R. Qosja: Tito nuk e ka pushtuar Kosovën!!

[Dilaver]

Në një intervistë që është botuar në gazetë shqiptare, akademik Raxhep Qosja i përgjigjet një sërë pyetjesh që tentojnë të riaktualizojnë polemikën e tij me Ismail Kadarenë që fokusohet në identitetin e shqiptarëve dhe përthyerjen brenda kulturës dhe besimeve të tyre të vlerave okcidentale dhe orientale.
Kësaj herë, topin e një orteku të ri të mundshëm të polemikës e hodhi Qosja me një deklaratë në panairin e librit në Ulqin, ku sulmoi ashpër Kadarenë pse ky kishte kërkuar që të “rishkruhet” historia e letërsisë shqipe.
Në një pjse të intervistës për GSH Qosja, i provokuar të merr qëndrim jep një përgjigje tepër interesante dhe arsyetuese për figurën e Titos, që ndër kosovarët ka mbetur figurë historike tepër kontroverse. Po e
përcjellim për lexuesit e Expressit këtë pjesë të intervistës.

Admirina Peçi: Një prej polemizuesve në Tiranë, Sadik Bejko, pas këtyre deklaratave ju akuzoi se ju i keni thurur lavde Titos, (pushtuesit sipas tij) në kohën kur Kadare mbështeste revoltat kosovare të ’81-shit. A keni një përgjigje publike për këtë?

Rexhep Qosja: Po t’ju përgjigjesha edhe sadikave që më sulmojnë, do të më duheshin së paku tridhjetë daktilografë.

Megjithatë, keni pasur një deklaratë për Titon...

Rexhep Qosja: Kam dhënë në muajin maj më 1980-ën, në vitin e vdekjes së Titos dhe gati një vit para demonstratave të studentëve tonë në mars të vitit 1981, një deklaratë për vdekjen e Titos, të cilit nuk ia kam përmendur kurrë emrin për së gjalli. Atë deklaratë natyrisht do ta nënshkruaja edhe sot. Nuk kam qenë as titist, as enverist. Koncepti im mbi lirinë dhe humanizmin gjithmonë është frymëzuar nga veprat e filozofëve e shkrimtarëve të mëdhenj e jo nga regjimet politike. Por, sot, kur po shoh çka po shoh dhe kë po shoh në politikë duke vjedhur e plaçkitur e shfrytëzuar më vjen dëshirë të flas mirë e më mirë edhe për Titon edhe për Enverin. Titoja nuk e ka pushtuar Kosovën – e ka gjetur të pushtuar prej Serbisë. Titoja e ka thënë menjëherë pas luftës në bisedë me Enver Hoxhën se do të pajtohej me bashkimin e Kosovës me Shqipërinë, por këtë nuk do ta lejonte Serbia. Titoja i ka thënë Fadil Hoxhës në vitin 1968 se do të pajtohej që Kosova të bëhej republikë, por kjo do ta çonte në këmbë Serbinë. Në sajë të përkrahjes së Titos, Fadil Hoxha me një numër të udhëheqësve të tjerë shqiptarë, e ka çuar Kosovën deri aty ku e gjeti terrori serb posa vdiq Titoja: me autonomi të vitit 1974, me Universitet, me Akademi të Shkencave e të Arteve, me Institutin Albanologjik dhe me Institutin e Historisë, me shumë botime, revista e gazeta, me urbanizim të shpejtuar të Kosovës, me gjuhë letrare kombëtare, me numër të madh të shkollave fillore e të mesme, me spitale e klinika , me arte dhe shkencë gjithnjë e më të zhvilluar, në të cilat nuk bënte kërdinë realizmi socialist. Për të gjitha këto arsye prej vdekjes së tij e deri sot, në Serbi nga autorë serbë dhe miq të Serbisë janë botuar mija artikuj, studime, vjersha, drama, vepra historike përplot urrejtje për të. Jo rastësisht Lordi Kerington, përfaqësuesi i Evropës në përpjekjet për zgjidhjen e çështjes së Jugosllavisë në vitin 1991, do të deklarojë: tani po e kuptojmë se me kë krejt kishte punë Titoja dhe sa i madh ishte ai.

[premium]

Sa vlent Marshalli nuk vlenin tani 10 thaqi e 10 Rugova.
Koha e aterhershem ishte jetesa luxoze!!.

[Guri i madh]

Sa vlent Marshalli nuk vlenin tani 10 thaqi e 10 Rugova.
Koha e aterhershem ishte jetesa luxoze!!.




hhhaaaaaaaaa sa i qmendur qenke pas luksit koha e titos ishte koha e ndarjes te popullit SHQIPTAR


at luks sot ta ofrojn edhe qeveritart serrb tu kisha lut mos e lsho rastin se edhe ashtu neve nuk na duhesh

[Marku1]

http://www.zemrashqiptare.net/images/articles/2007_12/1864/u1_REXHEP_QOSJA.jpg Rexhep QosjaTito, Qosja dhe Vinca
Nga Sylejman Aliu

