Shën Valentini

[Kaqanikasja]

Postimi origjinal është bërë nga Peja-Boy

Paj une skom pas por spo em vjen Inati , e po shpresoj mos vitin tjeter po lun najsend nga ana jote :p

A pse nga ana imeeeee spo te kuptoj

[Zero Cool]

SHËN VALENTINI - DITA E TË DASHURUARVE


Dashuria merr trajtën e secilës zemër...

Si çdo festë tjetër, përmes së cilës manifestohen ndjesi gëzimi: buzëqeshje, përshëndetje, përqafime, dhurata e urime me mesazhe nga më të ndryshmet, edhe 14 shkurti - "Dita e të dashuruarve" apo "Shën Valentini", frymon po në këtë madhështi ndjesish. Ndoshta më të veçantë e bënë këtë ditë emocioni më i fuqishëm që mund ta përjetoj njeriu, ndjenja më e thellë, më e zjarrtë dhe më e pastër, çelësi universal, çelësi magjik për të gjitha dyert e jetës njerëzore që quhet - DASHURI.

Të gjithë e dimë se jeta pa dashuri është e mjerë. "Aty ku mungon dashuria, lëshon rrënjë mjerimi" - thotë një urti. Jeta pa dashuri i përngjanë konturave të një strukture boshe. Dashuria e përmbush atë, i jep formë, elasticitet, ngjyra të gëzuara, shkëlqim të artë... frymën hyjnore. Dashuria pra, i jep kuptim jetës, ngjall shpresat, nxit motivin, ndez në botën tonë të brendshme impulsin e pashuar të energjisë, energji e cila depërton deri në poret më të imta të qenies sonë, duke na rrëmbyer trupin dhe shpirtin... me një fjalë: dashuria është perlë e lumturisë! Dhe në këtë kontekst, nuk mund të shkruhet për dashurinë e të mos përmendet edhe i shenjti, Shën Valentini, i cili njihet në tërë rruzullin tokësor si “pajtor i të dashuruarve” ose “mbrojtës i dashurisë”. Edhe pse u ndoq, u persekutua, u burgos e në fund ju pre edhe koka, ai për asnjë çast nuk u pendua, nuk u përul, nuk u ndal së predikuari dashurinë e cila duhet të bëjë folenë në zemrën e gjithsecilit.

14 shkurti i vitit 270, dita kur u ekzekutua Shën Valentini, u rikthye në ditë përkujtimi për të, duke mos u zbehur shekuj me radhë dhe duke u festuar deri në ditët tona si “Dita e Shën Valentinit” apo “Dita e të dashuruarve”.

Pse bash “Dita e Shën Valentinit” apo “Dita e të dashuruarve”?

Pavarësisht se kjo festë shpeshherë lakohet në konotacion religjioz, disa duke e përvetësuar, të tjerë duke e gjykuar, mesazhi i saj, megjithatë, mbetet hyjnorë. Dashuria nuk ka përkufizime! Ajo nuk është produkt e as pronë e asnjë komuniteti fetar - ajo nuk mund të përvetësohet... dashuria është ndjenjë - NDJENJË HYJNORE andaj i takon secilës qenie që frymon në këtë hapësirë të lirë të universit të pafund.

Shumë legjenda qarkullojnë për këtë ditë. Disa nga elemente e këtyre legjendave që kanë udhëtuar ndër shekuj deri në ditët tona, kuptohet, se kanë pësuar ndryshime me kalimin e kohës, që shpesh krijojnë edhe konfuzione. Mendohet se kjo festë ka rrënjë pagane. Ka filluar të kremtohet nga romakët e lashtë, kur ata akoma nuk ishin të krishterë. Dita e dashurisë konsiderohej prej tyre si ditë e veçantë dhe festohej në mënyrë madhështore. Dashuria tek romakët pagan ishte e drejtuar, me nderimet dhe respektin më të lartë, për zotin e tyre. Gjithashtu, sipas kalendarit romak, muaji shkurt konsiderohej si arritja e pranverës ose stina e rilindjes, dhe në këtë muaj, e në veçanti kah mesi i tij, fillonin festimin me ceremoni të ndryshme, në mesin e të cilave bënin pjesë edhe ritet e kërkimit të fatit mes të rinjve përmes formave të lloj-llojshme, ose thënë ndryshe, përmes "lotarive" të dashurisë, nga ku edhe krijoheshin bashkime, fejesa të cilat përfundon me martesë.

