Poezi nga Mendjeni

[Mendjen]

E gjeta ne shkretetir me Acar

Ne shkretiren ku jetoja me zemer
Kerkoja pak nga jeta ime
Ta dua me shprit nje femer
Dhe ta friksoja njeher zemren trime

Jeta ecte perpara ngadal
Skishte frike dhe kerkonte
Njemend mbeta pa asnje fjal
Kur te rrahurat zemra i ngadalsonte

Isha ne nje periudh njemend te acaruar
Por kto si ndjente shpirti im
Syt u perqendruan ne dy sy te kaltersuar
Dhe mendja ime skishte me perqendrim

Qfar te bej? O jeta ime po te pyes me nxitim
Ngase ata sy ndezin flak shpirtin tim
Por jeta nuk kishte pergjegjje te shpejt
Se isha i dashuruar ne syt e mi u vrejt
Momenti me kritik ishte kur me te bisedova
Ishin thjesht vetem dy fjal qe une i nderrova
Por per mua biseda nuk perfundoj
Ngase e dija se naten do ta endrroj
Ditet kalonin e une u shendrrova ne tjeter njeri
Si ta quaja ndryshe kete perveqse dashuri
Por prit me tha vetvetja ime e ngurtesuar
Duhet ta zbulosh ajo a eshte e dashuruar
Kjo ishte gjeja me e veshtir per mua
Dhe donte kohe per tu vertetua
Doja ti ndalja ditet
Ato te mos shkojn
Doja ti ndalja meshkujt
Ata te mos dashurojn
Frika se mos e humbi dashurin e pare te vertet
U shendrrua ne nje fobi
Dhe isha i gatshum me tere qenjen time
Te flijohem per dashuri
Ecte jeta e smud ta frenoja
Shkrihej zemra ime e smud ta ngurtesoja
Ku je o fati im me ze te lart bertita
E pran vetes mu shfaq ajo duke then “me kohe a arrita”
Doja ti thoja te dua
Doja ti thoja me lejo ti puthi buzet tua
Doja ta shpenzoja tere dashurin
Ishte koha kur e permysa vetmin
Por ngadale me tha imazhi im
Sepse do vej dita kur do kete shperblim
Qendro i pampushtur me armikun
Dhe ndegjo me vemendje mikun
Keshtu edhe une veprova
Edhe pse qe nga dita a pare e dashurova
Por prisja shenjen e te madhit hyjnor
Dhe shigjeten e kendit ballor
Kjo donte ni kohe qe te prisja
I vetmi moment qe skisha deshir te vdisja
Doja vetem nje minut ta pergdheli me dashuri
Dhe nje here ta mbuloj kur te ket stuhi

Keto mi dhuroj jeta ime
Dhe ma dhuroj qenjen me te bukur
Kam kaluar aq shum ngushllime
Por skam pushuar asnjeher duke u lutur

Tani jeta ime ka kuptim te plot
Dhe sdua asgje tjeter ne kete bot
Kjo ishte ajo qe doja qe kur isha krijuar
|Te falenderoj O Allah i madheruar.

[Mendjen]

Si jetoj une?

