Nderi i Kombit At Zef Pllumi

[Drinni]

Autori i lajmit 24 ore 03/07/2006

Presidenti i Republikes, Alfred Moisiu i dorezoi sot At Zef Pllumit, ketij personaliteti ne fushen e kultures dhe letrave shqipe, dekoraten e lart" Nderi i Kombit".
Ne ceremonine e dekorimit, Presidenti Moisiu mbajti fjalen e rastit, ku theksoi faktin se shoqeria shqiptare ka nevoje vlerat me te çmuara te saj dhe bartesit e tyre ne kohen e duhur, kur keto njerz te shquar jan ende ne mesin ton duke dhene parreshtur e me perkushtinm kontributin e tyre te vyer.

Kreu i shtetit vleresoi lart At Zef Pllumin, "si perfaqesues te pasuris kulturore e njerzore,si nje institucion te vertete, qe i rezistoi regjimeve dhe kohrave me te veshtira dhe si simbol i qytetarit lire, vizioni i te cilit frumezohet nga vlerat evropiane", Njeherazi, Presidenti Moisiu nenvizoi rendesin qe ka njohja e brezit te ri me krijimtarin e At Zef Pllumit, si nje pasqyr e çmuar memorie e kultures sone kombetare, per te mos lejuar ne ket menyr rikthimin e diktaturave ,ne te gjitha formate tyre.

Nga ana e tij, At Zef Pllumi u shpreh se pranon kete nderim me deshir, si nje shenje qe sot e prapa nuk do te kete me cenzure e dallime krahinore, fetare e ide, qe e coptojn kulturen shqiptare dhe si nje shenje e unitetit te kesaj kulture gjate shekujve.

Te pranishem ishin edhe personalitete te tjera te mirenjohura te kultures dhe publicistikes shqiptare, nder ta shkrimtari i shquar Ismail Kadare dhe kryetari i akademis se shkencave Ylli Pop

[Psikologu]

Lajm i gezuarë dhe vendim i lartëvlersuarë për At Zef Pllumin.
Kam pasurë rastin qe disa here të e takoj edhe ne anen private dhe të jem shumë afer me ketë njeri të urtë.
Për herë të parë e kam takuarë ne Tiranë ne vitin 1997.
Si nxenjes i At Gjergj Fishtes , i nderuari At Zefi , kishte kaluarë shumë kohë neper burgjet komuniste .Kam berë edhe shumë enqizime të cilat me endje i ruaj dhe i kam , qe dikur do ti paraqiten edhe kohes .
Art Zef Pllumi , në vepren e tij Rrno vetem me kallxue , shkruan fare mirë për gjerat dhe ndodhitë ekohes , por për keto të gjitha ndodhi , do të me tregonte vetë para botimit të librit , do të me rrefente për hudhjen e eshtrave të At Gjergj Fishtes dhe gropimit rrethë e perqark kishes që të i gjinden eshtrat e Homerit shqiptarë At Gjergj Fishtes , i cili gjindej më largë i vorrrosurë sesa ne vendin ku ishte kryqi i vendosurë.
Ne kishen e Shna Ndout ne Tiranë , do ta takoja At Zefin ne kushte të veshtira të jeteses , në një vend të kishes që sihte aq e varfer për nga shikimi dhe vizita , por e pasurë me shumë dokumentacione , histori dhe kontribut.
At Zef Plllumin do të e kontaktoja shpesh deri ne ditet e sotme , sidomos edhe ne kohen kur ishte ne spitalin e Itali qe ishte pak i semurë.
Dashuria e tij për të terë Shqiperin , por edhe për vendlindjen e tij Lac , ishte aq shumë e madhe dhe e shtrenjet.
Ne shkrimet e tij në revisten Hylli i Drites , At Zefi do të vazhdonte rrugen e tij për botimin e kesaj reviste kulturore dhe shkencore që nga dikush dikush do të quhej edhe si revistë katolike , por qe nuk kishte të bejë asgjë me qeshtjen fetare , vetem se ishte dhe eshte burim i të se vertetes.
Fal nderes dhe punes të njerezve më të medhenjë të kombit , kjo revistë debaton cdo here të verteten faktike , mbrojtjen e gjuhes shqipe dhe të verteten e atdhetarve shqiptarë të cilet pak do ti njifte historia.
Nxerrja ne dritë e shumë atdhetarve si të At Gjon Shllakut, At Vincens Prendushi , At Gjon Gazulli , At Anton Harapi , ishte një vlerë dhe kontributë i rralë i punes së palodhur për të miren dhe të drejten dhe të verteten e kombit shqiptarë.
besoj se edhe ketë vitë , nese me premton koha , medoemos do ta vizitoj ketë burrë të fortë At Zefin dhe të shkembejm sado pak mendime.
Burrë i urtë dhe i qetë , me plotë gatishmeri dhe zgjuarsi si ato letrare, historike dhe filozofike.
Kam nderin të e kem njohur dhe të e ruaj ne enqizim të nderuarin At Zef Pllumin.

