Ora Letrare e Dardanisë!

[Murgesha]

E pashë tek Forumi Shqiptar një nismë për një konkurs letrar e më shkoi mendja të ju pyes edhe juve anëtarë të Dardanisë në dëshironi që në forumin tonë të kemi një lloj gare për tregimin, poezinë më të mirë.
Kemi pas edhe më herët garë të tillë por disa nga kriteret që ishin atëherë ndoshta kanë shpënë që të fitojë më i njohuri e jo më i miri.
Nëse doni të dini se sa vlejnë shkrimet e juaja kur të tjerët nuk e dijnë që ti je shkruesi atëherë paraqituni në këtë temë e të vendosim rregullat e garës.

Pres përkrahjen e juaj.

Murgesha!

[rilinda]

E pashë tek Forumi Shqiptar një nismë për një konkurs letrar e më shkoi mendja të ju pyes edhe juve anëtarë të Dardanisë në dëshironi që në forumin tonë të kemi një lloj gare për tregimin, poezinë më të mirë.
Kemi pas edhe më herët garë të tillë por disa nga kriteret që ishin atëherë ndoshta kanë shpënë që të fitojë më i njohuri e jo më i miri.
Nëse doni të dini se sa vlejnë shkrimet e juaja kur të tjerët nuk e dijnë që ti je shkruesi atëherë paraqituni në këtë temë e të vendosim rregullat e garës.

Pres përkrahjen e juaj.

Murgesha!

Pajtohen me këtë nismë.
E për vlerësim... nuk e di nëse do të ishte mirë që secili anëtarë që do t'i lexonte, të jepnin mendimin e tyre (pse jo edhe me vota, pas kohës kur do të mbyllej konkursi).


Shëndet!
Rilinda

[Murgesha]

E bisedova me adminët e Dardanisë këtë nismë timen e kam dhe përkrahjen e tyre.

Gara do të jetë në dy pjesë:

Poezi
Prozë

Shkrimet që dërgohen nuk duhet të jenë të publikuara më parë në faqet e netit apo diku tjetër. Nëse stafi arrin të kuptoj se ndonjë shkrim është paraqitur tjetër ku, nuk do ta postoj.

Mendoj që duke filluar nga sot mund ti dërgoni shkrimet e juaja në emailin [email protected] ([email protected]) deri me datën 31 dhjetor kur do të fillojmë ti publikojmë këtu.

Me 5 Janar hapim sondazhet e votimi do të jetë i hapur një javë ditë.

Mos harroni shkrimet e juaja duhet të jenë me shifra, ai që shkruan nofkën që përdorë në forum shkrimi i tij nuk do t`i publikohet.

Vetëm pasi të mbyllet sondazhi autorët kan të drejtë të dërgojn prap një email në [email protected] ([email protected]) e të tregojnë se kush janë.

Emailet me krijimet e juaja titullin duhen ta kenë "Pjesëmarrje në garë", përndryshe nuk do të mirren parasysh.


Nuk do të ishte në rregull që ndonjëri prej jush pasi dërgon krijimin e vet ta prezentoj veten e krijimin e tij tek shoqëria e vet vetëm për t`u votuar.

Ta lëmë qëllim të vetëm të kësaj gare vlerësimin e mirëfilltë.

Murgesha!

[Paradox_13]

E bisedova me adminët e Dardanisë këtë nismë timen e kam dhe përkrahjen e tyre.

Gara do të jetë në dy pjesë:

Poezi
Prozë

Shkrimet që dërgohen nuk duhet të jenë të publikuara më parë në faqet e netit apo diku tjetër. Nëse stafi arrin të kuptoj se ndonjë shkrim është paraqitur tjetër ku, nuk do ta postoj.

Mendoj që duke filluar nga sot mund ti dërgoni shkrimet e juaja në emailin [email protected] ([email protected]) deri me datën 31 dhjetor kur do të fillojmë ti publikojmë këtu.

Me 5 Janar hapim sondazhet e votimi do të jetë i hapur një javë ditë.

Mos harroni shkrimet e juaja duhet të jenë me shifra, ai që shkruan nofkën që përdorë në forum shkrimi i tij nuk do t`i publikohet.

Vetëm pasi të mbyllet sondazhi autorët kan të drejtë të dërgojn prap një email në [email protected] ([email protected]) e të tregojnë se kush janë.

Emailet me krijimet e juaja titullin duhen ta kenë "Pjesëmarrje në garë", përndryshe nuk do të mirren parasysh.


Nuk do të ishte në rregull që ndonjëri prej jush pasi dërgon krijimin e vet ta prezentoj veten e krijimin e tij tek shoqëria e vet vetëm për t`u votuar.

Ta lëmë qëllim të vetëm të kësaj gare vlerësimin e mirëfilltë.

Murgesha!

Nje iniciative mjafte e qelluar nga ju e nderuar,nuk di qfar te shtoj ngase pajtohem plotesishte edhe me rregulloren e parashtruar...
Suksese te gjithe pjesmarresve..

[UniCorN]

Ide mjaft e qelluar! Une desha te pyes se a lejohen poezi qe na ka percjellur gjate gjithe jetes dhe paraqesin ate linjen e pashkeputur jetesore dhe kane mbetur thelle te misheruara ne neurone dhe asnjehere asnje varg tjeter nuk ka pasur fuqi t'i rrenoje..Nje nga ato poezi eshte, si p.sh.

Maca e vogel, e ka thyer kemben
Nuk di te shkoj ne shtepi
E ka bishtin lara - lara
Mami i vet i del perpara.

Faleminderit per pergjigjen.

[Domira]

Ide shume e mire Murgesha.
Mua mendja ma thot se do te me bente mire nje punim por nuk e di a mund ta bej.
Sidoqfte deshta ta dij e ndoshta edhe dikush tjeter nuke din se cka i bjen puna e shifres, si duket afersisht ajo shifer me te cilen identifikohet punimi?

Pershendetje e kaloni nje dite te mbare.

[Murgesha]

Ju falëmnderit për pjesëmarrje në këtë temë e për përkrahjen e idesë.

Unicorn mendoj se kësaj here është mirë t`i ikim poezisë "tallava" siq janë ato

"Atë ditë që të pashë në dashuri rashë....
Unë ta lash kile e ti ma bëre me hile....." etj.

Ku kriter i këtyre poezive është rimimi i vargjeve e asgjë tjetër.

Po fundja pjesëmarrësi përcaktohet vet se për çfarë do të shkruaj.


Domira po e bëjmë të dërgohen shkrimet me shifra për të vetmin qëllim që mos të dihet autori nga askush për hirë të vlerësimit të krijimeve. Le të fitojë krijimi më i mirë e jo autori më i njohur në këtë forum. E din edhe ti vet e nderuar që i panjohuri depërton me vështirësi në mentalitetin tonë, kur e kemi afër të njohurin tonë.
Shifra mund të korrespodojë me krijimin, për shembull nëse ke shkruar një poezi për Shpresën si ndjenjë vëre në fund dërguesi Shpresa, apo gjeje një shifër që ty të pëlqen...
Deri sa të zgjidhet krijimi fitues nuk do të zbulohet se kush është autori.

Keni kohë të mirë në dispozicion andaj përvishuni punës dhe dërgoni krijimet tuaja në adresën e lartëshënuar.

Murgesha!

[Domira]

Ju falëmnderit për pjesëmarrje në këtë temë e për përkrahjen e idesë.

Unicorn mendoj se kësaj here është mirë t`i ikim poezisë "tallava" siq janë ato

"Atë ditë që të pashë në dashuri rashë....
Unë ta lash kile e ti ma bëre me hile....." etj.

Ku kriter i këtyre poezive është rimimi i vargjeve e asgjë tjetër.

Po fundja pjesëmarrësi përcaktohet vet se për çfarë do të shkruaj.


Domira po e bëjmë të dërgohen shkrimet me shifra për të vetmin qëllim që mos të dihet autori nga askush për hirë të vlerësimit të krijimeve. Le të fitojë krijimi më i mirë e jo autori më i njohur në këtë forum. E din edhe ti vet e nderuar që i panjohuri depërton me vështirësi në mentalitetin tonë, kur e kemi afër të njohurin tonë.
Shifra mund të korrespodojë me krijimin, për shembull nëse ke shkruar një poezi për Shpresën si ndjenjë vëre në fund dërguesi Shpresa, apo gjeje një shifër që ty të pëlqen...
Deri sa të zgjidhet krijimi fitues nuk do të zbulohet se kush është autori.

Keni kohë të mirë në dispozicion andaj përvishuni punës dhe dërgoni krijimet tuaja në adresën e lartëshënuar.

Murgesha!

Flm per sqarimin e nderuar.

Te pershendes

[luan_i]

E pashë tek Forumi Shqiptar një nismë për një konkurs letrar e më shkoi mendja të ju pyes edhe juve anëtarë të Dardanisë në dëshironi që në forumin tonë të kemi një lloj gare për tregimin, poezinë më të mirë.
Kemi pas edhe më herët garë të tillë por disa nga kriteret që ishin atëherë ndoshta kanë shpënë që të fitojë më i njohuri e jo më i miri.
Nëse doni të dini se sa vlejnë shkrimet e juaja kur të tjerët nuk e dijnë që ti je shkruesi atëherë paraqituni në këtë temë e të vendosim rregullat e garës.

Pres përkrahjen e juaj.

Murgesha!
"Përshëndetje e nderuar. Ide shumë e mirë dhe e qëlluar!

Mbetemi me shpresë se në këtë rastë "s'ka të njohur", se të gjithë janë të barabartë, se shkrimi më i mirë do të vlerësohet. Urime për nismën.

[DEA]

Suksese gjithe atyre qe kane prirje ne kete drejtim, mos ngurroni e konkuroni.

[Ma-Origano]

DEA edhe un ju roj suksesese ndoshta edhe un konkuroje!

