Serbet dhe pushtimete krimet e tyre ndaj shqiptarve

lirik · 26-10-09, 21:12

Lexues te dashur jepni ju lutem te gjitha detalet dhe planet e veprimet negative

-si dhe te gjitha qellimete planet e serbve pushtimet dhe veprimet e tyre te ndyra ne trojet shqiptare dhe jasht tyre si dhe gjithqka qe vepruan serbet qetnik ardhacak nga rusia ne dem te shqiptarve -
Mendoj se secili din diqka ose ka ndegjuar nga dikush ose nga ndonji i vjeter dhe gjithqka qe ka ndegjuar per serbet dhe malazezet le ta shkruaj ktu sepse e esht ne interes te shqiptarve -
te historisë te gjurmve e gjithqka tjeter esht shum e rendesishme te gjvexhet komplet maska e serbve pansllav per te gjitha te kiqjat dhe veprimet qe i kan bë ata ne ballkan dhe trojet shqiptare

lirik · 26-10-09, 21:13

Po, pse e bënë plojën shkijet në Kabash të Prizrenit?!

MËSUESIT E SHPELLËS DHE ERRËSIRËS

Masakra e Kabashit u bë nga mesi i marsit të vitit 1913 në manastirin e Kabashit, aty u prenë me sakic nëntëdhjetë burra shqiptar të Kabashit, te arra dy degëshe në skajin verior të livadhit të manastirit. U prenë burra nga familjet, Dakaj, Ahmetaj, Rexhaj, Kukaj, Balaj, Dullaj, Ukaj, Zekaj, Muqaj, Bobaj e të tjerë. Të gjithë të fisit Kabash. Kasapët e tërbuar serbo-malazezë në krye me Spirrë Dellovcin nuk i kanë kursyer as gratë shqiptare. Ata vranë ose dogjën Dudijen e Isuf Ahmetajt, Haken- gruan e Muharrem Dakës, Kadën - gruan e Ali Hajdin Memajt, Zylfijen - gruan e kryeplakut të fshatit Kabash, dhe nënën e Halit Jakup Dakajt. Bashkë më këto gra u masakrun më 1 prill 1913 në Ograjë dhe të prroi i Duhit në Kabash edhe njëzet e gjashtë burra nga familjet Muçaj, Rexhaj, Ahmetaj, Memaj, Ukaj, Bobaj, Kabashi. (!!!)

Shkruan: Avdi Ibrahimi* Prizren, 15. 09. 2009

_________________________________

Ushtria serbe gjatë operacioneve pushtuese 1912 - 1915

lirik · 26-10-09, 21:18

_________________________________

Ushtria serbe gjatë operacioneve pushtuese 1912 - 1915

Po kaloja një ditë mes marsi të rëndë dhe me vranësira të dendura në qiellin e Kabashit. Ishte një ditë e veçantë që pëlqeja vetminë. Koka po më rëndonte kur pashë vendin e krimit, Kishën e rrënuar, livadhet e Kishës që ende nuk kishte dalur gjelbërimi, në degët e një shkurre këndonte zogu i zi, që me dukej se ishte murgesha e Kishës, pastaj pashë rrjedhën e lumit të thellë që gjarpëronte tatpjetës me ngjyrën e gjakut të shqiptarëve të prerë nga barbarët serb. Rozafa më dilte si e mjegullt përpara. Rozafa e flijuar në Kështjellën e Shkodrës. Rozafa nga tregimi i gjyshit. Rozafa e ditëve tona nga Kabashi ajo duhet të kishte njohuri, të kishte dëgjuar nga të afërmit e saj, për burrat e prerë me sakic në Kishë të Kabashit. Përbluaja gjthfarë mendimesh për këtë krim të rëndë njerëzor, një tabbllo ngjarjesh po më çfaqëshin nga historia e popullit shqiptar, pse serbët e bënë plojën në Kabash? Çka i shtyri ata që në Kishë ta bëjnë plojën?! Ushtria serbe e Divizionit të Shumadisë i kishte krijuar kushtet për këtë akt makabriteti, kurse masakrën e kryen shkijet lokal si, Vuksan Jovanoviqi, vëllezërit Angjellko e Maksim Ristiqi, Spirr Kola, Jova i Lubizhdës, Matush Gapiq, Mark Gavazi i Novakës, vojvoda i Vërbiqanit, por kryeekzekutorë ishin Kapitenët Spirrë dhe Filë Delloci. Masakrimin e Kabashëve e ndihmuan Gapiqët dhe Puhiqët e Prizrenit, kryemurgu Serafim, e daskall Petri… Më buqisnin fjalët të lexuara në faqet e historisë. Kjo ngjarje makabre, që kish ndodhur diku pas gjysmës së muajit mars 1913 në luftën ballkanike. Pse kjo masakër ka ndodhur pikërisht në Kishë?! Vend ku njerëzit i drejtojnë lutje Zotit. Kjo të çon në logjikën se Kisha ortodokse serbe, është frymëzuesja e të gjitha krimeve, që i janë bërë iliro-shqiptarëve nëpër shekuj.
