Nga libri i POKERIT-PELGRIN I DASHURISË

[pokeri]

RINGJALLJA

Unë të pres me shpresë
Në kopshtin me kangjela
Të më vish nga larg
Të më mbash për dore
O çast i ringjalljes
Vezullimë hyjnore
Dhe jetën mandej
E pikturoj lehtë.

Në pëlhurën e bardhë
Do të gërvisht peneli
Diku nga një skaj
Do t’më përshëndes njolla
Vetëm të të prek
T’i ndjej duart e buta
Drithërimat e holla

Se jetën e pikturoj lehtë
Posa të ringjallem
Në kopshtin me kangjela.

[pokeri]

NË ALBUM

Ku mbetën mëngjeset
E zhurmshme
Gjallëri e nxitim përplot
Ato dallgë dashurie
Që mbërthenin me vrull
Ato vajza të heshtura
Sikur guacat
Me fjongot blu në gërsheta
O Zot
Ku iku jeta?

Nga tretën djelmoshat
E ngarkuar me halle
Që shkriheshin në këngë
Ringjalleshin në valle?

Herë të qullur
Herë të bërë shkrumb
Tok me kujtimet
Hynë në album.

[pokeri]

MËKATI IM

Të ndjej si një heshtje
Dëshirë të plagosur
Si mëkat të madh
Si ankth të pasosur
Më shikon me mall
Apo me dyshim
Nuk e kuptoj dot
Ti mëkati im!?
Të ndjek si në mjegull
Fytyrën që të tretet
më humb para syve
Asgjë më nuk mbetet
Mandej të vij prapa
Pa ditur nga shkove
Zemrën përcëllon vapa
Pa krih vallë, fluturove?
I përshpëris vetës
Ç’po ndodh vallë me mua
Pse më zhbëhen gjërat
Ëndrra më zë në thua
Papritmas rishfaqesh
kujtimin ma trazon
Natës ia vjedh gjumin
Ditën ma trishton
Dhe brenda kokës sime
Më sillesh vërdallë
T’kërkoj n'katër anët
Ti nuk shfaqesh përballë
Kur kthehem mandej
Në botën që e prek
Them- ky është mëkati im
Si hije që më ndjek.

[pokeri]

DASHURIA

Kur mbarojnë fjalët t’rrëmbën ajo valë,
Kur ndjehesh pa shpirtë, ndërsa je i gjallë.

Kur dritëz e fshehur vjen në mugëtirë,
Thua vetmevete sa bukur sa mirë.

Kur fryma në gjoks shtërngon shqetësim,
Kur ndjehesh i kapur si zog pa shpëtim.

Në pellgun e ëndrrës kur të hedh stuhia,
Zot i gjithë botës, të duket vetmia.

Kur e kërkon emrin e zgjimit të ri
Thua me ngurrim-Kjo është dashuri…

[pokeri]

UNË JAM JASTËKU YT

Kur bie në shtratin e ftohtë, pa njeri pranë
Me afshin e strukur brenda që djeg e përvëlon
Rrotullohesh prore nga njëra, në tjetrën anë
Veç gjumi nuk vjen dot, si shpresa vonon.

Orët rrjedhin e nata ikën tutje, drejt agimit
Ti syhapur shikon terrin, me të lodhurat bebëza
Në shtratin e pështirtë si qivur i trishtimit
Krejt papandehur, përnjëherë t’zë lemza.

Po, jam unë, diku në skajin tjetër të botës
I zgjuar si lugat, që emrin ta thotë me zhurmë
Që shikon vetvetën thellë, në fund të gotës
E cila sakaq bie në tokë, e zhduket pa gjurmë.

Sa breza kohorë na ndajnë, ç’largësi mes nesh
E megjithatë emrin tënd e shqiptoj nëpër fyt
E vjen te ti fjala, si një përshpërimë ne vesh
Flej zemra ime e bardhë, unë jam jastëku yt.

[pokeri]

[pokeri]

[pokeri]

GARDA DARDANE

Derisa groposën
me makina të rënda
Shkelën mbi varre
E shekuj
E hynë
Në mbretërinë tuaj
Të heshtur.

Kafkat me helmeta
E ruanin lashtësinë.

Mandej nga Beogradi
I sollën disa arkeologë
Me syze të përlyera
Mjekra të thinjura.

Derisa gërmuan ngadalë
U zhytën në lashtësi
Rreth tyre kurreshtja jonë
Qe rritej si një fëmi.

Kur njëri nga arkeologët tha
- Luftëtarë sllav mesjete
Ne u hodhëm me një fjalë
Si kor i ushtruar
Garda Dardane, Garda Dardane.

Mëkat,
Mëkat që nuk flisni.

Derisa groposën me makina të rënda
Shkelën mbi heshtjen tuaj
Dhe mbi dhembjen tonë.
(1992)

[pokeri]

SHQIPTARËT

Në kohët e moçme kur ndeshej lëngata,
Shqiptarët nga mali vërshonin me shpata.
Se prej nga vinte e bënte nam të zi
Që nga Iliria e lashtë, e deri në Arbëri.

Po kohët ndryshuan, ndërroi edhe moti,
Neve ende me lëngatë, na gostitë Zoti.
Veç shqiptarët e sotëm, nuk janë si dikur
Tani ballë lëngatës, kanë grushta dhe gurë.
(1990)

[pokeri]

SHPATA

Kur agonte dita, derisa ngrysej nata,
Gjithë ditën e lume na shkallmonte shpata.

Shpata vringëllonte në dorë të barbarit,
E koka ishte rëndom e shqiptarit.

Me stinë me vite, me shekuj shumë,
Kokat në kamare, gjaku rrjedhte lum.

Shpata prente e nuk thoshte boll,
Bile koka e mëdha i çonin në Stamboll.

Edhe sot, shpatë e huaj pret e pret,
Në fund të shekullit njëzet.
(1996)

[pokeri]

MARATHONOMAKU

Ti njeri i bekuar, që vrapon vrapon,
Pse nuk e hedh hapin dhe pak nuk shpejton?

Nisur nga Antika, vë vedin në sprovë
E shekuj të tërë të presim në Kosovë.

Kurora dafinash e lule në cak,
Ti eja më shpejt, Ti ngute atë hap.

Që nga Kastrioti, ajo stinë lavdie,
S’kalove këndejpari, Ti lajmëtar lirie.

Eja pra o trim, eja mos u druaj
E shporrëm robërinë, Fituam na thuaj.
(1997)

[pokeri]

ROBËRIA

Më në fund po mbaron
Po fundoset në pellgun e gjakut
Mos e shpëtoni, ju lutem.

[jadore]

Postimi origjinal është bërë nga pokeri

ROBËRIA

Më në fund po mbaron
Po fundoset në pellgun e gjakut
Mos e shpëtoni, ju lutem.

.(.. kerkoj ndjes per nderhyrje mes vargut poetik .kerkoj edhe ndjes qe nuk mund te matem me fjalet e poezis .,qe te pershkruaj vlersimin tim ne te njejten nivel.....por )

.....por akoma deri me tash ,nuk me ka rastesis te lexoj diqka ,kaq ,mjeshterisht te perpunuar ,qe nje epoke ne vete , te kete permbledhur me keto fjale kaq demethense....

(nuk di qe ka fjale me te lart, se kjo...)-- Respekt per Autorin ....

[pokeri]

Postimi origjinal është bërë nga jador

.(.. kerkoj ndjes per nderhyrje mes vargut poetik .kerkoj edhe ndjes qe nuk mund te matem me fjalet e poezis .,qe te pershkruaj vlersimin tim ne te njejten nivel.....por )

.....por akoma deri me tash ,nuk me ka rastesis te lexoj diqka ,kaq ,mjeshterisht te perpunuar ,qe nje epoke ne vete , te kete permbledhur me keto fjale kaq demethense....

(nuk di qe ka fjale me te lart, se kjo...)-- Respekt per Autorin ....

Falemnderit. I zënë pak ngusht (sepse nuk jam mësuar të më
bëjnë shumë komplimente), më duhet të shtoj vetëm këtë.
Poezia, (si gjini letrare) dhe porosia që përcjell një autor, ka kuptim
vetëm atëherë kur arrin në adresë të duhur. Kur arrinë te lexuesi i
cili e zë atë fluidin krijues, që shpesh herë befas del nga kthinat
më të ndjeshme të shpirtit.
Poezisë i jep kuptim lexuesi! Pa të, ajo është një klithmë e shurdhër
e atij që e krijon (e nxjerr nga mikro-universi i vet).

Gëzohem që këto vargje modeste e kanë gjetur lexuesin e vet.
(Në këtë rast lexuesi, ka një kuptim shumë më sublim dhe më të
gjërë).
Falemderit edhe nje herë.

[pokeri]

IKJA

Je magji a trill i ndrydhur
ti moj ndjenja fuqiplote
që më mban këtu të lidhur
derisa ikë nga ikja jote?

Ndoshta je shkumë e trazuar
që shkrihet e bëhet pikë
përtej valës së dallgëzuar
që godet bregun, pastaj ikë!?

Je çfarë je, dot s'e kuptoj
Ti ëndërr që zgjohesh me frikë
unë i krisuri çfarë premtoj
në vend tëndin, unë të ikë...

Është shpërfillje e kësaj bote
të ikësh nga ikja jote...