Me kalimin e kohës, kjo festë pësoi ndryshime dhe u emërtua si festa e "Shën Valentinit" ose "Dita e të dashuruarve", bazuar në legjendën e mëposhtme. Megjithëse edhe kjo është kontestuese, pasi janë disa versione në qarkullim ku përfolën disa persona me këtë emër (3 sipas Enciklopedisë Katolike, me të njëjtin emër, të tre martirë të cilët u ekzekutuan po në të njëjtën ditë - me 14 shkurt 269…!), unë e përzgjodha këtë tregim si versionin më të besueshëm për këtë ditë:

Mendohet se Shën Valentini lindi kah fundi i shekullit të 2-të dhe ishte peshkop në Interamna (sot: Terni) të Italisë, deri më 14 shkurt të vitit 269, kur edhe u ekzekutua nga perandori Claudius II (Marcus Aurelius Claudius). Thuhej se ai kishte një kopsht shumë të bukur për të cilin përkujdesej me plot pasion. Ai nuk i pengonte kurrë fëmijët e rrethit që të loznin brenda tij, bile, herë pas here, dilte në dritare për t’i soditur ata dhe për ta ndjerë sadopak gëzimin dhe harenë e tyre fëmijërore. Para se të binte muzgu, ai zbriste në kopsht dhe të gjithë fëmijëve që loznin aty, ua dhuronte nga një lule me këshillën që t’ia dërgonin prindërve si shenjë respekti e dashurie që kishin për ta. Mendohet se këtu e ka burimin edhe shkëmbimi i dhuratave të vogla, të cilat edhe sot u jepen personave të dashur, sidomos nënave.

Derisa Shën Valentini po përkujdesej për kopshtin e tij, i dëgjon dy të rinj, të fejuar, teksa po ziheshin mes veti. Ai u del përpara me një trëndafil të kuq në dorë dhe me një pamje të qetë e rrezatuese, ia dhuron të rinjve atë, duke kërkuar nga ata që ta shtrëngojnë që të dy bishtin e tij, dhe me këtë i shpalli ata si persona të martuar. Ky veprim i Shën Valentinit, si me shkop magjik, ktheu paqen mes këtyre dy të fejuarve dhe forcoi dashurinë mes tyre. Fjala u përhap shpejtë dhe njerëzit filluan të vinin tek Shën Valentini për ta bekuar martesën tyre. Meqë në atë kohë, perandori Claudius II, kishte ndaluar me urdhëresë fejesat dhe martesat, shkaku i luftërave, Shën Vlentini burgoset dhe dënohet me vdekje.

Supozohet se kjo është edhe arsyeja që në festën e Shën Valentinit ndihet çdo kund aroma e këndshme e trëndafilave si simbol i dashurisë ndërmjet të fejuarve, burrit e gruas, dashurisë ndaj njerëzimit, dashurisë ndaj Zotit.

Derisa Shën Valentini qëndronte në burg mendjen e kishte tek fëmijët dhe dashnorët e rinj. Ai iu lut Zotit me një kërkesë, dhe Zoti ia plotësoi atë - ia dërgoi dy pëllumba. Dy pëllumbat u bënë bartësit e mesazheve të dashurisë. Në qafën e njërit pëllumbat ishte lidhur edhe një çelës. Ishte çelësi i “kopshtit të dashurisë”.

Me kalimin e shekujve, zemra, trëndafilat e kuq dhe pëllumbat u kthyen në simbol më të preferuara për ta shprehur ndjenjën e dashurisë. Edhe sot e kësaj dite, zemra, trëndafili i kuq dhe pëllumbi paraqesin simbolikën më sublime, jo vetëm për dashurin romantike, por edhe për mbarë dashurinë njerëzore.

Festën e Shën Vlanetinit nuk duhet kuptuar vetëm si festën e të rinjve, festën e të fejuarave, por si mrekullinë e quajtur DASHURI. Dashuria nuk është e limituar, nuk ka përkufizime, nuk njeh moshë... nuk njeh status... Dashuria është dhurata më fisnike e Perëndisë në të cilën gjendet paqja hyjnore, andaj nuk duhet veçuar në këtë festë edhe zemrat e vetmuara. Në këtë kontekst dua ta përmend shkrimtaren dhe regjisoren e madhe franceze, Marguerite Duras që shkruante: "Unë jam gjithmonë e dashuruar në një ide, në një frymëzim, në një mundësi..." Çdo formë e dashurisë është pjesë e pandarë e procesit jetësor dhe ushqim më se i domosdoshëm për shpirtin njerëzor. Nuk është e rëndësishme se çfarë dashurie kultivojmë, e rëndësishme është prania e elementit të saj me të gjithë fuqinë dominuese që nuk është kurrë e tepërt për qenien hyjnore. Shumë bukur e ilustron këtë D. Demaku përmes një aforizmi ku thotë: Në botë mund të ketë tepër urrejtje, tepër vuajtje, tepër mjerim, por kurrë nuk do të ketë tepër dashuri. Dhe vërtet, kjo botë e stërmbushur me urrejtje, vuajte e mjerim, ka nevojë për shumë më shumë dashuri.