Historia tregon se shteti serb kurrë nuk ka pasur qeveri demokratike, paqësore, të drejtë, konstruktive, por kisha ortodokse serbe ka udhëhequr në plafin fetar, me fiset, dinastitë e shtetin serb politik kjo ekspansioniste, për të pushtuar territore shqiptare. Mirko Gjorgjeviq e dëshmon këtë. Ai më 1998, përveç tjerash shkruante: “ Është tradit bizantine që kisha ortodokse serbe mishërohet në shtetin… Kisha është shkrirë me shtetin… Gjatë diktaturës së Millosheviçit, Patriku Pavle në vitin 1995 ia ka dhënë Millosheviçit nënshkrimin e tij bllanko që t’i përfaqësoj të gjithë serbët. Në histori këto janë shembuj të rrallë në marrëdhëniet ne mes kishës e shtetit…Por nëse kisha është e krishterë, ajo nuk guxon të kufizohet vetëm në fisin e vet, në popullin e vet… Ajo nuk guxon të harroj porosin universale. Këtu ka shkretuar kisha serbe, është bërë nacionale e ngushtë, me çka ka tradhtuar përmbajtjen (qëllimin) e vet.” Thotë Mirkoja.
Më 5 tetor 2005 mes tjerash shkruan Dr. Besnik Bardhi: “Rastësisht një ditë më ra në sy pamfleti i cili mbante memorandumin e kishës ortodokse serbe. Ajo çka lexova aty ishte rrënqethëse. Mes marrëzirave tjera shovene dhe ultranacionaliste, institucioni më i lart serb, ju bënte thirrje të gjith sërbëve që të vrasin sa më shumë shqiptar. Kjo duhej të bëhej në emër të “zotit“ serb. Pas kësaj e kuptova se kush qëndronte prapa në qëllimin e kësaj lufte.” Kjo tregon e dëshmon rolin kriminal që ka pasur kisha serbe gjatë një shekulli të sundimit serb në gjysmën e tokave shqiptare.
Ata për çdo dit e përmendin, të imponohen se Kosova është “djep shpirtëror” i tyre. Në fakt në këtë “djep” përkundej vetë shpirti i Djallit, i cili bëri gjenocid e masakra të papara në botën e njerëzve. Se kisha ortodokse serbe ka qenë strumbullari kryesor i të keqës që ka inspiruar e ka vënë në veprim hegjemonizmin ultranacional-shovenist serb ndaj kombit shqiptar kjo s’do koment, se faktet historike flasin se Kosova nuk ka qenë, nuk është, e kurrë nuk do të jetë tokë serbe… Patriku serb Pavle, Mitropoliti malazez Amfilohije, vlladikët, peshkopët, mitropoliti “Rashkë - Prizren”, të gjithë serbët, malazezët, grekët, maqedonët, duhet ta pranojnë përfundimisht faktin se të gjitha kishat në Kosovë e viset tjera shqiptare janë ndërtuar në trojet iliro - dardane qysh në shekujt e parë të erës sonë (shekulli I-VI), e ato kanë qenë pronë e shqiptarëve të kristijanizuar.
Në vitin 1054, përfundimisht bëhet ndarja e kishave, në ato katolike të perëndimit, dhe në ato ortodokse të Lindjës. Kisha ortodokse serbe i ka përvetësuar kishat shqiptare deri në shekullin XIII- të, të gjitha kishat shqiptare në Kosovë sllavizohen dhunshëm nga dinastitë serbe që nga koha e Stefan Dushanit. Me rastin e pushtimit të tokave shqiptare në kohën e zhupanit serb Stefan Nemanjes, manastiret shqiptare i uzurpuan me gjakëderdhje dhe i përvetësuan serbët. Më 1250, kisha serbe e transferoi selinë e saj nga Ziça në Pejë. E mbështetur fuqimisht nga mbretërit serb. Kjo çmenduri uzurpuese po vazhdon edhe sot. Ata po harrojnë se dielli nuk mbulohet me shoshë, shqiptarët e pranuan Ungjillin e Krishtit, nga Apostulli Shën Pali, qysh në vitin 57 të erës së re, në kohën kur serbët jetonin ende në karpate. Ndërsa shqiptari Shën Niketa kompozoi lutjen kryesore të krishtenizmit perëndimor, “ Ty zot të falemi, e të lavdërojmë për të mirat që na i ke krijuar”. Kjo është vula e së vërtetës për kishat shqiptare. Përkthimin e Biblës nga hebraishtja në gjuhën shqipe e ka bërë Shën Gjeri, në vitin 405. Serbët përpos që i serbizuan objektet fetare shqiptare të krishterë, ata me dhunë arritën ta asimilojnë një numër të shqiptarëve të Dardanisë dhe të Zetës, në Mal të Zi.

