Perëndia apo njeriu?
 

[b]...Steaven Hawkingu edhe më tutje ballafaqohet me dy ide diametralisht kontradiktore: veja kozmike, big-bangu, enntropia, tkurrja... apo megjithatë gjithësia e amshueshme, pa ditëlindje e ditëvdekje, por me KRIJUESIN E GJITDIJSHËM?[/b]

Dr.Steven Hawking, drejtor i "Mbretërisë së Shkencëtarëve", drejtor i parë i së cilës ishte i famshmi Issac Newton, ligjërues në Oxford, ekspert për vrimat e zeza (shumë e quajnë Einstein të kohës sonë), në librin e tij që bëri bujë në analet e mekanikës kuantike "Historiati i shkurtër i kohës" (1989) ofroi dy teori rreth krijimit të gjithësisë: e para, religjioze sipas së cilës gjithësia ishte, është dhe do të mbetet përgjithmonë diçka që nuk ka fill ngase kurrë nuk është krijuar, dhe nuk ka fund ngase kurrë nuk do të zhduket, apo do të zhduket vetëm sipas urdhërit të atij që udhëheqë me të, Perëndisë, ekzistenca e të cilit është shpjegim i vetëm për qenësinë tonë dhe të gjithë asaj që shohim këndej e përtej syve tanë fizikë si dhe teoria e dytë, shkencore - logjike, sipas së cilës çdo gjë që shohim është vetëm një trajtë e energjisë, ndërsa vetë materia është trajta më e vrazhdë e energjisë. Sipas ligjit të përsosmërisë, çdo materie (masë) zbërthehet në energji, e kjo pambarimisht kompaktësohet në një lëmsh apo topth energjetik (vrimat e zeza), sa që i tërë kozmosi do të arrijë të ketë përmasat e një topthi celuloidi ku janë të ndërfutura të gjitha atomet dhe çdo gjë tjetër që ka përmbajtur më parë. Në fund, ky topth, do ta arrijë pikën kritike të shndërrimit në "hiç", me ç'rast pason Eksplodimi i Madh apo BIG-BANG-u. Shpërthimi i tillë i fundit, duhet të ketë ndodhur para pesë miliardë vitesh, kur edhe u krijuan të gjitha këto mrekulli që sot i shohim. Madje Big-Bang-u, sipas kësaj teorie, është duke zgjatur akoma diku në pafundësitë e gjithësisë, derisa energjia e shpërthimit nuk do të barazohet me zero, me ç'rast përfundon Koha Entropike(e çrregullësisë së sistemit) dhe fillon Koha e Rregullësisë së sistemit apo si është quajtur tkurrja e gjithësisë. Kjo tkurrje vazhdon deri në përmasat e topthit, pas tij big-bang-u, zgjerimi, tkurrja, topthi... dhe prap çdo gjë nga e para, sërish e sërish! Shihet qartë se këtu nuk ka vend për ekzistencën e Perëndisë, pasiqë gjërat rrjedhin në përputhshmëri të plotë me ligjet e fizikës.
Këtu, pra shfaqen problemet. Eliminimi i Perëndisë prej skenës ka nxitur polemika të rrepta. Selia e Shenjtë u deklarua pa hezitim, ndonëse pak me maturi:"...Shkencëtarët mund ta kryejnë misionin e tyre deri në momentin kur ndodh big-bang-u. Çdo gjë tjetër që pason, është çështje e t'Madhërishmit, madje është fare e kotë që njeriu mundohet ta shpjegojë Zanafillën e ai në fakt kurrë nuk do ta njohë atë..." Ky reagim kristijan, eliminon pra, njeriun si qenie tepër miniaturike dhe pa kompetenca për ta shpjeguar Krijimin Hyjnor.
Në fakt, polemikat mes ekzistencës dhe joekzistencës së Perëndisë nuk janë të një moshe të re. Ato sot përfaqësojnë vetëm një vazhdimësi, ndonëse paksa më paqësore, të mohimit të njëra-tjetrës. Të fillojmë, pra, me radhë.

