Historia "relative" !

[pokeri]

Historia "relative" !
Se çfarë ka dodhur me kombin tonë gjatë Historisë, dihet deri diku. Ajo që dua të theksoj është relativizimi i fatit dhe fatkeqësisë në kontekstin Historik. E dij që ka "tipa" të cilët posa ta shohin kush e ka hapur temën do të vërsulen ndaj meje (por jam mësuar me këto gjëra), pa u ndaluar fare në thelbin e çështjes (temës), por nejse...
Përmes një rrëfimi të thjeshtë dua të pasqyroj idenë time.

Dikur moti në Indi jetonte një plak të cilit i kishte vdekur gruaja, dhe ia kishte lënë një djalë njëvjeçar. Plaku ishte i detyruar të punonte dhe të përpiqej shumë që ta rriste
djalin, të cilin e kishte shpresën dhe gëzimin e vetëm. Punonte me një kal duke sjellur dru nga pylli i afërm dhe kësisoj siguronte mbijetesën për djalin dhe për vete.
Vitet kaluan dhe kur djali i mbushi 19 vjet, ndodhi që ta harronte hapur derën e ahurit dhe natën i iku kali në bjeshkë, për t'u bashkuar me kuaj të egër. Plaku i shkretë mbeti pa të vetmin burim të të ardhurave. Menjëherë erdhën fqinjtë dhe të afërmit e tij, për ta ngushëlluar.
- Çfarë fatkeqësie e madhe! - i thanë.
Mirëpo, plaku iu përgjigj;
- Askush nuk e din çka është fat i mirë, e çka fatkeqësi?!
Pas disa ditësh, papritmas në oborr u dëgjua troku dhe hingëllima ... kali i arratisur ishte kthyer bashkë me dy kuaj tjerë, të egër.
Plaku dhe biri i tij, përnjëherë u bënë të pasur.
Të afërmit dhe fqinjtë, erdhën menjëherë për ta ndarë gëzimin bashkë.
- Çfarë fati i rrallë dhe i mirë!- i thanë.
Mirëpo, plaku sërish iu përgjigj;
- Askush nuk e din çka është fat i mirë, e çka fatkeqësi?!
Të nesërmen, djali i plakut e shaloi një kal të egër dhe kalëroi. Kali filloi të vërtitej, të kërcente dhe pa një pa dy e rrëzoi në tokë djaloshin. Ai ra dhe e theu këmbën.
Menjëherë erdhën fqinjtë.
- Çfarë fatkeqësie!?- i thanë plakut.
E plaku u përgjigj qetë;
- Askush nuk e din çka është fat i mirë, e çka fatkeqësi?!
Nuk kaloi shumë kohë dhe shpërtheu lufta. Të gjithë të rinjtë u mobilizuan në mbrojtje të Atdheut. Vetëm djali i plakut mbeti në shtëpi sepse e kishte këmbën e thyer.
Prap erdhën fqinjtë dhe i thanë;
- Ty o fqiu ynë, çdo fatkeqësi të sjell fat të mirë.
Mirëpo, plaku edhe kësaj radhe u përgjigj;
- Askush nuk e din çka është fat i mirë, e çka fatkeqësi!?

E kush ta dij në këtë Historinë tonë, çka ishte fat e çka fatkeqësi!?
Nëse e dini ju lus që ta rrëfeni. Çka e pandehni fat? Çka fatkeqësi?
Çka e konsideroni si fat në fatkeqësi (në kontekstin historik)?

[panta_rhei]

Idene time per historine me te re te Kosoves (20 vitet e fundit), (edhe une) permes rrefimit (alegorise) do ta paraqitja perafersisht keshtu:

Nje burre i martuar, perkunder deshires se tij te flakte qe gruaja e tij ti sillte nje trashegimtar ne jete, pjesen me te madhe te jetes se tij gruaja nuk arriti t'ia plotesoje deshiren... Pasiqe u bind se gruaja eshte shterpe, vendosi qe te martohej me nje grua te re ne menyre qe te fitonte trashegimtarin. U martua me gruan qe atij ju duk me e mira. Pas nje viti gruaja e re i lindi nje djale dhe gezimi i burrit ishte shum i madh sepse me ne fund pas vetes po linte trashegimtar. Ishte e shkruar qe pas nje kohe shum te shkurter burri te vdiste dhe te linte dy grate e tij me djalin...
Femija ishte shendetlig dhe perveq nenes se tij askush nuk deshironte qe te kujdesej per te dhe t'i shtrinte doren. Njerka e tij (gruaja shterpe), tere kohen endej posht e lart si e perdale dhe rralle ose hiq qante koken per femijen.
Nena e femijes, me mundime te medha ne kushte te mjerueshme, me lemoshe e me ndihma e rriste femijen qe e donte si syrin e vet.
Si grua e ndershme ajo kishte fituar respektin nga dyer te medha dhe te ndershme, te cilet e ndihmonin, e keshillonin dhe e perkrahnin ate ne rritjen e femijes.
Femija edhe perkunder vuajtjeve po rritej qdo dit dhe po e merrte veten mjaft mire.
Kjo gruaja shterpe (njerka) po shihte suksesin e gruas se ndershme dhe femijes dhe qdo dit e me shume filloi ta xhelozonte. Nje dite u ngrit dhe ia grabiti nenes me force femijen nga dora dhe i tha se prej sot femija eshte i imi, ti shko nga te duash. Nena e urte per kete gje u ankua dhe kundershtoi sa mundi por njerka as qe donte t'ia dinte pasiqe kishte edhe perkrahjen e disa shpirtligjve. E mori femijen "nen perkujdesje", dhe gjate kesaj kohe femija po e pesonte qdo dit e me keq, nga kujdesi i keq.
Nena e femijes, vuante shum kur shihte femijen tek vuante nen "kujdesin" e njerkes, dhe ankohej sa mundte, kerkonte drejtesi. Pas keqesimit te rende te shendetit te femijes, gjyqi vendosi qe t'i jape fund problemeve dhe te gjeje nje zgjidhje per femijen.
Ne gjykate njerka kembengulte se ishte nena e vertete e femijes. Gruaja e ndershme, poashtu. Problemi per gjyqin dukej te ishte i pazgjidhshem, pasiqe te dyja grate ishin kembengulese ne pronesine e femijes.
Gjykatesi, nje burre i ndershem, vendose qe problemit ti jape fund ne menyren e tij.
I thirri te dyja grate dhe u tha qe: "Pasi ju te dyja po kembengulni kaq shume, neve nuk na ka mbetur ndonje zgjidhje tjeter, keshtuqe kemi vendosur qe ta prejme femijen dhe t'ua ndajme ju te dyjave pergjysme, pra ta mbysim femijen". Njerka menjehere u ngrit dhe tha se." Nese nuk vendosni qe femija te me takoje mua, prejeni e beni qka te doni me te". Nena e ndershme kur degjoi per vendimin, iu drodh trupi nga dhimbja dhe me lot ne sy tha "ju lutem vetem mos i beni keq femijes, le te jetoje, edhe nese eshte e shkruar pa mua". Gjykatesi i ndershem pas fjaleve te Nenes, tashme ishte i bindur se cila ishte nena e vertete dhe cila e donte me zemer femijen.
Pasi arriti qe serish te bashkohej me femijen, nena kujdesej ne qdo moment dhe nuk ndahej kurre nga djali qe po rritej e burrerohej qdo dite. Deshira e madhe e nenes ishte qe djalin ta bente me nuse, ishte deshira e vetme dhe me e madhja e jetes se saj... Djali poashtu e donte shum nenen e tij dhe nuk ndahej kurre prej saj, (kurse njerkes tashme i kishte treguar rrugen)... ai tashme kishte vendosur se cila do te ishte nusja e tij (ajo qe i kishte zgjedhur nena e tij).
Kur po pergaditeshin per dasmen e madhe, nena e cila kishte pritur aq shum ate dite, pas nje semundjeje te shkurter papritmas vdes.
Djali e vajtoi gjate nenen e tij, rende e perjetoi humbjen e nenes, i dukej vetja si i humbur, ishte mesuar me keshillat e nenes se tij qe aq shum e deshti... u betua se do te qonte deri ne fund amanetin nenes se tij, plotesimin e deshires me te madhe te Nenes... Dasmen e Madhe!

[jadore]

Historia "relative" !
Se çfarë ka dodhur me kombin tonë gjatë Historisë, dihet deri diku. Ajo që dua të theksoj është relativizimi i fatit dhe fatkeqësisë në kontekstin Historik. E dij që ka "tipa" të cilët posa ta shohin kush e ka hapur temën do të vërsulen ndaj meje (por jam mësuar me këto gjëra), pa u ndaluar fare në thelbin e çështjes (temës), por nejse...
Përmes një rrëfimi të thjeshtë dua të pasqyroj idenë time.

..ja qe ka tipa qe vrejne se kush e ka hapur temen dhe versulen te lexojne cfare perla do gjejne ....., por si duket e gjitha eshte pune disponimi ,koicidenciale vertet , tash vrejta pse dhe ne temat e mia , shume pak postime gjeje ......te analizohet te mendohet te vlersohet duhet nje moment i caktuar kur intelekti "tjetersohet ' dhe prodhon mendim ndoshta dhe fillozofik ....