Prandaj, festimi i 14 shkurtit - "Ditës së të dashuruarve", përmes një dhuratë simbolike, qoftë edhe përmes një puthjeje të vetme, le t'i sjell zemrave dhe shpirtrave të të gjithë qenieve njerëzore pakë ngrohtësi, pakë butësi, pak bukuri, pak siguri... dhe shumë, shumë dashuri, duke i lënë anash, ose harruar, bile për pak orë, ngarkesat e përditshmërisë përplot me strese, ndjenjën e shëmtuar të zemërimit, mërisë, zilisë, xhelozisë...

"Dashuria është si ajri i pastër, sa herë merr frymë njeriu, e freskon trupin e vet".

[Zero Cool]

Sa mirë do të ishte ta krijojmë një Ligj të Buzëqeshjes në jetë! Një ligj me tepër se sa i mirë! Do të harkoheshin shumë ura mirësie, dashurie, bukurie... e nën këto do të rridhte pastërtia, dashuria, ngrohtësia shpirtërore... dhe do e mbante gjallë dhe respektonte vetëdija e mirë njerëzore.
Mbështetu në BUZËQESHJE!... Një nevojë e imja, por, jo vetëm e imja, besoj e secilës qenie njerëzore në këtë univers. Buzëqeshja! Sa herë që e dhurojmë dhe e marrim provon shumë dallgë ngrohtësie, dashamirësie, e pastaj neve na mbetet që shpirtin tonë ta përkundim në këto dallgë jete edhe pse jetëshkurtra por, tepër, tepër të këndshme. Gjithçka kur vishet me këtë ndjenjë të bukur krijon tërësinë e shijeve me plot ëmbëlsi mjalti...

Në shumë momente jete, edhe pse ndoshta në mënyrë jo shumë shprehëse provohemi nga dy impulse të kundërta brendapërbrenda nesh në vazhdimësi: Në njërën anë, një çiltërsi e thellë, me e thellë se sa vet çiltërsia, e në anën tjetër, prirja tjetër për ta fshehë nga të tjerët atë gjendjen tonë të vërtetë shpirtërore që e përjetojmë në shumë situata jete dhe atë me një buzëqeshje... shpesh këto i bëjmë për të mos e parë një lot të rrjedhë, për të mos e dëgjuar një thyerje... për të mos e ndjerë një dhembje pa zhurmë!!! Sa herë që në jetë gjërave ju falim pak më shumë besim, kur i trajtojmë me më shumë kujdes njerëzor, kur i dhurojmë më shumë kuptim se sa kohë, atëherë formësohen ylbere ndjesish nga më të këndshmet për t’u nisur me vrap drejt më të bukurës, më thelbësores së gjërave, drejt më të mistershmes, drejt më të pashpjegueshmes!...

VULLNETI... po pra - vullneti, ai na mban të gjallë në këtë jetë! Ai bashkëpunon me SHPRESËN! I japin puls jete veprimeve tona, e thellojnë gjakftohtësinë në momente tensioni, i japin fuqi vendosmërisë, këmbënguljes sonë për ta sfiduar jetën edhe atëherë kur pengohen dhe nuk përkrahen ndjesitë tona... Këtu pra, në vullnetin e mirë qëndron MADHËSHTIA, qëndron QETËSIA, qëndron DASHURIA... Në vullnetin për të admiruar, adhuruar, simpatizuar, dashuruar, dhuruar, gëzuar, lumturuar njerëzit që na rrethojnë, atëherë, vërtetë jeta do ta kishte emrin BUZËQESHJE! Në vullnetin tonë të mirë që të dhurojmë dritë ma të ndritur se sa drita!!!...