[Arb]

Shuhet At Zef Pllumi
Te gjitha gazetat e dites sot ne faqen e pare japin lajmin se ne nje spital te Romes nderroi jete ne moshen 83 vjecare franceskani i njohur shqiptar At Zef pllumi.

Poshte po jap nje shkrim nga nje gazete e sotme per jeten dhe vepren e at zef pllumit:

Kush ishte At Zef Pllumi?(27.09.2007)

U lind më 7 pill të vitit 1924 në Malin e Rrencit të Lezhës. Në vitin 1929,në moshën 5-vjeçare, bëhet nxënës i Alfons Trackit, misionarit gjerman në Velipojë të Shkodrës. Në vitin 1931 hyn në kolegjin françeskan të Shkodrës, kolegj në të cilin jepnin mësim personalitete të shquara të kulturës kombëtare si At Gjergj Fishta, Padër Anton Harapi, Martin Gjoka, At Gjon Shllaku etj., ku ndjek aty gjithë ciklin e arsimimit deri në vitin 1944, dhe merr formim klasik në filozofi, teologji, letërsi dhe përvetëson mjaft mirë gjuhët e huaja latinisht, italisht, frëngjisht, gjermanisht, greqishte e vjetër. Në vitin 1943 – 1944 At zef Pllumi është një nga bashkëpunëtorët e revistës “Hylli i Dritës”, ndërsa në vitet 1943-1944 është sekretar personal i Padër Anton Harapit. Nga 14 dhjetori i vitit 1946 deri në nëntor të vitit 1949 burgoset dhe vuan dënimin në Beden dhe Orman Pojan. Nga viti 1949 – 1951 merret me numizmatikë si teknik i Muzeut të Shkodrës, ndërsa në vitin 1956 në moshën 32-vjeçare shugurohet meshtar. Nga viti 1956 – 1967 shërben si meshtar i Dukagjinit me qendër në Shosh. 1967 – 1989, për 23 vjet rresht, burgoset përsëri dhe vuan dënimin në Beden, Orman Pojan, Spaç, Reps, Skrofotinë të Vlorës, Ballsh, Shënkoll, Tiranë. Në vitin 1990, Natën e Këshëndellave fillon, fillon meshtarinë tek Kisha e Shna Nout në Tiranë deri në vitin 1997.Në vitin 1993 rinxjerr revistën “Hylli i Dritës”, ku është edhe botues e drejtor i saj, në bashkëpunim me intelektualët më të mirë të Shqipërisë. Kjo revistë vazhdon deri në vitin 1997. Në 3 korrik 2006 u nderua me titullin e lartë “Nder i kombit”.Po në vitin 2006 At Zef Pllumi merr çmimin letrar Penda e Artë për trilogjinë e tij me kujtime Rrno vetëm për me tregue të akorduar nga Ministria e Kulturës e Shqipërisë. Juria paska pranuar edhe mendimin ndryshe, edhe mendimin e kundërt, këtu besoj është vlera që ka demokracia. Kjo është vlefta më e madhe që i bëhet librit tim. Të tjerat janë për mua kurora që çohen në funerale që i vdekuri nuk i sheh, ka thënë Zef Pllumi me rastin e pranimit të çmimit..At Zef Pllumi është autor i disa librave, si trilogjia “Rrno vetëm për me tregue”, “Françeskanët e mëdhenj”, “Ut heri diçebamus – siç thonim dje”, “Frati i Pashallarve Bushatli, Erazmo, Balneo”, “Parathënia e Lahitës së Malcisë”, botimi i 15-të, Shkodër, etj. Botime nën kujdesin e At Zef Pllumit: „Gomari i Babatasit” ( i plotë ) Gjergj Fishta, “Lahuta e Malcisë” Gjergj Fishta, “Juda Makabe” Gjergj Fishta, „Vlerë Shpirtërore” Anton Harapi, „Dukla Dom” Nikollë Mazreku, „Sapiana” Dom Nikollë Mazreku. Po del nën kujdesin e tij kolana e shkrimtarëve françeskanë „Visaret e Kombit”, „Kanuni i Lek Dukagjinit” , „Sintaksa e Justin Rrota”, „Vepra e Benardin Palajt”, „Fjalori i Benedik Demës” e shumë vepra të tjera të cilat janë në proces. Gjithashtu At Zef Pllumi ka një kontribut të vyer në përgatitjen dhe kualifikimin e brezit të ri, ku me ndërhyrjen personale të tij, mbi njëqind studentëve shqiptarë u janë akorduar bursa studimi në universitetet më prestigjoze të Europës.