[Psikologu]

Pershendetje Murgeshë !
Të uroj dhe përgezoj për nismen e kesaj iniciative të mirë dhe të qelluarë.
Besoj qe ne adresen e juaj do të vijnë shumë postime me poezi deh vargje të zgjedhura , pasi ne mesin tonë , ketu ne dardania.de kemi mjaftë talentë dhe talente të shquar/a , edhe pse thonë me një fjalë se poetet jetojnë një jetë të shkurter fizike por mbesin të pavdekshem me vite.
Le të fitoj ai/ajo qe e meriton , le të shkruaj ai/ajo qe poezin e don dhe e vlerson , ose thenë më shkurt;
Të shkruash poezi , do të thotë të flasesh me mbrendesin e shpirtit përsonal dhe brenges ose deshirës.
Edhe Zef Serembe shkrou vargje , por ne anijen e fundosur , ato nuk u humben dhe mbeten të shkruara prapë se prapë.
Punë të mbarë dhe suksese për të gjithë ata/ato qe do të shprehin talentin,kontributin dhe njohurin .

[vjeshta]

Ju pershendes edhe une ,por kisha nje kerkese ,a do te mundit ta shtynit daten e dergimit te punimeve deri ne fund te janarit ???

[Murgesha]

Ju pershendes edhe une ,por kisha nje kerkese ,a do te mundit ta shtynit daten e dergimit te punimeve deri ne fund te janarit ???

Përshëndetje Vjeshtë gjithashtu.

Nëse deri më 31 dhjetor nuk kemi shkrime të mjaftueshme për Orën Letrare të Dardanisë atëherë e shtyjmë edhe deri në fund të Janarit.

[Murgesha]

Erdhi dhe 31 Dhjetori....

Jam plotësisht e befasuar me ju Dardanas...

Më vie keq që ky propozim nuk u përkrah prej juve.

Në realitet e di që Dardanisë nuk i mungojnë penat apo ndoshta unë mendoj ashtu.


Ju falënderoj të gjithëve për mospërkrahje.


Murgesha!

[LOJETARI]

Mendoj se propozimi i Vjeshtës duhet të miratohet .Ia vlenë të presim edhe një muaj për të lexuar ca rreshta të krijuar nga antarët tonë .Ndoshta ka qenë kohë e papërshtatshme muaji dhjetor .

[Murgesha]

Lojëtari, ndoshta edhe duhet ta shtyjmë deri në atë kohë.
Dje më erdhi pak shpresë se megjithatë do të kemi një orë letrare.
Dy shkrime kan arritë në emailin e lartëshënuar.
Zemër për ju të tjerët.


Dëshira mos e ke dert fare se edhe nëse na dërgohet ndonjë copy/paste ate nuk do ta publikojmë.

[uck_aksh]

Erdhi dhe 31 Dhjetori....

Jam plotësisht e befasuar me ju Dardanas...

Më vie keq që ky propozim nuk u përkrah prej juve.

Në realitet e di që Dardanisë nuk i mungojnë penat apo ndoshta unë mendoj ashtu.


Ju falënderoj të gjithëve për mospërkrahje.


Murgesha!

Murgsha a ban me shty ket konkurs deri ne fund te janarit se kam deshir te marr pjes po nuk kam pas koh

[LOJETARI]

Lojëtari, ndoshta edhe duhet ta shtyjmë deri në atë kohë.
Dje më erdhi pak shpresë se megjithatë do të kemi një orë letrare.
Dy shkrime kan arritë në emailin e lartëshënuar.
Zemër për ju të tjerët.


Dëshira mos e ke dert fare se edhe nëse na dërgohet ndonjë copy/paste ate nuk do ta publikojmë.

Murgesha , ç`kemi të re nga ora letrare ?Të paktën ato dy shkrime do të ishte mirë t`i lexojmë .

[Murgesha]

Murgesha , ç`kemi të re nga ora letrare ?Të paktën ato dy shkrime do të ishte mirë t`i lexojmë .

Përshëndetje Lojëtari.
Autorët e shkrimeve jan njoftuar që ORA LETRARE është mbyllur, prej njërit prej tyre kemi marrë përgjigje se do ta paraqes vetë shkrimin e tij.
Nuk e kemi pa të arësyeshme të mbahet orë letrare vetëm me dy shkrime.

[lovely]

A bon me ia nis edhe nihere ksaj pune, me afat 31 dhjetor???:rolleyes:

[Zero Cool]

Sikur Zoti te harronte per nje moment qe une jam nje dordolec i ndrequr me rrecka dhe teme dhuronte nje copez jete, mbase nuk do ti thosha te gjitha ato qe po mendoja, por sigurisht do ti mendoja ato qe po them. Do i jepja rendesi gjerave jo per vleren, por per domethenien e tyre. Do flija pak, do enderroja me shume, sepse cdo minute qe mbyllim syte humbasim 60 sekonda drite. Do vazhdoj kur te tjeret do ndalonin, do zgjohesha kur te tjeret do flinin. Do degjoja kur te tjeret do flisnin, dhe sa do e shijoja nje akullore me cokollate!!!


http://a1.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/283907_240367109319261_109973029025337_802390_7407 954_n.jpg


Nese Zoti do me jepte nje copez jete, do vishesha thjesht, do shtrihesha perballe diellit duke e lene te pambuluar jo vetem trupin por edhe shpirtin tim. Ah Zoti im, sikur te kisha nje copez jete,nese do mundesha, do shkruaja urrejtjen time mbi akull, dhe do prisja te dilte dielli. Nuk do te lejoja te kalonte as edhe nje dite pa i thene njerezve qe dashuroja se i dashuroja. Do te beja cdo burre dhe grua te besojne se jane njerezit qe dua dhe do te dashurohesha me dashurine. Te njerezit do te tregoja se sa gabim bejne kur besojne se ndalojne se dashuruari kur plaken, pa kuptuar se plaken kur ndalojne te dashurojne. Femijes se vogel do t’i jepja pende, por do ta lija te mesonte vete sesi te fluturoje. Pleqve do t’u tregoja se vdekjen nuk e sjell pleqeria por “harresa”. Mesova kaq gjera nga ju,njerezit. Mesova se te gjithe duan te jetojne ne “majen e malit”,pa kuptuar se lumturia qendron ne menyren se si zbret “faqen e pjeret”. Mesova se kur femija i porsalindur shtrengohet mbi pellemben e tij te vogel,per here te pare gishti qe zgjatet i babit te tij e roberon pergjithmone. Mesova se njeriu ka te drejte ta shohe tjetrin nga larte, vetem kur duhet ta ndihmoje te cohet….Te thuash gjithmone ate qe ndjen dhe te besh gjithmone ate qe mendon.. Nese do ta dija qe sot do te ishte hera e fundit qe do te te shihja duke fjetur, do te te perqafoja fort,fort dhe do t’i lutesha Zotit qe te behesha roja e shpirtit tend. Nese do e dija se kjo do ishte hera e fundit qe do te te shihja te dilje nga dera, do te te perqafoja dhe do te te jepja nje puthje dhe do te te therrisja perseri qe te te jepja edhe te tjera. Nese do ta dija qe kjo do te ishte hera e fundit qe do ta degjoja zerin tend, do te regjistroja cdo fjale tenden qe te mund te te degjoja perseri,perseri.. Nese do te dija qe keto do te ishin momentet e fundit qe do te te shihja, do te te thosha “te dashuroj” dhe do te supozoja jo logjikisht se e dije me pare. Ekziston gjithmone nje e neserme dhe jeta na jep edhe mundesi te tjera qe t’i bejme gjerat sic duhet, por nese bejme gabime na mbetet vetem e sotmja. Do te doja te te thoja se sa shume te dua dhe se kurre s’do te te harroj. E nesermja nuk eshte e sigurt per askend, si i ri, si i vjeter. Sonte mund te jete hera e fundit qe i shikon njerezit qe do. Prandaj mos prit me, beje sot sepse e nesermja nuk vjen kurre. Sigurisht do pendohesh per diten kur nuk gjete kohe per nje buzeqeshje, nje perqafim, nje puthje dhe sepse ishe i zene per te realizuar nje deshire te tyre. Mbaji ata qe dashuron prane vetes, thuaju duke mermeritur se sa shume ke nevoje per ta, dashuroji, sillu mire,gjej kohen per ta, thuaju “me vjen keq”, “me fal” , “faleminderit” dhe te gjitha fjalet e dashurise qe di. Asnjeri nuk do te te mbaje mend per mendimet e tua te fshehta…

[Zero Cool]

Dikur jetonte nje vogelushe. Ishte e brishte dhe e pafajshme. Nuk kishte njohur shume ndjenja. Nuk e dinte c'ishte dashuria, nuk e dinte c'ishte dhimbja. Por ne qetesine e endrrave, ne fllusken e pafajsise se saj depertoi dikush dhe i mesoi se jeta eshte e dhimbshme, e padrejte, i mesoi cdo te thote te ndjesh se zemra po te ndahet me dysh vetem sepse te mungon dikush, dikush qe e do me cdo qelize, por e ke humbur. I mesoi cdo te thote te flesh cdo nate duke pritur nje mesazh qe nuk do te vije kurre, te ecesh rruges duke shpresuar me zemer se do shikosh dike, dike qe me siguri do te jete duke buzeqeshur sepse po ja del mban shume mire edhe pa ty, i mesoi se sa shume lote jane te afte te derdhin dy sy te vegjel, dhe sa i dashur eshte jasteku qe i pret ato cdo nate e nuk ankohet. - PO, DIKUR, jetonte nje vogelushe qe nuk e dinte c'ishte dashuria dhe dhimbja, por tani vendin e saj e zuri nje vajze e rritur. Nje vajze qe kuptoi se eshte bukur te dashurosh, por dashuria qe te lendon, nuk eshte e duhura, duhet te dish te heqesh dore e te harrosh. Tani jeton nje vajze qe kuptoi se duhet ti vleresosh njerezit e sinqerte qe jane te gatshem te te bejne te lumtur, me besoni, jane te paket. - Ti thuash lamtumire dhimbjes, kujtimeve te hidhura dhe loteve, te duash te miren e te mbash prane njerezit e duhur... kjo eshte e bukura e jetes. Kjo e ben jeten te quhet `Dhurate`.

