, si te kish qene loje
e na lene ne perballje me realitetin
me gishta ne goje

Duke i lepire plaget...
qe s'mbyllen...

[Kronisti]

Dallgëve
të jetës
përplasem
shkëmbinjëve
e bëhem
më i fortë
çdo orë
Të ndjej
nëpër përplasje
dallgësh
që smë lënë
të të prek
me dorë

[Kronisti]

Kujtimet shihen në sy, të përvëluara, të vrara nga malli shterës
Me frikë shpërfaqen dhe ia zavendësojnë tisin e ftohtë fytyrës
Pranvera nuk vjen gjithmonë me ditën e parë të pranverës
Dimri nga marsi i merr hua ca dite dhe ia shkund trupin natyrës

[Kronisti]

Acar i ashpër më ka ngrirë në zemër
Me re jam mbuluar, nuk më nxeh dot dielli
Sillem poshtë e lartë i humbur pa emër
Në kërkim të yllit që (s)ka rënë nga qielli

Ndjehem i lodhur - qiri i tretur
Acari në mua ka mbjell trishtimin
S’ndalem, në kërkim jam i etur
I zhgënjyer në pritje, pas e le mallkimin

Dhe hapëroj drejt teje e s’më ndal asgjë
Deri të më ndalet fryma dhe të mos jem më
Në netët me hënë e ditët me diell
Të kërkoj në tokë, të kërkoj në qiell

E kur të mbetem pa asnjë fuqi
Kur të më plandosin për tokë plagët
Përsëri e përsëri do të të mbaj në gji
Si gjënë më të shtrenjtë do të të ruaj me xhelozi