Shumë faleminderit që më dëgjove! Unë prapë do të mbledh kanaçe!!!

[hasanmehmeti]

“Shumë faleminderit që më dëgjove! Unë prapë do të mbledh kanaçe”!



Një grua me trup të imët, e dobët, me një fytyrë në të cilën nuk mund të për caktohej mosha, por që lexohej qartazi
ankthi, hyri në zyrën time dhe filloi të fliste shpejt, me zë të lartë , pa pushim, pa lidhje dhe pa pritur të merrte asnjë përgjigje. Duke e lënë të fliste, pa e marrë vesh se çfarë kërkonte, i bëra me shenjë të ulej, pa ja ndërprerë fjalën, duke u përpjekur të kuptoja qëllimin e ardhjes se saj.
Pas disa minutash, e pyes ngadalë për emrin dhe e ftoj të me tregojë për problemet që e shqetësojnë.
M.Përrenjasi është banore në Njësinë Bashkiake Nr 6, në Tiranë. Nënë e 4 fëmijëve, me burrin të dënuar me privim lirie me 15 vjet burg.
E ardhur nga fshati, e pa punë, ku vajza më e madhe nuk ka mbushur ende moshën 17 vjeç dhe djali më i vogël është vetëm 10 vjeç. “Nuk kam as njeri të më ndihmojë. Familja ime e origjinës e ka të pamundur”.
E ndodhur në të tilla kushte, kërkon ndihmë ekonomike në njësinë administrative ku banon, dhe përfiton 5400 lekë në muaj.
Por, kalvari i vuajtjeve të kësaj familje nuk mbaron me kaq.
Vajza e madhe, në vitin 2007 rrëmbehet nga persona të panjohur. Ajo dhunohet sistematikisht për 3 muaj në Vlorë. Rrëmbimi i vajzës nuk denoncohet në organet përkatëse nga nëna. Disa telefonata anonime frikësojnë gruan e gjorë për të mos bërë denoncimin në polici, se do të kishte pasoja të rënda.
Vajza kthehet në shtëpi, e zbathur, shtatzënë dhe e sëmurë me kriza të rënda epilepsie. Ajo vuante edhe me parë nga kjo sëmundje, por që nga koha që ishte larguar nga shtëpia, sëmundja është rënduar më tepër dhe krizat i janë shtuar.
Familjes se M.Përrenjasit i shtohet dhe një gojë tjetër për të ushqyer.
E ndërpres dhe e pyes me kujdes nëse e ka vizituar vajzën te mjeku. “Jo, - më përgjigj. - Nuk kam as kohe, dhe as lekë. Unë dal nga shtëpia në mëngjes për të bërë ndonjë punë, mjaft që të fitoj ndonjë lek. Vajza tani është më mirë, se rri urtë, po është ca e trembur, nuk flet, vetëm merret me foshnjën e saj dhe nuk del jashtë se ka frikë nga njerëzit.”
Përsëris me vete: “Është më mirë, se rri urtë dhe nuk flet!!! Si mund të jetë mirë njeriu kur nuk flet??”
E vetëdijshme se ndihma ekonomike e akorduar sipas ligjit, për këtë familje vetëm 5400 lekë për 6 personash, nuk arrin as për bukë, i them si ja del për të ushqyer familjen.
“Unë punoj punë të ndryshme, ku të mundem dhe çfarë të mundem, mjaft që të sjell lekë në shtëpi për të ushqyer fëmijët. Punët që gjej janë të përkohshme, më tepër pa punë se me punë”.
“Të them një sekret, - më tha, - unë dal natën, e mbuluar se më vjen turp ditën, bashkë me dy djemtë dhe mbledh kanaçe në kazanët e plehrave, shkoj dhe në Sharre. Vajzat nuk i marr me vete, se kam frikë, po i mbyll në shtëpi me çelës. Vetëm kam një merak, se kohët e fundit djali i vogël nuk ha dhe është i zbehtë. A thua i ka bërë keq dalja natën që kërkojmë nëpër kazanë?
Në lagje nuk më japin tjetër ndihmë. Motrat e Nënë Terezës më kanë dhënë disa herë ndihmë, po tani nuk më japin më. ‘Oh, sa shumë janë si puna jote, - më thonë ato, – ne nuk mund t`i ndihmojmë të gjithë’. Po ti si më thua, kush mund të më ndihmojë?”
I tregoj procedurën që duhet të ndjekë për të paraqitur vajzën e madhe për në KMCAP, nëse mund të përfitojë pagese paaftësie.
Me shikon me mosbesim dhe shton: “E ku kam kohë unë, pastaj këto punë duan lekë, unë nuk i kam as këto.
- Si thua ti, nuk është turp që mbledh kanaçe mjaft që të fitoj ndonjë lek, se ndryshe nuk ja dal dot”? Dhe, papritur përgjigje shton: “Nuk është turp! Jo! Unë prapë do mbledh kanaçe …”
Duke më zgjatur dorën për të më përshëndetur më thotë:
“Me fal që të mbajta kaq kohë dhe shumë faleminderit që më dëgjove, dhe u lehtësova shumë se nuk kam ndonjë njeri që të qaj hallet.”
U ngrit dhe duke më falenderuar dhe njëherë, më përqafoi si të më kishte ndonjë mikeshë të vjetër...
E mbetur pa fjalë, e habitur se sa pak kërkonte dhe e pafuqishme për ta ndihmuar, e ndoqa me sy deri sa mbylli derën..
“Shumë faleminderit që më dëgjove! Unë prapë do të mbledh kanaçe”!
Më goditën si çekan në kokë këto fjalë.
Parasysh me dolën me radhë strategjia për luftën kundër varfërisë, qeveritarët dhe politikanët e të gjitha ngjyrave, pozantë, të krekosur në mitingje, konferenca, në studiot televizive, me premtimet e pafund në fushatat elektorale, m’u kujtuan zonjat, kryetare të shoqatave për mbrojtjen e të drejtave të grave, që me shprehje të bukura, të marra hua nëpër seminare pa fund, të veshura bukur, që filozofojnë për gratë dhe të drejtat e tyre, në konferenca apo në media.
Nuk e di a i sheh M.Përrenjasi këto në televizor!? Ndoshta ajo nuk ka as televizor në shtëpi!!
“Shumë faleminderit që më dëgjove! Unë prapë do të mbledh kanaçe!!!”