[Zero Cool]

Vajza, duhet të kuptoni disa gjëra…

Ne nuk mërzitemi nëse flisni me djem të tjerë, nuk merzitemi nëse keni shokë meshkuj, por kur jemi diku me ju dhe vjen një djalë tjetër …dhe ju i hidheni sipër pa e prezantuar e harroni që edhe ne jemi në të njëjtën dhomë, kjo na nervozon.Ne nuk mërzitemi nëse dergoni mesazhe me shokët tuaj. Por kur kjo gjë ndodh në 2 te natës, na bën të dyshojmë. Çfarë mund të ketë kaq të rëndësishme në 2 të natës!? Nëse ju themi: e bukur, e mrekullueshme, simpatike nuk po genjejmë, prandaj mos na thoni që nuk kemi të drejtë sepse nuk do të reshtim kurrë së thëni këto.Karakteristika më sensuale e një vajze është besimi në vetvete. Na puthni kur nuk mund të na shikojë askush, por edhe nëse na shikojnë …do ishte akoma më bukur!Nuk duhet të visheni enkas për ne, nëse ju ftojmë diku mos vishni fundin më të shkurtër që keni dhe sa me shumë tualet të mundeni. Neve na pelqeni për atë që jeni në të vërtetë. Për shembull, mua me pelqen më shumë një vajzë e veshur me një bluzë të thjeshtë dhe atletet e mia.Mos e merrni seriozisht çdo gjë që ju themi. Sarkazma është një gjë e mrekullueshme. Mos u merzisni edhe për gjërat më të vogla. Mos na tregoni sa seksi është Brad Pitt apo Jessy McCartney …është e mërzitshme. Keni shoqet tuaja për të folur për këto gjera.Dua të theksoj, se nëse një djalë ju trajton keq, mos u perpiqni ta ndryshoni sepse nuk ka për të ndryshuar!
Gjeni dikë që t'ju bëjë të buzeqeshni kur ndiheni keq, dikë që t'ju falë edhe kur gaboni. Që t'ju dojë pavarësisht dhimbjes që mund ti shkaktoni. Dikë që do të lërë në mes punën qe ka në dorë vetëm për t'ju thënë "Te Dua!"

Na jepni ne, djemve të mirë, një mundësi!

[Zero Cool]

Një i ri ishte ulur i vetëm në autobuz dhe mbante shikimin jashtë autobuzit ..Nuk kishte më shumë se njëzet vjeç, me një paraqitje të bukur dhe një fytyrë të ëmbël .Afër tij ulet një grua , shkëmbejnë disa fjalë për motin e ngrohtë pranveror .Më pas djali i rrëfeu gruas : Kam qenë në burg për dy vjet .Kam dalë sot në mëngjes dhe po shkoj në shtëpi .Fjalët e tij dilnin rrjedhshëm ndërsa i tregonte gruas që ishte rritur në një familje të varfër por të ndershme,dhe se sjellja e tij e keqe iu kishte sjellë prindërve vetëm dhimbje dhe iu kishte ulur kokën nga turpi .Këto dy vjet nuk kishte patur lajm prej tyre .Ata ishin shumë të varfër , nuk kishin para të shkonin ta takonin në burg .Djali nuk iu dërgonte as letra sepse ata nuk i ktheni përgjigje..Tre javë para se të dilte nga burgu kishte tentuar i dëshpëruar që të kontaktonte me prindërit .Në letrën që u dërgoi iu shkroi se i kuptonte arsyet e tyre dhe iu kërkoi që ta falnin .Pasi doli nga burgu i hipi autobuzit ,i cili ndalonte përpara oborrit të shtëpisë ku ishte rritur dhe ku akoma banonin prindërit e tij .Për ti bërë gjërat më të thjeshta u kishte kërkuar prindërve të tij ( në letër ) që ti bënin një sinjal që të shihej nga autobuzi .Nëse e falnin ata duhej të lidhnin një shenjë të bardhë në pemën e mollës që ishte në kopësht .Nëse ata nuk e lidhnin ai nuk do të zbriste nga autobuzi dhe do të dilte përgjithmonë nga jeta e tyre .
Ndërsa autobuzi po i afrohej shtëpisë djali po bëhej nervoz , aq sa kishte frikë të shikonte jashtë dritares , sepse ishte i sigurt që nuk do ishte lidhur shenja e bardhë …Gruaja pasi e dëgjoi deri në fund i thotë : Ndërrojmë vendin bashkë , shikoj unë në vendin tënd ..Autobuzi ecën dhe pak metra dhe gruaja pa pemën në oborrin e shtëpisë ..
Preku me kujdes supin e djalit dhe duke mbajtur lotët i tha :
Shiko , shiko !E kanë mbuluar komplet pemën me fjongo të bardha .

Jemi shumë të ngjashëm me kafshët kur vrasim .
Jemi shumë të ngjashëm me njerëzit kur arsyetojmë .
Jemi shumë njerëzorë kur falim .

[Zero Cool]

Është dashuria. Do më duhet të fshihem apo t'ia mbath. Rriten muret e burgut të saj, si në një ëndërr të frikshme. Maska ngashënjyese ka ndryshuar, por si gjithnjë është e vetmja. Ç'më duhen hajmalitë mua: ushtrimi i letrave, erudicioni i vagët, rishtaria në gjuhën e përdorur prej nordikut të sertë për t'u kënduar detrave dhe shpatave të tij, paqja e miqësisë, galeritë e Bibliotekës, gjërat e zakonshme, huqet, hija ushtarake e të vdekurve të mi, nata e përjetshme, mera e gjumit dhe e ëndrrës?
Kohën e mas me praninë apo pa praninë tënde.Tani kana copëtohet mbi burim, tani njeriu zgjatet kah zëri i zogjve, tani ata që shikojnë në dritare janë muzgulluar, por terri nuk e ka ndehur ende paqen.
Është dashuria, e di: ankthi dhe paqtimi kur dëgjoj zërin tënd, shpresa dhe kujtesa, tmerri i të jetuarit në pafundësi. Është dashuria me mitologjitë e saj, me magjinë e saj të vogël dhe të kotë.
Është një kthesë udhe ku s'guxoj të kaloj.Tani më kërkojnë ushtritë, hordhitë.(Kjo dhomë është ireale, ajo s'e ka parë).Më skllavëron emri i një gruaje. Një grua ma trishton tërë trupin...

[Zero Cool]

Ishte dushuruar , e donte shume, nje dite e pyeti:
Do te martohesh me mua ?
Po, ja kthej ajo, nese me sjell zemren e nenes tende para meje.
Iku ky, dhe vajti te nena, ja nxori zemren me durte e veta dhe u nis tja qonte te dashures. Zuri ne thua dhe u rrezua. Derisa po ngrihej degjoi pershperimen e zemres se nenes se vet:
"Mos u vrave biri im"?

[Zero Cool]

Fragment nga novela “E madhe është gjëma e mëkatit”


Rronte në kohërat e para në gjirin e Kishës së Lindjes një prift me emrin Tanush. Ay ungjillëzonte në një katunt të Ilirisë, enoria e Apollonisë, që është në grykën e Aousës së vjetër. Emri i katundit është Bubutimë, si pas zhurmës që bën deti. Paralajmërojmë lëçitësit të mos e kërkojnë këtë katunt të lashtë në vëndin ku pat qënë klhisur, sepse e kanë shembur tërmetet e luftrat dhe vëndin e mbulon sot një pyll i dendur.

Të fundit njerëz që dinin të na tregojnë gjyrmat: Tat Tanushi, imzot Nikanori, një bari edhe njëmbëdhjetë priftinj të asaj krahine, flenë sot gjumin e tokës dhe ne s'kemi fuqinë t'i sjellëm prapë në jetë që t'i pyesëm. Një gjë që dihet mirë është se Bubutima ka qënë një katunt i math, jo shumë lark nga deti që i thonë Adriatik. Vëndi është i bukur, sepse toka bleron në të katër shtinat e motit, sepse kodrat janë të veshura me ulli e portokall edhe sepse flokja e dëborës nuk zbret përveç se rallë, një herë në shtatë vjet. Dhe as ahere kur zbret, dëbora nuk shtrohet përdhe mbasi tretet në erë. Qiparisa të gjelbër tregojnë majë kodrave vëndet ku më parë ngriheshin faltoret e perëndive të shuma, të cilat, më von, besnikët ia blatuan Perëndisë së vetëme që shfaqet në tri fytyra. Midis qiparisave janë shtratet me kryqe ku prehen të fjeturit mbë Zotin.

Pa fjalë se gjithë toka e botës është e bukur, sepse, si thuhet në Shkronjë, "dheu është vëndi ku Zoti mbështet këmbët e tija", po m'e ëmbël nga të gjitha është toka e anëdetit të Ilirisë, enoria e Apollonisë. Pra dhe Bubutima.

Këtë e kanë për të parë lëçitësit në qoftë se do kenë durimin të këndojnë rrëfimin që do t'iu shtrojmë përpara.

Si thamë, rronte dikur në gjirin e Kishës së Lindjes një prift me emrin Tanush. Sipas të folurit të vëndit njerëzija i thoshin Tat Tanushi, po më shkurt Tata edhe Urata, emër që përdoret edhe sot në atë krahinë.

I mësuar fort nuk ish (si ngjet shpesh në shërbëtorët e Kishës së Lindjes) po, (si ngjet edhe më shpesh, në gjith atë kishë) kish besë të madhe në sa janë shkruar e këndohen.

Pra, besa ish fuqija e tij e madhe.

Tata e dinte nga Shkronja dhe nga fjalët e atërve të shenjtë se Ynëzot, shenjtorët edhe ëngjëjt e tij i matën e peshojnë çdo punë, çdo fjalë e çdo mendim dhe u ruhej së tepërmi leqeve të mëkatit. Dhe ças për ças, si shpresëtar i drejtë, lutej për faljen e mëkateve të kryera me dashje e padashje.

Gazi i dytë i Uratës, pas Tënëzotit, ish Kalija, e shoqja.

Për atë ay kish veshur petkun e priftërisë, dyke rrojtur midis njerëzve edhe mëkatit. Sepse përndryshe do kish marrë rrugën e manastireve, si oshënar, ose të shpellave si ashkëti, për t'u lutur atje për mëkatet e rënda të gjithë botës.