[Arb]

Misionari i së vërtetës
Nderim At Zef Pllumit


Thonë se në lashtësi, në një nga vendet e Lindjes, një mbret i ri, i sapo kurorëzuar në moshën njëzet vjeçare, ishte i etur të njihte historinë e njerëzimit. Thirri pranë tij dijetarët e mbretërisë dhe i ngarkoi atyre detyrën t’a shkruajnë atë. Mbas dhjetë vitesh pune para mbretit u paraqitën dijetarët me një karvan prej njëqind devesh të ngarkuara me rrasa guri, në të cilat ishte shkruar historia. Mbretit i u duk një punë shumë e lodhëshme leximi i tyre e kërkoi përmbledhjen e saj.
Dhjetëvjeçarët kalonin. Historianët e moçëm e pasonin detyrën tek te rijtë. Pakësohej numuri i deveve me rrasa guri por mbreti, tashmë i përthyer nga problemet e qeverisjes e pa entuziazmin e djaloshit njëzet vjeçar, nuk vendoste të mësonte historinë aq shumë të dëshiruar. Në shtratin e vdekjes, me sytë e shuar dhe flokët e zbardhura, i cëmbonte në tru mendimi se po largohej nga kjo botë pa njohur të shkuarën e saj. Mblodhi si dikur dijetarët e mbretërisë e u kërkoi që, me pak fjalë, t’i bënin të mësonte historinë e njerëzimit. Atëhere më i moshuari i tyre u afrua pranë shtratit dhe i tha: “Madhëri, njeriu lind, jeton dhe vdes. Kjo është historia e njerëzimit”.
Në këtë hark kohor, në të cilin dy pikat anësore përfaqësojnë ardhjen dhe largimin nga kjo botë, rrjedhin në të gjithë larminë e tyre jetët e njerëzve të cilat, të bashkërenduara nga kode rregullash e ligjesh, bashkohen si vijat e ujit në shtratin e një lumi për të formuar shoqëritë e kombet. Rrjedhat e tyre përfundojnë në detin e gjërë që është njerëzimi e ndërthurja tyre përbën atë që quhet historia e njerëzimit. Çdonjeri prej nesh është një pikë uji në oqeanin e madh të njerëzimit, por jetët dhe personalitetet e njerëzve nuk shëmbëllejnë si pikat e ujit. Ata kanë secili të veçantën e tij, duke filluar që nga pamja e jashtëme për të përfunduar tek bota e brëndëshme e padukëshme e mendimeve, ndjenjave, fantazisë, vullnetit, aspiratave, sendërtimi i të cilave përcakton rolin dhe vendin që secili ze në bashkësinë në të cilën jeton. Ai rol e ai vend janë tregues të jetëgjatësisë së individit në kujtesën e përgjithëshme gjatë jetës dhe mbas fundit të saj tokësor. Ndërsa mbi shumicën e stërmadhe të emrave bie pa mëshirë pluhuri i harresës, mbi pak prej tyre ai nuk ve shtresë, nuk arrin t’i mbulojë.
Një prej këtyre emrave është ai i At Zef Pllumit, jeta tokësore e të cilit u ndërpre në mbrëmjen e vonë të 25 shtatorit, në një nga spitalet më të njohura të Romës, në Policlinico Gemmelli. Parabola e jetës së tij filloi në mars 1924, një vit fatal për demokracinë shqiptare, në zemrën e Arbërisë së lashtë, në malësinë e Lezhës, ku Skënderbeu thirri Kuvendin themelues të Lidhjes shqiptare dhe përfundoi në kryeqytetin mijëravjeçar të botës antike, në Romën e përjetshme. Ajo qe një varg i gjatë mundimesh, vuajtjesh, dhimbjesh e sakrificash të pafundme që dhuna komuniste pa mëshirë i hodhi mbi shpinë, si orteqet e borës së Alpeve të Shqipërisë, që kur ishte një djalosh i ri e deri sa trupi u kërrus nga pesha e tyre dhe e moshës. Gati gjysma e jetës burrërore të tij kaloi nëpër burgjet politike të Shqipërisë komuniste.