KRISHTERIZMI MESJETAR - DJEP I ATEIZMIT

Në Egjiptin e lashtë, Magjia e Lartë, shënoi kulminacionin e vet. Madje egjiptasit ishin në gjendje jo vetëm të shëronin sëmundje me metoda misterioze por edhe të ofrojnë fakte relevante, të cilat, vetëm shkenca e sotme ka arritur t'i kuptojë dhe t'i pranojë si të vërteta. Mohimi i Perëndisë dhe dhënia pas magjisë, mori hov pas deklarimit cinik të faraonit Thuthantkamon: "Kush është Zoti që unë duhet t'i bindem zërit të tij? Unë nuk e njoh Zotin!"
Babilonasit, quheshin nga të tjerët HALDEJ (mospërfillës), dhe më me ëndje i luteshin zotit të tyre të magjisë-MARDUK, në fakt, që në shek.VI p.e.s. babilonasve u zhduken gjurmët nën sundimin persik.
Apo, Pitagora, që quhej Apollon (i kohës), konsideronte se fshehtësia e krijimit të gjithësisë qëndron në numra e jo në ekzistencën e Perëndisë.
Gjatë Mesjetës, Kisha Katolike ushtronte një pushtet absolut mbi besimtarët e saj. "Hierarkia nuk ishte në lartësinë e duhur për t'u kujdesur për nevojat frymore të popullit-vëren "The Encyclopedia Americana" - Klerikët e rangut të lartë, veçanërisht peshkopët, ishin marë përsëri nga fisnikëria dhe e shihnin zyrën e tyre, ndër të tjera, edhe si burim prestigji dhe pushteti."
Gjordano Bruno (1548-1600), digjet në Romë nga inkuizicioni i akuzuar si heretik, e në të vërtetë ai vetëm besoi në astrologji, në forcën hyjnore të yjeve dhe planeteve, e posaçërisht e luftoi me ngulm krishterizmin e kohës, i cili kishte prishur besimin e vërtetë.
Po, çuditërisht, krishtërizmi, sidomos ai mesjetar, nxiti ateizmin dhe përhapjen drakonike të tij. Profesori teolog Michael Backley, shkruan: "Kishat ishin terreni më i përshtatshëm i ateizmit. Ndërgjegjja perëndimore e gjeti veten të skandalizuar dhe të pështirosur nga fetë rrëfyese. Kishat dhe sektet e shkretëruan Evropën, vunë bazat për ngritjen e rezistencës fetare dhe të revolucionit, u përpoqën të shkishëronin dhe të rrëzonin monarkët". Disa si John Calvin dhe Martin Luther u përpoqën të sjellin reforma kishtare, por siç duket pa sukses. Mbase, disa episode ishin kaq të egra, sa tre shekuj më vonë, presidenti i tretë i SHBA-ve, Thomas Jafferson, do të shkruajë: "Do të ishte më e falshme të mos besoje aspak në Perëndinë, sesa ta blasfemoje atë me anë të atributeve shtazarake të Calvinit". Lindi kështu, një mentalitet liberal që pranonte opcione të ndryshme mbi Perëndinë. Kështu, edhe gratë zunë t'i kundërvihen Zotit. Ato, tashmë si shtriga, aq shumë u përhapën në Evropë, sa që detyrimisht "...mania e gjuetisë dhe e ekzekutimit të shtrigave filloi në Angli, mori hov në Gjermani, Francë, Spanjë e përfundoi në qytetin Glarus të Zvicrës më 1782, ku u ekzekutuan mëse 200 shtriga..." (Richard Cavendish, HISTORIA E MAGJISË). Gjatë kësaj kohe hasen edhe tendencat e para për një botëkuptim logjik mbi Perëndinë, tendenca këto që synonin zbritjen poshtë të Zotit, nga Qielli në Tokë këtu mes njerëzve, ku edhe do të duhej ta kishte vendin. Imagjinimi i tij si një mbret i ulur galuc, në një fron të lartë qiellor, dhe me një shkop në dorë me të cilin godet pamëshirshëm keqbërësit, tashmë nuk pinte ujë. Agripa Von Neteschein (emri i vërtetë Cheinrich Cornelijos, 1486-1535), Dr.Faustus (pa ditëlindje të saktë, vdiq më 1540), Paracelzius (Bombast von Honenheim, 1493-1541), Nostradamus (1503-1566), Christian Rosenkreuz (1378-1484, formoi "VËLLAZËRINË E KRYQIT TË TRËNDAFILTË" prej së cilës filloi të marë hov MASONERIA apo si u quajt në fillim "SHOQATA E MURATORËVE") etj. ndihmuan më së tepërmi në përhapjen e këtij mendimi të ri, i cili synonte që njeriun ta ulte në fronin hyjnor.