Kaqe fli i kish bërë ay trupit të gatuar me baltë që është burgu i shpirtit.

Dhe Kalija, e shoqja, ish me të vërtet e vlerëshme për këtë.

Sepse ajo ish e bukur midis të bukurash dhe e desh me fuqi të madhe burrën e saj.

Tat Tanushi e kish sjellë atë nga detet e larguara të Lindjes tek kish shoqëruar dikur Imzot Angjirin e Apollonisë, për të pirë ujët e mburimit të shtatë urtësive e për të mësuar mjeshtërinë e të zugrafisurit me bojë, ar edhe argjënt. Si e kish njohur e dashuruar me vrullin e gjakut të ri, ay e kish sjellë në kopenë e berrave të Zotit, me anë të pagëzimit. Emri i saj i vjetër ish Noemi, nga Galilea e Judhesë. Ajo pat lënë fenë e prindërve të saj dhe prindrit e saj dhe vëndin e saj nga dashurija e madhe e Tanit. Kjo gjë iu ish shkrojtur atyre, të dyve, si vepër e mirë në Librin e jetës, si iu pat shkrojtur më parë Ruthit që u bashkua me Boozin.

Po në dyzet ditët e ndarjes për t'u bashkuar me Zotin, me anë të hirit, Tat Tanushi pat ndjerë thellë, në mish e në frymë, mungesën e së shoqes… Sepse mishi dhe shpirti i tij kërkonte Kalijen më fort nga çdo tjatër gjë… Kjo pat qënë e para ndarje e tyre, pas të njohurit.

Lëçitësit mundet të mos i pëlqejë një gjëmë e tillë po neve preps ta themi si pat qënë, pa shtuar e pakësuar gjë. Dhe në qoftë se ay nuk ze besë i kujtojmë se është thënë: "dashuri, sa më shumë pi nga mburimi yt, aqë më shumë et kam!" Kjo gjë i afrohet shumë së vërtetës.

Nuk ish e bardhë nga fytyra vashëza e Galilesë, po kish shije e hire për të zëvendësuar së tepërmi të bardhët e fytyrës, si kundrë se është shkrojtur në librën e Këngëve prej Sollomonit të birt të Dhavidhit, mbretit të Izrailit: "E zeshkë jam, po e bukur, o vasha të Jerusalimit! E zeshkë si tendat e Kedarit, e bukur si qilimat e Sollomonit” . Po veç kësaj, me sa e di unë, të dashur lëçitës, dashurija nuk është as e bardhë, as e zezë e as tjatër ngjyrë, po vetëm dashuri dhe as gjë tjatër. Ajo është si era: fryn ku do vetë dhe ne i dëgjojmë buçitjet.

Dhe shtati i Kalijes nuk ish i gjatë fort, po i hollë sa ta shkonje nëpër ruazë. Dhe kurmi i saj me sisë të forta mbante erë zëmbak. Një mituri dukej vashëza e Galilesë pranë shtatit ilirian të Tat Tanushit, po ashtu si ishin që të dy - ay i bardhë, ajo e zeshkë; ay i gjatë, ajo e mitur; ay ilirian, ajo judhe dashuroheshin egërsisht. Kjo, o lëçitës, nuk është asfare një çudi e pathënë. Sepse, a s'kini parë ju pëllump të bardhë e pëllump të zi të dashurohen aqe fort sa të mos i druhen as hargut të gjahtorit që sjell vdekjen? Dhe ç'është ngjyra përpara shpirtit? Ato ndajnë, që të bashkojnë.

Sikundër drita e dy qirinjve të ndezur bashkohet për t'u bërë një dritë e vetëme, ashtu dhe zemrat e tyre digjeshin e bashkoheshin më një. Tanushi i mësoj asaj ëmbëlsinë e fesë së re, po ajo i mësoj atij fuqinë e fesë së vjetër dhe që të dyja u bënë një, si bëhet një, dyke u bashkuar, Drini i Bardhë me Drinin e Zi.

Pa dyke e patur Kalijen pranë fjalët e të kënduarat e Tatës ishin kaqe të ëmbla sa mblidheshin aty, në kishën e Bubutimës, besnikë nga shtatë katunde rotull që të dëgjojnë atë. Sepse një pah i bardhë drite zbriste rreth krye; së tij kur fliste e këndonte edhe shtëpija e Zotit mbushe me urtësi e bukuri të zbritur së larti. Dhe shumë herë vetë Imzot Angjiri pat ardhur në Bubutimë të dëgjojë të kënduarat e Tat Tanushit  dhe të gëzohet së bashku me besnikët.

Në orët kur nuk i shërbente Zotit ay zugrafiste shenjtorë me mjekra të bardha ose gëdhente në dru. Prej një copë druri të vdekur, ay nxirte jetë e bukuri.

-Më folë, zemra ime, - i thesh Kalijes, - ç'të nxjerr prej këtij druri?

Ajo mendohej:

-Dua profitin Ili ose Shëndëllinë e fesë së re. Me vetulla të rënda, buzë të trasha e mjekër të derdhur tatëpjetë, si lumënjtë e Galilesë. Kështu e dua.

-U bëftë dëshira jote..., - i thesh Tata, i mësuar të flasë me fjalët e kishës.

Dhe sapo Tanushi shtrohej të gëdhendë, Kalija dridhej prej një dridhjeje të mbrendëshme, ushëtimë që i vij së thelli nga Moisiu, njeriu i Jahveut, edhe thesh:

-Jo, Tan! Mos gëdhend profitin Ili në dru... Sepse shkruar është: mos bëj të gëdhendura që i ngjasin Zotit dhe njerësve.

Tanushi buzëqeshte edhe i fliste asaj mbi kuptimin e myshtertë të korave e të të gëdhendurave në Kishën e madhe të Lindjes. - Mbi këto, - thesh ay, - kanë folur e lidhur një kanun të veçantë prindërit e shenjtë në të Shtatit Sinodh të Kishës. Me anë të korave - pas bekimit të tyre të lartat zbresën mi dhe, midis njerësve. Dhe ne kur falemi përpara tyre nuk i falemi as drurit, as ngjyrave, as arit dhe as argjëndit që është për to, po frymës që zbret prej së larti të dëgjojë lutjen tonë.

Kalija dëgjonte e magjepsur fjalën dhe tingëllin e zërit të tij dhe e vështronte me sy të mëdhenj, të ngjyer me dritë.

-Mirë, Tan, bëj ç'të duash ti, po jo Ilinë…

Dhe ay linte profitin e math të Izrailit për të gëdhendur tjatër gjë: një luan me fytyrë njeriu e krahë shpeshi, një pëllump në fluturim, një kryq. Me dorën e tij ay bëri qelqin e kungatës në të cilën pat mbledhur - shtrat mi shtrat -gjithë bukurit e qjellit dhe të tokës: ëngjëj, shpeshë, bimë, pemë. Edhe kish bërë shëndanë për të ndezur qirinj, të vështjellë me pëlhurën e simboleve e të myshtereve të cilat nuk i është dhënë çdo njeriu t'i kuptojë.

Sepse nër’ to Zoti fshihet dyke u zbuluar.

Po lumtërija e Tatës nuk ish e plotë. Një sëmundje e ligë, lëngjyer i thesh bota në rethet e Apollonisë , i bluante ças për ças jetën Kalijes, së shoqes. Dhe si ia bluante e bënte dita ditës më të ëmbël, sa nuk e shihnje dot me sy as sa të nëmëronje një, dy, tri. Sepse fytyra e saj vishej në një pah drite si drita e hënës mi ujra. Po drita e hënës është pa jetë, kur se drita që mbulonte fytyrën e Kalijes ish e gjallë. Ajo kish po në atë kohë edhe bukurinë e të vdekurit edhe të të gjallit.

Nuk di në them mirë ç'dua të them, po edhe ata që më kanë rrëfyer rrëfimin mbeteshin të tronditur në këtë prag, kur flisnin për bukurinë e saj. Sytë e vashës së Galilesë të rethuar prej një unaze drite, si i ngjet shpesh edhe hënës në qjell kur afrohet shiu, ishin si të shkruar me kalem argjëndi, gjithmonë të lagur me ujë të gjallë, gjithmonë të ndriçuar. Dhe buza e saj e hollë kuqonte si lëngu i shegës. Pa me që barku i saj nuk kish lidhur pemë, si barku i gjithë grarisë, kurmi i mbeti përngaherë si kurm virgjëreshe. Dhe të ecurit të saj ish i lehtë si vrapi i kaprolles në pyjet e dendura të Ilirisë.

Kjo ish Kalija e Tat Tanushit e ardhur nga detet e Lindjes edhe e hyrë në vathën e Zotit me anë të pagëzimit.

Aqe shumë e desh Urata Kalijen sa trembej nga lumtërija e tij dhe i lutej Tënëzotit mos ia shkruajë si mëkat. Dhe falej nat e ditë përpara korave të shenjta dhe diqte temjan, vaj ulliri e dyllë blete  për shëndetin e saj.

-Noemi, - i tha një ditë kur gjithë anëdeti i Ilirisë digjej në flakë si lavdija e Jahveut në malin Sinaj -Noemi!

-Folë, Tan, - i tha ajo dyke u mbështetur pas trupit të tij.

Dhe ay s'fliste. Vështronte djellin që fundiste në det edhe nuk fliste dot.

-Folë Tan, - i tha ajo përsëri edhe i preku dorën e zjarrtë me akullin e dorës të saj.

Ay i vështroj që lart kurorën e flokëve të buta, qepallat e gjata dhe tatëpjetë vijën e gjireve të forta edhe foli:

-Noemi, dua të të them një gjë të re që s'ta kam thënë kurrë. Një të fshehtë të vulosur me shumë vula.

Kalija e vështronte dyke buzëqeshur dhe priste.

-Dua të them, Noemi, se të dua kaqe shumë, kaqe shumë...

Ajo qeshi dhe i goditi gjoksin me grushtet e saj të vegjël.

-Tan, këtë ma ke thënë mijra e mijra herë.

Pastaj befas e preu të qeshurit.