Njësoj si Rexhep Qosja "plak", kur në librin renegat të zisë për vdekjen e të madhit të tij, kolonialistit Tito, kishte shkruar: "Tito e ka udhëhequr dhe e ka sjellë në triumf përfundimtar, luftën nacionalçlirimtare të popujve të Jugosllavisë - ja një meritë e mjaftë historike për të gjitha kohërat. Tito e ka udhëhequr, dhe e ka sjellë deri në triumf përfundimtar luftën që ka përmbysur monarkinë - ja një meritë tjetër e mjaftë për historinë. Tito i ka thënë "JO" Stalinit, në një kohë kur forca e Stalinit sikur nuk njihte kufij - ja një meritë e mjaftë historike për historinë. Tito na ka udhëhequr shtigjeve të vetëqeverisjes socialiste, të barazisë, vëllazërimit e bashkimit, bashkëjetesës së kombeve e kombësive - ja një meritë tjetër e jashtëzakonshme historike. Tito i ka prirë idesë së madhe që u reziston fuqive të mëdhaja - ja dhe një meritë tjetër, aq e madhe, aq
vendimtare në historinë e përbotshme" (R. Qosja, "Një "JO" e madhe dhe shumë merita", "Rilindja", 11 maj 1980), edhe profesori dhe poeti "i ri" Agim Vinca, me dëlirësinë e pazorshme dhe të paimponueshme rinore të emocionit i kushtoi vargje të mëdha ndiesish Titos së tij në poezinë "Titos" ("Gëzimi", 11 qershor 1961)
Në këtë qasje mbase më pak do të flas për vlerat intelektuale dhe morale të të parit, të Rexhep Qosjes, që manifestohen si bindje e thellë e tij për Titon që "i ka prirë idesë së madhe që u reziston fuqive të mëdhaja" në një kohë kur shqiptarët në Kosovë përjetonin pushtimin më të egër titist, sepse s'ka se si të thuhet më mirë dhe më bindshëm se ç'i ka thënë ai vetë, jo vetëm në librin e tij të zisë për Titon, por edhe më herët në "Morfologjia e një fushate", që nuk ishte tjetër pos një dosje famëkeqe në shërbim të UDB-së për gjithë garniturën e vetëdijshme kombëtare të intelektualëve edhe ashtu të pakët shqiptarë në Kosovë. Nuk do të flas as për vlerat e pafrenueshme emotivo-poetike të poezisë "Titos" së Agim Vincës, në strofën e fundit të së cilës shpërthen emocioni i tij zotues: "Tito sot kangë të këndojmë,/Për trimnin tande pa kufi/Tito çdo herë të kujtojmë/Sepse në jemi në liri".
Më tepër se për këto, mbase do duhej të thuheshin pak më shumë disa dimensione të tjera morale, jo vetëm për njërin, por për të dy këta që u zunë në gojë.
Derisa i pari, që nga atëherë, kur secili intelektual i mirëfilltë dhe mbi të gjitha i dëlirtë, jo vetëm në Kosovë, por edhe në Shqipëri, ishte vënë (dhe vazhdojnë të vihen) në shënjestrën më rrënuese të Qosjes, i dyti, A. Vinca, nuk ka kursyer të rrënojë, jo vetëm opuset letrare të krijuesve meritash të veçanta letrare, por edhe të vlerave të tyre kombëtare e intelektuale, të cilët, m'u pse ishin të tillë, ishin gjithnjë të kërcënuar nga UDB-ja ish-jugosllave. Disa nga ta ishin të shtrënguar, ose të shpëtonin jetën, duke shkruar vargje të pakëta për Titon, duke vënë gjithë situatën brenda metaforave reale të jetës së kombit, që po i shkatërrohej furishëm bërthama, pavarësisht nga të gjitha rezistencat në atë kohë të tmerrshme pushtimi titist. A. Vinca, as si poet, as si profesor
universiteti kurrë s'kishte dashur t'i mendonte këto rrethana, në të cilat jetonin krijuesit dhe intelektualët "gabimtarë", por kishte hedhur mbi ta gjithnjë zjarrin denoncues. Si ishte e mundur kjo, kur ai vetë, pa e detyruar askush, pa qenë asnjëherë i kërcënuar, kishte shkruar poezi për Titon e tij, kurse shante të tjerët pse, me lakun e UDB-së, ishin detyruar të bënin ca vargje demagogjike për Titon, që të shpëtonin lëkurën?
Si i pari, si i dyti, nga këta dy personazhe, duke ngrehur lart zhurmën për vetveten e tyre, të përmasave folklorike, të patriotizmit zhurmues, sikur duan të tregojnë se sa të larë janë vetë dhe ç'vullkan të papërmbajtshëm intelektual, moral e patriotik kanë në vete, jo karshi armikut, Titos dhe pushtuesve, por ndaj gjithë klasës tjetër intelektuale, krijuese dhe kombëtare, që kishte dhe ka Kosova (të kujtojmë një shembull veprimi të Rexhep Qosjes: Në Mars të vitit 1999, ai iu drejtua shqiptarëve që të mos e braktisnin Kosovën gjatë gjenocidit të egër serb "sepse s'kemi atdhe tjetër". Ai, pak ditë më pas, i debdilosur fare, mjekërruar, e braktisi Kosovën dhe iku në Shqipëri. Pas përfundimit të bombardimeve të NATO-s, gazetarët në Shqipëri e pyetën se çfarë mendonte për ata që gjatë kohës së bombardimeve kishin qëndruar në Kosovë? Ai qe përgjigjur se ata që s'e kishin braktisur Kosovën, ishin lojalë të Serbisë)! Hiq dosjen "Morfologjia e një fushate" të Rexhep Qosjes, me të cilën u shërbye UDB-ja kundër intelektualëve më të dalluar shqiptarë e më me shumë sakrifica, për të parë nivelin e pamoralshëm moral të këtij akademiku, po përmend një shembull tjetër, ndërmjet shumë e shumë shembujve të tjerë, që vërtetojnë këtë që thuhet dhe dihet për këtë akademik. Ai shkroi librin "I kthyeri i penduar", që për temë kishte ardhjen e monumentit të Skënderbeut në Prishtinë. Të gjithë ata që e sollën dhe gjithë ata që dolën ta prisnin me festë këtë monument, ishin quajtur nga autori Qosja si qen e kudra, kurse Kosovën e kishte emërtuar si fermë qensh!
Nuk është vështirë, prandaj, të shihet dhe të dihet se me ç'përmbajtje vlerash morale njerëzore e intelektuale, patriotike e kombëtare i servohet ky njeri opinionit tonë, që nuk është tjetër përveç një "fermë qensh"! Në anën tjetër, profesori dhe poeti Vinca, për ta fshehur veten dhe të bëmat e tij "poetike", që i ka shkruar vetë poezi Titos pa e detyruar askush, shan të tjerët në emër të patriotizmit të tij të shpifur, shkruan "Kolumne" urrejtëse për flamurin dardan, derisa nuk nxitet djegia e tij në sheshin e Prishtinës, duke dashur që kështu të digjet patriotikisht historia shqiptare e Dardanisë antike. Çfarë ishte e rëndësishme kjo Histori, kur atë e kishte sjellë simbolikisht i urryeri i tij i përmotshëm, i pari i Kosovës, Rugova? Sëmundja e pashërueshme e vetveteve të këtyre dy vetave, Qosjes dhe Vincës, deri vonë shërbente edhe si dergjë e një numri të madh përkrahësish të tyre, të cilët mendonin se me mllefe e urrejtje mund të shquheshin më shumë, apo që të mos dukeshin të harruar fare. Megjithatë, tash këtyre dyve u ka dalë boja. Dihen e shihen fare nëpërdukshëm me të gjitha dimensionet e tyre imorale.