(shënim: Shkrimi është sjellë në Gazetën Shqiptare nga një punonjëse e administratës e cila nuk do të identifikohet për shkak të pozicionit. Redaksia ka bërë një përjashtim për këtë botim nisur nga fakti se historia e treguar është e vërtetë, rrëqethëse, dhe ka personazhe konkretë)


Une do ia thjeshtoja ne dy pyetje temen.

1) Shqiptari dhe trajtimi i te varferit sot ne c'nivel eshte?
2) Politikanet dhe te varferit?

Keni koment mbi kete gjendje sociale te popullit tone ,sidomos ju qe me mish e me shpirte,fyerje e qkado qofte ajo mbroni dhe ngritni ne piedestal kukullat tuaja te tipit Politikan(per mua ne te shumten e rasteve, tradhetare ndaj shumices,votes dhe humanizmit tone kombetar)?

[panta_rhei]

“Shumë faleminderit që më dëgjove! Unë prapë do të mbledh kanaçe”!





Një grua me trup të imët, e dobët, me një fytyrë në të cilën nuk mund të për caktohej mosha, por që lexohej qartazi
ankthi, hyri në zyrën time dhe filloi të fliste shpejt, me zë të lartë , pa pushim, pa lidhje dhe pa pritur të merrte asnjë përgjigje. Duke e lënë të fliste, pa e marrë vesh se çfarë kërkonte, i bëra me shenjë të ulej, pa ja ndërprerë fjalën, duke u përpjekur të kuptoja qëllimin e ardhjes se saj.
Pas disa minutash, e pyes ngadalë për emrin dhe e ftoj të me tregojë për problemet që e shqetësojnë.
M.Përrenjasi është banore në Njësinë Bashkiake Nr 6, në Tiranë. Nënë e 4 fëmijëve, me burrin të dënuar me privim lirie me 15 vjet burg.
E ardhur nga fshati, e pa punë, ku vajza më e madhe nuk ka mbushur ende moshën 17 vjeç dhe djali më i vogël është vetëm 10 vjeç. “Nuk kam as njeri të më ndihmojë. Familja ime e origjinës e ka të pamundur”.
E ndodhur në të tilla kushte, kërkon ndihmë ekonomike në njësinë administrative ku banon, dhe përfiton 5400 lekë në muaj.
Por, kalvari i vuajtjeve të kësaj familje nuk mbaron me kaq.
Vajza e madhe, në vitin 2007 rrëmbehet nga persona të panjohur. Ajo dhunohet sistematikisht për 3 muaj në Vlorë. Rrëmbimi i vajzës nuk denoncohet në organet përkatëse nga nëna. Disa telefonata anonime frikësojnë gruan e gjorë për të mos bërë denoncimin në polici, se do të kishte pasoja të rënda.
Vajza kthehet në shtëpi, e zbathur, shtatzënë dhe e sëmurë me kriza të rënda epilepsie. Ajo vuante edhe me parë nga kjo sëmundje, por që nga koha që ishte larguar nga shtëpia, sëmundja është rënduar më tepër dhe krizat i janë shtuar.
Familjes se M.Përrenjasit i shtohet dhe një gojë tjetër për të ushqyer.
E ndërpres dhe e pyes me kujdes nëse e ka vizituar vajzën te mjeku. “Jo, - më përgjigj. - Nuk kam as kohe, dhe as lekë. Unë dal nga shtëpia në mëngjes për të bërë ndonjë punë, mjaft që të fitoj ndonjë lek. Vajza tani është më mirë, se rri urtë, po është ca e trembur, nuk flet, vetëm merret me foshnjën e saj dhe nuk del jashtë se ka frikë nga njerëzit.”