lirik · 26-10-09, 21:20

Fundamentalizmi ortodoks serb i mbështetur në mitin grek Anteun, drejtpërdrejt hyn në fushën gjenocidale gjatë pushtimit të vendit të huaj. Kjo ideologji e mbrapshtë popullin e vet e thekson në kuptimin e “popullit qiellor” kjo lajthitje çmendurake e ka bërë që fundamentalizmi ortodoks të jetë më gjakatari në botë, ndaj të huajve. Historia ka treguar se kjo ideologji mbrapshtane ka qenë aktive gjatë shekujve e në veçanti në shekullin IV, të vitit 325, me Sinodin e Nikesë, pastaj në fund të Shekullit X, me Shën Vladimirin, po njashtu edhe në shekullin XX-të manipulojnë me Betejen e Kosovës, Car Lazarin e paraqesin si Krishtin me nxënësit e tij. Burim kryesor për tërë këtë propagandaë ishin kronikat e rrejshme të murgjëve serb, duke e ngritur Lazarin në mesi të ngarkuar nga “zoti” për ta kthyer popullin serb në Kosovë. Serbo - malazezomdhenjtë me gënjeshtrat e tyre mitomane - satanike të projektuara në ideologjin destruktive janë burim i konflikteve me joserbët. Kështu serbët janë shndërruar në robër të gënjeshtrave dhe falsifikimit të fakteve historike. Si robër të dëshirave vetijake është dëshmia më e mirë e pakontestueshme e çrregullimit mendor. Bartësit e kësaj vetëdije të fëlliqësirës morale janë psikopatike, të cilët humbjet e historisë së tyre i shohin për fitore. Pastrimi etnik në Bosnjë (1992-1995) dhe në Kosovë (1998-1999) është vazhdim i luftës serbe për dominim plaçkitje dhe vrasje deri në shfarosje të popujve jo serbë. Vendbanimet shqiptare paraqesin një burim të begatshëm të trashëgimisë materiale dhe shpirtërore të periudhave të ndryshme historike, duke filluar nga parahistoria deri më ditët tona, tregojnë për rrjedhën dhe vazhdimësinë e jetës iliro-shqiptare. Kishat ortodokse serbe u ripërtrinë mbi bazilikat e vjetra iliro-shqiptare. Ndikimet e stilit të ndërtimit perëndimor janë dëshmi e pakontestueshme shkencore se ato i ndërtuan iliro-shqiptarët, këto dëshmi shihen më së miri në kishën e Manastirit të Deçanit ose si quhet PANDAKRATERI. Karakteristika kryesore e këtij objekti është stili romanik i ndërtimit. Sipas të dhënave këtë Manastir e ndërtoi arkitekti shqiptar At Vita Kuçi, me tetëmdhjetë skulptor e gurëskalitës.
Po këta serbët nuk kuptojnë realitetin, Sokrati ka thënë: “Njeriu qysh në moshë të njomë duhet t’i nënshtrohet procesit të orientimit të ndenjave dhe zemrës drejt gjërave të ndershme të kësaj bote.” Po kjo nuk vlen për serbët se vesi i pangopur për t’i plaçkitur të tjerët dhe ligësia e keqe buron nga kisha ortodokse serbe, me siguri ky burim i së keqës është nga mungesa e diturisë së tyre, mungesë e njohurive që u ka lënë trurin të errësuar, sepse njohurit nuk mësohen nga jashtë por përbrenda shpirtit, andaj ata nuk ndryshojnë në jetë ligësinë dhe të keqen, e kanë të vështirë të civilizohen e të orientohen në shoqëri humane e njerëzore, diçka e tillë atyre as që u bie në mend. Ata duken sikur jetojnë në shpellë, të lidhur me zinxhir dhe vështir të dalin nga aty. Në shpellë kanë të ndezur një zjarr, drita e të cilit u lejon t’i shohin vetëm hijet e tyre e asgjë tjetër! Patriku, Mitropoliti, Vlladiku, Peshkopi, murgjëve u kanë mësuar vetëm zjarrin në shpellë, u kanë lejuar t’i shohin vetëm hijet e tyre pranë zjarrit. Por nëse ndonjëri prej tyre arrin që t’i këpusë zinxhirët dhe të dalë nga shpella, kur bie në kontakt me diellin e Rozafës nga tregimi i Gjyshit, i duket se ju vërbuan sytë, në momentin kur i hap sheh dhe mrekullohet nga bukuri e natyrës. Mu atëherë ai e kupton se atë që ja kanë mësuar mësuesit e shpellës, kanë qenë shtrembërime e fshehje të kësaj bote të bukur e përplot madhështi. Por kur rikthehet t’u shpjegoj njerëzve të lidhur në zinxhirë që ciasin si vaje shtrigash, se bota e diellit dhe e dritës është shumë e bukur dhe dilni e shihni, ata nuk i besojnë dhe të egërsuar e qëllojnë me gur deri sa ta mbysin.
Kështu ata mbetën me mësuesit e shpellës dhe errësirës. Ata valltarët e vdekjes, s’kanë si të paisen me ndershmëri, me dashuri për diellin dhe dritën, me dituri të Sokratit, Platonit, Pjetër Bogdanit, Papa kristo Negovanit, Fan Stelian Nolit, me edukat civilizuese nga iliro-shqiptarët, me heroizmin e Gjergj Kastriotit Skënderbeut, Sali Shaban Kabashit, Oso Kukës, Çerqiz Topullit, Mic Sokolit, Rexhep Malës, Zahir Pajazitit, Luan Haradinajt dhe komandantit legjendar Adem Jasharit, me karakter njerëzor e human, me mençuri se dielli ndriçon për të gjithë nësoj. Por ata kanë gatuar një brum të prishur nga mësuesit e shpellave dhe atë brum do ta gëlltisin, ata i prenë me sakic shqiptarët në Kishë të Kabashit dhe sakicën do ta gëlltisin… Ata i therrën shqiptarët në hanxharë e kama çetnike, hanxharë e kama çetnike do të gëlltisin… ata i dogjën në zjarr shqiptarët dhe në zjarr kanë për t’u djegur… ata i vranë me plumb e hekur shqiptarët dhe plumb e hekur kanë për të ngrënë… Shqiptarët megjithatë nuk u shfarosën, nuk u dorëzuan, nuk u tjetërsuan, se Zoti na kish lindur e rritur shqiptar, ne nuk u mundëm nga mësuesit e shpellave, nga valltarët e vdekjes, nga hijet e murgjëve të kishës ortodokse serbe…