Autori është gazetar dhe krijues nga Kosova

[Luciano]

ASGJE TE KEQE NUK PASKA THEN,

Un e kam sjellur edhe intervisten komplet ne kete forum qe ta lexoni.

Eshte njeri i madhe R. Qosja !

[hasanmehmeti]

Një prej polemizuesve në Tiranë, Sadik Bejko, pas këtyre deklaratave ju akuzoi se ju i keni thurur lavde Titos, (pushtuesit sipas tij) në kohën kur Kadare mbështeste revoltat kosovare të '81-shit. A keni një përgjigje publike për këtë?

Qosja: Po t'ju përgjigjesha edhe sadikave që më sulmojnë, do të më duheshin së paku tridhjetë daktilografë.


Megjithatë, keni pasur një deklaratë për Titon...

Qosja: Tani po ju përgjigjem Ju. Kam dhënë në muajin maj më 1980-ën, në vitin e vdekjes së Titos dhe gati një vit para demonstratave të studentëve tonë në mars të vitit 1981, një deklaratë për vdekjen e Titos, të cilit nuk ia kam përmendur kurrë emrin për së gjalli. Atë deklaratë natyrisht do ta nënshkruaja edhe sot. Nuk kam qenë as titist, as enverist. Koncepti im mbi lirinë dhe humanizmin gjithmonë është frymëzuar nga veprat e filozofëve e shkrimtarëve të mëdhenj e jo nga regjimet politike. Por, sot, kur po shoh çka po shoh dhe kë po shoh në politikë duke vjedhur e plaçkitur e shfrytëzuar më vjen dëshirë të flas mirë e më mirë edhe për Titon edhe për Enverin. Titoja nuk e ka pushtuar Kosovën - e ka gjetur të pushtuar prej Serbisë. Titoja e ka thënë menjëherë pas luftës në bisedë me Enver Hoxhën se do të pajtohej me bashkimin e Kosovës me Shqipërinë, por këtë nuk do ta lejonte Serbia. Titoja i ka thënë Fadil Hoxhës në vitin 1968 se do të pajtohej që Kosova të bëhej republikë, por kjo do ta çonte në këmbë Serbinë. Në sajë të përkrahjes së Titos, Fadil Hoxha me një numër të udhëheqësve të tjerë shqiptarë, e ka çuar Kosovën deri aty ku e gjeti terrori serb posa vdiq Titoja: me autonomi të vitit 1974, me Universitet, me Akademi të Shkencave e të Arteve, me Institutin Albanologjik dhe me Institutin e Historisë, me shumë botime, revista e gazeta, me urbanizim të shpejtuar të Kosovës, me gjuhë letrare kombëtare, me numër të madh të shkollave fillore e të mesme, me spitale e klinika , me arte dhe shkencë gjithnjë e më të zhvilluar, në të cilat nuk bënte kërdinë realizmi socialist. Për të gjitha këto arsye prej vdekjes së tij e deri sot, në Serbi nga autorë serbë dhe miq të Serbisë janë botuar mija artikuj, studime, vjersha, drama, vepra historike përplot urrejtje për të. Jo rastësisht Lordi Kerington, përfaqësuesi i Evropës në përpjekjet për zgjidhjen e çështjes së Jugosllavisë në vitin 1991, do të deklarojë: tani po e kuptojmë se me kë krejt kishte punë Titoja dhe sa i madh ishte ai.

ps/nga intervista e sjellur ne forum.

[premium]

hhhaaaaaaaaa sa i qmendur qenke pas luksit koha e titos ishte koha e ndarjes te popullit SHQIPTAR


at luks sot ta ofrojn edhe qeveritart serrb tu kisha lut mos e lsho rastin se edhe ashtu neve nuk na duhesh
Nuk ma mer mendja qe mundesh me dallu jetesen e dhomes apo te shtalles......
Marshalli nuk ishte Serb por Kroat

[Psikologu]

Sa vlent Marshalli nuk vlenin tani 10 thaqi e 10 Rugova.
Koha e aterhershem ishte jetesa luxoze!!.

