Identiteti kombëtar - SHQIPËRIA E UDHËTIMEVE TË MIA

[Pause_Print_Scroll]

Identiteti kombëtar

SHQIPËRIA E UDHËTIMEVE TË MIA
http://freeblognetwork.com/uploads/shoqata_milo.jpg[/URL] [URL="http://myweb.tiscali.co.uk/kosovo/milazim/index.html"]JU MUND TE VIZITONI EDHE WEB FAQEN KRYESORE TE DR MILAZIM KRASNIQI DUKE KLIKUAR KETU...! (http://web.ukonline.co.uk/shqip/albania.html)

Edhe pse vazhdoj të kem mirëkuptim për të gjithë ata që kanë përvoja të tjera dhe mendime të tjera, mbetem i vendosur që të mbroj Shqipërinë time, atë Shqipëri që më ka formuar e më ka forcuar, më ka mbajtur gjallë e më ka dhënë shpresë për të ardhmen. Kosova në të cilën jetoj, dhe për pavarësinë e të cilës me aq sa mundem kontribuoj që nga ditët e para të lëvizjes indipendentiste të saj, nuk ka asgjë kontradiktore me këtë Shqipëri. Ajo është pjesë e saj e natyrshme, e cila po i kthehet falë Vullnetit Hyjnor, pas një sprove të vështirë, në të cilën ajo e konfirmoi shqiptarësinë e saj.

Nuk jam krejt i sigurt në kontribuon përvoja personale në ndriçimin e të vërtetës në një debat teorik e politik lidhur me identitetin kombëtar. Por, përvojat personale ndoshta do të ndihmojnë që të ngritet së paku standardi moral i debatit, duke e ruajur nga rrëshkitja në propagandë dhe në ideologji agresive e të pashpirt. Natyra e njeriut është e atillë, që nganjëherë më shumë ndikon mbi të një fotografi e vjetër, që i ngjall kujtime, se sa njerëzit e gjallë që i flasin me zë të lartë. Prandaj, edhe po e prezentoj këtu përvojën time me Shqipërinë dhe me idenë shqiptare, për të argumentuar unitetin e atdheut e të kombit tonë, i cili tash e ka rastin më të mirë të rifitojë përmbajtje të re.


Ahmet Zogu, Enver Hoxha dhe Rankoviqi

Në nëntor të vitit 1972, bashkë me tre shokë të konviktit, e vendosëm të iknim nga Kosova e të shkonim në Shqipëri. Ideja ishte imja, po secilit nga të tre shokët që ia tregova fshehtësinë time, me synim që të lija një porosi për familjen, më thoshte se donte të vinte edhe ai! Kështu në fakt u bëmë katër veta, edhe pse ideja ime fillestare ishte që të ikja vetëm. Isha nxënës i klasës së dytë të shkollës së mesme, shtatëmbëdhjetë vjeç djalë dhe mund ta them se ende nuk i dija mirë as tëra rrugët e Prishtinës e lëre më Kosovën, ndërsa doja të ikja e të shkoja në Shqipëri. Por, duket se e kisha një parapërgatitje shpirtërore të udhëtimit ilegal në atë moshë aq të njomë drejt Shqipërisë. Për vite kisha dëgjuar emisionet e Radio Tiranës dhe e kisha krijuar një ide fikse se Shqipëria ishte atdheu ynë i vërtetë. Babai im fliste fjalë të zgjedhura për mbretin, Ahmet Zogun, dhe gjithmonë tregonte se si ai i kishte shpëtuar shqiptarët e Kosovës, që kishin ikur nën terrorin e krajlit serb. Ndërsa, vëllai im i madh, të cilin e kam pasur arsimtar të lëndës gjuhë shqipe në klasët e larta të fillores, e mbante një fotografi të Enver Hoxhës, të fshehur në arkë. Pra, ajo që konsiderohej shqiptare, identifikohej me Shqipërinë. Ndërsa, tregimet e tyre dhe të disa miqve që vinin te ne për terrorin e Rankoviqit, për spiunët e fshatit që i mernin në qafë njerëzit për një fjalë, dhe për politikanët e shitur, më fusnin frikën në palcë. Rrjedhimisht, isha formuar me bindjen se Kosova ishte Jugosllavi dhe Jugosllavia ishte shtet i serbëve, që ishin agresivë e dominues. Në shkollën e mjekësisë në Prishtinë, ku u bëra nxënës në vitin 1970, përfytyrimi m’u bë realitet. Drejtoresha e asaj shkolle, një grua që quhej Radmilla Spasiq, ishte plot urrejtje ndaj nxënësve, veçmas ndaj vajzave shqiptare, të cilat në atë fillim të viteve shtatëdhjetë, kishin filluar të hynin masivisht në shkolla. Drejtoresha rrinte më majë të shkallëve të sheshpushimit, ndante herë një vajzë herë një tjetër, ua jipte ndonjë flakaresh, ndonjërën e kthente mbrapshtë, me gjithfarë pretekstesh: herë për flokët e rritura, herë për mungesën e ndonjë pulle në uniformën e obligueshme. E kisha marrë inat dhe në mendje më ishte krijuar ideja se duhej të lirohesha nga terrori i saj, edhe pse mua asnjëherë nuk më kishte ndaluar. Pra, në mendje më ishte fuqizuar ideja e një atdheu tjetër, që ishte imi dhe drejt të cilit duhej të shkoja. Dhe u nisa vërtetë. Vetë i katërti. Mirëpo, na zuri policia e stacionit të Zhubit, në një buzëmbrëmje nëntori të vitit 1972, deri sa po rrinim të strukur në pyll, në pritje që të errësohej edhe pak, e të kalonim më lehtë. Edhe sot më bëhet se i ndiej britmat e policëve që na rrethuan, sharjet e tyre dhe krismën e një dege që u thye dy copësh, kur më qëlloi në kurriz njëri nga policët. (Fati im ishte se dega ishte e tharë dhe e kalbur.) Pastaj pasuan bisedat torturuese në stacionin e policisë së Zhubit, qëndrimi dy ditë në një bodrum tmerrësisht të errët e të ndytë të stacionit të policisë në Gjakovë dhe dhjetë ditë të tjera në burgun e Prishtinës. Por, të gjitha ato ishin më pak se zhgënjimi që nuk e bëra udhën e nisur, që nuk arrita në Shqipërinë e ëndrrave të mia. (Ka shumë njerëz që më thonë se pengimi i atij udhëtimi ka qenë fat i madh, sepse po të arrija atje, do të mund të pësoja shumë rëndë nga regjimi enverist. Por kjo nuk mund të provohet në përvojën time, meqë nuk ka ndodhur.) Ajo që është provuar në përvojën time, është përpjekja e nisur në rininë e hershme për të ikur nga nusproduktet e politikave të Rankoviqit e të rankoviçistëve, e për ta kërkuar atdheun tim ideal. Edhe pse ai atdhe ideal shfaqej i turbullt nga evokimet nostalgjike të njerëzve të familjes dhe nga propaganda virulente e shtetit ideologjik shqiptar, ai kishte fuqinë e vënies në veprim. Dhe i jepte jetës kuptim, në perceptimin e të qenët shqiptar. Tash mund të flasim sa të duam se a ka qenë alternativa e duhur e rankoviqizmit propaganda e shtetit ideologjik shqiptar. Por, nuk ka pasur një ofertë më të mirë në atë kohë. Fatkeqësisht. Por, ajo ka qenë pakrahasimisht më e mirë se propaganda e patriotizmit socialist jugosllav, që në instancë të fundit e synonte asimilimin e shqiptarëve në jugosllavë. Ndërsa, propaganda e shtetit ideologjik, enverist shqiptar, përkundrazi e sforconte (bile deri në absurditet) përkatësinë shqiptare. Duke e nxjerrë Shqipërinë triumfuese në një konfrontim global me imperlializmin amerikan dhe me revizionizmin sovjetik, ajo propagandë bëhej farkuese e një nacionalizmi fillimisht vetëmbrojtës, po i cili më vonë do të bëhet projekt çlirimtar ndër shqiptarët e Kosovës e të viseve të tjera shqiptare nën Jugosllavi.

vazhdon...

