Ditari që s`do të ishte i imi!

[Murgesha]

Mbasi që sonte po e shof ksajde Adidun po e marr guximin të paraqes një shkrim timin e nga zemra do të dëshiroja që Adidu të më jap vërejtjet e veta.

Ditari që nuk do të ishte i imi.

-"Vetëm ti e askush tjetër mundesh të më ndihmosh"
-"Po, ama kjo është një gjë shumë e vështirë, thuaja e pa aritshme"- i thash unë.
E në mendje më shkoi, si mund ajo të ma kërkojë një gjë të tillë? A është e vetëdishme sa vështirësi është për mua të hyj në botën e saj, të mendoj si ajo, të përshkruaj qaste që kurr nuk i kam përjetuar.
-"Jo, jo"- i thashë pas një heshtje të gjatë, kjo nuk mund të bëhet ashtu si don ti.
-"Sidoqoftë unë insistoj, e do të insistoj deri sa të kapësh atë laps të mallkuar e të ja fillosh të shkruash, unë e di talentin tënd për të shkru, të kujtohet kur përshkrove dhimbjen e nënës, e ti nënë nuk ke qenë kurr. Më lehtë është të hysh në kokën time pasi që mua më shef çdo ditë e pak a shumë di mendimet e mia. Ke kohë të mendohesh deri nesër kur të takohemi në shkollë. E tash natë të mirë se shkova, sigurisht nanushi ka dal në rrugicën tonë për të parë se a jam aty pari"-
Nuk di në ja ktheva përshëndetjen, hyra në kapigjikun e shtëpisë time.. Babai im vetëm ishte dalë në shkallët e shtëpisë e sigurisht bëhej gadi të dilte të shifte se ku mbeta. Më shikoi idhshëm, e për mua mjaftoi ai shikim për të kuptuar se ishte bërë merak. Ula kokën sa më tepër që munda për të mos e shikuar në sy. Hyra në dhomën e ndejës, disi mu duk një ftohtësi e zymtë mbretëronte aty, e kur më pan që jam unë më duket se u lehtësuan.
Ishte kohë e pa kohë. Nëpër rrugët e qytetit patrullonin policë të armatosur gjer në dhëmbë, ishte shpallë gjendja e jashtëzakonshme e për një fjalë goje shkoje si qeni në rrush. E unë maturante në atë kohë, në shkollë shkoja mbasdite, të gjithë në shtëpi e dinin se në ora 18.45 mbaronte ora e fundit e më mjaftonin 5 minuta për të arrit në shtëpi.
Për çudinë time atë natë për vonesën time 15 minutshe nuk u diskutua shumë. Po prisnin musafirë që do të vinin nga çasti në çast. Ika në kuzhinë të ha darkë, e menjëherë pas ushqimit ika në dhomën time të gjumit. Po them timen se aty flija, me tre vëllezërit e mi më të vegjël. Ndonjëher edhe motra e vogël donte që të flinte me ne por që të katërt ishim kundër.
U shtriva në shtratin tim dhe fillova të mendoj për kërkesën që më bëri Tolja. Kishte emër tjetër po të gjithë e quanim Tolja. Kjo nofkë i kishte mbetë qysh në fëmijëri e ashtu prezentohej gjithku. Njëherë kur një shoqe më pat pyet për Fitoren i pata thënë se nuk e nihja, e ajo pat qesh me të madhe, se sa hutaqe qenkam që nuk po e njof shoqen time të ngushtë Tolen.
Tolja pra atë vit ishte njoftuar me Benin. Pas pak kohësh ai i kishte propozu të kalonin së bashku dhe kjo pa menduar gjë tjetër përpos bukurisë së tij i kishte thënë po. Asgjë të keqe gjer këtu, por pasi Beni ishte i bukur e i pashëm dhe e dinte që të gjitha femrat çmendeshin pas tij nuk kishte pritë shum kohë por e kishte qu Tolen tonë drejt e në shtrat. Tolja në fillim kishte ngurru pak po si duket kishin mjaftu puthjet dhe përkdheljet e tija dhe pa një pa dy i ishte dorëzu me tërë afshin e një vajze të re e cila për herë të parë bënte dashuri. Pasojë e gjithë kësaj zhvirgjërimi i saj, kthjellja e saj pas aktit të kryer, ikja e saj në shtëpi që kishte pasua me mbylljen në dhomë të vet dhe një qarje e marrëzishme që as ajo vet nuk e kishte kuptuar se pse i kishte ardhë ashtu.
Kishin mjaftuar ata lot të asaj dite, por jo që ajo të ja vente gishtin kokës e të mendojë më tepër, t`i mendojë pasojat e mundshme, vetëm që kishte qarë mbante mend, ditët në vazhdim ishin lumturia vet për te. Beni ishte i kujdesshëm me të ose më mirë ruhej gjatë aktit seksual. E merrte çdo ditë me vete në një shtëpi që ai i kishte thënë se është e tija, por prindërit ende nuk janë shpërngulur nga Komuna e Bujanovcit, ama së shpejti do të vijnë e do të jetojnë të gjithë së bashku.
Në mes tjerash i kishte premtuar se jeta e tyre do të ishte një romancë e përhershme. Kinse kish informuar nënën e tij për Tolen, babain nuk e kishte të gjallë e kur ti vijë axha prej Zvicrre do ta bëjnë edhe fejesën.
Tolja nuk prekej me dorë ato ditë. E vërenim e gjithë shoqëria që diçka po ngjante në jetën e saj, vetëm Raba që kishte dashnor nga klasa e jonë e kishte kuptuar pak a shumë çka po ngjan me Tolen, por e kishte mbajtur për vete ama Toles i kishte thënë tinëz neve tjera se po e din që pse fytyra e saj po rrezaton lumturi.
Kalojnë kështu tre muaj. Tolja me vështirësi ndiqte mësimet, edhe ashtu nuk ka shkëlqyer kurr me nota të mira, ama të gjithë e donim. Ishte sherrja e klasës, nuk mund të paramendohej sherr në klasë pa qenë ajo pjesëmarrëse.
Një ditë na erdhi në klasë, sytë i kishte të skuqur ngjante të kishte qarë e ne si në shaka i tham mos të kan rraf në shtëpi, se me sherret që i ke ti vështirë është të shpëtosh pa hëngër dajak orë e çast.
Nuk bëzani u ul në bankën e vet, dhe sikur na e mbolli edhe në zemrat tona dhimbjen e vet. Atë ditë në klasë sikur të kishim mort, askush nuk qeshte e as nuk u rrafëm mes vete ashtu siç bënim çdo ditë. Më kot u munduam ta bëjmë me qeshë. Në pushimin e gjatë më mori për krahu e dolëm mbas shkolle, aty ishin një palë shkallë që nuk qonin mbrenda në shkollë por rrini si një pikëtakimi për qifte.