lirik · 26-10-09, 21:21

Po më dridhet zemra sa here që po më bie ndërmend Kabashi. Po pse e bënë plojën në Kabash shkijet?! Kabashi përfshin një territor malor në alpet shqiptare, mes për mes maleve e ndan kanioni, përposht gjarpëron lumi Kabash që ka një thellësi afërsisht rreth shtatëqind metra, në verilindje jetonte lagjja e Gurit - Ahmetajt, ndërsa në juglindje lagjja Zenelaj, por që të gjithë të fisit kabash, përpos maleve të larta ndodhët ultësira e Rrafshit të Dukagjinit, porse rrënzë maleve shtrihet fshati Korish. Në këtë pjesë gjeografike gravitojnë fshatrat Muzlak dhe Grejkoc, që janë në krahun e lagjës së Gurit. Ndërsa fshati Lugishtë ndodhet në krahun e lagjës Zenelaj. Fshati Grejkoc administrohet nga Komuna e Therandës, ndërsa gjith të tjerat administrohen nga komuna e Prizrenit. Kabashi në historinë tonë kombëtare, mbetet territor i qëndresës që secilit pushtues i rezistoi me pushkë e pendë. Emri Kabash u shtinte frikën armiqëve, popthuaja si Drenica e përflakur. Pushteti serb e konsideronte Kabashin si vend të rrezikshëm dhe parashikonte zhdukjen dhe shpërnguljen e këtij fisi shqiptar. Perandoria turke u bë arenë ngjarjesh dramatike që qoi në krizën ndërkombëtare e njohur si “Kriza Lindore”, ku Turqia mbajti qëndrim armiqësor ndaj kryengritjeve shqiptare 1908 - 1912. Serbia, Mali i Zi, dhe Bullgaria, u krijuan shtete të reja në coptimin e trojeve shqiptare. Në fillim të nëntorit 1912 kryeministri serb Nikolla Pashiqi, i dha intervistë gazettes parisiene ”Taimps”, ku me intriga, pa argumente, për qëllime tendencioze, ngritej haptaz kundër formimit të shtetit shqiptar. Gjithashtu që në dhjetor punohej për ndasi fetare. Legata serbe në Cetinë mundohet ta bind Marka Gjonin që të shpall “autonominë e Mirditës”, si kundërpeshë e Qeverisë së Vlorës. Në Mirditë vepronte Damjan Isajlloviqi (professor i Bogosllavisë në Prizren) në minimin e pavarësisë shqiptare, njejtë vepronin edhe mitropliti në Durrës Jakov një grek nga Izmiri, të gjitha udhëzimet antishqiptare i jepte publicisti rus, Bashmakovi, i cili ishte në Cetinë, pos tjerash kërkohej një “Shqipëri e vogël” nga të krishterë në krye me agjentin konfidencial të francës Prenk Bibë Doda. Serbia dhe Mali i Zi, pushtuan tokat tona sidomos gjatë viteve 1912 - 1913, ku njihej si lufta ballkanike. Aradhat malaziase po marshonin drejt Dukagjinit nën komandën e majorit Ostoiq me 30 tetor 1912 hyri në Prizren, po trupat e kësaj aradhe ishin të brishta deri në depërtimin e Divizionit të Shumadisë i cili po dëpërtonte nga Ferizaji për në Sharr. Në bjeshkët e Kabashit këtij Divizioni ju bënë rezistencë të madhe burrat e Kabashit të udhëhequr nga Imer e Sahit Uka, e të tjerë. Kjo rezistencë ka qenë shkaku i mjaftueshëm për të marrë ekspedita ndëshkuese ndaj Kabashit dhe Korishës.
Në fillim të marsit 1913 Divizioni i Shumadisë i bëri rrethim të hekurt të dy fshatrave dhe popullatës i jep ultimatum, të gjithë burrat nga tetëmdhjetë vjet e tutje që të shkonin në konakun e Manastirit në Kabash deri në 0ra 12 të datës 16 mars, për të marrë dokument identiteti për levizje të lirë, në të kundërtën kush zihet pa dokument identifikimi do të pushkatohet. Ata burra që nuk i besuan fjalës së shkieve duke menduar se shkau besë nuk ka, nuk shkuan në Manastir po u arratisën maleve dhe u bashkuan me çetat e Levizjes Kaçake. Burrat që shkuan dhunshëm ushtarët serb ua lidhën duart mbrapa dhe gojën me shami e i futën në podrume e ahuret e Manastirit. Faktet historike flasin për 120 burra të prerë me sakic, kurse rapsodi popullor flet për nëntëdhjetë. Masakrën e kishte bërë Spirrë Kapetani me çetnikët e vjetër të tij, dhe të gjithëve ua kishte prerë kokat duke i hedhur pastaj në kërshet e malit, çetnikët ja afronin njerëzit me duar e gojë të lidhur te cungu i arrës dy degësh dhe ai Spirroja u mëshonte me sopatë në kokë dhe i hidhte tutje. Populli rrëfen se Spirroja ishte veshur me pështjellak të grave, se nuk donte t’i përlyente rrobat me gjakun e shqiptarit, gjithashtu i kish përvjelur mëngët e xhaketës ushtarake si kasap… Ushtria serbe bëri plojën në Kabash, që solli zi e dhembje në gjithë Shqipërinë. Sa lot e gjak u derdhën, pikëllim e vrerë të grumbulluar në shpirtrat e familjeve kabashe. Nënat e mbetura me duar në gji, shumë motra mbetën pa u martuar nga hidhërimi e zemra e ndarë përgjysmë, shumë nuse u kthyen në familjet e veta, shumë gra të mbetura shtatëzëna, e shumë gra të veja, shumë fëmijë jetima pa njërin prind, disa familje e mbyllën për gjithmonë derën me therra… familje të tëra i mbështolli zia, nëna, nuse e motra të futura, në vend se t’i gëzoheshin pranëverës që po vinte, tek kishin kaluar një dimër të rëndë që merr nëpër malësi me skamje e një mijë halle të malësorëve, mbi ta rëndoi pasha e rendë e robërisë së re, Ku populli shprehet: Shkoi Jonuzi, erdhi Domuzi. Kjo ishte golgotë e vërtetë.
Pas çdo krimi të organizuar mbi shfarosjen e popullit shqiptar, ekzekutorët e këtyre masakrave gradoheshin nga udhëheqësit e tyre në Beograd. Po më kujtohet kënga e rapsodit popullor, kur lavdërohej Spirrë Dobrosavlejeviçi apo siç njihej me nofkën, (Delloci - Kapetani) kish përvjelur mangët e këmishës dhe kish veshur kanac të grave, kur i kishte prerë me sakic burrat e Kabashit.
Ja si e ka kënduar rapsodi popullor masakren në Kabash:

lirik · 26-10-09, 21:21

Po vjen Spirra në kali t’bardhë,
Bashkë me Filën, si bajraktarë!
Po vjen Spirra tuj u livdue,
Për shqiptar sa i ka shkurtue,
Krali s’ka kapetan si mue,
Gradat flake, mue mi ka çue !
Flakë mu gradat qi m’kanë ardhë,
Se i kam pre nëntëdhetë shqiptarë!
Po kallxojke me goj të vetë,
I kam pre Kabashin nëntëdhjetë,
Kah jan kanë shqiptar të vërtetë!