Përsëris me vete: “Është më mirë, se rri urtë dhe nuk flet!!! Si mund të jetë mirë njeriu kur nuk flet??”
E vetëdijshme se ndihma ekonomike e akorduar sipas ligjit, për këtë familje vetëm 5400 lekë për 6 personash, nuk arrin as për bukë, i them si ja del për të ushqyer familjen.
“Unë punoj punë të ndryshme, ku të mundem dhe çfarë të mundem, mjaft që të sjell lekë në shtëpi për të ushqyer fëmijët. Punët që gjej janë të përkohshme, më tepër pa punë se me punë”.
“Të them një sekret, - më tha, - unë dal natën, e mbuluar se më vjen turp ditën, bashkë me dy djemtë dhe mbledh kanaçe në kazanët e plehrave, shkoj dhe në Sharre. Vajzat nuk i marr me vete, se kam frikë, po i mbyll në shtëpi me çelës. Vetëm kam një merak, se kohët e fundit djali i vogël nuk ha dhe është i zbehtë. A thua i ka bërë keq dalja natën që kërkojmë nëpër kazanë?
Në lagje nuk më japin tjetër ndihmë. Motrat e Nënë Terezës më kanë dhënë disa herë ndihmë, po tani nuk më japin më. ‘Oh, sa shumë janë si puna jote, - më thonë ato, – ne nuk mund t`i ndihmojmë të gjithë’. Po ti si më thua, kush mund të më ndihmojë?”
I tregoj procedurën që duhet të ndjekë për të paraqitur vajzën e madhe për në KMCAP, nëse mund të përfitojë pagese paaftësie.
Me shikon me mosbesim dhe shton: “E ku kam kohë unë, pastaj këto punë duan lekë, unë nuk i kam as këto.
- Si thua ti, nuk është turp që mbledh kanaçe mjaft që të fitoj ndonjë lek, se ndryshe nuk ja dal dot”? Dhe, papritur përgjigje shton: “Nuk është turp! Jo! Unë prapë do mbledh kanaçe …”
Duke më zgjatur dorën për të më përshëndetur më thotë:
“Me fal që të mbajta kaq kohë dhe shumë faleminderit që më dëgjove, dhe u lehtësova shumë se nuk kam ndonjë njeri që të qaj hallet.”
U ngrit dhe duke më falenderuar dhe njëherë, më përqafoi si të më kishte ndonjë mikeshë të vjetër...
E mbetur pa fjalë, e habitur se sa pak kërkonte dhe e pafuqishme për ta ndihmuar, e ndoqa me sy deri sa mbylli derën..
“Shumë faleminderit që më dëgjove! Unë prapë do të mbledh kanaçe”!
Më goditën si çekan në kokë këto fjalë.
Parasysh me dolën me radhë strategjia për luftën kundër varfërisë, qeveritarët dhe politikanët e të gjitha ngjyrave, pozantë, të krekosur në mitingje, konferenca, në studiot televizive, me premtimet e pafund në fushatat elektorale, m’u kujtuan zonjat, kryetare të shoqatave për mbrojtjen e të drejtave të grave, që me shprehje të bukura, të marra hua nëpër seminare pa fund, të veshura bukur, që filozofojnë për gratë dhe të drejtat e tyre, në konferenca apo në media.
Nuk e di a i sheh M.Përrenjasi këto në televizor!? Ndoshta ajo nuk ka as televizor në shtëpi!!
“Shumë faleminderit që më dëgjove! Unë prapë do të mbledh kanaçe!!!”