..p.s..
per sot autor i kesaj teme u pergjigja ne pjesen e pare te postimit ..
..per pjesen e dyte them qe do pergjigjem , ama jo per momentin ,pse thjeshte qeshtje disponimi si duket, ku as truri nuk pranon nje "urdher te tille "...

....prandaj them teme mjafte interesante shikuar ne kontestin fillozofik ,ama dhe pergjigjet mendoj qe do vine ne momente te caktuara ....

[King_Gentius]

Poker, histori shum interesante, me kujtoi ate historin e zogut qe e zuri furtuna dhe sapo nuk vdiq perdhe ne debore, po kaloi nje lope atje rrotull dhe i hodhi persiper nje bajge te ngrohte, qe e ndihmoi zogun te mbijetoje. U ngroh zogu e filloi te ciceroje, por nje gjarper e degjoi dhe e zgjati koken nga poshte gurit dhe e rrembeu prej bajges se lopes, gje qe duket si gje e mire, po pastaj gjarpri e hengri, lol.

Panda, historia jote me duket gjendet ne Bibel. Mbreti Solomon (Sulejman per vllaznit tan muslimane) duhet te zgjidhte kush ishte mamaja e vertet e nje femije. Ai perdori te njejtin test.

Sa per analogji me vendin tone, besoj se mund ta krahasojme me situaten me gjendjen e shqiptarve pak vite para krijimit te shtetit shqiptar qe e kishin hall hem te luftojne turkun hem te mos e luftojne. Nga njera ane turku mund te na ndihmonte kunder serbeve/grekeve po nga ana tjeter Turqia ishte nje anije qe po mbytej per veten e vet dhe shqiptaret duhet te nisnin rrugen e tyre me forcat e veta ne nje shtet te pavarur. Pra a qe Turqia fat i mir a fat i keq, sic e kemi ven re me pare ky mund te behet debat i madh, apo jeni lodh me debat, lol

[Drinni]

Historia "relative" !
Se çfarë ka dodhur me kombin tonë gjatë Historisë, dihet deri diku. Ajo që dua të theksoj është relativizimi i fatit dhe fatkeqësisë në kontekstin Historik.[FONT=Century Gothic][SIZE=3]
E kush ta dij në këtë Historinë tonë, çka ishte fat e çka fatkeqësi!?
Nëse e dini ju lus që ta rrëfeni. Çka e pandehni fat? Çka fatkeqësi?
Çka e konsideroni si fat në fatkeqësi (në kontekstin historik)?

Djali i rritej ç'do ditë, dhe i ati duke u gëzuar për të vetmin djal që kishte, Thirri miqë nga të gjithë që njihte për shtruar një dark se tash djali ishte rritur dhe bërë burr, mbushte të 18-dhjetat.
Çfar fati e uronin të gjithë!

Vitet kalonin dhe i biri mori rrugën, një rrugë të mbrapshtë që plakut edhe ashtu në moshë i rëndonte jetën edhe më.

Vendosi qe të këqijat e djalit ti numroi në një dërras të vendosur në mur, ku nga ç'do e keqe nguliste nga një gozhd.
Nuk kaloi shumë dhe drrasa e vendosur u mbush përplot me gozhda të ngulura për çdo të keqe të bërë nga i biri, nuk kishte vendë më.
Çfar fatkeqsie mendoi i ati dhe thirri të birin.
Tek i fliste plaku me përvoj të birit, këtijë i 'u mbushë mendja dhe i shkrepi të ndërroi të gjitha të këqiat në të mira!
Dëgjo baba, zotohet djali! Tani e tutje, ti nga ç'do e mirë të bërë nga unë do të nxjerrësh nga një gozhd.
U mendua me plaku në vete e psheretiu leht, fat në fatkeqësi!
Gjersa djali vazhdonte me të mirat, edhe gozhdat e ngulitura mungonin dita ditës nga drrasa e varur në mur.
Kaluan po aq vite sa i'u kishte dashur ti ngulis gjitha ato gozhda për ti hequr prap, dhe djali i dikurshëm ishte bërë 60 vjeqar.
Ju afrua të atit të shtrir nga mosha dhe me krenari i tha, Baba unë i hoqa të gjitha gozhdat nga dërrrasa e varur në mur...!
Po biri im.
Ti vërtet i hoqe të gjitha ato gozhda të shumta që as vet se besoja! Po gjurmët që mbetën në dërrasen e shpuar bër shosh...?