lirik · 26-10-09, 21:23

Masakra e bërë nga xhelati Spirrë Kapetani me të tjerë, u bë nga mesi i marsit të vitit 1913 në manastirin e Kabshit, aty u prenë me sakic nëntë dhjetë burra shqiptar të Kabashit te arra dy degëshe në skajin verior të livadhit të manastirit. U prenë burra nga familjet, Dakaj, Ahmetaj, Rexhaj, Kukaj, Balaj, Dullaj, Ukaj, Zekaj, Muqaj, Bobaj e të tjerë. Të gjithë të fisit Kabash. Kasapët e tërbuar serbo-malazezë, nuk i kanë kursyer edhe gratë shqiptare ata vranë ose dogjën Dudijen e Isuf Ahmetajt, Haken gruan e Muharrem Dakës, Kadën gruan e Ali Hajdin Memajt, Zylfijen gruan e kryeplakut të fshatit Kabash, dhe nënën e Halit Jakup Dakajt. Bashkë më këto gra u masakrun më 1 prill 1913 në Ograjë dhe të prroi i Duhit në Kabash edhe njëzet e gjashtë burra nga familjet Muçaj, Rexhaj, Ahmetaj, Memaj, Ukaj, Bobaj, Kabashi.
Kur po kujtoj këto ngjarje i tërë trupi po më dridhët sikur fletët e plepit të egër kur i lëkund furtuna. Sa here kisha dëgjuar Gjyshin të fliste për këtë ngjarje i tërë trupi flakë më mirrte. Sa here kisha dëgjuar këngën për kaçakun Sali Shabani një shpresë më lindte se ka djem e burra shqiptaria. Sa here që shfletoja faqe nga historia një hakmarrje e paparë po lindte në shpirtin tim kundër shkijeve… Ah! Rozafa nga Kabashi nëpër vite ke jetuar e vuajtur për vëllezërit tu të prerë në Kishë të Kabashit… Nata po afrohej. Unë duhet të kthehesha në Mushtisht. Dikur vonë u ktheva me makinën time në shtëpi, në dhomën time e gjeta shtratin të shtruar, ku flinte gruaja ime, ajo nuk më ndjeu fare kur u futa në shtrat pranë saj, i lodhur nga këto mendime të trishta, po përpiqem ta ngushlloj vetën për plojën e Kabashit. Por o Zot mendimet nuk po më largohen assesi… Përpara më dalin njerëzit e fisit tim me koka të prera! Gra të djegura në zjarr! Rozafa e veshur në të zeza! Atë natë nuk më mori gjumi fare. Ai më kishte ikur diku larg sa më dukej se isha në vitet e luftës ballkanike. Mendimet mu shkapërderdhën, kur jashtë dëgjova këngën e gjelit. Një mjegull e dendur kish mbuluar fshatin tim Mushtisht atë ditë marsi. Shpend më pyeti gruaja ime? Pse s’ke fjetur?! Nuk e di ju përgjegja me një buzëqeshje të lehtë dhe heshta! Ajo i shikoi sytë e mi të skuqur nga pagjumësia. Unë pëshpërita më vete, ja deri ku ka arritur çmenduria e kishës ortodokse serbe… !?

lirik · 26-10-09, 21:25

SHTOJCA E MODERATORIT PASHTRIKU.ORG

Në Masakrën e Kabashit forcat barbare serbe kanë vrarë, ekzekutuar e masakruar:

I. Të vrarë e pushkë afër lagjes së xhamisë së Kabashit:
1. Rexhep Rrustë Kabashi,
2. Shaban Rrustë Kabashi;

II.Të shkuar në bajoneta te Prroi Duhit:
3. Sherif Rrustë Kabashi,
4. Zeqir Asllan Rexhaj,
5. Vesel Haxhi Rexhaj,
6. Destan Budakova (mysafir te Zeqir Asllani),
7. Isuf Hajdar Muçaj,
8. Zymber Haxhë Rexhaj,
9. Shaban Mehmet Uka,
10. Hysen Ramë Mulaj;

III.Të prerë te stani i Rekës, në Korishë dhe tek ara Ograjë e Rrustë Kabashit:
11. Ahmet Rraman Muçaj,
12. Sahit Abaz Rexhaj,
13. Hysen Beqir Ahmetaj,
14. Destan Beqir Ahmetaj,
15. Berat Abdyl Ukaj,
16. Rexhë Arif Salihu,
17. Azem Rexhep Ahmetaj,
18. Hajdin Rexhep Ahmetaj,
19. Isuf Abdyl Ukaj,
20. Bajram Ajdin Memaj,
21. Rexhë Rrahmani,
22. Bajram Abdyl Ukaj,
23. Musli Haxhi Jeminmemaj,
24. Sinan Haxhi Jeminmemaj,
25. Selim Rama,
26. Shaban Ahmet Rexhaj,
27. I paidentifikuar;

IV. Të masakruar me sopatë në cungun dy degësh të arrës te livadhi i Kishës së Shën Markut në Kabash:
29. Rexhë Ukë Dakaj,
30. Haki Muharrem Rexhep Dakaj,
31. Bislim Bajram Dakaj,
32. Hysen Adem Kabashi,
33. Tahir Malë Kabashi,
34. Sali Adem Kabashi,
35. Skënder Malë Kabashi,
36. Liman Murtez Dakaj,
37. Arif Shaban Ahmetaj,
38. Zylfije Arif Shaban Ahmetaj (kjo grua është djegur në shtëpi),
39. Abdullah Arif Ahmetaj,
40. Shaban Arif Ahmetaj,
41. Hajrullah Arif Ademaj,
42. Isuf Ethem Ahmetaj,
43. Sadik Ethem Ahmetaj,
44. Abaz Ilaz Ahmetaj,
45. Sylë Abaz Ahmetaj,
46. Bekë Zenel Ahmetaj,
47. Rushit Beqë Ahmetaj,
48. Ramë Jemin Ahmetaj,
49. Abdyl Ramë Ahmetaj,
50. Shaban Ramë Ahmetaj,
51. Qerim Ramë Ahmetaj,
52. Shaban Zenun Memaj,
53. Ali Hajdin Memaj,
54. Kada Memaj - (gruaja e Aliut, ishte nga Lubizhda dhe e e masakroi Jovani i Lubizhdës),
55. Hajrush Shaban Memaj,
56. Sylë Jakup Dakaj,
57. Rexhep Jakup Dakaj,
58. Haxhi Jemin Memaj,
59. Sejdi Haxhi Jemin Memaj,
60. Rrahman Halil Dullaj,
61. Sherif Ramadan Dullaj,
62. Rexhë Rrahman Dullaj,
63. Asllan Rrahman Dullaj,
64. Hazir Rrahman Dullaj,
65. Adem Halit Dullaj,
66. Imer Bajram Dakaj,
67. Ali Demë Pukaj,
68. Imer Maliq Dakaj,
69. Halit Imer Dakaj,
70. Hazir Adem Dullaj,
71. Ahmet Mehmet Ehmetaj,
72. Hasan Beqir Mulaj,
73. Demë Ahmet Ahmetaj,
74. Selim Ahmet Ahmetaj,
75. Ramë Rexhep Ahmetaj,
76. Bajram Sylë Gutaj,
77. Kadri Adem Gutaj,
78. Sadri Adem Gutaj,
79. Ali Uka,
80. Arif Uka,
81. Brahim Rexhepi,
82. Dudie Isuf Ukaj,
83. Mulla Ademi i Rexhajve,
84. Xhemë Adem Rexhaj,
85. Abdullah Ahmet Rexhaj,
86. Tahir Dervish Muçaj,
87. Fazli Fetah Ukimeri,
88. Rexhë Ali Ukimeri,
89. Bafti Hajdar Muçaj,
90. Mustafë Hajdar Muçaj,
91. Miftar Hajdar Muçaj,
92. Jashar Sahit Ukimeri,
93. Ismail Ramë Bobaj,
94. Maliq Bajram Balaj,
95. Bajram Abaz Ahmetaj
96. Ali Myrtez Dakaj
97. Rrahman Abaz Bobaj,
98. Maliq Torbani nga Lubizhda (e hudhën në kanjon prej majës së rrasës së keqe të kishës).