Për ju që beheshit si urë e laramana , ishte kohë e mirë , besa sidomos për hoxhallarë qe merrnin rrogen ne Beograd , boll e mirë ka qenë.
Edhe kur ju ndihmoj që të shprengulen me shumë se 300.000 shqiptar për në Turiq , pe rju , ka qenë.
E ata për në Turiq , iken nga dhuna e Aleksander Rankoviqit që Tito e dinte fare mirë se cka bente ai mbi shqiptaret ne aksionin e armeve.
Nejse ; Ju sundusin e quani vlla dhe të mirë-shprehi dhe pjekuri e vjeter shekullore.

[Dilaver]

I mirë ka qenë tito, ja ... nënën shkinë birit kurvës.....e atyre që e mbështesin, shpejt e paskan harruar historinë.....


Në gjysmën e dytë të vitit 1944, derisa forcat aleate (amerikane-angleze-ruse...) përparonin në të gjitha frontet e luftës kundër ushtrisë hitleriane, Titoja do t´i shfrytëzojë këto rrethana, për luftimin e forcave të mbrojtjes kombëtare shqiptare dhe ripushtimin e Kosovës... Për t´i realizuar më lehtë synimet e saj, udhëheqja jugosllave, në fillim të janarit 1945 urdhëron mobilizimin e “brigadave të Kosmetit” për t´i dërguar në Frontin e ashtuquajtur të Sremit-në Serbi……….

……në kohën kur forcat jugosllave zhvillonin operacionet më të përgjakshme në Drenicë..., më 8 shkurt 1945, komandanti suprem i UNÇJ-së J.B.Tito me urdhër të veçantë nr.31 vendosi administrimin ushtarak në Kosovë. Këtë vendim Titoja e mori më 7 shkurt 1945 në Beograd, në një takim me ushtarakët serb: Savo Dërleviqin, Gjuro Medenicën dhe Kërsto Filipoviqin……..

…………kjo makineri ushtarake, në Kosovë duke i marrë të gjitha masat gjoja për "spastrimin" e terenit nga "mbeturinat e fashizmit" dhe "kundërevolucionarët" vrau e masakroi pamëshirë mijëra shqiptarë gjithëandej Kosovës... Në këtë fushatë të egër ushtarake më 21/22 shkurt 1945 u shua me gjak edhe kryengritja e Drenicës, pas vrasjes së tribunëve popullorë Shaban Polluzha e Mehmet Gradica në kullat e Dvoranëve në Tërstenik.


Pason Masakra e Tivarit …………….

[sherri]

Per fate te keq,po vazhdon te transmetohet historia e kohes se shkinis,edhe sot disa nuk jan ne gjendje ta kuptojne.
Pajtohem me shume konstatime te Qosjes; "Tito nuk e okupoj Kosoven" edhe ne disa raste ka pas qendrim indeferent me ndodhit e kohes ne kosove,mose te harrojm se e kishte koken ngusht mes shkieve e rusve,,tek e fundit nuk ishte shqipetar.
Per shume vendime,per Kosoven u muaren nga komunistet shqipetar e shkieve,dhe kure perfaqsuesit e shqipetarve binin dakord me shkie cka i betej Titos aty,sa te ashper ishin brigadat e shkieve po ac ishin edhe brgadat partizane te shqiperis,karshi levizjes se ballisteve.

Kjo qe transmetohet si histori esht e shkruar me mjeshteri nga vet shkiet.........

ne c'far histrorie po thirremi,te kohes se komunizmit a? kush i beson asaj historie edhe nese duket shume ne anen e Shqipetarve e kunder Titios...
Faktet qe ka cek Qosja,jan te pa mohueshme ato qe fitoj Kosova ne kohen e tij,as si kemi pas as nuk vazhduan mbas vdekjes se tij...nje vite pas vdekjes filloj degradimi i krejt te arriturave qe ishin be mu ne kohen e tij.....spo di ca ka ketu te pa kuptueshme...apo logjika jone esht ra ne ate nivel sa spo mund te kfjellet as sot nga propaganda enveroshkinistorusishte.

Masakra e tivarit......... kushe i lejoj keto brigada te kalojn neper mes shqiperie te kalojn ne Male te zi..edhe ishte e dishme se aty do te ndosh masaker ndaj Shqipetarve??
ju lutem mos jepni pergjigjeje ne baz te nje historie te shkruar nga ndonje shqipetar ne kohen e shkinis,e redaktuar,nga shkiet, sepse ne ket turm fatekqinjesh qe pesuan ne Tivar e pata Axhen,i cili shpetoj me nje numer te vogel qe e perjetuan ket masaker.....

HIQNI DORE NGA NJE HISTORI E NEVERIT'SHME E MESAUR PER-MENDESH ME;ESHT KOHA TE STUDIOHET KJO HISTORI TE RI SHKRUHET.

Këtë vendim Titoja e mori më 7 shkurt 1945 në Beograd, në një takim me ushtarakët serb: Savo Dërleviqin, Gjuro Medenicën dhe Kërsto Filipoviqin……..

Tre ushtarak shkie!hmmm tani: merr vendime ne favor te Shqipetarve!?