Jetoj nje jete te frenuar nga te gjitha anet fundore
I rrethuar me lista e pohime siperfaqsore
Ska publikime falso e as pune dore
Ndersa jeta ime thjesht quhet perrallore
Dita e pare ndryshon nga dita vijuese
Dhe qdo rreth imi merret me gjera mashtruese
Pak vuaj kundrejt drejtkendshit ballor
Ngase e lumtura ka kohe qe s’eshte perdor
Jeta me ballafaqon me gjera te ndyta
Asesi nuk vrasin pushkat pa tyta
Andaj luftoj me shum deshprim e pak shpres
Ndaj vetes sime skam fare kujdes
Matematiken e urreja sikurse femij
Tani sdi te urrej asnje njeri
Urrej veten pasi skam asnje plan te vetem qe realizova
Dhe qe shkrimet e mija nje kohe i dashurova
Tani e di qe skam vler normale
E tere historija ime duket fatale
Shkruaj vetem kur flet zemra ime
Dhe nuk merrem aspak me gjera imtime
Duro ,duro eshte motoja e shpirtit tim
Ngase do ekzistoj lajmi qe te sjell gezim
Kur jam teper i qet, nervozohem
Kur jam buz ngadhnjimit, shkatrrohem
Kur jam ne prag te gezimit, hidherohem
Kur jam shum i lodhur dorzohem
Kur jam i lire atehere ngarkohem
Kur jam duke shetitur, vrapoj
Kur barti diq te rendesishme, rrezoj
Kur jeta shet lumturi skam para
Kur jeta me sjell pasuri ,me kerkojn hua
Kur vendos te dal ne gjyeti ,digjet mali
Kur dua te kaleroj, ngordh kali
Kur kerkoj pune ska me afate
Kur marr veturen ta ngas ,mbes pa derivate
Kur shikoj television ngel pa rrym
Kur dua te kendoj me zemer mbes pa frym
Kur dua te notoj thahet deti
Kur hy ne internet bie rrjeti
Kur ligjeroj skam ndegjues
Kur dua te degjoj ska ligjerues
Kur therras shoket ata jan ne mesim
Kur jam i merzitur tjeret kan argetim
Kur dua te dal me therrasin te punoj
Kur vendosi te shkruaj duhet te ndegjoj
Kur shkoj te luaj humbas lojen
Kur i lidhi kepucet kepus tojen
Kur dua te jem i ri vjetersohem
Kur luftoj ne front dorzohem
Qfar te bej me tregoni
Ngase me heshtje vetem me shkatrroni
I tregova te gjitha ato qe ju duhen
Por harrova t’ju tregoj se:
Kur shikoj yjet ata shuhen
Nuk po kerkoj teper me besoni
Vetem disa gjera ju mi spjegoni
Pse nervozohem kur duhet te jem i qet
Pse shkatrrohem kur duhet fitoj vet
Pse hidherohem kur me duhet gezimi
Pse lodhem kur sme nevoitet dorzimi
Pse ngarkohem kur duhet i lir te jetoj
Pse nuk eci ne qetesi ,por me duhet te vrapoj
Pse rrezoj gjerat me rendesi
Pse skam para kur jeta shet lumturi
Pse duhet tmi marrin parat ,kur une ato i posedoj
Pse digjet mali kur une ne gjueti dua te shkoj
Pse ngordhin kuajt kur me duhet te kaleroj
Pse kerkoj pun kur kam nevoj te pushoj
Pse vetura ska derivat kur kam nevoj udhetoj
Pse ngel pa rrym kur televizjonin shikoj
Pse mbes pa frym kur me zemer kendoj
Pse kur dua te notoj thahet deti
Pse kur hy ne internet ndalet rrjeti
Pse kur ligjeroj sme degjon askush
Pse kur dua te ndegjoj ligjerusit punojn ne fush
Pse shoket kur therras ata vijojn mesim
Pse merzitem une kur tjeret jan ne argetim
Pse duhet te punoj kur une dua te dal
Pse nuk shkruaj por duhet te ndegjoj ndonje fjal
Pse humbi lojen kur une luaj
Pse kepus tojen dhe ate se gjuaj
Pse jeta e re me vjeterson
Pse fronti im mua me dorzon
Kto jan deshira qe realizohen
Dhe qe me pak mundim ato fitohen
Por nuk luhet loja kur ske ekip skuptohet
Dhe nuk din I pasuri q’eshte varferia nese me te s’provohet
Dua tju tregoj se kto une i realizova
Dhe kur te gjitha i kisha mbaroj loja
Fusha u zbraps dielli u shua
Momentet e vdekjes me kapluan mua
Kishin nje pergjegjje pytjet e mia
Te gjitha sherohen kur vjen dashurija!!!

[Mendjen]

Njeriut qe si besoj smund ta dashuroj.