[Murgesha]

-"Tole çka ke"?- e pyeta, kur pash që filloi të qajë.
-"Po e qaj vetveten për së gjalli se nuk më duhet më jeta"- e filloi të dënesë.
Unë u zbeha dhe mallkova veten që nuk mund të qaja, por zihesha në vete.
Qau kështu kohë të gjatë, as që ndiem zilen që bënte me dije se duhej të ktheheshim në orë të mësimit. Dikur si duket u ngop e filloi përvajshëm të më tregojë historinë e dashurisë së vet.
Beni i ishte betuar se e donte vetëm ate e kurr më në jetë nuk do të dashuronte tjetër por pasi që ishte jetim fatin e tij e kishin në dorë axhallarët, të cilët e kishin pas fejuar me një vajzë qysh para dy viteve. Edhe ajo ishte e bukur, por Benit nuk i kishte hyrë kurr në zemër. Tash kur axha i tij ishte ardhë për pushime nga Zvicrra e kur Beni i kishte treguar për Tolen ishte bërë si i qartun. E kishte kërcënuar Benin se do ta largonte fare nga shtëpia, nëse ai prish fejesën e vet për një "rrospi" nga shehri. Mendimit të Axhës ju kishte bërë krah edhe nëna e Benit axhallarët tjerë dhe gjithashtu motra e vetme e tij. E kishin vënë para një akti të kryer...
Benit nuk i lejohej as të takohej më me Tolen e as të prishte fejesën. Kishte tentuar të ikë nga shtëpia i gjori Ben po atë natë, por... nëna e tij e kishte përberë në gjiun e saj që mos të jau merr kështu fytyrën axhallarëve që e kishin mbajt me bukë, shkolluar e fejuar. E Beni nuk kishte pas ku të mbahej, ishte djali i vetëm dhe si ta linte nënën?
Këto ja kishte thën Toles kur ishin takuar dje. Kishin qarë të dytë deri sa u ishin tharë lotët. Kishin mallkuar fatin e Beni me lot në sy kishte thën dikur që s`paska gjë më vështirë se të rritesh jetim e të jesh i mvarun prej axhallarëve.
Tolja kishte marrë fuqinë ti thot.
"Beni për aq kohë sa ishim bashkë, ja ka vlejtë unë po dorëzohem para kryelartësisë së nënës tënde e mizorisë së axhallarve tu."
Ndejtëm tek ato shkallë atë natë deri sa përfundoi ora e fundit e mësimit. E ikëm në shtëpi që të mos shqetësoheshin prindët.
Ditët e para pas ndarjes Tolja nuk fliste, nuk qeshte, ishte e zbehur me sy të skuqur. Pak nga pak ju tregoi edhe shoqeve tjera, pothuaj gjithë klasa e jonë e mori vesh se çka i kishte ngjarë. Na dhimbsej të gjithëve edhe pse shumica nuk kishim përjetu ende dhimbjet e dashurisë, por Tolen e donim të gjithë.
Kaluan kështu dy javë.
Këtë natë më propozoi që të shkruaj një ditar për të, ajo dinte të gjitha datat e dashurisë së saj, do të mi dorëzoj të nesërmen, do të më rrëfej ngapak për secilën datë e unë pastaj me fantazinë time duhej të riprodhoja të gjitha qastet që ajo kishte kaluar me Benin për ti hjedh në letër.
Kishte vendos të ja bëjë dhuratë ndarjeje ama nuk donte ta linte pa ja shpreh dashurinë, lumturinë sa ishin së bashku, dhe dhimbjen që po e ndinte tash pas ndarjes..
Më tha; Gabimi është i Benit që nuk i kishte tregu me kohë se ai është i fejuar, pastaj nëse unë do të kaloja me te atëherë nuk do ta gjykoja. Po kështu, nuk mundem ta lë të shkoj së paku pa i dhuruar edhe atij dhimbjen që po e ndjej këto momente.