[premium]

Për ju që beheshit si urë e laramana , ishte kohë e mirë , besa sidomos për hoxhallarë qe merrnin rrogen ne Beograd , boll e mirë ka qenë.
Edhe kur ju ndihmoj që të shprengulen me shumë se 300.000 shqiptar për në Turiq , pe rju , ka qenë.
E ata për në Turiq , iken nga dhuna e Aleksander Rankoviqit që Tito e dinte fare mirë se cka bente ai mbi shqiptaret ne aksionin e armeve.
Nejse ; Ju sundusin e quani vlla dhe të mirë-shprehi dhe pjekuri e vjeter shekullore.
Kohen e Titos une nuk kam aritur( kam qen ne moshen e vogel) te vjeterit tregonin se ai kohe ishte te gjitha kombesit kan jetuar ne menyre te barabart. Sistemi atehershem ishte nje sistem te ndryshe(komuniste) mos e perzi hoxhallaret ... kurse qeveria Kosovare me shume e njohte Beogradin sesa Prishtinen ... Kosoven nuk ka shitur Tito-ja ,, por njerezit tane ( Mamut Bakalli, Fadil Hoxhe , e me komunistat e tjere. Per Tito-n nuk ka fjale sepse ai ishte njeriu i menqur qe ka mujt me mbajt 7-8 popuj... e qka del prej ketyre njerezve tane nuk jan ne gjendje te mbanin 1 komb me nje grusht vendi.
Gjithhere shkijet kan pasur politiken sekrete dhe kan punuar ilegal kunder politikes se Marshallit per te debuar Shqiptaret nga vendi i vet.
- Mesazhi i Tito-s ishte'' Krahina e Kosoves eshte atyre te cilit shumica e popullsin jeton ne ate vend'' qka te bajm komunisteve tane qe ishin mendjengusht e nuk punuan te zgjerojne kushtetuten e 1974.

[sherri]

1
DEKORIMI I OFICERËVE JUGOSLLAVË, PJESË E TURPIT SHTETËTROR
Dëshmitë e vetë historiografisë së shtetit amë Shqiptar e kanë përcaktuar qartë rolin e madh të të dërguarve të Beogradit për krijimin e Partisë Komuniste shqiptare në Tiranë. Ky rol në ato çaste ka qenë tejet percaktues po të kemi parasysh se komunizmi si doktrinë ishte fare i panjohur dhe për më tej, ai nuk mund t’i shkonte për shtat ndertimit moral të popullit tonë. Po të kemi parasysh se në vitet 1939-1940, në Shqipëri, Kosovë e Maqedoninë shqiptare, po rritej së tepërmi rezistenca nacionaliste për t’i ofruar si zgjidhje të vetme kombit tonë, kufijtë etnike të tij, atëherë do të bindemi plotësisht se “ndihma” e ardhur nga Beogradi nuk ishte as vëllazërore dhe as e sinqertë siç donin ta paraqisnin komunistët shqiptarë të atyre viteve. Shqiptarët kishin edhe një pershtypje të fuqishme për të mos i hapur dyert kanat për komunizmin. Kjo pershtypje lidhej sidomos me sulmin gjerman kundër Beogradit (prill 1941) ku me ç’rast në trevat të Kosovës e Maqedonisë Shqiptare u rikthyen ëndrra e vjetër e Shqipërisë etnike. Duam apo s’duam të kujtojmë sot, shqiptarët në krejt trojet etnike tona përpara se të dëgjonin përrallat komuniste ishin të vendosur të luftonin për të vënë në jetë padrejtësitë prej të cilavve ende kullonte gjaku i ngohtë. Ndërkaq, disa prej ideatorëve dhe udhëheqësve të parë të grupeve komuniste në Shqipëri ishin futur në rrugë pa krye duke dashur të mirrnin flamurin e shpëtimtarit të kombit.
Ata kryen në vitin 1941 disa takime por në vend që të bashkoheshin për të shpalosur alternativa grindeshin për të ndarë karriget dhe për më tepër nuk kishin vizione të qarta se ç’far duhej të benin në ato momente. Tepër saktësisht përshkruhet kjo situatë e komunistëve shqiptarë në vitin 1941 në një raport të hollësishëm që Koço Tashko i ka dërguar në vjeshtën e vitit 1942 kryesise së Kominternit ku pos të tjerave shprehet: “Nga ana tjetër isha koshient se shokët e propozuar prej meje nga tërë grupet sado të sakrifikuar për çështjen dhe të pakursyer në punët s’kishin përgaditjen politike të duhur për të qenë anëtarë të Komitetit Qendror (këtë fakt ma kishte cilësuar edhe shoku Miladin) domethënë për të kuptuar problemet politike dhe akonomike të Shqipërisë... Këto të meta kryesore të tyre shpresoja të menjanoheshin deri sa të mblidhje Kongresi i Partisë prej qenies si instruktorë të dy shokëve jugosllav Miladin e Dushan. Me pak fjalë gjithë përgjegjësinë ua dorëzova këtyre dy shokëve (sado që s’kisha asnjë ide të së kaluarës së tyre) vetëm duke u bazuar në rekomandimin e Komitetit Qendror për Kosovë e Metohi, të Partisë Komuniste Jugosllave”.

(Arkivi Qendror i shtetit – Tiranë, Fondi 14 , dosja 5 , fleta 4 ).