Në shek.18-të, racionalizmi ishte ilaçi kryesor i zgjidhjes së problemeve. Gjermani Emanuel Kant, pohoi se progresi i njeriut ishte penguar nga mbështetja e tij për udhëheqje në politikë dhe në fe. "Guxo të njohësh-këshilloi ai-provo të përdorësh intelegjencën tënde!"
A do të mund të ekzistonin jeta dhe unversi pa pasur më parë një shkak të mbinatyrshëm? A përbën adhurimi i kësaj krijese mbinatyrore një humbje kohe? Po njeriu? Ku është ai, mos është përjashtuar nga loja, cili është pozicioni i tij? Fridrich Nietsche ishte më i zëshmi: "Ashtu siç nuk kemi nevojë për një kod moral, nuk kemi më nevojë edhe për fenë!" Apo më vonë ai u bë fare radikal duke konstatuar me ngulm: "Perëndia tashmë ka vdekur. Njeri-ti je i lirë!"
Një shekull e ca më vonë. Bhagwan Shree Rajneesh (OSHO), kështu do ta komentonte "vdekjen" e Zotit nga Nietsche: "...Depërtimi aq i vrullshëm i fesë në mendjen e njeriut ka krijuar imazhin se njeriu është vetëm një figurë shahu në duart e Zotit, vetëm një qenie mikroskopike që nuk guxon të ndërmarrë asgjë me vetëiniciativë, qoftë në planin e zhvillimit shpirtëror, qoftë në atë material. Ky koncept e ka të garantuar rrugën për në errësirë e ferr. Prandaj, Nietsche, u mundua të lironte njeriun prej dogmave të tilla që s'janë gjë tjetër pos pjellë e religjioneve jo të mirëfillta. Njeriu i mirëfilltë religjioz, apo MBINJERIU, çfarë e synonte Nietsche, është i vetëdijësuar se Perëndia ekziston jo si dogmë që vetëm e ngushton vetëdijen, por si Plotni që e zgjeron vetëdijen deri në maksimumin e njeriut - ndriçimin e plotë shpirtëror. Prandaj ai pati guximin ta shpallë Zotin të vdekur, për t'ia hapur rrugën njeriut që t'i njohë gjërat përtej kufinjve e mureve që i ka vënë i ashtuquajtur religjion... Në rrugën e mundimshme deri në ndriçimin e plotë shpirtëror, respektivisht në rrugën e afrimit të njeriut me Intelegjencën e Pakufishme, Perëndinë, - vazhdon OSHO - tri janë mundësitë reale që e presin njeriun: e para, vdekja fizike, sidomos nëse qëndron dobët në planin e shëndetit: e dyta, çmenduria apo kalimi në gjendje pa kontroll të vetëdijes; dhe e treta, ndriçimi shpirtëror, me ç'rast njeriu ndriçohet edhe fizikisht..."(OSHO,"Dimensionet e së andejshmes").
vazhdon
"Njerëzit, sakaq e ndryshuan pikëpamjen e tyre për fenë. Ata nuk kënaqeshin më me shpërblimet e premtuara në qiell: kërkonin një jetë më të mirë në tokë..." (The Universal History Of The World). Të zhgënjyer nga feja, shumë filozofë dhe njerëz me ndikim të kohës u bënë deistë. Deistët pohonin se posi një orëbërës, Perëndia e vuri në lëvizje krijimin e vet dhe pastaj e hoqi përfundimisht vëmendjen nga ai, duke mbajtur një qëndrim indiferent ndaj tij. Madje disa shkuan aq larg, sa që në shekullin 19-të, Perëndia u mohua hapur dhe ky mentalitet mori dhenë. U shfaqën rryma filozofike që botërisht angazhoheshin për ateizëm, siç ishte Marksizmi. Themeluesi i tij, p.sh. Karl Marx, shkrimet e të cilit patën ndikim në dekadat e ardhshme, deklaroi me ngulm: "Dua të çliroj gjithnjë e më shumë mendjen nga vargojntë e fesë" apo edhe "... feja është opium për popullin!". Ludwig Fjoerbahu e cilësoi fenë si "ëndërr të mendjes njerëzore" ndërsa një ateist i përbetuar i shpalli pikëpamjet e veta: "Perëndia është armiku ynë. Urrejtja kundrejt Perëndisë është fillimi i mençurisë. Nëse njerëzimi dëshiron të bëjë progres të vërtetë, mund të bëjë vetëm me ateizmin."