V. U pushkatuan te Pusi Atit (Shpenadijë):
99. Adem Berat Ukaj;

VI. Të vrarë në luftë me ushtrinë serbe në vitin 1912;
100. Mahmut Halit Ahmetaj,
101. Rexhë Sadik Ahmetaj,
102. Brahim Halit Ahmetaj.

Emrat e nëntë personave nuk janė identifikuar, ndërsa katër veta: Ramë Qerimi, Bislim Rexhep Nura dhe vëllezërit Balë e Hasan Salihu, kanë arritur të shpëtojnë nga masakra.

( … )

Avdi Ibrahimi: Bashkimi kombëtar i jep kuptim zhvillimit tonë...

lirik · 27-10-09, 10:11

Masakrat mbi shqiptarë nuk kan pasur te ndalur nga serbet gjat gjith historisë e shekujve e kohrave -
a kan lexuar ndonjeher kta injorant te shkodres histori -
apo kan degjuar nga gjyshi ose stergjyshi se kush esht serbi -
e sot ata bëjn krushqi me serbin shkodra qe dikur ishte djepi i kulture s -
ata sot kan per tu urryer nga te gjitth shqiptarët per kso veprimesh te pa mend kur them shkodra e kam fjalen per disa familje -
te cilat me nje idiotize te pa shembullt naiviteti nuk mendojnë se sa dëm i sjellin atdhuet me disa veprime te pa matura te disa familjeve me shum naivitet-

lirik · 28-10-09, 05:38

Po ti me thuaj o i madhi Zot

autori xhelal ferizi

pse s' ma dhe i zemer barot

per me e ba si flaka e zhari

per me ra mbi tokë barbari

-------
me shkue qiellit tue flutrue

kraht e leht me mi shpalue

e me ra permbi armikun

me e vringllue nji her qelikun
-------

ore zot pse s' m 'ke ndihmue

për me m ' ba njiher drangue

me marrë hak per fise t' mia

me i ra hasmit kah serbia

-------

se ai shqipe shum ka pre

shum e gjakun ka derdhë rrke

shum e motra e gjeraqina

mi ka nxanë t' gjalla robina
--------

pse o zot s- me le sokol t: sukes

me trimerinë e oso kukes

me shtat zemra si skyfterin

me e luajt qarkun e mauzerin

-------

e me ndalë turrin ai shkja

me i qit plumbat pa ja nda

prej drenice e deri n- merdare

me qendrue per tokë shqiptare
---------

me i mbrojtë motrat e ata djepa

kahdo token me ata shkrepa

edhe fushat me lugina

me e pritë shkjaun qe e bani shkina

------
e kur ta ndezja zemren time

nuk do ish ndje loti n' mergime

veq martina si nji rrfe

holl tue qitë gryka ne shkje
---

tue gjue shajka e kapica

si zanatë qe ka drenica

me i lypë ballin gjith armikut

tue ja ngrehë qarkun qelikut

----------
autori xhelal ferizi vargje e kenge lirike shqiptare

**Zero Cool** · 09-10-13, 07:42

Shqiptarët dhe asimilimi i tyre në Sanxhak

Historia e shqiptarëve është një histori e ndarë mes visesh të ndryshme të Ballkanit. Herë e njohur, por edhe e panjohur, e dukshme, por edhe e padukshme.

Shqiptaret i gjen sot kudo në të gjithë rajonin. Siç janë edhe shqiptarët që jetojnë në zonën e Sanxhakut në Serbi. Për ta, është folur pak ose aspak.

Dikur Sanxhaku ka qenë pjesë e vilajetit te Kosovës, që së bashku me vilajetin e Janinës, Manastirit dhe Shkodrës përbënin Shqipërinë e viteve të Lidhjes së Prizrenit në 1878-n. Në 1912, kjo zonë u pushtua përfundimisht nga Serbia dhe Mali i Zi. Shqiptarët nën dhunën dhe masakrat e vazhdueshme u detyruan të shpërngulën në masë, duke u vendosur në Turqi, por edhe Siri e Jordani.

Të tjerët të mbetur tashmë nga shumicë e pakicë, iu nënshtruan një procesi përzierje asimiluese me boshnjaket, me të cilët i bashkonte në këtë zone feja, por jo gjuha sllave që megjithatë mbeti alternativa e vetme në kushtet e presionit dhe mungesës së shkollave shqipe.

E megjithatë, në zonën e ndarë mes Serbisë e Malit të Zi, shqiptaret nuk janë shuar. Ata janë sërish aty, të deklaruar nën detyrim si boshnjakë.

Rrugëtimi ynë ndalet në Sanxhakun e Pazarit të Ri apo siç quhet ndryshe, Novi Pazarit, që sot ndodhet brenda kufirit serb, një rrugëtim që na duhet ta ndërmarrim me një makinë me targa Serbie e me një kamera gjysmë-amatore.

Shqiptarët kanë zgjedhur të jetojnë në zona të thella për të mos humbur identitetin e tyre. Të grupuar në disa fshatra, ata e kanë shfrytëzuar këtë mundësi për të mos iu nënshtruar procesit të asimilimit.

Fshati Uglla, pjesë e rajonit të Peshterit, është i fshehur pas kthesash të ngatërruara, rreth një orë nga Pazari i Ri. Banorët janë mikëpritës, duket se mezi e kishin pritur një vizitë të tillë. Shqipja, sado arkaike, nuk ka humbur mes këtyre mureve.

“Të parët tanë nuk kanë ditur si të flasin serbisht. Të kishim shkollën do të ishim edhe ne kështu, por ne s’kemi shkollë shqip, vetëm serbisht”, thotë Sali Bajri.