[Pause_Print_Scroll]

vazhdimi...


Një Shqipëri e rrënuar

Rrugën e dytë për në Shqipëri e mësyna në vitin 1991, nëntëmbëdhjëtë vjet pas përpjekjes së parë, Edhe udhëtimi i dytë ishte ilegal. Me një grup kolegësh të Ndërmarrjes së Revistave të “Rilindjes’, iu përgjigjëm një ftese të bërë nga një asociacion arsimor, i cili ishte i mbështetur nga ministri i atëhershëm i arsimit, për të marr pjesë në një konferencë që tash nuk e di se për çka mbahej në të vërtetë. Udhëtimin e bëmë nëpër Maqedoni e pastaj kaluam në Greqi, mbërritëm në Follorinë, ku e humbën rrugën e mezi e gjetëm. Pastaj mbërritëm në Kapshticë, ku pritëm dia orë në kufi, e prej andej morëm për në Korçë e drejt Tiranës. Kjo rrugë bëhej për të krijuar idenë se udhëtimi ishte bërë në Greqi e jo në Shqipëri (policia shqiptare e kishte një qëndrim që të mos vendoste vula në pasaportat tona.) Por, Shqipëria e vitit 1991, ishte krejt tjetër nga Shqipëria e emisioneve të Radio Tiranës dhe e ëndërrimeve të mia të rinisë. Ishte një Shqipëri e rrënuar, e frikshme dhe e dhimbshme deri në lot e në kujë. Edhe sot mendoj se ndoshta do të kishte qenë më mirë të mos kisha shkuar në atë kohë fare, e të mos dëmtoja ëndrrat e mia të rinisë. Por, udhëtimi i vështirë e plot rreziqe, ishte bërë nga padurimi që më në fund të arrija në atdheun e ëndrrave të mia.
Një rrugë tjetër të vështirë, që e kam bërë drejt Shqipërisë, në vitin 1994, ishte poashtu ilegale. Pasi mbërita në Dibër, disa miq të mi më shoqëruan deri në kufi, ku ata kishin disa policë që më nxorën pa më vënë vulën në pasaporëtë dhe më premtuan se edhe kur të kthehesha nuk do të ma venin vulën. Fjeta një natë në hotelin e Peshkopisë, pastaj në orën 5 të mëgjesit u nisa me një furgon drejt Tiranës, në një udhëtim të frikshëm sa s’thuhet.
Një udhëtim tjetër të rëndë në vitin 1996, kësaj here të kthimit, e kam bërë në drejtim të Hanit të Hotit, pasi kisha marrë pjesë në sesionin shkencor të Seminarit të Gjuhës, Letërsisë dhe Kulturës Shqiptare, i cili qe transferuar nga Prishtina në Tiranë. Për vete e kisha më lehtë, por nuk e harroj kurrë atë dramë të disa djemve të rinj, të ikur nga ushtria, e që studionin në Tiranë, të cilët po ktheheshin në Kosovë, por që rruga e tyre ishte plot tmerr: ata ndaleshin në një vend, i merrnin disa trafikantë të armatosur të zonës së Shkodrës, i nxirrnin në anën tjetër me lundra nëpër liqen dhe pastaj autobusi i priste në një pikë dhe e vazhdonin rrugën për në Kosovë.
Një udhëtim tjetër që ma ka mbushur helm, e kam bërë duke u kthyer nëpër Kukës, në mars të vitit 1997, një ditë pasi u shpall gjendja e jashtëzakonshme në Shqipëri. Në rrugë kishin dalë civilë të armatosur që na legjitimuan në dy vende, por na lëshuan me mirësjellje, mirëpo, tmerri nga kallashët në duart e civilëve, më mbeti në kujtesë një kohë të gjatë, si imazhi i një ëndrre të keqe.
Por, as ato imazhe dhe as tërë ato vuajtje fizike e shpirtërore, nëpër vite, nuk ma kanë zbehur kurrë prirjen drejt Shqipërisë.


Një Shqipëri pa kufij


Herën e fundit që kam udhëtuar drejt Shqipërisë, ishte në janar të vitit 2006, në ditën e varrimit të kryetarit të ndjerë të Kosovës, Ibrahim Rugovës. Me ftesë të kolegut Blendi Fevziut, për të qenë mysafir në emisionin “Opinion” i cili atë natë i kushtohej figurës së kryetart të ndjerë të Kosovës, udhëtova me aeroplanin në të cilin ishin presidenti i Shqipërisë, Alfred Moisiu, kryeministri Sali Berisha, kryetarja e kuvendit, Jozefina Topalli, lideri i opozitës, Edi Rama dhe një numër i madh ministrash, deputetësh, gazetarësh, që kishin marrë pjesë në ceremoninë e varrimit të kryetarit Rugova.
Kështu një udhëtim i filluar në vitin e largët 1972, më këmbë, nëpër malet e zonës së Gjakovës, gjeti përmbushjen e plotë, të një udhëtimi me komoditet kulminant dhe në shoqëri me kreun e shtetit shqiptar dhe të elitës intelektuale të Shqipërisë.
Në zhurmërimën e kthjellët të këtij udhëtimi, (edhe pse po dilnim nga një vend në zi), po përpiqesha të vija një rend në mendimet e mia për udhëtimet e mia drejt Shqipërisë, duke rikujtuar edhe fragmente bisedash me Ibrahim Rugovën, për Shqipërinë dhe botën shqiptare. (Para se ta kamuflonte nacionalizmin e vet kulturor me një lustër politiko-ideologjike të përkatësisë ‘dardano-kosovare’, në të cilën, duke e njohur gjatë, jam i bindur se kurrë nuk ka besuar as vetë plotësisht.) Dhe po bindesha se tërë jetën në fakt, me mendje e me zemër, po edhe praktikisht, kisha udhëtuar drejt kësaj Shqipërie të këtij janari të vitit 2006, një Shqipërie të hapur, pa kufij të ngurtë, një Shqipërie të njohur, të dashur, mikpritëse, një Shqipërie që ishte e imja po aq sa është edhe e të gjithë atyre shqiptarëve që jetojnë në të.
Ndoshta ky udhëtim i gjatë e i mundimshëm nëpër vite, më ka bërë edhe më të ndjeshëm ndaj ideve që duan ta lëkundin idenë e shqiptarësisë dhe ta ndërrojnë me ide të reja. Kur po bisedoja me njërin nga ithtarët e “identitetit kosovar” u dakorduam në një gjë: unë po i shpjegoja se kriteri ideologjik ateist-totalitar ka prodhuar një pamje të deformuar të Shqipërisë e të shqiptarëve në historiogafi, në letërsi dhe në besimet fetare, ndërsa ai po më bindte se ky kriter ka prodhuar deformime edhe në “gjuhën letrare”. Mbetet që këto pasoja të shmangen me dialog, me debat, me studime e me integrime më intensive. Por, mbetet fakti që Shqipëria nuk është koncept ideologjik, që të fitojë vlera të deformuara në një interpretim dhe të zhvlerësohet krejtësisht në një interpretim tjetër. Shqipëria nuk është as mit, që të jetë e mbuluar me mister e me frikë prej të panjohurës së tij. Shqipëria nuk është as politikë e ditës, që sot mund të jetë kështu e nesër mund të bëhet ndryshe.
Atëherë çka është Shqipëria? Thjesht e qartë: besoj se Shqipëria është atdheu i shqiptarëve, i dhënë dhuratë këtij kombi nga Zoti i Botëve. Me gjithë këto pasuri e bukuri, që mundësojnë jetesën dhe zhvillimin e këtij kombi. Edhe gjuha shqipe, është dhuratë e Zotit, i cili na ka dhuruar një nga gjuhët më të mrekullueshme të botës, (edhe dialektet janë mrekullia e saj), për ta shqiptuar me përmbajtje të thellë e me bukuri tërë kuptimin e ekzistencës sonë njerëzore e shqiptare.


Drejt afrimit dhe riunifikimit


Edhe pse vazhdoj të kem mirëkuptim për të gjithë ata që kanë përvoja të tjera dhe mendime të tjera, mbetem i vendosur që të mbroj Shqipërinë time, atë Shqipëri që më ka formuar e më ka forcuar, më ka mbajtur gjallë e më ka dhënë shpresë për të ardhmen. Kosova në të cilën jetoj, dhe për pavarësinë e të cilës me aq sa mundem kontribuoj që nga ditët e para të lëvizjes indipendentiste të saj, nuk ka asgjë kontradiktore me këtë Shqipëri. Ajo është pjesë e saj e natyrshme, e cila po i kthehet falë Vullnetit Hyjnor, pas një sprove të vështirë, në të cilën ajo e konfirmoi shqiptarësinë e saj. Dhe nuk mund ta kuptoj pse duhet të flasim për diferenca, për kontadikta, për moskuptime, për rivalitete, për dominime, tash kur jemi në situatën më të favorshme në tërë historinë tonë kombëtare, kur mund të komunikojmë lirisht e të bashkëpunojmë lirisht. Meqë dashuria për Shqipërinë i ka mbijetuar gjithë ato sprova, nuk ka si të zbehet tash, në kohën kur ajo mund të materializohet. Prandaj, nuk ka pse të stimulohet ideja e kundërvënies të fragmenteve shqiptare, që po lëvizin drejt afrimit dhe riunifikimit. Natyrisht, ndarja e gjatë ka krijuar edhe disa hutesa e keqinterrpetime, por ato kthjellohen me vullnet të mirë, me komunikim vëllazëror e me bashkëpunim në interes konkret të të gjithëve. Ashtu mund të riformësojmë një Shqipëri të përbashkët, me larminë krahinore, etnografike, dialektore e fetare, por të prirura për mirëkupitm e harmoni ndaj njëra tjetrës. Në të vërtetë, përpjekja që ka bërë shteti ateist e totalitar, për t’i fshehur a rrafshuar ndryshimet, ka krijuar edhe tharmin e keqkuptimeve dhe ka inkurajuar partizanët e separimeve. Por, koncepti për shtetin shqiptar ateist-totalitar dhe kombin shqiptar ateist- totalitar, tashmë i përkasin të kaluarës. Pluraliteti i vlerave që gjejnë harmoni në realitetin jetësor, përbën mrekullinë dhe fuqinë e Shqipërisë dhe të shqiptarëve. Po e respektuam këtë natyrë të atdheut e të kombit tonë, do të jemi në akord me Vullnetin Hyjnor, i cili na ka dhënë mundësinë e vetërealizimit përmes përballimit të sprovës së robërisë së gjatë e ndarjes së gjatë, që rezultoi me fillimin e një procesi të ri të integrimeve kombëtare.
Secili prej nesh e ka historinë e sprovave të veta, edhe të udhëtimeve drejt Shqipërisë së vet, e cila është bërë vlerë personale e secilit prej nesh e në të njëjtën kohë është edhe vlerë e përbashkët e të gjithëve. Përfundimisht, ngjizja e një vlere të përbashëkt nga shumësia e vlerave të veçanta, që mundësojnë njohje të ndërsjellë më të madhe e më të thellë, është pikënisja që e bën një komb të madh.