(shënim: Shkrimi është sjellë në Gazetën Shqiptare nga një punonjëse e administratës e cila nuk do të identifikohet për shkak të pozicionit. Redaksia ka bërë një përjashtim për këtë botim nisur nga fakti se historia e treguar është e vërtetë, rrëqethëse, dhe ka personazhe konkretë)


Une do ia thjeshtoja ne dy pyetje temen.

1) Shqiptari dhe trajtimi i te varferit sot ne c'nivel eshte?
2) Politikanet dhe te varferit?

Keni koment mbi kete gjendje sociale te popullit tone ,sidomos ju qe me mish e me shpirte,fyerje e qkado qofte ajo mbroni dhe ngritni ne piedestal kukullat tuaja te tipit Politikan(per mua ne te shumten e rasteve, tradhetare ndaj shumices,votes dhe humanizmit tone kombetar)?


përshëndetje hasanmehmeti,
së pari: çka po t'vyen humanizmi kombëtar, sado me qenë humanist prapseprapë pas vdekjes mulla shefqeti të qon n'midis xhehnemi...

së dyti: rasti i kësaj familjes që solle ti... çka me thanë... veq sa ua prish disponimin atyre që janë të magjepsur mbas b.thve t'gentës edhe frizures hashimit... qysh kujtove ti tash na "tekrar" me u kthy mbrapa e me u marr me raste t'fukarenjve mbas gjithë këtij përparimi që e kemi bo bashk me qeverinë dhe me partinë tonë a... jo jaran jo, nuk kemi kohë me humb për këso raste t'mjerueshme, bile edhe marre osht me ra aq poshtë, neve po na pret evropa krahëhapur... qeveria jonë tash na ka mundsu edhe dalje n'deti, e ti hala po merresh me kanaçe!?
Absurd!

[aaaaa]

hahahaha
Panta_rhei, patjeter gjejne njerezit arsye per gjerat qe i bejne dhe gjerat qe nuk i bejne... po sikur mos te ekzitonte "arsyeja" do te ishte shume rende per njeriun... apo?
Pershendetje,

[krijuesiii]

... ....

[krijuesiii]

“Shumë faleminderit që më dëgjove! Unë prapë do të mbledh kanaçe”!