-Dhe sa herë të tjera të ma thuash aq më shumë et do kemtëtëdëgjoj.

Ay vazhdoj, sikur s'e pat dëgjuar fare:

- ... dhe s'ka tjatër gjë as në dhe, as në qjell, as në ujra qëtadua saty..

-Tan! – i thirri Kalija.

Ay nuk u përgjegj po e mori në krahë edhe e ngriti gjer në degat e bajameve. - Shëko - tha - bajamja lëshoj burbuqe. Së shpejti do çelë. Dhe ne do kemi këtu dëborën tonë, Kali: lulet e bajameve. Ti e di si zbardhet vëndi kur çel bajamja?

vijon

[Zero Cool]

vijimi

Fragment nga novela “E madhe është gjëma e mëkatit”




Sytë e tij ishin të njomur. Dhe as ay vetë nuk dinte përse.

Ajo i tha:

-Vështro lart, Tan, ç'janë ato?

-Lajmëtarët e parverës: lelekët.

-Që ku vinë, Tan?

-Nga detet e Lindjes, Kali.

Një re udhëtare i erri ballën Kalisë. Po atëhere buzët e tyre u takuan dhe reja u tret. Dhe kurmi i saj kish mbledhur gjithë erërat e dheut, të barit e drurëve të Judhesë. Dhe buza e tij kish zjarrin e gjakut të Ilirisë.

Tjatër herë.

Rrinin ne pragu i shtëpisë. Ay i tha:

-Kali, qysh munt të të pëlqe, unë me mjekër?...

-Edhe ati im kish mjekër, edhe gjyshi mjekër. Edhe nëna e ka dashur atin dhe gjyshja gjyshin. Qysh munt të jetë i bukur një burrë, pa mjekër?

Dhe pas pak, si mendohej:

-Po mjekra jote është më e bukur Tan. I afrohet ngjyrës së gështenjës. Si do jesh ti në pleqëri? I gjatë e mjekër bardhë, si një profit.

Ay s'fliste: e vështronte dhe mbyllte sytë ngadal.

-Tan!

Dora e saj e ftohtë i preku ballën, u përpoq t'i hapë sytë.

-Tan, përse i mbyll sytë? Nuk do të më shëkosh.. Jam e shëmtuar, Tan?

Ay:

E bukurje, miqesha ime,

e bukur je.

Sytë e tu si të pëllumbit...

-Dhe përse i mbyll sytë?

- Që të të shoh më mirë, zemra ime.

-Këtu jam, Tan! Hapi sytë! Kam frikë kur jam vetëm!

Ay e pushtoj në krahë edhe ashtu si ish me sy të pulitur, pëshpëriti në elenishte Këngën e këngëve të Sollomonit:

Sa të ëmbëla janë përkëdheljet

e tua, o shoqeza motra ime;

Më të këndëshme se vera janë

përkëdheljet e tua,

Dhe era e shtatit tënt i kalon

të gjitha aromat.

Si hoji i mjaltës janë buzët

e tua, o shoqeza motra ime

Ti mjaltë ke ndënë gjuhën

tënde

Dhe era e veshjes tënde

si era e Libanit.

Një krua kopshtije ti,

Një krua me ujë të gjallë

Që derdhet nga Libani.

Zgjohu ti erë e veriut, ngrehu

ti erë e jugës

Dhe fryni në kopshtin tim

që të më vijnë aromat.

Dhe si mbaroj ay, vazhdoj ajo në gjuhën e Galilesë:

Le të vijë i dashuri im

 në kopshtin e tij.

Dhe le të hajë nga pemët

e drurëve të tij.

Tanushi qeshi edhe e ngriti më krahë:

Hyra në kopshtin tim,

o shoqeza motra ime,

Dhe vola zmir e barëra

me erë,

Dhe hëngra hojin dhe mjaltin

tim

Dhe piva verën dhe qumështin

tim

Dhe me Kalijen në krah, kur hëna kish filluar të ngrihet mi kodra, Tanushi hyri brenda në shtëpinë e tij, dyke i pëshpëritur në vesh:

Të dy sisët e tua si

dy zogj binjak të gazelës.

Një natë Tat Tanushi e pa ëndër Kalijen të vdekur. Trupi i saj ish në mes të kishës dhe ay rrinte më gjunjë dhe e vështronte. Çdo korë kish nga një kandil përpara dhe çdo kandil ish i ndezur.

Ish qetësi.

Nga alltari vinte një zë i ëmbël që këndonte të kënduarat e vdekjes: "Cili gëzim i jeies mbetet i pa përzier me hidhërim? Cila lavdi qëndron mbi dhe e paçvendosur? Të gjitha janë më të dobëta se hieja. Të gjitha janë më të reme se ëndërat; një çast e të gjitha keto i më këmbëson vdekja". Ay qe këndonte nuk ish prift po vetë Krishti i veshur me të shenjtat e meshës dhe me kurorë drite reth kryes. Përveç Krishtit, përveç Uratës edhe përveç Kalijes së vdekur nuk kish tjatër njeri në kishë. Dhe zëri i Krishtit vazhdonte të kënduarat e vdekjes: "Si lule fishket dhe si ëndër shkon e përndahet njeriu."

Tat Tanushi ndjente helm e gas bashkë: helm për vdekjen e së shoqes, gas se vetë Krishti i këndonte asaj. Dhe i pëshpëriti ngadal: "Dëgjon, zemra ime, zbriti vetë Ynëzot të të këndojë - Gëzoju, Kali!"

U ngrit më këmbë me Kalijen më krahë. Ajo ish e lehtë si penda dhe buzëqeshte me buzëqeshjen e të lumturit. Tata ngriti kryet lart, ndaj kupa e kishës, dhe ja se ku ajo ish plot dritë dhe ngrihej ngrihej gjer sa u bë qjell. "Pa fjalë - tha ay - kështu duhet të bëhet, mbasi Ynëzoti zbriti t'i këndojë asaj. E drejtë ka qënë në jetë, në tendat e të drejtëve do prehet".

Zgjati ndaj alltari krahët me trupin e Kalijes edhe u pregatit të thotë: "Të tuat nga të tuat, o Zot..."

Po, befasisht, iu kujtua gjithë ëmbëlsija e jetës tokësore me të shoqen, errësira e varrit ku do zbriste ajo, vetëmija e rëndë e së arthmes edhe një dhembje e madhe i çau shpirtin. Qau me zhurmë sa kumbojti gjithë kisha.. Atëhere zëri i alltarit pushoj, kandilet e ulë dritën dhe Kalija nuk ish më në krahët e tija përveç se një skelet. Sytë e saj të bukur u bënë dy vrima të errëta, buzët e holla gropë e ngrysur dhe sisët e forta: rebra të verdha. Binte erë dhë e vdekje si bjenë erë varret e vjetër kur hapen. Tat Tanushi thirri me zë të math: "Përse, o Zot, përse? Ç'të bëra vallë që më ndjek me urrejtjen tënde?" Zëri i tij i egër u përpoq mur më mur dhe shojti gjithë kandilet. Errësirë katrani. Befas kisha u ça më dysh, u hapnë të thellat e tokës dhe Tat Tanushi u shemb tatëpjetë. Zhurmë e madhe si zhurmë shumë ujrash kur bjenë nga malet. Ferra e gurë të mprehtë i gjakosnin trupin, po dhembje mishi nuk ndjente. I dukej sikur ay, Tat Tanushi i Bubutimës ish ëngjëlli i zi i hedhur nga qjelli në hadh. Kjo ish dhembja. Shpata e zjarrtë e Kryeëngjëjve e ndiqte prapa. Era e varrit i helmonte frymën. "Gabova, - thesh, -gabova para Zotit". Një ankth i math i shtrëngonte zemrën.

Dyke u shembur greminë pas gremine, nëpër natë, ja se ku sytë e tij çquan përtej - sa lark, sa lark... - një dritë të zbehtë që ngjiste me dritë kandile. U përpoq të shkojë ndaj drita dhe nuk ecte dot. Çdo gjë - drita, koha dhe ay vetë - kishin ngrirë si shtylla guri e nuk lëvisnin nga vëndi. Po zemra e tij kish jetë. Dhe jeta ish vuajtje. Dëgjoj, befas, prej së thellash, një zë që fliste në një gjuhë të lashtë: "Qetësi, qetësi.. Sepse të fshehta e të çuditëshme fort janë rrugët e Zotit. Si lumë i rreptë zemërimi i tij, si det i thellë mëshira".

Dëgjoj pastaj një zhurmë të madhe si zhurmë deti edhe u zgjua.

Dirsë të ftohta në ballë.

Kalija flinte pranë tij; e qetë, e ëmbël. (O lëçitës! Kam parë njerës që shëmtohen kur flenë, po Kalija e bukur bëhej edhe më e bukur..) Drita e kandilit i ndriçonte fytyrën. Tata u ngrit, u fal përpara korës, u ul e puthi dorën e së shoqes dhe doli në natë.

Errët. Nata binte erë parverë: erë dheu të ri, erë bari të ri. Ndjehej rëgëtima e kronjve. Tata ra më gjunjë edhe balli i tij preku tokën e lagur nga vesa. U fal pa zë, pa fjalë, pa mendim.. Kur u ngrit, çqoj yj në qjell. Një qetësi e madhe i kish zbritur në zernër. Hyri në kishë, ndezi një qiri, hapi librat dhe nisi të këndojë troparet e shenjta. Dhe tropar pas tropari zëri I tij u ngroh, këndimi u ëmbëlsua. Dyke kënduar, në ishullin e dritës që bënte qiriri, zemra e Tatit bashkohej me Zotin edhe i thesh: “Merr vite nga vitet që me ke dhënë dhe jepja shërbëtores tënde Kali- që të lavdërohet emri yt përjetë”…

Vazhdoj të kënduarat gjer u gëdhi edhe kisha u mbush me dritë. Vuri atëhere qirinë në shëndan edhe ra në gjunjë në mes të kishës atje ku iu pat ëndërsuar Kalija e vdekur. E zgjuan shpeshët që cicërinin në dritoret. U ngrit atëhere më këmbë dhe hyri në altar.Krishti që pat kënduar natën, në ëndër, nuk ish aty.