...Me këtë letër të pashkruar por, të lexuar nga unë në mendje, po vazhdoja të ecë rrugëve të qytetit tim i vetmuar. I vetmuar në ato orë të mbrëmjes. Iku edhe një ditë! S’po më lente rehat mendimi: jam lodhur!... Ashtu edhe ndjehesha pastaj - i lodhur! ”Ne jemi rezultat i asaj që mendojmë!” Ashtu e kam lexuar diku në literaturën inspirative dhe është shumë e vërtetë kjo. Derisa ecja rrugëve të ndriçuara, në një moment gjithçka përreth u shkri në terr të plotë... ikën dritat! I gjithë qyteti im u pllakos nga muri i heshtjes. Ishte kjo tashmë rutinë e krijuar që sa vite me radhë... por, unë po vazhdoja të ecja dhe nuk po vëreja asgjë. Në fakt nuk kisha vërejtur asgjë përreth edhe kur hedhja hapat nën ndriçimin e dritave në rrugën e kaluar që sa vite! Gjithçka më parakalonte pa e vërejtur... Unë nuk isha aty në atë kohë - po mungoja në ato momente! Isha i harruar duke rikaluar nëpër copëzat e kësaj dite që iku në pakthim: Çka i dhurova kësaj dite që iku? Punë, përkushtim, seriozitet, respekt, pakëz ankth, shqetësim! Të gjitha këto! Po, çka ndodhi me buzëqeshjen time?!!!... Çka?

Buzëqesha! I dhashë këtij momenti një buzëqeshje. E shkriva këtë moment në buzëqeshje. I dhashë emër! Buzëqesha në këtë moment vrapi jete. Pse mos ta kem si pushimore buzëqeshjen? U ndala të paktën për një moment nga ky vrap. Po si jam harruar në këtë vrapim?! Si, dhe pse nxitoj kështu dhe në këtë mënyrë?! Çdo ngjitje sjell ankth, shqetësim, stres... Atëherë, pse i zgjedhim këto ngjitje shkallësh, kur e dimë se atje lart gjejmë re ankthi të përziera me dromca e grimca stresi, e pastaj do thellohet ftohja e ngjyrave... rriten distancat... PSE? PSE? Apo ndoshta na tërheq gjithëherë ajo e paarritura?! Gjithëherë dëshirojmë ta prekim të paprekurën, të arrijmë të paarriturën... Gjithherë jemi në kërkim të diçkaje, e asnjëherë të kënaqur me atë momentalen! E po, kjo është natyra njerëzore, apo qëllimi i vet jetës është që të kesh qellim! Gjithherë jemi kërkues!... sepse realizimi shpesh sjellë edhe ndjenjën e ngopjes, e kjo ndjenjë sjellë monotoni pastaj, andaj luftojmë, nxitojmë, vrapojmë të merremi me diç tjetër, të kërkojmë e të harrohemi në atë kërkim. HARROJMË se numërimi drejt perëndimit ka filluar që nga frymëmarrja e parë! Harrojmë se një ditë ne vet do të jemi të harruar nga vet harresa...

E di! E di se kam munguar edhe unë një kohë të gjatë! Kam qenë i pranishme diku tjetër me gjithë qenien time. Aty kam vërejt çdo detal! Aty në atë kohë kam qenë plotësisht... i plotë, i koncentruar, i përkushtuar! Duke u munduar ta zgjidhë të ngatërruarën, ta vendos të pavendosurën, ta zgjidhë të pazgjidhurën, ta zvogëloj të akumuluarën. Por, më duhet të të them se edhe po vazhdoj të jem ende aty i pranishëm. Atëherë, sigurisht se duhet të mungoj diku!

Po SOT ku jam?! Prapë filluan “ llogaritjet”... prapë, mendimet s’më lënë rehat!
Jam para një realiteti që s’e kisha pikturuar asnjëherë më ngjyrat e ëndrrave të mia. Jam para asaj që të tjerët e dëshiruan, e larg asaj që unë e dëshirova. Mirëpo, një duhet ta di dhe e di: se NUK GUXOJ asnjëherë të humbas e të harrohem nëpër këtë vorbull jete, nëpër të cilën po kaloj, por duhet të vazhdoj, të ngritëm mbi të, t’i bart kudo që shkoj ngjyrat ma të gëzuara të jetës e të shkoj në pikëtakimin tim me vijat, fjalën e bukur, ngjyrat, frymëzimin artistik... të mos e lë imagjinatën në letargji. Pikërisht aty është buzëqeshja ime, aty është frymëmarrja ime, aty takohem me hënën, yllin, diellin, lulen, ujëvarën, ylberin, nektarin.... me shkëlqimin e jetës sime!...