Një grua me trup të imët, e dobët, me një fytyrë në të cilën nuk mund të për caktohej mosha, por që lexohej qartazi
ankthi, hyri në zyrën time dhe filloi të fliste shpejt, me zë të lartë , pa pushim, pa lidhje dhe pa pritur të merrte asnjë përgjigje. Duke e lënë të fliste, pa e marrë vesh se çfarë kërkonte, i bëra me shenjë të ulej, pa ja ndërprerë fjalën, duke u përpjekur të kuptoja qëllimin e ardhjes se saj.
Pas disa minutash, e pyes ngadalë për emrin dhe e ftoj të me tregojë për problemet që e shqetësojnë.
M.Përrenjasi është banore në Njësinë Bashkiake Nr 6, në Tiranë. Nënë e 4 fëmijëve, me burrin të dënuar me privim lirie me 15 vjet burg.
E ardhur nga fshati, e pa punë, ku vajza më e madhe nuk ka mbushur ende moshën 17 vjeç dhe djali më i vogël është vetëm 10 vjeç. “Nuk kam as njeri të më ndihmojë. Familja ime e origjinës e ka të pamundur”.
E ndodhur në të tilla kushte, kërkon ndihmë ekonomike në njësinë administrative ku banon, dhe përfiton 5400 lekë në muaj.
Por, kalvari i vuajtjeve të kësaj familje nuk mbaron me kaq.
Vajza e madhe, në vitin 2007 rrëmbehet nga persona të panjohur. Ajo dhunohet sistematikisht për 3 muaj në Vlorë. Rrëmbimi i vajzës nuk denoncohet në organet përkatëse nga nëna. Disa telefonata anonime frikësojnë gruan e gjorë për të mos bërë denoncimin në polici, se do të kishte pasoja të rënda.
Vajza kthehet në shtëpi, e zbathur, shtatzënë dhe e sëmurë me kriza të rënda epilepsie. Ajo vuante edhe me parë nga kjo sëmundje, por që nga koha që ishte larguar nga shtëpia, sëmundja është rënduar më tepër dhe krizat i janë shtuar.
Familjes se M.Përrenjasit i shtohet dhe një gojë tjetër për të ushqyer.
E ndërpres dhe e pyes me kujdes nëse e ka vizituar vajzën te mjeku. “Jo, - më përgjigj. - Nuk kam as kohe, dhe as lekë. Unë dal nga shtëpia në mëngjes për të bërë ndonjë punë, mjaft që të fitoj ndonjë lek. Vajza tani është më mirë, se rri urtë, po është ca e trembur, nuk flet, vetëm merret me foshnjën e saj dhe nuk del jashtë se ka frikë nga njerëzit.”
Përsëris me vete: “Është më mirë, se rri urtë dhe nuk flet!!! Si mund të jetë mirë njeriu kur nuk flet??”
E vetëdijshme se ndihma ekonomike e akorduar sipas ligjit, për këtë familje vetëm 5400 lekë për 6 personash, nuk arrin as për bukë, i them si ja del për të ushqyer familjen.
“Unë punoj punë të ndryshme, ku të mundem dhe çfarë të mundem, mjaft që të sjell lekë në shtëpi për të ushqyer fëmijët. Punët që gjej janë të përkohshme, më tepër pa punë se me punë”.
“Të them një sekret, - më tha, - unë dal natën, e mbuluar se më vjen turp ditën, bashkë me dy djemtë dhe mbledh kanaçe në kazanët e plehrave, shkoj dhe në Sharre. Vajzat nuk i marr me vete, se kam frikë, po i mbyll në shtëpi me çelës. Vetëm kam një merak, se kohët e fundit djali i vogël nuk ha dhe është i zbehtë. A thua i ka bërë keq dalja natën që kërkojmë nëpër kazanë?
Në lagje nuk më japin tjetër ndihmë. Motrat e Nënë Terezës më kanë dhënë disa herë ndihmë, po tani nuk më japin më. ‘Oh, sa shumë janë si puna jote, - më thonë ato, – ne nuk mund t`i ndihmojmë të gjithë’. Po ti si më thua, kush mund të më ndihmojë?”
I tregoj procedurën që duhet të ndjekë për të paraqitur vajzën e madhe për në KMCAP, nëse mund të përfitojë pagese paaftësie.
Me shikon me mosbesim dhe shton: “E ku kam kohë unë, pastaj këto punë duan lekë, unë nuk i kam as këto.
- Si thua ti, nuk është turp që mbledh kanaçe mjaft që të fitoj ndonjë lek, se ndryshe nuk ja dal dot”? Dhe, papritur përgjigje shton: “Nuk është turp! Jo! Unë prapë do mbledh kanaçe …”
Duke më zgjatur dorën për të më përshëndetur më thotë:
“Me fal që të mbajta kaq kohë dhe shumë faleminderit që më dëgjove, dhe u lehtësova shumë se nuk kam ndonjë njeri që të qaj hallet.”
U ngrit dhe duke më falenderuar dhe njëherë, më përqafoi si të më kishte ndonjë mikeshë të vjetër...
E mbetur pa fjalë, e habitur se sa pak kërkonte dhe e pafuqishme për ta ndihmuar, e ndoqa me sy deri sa mbylli derën..
“Shumë faleminderit që më dëgjove! Unë prapë do të mbledh kanaçe”!
Më goditën si çekan në kokë këto fjalë.
Parasysh me dolën me radhë strategjia për luftën kundër varfërisë, qeveritarët dhe politikanët e të gjitha ngjyrave, pozantë, të krekosur në mitingje, konferenca, në studiot televizive, me premtimet e pafund në fushatat elektorale, m’u kujtuan zonjat, kryetare të shoqatave për mbrojtjen e të drejtave të grave, që me shprehje të bukura, të marra hua nëpër seminare pa fund, të veshura bukur, që filozofojnë për gratë dhe të drejtat e tyre, në konferenca apo në media.
Nuk e di a i sheh M.Përrenjasi këto në televizor!? Ndoshta ajo nuk ka as televizor në shtëpi!!
“Shumë faleminderit që më dëgjove! Unë prapë do të mbledh kanaçe!!!”