[Murgesha]

Po mendoja si t`ja bëj, për dëshirat e saj rinore nuk do ta kisha problem të shkruaj, e re isha edhe vet e kisha dëshirat e mia për dashurinë që e prisja të më shfaqej.
Si do ta përshkruaja puthjen e parë?
Si do ta përshkruaja të bërit dashuri për herë të parë?
Unë që ende s`kisha shiju buzë mashkulli, më dukej shumë e pakapshme kjo gjë.
Por... Për Tolen ja vlente të sakrifikojë çdo gjë.
E vendosa..
Do të shkruaj Ditar për te.
Ditëve në vazhdim takoheshim shpesh tek shkallët mbas shkolle, ajo më ipte pak përshkrime për datat që mi kishte dhënë e unë torturohesha tërë kohën me mendime si tja bëj përshkrimet.
E bëra ditarin e saj, e përmblodha lumturinë e dhimbjen e saj në 100 faqe fletoreje.
Tolja kishte blerë në Librarinë e qytetit një fletore që shitej enkas për të mbajtë ditar.
Ja dorëzova fletoren time me Ditarin e saj të shkruar, lexuar e rilexuar shumë herë.
Ishte torturë e vërtet për mua e lehtësim për te.
Ajo duhej ta rishkruante në fletoren e vet.
Kur e kopjoi të gjithën, fletoren në të cilën kisha shkru unë (kishte frigë se mos po ja njollosin gjatë leximit fletoren e vet) ja u dha edhe disa shoqeve e nja dy shokëve të klasës me të cilët e kishim mirë mes vete.
E dinin të gjithë që unë e kisha shkru.
Më përgëzuan të gjithë për stilin, për mënyrën shkrimit si dhe për shtjellimin e ngjarjes e pat prej tyre që më thanë: Kjo do të ishte e pa mundur për ne por ti e paske bë aq bukur sa që po dyshojmë që edhe ti vet nuk ke përjetu diçka të tillë. Por më njihnin mirë të gjithë dhe e dinin që unë isha në pritje të princit tim, për të cilin thoja se ende nuk ka lindur.
E Tolja?
Tolja më përqafoi fort kur ja dorëzova ditarin e saj. Sytë e saj atë ditë shprehën gëzim, me pak fjalë zbrazi gjithë brengën e vet.
-"Tash e kam shpirtin më të qetë. Ai do të lexojë gjithë lumturinë e dhimbjen që më la dhuratë gjatë muajve që ishim bashkë"
Tolja ja dërgoi Benit ditarin, e ai kurr nuk ja ktheu as përgjigjen më të vogël për te. Sigurisht që e ka lexuar, por unë nuk besoj të ketë ndjerë dhimbjen që kishte Tolja. Ai do të martohej gjatë pushimeve të verës. Axha prej Zvicrre i ka premtu dasmë të madhe, nëna e tij pret me gëzim renë e ardhshme e Tolja mjafton të ketë kujtimet për te.