E po çdo njeri në këtë vrap jete lidhet për diçka! Çdo lidhje kërkon energji apo?... Por, për gjithë këtë energji, akumulim energjie, rigjenerim energjie... duhet më shumë kuptim, më shumë përkushtim, e jo më shumë kohë!

Kjo tingëllon sikur një zgjedhje. A zgjidhen gjërat me vet veprimin e zgjedhjes?! A e kam zgjedhur unë se, ku duhet të mungoj, e ku duhet të jem i pranishëm? Atëherë, kjo tingëllon si: Të zgjedhësh, është moszgjidhje njëkohësisht!!! Por, a mund të jem edhe KËTU edhe ATJE në të njëjtën kohë?! Prishet tërësia ...apo? Por, unë në fakt e kam bërë zgjedhjen. E kam bërë një kompromis: Atje veprojë me mendje, arsye... e këtu veproj me ndjenja!...

Oh, Zoti im, Ti që me dashurinë tënde e mbush shpirtin tim, sa shumë kam nevojë për pak pushim, për pak paqe, për pak heshtje! Shumë ma shumë se sa shumë!

Në këto momente vrapimi jete, nuk dua të dëgjoj as edhe një tingull zhurme!. Dua të heshtë në heshtjen time, dua të jem vet paqja në paqen time, dua të prehem në pamendim, dua të nxitoj për të pushuar, dua të buzëqeshë në qeshjen e zemrën sime!

U takuam me buzëqeshje, e po ndahemi prapë me buzëqeshje.
O njerëz të mirë, mos harroni : MBËSHTETUNI NË BUZËQESHJE.
Ju lutem!

[YanYan]

A nuk e keni marr vesht se eshte kancelu Shen Valentini kete vit?
14-02-12=0


Pa shaka tani, mu me duket feste komerciale. Kush duhet, ka "Shen Valentin" cdo dite!

[Albonita]

Ohh sa menzi po pres ket dite..vec kuj kam mi dal perpara bre , ani ter viti dashuri kam me shkua edhe kam pse ta festoi , ehe

[Zero Cool]

Edhe fb po rren tybe (nashta, nshata veq s`besoj)

[Zana_ch]

Postimi origjinal është bërë nga Zero Cool

Edhe fb po rren tybe (nashta, nshata veq s`besoj)

menova mos eshte far 5 liresh more .......hehehehehe


lumi ajo per dhuraten koka e bukur

[emine]

ihaaa pse mi keni shly postimet

[LaDy_Diaspora]

Katërmbëdhjetë shkurti shënon ditën zyrtare të dashurisë. Legjenda e ditës së romancës i ka rrënjët në legjenda të ndryshme që kanë mbijetuar në epoka. Por sot kjo festë nuk do të kishte kuptim pa dhuratat dhe mesazhet e dashurisë. Rastet për dhurata janë pa fund gjatë gjithë vitit, prandaj kjo ditë kërkon një të veçantë, të pamenduar nga askush më parë.

Urime Shen Valentini të gjithë të dashuruarve! Paqit dashuri, respekt, mirëkuptim dhe lumturi gjatë gjithë jetës!

[Diana007]

Une cdo dite e kam Shen Valentin ,,, andja nuk me duket edhe aq intersant

[Zero Cool]

14-2-12 = 0 (s`ka shën Valentin)


"He loves me, he loves me not"

"She loves me, she loves me not"

[Murgesha]

Paska vdek dashnia per ket vit

Kujtoj vitet tjera, sa e sa urimet baheshin ne ket dit e sot krejt e shukatur ha,hahahaahahahaha

[Antika]

Postimi origjinal është bërë nga Murgesha

Paska vdek dashnia per ket vit

Kujtoj vitet tjera, sa e sa urimet baheshin ne ket dit e sot krejt e shukatur ha,hahahaahahahaha

More le tevdes dashnia, e rrofshin te dashuruarit se me tute ! :D

[Murgesha]

Postimi origjinal është bërë nga Antika

More le tevdes dashnia, e rrofshin te dashuruarit se me tute ! :D

Mos u tut Antika, te dashuruarit gjall jan a dashnia koka fut shta pash ne dhe

[lovely]

Mos u gutni oj gra, dashnija o kan n pune

Dikush tha, Dashurija nuk osht veq per ciftat, po per te gjithe qe dashurojne ;)

Urime kjo dite iu kofte, i madh e i vogel, e dashuroni sa t muni, qka t muni, se dashnise kush sherrin nuk ia ka pa deri dje Per sot nuk iu garantoj hahahahaha