[lovely]

"Mësuesja dhe nxënësi i saj, Tedi Stoddard


Ditën e parë të vitit shkollor, mësuesja doli para klasës së pestë dhe nxënësve të saj të dashur, u dhuroi një fjali tepër të dashur për ta. Ajo i vështroi me sy që rrezatonin dashuri e dhembshuri dhe u tha:”Unë u dua shumë të gjithëve!” Të njëjtat fjalë citoheshin nga të gjithë mësuesit dhe mësueset e shkollës me nxënësit e tyre. Por, mësuesja në fjalë, përveç faktit se i donte të gjithë, me ato fjalë donte të prekë zemrën e njërit prej nxënësve të saj, më shumë se të tjerët. Ai ishte një nxënës që qëndronte i strukur në stolin e tij në fund të rreshtit,. Ai quhej Tedi Stoddard.
Gjatë vitit të kaluar, mësuesja e kishte ndjekur me kujdes ecurinë e këtij nxënësi të çuditshëm. Themi kështu, pasi ajo kishte vënë re se Tedi nuk luante me fëmijët e tjerë, rrobat e tij ishin gjithmonë të palara, ashtu siç ishte dhe ai vetë. Veç kësaj, ai nuk manifestonte qoftë dhe rrallë, atë gëzimin fëmijëror që shihet tek fëmijët e tjerë. Sa herë që mësuesja Tomson korrigjonte fletoret e tij, shënimet me stilolapsin e kuq mbushnin fletoren, për tu vulosur me fjalën “Ngelës” në fund.
Në shkollën ku ajo jepte mësim, drejtoria u kërkonte mësuesve që herë pas here, tu referoheshin dosjeve të nxënësve, ku regjistroheshin të gjithë vërejtjet e mësuesve, notat, sjellja dhe problematika të tjera. Një ditë, teksa ajo po plotësonte dosjen e Tedit, i tërhoqi vëmendjen diçka që nuk e kishte vënë re më parë. Mësuesja e Tedit, e klasës së parë fillore, kishte lënë një shënim për këtë nxënës. Ajo shkruante:”Tedi është një fëmijë i zgjuar dhe me humor të mirë. Ai i kryen detyrat me kujdes dhe rregull. Veç kësaj, ai është një nxënës me edukatë të mirë.”
Mësuesja e klasës së dytë, kishte shkruar:”Tedi është nxënës i dalluar dhe i talentuar. Të gjithë nxënësit e klasës e duan shumë. Por, kohët e fundit ai duket i mërzitur dhe i stresuar, për shkak se nëna e tij vuan nga një sëmundje e rrezikshme. Kjo, ia ka shtuar vuajtjet kësaj familjeje.”
Mësuesja e klasës së tretë, shkruante:”Vdekja e nënës së Tedit ishte një goditje e rëndë për të. Ai përpiqet ta kalojë këtë moment, por i ati nuk i kushton vëmendje. Jeta në familje do të ndikojë negativisht në formimin e Tedit, nëse nuk do i kushtohet kujdesi i duhur.”
Kurse mësuesja e klasës së katërt shënonte:”Tedi është një nxënës i mbyllur dhe nuk tregon asnjë interes për mësimet. Ai nuk ka shumë shokë dhe ndonjëherë e zë gjumi në orë të mësimit.”
Zonja Tomson e kuptoi ku çalonte puna me nxënësin e saj Tedi. Asaj i erdhi turp nga vetja, teksa i kujtoheshin disa qëndrime të saj karshi këtij nxënësi. Asaj iu kujtua edhe dita kur të gjithë nxënësit i kishin sjellë nga një dhuratë për ditëlindje, të mbështjella në kuti të bukura. Sakaq, dhurata e Tedit ishte mbështjellë me një qese plasmani të thjeshtë, nga ato që të japin shitësit e zarzavateve në treg. Zonjës Tomson i kishte ardhur shumë zor teksa merrte në dorë dhuratën e Tedit, kurse disa nxënës kishin shpërthyer në të qeshura. Ajo e kishte hapur kutinë dhe brenda saj kishte gjetur një varëse me gurë diamanti të imituar, ku mungonin disa syresh, si dhe një kuti parfumi përgjysmë të mbushur.
Të qeshurave fëmijërore ishin ndërprerë vetëm në momentin kur zonja Tomson ishte shprehur e mrekulluar nga ai varg gurësh, të cilin menjëherë e kishte vënë në qafë. Këtë akt, e pason me vendosjen e disa pika parfumi në kyçet e duarve. Atë ditë, Tedi nuk u nis menjëherë për në shtëpi, por u vonua për tu takuar me mësuesen e tij, zonjën Tomson, të cilës i tha:”Aroma jote sot, është njëlloj si aroma me mamit tim.”
Pasi u larguan të gjithë fëmijët nga klasa, zonja Tomson shpërtheu në të qara, të paktën për një orë. Nxënësi i saj Tedi, i kishte sjellë si dhuratë, parfumin që përdorte nëna e tij. Ai kishte ndjerë tek ajo, aromën e nënës së tij të vdekur tashmë.
Që nga ajo ditë, zonja Tomson nuk u mësonte nxënësve të saj vetëm lëndën e leximit, por i ndihmonte edhe për lëndët e tjera. Për Tedin, ajo filloi të tregojë një kujdes të veçantë. Pak nga pak, Tedit filloi ti rizgjohej kujdesi dhe aftësia për ti përthitur mësimet. Sa më shumë motivohej nga ana e mësueses, aq më shumë shtohej vullneti i tij. Në fund të vitit shkollor, Tedi ishte nxënësi më i dalluar i klasës, më i zgjuari dhe më i përkëdheluri i mësueses.
Pas një viti të ngjeshur me aktivitet, zonja Tomson gjen një shënim në tavolinë nga nxënësi i saj Tedi. Ai i shkruante:”Ti je mësuesja më e mirë që kam parë.”
Kaluan gjashtë vite dhe zonja Tomson nuk mori asnjë letër tjetër prej Tedit. Pas këtyre viteve, ai i shkruan se kishte përfunduar tetojeçaren dhe se kishte zënë vendin e tretë tek të dalluarit në klasë. Në fund, i shkruante se ajo vazhdonte të zinte vendin e parë si mësuesja më e mirë me të cilin ishte takuar në jetë.
Katër vite më vonë, zonja Tomson merr një letër tjetër nga Tedi ku i shkruante:”Gjërat janë vështirësuar, se jeton në konviktin e universitetit dhe se së shpejti do të diplomohet me rezultate të larta. Në fund, nuk harroi që ti kujtojë se ajo mbetej mësuesja më e mirë që kishte pasur në jetë.
Pas katër vitesh të tjera, Ted i shkruante mësueses së tij se pasi studimeve universitare, kishte vendosur të kalonte në një stad më të lartë. Sigurisht, edhe këtë herë i theksonte në fund të letrës se ajo vazhdonte të mbetej mësuesja më e mirë. Por, këtë herë emri i tij me të cilin mbyllte letrën, ishte paksa më i gjatë se zakonisht; Doktor, Teodor F. Stoddard.
Historia nuk përfundon me kaq, pasi në një letër tjetër në pranverë i thoshte se ishte njohur me një vajzë, me të cilën do të martohej. Veç kësaj, i kërkonte mësueses që të vinte në dasëm dhe të qëndronte në vendin që zakonisht i rezervohet nënës së dhëndrit, kërkesë të cilën zonja Tomson e pranoi. Më e çuditshmja, është se zonja Tomson, ditën e dasmës vë në qafë të njëjtën varëse që Tedi ia kishte dhuruar për ditëlindje, kushedi sa vite më parë, të cilës i mungonin dhe disa gurë. Por jo vetëm. Ajo nuk kishte harruar të parfumohej me të njëjtin parfum i cili i kishte kujtuar Tedit nënën e tij.
Të dy u përqafuan me mall dhe Tedi i pëshpërit mësueses së tij në vesh:”Të falënderoj për besimin që më ke dhënë. Të falënderoj thellësisht nga zemra që më bëre të ndihem se jam i rëndësishëm. Të falënderoj që më bëre të besoj se edhe unë mund të jem i suksesshëm dhe të bëj ndryshimin.”
Sakaq zonja Tomson ia ktheu me lot në sy:”Jo, e ke gabim. Ti më mësove mua si të jem mësuese e dalluar. Unë nuk ia kisha haberin nga mësimdhënia, derisa u shfaqe ti.”
Për ju që nuk e njihni, Teddy Stoddard, është doktor me famë, emrin e të cilit e mban pavioni i trajtimit të tumoreve në spitalin e Des Moines në shtetin e Aiva. Ai konsiderohet si qendra më e mirë për trajtimin e tumoreve në nivel të SHBA-ve."
Morali:
Ngrohja zemrën dhe pëpiqu t'ia ndryshosh jetën dikujt! Nëse nuk e bën sot, bëje nesër! E rëndësishme është që ta bësh.

[Zero Cool]

Letër babait

Dita po merrte kah të kundërt. Gjersa shikoja perëndimin e diellit, tinguj të trishtuar vetmie bashkë me flladin pranveror më përkëdhelnin flokët.
Ah ajo përkëdhelje do të doja të ishte nga dora e tim ati sepse nuk i mbaj dot në mend ledhatimet atërore!

Po ti o lot më shkarravite fjalët që po shkruaja në letrën, të cilën dua ta adresoj në dyert e parajsës, te ai që më la me lot në sy, te ai që la një vend të zbrazët në tryezë, te ai që më dha edhe një emër tjetër; emrin jetim.

[Zero Cool]

Si ti, si unë, si çdo njeri një ëndërr e ruajm thellë në brendësi.

Flasim për kot , flasim me mallë.
Flasim për ëndrra, që kthehen në vaj.
Flasim për jetën as vet pa e kuptuar.
Flasim për mistere , çdo ditë duke u shtuar.
Një ditë të qeshur,ecim te gëzuar.
Një ditë tjetër, me lotë të trishtuar.
Shumë gjëra i lam pas.
Shumë gjëra i mësojmë
Gjëra që na perkisnin, dot si harrojmë
Dikë e ke pranë e nuk e don
Dikë e ke larg e dot se harronë
Ndryshe mendojmë e ndryshe jemi
Por diqka të përbashkët kemi

Si ti, si une, i çdo njeri një ëndërr e ruajm thellë në brendësi.