Ishin ata kampe vdekjeje e pune të detyrueshme, në njëzet vitet e para të diktaturës, tempujt e shqiptarizmit ku ishin mbyllur mëndjet më të vyera e më cilësore që kishte Shqipëria edhe se të kthyera në kavie sprovash nga kriminelë me pushtet, para të cilëve Jozef Mengele ishte një kopje e zbehtë. Prej bisedave të tyre prifti i ri mësonte historinë dhe bëmat e tokës amtare, i depozitonte thellë në kujtesën e tij të pazakontë, për t’i rrjeshtuar më vonë në veprën e tij monumentale “Rrno vetëm për me tregue”. Ata njerëz, dikur elita kulturore e kombit, me trupa të shtrembëruara nga torturat, uria e puna shtazore, ishin për te si hojet e bletëve ku ai gjente nektarin e dijes njerëzore dhe substancat e koncentruara të karakterit e të moralit të shqiptarit.
At Zef Pllumi ishte një personalitet shumëplanësh. Ishte prift katolik, i vendosur të predikonte fjalën e Krishtit e të zbatonte mësimet e tij. Ishte një vrojtues i hollë i njerëzve, i jetës e dukurive të saj, cilësi këto që përbënin humusin e mjeshtërisë së shkrimtarit. Por ai nuk ishte vetëm shkrimtari katolik, ishte dhe tribuni i fjalës së lirë, ishte qytetari demokrat që jetonte me problemet e përditëshme të Vendit të tij, që nuk merrej me politikën aktive por e shikonte atë me syun kritik të atdhetarit, të dashamirësit të fateve të popullit të tij. Si meshtar katolik i takoi të përballonte, së bashku me kolegët e tij, furtunat më të fuqishme që historia bashkëkohore ruajti për Kishën katolike. Besoj se nuk ka institucion, në botën e diktaturave të shekullit të shkuar, të meritojë titullin e martirit më shumë se Kisha katolike shqiptare. At Zef Pllumi ishte një shërbyes i bindur e besnik i saj. Si i tillë ai e mbajti kryqin mbi shpinë gjatë gjithë jetës. Kalvarin e tij e përballoi me guxim, përvuejtëri, kurajo e stoiçizëm, duke qëndruar në këmbë, pa u rrëzuar, me besim të patundur në ndihmën e Zotit, me shpresën e palëkundur në fjalën e Krishtit.
Si i tillë ai u bë simbol i qëndresës ndaj së keqes e i shpresës në të mirën. Ishte simbol shprese mbas rrëzimit të komunizmit, në ata vite të para të demokracisë së gjymtuar, kur ndihmat e organizatave bamirëse evropiane kalonin në duart e tij për t’u shpërndarë njerëzve të drobitur nga skamja. At Zefi nuk i ruajti ndihmat dhe bursat e studimit vetëm për tufën e tij apo ish të përndjekurit. Ai i shpërndau ato edhe për myslimanët edhe për komunistët. Ata fëmijë që përfituan nga bursat e At Zefit, sot të rinj të shkolluar e me perspektivë, besoj se do të kujtohen për t’i çuar një tufë me lule mbi varrin e tij. Pati dhe diskutime atëhere mbi kriteret e veprimeve të At Zefit, por ai nuk mund të dilte jashtë petkut që kishte veshur, megjithëse kërkesat për kompensimin e vuajtjeve e privacioneve nga ana e viktimave të regjimit ishin më se të ligjëshme. At Zefi nuk mund të bënte dallimin “klasor” ndërmjet fëmijëve e të rinjve siç e kishin bërë për gjysëm qindvjeti komunistët që me “trimëri” luftonin edhe me fëmijët e djepit.