MOHIMI I PERËNDISË NË SHEKULIN E 20-të

Rezultatet e një sondazhi në 11 vende të Evropës, Amerikës dhe Azisë, nxjerrin në pah se pak më shumë se 2% të njerëzve e quajnë veten ateistë. Megjithatë, mbizotëron një frymë ateist edhe mes shumë prej tyre që besojnë se Perëndia ekziston. Një epokë tolerance, pra, ka miratuar bashkëjetesën paqësore mes ateizmit dhe besimit në Perëndinë "Nganjëherë, ateizmi i referohet thjeshtë, hedhjes poshtë apo mohimit të Perëndisë në nivel praktik". vëren The Encyclopedia Americana. Prandaj, THE NEW SHORTER OXFORD ENGLISH DICTIONARY, jep përcaktimin e dytë vijues për termin ateist: "...Një person që e mohon Perëndinë moralisht, një njeri i pafe. "Mirëpo, a mohohet në të vërtetë Perëndia në këtë fund milenium? Të gjithë do të pajtohemi se Sigmund Freude me PSYCHOANALYSIS dhe
Carl Gustav Yung me KOMPLEKSIN E PAVETËDIJES e vetëdijësuan njeriun se Perëndia është çdo gjë që na rrethon (MAKROKOZMOSI), rrjedhimisht, një pjesë e saj ndodhet në qenien tonë (MIKROKOZMOSI). Prandaj, që njeriu të shkrihet me hyjnoren, duhet medoemos ta hulumtojë veten, ta zbulojë xixën hyjnore diku në thellësinë e Unitë vet-pra, ta njoh mikrokozmosin si portë hyorëse në makrokozmos. Ky "devalvim" i Perëndisë, ka hapësirë për intepretime nga më të ndryshmet, e në të shumtën e rasteve nuk u kuptua drejtë. Prandaj, njerëzit krijuan sekte, taborre, fraksione e grupacione prej më radikaleve e deri te më liberalet në aspektin e pikëpamjeve mbi të Madhërishmin, sa që në librin "ONE HUNDRED YEARS OF DEBATE OVER THE GOD - THE SOURCE OF MODERN ATHEISM" hasim edhe në këtë konstatim: "Sot, njerëzve u ka ardhur jeta në maje të hundës nën mbikëqyrjen e Perëndisë. Ata... preferojnë të jetojnë në liri...". Këtë liri që e la gjysmëzvarrë Nietsche, e konturoi qartë njeriu i cili në çerekun e fundit të shekullit të kaluar dhe në gjysmën e parë të shekullit tonë la gjurmë më të qarta në pergamenën e polemikave mbi Perëndinë - Aleister Crowley (1875-1947). I indinjuar në krishterizmin e kohës, që po kufizonte gjithnjë e më shumë vullnetin dhe tendencën natyrore të njeriut për vetënjohje dhe për kërkim të Hyjnores, Crowley, më 1916, u ngrit në rangun e Magut, dhe me një ritual të menduar vetë, e mbërtheu bretkocën për kryqi si Jezuin, dhe e copëtoi. Akuzohet si adhurues i Satanës, ngase më 1904, në Kairo, e shkroi librin "The Book Of The Law" nën ndikimin e AIVAS-it (një shpirt djalli), me ç'rast i ndihmoi edhe gruaja e tij profecike Rose. Së bashku me William Battler Yeyts (nobelistin e njohur irlandez), u shkëputën nga Masoneria e Samuel Lidel Matersit, dhe formuan më 1907 shoqërinë magjike "Rendi i Yllit të Argjendtë", Anëtarësimi