Tregime

[Zero Cool]

Kam shkruar për vdekjen por vetë isha i gjallë, gënjeva.
Shkruajta për beteja të përgjakshme por vetë s’luftova kurrë.
Për ata që vuajnë për bukën e gojës vetë kam qenë i ngopur.
M’kanë mësuar si të dezertoj dhe t’jem luftënxitës, ka qenë rrenë.
Kur i kam shkruar këto mendoj se nuk jam shtirur dhe ndoshta s’kam mundur t’ju tregoj asgjë. Disa më thonë më mirë të kisha heshtur dhe të kisha vdekur pa bërë zë.

Dhe nëse kam gënjyer m’jan’ dukur të vërteta. Duke i përmbytur vargjet me ujë t’kulluar burimesh jam dehur nga meloditë e magjishme t’fyellit, pastaj si fëmijë jam shkrehur në vaj duke pritur dhurata dhe fjalë urimesh.

Kam gënjyer nëse kam dashur t’ndriçoj errësirën dhe dielli i zjarrtë kurrë t’mos perëndohej.

Gënjeshtra, hipokrizi, i shprehja t’zbukuruar mirë dhe shpirti më rënkonte e zemra m’coptohej.
E pra t’gjitha sa thashë janë të kota ku çdo gjë më vë në mendime. Nga hijet vetëm pak zbehet drita, por ashtu si dija thashë këngën time.
Si qelq i thyer dhe krah t’lidhura me zinxhirë jam munduar fjalët t’i rëndis në varg. Brenda meje shpirti k’shtu më nxiste.

Si hipokrit ju gënjeva por t’vërtetën sinqerisht e thashë.