Ishte afër të shtatëdhjetave kur rifilloi të predikojë në kishën e Shën Andoit në Tiranë. Në atë proçes të gjatë e të fuqishëm që ishte ringjallja e Kishës katolike shqiptare At Zef Pllumi mbeti një famullitar i thjeshtë, nuk u ngjit në hierarkinë e krijuar rishtas e, thuhet, se marredhëniet me të nuk ishin idilike. Nuk jam në brendësi të atyre marredhënieve, por nuk më duket bindës fakti që një martir me curriculum vitae dhe aftësitë intelektuale të tij të mbetej një famullitar i thjeshtë në një vend si Shqipëria, Kisha katolike e së cilës kishte pësuar valën asgjësuese më shkatërrimtare që kishte njohur në historinë e saj dymijëvjeçare. Të mbijetuarit e asaj vale meritonin më shumë vëmëndje…
Sot Zefi është takuar me etërit e tij shpirtërorë, ata klerikë, atdhetarë e demokratë të masakruar nga komunizmi, që aq shumë ndihmesë i dhanë formimit atdhetar të shqiptarëve e kulturës së tyre. Ai ka shkuar ballëhapët dhe ata e kanë pritur me shumë dashamirësi, mbasi Zefi i vogël, që ata e kishin patur nxënës në bangot e Kolegjit françeskan, e kaloi provën më së miri. Ai arriti në majat e jetës kulturore të popullit të vet dhe amanetin e tyre për të dëshmuar të vërtetën e sendërtoi plotësisht. “Rrno vetëm për me tregue” kishte qënë porosia e atyre që patën largpamësinë të parashikonin tragjedinë e dhimbëshme që do të përplasej mbi Shqipërinë. At Zefi e tregoi atë mbas një gjysëm shekulli, thjesht, pa shtesa e zbukurime, duke na lënë një vepër të pavdekëshme. Në të ai na tregoi historinë tonë të vërtetë, me hollësitë e saj të llahtarëshme, atë histori që, ende sot, shumë kujt në Vendin tonë nuk i vjen për mbarë t’a shohë të shkruar e, aq më pak, të nxënë nga brezat e rinj.
Nëpërmjet shkrimeve të tij e faqeve të Hyllit të Dritës, revistës të të madhit At Gjergj Fishta, të cilën ai e ringjalli për lexuesit shqiptarë, At Zefi foli me gjuhën e meshtarit e të martirit të fesë, të apostullit të kulturës e kultivuesit të vlerave të pavdekshme të popullit të vet por, mbi të gjitha, me gjuhën e së vërtetës. Ta respektojmë të vërtetën, mos t’a dhunojmë e shtrembërojmë atë, t’i qëndrojmë besnikë pasqyrimit të saj edhe atëherë kur nuk shkon në dobinë tonë, këta ishin mësimet që At Zef Pllumi na la si porosi nëpërmjet jetës e veprës së tij. Ai e shpalli dhe e mbrojti të vërtetën në të gjitha format dhe shfaqjet e saj, në shkrime, predikime, biseda e sugjerime për politikën e mbarëvajtjen e shtetit dhe te shoqërisë. Ishte ky parim që e bëri veprën e tij jo vetëm dëshminë më të fuqishme artistike të dikaturës komuniste shqiptare, por edhe bartëse të një mesazhi të fortë moral, jo vetëm për lexuesin e sotëm por edhe për brezat që do të vijnë.
Prandaj ne sot nderojmë me gjithë zemër kujtimin e tij e ndjejmë një kënaqësi të veçantë kur dijmë se ai pati sodisfaksionin për së gjalli të vlerësohet si “Nder i Kombit”, vlerësim që shpërblen jo vetëm personin, por edhe historinë e tij dhe ndihmesën e dhënë në kulturën e shqiptarëve. Sot Shqipëria e fesë dhe kulturës ka veshur petkun e zisë. Sot ajo përciell në banesën e fundit, në tokën e Shkodrës së lashtë, një bir të saj të shquar, i cili do të mbetet gjatë në kujtesën e saj.