[murrizi]

Edhe n'mos ja dalsha

Nuk u frigova nga jeta, kisha bindjen se ajo ma pati mu frigen
luftova si një drangua, edhepse u rrëzova sa herë.
Nuk është që nuk e dita çfar është mirë e çfar keqë,
Nuk u ankova kurrë në jetë, për asigjë.
Nuk kërkoj lëmosh !

Thash me pritë, se do të vijë.
Nuk do të pushoj kurrë se menduari ardhjen time
Thash më duaj se e meritoj
edhe n'mos ia dalsha ?!

Edhe në të folshin gojat e kqija
mos u beso kurrë.
Ato që nuk arrita ti them unë, mbyll syt e fillo tu besosh ,
Thuaju vetem një fjalë, një të vetmen.
ah sikur t'ia dilje veq !

Nuk të përgjohem, nuk të kërkoj as llogari, asifare.
Dua që vetëm ti ta dije që sikur t'ia dilja të vija
do të pushtoja e të shtërngoja fort, ashtu si dikur.
Por unë do të vijë, edhe n'mos ia dalsha.

[Zero Cool]

Pushimet dhe përshtypjet.


Vallëzimi i kamerierit të kafenesë. Le ta kqyrim këtë kamerier kafeneje!
Ai ka gjeste gjithë gjallëri e ngulmues, paksa tepër të përpiktë, disi të shpejtë, vjen kah klientët me një hap si tepër të shkathët, përkulet me ca si shumë zell, zëri dhe sytë e tij shprehin një interesim të mbushur me tejet përkujdesje për porosinë e klientit, më në fund ja tek vjen sërish, duke u përpjekur të imitojë në përçapjen e tij rreptësinë e paepshme të kushedi se ç’automati, duke e mbajtur tabakanë me një lloj guximi të tepruar prej pehlivani, duke e vendosur në një drejtpeshim vazhdimisht të lëkundshëm e përherë të stërvitur, që e përfton gjithmonë me një lëvizje të lehtë të krahut e të dorës.

E gjithë sjellja e tij na duket një lojë. Ai bën çmos t’i lidhë lëvizjet e veta, sikur të ishin mekanizma që komandojnë shoshoqin; edhe mimika e zëri i tij ngjajnë si mekanizma; ai i jepet zhdërvjelltësisë dhe shpejtësisë së pamëshirshme të gjërave. Luan, zbavitet.

Por, me çfarë luan, pra?
Nuk lipset ta kqyrësh gjatë për ta marrë vesh: orvatet të jetë kamerier kafeneje “Këtu nuk ka asgjë që të mund të na çuditë: loja është një lloj diktimi e hulumtimi”. Fëmija luan me trupin e tij për ta eksploruar, për t’i bërë inventarin; kamerieri luan me rrethanën e vet për ta përmbushur atë.

Ky detyrim nuk ndryshon nga detyrimi që u imponohet të gjithë tregtarëve: gjendja e tyre është e gjitha ceremoni, publiku u kërkon që ta përmbushin rrethanën e vete si ceremoni; është vallja e bakallit, e rrobaqepësit, e ofiqarit, me anën e së cilës ata orvaten t’i mbushin mendjen klientelës së vet se nuk janë gjë tjetër veçse një bakall, një ofiqar, një rrobaqepës.

[natyra]

"Nji Rrefim i drejt per drejt, i ni Gazetari te Presheves me Ali Podrimen ne Airoplan.(me mendim se nuk eshte e tepert pamja e fotos se tyre)?


ORE LETRARE ME ALI PODRIMEN NE AERPOLAN PRISHTINE-GJENEVE

http://www.preshevajone.com/wp-content/uploads/2012/07/ALIP11-300x196.jpg (http://www.preshevajone.com/wp-content/uploads/2012/07/ALIP11.jpg)

Redaksia e Agjencise Informative Kombetare “Presheva jone” permes nje telegram ka ngushlluar familjen e poetit te njuhur Podrimja dhe shoqaten e Shkrimtareve te Kosoves (SHSHK) me rastin e humbjes se kryfamiljarit, kryepoetit tone dhe koelgut tone te ngusht Ali Podrimja. “ Lajmi per vdekjen e poetit tone te njohur kombetar dhe nderkombetar Ali Podrimja ka prekur thelle zemrat tona. Vdekja e Poetit Podrimja eshte nje humbje edhe per Luginen e Presheves sepse penda e tij me varagje ne letrat shqipe sterpikte edhe Luginen e Presheves si pejse te pandashme te Kosoves…
Heren e fundit pra ca muajsh u tukuam bashkarisht nga Prishtina deri ne Gjeneve. Fluturimi i para nje viti bashk me poetin tone Ali Podrimja ishte shume i shkurter…edhe pse udhetimi Prishtine-Gjeneve zgjat nromalisht rreth dy ore, por kesaj radhe me Ali Podrimen dukej se nuk benem me shume se 20 minuta… Sa ishim bashkarisht ne aeroplan Podrimja me pushtonte me pyetje te njepasnjeshme se si e kemi Presheven ? Cfare po flitet per Luginen e preshves OKB ne Gjeneve ?, Cfare pop bejne ata lidere te juaj atje, a po punojne per bashkimin e Lugines e Presheves me Kosoves apo jo ?..e nje ser pyetjes reafale saqe njehere u desht t i them se kush eshte ketu gazetar ju z.Podrimaj apo une…* ? ”… dhe i cili filloi te qeshte me ze

http://www.preshevajone.com/wp-content/uploads/2012/07/ALI-PODRIMJAA1-300x193.jpgDhe pas pak ma ktheu “ok, Nefail pasi ashtu qenka, pajtohem me ju. Pra ju jeni gazetar e une poet e tash ndegjomi poezite e fundit qe kam botuar dhe e kam ndemend t i prezentoj para publikut frances ne mitingun nderkombetar te poezise..ne Settte te Monpilies”..dhe keshtu dal ngadale ai lexonte poezite e tija te shkruar me mjaft mjeshtri..Ma lexoi edhe lulm, lumin, ma lexoi edhe poezi tjera qe prekte rrenjet e shiptarise nga Ilirska Bistrica e deri ne Janine, Presheve…Ali Podrimja perfundoi se lexuari me ze ne aerioplan njeren nga poezite, ku cila permendi edhe Presheven, ku “publiku pasagjere” ne aeroplan durtrokiten dhe falenderuan z.Podrimen per vargjet e lexuara ne aeroplan, ne oren letare mijera kilomtera mbi toke e mijera kilometra nen qiell.. .pasi perfunduan duartoktije, para mases nga i cili kishin drejtuar syte tha: “i nderuar miku im Nefail, meqe je nga Presheva dhe juve gjitheve ketu ne aeroplan po ju them dhe mos harroni nje gje dhe mbajeni mend se sot jemi e neser s mund t e jemi se Presheva, nese sot jo, neser sigurisht po, ajo do te kthehet aty ku ishte historikisht, me Kosoven, sepse ajo eshte pjese Dardane dhe s kemi toke fale t i japim shkaut..Serbia nuk do te mund ta mbaj me zor as Presheven, aq sa mundi ta mbante me zor Kosoven. (http://www.preshevajone.com/wp-content/uploads/2012/07/ALI-PODRIMJAA1.jpg)

"Arriten ne Gjeneve. Per te shkuar ne France ai me te shoqen e tij qe e shoqeronte bene nje pauze…shetitem pak, besa edhe i ngermen nja dy kafshat buke ne nje restaurant te bukur ne Gjeneve. Ndejem bashk jo me shume se 1 ore 20 minuta, por sa ndejem ndejem u kenaqem..u ndame duke na premtuar se heren tjeter do t eshihemi ne Presheve me arstin e 100 vjetorit te paavrersie I cili kishte shume deshire ta vizitn e Luginen, siq thishte ai, ndihem sikur ne Kosove, sikur ne Shqiperi,..si ne shtepine time…”. Sa here qe permendem emrin e Ali Podrimjes nuk kemi veme prefiksin i “ndjeri”..jo qe harruam, por ai mbetet gjithmone gjalle ne emsin tone, ne letrat shqipe…
ME POSHT PO RIBOTOJME LAJMIN PER PJESEMARRJEN E TIJ, NE MITUNGUN NDERKOBMETAR TE POEZISE SHQPE NE SETTE (Montpillier) TE FRANCES…TE CILIN LAJM NA E KUMTOI ALI PODRIMJA DHE E BOTAUM POA TE DITE NE AGEJNCINE INFORMATIVE “PRESHEVA JONE’
************************************************** ***


Ps.e Huazuar nga web-Presheva-Jon.


Natyra.

[natyra]

Nje rrefim tjeter,se si nje Vajze Mergimtare 16 vjeqare i doli Zot vatanit ne luft kunder Armikut..Ajo me vullnetin e saj dhe disa shokve te saj mu nga mergimi ishte e gatqme qe te jete pjestare e UQK se ne vitet kur Lufta plasi ne gjitha vendet e Kosoves.Ajo muar pushken dhe ju vesh UQK se Gllogjanit.