Latif Huka, një tjetër banor “boshnjak” i Novi Pazarit, thotë: “Zor është me ruajtur gjuhën, se nuk e kemi shkollën. Nuk na lejnë ata neve. Zor, zor. Kush martohet me boshnjake e nuk di gruaja gjuhën, fëmija nuk mund me e ditë”.

Në familje të tilla të lidhura fort pas traditës, gjuha është kaluar brez pas brezi, deri tek më të vegjlit.

Jo gjithkund është njësoj. Tek të rinjtë, siç tregojnë të moshuarit, gjërat kanë nisur të zbehen.

“Sa për mua, sa për vllazën, ne jemi shqiptarë”, thotë Abaz Huka.

Një tjetër banor i këtij fshati, Arif Mujezinoviç, shprehet: “Këtu shqipen. Kur mblidhemi ne pleqtë që jemi disa, flasim shqip, se këto të rinjtë kurrkush. Nuk e dinë se kanë shkuar në shkollë serbçe”.

Të jesh shqiptar këtu nuk është e thjeshtë. Këtu shqiptarët janë komuniteti që gëzon më pak të drejta, më pak mundësi. Për më tepër, këto të drejta nuk mund t’i kërkojnë ose më mirë nuk kanë ku t’i kërkojnë.

Ne Boroshtice, një fshat tjetër jo larg, banorët tregojnë jo pa drojë mbi presionin shtetëror që bëhet.

“Qe tash, edhe shqiptari s’guxon as me hy këtu. Duhet me u lajmëru menjëherë kur hyn këtu. Pse? Çka don? Çfarë pune ke? Çfarë ke?”, tregon një banor.

Ketu gjen mjaft mbiemra të njohur, si Shkreli, Dukagjini etj. Një pjesë janë detyruar t’i ndryshojnë, duke u shtuar prapashtesa sllave, si e vetmja mënyrë për të mos patur probleme me autoritetet.

“E si mundet me qenë mirë kur ta merr dikush gjuhën e s’të len me fol shqip. Baba dhe nana më kane vdek , e dua Shqipërinë barabar me nënën dhe me babën”, thotë një shqiptar i Sanxhakut.

Në fshatra tjera situata është më e vështirë, sepse asimilimi ka qene thuajse tërësor. Në Arapoviç na presin mbi 20 burra të fshatit, të gjithë shqiptarë, por askush nuk mundet të flas shqip. Ndaj thërrasin një tjetër më të moshuar.

“Nuk kemi shkollë shqip. Po martohen me boshnjake e qashtu, fëmijët pas nonave po e humbim gjuhën”, thotë i moshuari.

Ne këto zona, shqiptarët janë detyruar të deklarohen boshnjakë, siç e pranojnë edhe banorët e një tjetër fshati, Bashicës.

“Tash na thonë bosanec. Tash jemi shkru boshnjak”, thonë në Bashicë.

Edhe pse shumë kujtojnë mbrojtjen që patriotët Haqif Blyta e Shaban Polluzha bënë nga çetnikët në qytetin e Pazarit të Ri, andej nga viti 1941 shqiptaret janë asimiluar në masë.

“E kemi humbur gjuhën. S’kemi patur asnjë mundësi”, shprehet me keqardhje një banor i zonës.

Edhe myftiu i Komunitetit Mysliman në Serbi, i njohur si një mbështetës i fortë fortë i të drejtave të boshnjakeve, pohon se ka rrënjë shqiptare.

“Fakt është se edhe nëna ime vjen nga Shkreli, ka prejardhje nga veriu i Shqipërisë, sikur edhe fisi i babës që është diku nga Gucia. Nuk e shmang e nuk e përjashtoj dot që të kem prejardhje shqiptare. Boshnjakët nuk kanë dashur të asimilojnë askënd dhe nëse kjo ka ndodhur, është bërë prej presionit të tjetërkujt”, thotë Muamer Zukurliç, kryemyftiu i Komunitetit Mysliman.

Ka shumë të tjerë në qytet, që druhen të pohojnë apo e kanë humbur identitetin e tyre. Kështu ka ndodhur edhe në shumë fshatra tjerë të Sanxhakut ku jetojnë sot shqiptarët.

Dhjetëra shqiponja fluturojnë mbi këto fshatra. Shqiponja kufitare i quajnë banorët e zonës, sepse dikur këtu ka qene kufiri.

**Zero Cool** · 24-01-14, 15:57

Janari është muaji i dhembjeve dhe vuajtjeve për shqiptarët e Sanxhakut

Në janarin 1945, atë që nuk arritën ta bëjnë çetnikët e Drazha Mihajloviqit ndaj popullatës së Sanxhakut të Pazarit të Ri, e bëri pushteti “popullor” serbo-komunist. Në muajt e parë nga marrja e pushtetit, u ekzekutuan rreth 2000 persona, shumica e tyre shqiptarë, në krye me udhëheqësin politik e ushtarak të Sanxhakut, Aqif Blytën.

Aqif Blyta ose Aqif Haxhiahmetoviq (1887- 1945) nga populli i Sanxhakut të N. Pazarit njehet si Aqif-efendia të cilin OZNA e pushkatoi me 21 janar 1954.

Aqif Blyta është njëri ndër politikanët dhe patriotët shqiptarë të Sanxhakut të Pazarit të Ri i periudhës ndërmjet dy luftërave Botërore dhe gjatë Luftës së Dytë Botërore. Aqif Blyta ishte veprimtar i shquar i Lidhjes së Dytë të Prizrenit dhe deputet në Kuvendin Kombëtar në Tiranë (1943-1944). Aqif-efendia është më i merituari në mbrojtjen e N. Pazarit nga sulmet dhe shfarosjet çetnike.

Aqif Blyta është lindur në N. Pazar në vitin 1887. Në këtë qytet babi i tij Emin-agë Blyta kishte ardhur nga Gjakova. Aqif Blyta ka kryer akademinë ushtarake në Manastir, në të njëjtën akademi ku kishte studiuar edhe kryetari turk Mustafa Kemal Ataturk. Me kryerjen e akademisë kishte arritur gradën e kapitenit. Në shtetin e ri të Mbretërisë Jugosllave, Aqif Blyta ishte një ndër të parët në formimin e Partisë Xhemijeti të myslimanëve shqiptarë.