[Arb]

Kryeministri Berisha shpreh dhimbjen e tij të thellë për humbjen e At Zef Pëllumbit

Pas lajmit se At Zef Pëllumbi ndërroi jetë, kryeministri Berisha shprehu dhimbjen e thellë për këtë humbje në një mesazh. "Humbja e At Zef Pëllumbit është një dhimbje dhe zi për çdo shqiptar. Ne, të gjithë së bashku, i lutemi Zotit që shpirti i tij të gjejë paqen e amshuar", shprehet kryeministri Berisha në mesazhin e tij.

[Arb]

Ah Padre,
Sa shume e deshte ti popullin shqiptar, sa shume e deshte ti te drejten e te vertetn!!!! A thue do te keshe lane ndonji nxanes ne ate kuvendin e vogel qe me ta ndjeke shembullin ashtu siç e ndjeke ti ate te Fishtes e shume e shume te tjereve! A thue do t'keshe lane ndonje 'ndjekes' intelektual, ose ma mire me thane: 'djale' a 'vajze' qi me ta ndjeke shembullin e mos iu trembe kurrgjaje e kurrkuje?????

Sikur t'kishe mundsi me lexu shka shkruhet e thuhet sot neper gazeta, kishe me qeshe, nuk kishe me u ndale me i lexue, po kishe me vazhdue me pvete:
si po i ecen shkrimi filanit,
a po perkthehet ky artikull apo shkrim,
si po ecen botimi i kesaj apo asaj reviste
do ishe duke u interesua per studentat e tu qe i pate çue nga te gjitha anet e botes e Europes, se per ty ata jane e ardhmja e Shqipnise qe ti deshte aq fort! Kur trokitshe ti ne dyert e Europes, me rastin ma te pare, mendove per rinine shqiptare/ Shqipnija ka nevoje per njerez te ditun thojshe, per njerez qe jane formue me ide occidentale! dhe nji nga punet e tua ne vitet e para pas ranjes se komunizmit ishte pikerisht kjo: formimi i rinise duke fillue qysh tek fmija qe shkonte ala n'kopsht e deri tak ai qe deshti me t'ndigjue!
E kush t'njofti ty e nuk t'deshti mar Padre! kush t'njofti ty e nuk mendoi: ky nier meriton nji lapidar - me fal padre! se e di qe tituj e lapidaret nuk ishin per ty, misioni yt nuk ishte kulti - dhe jam e bindun qe mos t'tishn vane ata intelektualet shqiptare - ata qe t'rrijshin ma afer - as titullin NDER I KOMBIT nuk kishe me e pranu! MAr padre ti JE nder i kombit - ti je nder i shqipinise, i asaj shqipnije qe te deshi aq fort e qe e deshte der sa i dhe lamtumiren, para se me kene nder, je bir i Shqipnise se pervuejtun - e ndoshta kjo pervuejtni t'bani me e dashte si jeta jote, e mbushun edhe ajo plot pervuejtni, plot tallaze..... por per ty ajo ishte jeta - ashtu sic predikojshe ne kishen e shna ndoit - merreni jeten ashtu si vjen, por mos leni mbas doret dashnine per njani-tjetrin e per Hyun, se vetem ne ket menyre ka kuptim jeta. E kur ajo bahet ma e veshtire se asnjehere - drejtohuni tek Krishti pasi vetem tek ai asht shpetimi e lumtunia - ky ishte edhe mesazhi qe ti vune ne kalendarin e Kshnellave - aq sa te mundeni - mbahuni tek Kryqi i Krishtit, se vetem ne ate mundesi nuk ka furtune e stuhi qe mund t'ju marrin me vete!
Kur jeta t'bahet e vshtire e pa e kuptueshme, merreni e lexojeni Librin e JOBIT - vetem pasi ta keni lexue 3 here keni me kuptue se shka asht jeta/////


'Oj Zane,t'kndojme , t'vajtojme deshta me thanun'


T'vajtojme oj zane - se na shkoi baba - shume gazeta te kane quejtun at / se per ty padre cdo gja e cdo njeri u trajtue si femija te ciles mund t'i jepet vetem nji dashni babet/aterore- deshte njeriun, deshte natyren, deshte cdo gja te bukur e te thjeshte/deshte kulturen/ deshte edhe demokracine shqiptare - se thojshe asht si fmija qi sa ka nise me ece e çalon sa ne nje ane sa ne tjetren, por do t'vijne nji dite qe ka me ece pa u lekundun e ka me mujte me u bashku me shoqet e veta neper europen occidentale.

t'kndojme oj zane - se patem nje babe - edhe pse populli shqiptar nuk t'njohi gjate, per 15 e fundit kush t'njohu e kush pati vesh me t'ndigjue- t'deshti si babe e e ka kuptue porosine tande.

Te qofte udhe e mbare padre, e gezoju tash kanges se serafineve! - Gezoju fytyres se Huyt qe ti aq shume e deshte e permjes dashnise per Te, mujte me dashte e me ndihmue aq shume njerz, biles edhe ata qe t'bane me vuejt e u munduen me t'shue zjarrin e dashnise e zjarrin e s'vertetes.


Ktheji here pas here syte nga shqiptart e tu e shqipnija jote, padre!

FSH...

[Arb]

Shqiptar i madh...............