[kastriot]

vazhdimi...


Një Shqipëri e rrënuar

Rrugën e dytë për në Shqipëri e mësyna në vitin 1991, nëntëmbëdhjëtë vjet pas përpjekjes së parë, Edhe udhëtimi i dytë ishte ilegal. Me një grup kolegësh të Ndërmarrjes së Revistave të “Rilindjes’, iu përgjigjëm një ftese të bërë nga një asociacion arsimor, i cili ishte i mbështetur nga ministri i atëhershëm i arsimit, për të marr pjesë në një konferencë që tash nuk e di se për çka mbahej në të vërtetë. Udhëtimin e bëmë nëpër Maqedoni e pastaj kaluam në Greqi, mbërritëm në Follorinë, ku e humbën rrugën e mezi e gjetëm. Pastaj mbërritëm në Kapshticë, ku pritëm dia orë në kufi, e prej andej morëm për në Korçë e drejt Tiranës. Kjo rrugë bëhej për të krijuar idenë se udhëtimi ishte bërë në Greqi e jo në Shqipëri (policia shqiptare e kishte një qëndrim që të mos vendoste vula në pasaportat tona.) Por, Shqipëria e vitit 1991, ishte krejt tjetër nga Shqipëria e emisioneve të Radio Tiranës dhe e ëndërrimeve të mia të rinisë. Ishte një Shqipëri e rrënuar, e frikshme dhe e dhimbshme deri në lot e në kujë. Edhe sot mendoj se ndoshta do të kishte qenë më mirë të mos kisha shkuar në atë kohë fare, e të mos dëmtoja ëndrrat e mia të rinisë. Por, udhëtimi i vështirë e plot rreziqe, ishte bërë nga padurimi që më në fund të arrija në atdheun e ëndrrave të mia.
Një rrugë tjetër të vështirë, që e kam bërë drejt Shqipërisë, në vitin 1994, ishte poashtu ilegale. Pasi mbërita në Dibër, disa miq të mi më shoqëruan deri në kufi, ku ata kishin disa policë që më nxorën pa më vënë vulën në pasaporëtë dhe më premtuan se edhe kur të kthehesha nuk do të ma venin vulën. Fjeta një natë në hotelin e Peshkopisë, pastaj në orën 5 të mëgjesit u nisa me një furgon drejt Tiranës, në një udhëtim të frikshëm sa s’thuhet.
Një udhëtim tjetër të rëndë në vitin 1996, kësaj here të kthimit, e kam bërë në drejtim të Hanit të Hotit, pasi kisha marrë pjesë në sesionin shkencor të Seminarit të Gjuhës, Letërsisë dhe Kulturës Shqiptare, i cili qe transferuar nga Prishtina në Tiranë. Për vete e kisha më lehtë, por nuk e harroj kurrë atë dramë të disa djemve të rinj, të ikur nga ushtria, e që studionin në Tiranë, të cilët po ktheheshin në Kosovë, por që rruga e tyre ishte plot tmerr: ata ndaleshin në një vend, i merrnin disa trafikantë të armatosur të zonës së Shkodrës, i nxirrnin në anën tjetër me lundra nëpër liqen dhe pastaj autobusi i priste në një pikë dhe e vazhdonin rrugën për në Kosovë.
Një udhëtim tjetër që ma ka mbushur helm, e kam bërë duke u kthyer nëpër Kukës, në mars të vitit 1997, një ditë pasi u shpall gjendja e jashtëzakonshme në Shqipëri. Në rrugë kishin dalë civilë të armatosur që na legjitimuan në dy vende, por na lëshuan me mirësjellje, mirëpo, tmerri nga kallashët në duart e civilëve, më mbeti në kujtesë një kohë të gjatë, si imazhi i një ëndrre të keqe.
Por, as ato imazhe dhe as tërë ato vuajtje fizike e shpirtërore, nëpër vite, nuk ma kanë zbehur kurrë prirjen drejt Shqipërisë.