(shënim: Shkrimi është sjellë në Gazetën Shqiptare nga një punonjëse e administratës e cila nuk do të identifikohet për shkak të pozicionit. Redaksia ka bërë një përjashtim për këtë botim nisur nga fakti se historia e treguar është e vërtetë, rrëqethëse, dhe ka personazhe konkretë)


Une do ia thjeshtoja ne dy pyetje temen.

1) Shqiptari dhe trajtimi i te varferit sot ne c'nivel eshte?
2) Politikanet dhe te varferit?

Keni koment mbi kete gjendje sociale te popullit tone ,sidomos ju qe me mish e me shpirte,fyerje e qkado qofte ajo mbroni dhe ngritni ne piedestal kukullat tuaja te tipit Politikan(per mua ne te shumten e rasteve, tradhetare ndaj shumices,votes dhe humanizmit tone kombetar)?



...I nderuar dhe shume i respektuar hasanmehmeti

1. Shqipetaret jane nje popull i varfer ne pergjithesi, por eshte edhe i pasur ne vecantin e rasteve, si te cdo popull e njerze dhe shoqeri edhe te Shqipetaret eshte gati e njejta skene

...Ata qe kane jane tahamaqare e ata qe nuk kane jane Dore shlires edhe ta japin e gjysmen e kafshates se bukes, keshtu ishim edhe ne ne Kosove para luftuse, skishim shume por ate qe e kishim e ndanim, sot ndegjoj se kendohen kenge tjera...

...Ne e dime nga Zoti yne se si Myslimane duhet pastruar pasurin dhe e kemi edhe obligim e detyrim, dhe mendoj se shume njerze qe kane friken Allahut po edhe njerze me prirje humane ndihmojne te varfurite...

2. Politikanet dhe te varfurite jane dy bota sa te kunderta po dhe te njejta se qe te dyte jetojne nga ndihma dhe djersa e popullit: Politikani ka pergjegjesin e madhe se si dhe ku e shfrytezon pasurine e njerzeve qe e kane mbledhe si tatime dhe sa i eshte mirenjohes popullit qe e ka ngritur ne ate vend, e i varfuri eshte cdo here mirenjohes per cdo ndihme sa do e vogel te jete ajo. dhe ne fund na dele se si njeri si tjetri jane te varur nga populli dhe shoqeria....