në këtë shoqëri kushtëzohej me betimin e dhënë i lidhur për kryqin e mundimeve:"Prej sot e këndej do t'i përkushtohem Veprës së Madhe-do të përpiqem ta pastroj dhe ta ngris natyrën time shpirtërore, ashtu që me Ndihmën Hyjnore, të arrij të bëhem më shumë se njeri, duke hipur më pas shkallë-shkallë deri sa të bashkohem me të Lartin tim, dhe me Shpirtin e Shenjtë, me ç'rast në asnjë moment nuk do ta keqpërdor fuqinë e madhe e cila më është besuar".
Maksima e tij "Bëj ç'të duash-le të jetë i gjithë ligji yt" nuk duhet të kuptohet si kërcënim ndaj Perëndisë, por përkundrazi, për ta njohur apo zbuluar akoma më shumë Atë, pra, bëju besnik i Unit tënd të vërtetë, shkruan Richard Cavendish në "Historia e Magjisë". Në favor të këtij konstatimi, edhe vetë Crowley deklaron: "Njeriu nuk e njeh natyrën e qenies dhe fuqisë së vet... Njeriu është i aftë të jetë dhe të përdorë çdo gjë që sheh, sepse e tërë ajo që sheh është edhe pjesë e tij e pandashme. "Kjo pikëpamje që e totalitarizon Perëndinë si çdo gjë që ekziston, merr hov sidomos në gjysmën e dytë të shekullit tonë, dhe ndoshta mund të arsyetohet me depërtimin e vrullshëm të kulturës, civilizimit dhe religjioneve të Lindjes në Evropë, që imponoi formimin e shumë sekteve. Kështu, religjionet euro-orientale mbetën paksa nën hijen e budizmit, gjainizmit, hinduizmit etj. të hyjnizuara nga kultet e Gauthama Sidhartës, Mahavirës, Rama Krishnës...
Sido që të jetë, qenia "miniaturike" e quajtur njeri, edhe në shekullin e 20-të vazhdoi ta mbajë Perëndinë "pezull", as në tokë - as në qiell, ndonëse përpjekjen më të madhe për ta vetëdijësuar njeriun për ekzistencën e padiskutueshme jo vetëm të Perëndisë por edhe të vetë NJERIUT si xixë apo shkëndijë hyjnore, e bëri mistiku hindus, [b]OSHO RAJNEESH (1936-1990),[/b] i cili më gjerësisht u prezentua në të vetmen revistë parapsikologjike për dukuritë buzë shkencës në guhën shqipe, "MJELLMA" - gronsis mistica. Për lexuiesit e "Eurozërit" do të citojmë një mendim të tij me interes për shtjellimin e kësaj tematike:"Perëndia është një Oqean i pafund, i amshueshëm, kurrë i krijuar-kurrë i zhdukur (PËRJETËSIA), ndërsa njerëzit dhe të gjithë shpirtërat janë vetëm valë të këtij Oqeani, që herë shfaqen në sipërfaqe (LINDJA) e herë zhyten në të (VDEKJA) apo reinnkarnimi. "OSHO është ndër të rrallët që në moshën 21 vjeçare e përjetoi ndriçimin shpirtëror, shkallën më të lartë të zgjerimit të vetëdijes së njeriut. Në pllakën e mermertë të Samadhit, në Komunën që vetë e themeloi në Poona (Indi), nen të cilën gjendet urna me hirin e tij, shkruan: [b]OSHO, KURRË I LINDUR- KURRË I VDEKUR, VIZITOI PLANETËN TOKË MES 10.XII.1931 - 19.I.1990.[/b]