Një Shqipëri pa kufij


Herën e fundit që kam udhëtuar drejt Shqipërisë, ishte në janar të vitit 2006, në ditën e varrimit të kryetarit të ndjerë të Kosovës, Ibrahim Rugovës. Me ftesë të kolegut Blendi Fevziut, për të qenë mysafir në emisionin “Opinion” i cili atë natë i kushtohej figurës së kryetart të ndjerë të Kosovës, udhëtova me aeroplanin në të cilin ishin presidenti i Shqipërisë, Alfred Moisiu, kryeministri Sali Berisha, kryetarja e kuvendit, Jozefina Topalli, lideri i opozitës, Edi Rama dhe një numër i madh ministrash, deputetësh, gazetarësh, që kishin marrë pjesë në ceremoninë e varrimit të kryetarit Rugova.
Kështu një udhëtim i filluar në vitin e largët 1972, më këmbë, nëpër malet e zonës së Gjakovës, gjeti përmbushjen e plotë, të një udhëtimi me komoditet kulminant dhe në shoqëri me kreun e shtetit shqiptar dhe të elitës intelektuale të Shqipërisë.
Në zhurmërimën e kthjellët të këtij udhëtimi, (edhe pse po dilnim nga një vend në zi), po përpiqesha të vija një rend në mendimet e mia për udhëtimet e mia drejt Shqipërisë, duke rikujtuar edhe fragmente bisedash me Ibrahim Rugovën, për Shqipërinë dhe botën shqiptare. (Para se ta kamuflonte nacionalizmin e vet kulturor me një lustër politiko-ideologjike të përkatësisë ‘dardano-kosovare’, në të cilën, duke e njohur gjatë, jam i bindur se kurrë nuk ka besuar as vetë plotësisht.) Dhe po bindesha se tërë jetën në fakt, me mendje e me zemër, po edhe praktikisht, kisha udhëtuar drejt kësaj Shqipërie të këtij janari të vitit 2006, një Shqipërie të hapur, pa kufij të ngurtë, një Shqipërie të njohur, të dashur, mikpritëse, një Shqipërie që ishte e imja po aq sa është edhe e të gjithë atyre shqiptarëve që jetojnë në të.
Ndoshta ky udhëtim i gjatë e i mundimshëm nëpër vite, më ka bërë edhe më të ndjeshëm ndaj ideve që duan ta lëkundin idenë e shqiptarësisë dhe ta ndërrojnë me ide të reja. Kur po bisedoja me njërin nga ithtarët e “identitetit kosovar” u dakorduam në një gjë: unë po i shpjegoja se kriteri ideologjik ateist-totalitar ka prodhuar një pamje të deformuar të Shqipërisë e të shqiptarëve në historiogafi, në letërsi dhe në besimet fetare, ndërsa ai po më bindte se ky kriter ka prodhuar deformime edhe në “gjuhën letrare”. Mbetet që këto pasoja të shmangen me dialog, me debat, me studime e me integrime më intensive. Por, mbetet fakti që Shqipëria nuk është koncept ideologjik, që të fitojë vlera të deformuara në një interpretim dhe të zhvlerësohet krejtësisht në një interpretim tjetër. Shqipëria nuk është as mit, që të jetë e mbuluar me mister e me frikë prej të panjohurës së tij. Shqipëria nuk është as politikë e ditës, që sot mund të jetë kështu e nesër mund të bëhet ndryshe.
Atëherë çka është Shqipëria? Thjesht e qartë: besoj se Shqipëria është atdheu i shqiptarëve, i dhënë dhuratë këtij kombi nga Zoti i Botëve. Me gjithë këto pasuri e bukuri, që mundësojnë jetesën dhe zhvillimin e këtij kombi. Edhe gjuha shqipe, është dhuratë e Zotit, i cili na ka dhuruar një nga gjuhët më të mrekullueshme të botës, (edhe dialektet janë mrekullia e saj), për ta shqiptuar me përmbajtje të thellë e me bukuri tërë kuptimin e ekzistencës sonë njerëzore e shqiptare.