Xhemijeti bashkonte myslimanët dhe shqiptarët. Në verën e vitit 1919, në Shkup, mori pjesë në Kongresin themelues të organizatës ”Xhemiet” (Bashkimi). U shqua si aktivist i kësaj organizate dhe u zgjodh sekretar. Më 1920 u zgjodh kryetar i bashkisë së Pazarit të Ri. Pasi që nuk pranuan të jenë nën diktatin e mbretit Aleksandër dhe të Nikolla Pashiqit, Xhemijetit në vitin 1924 i ndalohet veprimtaria. Që nga ky vit e deri në vitin 1990 shqiptarët dhe popujt tjerë joserb nuk kanë pasur parti të tyre politike.

Në zgjedhjet parlamentare të viteve 1920, 1925, 1927, 1933, 1935 dhe 1938, ndonëse ishte përfaqësues më në zë i popullsisë së trevës së Sanxhakut, për shkak të manipulimeve dhe grabitjes së votave nga autoritetet serbe, nuk u zgjodh deputet i parlamentit të Mbretërisë Serbo Kroate Sllovene, përkatësisht të Mbretërisë së Jugosllavisë (1929-1941). E arriti atë vetëm në zgjedhjet e vitit 1923. Në parlamentin jugosllav u shqua si përkrahës e bashkëpunëtor i afërt i Ferhat Dragës; kundërshtar i vendosur i politikës së ndjekur nga qarqet serbe, për shpronësimin dhe shpërnguljen me dhunë të popullit shqiptar.

Populli i Sanxhakut i është mirënjohës posaçërisht për shkak të angazhimit të tij në pengimin e shpërnguljes së popullsisë nga Sanxhaku për Turqi. Aqif Blyta duke qenë personaliteti më i rëndësishëm i organizim ushtarak dhe politik ishte në shënjestër të tri atentateve të organizuar. Për dy atentatet e parë ishin përgjegjës nacionalistët serbomëdhenj nga Beogradi, ndërsa për atentatin e tretë kanë qenë komunistët vendas të Sanxhakut të cilët për ekzekutues kishin caktuar Hasë Rozhajën. Por, komunistët qenë tërheqë më vonë nga ky vendim.

Kah fundi i vitit 1941 Blyta organizon mbrojtjen e N. Pazarit nga çetnikët të cilët depërtonin nga Rashka. Qëllimi i çetnikëve ishte marrja e N. Pazarit dhe mandej e tërë Sanxhakut me qëllim të shfarosjes së popullsisë shqiptare dhe myslimane. Ngjarjet që u zhvilluan tutje treguan se Aqif Blyta me ushtrinë e tij të formuar dhe me ndihmën e njësive nga Peshteri dhe me ndihmën që i arriti nga vëllezërit kosovarë nën udhëheqjen e Shaban Polluzhës arritën të mbrojnë këto territore nga çetnikët.

Pas depërtimit të forcave partizane jugosllave në ato treva, iu dorëzua organeve të pushtetit partizan në Gjakovë, të cilët e dërguan në Pazarin e Ri. Mbas torturave mizore, bashkë me bashkëpunëtorin e tij më të ngushtë, Ahmet Dacën, dhe me tre djemtë e tij u pushkatuan në Haxhet (lagje e sotme e Pazarit të Ri) me 21 janar 1945 nga OZNA. Aqif Blyta ishte i martuar me Mahijen nga Gjakova me të cilën nuk lan pasardhës. Megjithatë ata birësuan dy fëmijë që i sollën nga Gjakova, një djalë me emrin Qamil dhe një vajzë të quajtur Mejreme.

Më 11 maj me rastin e krijimit të Këshillit Popullor të Sanxhakut, u morr vendimi për rehabilitimin e Aqif Blytës dhe të tjerëve. Pas aprovimit të ligjit të ashtuquajtur për rehabilitim më 17.02.2007, kryetari i Këshillit Ekzekutiv të Këshillit Popullor të Sanxhakut, Esad Xhuxheviq, me anë të mediave kërkoi nga organet shtetërore ta rehabilitonin Aqif Blytën i cili ishte i dënuar politikisht nga pushteti i atëhershëm. Po ashtu është paralajmëruar për fillimin e procedurës gjyqësore pran gjyqit të qarkut në Novi Pazar në lidhje me këtë çështje. Ngjarjet aktuale tre viteve të fundit, dhe bllokimi i veprimit së Këshillit Popullor të Sanxhakut, kanë shkaktuar ndërprerjen e këtij procesi.

Për ta nderuar personalitetin e Aqif Blytës në shëtitoren e këmbësorëve në qendër të qytetit të Pazarit të Ri (Novi Pazar) është vendosur pllaka përkujtimore. Pllaka përkujtimore është vendosur me vendimin e Këshilli Kombëtar Boshnjak, mandej në këtë ceremoni ka marrë pjesë edhe ministri në qeverinë e Serbisë Sulejman Uglanin dhe Sekretari shtetëror në Ministrinë e Arsimit, Muhedin Fijuljanin, që të dytë nga ky qytet, e që për mediat serbe ky ishte një skandal.

Në lidhje me kërkesat e pushtetit serb për ta larguar pllakën përkujtimore, në shatorin e viti 2011, Presidenti i KKB, Esad Xhuxheviq, me këtë rast kishte deklaruar se “paneli do të mbetet, edhe pse qeveria ka mjete për ta larguar me forcë panelin e Aqif Effendiut”.

Xhuxheviq, për ta argumentuar mendimin e tij, ka shtuar: “Ai për ne është një figurë e padiskutueshme historike. Nëse dikush mund të na bindë ndryshe, ne jemi të gatshëm për të biseduar. Ndërsa panelin nuk e heqim”. Këto ishin fjalët e njeriut kyç sa i përket këtij rasti, të cilat ende qëndrojnë, siç kanë bërë me dije mediat e Sanxhakut.

Çdo gjë tjetër mbeti e njëjtë dhe askush nuk beson se pllaka përkujtimore të hiqet ndonjëherë, përkundër presioneve të shtetit serb. Shpresojmë se në një të ardhme të afërt do ti shkoj mendja institucioneve tona shtetërore këtë personalitet të shquar ta përkujtojnë në atë formë që e meriton.