Nga ky dokument autentik i njërit prej krerëve kryesorë komuniste në Shqipëri,në vitet 1940- 1944,merret lehtë me mend se marëdhëniet ndërmjet komunitëve të shtetit amë dhe atyre të Beogradit nuk mund të egzistonin si marëdhënie partneriteti po vëllezërore. Këto marëdhënie do të konceptoheshin që në fillim si marëdhënie vasaliteti ku të parët sllavët do të dirigjonin gjithë “bëmat” e komunizmit në Shqipëri ndërsa të dytët komunistët eservilosur shqiptarë do të përpeliteshin nëpër labirintet e politikave serbosllave,duke shitur nderin e tyre vetëm e vetëm për një copë karrige të përgjakur kur të “çlirohej” Shqipëria. Komunistët sllave duke parandjerë rrezikun e rritjes së lëvizjes nacionaliste shqiptare, lëvizje e cila që në fillim u shtri në krejt kufijtë etnike tona ndërhyri energjikisht në lëvizjen komuniste së paku për të dominuar këte e mandej në saje të dredhive të vjetra serbosllave të niste në trojet shqiptare luftën e egër vëllavrasëse. Kështu, në verën e vitit 1942 ata hodhën në nismën e tyre në Kosovë një trakt ku i bëhej thirrje popullit shqiptar këtu të rrëmbente armët për të luftuar kundër armikut të përbashkët, fashizmit. Ustallarët e Beogradit jo se donin lirinë e Kosovës, sepse po ta kishin dashur sigurisht ata do të kishin lejuar shqiptarët në trojet etnike të tyre, të paktën të jetonin pa ate kalvar vuajtjesh.

2
Por ata kërkonin të ngihej krye kundër fashizmit për të ruajtur të pandryshuar statukuonë e organizmit të kufijve pas vitit të mbrapshtë 1913. Ndonëse proklamata e shpërndarë në Kosovë, kishte poshtë edhe nënshkrimin e Partisë Komuniste shqiptare, ajo mirrej vesh menjëherë se ishte gatuar në guzhinën e Beogradit, me ç’rast edhe mungonin fjalët se çdo të bëhej të nesërmen me fatin e popullit shqiptar në Kosovë. Kjo pozitë e mjerueshme e komunistëve të shtetit amë,të cilët vinin në rend të ditës parrullat e tyre internacionaliste dhe harronin vuajtjet prej tre deceniesh,të vëllezërve të tyre prej gjaku dëshmohen vetë prej dokunetave të tyre, pikërisht në vitin 1942, komunistët e tiranës ishin të detyruar të dëshmonin se: “Për shqiptarët e Kosovës që përbëjnë 50-65 përqind të popullsisë së atjeshme si dhe dy të tretat e popullsisë së Shqipërisë së Vjetër (kufijt e vitit 1913) Partia e jonë ka heshtur sistematikisht duke thënë (fjalët e shokut Miladin) se kjo çështje s’na përket neve por i përket Partisë Komuniste Jugosllave”. ( Arkivi Qendror I shtetit - Tiranë. Fondi 14,dosja 5, fleta 11 ).
Edhe në vitet 1943-1944,bashkëpunimi i klikës komuniste tëTiranës me atë të Beogradit do të ishte percaktues sidomos në veprimet e atyre të parëve ndaj nacionalistëve shqiptarë. Diku e kam thënë krejt haptas mendimin tim se Mukja ishte shpresa e mbrame e shqiptarëve për të bashkëpunuar me njëri-tjetrin në luftën kundra pushtuesit. Por pikërisht pse mbrate me vete këtë shans të madh historik, Mukja u sabotua dhe anatemua për pesë decenie me radhë nga histriografia shqiptare. Pas-Mukja do të përbënte ndër faqet më të dhimbshme të popullit shqiptar, i cili ndonëse i coptuar në vitin 1913, ndonëse i sulmuar e kërcënuar dhe zhdukur prej grekërve, sllavëve e bullgarëve, tanimë provonte edhe thikën e ngulur tinëz në shpinë prej vëllaut me nanë. Pa dashur të sjell në këto radhë gjëmën e madhe e tragjike të luftës vëllavrasëse në Shqipëri në vitet 1943-1945, unë mundet natyrisht të pohoj se krejt idetë dhe organizimet e kësaj lufte kanë qenë të ideuara në Beograd, ndërsa Miladini e Dushani ishin veç zbatuesit e urdhërave të padronëve të tyre. Sidomos në ndjekjen ndaj nacionalistëve të shquar Shqiptar dora serbosllave do të shtrihej ngado. Prej asaj dore tradhëtare ranë në fushën e nderit trima të mëdhenj të kombit shqiptar. Dhe një pjesë e tyre duke parandjerë thikën pas shpinë sllavoshqiptar luftuan me armë në dorë kundra tyre,duke u shndruar në simbole të përjetshme të nacionalizmit shqiptar. Në krejt këtë maskaradë nuk kanë munguar as idelogjizimi i skajshëm bolshevik dhe as veprimet e fshehta serbosllave për t’i quajtur këta burra (që sot përbëjnë krenari kombëtare) si bashkëpuntor me pushtuesin sipas parimit paradoksal: O me ne, O kundra nesh !).

Në vitin 1945 klika komuniste e Tiranës duke iu përmbajtur tërësisht udhëzimeve të Beogradit nisi të konstruktojë modelet e para të diktaturës komuniste modele të cilat do të quheshin të veçanta në krejt Evropën Lindore për nga egërsia me të cilën u zbatuan. Ndër këto modele famëkeqe mund të përmendim shkurt vetëm njërin ate të përndjekjeve të krejt kundërshtarëve politik të tyre, familjarisht nëpër burgje apo kampe përqëndrimi sipas modeleve të huazuara nga Stalini. Mijërat e nacionalistëve shqiptarë u drejtoheshin në vitin 1945 togave të zeza të pushkatimit, burgjeve apo kampeve të punës për të vetmin “faj” se kishin luftuar për lirinë e Shqipërisë si edhe për kufijtë etnike të saj. Dhe përballë kësaj tragjedie të re Shqiptare duhej diçka butaforike, duhej diçka për t’I dhënë botës komuniste të kuptonte se qeveria shqiptare nuk kishte mendjen vetëm për punë të zeza. Dhe pikërisht në këto momente aq të dhimbshme për krejt kombin tonë, kjo qeveri enkas për të dhjetëfishuar tragjedinë shqiptare,zgjodhi pikërisht procedurën e dekorimit të dhjetra oficerëve serbosllav të cilët sigurisht ishin vrarë duke luftuar kundër forcave nacionaliste shqiptare. Me këtë akt të shëmtuar si turp kombëtar klika komuniste e shtetit amë kërkonte gjithashtu të thoshte fjalën e vet lidhur me qëndrimin e saj pro idesë së Beogradit për t’u bashkuar në republikë të shtatë të krijesës jugosllave.