ÇKA DO TË SJELLË E NESËRMJA?

Koha në të cilën jetojmë, në terminologjinë astrologjike është e definuar si Epokë e Peshkut, shenjë kjo e horoskopit, që dominon si në zhvillimin shpirtëror ashtu edhe në atë material të shoqërisë së sotme njerëzore. Prej vitit 2001 fillon Epoka e Ujorit, që karakterizohet me shpirt shqetësues, tepër kurreshtar për të panjohurën, duke qenë gjithmonë në shërbim kreativ të shoqërisë. Ballafaqimi i parë që e pret Ujorin në këtë Epokë, është polemika e vjetër sa edhe vetë njeriu, që vetëm ndryshon trajtat e në esencë mbetet e njejtë: Perëndia apo Njeriu? A do t'i jap fund kësaj polemike Ujori, sa kurrioz aq edhe mistik, na mbetet të presim për të kontaktuar me gjeneratën e parë njerëzore pas vitit 4000 kur edhe përfundon Epoka e Ujorit.
Antropologët, në anën tjetër, pohojnë se periudha e PATRIARKATIT karakterizohej me dominimin e magjisë së perëndisë THOT ajo e MATRIARKATIT me atë të perëndeshës IZIDA, ndërsa me këtë fundshekull presim të përfundojë periudha e dominimit prindëror në strukturën jetësore të njeriut, dhe të fillojë periudha e HORUSIT (fëmija i tyre), ku rinia do të marrë "Shpatën e Demokleut" në dorë, vetë për të prerë e vetë për të qepur. Ndoshta shpirti i vrullshëm rinor, përfundimisht do t'i plandosë për dhe polemikat që vetëm sa e errësuan shtegun e vetënjohjes. për t'i hapur rrugë ndriçimit shpirtëror dhe për ta bërë akoma më të qartë arsyen e të qenurit të përbotshëm, misionin e jetës dhe qëllimin e të ekzistuarit.
Në ndërkohë, Steaven Hawkingu edhe më tutje ballafaqohet me dy ide diametralisht kontradiktore: veja kozmike, big-bangu, enntropia, tkurrja... apo megjithatë gjithësia e amshueshme, pa ditëlindje e ditëvdekje, por me KRIJUESIN E GJITDIJSHËM?

Wachtendonk, Germany Ibrahim HAJDARI

[b]__________________________________________________[/b]

**************

Marrë nga [url]http://www.mjellma.org/[/url]

[quote=Murgesha]
, ndërsa me këtë fundshekull presim të përfundojë periudha e dominimit prindëror në strukturën jetësore të njeriut, dhe të fillojë periudha e HORUSIT (fëmija i tyre), ku rinia do të marrë "Shpatën e Demokleut" në dorë, vetë për të prerë e vetë për të qepur. Ndoshta shpirti i vrullshëm rinor, përfundimisht do t'i plandosë për dhe polemikat që vetëm sa e errësuan shtegun e vetënjohjes. për t'i hapur rrugë ndriçimit shpirtëror dhe për ta bërë akoma më të qartë arsyen e të qenurit të përbotshëm, misionin e jetës dhe qëllimin e të ekzistuarit.
[/quote]

:roll: