Nga libri i POKERIT-PELGRIN I DASHURISË

[pokeri]

Disa nga këto poezi janë nxjerrë nga përmbledhja PELEGRIN I DASHURISË të një autori anonim, me emrin "Pokeri".

TY MALL
Sa shpejt o Zot që fërfëllon
E brishtë sikur një fluske bore
Larg e pandeh, larg e kujton
Vrik e vrik të zë për dore
I kapur si peshk tevona thua
Jetë moj ç’u bëre tinë
Erdhe si flutur ike si ftua
Sikur një tren më fishkëllimë…

[pokeri]

SFINGA IME

Vjen sikur buzëqeshje nga brenga e ndrydhur
Apo sikur fjalë që s’guxon të thuhet
Lule e ndaluar me aromë të hidhur
Breg që gjithnjë ikë o dhimbje qe mbruhet
Ogur i stolisur je vallë, apo ndoshta lajkë
Ngjizur mes perlash mes strallit që djeg
Ëndërr e mëkatit brumosur në flakë
Sfingë e kohës së re, që s’guxoj ta prek.

[pokeri]

YLL ZEMRE

Herë strall herë gacë
Yll që zbret prej qielli
Përplasësh në shuplakë
E ikën pas dielli
Shqetësimin lë pas
E makthin pa fund
Të kërkoj kudo
Nuk të gjej askund
Herë bilbil i malit
Pikaloshe flutur
Fllad i njomë pranvere
Trëndafil i këputur
Ndoshta furtunë dimri
A puhizë verore
Sikur një i çmendur
Pas të ndjeki prore
Herë det i pa anë
Kep i shpresës s’mirë
Kot të kërkoj globit
Në vargje ke hyrë.

[pokeri]

TY
Larg prekjes sime je, larg edhe unë jam,
Unë pelegrin i dehur që grish dashurinë
Merre zemrën time, të madhe e kam
Të paktën për një ditë, apo për një stinë!
Udhëve të lodhura qe s’i gjenë në hartë
Rastis t’më takosh, si flas me vetëvetën
I dehur nga malli, nga fjala e zjarrtë
Jeta është e bukur, pse s’e jetoj Jetën?
E dij se do të gjej, ty magji e universit
Si hënën e lodhur në prak të mëngjesit.

[pokeri]

TE PORTAT E ZEMRËS

Loçka ime e vuajtur, Ti mall i përndritur,
Uratë hyjnore mbështjellë me përgjërime,
Me krahët engjullor nga qielli ke zbritur,
Te portat e mbyllura të zemrës sime.
Unë heshtem pa frymë, nuk ndjehem i gjallë,
Rënduar nga pesha e trokëllimës në derë
I etur për një puthje, vetëm për një fjalë,
Jam dimër i acartë, apo jam pranverë?
E ndjej ardhjen tënde si dhuratë të Zotit,
Si kristal i bardhë, në pikën e lotit.

[pokeri]

DASHURI E PARË

Erdhe padiktueshëm
Në shtërngim dore
Në ledhatim flokësh
Ishte vjeshtë me përshpërima
Unë dridhesha në erë
Fjala në buzë të dridhej Ty
Papandehur erdhe
E mbete përgjithnjë
E para dashuri..

E sa çaste të tjera erdhën
Rrodhën vjeshtat sikur një përrua
Me shtërngime duarsh të njoma
Ledhatime flokësh në erë
Sa të rrahura zemrash me shqetësim…

Po vjeshtë e përshpërimave
S’u kthye dot asnjëherë
Ai cast i virgjër
Në mua mbeti i mbyllur me dry
Dhe Ti
E para dashuri.