[Murgesha]

E gjora Tole. Edhe sot i kujtoj me ëndje sherret që ajo bante në klasë, por që u treten bashkë me ndarjen e saj prej Benit. Pas shumë vitev Tolja u martua me një shqiptar që jetonte diku në perëndim. Kur u pat fejuar i pat treguar se nuk ishte "qikë" e ai vetëm kishte thënë se ajo ishte gjëja më e paktë që i interesonte, i mjaftonte bukuria e Toles për të mos ja vënë re atë të metë. Pas një viti martesë Tolja u kthye në shtëpi të babës. Perëndimori nuk kishte mund të jetë i qetë se ajo kishte pas dike para tij, E kishte munduar shum Tolen, e kur ajo kishte mbet shtatzanë me te, ai nuk kishte besuar se ishte fëmija i tij. Tolja nuk i kishte shku "qikë" e ku me e ditë se me kënd është taku kur ai ishte në punë e ka mbetë shtatzanë. Në një zënkë të tillë e kishte shqelmuar Tolen në bark, ajo kishte humbur ndjenjat. Kur kish ardhë në vete mjekët i kishin treguar se ka humbur fëmijën, se e kishin operuar dhe se Tolja më nuk do të mund të lind.
Na vie keq, por rrëshqitja juaj në shkallët e banesës ishte fatal për ty.
Këto fjalë të mjekëve ja kishte përkthyer burri i saj.
Tolja kishte mbetë pa fjalë, kishte shtrënguar dhimbshëm grushtat.
Dy muaj më pas ajo u kthye në shtëpi të babait të vet si grua e ndarë nga burri.
Flitej e përflitej për te siç e kan zakon thashethem përpiluesit por asgjë konkret nuk dinin.
Kur e takova, ajo qante e unë e zbehur mallkoja prap veten që nuk mund të qaja bashkë me te, por ajo e dinte që unë qajë me zemër e jo me lot.
Dikur u qetësua e me ëndje rikujtuam ditët e shkollës dhe qastet e shkruarjes së ditarit.
-"Të ëmbla po më duken ato vuajtje të atëhershme me këto që më gjetën tani"- dhe prap në sy i shkëlqyen lotët.
Më tregoi ato që ndërkohë kishte ndëgjuar për Benin.
-"As ai nuk e ka të lumtur jetën. Gruaja i ka dalë e shtirë, as nuk ja do nënën e as Axhallarët.
Si duket vesh mbas veshi ka ndëgjuar historinë e dashurisë tonë, e tani është ka ja ban jetën ferr, nga friga që ndonjëherë takohen rrugët tona"- fërkonte kokën derisa më rrëfente e në sy i shifej flaka e një dashurie asnjëherë të shuar.
Pas pak më qortoi që nuk kisha marr me vete djalin tim, i premtova se do të shkojë ta takoj prap e do ta marr edhe djalin me vete.
E dija që nuk do të mundem kurr ta realizojë këtë premtim timin. Nuk do të mundja kurr të shof dhimbjen e saj në gëzimin tim.
Rrugët tona qonin në kahje të kundërta e nuk arritëm të takohemi më, por Tolja episodi i paharruar i ditarit të saj që e shkrova unë mbetet njëri ndër kujtimet më të mira të marrëzisë time rinore.
Kam marr vesh që Tolja, sherrja që e donim të gjithë maturantët e klasës sonë, është martuar me një të ve që kishte dy fëmijë. Gjithashtu kam ndëgjuar se ata dy fëmijë i don si dritën e syve të vet, por edhe e di që Tolja ende qanë humbjen e mundësisë të bëhet nënë biologjike së paku një herë.

[adidu]

Mbasi që sonte po e shof ksajde Adidun po e marr guximin të paraqes një shkrim timin e nga zemra do të dëshiroja që Adidu të më jap vërejtjet e veta.

Te falenderoj persepari qe po ma ben kete nder duke me percaktuar qe ne pikenisje te tregimit si personi qe ja vlen te jape nje mendim.
E lexova me shume vemendje dhe ndjeva angushti ne shpirt per historine e Toles, me emrin Fitore te vene ne lindje(por me emrin Humbje ne vazhdim te jetes) dhe as me shume as me pak, perceptoj nje akuze te forte per mentalitetin regresiv qe akoma mbizoteron ne trevat e Kosoves(sic edhe ne shume treva te Shqiperise). Pra, ne aspektin social tregimi eshte shume koherent dhe i goditur. Gjithashtu ne aspektin kompozicional ka nje rrjedhshmeri organike dhe te kendshme, duke e bere te lexohet me nje fyme , e pa pengesa, e ngerce te sajuara.
E vetmja gje ne te cilen do te thoja se ka nevoje te punohet , eshte vetem aspekti i redaktimit teknik dhe korrektimit.Por duke patur parasysh qe eshte krijuar nga nje dore e lire dhe jo profesionalisht e mirefillte,( gje qe ndjehet ne menyren e artikulimit te frazave) mendoj se "nuk calon gomari nga veshet".
Shkurt per mendimin tim shte nje tentative kompozicionale dhe artistike e gjetur dhe e arrire, qe ka nevoje per thekse goditese figurative dhe nje mbyllje me artistike dhe jo thjesht ditareske.
Mendoj se ne konceptimin letrar je ne rruge te mbare, por duhet akoma me shume pune ne aspektin konstruktiv, qe vjen hap pas hapi nga krijimi ne krijim.
Respekte dhe flm nga ana juaj qe kerkuat nje mendim.