3
Kësisoj më 5 shtator 1945, në ish pallatin mbretëror në Tiranë u zhvillua një ceremoni tejet pompoze me pjesmarrjen e krejt qeverisë shqiptare si edhe përfaqsuesive diplomatike dhe forcave aleate në kryeqytet. Me tone oratorike Omer Nishani, në cilësinë e kryetarit të Këshillit Antifashist, lexoi vendimin e këtij Këshilli numër 117, datë 5 shtator 1945: Në bazë të propozimit të kryetarit të Qeverisë Demokratike të Shqipërisë dhe Komandant i Përgjithshëm i Ushtrisë Kombëtare, duke marrë parasysh se shumë personalitete të huaja të vendeve aleate gjatë Luftës Nacionalçlirimtare të popullit t’onë kanë kontribuar dhe ndihmuar me të gjitha mjetet në Luftën e popullit shqiptar qoftë brenda në Shqipëri krah për krah me ushtrinë tonë,qoftë jashtë Shqipërisë dhe për të shfaqur mirënjohjen e për ta shërbyer e nderuar veprimtarinë e tyre në dobi t’Atdheut e të popullit shqiptar. Kryesia e Këshillit Antifashist Nacional-Çlirimtar, vendosi:..............

[sherri]

.....Të dekorohen me dekoratat e shënuara për seicilin personat që përmenden në listën që vijon:
Gjeneral Ivan Milutinoviç me Urdhërin “Heroi Kombëtar”

Lolo Ribar me urdhërin “Heroi Kombëtar”

Ramiz Sadiku me Urdhërin “Hero Kombëtar

Ivan Ribar me Urdhërin e “Flamurit”

Eduard Kardelj me Urdhërin e “Flamurit”

Bllazho Jovanoviç me Urdhërin e “Flamurit” dhe me medaljen e “Kujtimit”

Radovan Zagoviç me Urdhërin e “Flamurit”

Dëshmori Miladin Popoviç me Urdhërin e “Flamurit” dhe me medaljen e “Kujtimit”

Dushan Mugosha me Urdhërin e “Flamurit” dhe me medaljen e “Kujtimit”

Me urdhërin e “Yllit Partizan Klasi i I” dhe me medaljen e Trimërisë Brigadier E. F. Davies

Me urdhërin e “Yllit Partizan klasi i I “ Gjeneral-Lejtnant Arso Jovanoviç, Aleksander Rankoviç, Milan Gjilas,Petko Dapçeviç, Brigadier T. Churchill, Kolonel Velimir Stoiniç, Lejtnant-Kolonel Palmer, Major Ivanov Konstantin, Kapiten Thomas Stefan.

Me Urdhërin e “Yllit Partizan i klasit të II” dhe me medaljen e “Kujtimit” Kolonel Vojo
Todoroviç.

Me urdhërin e “Yllit Partizan i klasit të II” dhe me “Medaljen e Trimërisë” Major Savo Stonjou, W. V. G. Smith.

Me Urdhërin “Partizan i klasit të II” Gjeneral Terziç Velimir, kolonel Kiler Peter, Kolonel Obrat Cicmil, Nenkolonel Mijat Vuletiç, G. W. Seymour, Major J. K. H. Shaw, Major M. J. Fornton, Major V. Robinson, Kapiten Northop, Kapiten J. M. Lyon, Toger John O’Keefe.

Me Urdhërin “Ylli Partizan i klasit të III” Major Timochek Teodor, Major Viktor Bobol, Kapiten Miazi Dizdareviç, Toger Nick Cooky, Kaporal George Routsis.

Me Medaljen e “Trimërisë” dhe me Medaljen e “Kujtimit” Bije Vokshi, Dëshmor Hajdar Dushi, Emin Duraku, Xhevdet Doda, Vaso Strugari, Mikel Popoviç”.

4
( Gazeta “Bashkimi “ Tiranë më 6 shtator 1945 ).

