Ndarja!

[Murgesha]

Ishte e re atëherë!
E re dhe e bukur shumë. Vinte në Shkollën e Lartë Pedagogjike, me dëshirë që ti kryej sa më shpejt ato dy vite, dhe të kthehet në vendlindje si edukatore.
Kishte ëndërra si çdo e re, dhe shpresonte t`i buzëqeshte fati e të gjej princin që e ëndërronte.
Ai ishte i bukur gjithashtu, dhe e donte në mënyrën e vet, çmendej nga bukuri e saj.
Ja vendoi kusht vetes që o e marton atë o s`do martohet kurrë.
Ajo e donte po ja kishte frigën atij dhe familjes.
Një ditë kur kërkesat e tija ishin të panumërta për një PO nga ana e saj, ajo e liroi zemrën dhe gojën.
- "Shiqo mbasi je kaç këmbëngulës, kërko filan personin dhe dërgoe mësit te baba".
E bëri këtë me qëllim, se ai kudo kishte nxjerrë fjalë se ajo ishte e tija.
Dhe Babai duke menduar se kjo është e vërtetë pranoi dhe dha dorën e saj.
U martuan me një dasmë të thjeshtë nga të dyja palët.
Ajo edhe pse nuk e donte aq shumë, shpresoi që me kalimin e kohës do të lindte dashuri e fuqishme për te.
Por kot, ai e deshte në mënyrën e vet, po dashuria e tij lidhej me bukurinë e saj, të cilën nuk mënonte ta merrte sa herë që ai donte, nën afshin e dehjes nga rakia.
Në lidhjen e saj nuk lindi dashuria, po lindi një vajzë.
Pas lindjes së vajzës ai, edhe më tepër ju shtrua alkoholit, dhe jeta e tyre e përbashkët nuk ishte më e mundshme.
U mundua që për hirë të fëmiut, vetëm ajo e din sa u mundua të durojë atë jeta që ja solli fati. kur një natë ai erdhi në shtëpi me tjetrën, i dehur si kurrë më parë, mori vajzën nga duart e saja, ja hudhi në prehër tjetrës dhe asaj ja hapi derën, të cilën gadi sa nuk ja përplasi për shpinde deri sa ajo dilte.
Nata ishte e errët, por asaj edhe sytë ju mveshën me errësirë të përjetshme, lotët sju thanë më kurrë.
Mes lotëve dhe dhembjes në zemër arriti në shtëpinë prindërore!