Drejt afrimit dhe riunifikimit


Edhe pse vazhdoj të kem mirëkuptim për të gjithë ata që kanë përvoja të tjera dhe mendime të tjera, mbetem i vendosur që të mbroj Shqipërinë time, atë Shqipëri që më ka formuar e më ka forcuar, më ka mbajtur gjallë e më ka dhënë shpresë për të ardhmen. Kosova në të cilën jetoj, dhe për pavarësinë e të cilës me aq sa mundem kontribuoj që nga ditët e para të lëvizjes indipendentiste të saj, nuk ka asgjë kontradiktore me këtë Shqipëri. Ajo është pjesë e saj e natyrshme, e cila po i kthehet falë Vullnetit Hyjnor, pas një sprove të vështirë, në të cilën ajo e konfirmoi shqiptarësinë e saj. Dhe nuk mund ta kuptoj pse duhet të flasim për diferenca, për kontadikta, për moskuptime, për rivalitete, për dominime, tash kur jemi në situatën më të favorshme në tërë historinë tonë kombëtare, kur mund të komunikojmë lirisht e të bashkëpunojmë lirisht. Meqë dashuria për Shqipërinë i ka mbijetuar gjithë ato sprova, nuk ka si të zbehet tash, në kohën kur ajo mund të materializohet. Prandaj, nuk ka pse të stimulohet ideja e kundërvënies të fragmenteve shqiptare, që po lëvizin drejt afrimit dhe riunifikimit. Natyrisht, ndarja e gjatë ka krijuar edhe disa hutesa e keqinterrpetime, por ato kthjellohen me vullnet të mirë, me komunikim vëllazëror e me bashkëpunim në interes konkret të të gjithëve. Ashtu mund të riformësojmë një Shqipëri të përbashkët, me larminë krahinore, etnografike, dialektore e fetare, por të prirura për mirëkupitm e harmoni ndaj njëra tjetrës. Në të vërtetë, përpjekja që ka bërë shteti ateist e totalitar, për t’i fshehur a rrafshuar ndryshimet, ka krijuar edhe tharmin e keqkuptimeve dhe ka inkurajuar partizanët e separimeve. Por, koncepti për shtetin shqiptar ateist-totalitar dhe kombin shqiptar ateist- totalitar, tashmë i përkasin të kaluarës. Pluraliteti i vlerave që gjejnë harmoni në realitetin jetësor, përbën mrekullinë dhe fuqinë e Shqipërisë dhe të shqiptarëve. Po e respektuam këtë natyrë të atdheut e të kombit tonë, do të jemi në akord me Vullnetin Hyjnor, i cili na ka dhënë mundësinë e vetërealizimit përmes përballimit të sprovës së robërisë së gjatë e ndarjes së gjatë, që rezultoi me fillimin e një procesi të ri të integrimeve kombëtare.
Secili prej nesh e ka historinë e sprovave të veta, edhe të udhëtimeve drejt Shqipërisë së vet, e cila është bërë vlerë personale e secilit prej nesh e në të njëjtën kohë është edhe vlerë e përbashkët e të gjithëve. Përfundimisht, ngjizja e një vlere të përbashëkt nga shumësia e vlerave të veçanta, që mundësojnë njohje të ndërsjellë më të madhe e më të thellë, është pikënisja që e bën një komb të madh.
jam plotesisht dakort me ju zoteri i nderuar

[Pause_Print_Scroll]

jam plotesisht dakort me ju zoteri i nderuar
Faleminderit i nderuar... Me vjen mire.

me rrespekt
[email protected]