Ndërsa kreu i klikës komuniste të Tiranës Enver Hoxha do të deklaronte solemnisht në atë
mbrëmje se: ”Të gjithë këta oficerë që u dekoruan na kanë ndihmuar me shpirt në përpjekjet tona për çlirim”. Shërbetori i zellshëm i sllavokomunistëve falenderonte kështu mësuesit e tij nga Beogradi për kontributin e madh të tyre në përpjekjet sllave për shuarjen e rracës shqiptare. Me këtë mesazh ai gjithashtu donte të siguronte padronët e vet se do të ishte kurdoherë rob i politikave shovene serbosllave.
Si mund të dekoroheshin oficerë të lartë jugosllav kur vetëm në vitet 1944-1945 në territoret e Kosovës dhe Maqedonisë shqiptare u vranë më shumë se 50 mijë shqiptarë etnik të pafajshëm? Si mund t’i shpërndaheshin dekorata atyre që pos të tjerave nuk lanë pëllëmbë toke shqiptare pa e përgjakur me gjak shqiptari? si mund të dekoroheshin ata të cilët populli i ynë i konsideroi dhe i konsideron pushtues të tokave shqiptare? Si mund të përgëzoheshin këta kriminelë të zakonshëm lufte kur pikërisht në ato momente në malet Shqiptare endeshin dhjetra e dhjetra heronj nacionalistë, të cilët falnin pranverat e tyre për kufijtë tanë etnik? Përballë këtyre pyetjeve mund të hamendësosh shumë përgjigje. Por përgjigjja e parë që të vjen ndër mend është pikërisht ajo se klika komuniste e Tiranës në vitin 1945 e fryrë prej përrallave të internacionalizmit proletar duke dekoruar vrasësit e popullit të vet merrte mbi vete barrën e rëndë të një turpi kombëtar. E përbaltuar në pozitat mjerane ku e futi çorba serbosllave kjo klikë po i bënte nderet dhe shërbimet e para Beogradit duke dëshmuar sigurisht antishqiptarizmin e vet, me të drejtë duke pranuar dhe njohur pushtimin e tokave shqiptare të Kosovës, Preshevës Bujanovcit e Medvegjes, të Maqedonisë shqiptare nga serbosllavët. Koha dëshmon tradhëtitë komuniste shqiptare.


Eugjen Shehu
01.07.2004

[Guri i madh]

Nuk ma mer mendja qe mundesh me dallu jetesen e dhomes apo te shtalles......
Marshalli nuk ishte Serb por Kroat



paramendoe aksionion e armeve gjat vitevee 1955 deri ne vitet 1968 mesiguri ajo koh paska qen koha e luksit te familjes tuaj

[Dilaver]

….“Nje dreke speciale, e shtruar ne Split ne mes te diktatorit Tito dhe Ministrit te Puneve te Jashtme te Turqise, z. Fuad Kypriliu, ne janar te vitit 1953”, ishte thjeshte, fatale per te ardhme e shqiptareve ne ish Jugosllavine komuniste. Tito dhe Kypriliu, biseduan per riaktivizimin e konventes Jugosllavo - Turke, te vitit 1938. Ne kete takim, ishte folur edhe per menyren se si te riaktivizohej dhe si te materializohej, konventa ne fjale. Marreveshja, parashikonte ne pakete shpernguljen e 1 milione shqiptareve, kurse fillimisht do te shpernguleshin rreth 250.000 vete. Dreka, biseda, plani, ishin zhvilluar ne fshehtesi te plote. Pas ketij takimi, pasoi marreveshja ( Pakti Ballkanik ), e miqesise dhe e bashkepunimit ne mes te Jugosllavise–Turqise–Greqise, e nenshkruar ne Ankara nga keto tri vende, me 28 shkurt. Nderkaq, ne kete vit, u realizuar nje lloj regjistrimi i popullsise ne Jugosllavi. Me gjase, ky ishte “regjistrim” i qellimshem. Ne viset ku jetonin shqiptaret, dhe ne Kosove nisi kampanja e tmerrshme e propagandes, e presionit, e dhunes dhe e asimilimit te hapur: sepse, te gjithe shqiptaret duhej te deklaroheshin, me apo pa deshire, si turq. Administrata, kudo u mobilizua te realizonte kete objektiv dhe ajo ndihmohej nga njerezit e sherbimeve te ndryshme te sigurimeve, nga sherbimet e fshehta, nga agjenturat e ndryshme jugosllave, turke, greke si dhe nga bashkepunetoret e ndryshem dhe agjentet (hafijet, siç i quante populli), ne radhet tona. Nje ndihmes te jashtezakonshme, dhane te ashtuquajturit prijes te fese (hoxhallaret ), dhe aty – ketu, edhe bashkesite Islame. Ne kete “dasme” te pergatitur mbi baza te nje programi shteterore, u falsifikuan dhjetera mijera dokumente te ndryshme te prones, dokumente personale te njerezve, si dhe u sajuan dokumente te reja (pasaporta), dhe u leshuan viza (leje ose “vesika”, siç u thoshte populli), permes te cilave siguroheshin pa problem, udhetimet per ne Turqi. Padyshim, askush nuk e di shifren e parave, te cilat u destinuan per realizimin e ketij projekti makaber. Agjentet dhe bashkepunetoret e pushtetit, udheheqesit fetare, endeshin dite e nate neper fshatra e qytete, duke propaganduar dhe duke i cytur njerezit: “Vellezer, ne dhe ju, jemi myslimane...den – babaden, qe doemthene turq. Ju, keni qene bije te Islamit edhe perpara Muhamedit? Keshtu, duhet te nisemi e te shkojme ne “token e premtuar” te fese sone. Sa me kah lindja, aq me afer Qabese. Te shkojme ne Andadolli,” ku rrjedh mjalta”, e ku eshte vendi yne. Ky eshte vend i “qufareve”, qe domethene, i te pafeve. Zoti, nuk na duron te jetojme me te pafete, me armiqte e Islamit...”. Ne rrugen pakthim, te shkombetarizimit e te zhberjes se ngadalshme te kombit, ne rrugen e asimilimit te fundme, ne rrugen e shpopullimit te madh, pa dhe me deshire, u dynden mijera e mijera shqiptare, nga te gjitha viset ku ata jetonin, ne ish Jugosllavi. Por kjo ishte dyndja - golgote. Galimatisi i pafund i vuajtjes e mjerimit, i dhembjes e deshperimit te nje populli te tere. Kurre s’do te dihet se çfare perjetuan, si u vendosen dhe si hyne ne “jeten e re ne vendin e ri”, njerezit tane te gjakut, e te oxhakut ! ……