E verteta.
Vajza 16-vjeçare që bëri historinë. Ajo la “Barby”-t rroki kallashin kundër serbit…

prap me nje foto te Vazjes se njohur,ndoshta jo rastesisht?
mcs,(kerkoi ndjes nese fotoja e pengo nen temen)?flm,

http://www.preshevajone.com/wp-content/uploads/2013/09/uckkk.jpg (http://www.preshevajone.com/wp-content/uploads/2013/09/uckkk.jpg)Të gjithë në Gjakovë e njohin Mimoza Shalën, si një vajzë të qetë, ndërsa jo shumë prej tyre e dinë historinë e saj, të cilën jo me shumë detale po tentojmë ta sjellim në këtë rrëfim, shkruan ne umrin esotem gazeta “Zëri” i Prishtinës.
“Asnjëherë nuk kam menduar që si femër, jam e paaftë për luftë. Gjithmonë, edhe si fëmijë e kam pasur një karakter të veçantë dhe njerëzit nuk i kam dalluar në bazë të gjinisë, por në bazë të karakterit”, fillon Mimoza me tregimin e saj, duke iu përgjigjur insistimit tonë për ta pyetur se a është frikësuar që si femër të jetë pjesë e luftës çlirimtare.
Ajo shton se as mosha e re nuk e ka penguar që ta zgjedhë armën si mjetin e vetëm për çlirim të vendit.
“Kur bashkë me një grup të vogël shokësh planifikonim të shkonim në UÇK, dëgjuam se atje kishte edhe të rinj të tjerë. Kjo na pati motivuar edhe më shumë dhe na pati shtyrë që pa asnjë hezitim të niseshim drejt Gllogjanit”, vazhdon me tregimin ajo.
Ata fillimisht mezi ishin pranuar në zonat e luftës, pikërisht për shkak të moshës së re, por pasi ishte kuptuar se ata kishin shkuar në luftë për ideal e jo për ekskursion ishin pranuar me mjaft dashamirësi.
Megjithatë, lufta nuk kishte qenë e lehtë për të. “Më ra fati që për herë të parë si ushtare të merrja pjesë në betejën më të ashpër, atë për mbrojtjen e Gllogjanit, në të cilën përjetova gjërat më të rënda të mundshme. M’u vranë dy shokë, ndërsa në fund një grup prej 11 ushtarësh mbetëm të izoluar në mal për 3 ditë, në borë e pa ushqim”, tregon ajo, por me bindje shton se të gjitha këto përjetime nuk e kanë lëkundur asnjëherë nga vendimi i saj, bile edhe e kanë fuqizuar më tepër.
E plagosur në Çabrat
Duke bashkëndjerë vuajtjet e qytetarëve të Gjakovës pas 24 marsit 1999, Mimoza kishte vendosur që t’u bashkëngjitej shokëve tjerë në Brigadës 137, të cilët po planifikonin të fillonin betejën e parë në një zonë urbane, atë të Çabratit. “Në Çabrat kam mbërritur nga Shqipëria kur kisha shkuar për furnizim me armë, pas 3 ditë rrugë të mundimshme në këmbë e tërësisht e dërmuar nga lodhja.
Nuk kam pasur mundësi të pushoj as një orë të plotë dhe kanë filluar luftimet”, vazhdon të rrëfejë Mimoza detaje nga beteja e Çabratit.
“Me një grup bashkëluftëtarësh isha e pozicionuar në mes të shtëpive dhe kodrës së Çabratit, një terren mjaft i vështirë dhe shumë i sulmuar nga forcat serbe. Për pak kohë më janë vrarë të katër bashkëluftëtarët që kanë qenë me mua, ndërsa unë jam plagosur dhe kam mbetur tërësisht vetëm. Meqenëse në Gjakovë kisha mbërritur vonë, nuk e dija mirë se ku ishin të pozicionuar ushtarët tanë e ku ata të armikut, prandaj kjo ma vështirësoi edhe më shumë situatën, sepse nuk dija nga të tërhiqesha. Kam filluar të zbresë poshtë, në drejtim të shtëpive duke ecur zvarrë dhe për fat të mirë më ka parë një banore e asaj lagjeje, zonja Drita Sada, e cila nëpër flakë të pushkëve më është afruar për ndihmë. Ajo ma ka mjekuar plagën dhe më ka mbajtur në një shtëpi të braktisur për 7 orë të plota, derisa i ka takuar dy ushtarë të UÇK-së dhe i ka njoftuar se jam e plagosur”, tregon Mimoza, për të na bërë të ditur edhe një detal mjaft interesant nga ky episod i jetës së saj.
“Zonjën që më shpëtoi e kam takuar vetëm pas 13 vjetësh. Unë e kam kërkuar një kohë të gjatë, por nuk ja dija emrin dhe në bazë të përshkrimit askush nuk e njihte. Takimi me të ka qenë shumë emocionues. Jemi shtrënguar fort dhe për disa minuta kemi mbetur duke e shikuar njëra tjetrën. Më vonë jemi qetësuar dhe kemi biseduar për ditën e plagosjes. Ka pasur lot, por lot gëzimi e falënderimi”, tregon Mimoza.
Paslufta, zhgënjimet dhe diferencimi
Shumë shpejt euforia e çlirimit kishte filluar të zhdukej dhe Mimoza kishte kuptuar se jo të gjithë bashkëluftëtarët e deridjeshëm po ecnin rrugës që bashkë e kishin nisur.
“Menjëherë pas luftës në mesin e luftëtarëve filloi një zhgënjim i madh, zhgënjim që vazhdon të jetë prezent edhe sot. Disa nga komandantët dhe bashkëluftëtarët pas luftës filluar të bënin gjëra të pahijshme, me të cilat unë dhe shumë të tjerë nuk pajtoheshim assesi, sepse ishin në kundërshtim me atë për të cilën ne kishim luftuar”, thotë ajo.
E duke qenë se të zhgënjyerit kishin filluar t’i kundërshtonin hapur këto veprime, në mesin e ushtarëve filluan edhe diferencimet dhe përjashtimet nga rrethi, e të cilave nuk u shpëtoi as Mimoza.
“Njësoj ka ndodhur edhe me mua. Kam qenë e përjashtuar nga rrethi sepse e kanë kuptuar se nuk pajtohem të bashkëpunoj në të këqijat e tyre dhe se i kam qëndrimet e mia nga të cilat nuk largohem. Në momentin kur ka filluar formimi i TMK-së ka filluar shkëputja ime dhe e shumë të tjerëve nga ky grup njerëzish”, vazhdon Mimoza, duke mos e fshehur gëzimin që shpejt ka arritur të dalë nga ajo vorbull e keqe. “Vonë e kemi kuptuar se janë bërë lojëra me ne. Me njërën dorë na kanë ledhatuar e me tjetrën na kanë goditur”, thotë me dëshpërim ajo.
Kthimi në normalitet përmes “Vetëvendosjes”
Pas largimit nga ajo pjesë e vështirë e pasluftës, Mimoza kishte vendosur që t’i kthehej jetës normale. Regjistron studimet universitare dhe i përfundon me sukses, ndonëse kthimi i një ushtari në normalitet realisht është një mision mjaft i vështirë. Ndërkohë, ajo ishte bërë nënë e dy djemve të saj, por jeta thotë se i ishte ndryshuar për të mirë, kur kishte vendosur që të inkuadrohej në aktivitet politik, përkrah Lëvizjes “Vetëvendosje”.
“Kam qenë intimisht përkrahëse e koncepteve të Vetëvendosjes. Kjo deri para 3 vjetësh kur vendosa që edhe zyrtarisht të bëhem pjesë e lëvizjes. Kjo gjë ma ka ndryshuar jetën, sepse ‘Vetëvendosja’ dhe njerëzit brenda saj më kanë ndihmuar shumë që të piqem si njeri”, tregon ajo. Mimoza tregon se nuk është inkuadruar në “Vetëvendosje” thjesht për të dalë kundër bashkëluftëtarëve të dikurshëm, që sot janë pjesë apo mbështetës të partive tjera, por vetëm sepse në “Vetëvendosje” e ka gjetur rrugën që ajo mendon se është më e drejta për vendin.
“Unë nuk kam rënë ndesh me askënd. Janë ata që kanë rënë ndesh me vetveten. Janë ata që kanë devijuar nga rruga që bashkë e kemi nisur. Ata që dikur bashkë me ne ishin çlirimtarë, sot janë kthyer në ripushtues të këtij vendi. Prandaj unë ndjehem mirë që po e vazhdoj rrugën e nisur në fillim”, thotë Mimoza, ndërsa tregon edhe për presionet e vazhdueshme që ka nga bashkëluftëtarët e dikurshëm. “Shumica nuk më flasin, sepse disa herë kam reaguar ashpër për veprimet e tyre. Më kanë dërguar SMS-a, kërcënime, porosi nëpërmjet njerëzve etj. Por asnjëherë nuk më kanë bërë përshtypje. Gjithmonë do të jem kundërshtare e veprimeve të tyre”, thotë me bindje ajo.
Keqardhje për shokët që devijuan
Sot, 14 vjet nga përfundimi i luftës dhe shumë ngjarjeve të ndodhura pas saj, Mimoza thotë se nuk do të kishte ndryshuar asgjë nga jeta, pos tentimit që t’i mbronte më shumë disa nga bashkëluftëtarët e saj dhe qysh në fillim të mos i lejonte të devijonin nga rruga e nisur. Edhe sot për të është e dhimbshme kur e sheh nivelin e këtyre bashkëluftëtarëve, të cilët sipas saj kanë degraduar në mënyrën më të rëndë të mundshme.
“Është rëndë, është situatë e dhimbshme, sepse shumë prej tyre dikur i kam konsideruar si vëllezër dhe kam qenë në gjendje edhe të vdes për ta. Më vjen keq për ta, sepse e di se i kanë keqpërdorur. I kanë futur me valle deshën ata apo jo. Ndjej dhembje për ta. Por kjo nuk më ndalon që t’i kritikoj”, thotë ajo.
Me një moshë relativisht të re, Mimoza Shala në vete është një libër i tërë i historisë dhe ngjarjeve sa krenare aq edhe të dhimbshme. Një pjesë e kësaj historie dhe e këtyre ngjarjeve u përshkrua në këtë rrëfim ekskluziv, por në një të ardhme të afërt Mimoza do ta shpalosë historinë e saj në detale. Përkundër angazhimit dhe sfidave gjatë e pasluftës, ajo me vetëmohim e guxim të pashembullt nuk ka hezituar që çdo zhvillim ta hedhë në ditarin e luftës, i cili pritet ta shohë dritën shumë shpejt, si një vepër që pritet ta nxisë kërshërinë e lexuesit dhe të zbardhë shumë ngjarje e zhvillime gjatë ditëve të veprimtarisë së saj.
__________________________
marr nga/Zëri

..antare e FD/Natyra!