...Ky tregim ne pergjithesi eshte shume rrenqethes e prekes, me shume per qiken e dhunuar ajo eshte plage Kombetare e pasheruar, qe rastet e tilla mos te gjykohen, eshte nje turp i madhe per shoqerin dhe qeverine...




tungiii

[hasanmehmeti]

përshëndetje hasanmehmeti,
së pari: çka po t'vyen humanizmi kombëtar, sado me qenë humanist prapseprapë pas vdekjes mulla shefqeti të qon n'midis xhehnemi...

së dyti: rasti i kësaj familjes që solle ti... çka me thanë... veq sa ua prish disponimin atyre që janë të magjepsur mbas b.thve t'gentës edhe frizures hashimit... qysh kujtove ti tash na "tekrar" me u kthy mbrapa e me u marr me raste t'fukarenjve mbas gjithë këtij përparimi që e kemi bo bashk me qeverinë dhe me partinë tonë a... jo jaran jo, nuk kemi kohë me humb për këso raste t'mjerueshme, bile edhe marre osht me ra aq poshtë, neve po na pret evropa krahëhapur... qeveria jonë tash na ka mundsu edhe dalje n'deti, e ti hala po merresh me kanaçe!?
Absurd!

Pershendetje i nderuar Panta_rhei,

Sa i perket paragrafit tend te pare me duhet te sqaroj se pari qka eshte njeriu per mua ne aspektin global.Thjeshte une mendoj se njeriu eshte produkt i kultures, dhe personi qe ka folur ai imami per te , nuk ka qene e brumosur me kulturen(qe edhe humanizmi i nje populli hyne aty) tone kombetare, por me kulture e klerit qe ajo e pasoj.Edhe kjo eshte kulture, bile ne vete ka vyrtyte te mira sikur te mos ishin propagandat qe bartin njerezit nen punen e saj.Ajo qe ka thene imami se pari eshte diqka e nxituar qe nuk e aryetoj, por ai ka folur per nje njeri te formuar me nje kultur tjeter nga kultura jone kombetare.
Por kjo edhe nuk eshte tema ime, per kete po ia ve kapakun ketu qe te mos egzagjerohemi.

Ndersa paragrafi yt i dyte eshte pikerisht tema pse une vendosa ta sjelle te politika.Ne vete kisha dyshim ta dergoj te shoqeria atje apo ta le ketu te politika , ndoshta ka ngjyra me shume te shoqeris(sociales) sone, mirpo pra vendosa ta ngushtoj rrjedhen dhe ta sjelle ketu.
Neve Panta jemi me nje faze shume te rrezikshme tranzicioni duke filluar prej individit,familjes e deri te mbare shoqeria dhe politikanet.Kjo kame frike se do jete edhe metafora me e ulet qe mund ta godas kete populle.
Ky tranzicion kaq i shpejt (mund ta perkufizoj) dekadian ka bere qe neve gjithehere te behemi me te dobet perballe sfidave te varferis se te dashurve tane dhe problemeve te tyre.
Me kujtohet faza e paraluftes dhe e luftes qe njerezit kishin nje harmoni ne mes veti, zgjatnin doren e solidaritetit ne mes veti. Ishin te varfer por te varfer dhe te paster , ishin te paarsimuar ndoshta por tregonin respektin per ate qe kishte me shume nga dija, ishin me te ri ne moshe edhe pse me te shkolluar respektonin femren ,me te vjetrin dhe me te moshuarin.
Ndersa sot , mund te jete i varfer por i varfer dhe i pamoralshem, arrine pasurin me vjedhje hapurazi dhe pa iu ndryshu fetyra (me heret ka pas hajna por ishin vetem te nates dhe me maska qe nuk ia shifte kush surratin), eshte me i ri ne moshe, mund te jete edhe i arsimuar por pedagogjia ndaj tjetrit eshte ne nivel te shemtuar etj etj qe ka shume per te thene per kete ndryshim kaq interesant ne vete(jo per nga miresia).
Sa i perket politikaneve pa i nda do thoja ne pergjithesi(duke anashkaluar individe te ndryshem) jane karierista, servile dhe ajo me e keqja zullumaqre per te varferit , voten dhe besimin e qytetarit.
Neve qe prej paslufte na jane nderruar kapuqat shpesh, prej qobanave deri te doktore shkencash, por gjithenje kjo gjendje ne popullesi, vetem sa po prishet me shume.
Por nuk dua te ia le edhe fajin krejt atyre , ngase neve si individe jemi si pula pa koke, i hajme gjithenje keto matrapazlleqe prej lidereve tane dhe prap behemi pinjolle te tyre pa perfituar asgje.