Më mirë von se kurrë, fat në fatkeqësi!

[LOJETARI]

[quote=pokeri]Historia "relative" !
Përmes një rrëfimi të thjeshtë dua të pasqyroj idenë time.

Tregimi me te vertete me duket shume i thjeshte per te pasqyruar nje histori "relative "te nje kombi i cili FATIN e shehe gjithehere ose si shpetues ose si fajtor per te keqijat apo te mirat qe i ndodhin .Tregimi nuk na jep mjafte njohuri pse plaku dhe biri nuk ishin ne gjendje te benin me shume se nje kali , por na lene te dyshojme se kali ishte me i menqur se sa ati e i biri dhe nga meshira per ta ,kali ua sjelle edhe dy kuaj tjere (tragjike ).Tregimi gjitheashtu nuk na e sqaron pse plaku nese e donte te birin aq shume nuk i kishte treguar se kali i eger nuk shalohet si i buti (tragjedi).Pastaj justifikimi tjeter se nje thyerje e kembes arsyeton mospjesmarrjen ne lufte per atedheun eshte tragjedia tjeter apo kulminacioni i se keqes por jo i FATEKEQESISE siq mundohet tregimi ta paraqese ate .Per mua fjala "Fati" , kur eshte ne pyetje kombi ,nuk eshte gje tjeter veq tentim justifikimi apo mbuloje e mosaftesise se nje brezi .Brezat tjere do ta kene me veshtire TRAGJEDITE tona t´i trashegojne si fat apo si fatekeqesi .

[pokeri]

Tregimi me te vertete me duket shume i thjeshte per te pasqyruar nje histori "relative "te nje kombi i cili FATIN e shehe gjithehere ose si shpetues...

Lojëtari (i pakënaqur) që assesi nuk po profilizohet debati, i gjenë "difekte" rrëfimit, i cili në këtë rast është dashur të shërbej vetëm si lajtmotiv, asgjë më shumë. Nejse! Tani, më bie hise mua që edhe pak të "shkarravis" megjithëse (King_Genti) pret që të bëhet një debat i "madh", por si duket harron atë fjalën e urtë popullore; "Kur thonë që ka dredhëza shumë, merre një shportë të vogël".

A ishte Fat i mirë apo fatkeqësi, marrja peng e Gjergj Kastriotit nga Osmanllinjtë?

A ishte fat i mirë apo fatkeqësi, migrimi i Arbreshëve në Itali, pas vdekjes së Skënderbeut?

A ishte fat apo fatkeqësi, konvertimi i shqiptarëve në mysliman?

A ishte fat apo fatkeqësi, mosbërja e Shqipërisë së plotë në vitin 1912-1913?

A ishte fat apo fatkeqësi komunizmi te shqiptarët?

A i shte fat apo fatkeqësi... mund të vazhdoni ju të tjerët.

[Drinni]

Lojëtari (i pakënaqur) që assesi nuk po profilizohet debati, i gjenë "difekte" rrëfimit, i cili në këtë rast është dashur të shërbej vetëm si lajtmotiv, asgjë më shumë. Nejse! Tani, më bie hise mua që edhe pak të "shkarravis" megjithëse (King_Genti) pret që të bëhet një debat i "madh", por si duket harron atë fjalën e urtë popullore; "Kur thonë që ka dredhëza shumë, merre një shportë të vogël".

A ishte Fat i mirë apo fatkeqësi, marrja peng e Gjergj Kastriotit nga Osmanllinjtë?

A ishte fat i mirë apo fatkeqësi, migrimi i Arbreshëve në Itali, pas vdekjes së Skënderbeut?

A ishte fat apo fatkeqësi, konvertimi i shqiptarëve në mysliman?

A ishte fat apo fatkeqësi, mosbërja e Shqipërisë së plotë në vitin 1912-1913?

A ishte fat apo fatkeqësi komunizmi te shqiptarët?

A i shte fat apo fatkeqësi... mund të vazhdoni ju të tjerët.




U kujtova sot, se pse kjo temë e madhe, ti vihet kaq heret pik, e të kaloj në arkiv ku kishte sa shumë për tu thën për të.
Po vetë autori me një nismë shumë të mbar(shembullin e marrë), dhe me shkrimin siper meje e lodhi temën, dhe në një mënyrë i vuri pik po vetë.
Them i vuri pik, sepse në fillim tema dukej si një Piktur e bukur në Galerin e madhe(Kultura Kombëtare, Historia "relative"!) ku secili prej nesh në mënyren e vetë i jepte atë vlerësimin pikturës, sikurse i ipet gjithmon artit.