Ajo qe e falenderoj te nderuarin krijuesiii qe e ceki ne fund te shkrimit te tij, eshte edhe fundi i turpit qe mund ta gjesh tani ne mesin tone.Dhunimet e vajzave (nuk e theme ne pergjithesi ne kete rast, pasi shume vajza sot nuk dallohen a punojne ne bordelle dhe rruge te ndryshme apo perfaqesojne pike nderi te familjes qe i takojne) te familjeve te varfera dhe te pafuqishme (flase fuqi burrenore) e aq me teper lenja shtatezene nje femer te tille dhe pas nje kohe ta hudhesh sikur nje lecke po aty ku e more me padeshiren e saj, tregon edhe nje aspekt te gjendjes se mjeruar te individit. Jame mese i bindur se te tillet nuk jane gjake greku, por jane gjake shqiptari, dhe gjaku nuk eshte ai qe te bene te menqur dhe te moralshem per vendin tend, por te bene kultura dhe respekti qe njeriu permes saj vetformohet.
Raste te tilla hasi une dhe ai qe lexon gazetat ditore dhe revista c'do dite, madje edhe brenda familjes. E kur behen te gjitha keto nuk eshte cudi qe ne Kosove brenda 2 jave kemi 9 vetvrasje, ndersa politikaneve tane zemra "verrr" si bene , solidariteti dhe meshira ndernjerezore vetem se ka shenja te humbjes. E ka komshin qe prej pasulftes nen Tenda apo ne ndonje shtalle bagetish ,ndersa vet ka rrite pasurin e ati te ngratit nuk ia shtrine doren e meshires.
Ne anen tjeter Ministrat (ti kishim pas bile ata qe meritojne te jene aty) udhetojne sa ne Londer e Usa, deteve me avione private, shtrojne asfallte sa te munden(edhe pse kjo pune e mire por populli se pari duhet mbushe barkun se ai asfallt nuk hane), mledhina dhe mbremje te ndryshme duke festuar dite per dite me para te bugjetit etj etj, tregojne te pakten ne kendveshtrimin time nje organizim qe me te ulet nuk mund ta paramendoj per popullin time.

Ju faliminderit,
Hasani.

[LOJETARI]

.....Thjeshte une mendoj se njeriu eshte produkt i kultures,......

Njeriu eshte produkt i natyres , kultura munde t´ia ndryshoj kuptimin .Shoqeria eshte pjelle e kulturave individuale .Toleranca duhet te jete nje prej virtyteve kyqe qe e mundeson jetesimin e interesave te perbashketa .Feja nuk pranon tolerance , toleranca duhet te kerkohet tek domosdoshmeria e pranimit (akceptimit)te tjeterit perndryshe sjelljet egoiste na qojne ne nje kaos te paevitueshem , qysh veq po verehet qarte ne kete dekaten qe e permende me lart.

[Makresh]

Njeriu nuk eshte produkt i natyres, nese po at here perse nuk jemi te gjithe njesoj ? Por ndryshojm ne sjellje, gjuhe, tradit, fe, veshje etj elemente qe ne i quajm kultur ? A nuk na bejn keto elemente qe i ceka PRODUKT te kesaj kulture ?