Valle qfarë kam në vetveten time
Që mundohem të merrem me hetime
Pse nuk ndalem dhe ta hetoj veten
Dhe ne duart e mira njëherë ta lë jetën
Udhëtoj i pafat në barken e shkatrruar tërësisht
Duke qenë njeri i pabesë plotsisht
Ndoshta kjo është nga natyra përsonale
Por ta dini se shpirti im nuk ngrohet me nxjemje globale
Nuk e di ndoshta kerkova shumë nga jeta
Duke plotsuar formularin e saj me të vërteta
Por sjam fajtor qe meritoj të ndëshkohem
Ngase me terë qenjen time per te flijohem
Sa here sigurohem se mund të me besojn
Tmerrsisht ,ata mendojn se fjalet e mija tradhëtojn
Oh , jo se fjalët e embla qe i flas kan burim Hyjnor
Dhe gabimet e mia gjithnje i kam ndrequr me dorë
Por smundohem te jem i besueshem kur ju s’me besoni
Dhe nuk demantoj idea të tradhëtis kur ju per mua ashtu mendoni
Thjesht mundohem të punoj duke mos pushuar aspak
Gjersa ne damaret e mi të rrjedh ndonje pikë gjak
Me të vertet tani kuptoj plotesisht jetën boshe
Dhe kjo vetem kur tani jam ulur ne këtë qoshe
Nese jeni i besueshem ,tjeret ju injorojojn
Nese jeni genjeshtar te gjithe do t’ju besojn
Pres shumë nga jeta ime e bekuar
Dhe vetem deshiroj jetë te kordinuar
Deshiroj qe kur te flas ,mos te me nënqmojn
Dhe kur ti ndihmoj dikujt ata te me falenderojn
Kur , vallë kur do me besosh, o jeta ime
Nuk jam politikan qe te jap premtime
Sjam aktor qe te aktroj drama
Nuk jam as student ne Univerzitetin FAMA
Jam thjesht njeri i nderit dhe drejtësis
Ushtar i rendesishem i anti paftyrësis
Jetoj jetën edhe pse sme beson
Asesi spajtoj dhe ta dish kjo me lëndon
Por jam i gatshem qe ta deshmoj me jete
Dhe kur të vdes une ta vertetosh se kjo është e vertet
Eshte e vertet dashurija ime ne ty
Betohem ne driten dhe ne kta dy sy
Skam fjalë qe ta paraqes gjendjen momentale
Ngase neser ndryshoj dhe kthehem ne normale
Kam mesuar shumë nga jeta
Kam zbuluar shumë te paverteta
Kam menduar shumë kur sme zinte gjumi
Kam ndegjuar shum kur me fliste lumi
Jam tejet i qete ne momente fatkeqësie
Dhe jam shumë i lumtur kur ndëgjoj fjalë dashurije
Jam shume i shqetsuar kur mua me fajson
Jam i vdekur kur do te ndegjoj se mua sme beson
A mendon se kam mundesi ta lendoj nje zemer
Betohem se per mua je e vetmja femer
Por skam tjeter qfar te shkruaj
Dhe mos mendo se sme bere te vuaj
Por gjithsesi apetoj te mos lotosh
Ngase me urdherim hyjnor ke drejt te gabosh
Une gabova dhe pranoj qfardo denimi
Dhe nese ka nevoj qe nga sot le te filloj gjykimi
Sdua jurist qe te me mbrojn kur gjykohem
Ngase jam mesuar shumë herë të denohem
Jam denuar nga jeta
Jam denuar nga e paverteta
Jam denuar nga zemra ime
Jam denuar nga sekretet imtime
Plot 18 vjet i mbajta burgim
Dhe posa u leshova prap bera gabim
Bera gabim qe nuk kishte justifikim
Dhe meritonte menjeherë një denim
Por ma fali jeta me kushtzim
Dhe punen qe e bëri ,per të kerkoj shpërblim
Edhe pse isha i varfër pranova
Ngase ate ndihmes tepër e vlersova
Tani kisha pak furnizim e perplot dashuri
Ma kishte lakmi qdo njeri
Mendoja se me besojn dhe me dashurojn
Ngase nuk dashurohet njeriu qe se besojn
Me qka mendoni qe ndertohet dashurija
Dhe pse nuk vazhdon lidhja kur zbulohet tradhtija
Pytje shum e lehtë dhe tani ua spjegoj
Njeriut qe si besoj smund ta dashuroj.

[Mendjen]

Ja se qka pashë
rruges duke udhetuar
heret ne mengjes
ne shkoll duke shkuar

Ne skaje te rruges
nje grup punetoresh
mes vete bisedonin
buken si ta siguronin

Qanin nga merzia
bukë nuk kishin te shtepia
''Punë,punë o zoteri
se bukë nuk kam per femij''

Kishte te tillë
qe i zinte nata
ktheheshin ne shtepi
me duar te thata

Femijet e vegjel
prisnin te dera
thoshte nena e tyre
Ah unë e mjera

Qka do te bej
une per keta femij
si do ti ngopi
qe mos te flejn ne uri

Por prap se prap
Bukë nuk gjente
kthehej ne shtepi i Ati
e femijet gjumi i zente

Të mjeret keta prinder
gjithë naten zgjuar
femijet e tyre
duke i shikuar

Keshtu dite e natë
ky njeri rri zgjuar
ka nje jave te plot
qe bukë ska siguruar

Kishte tre femij
por ja mbyti urija
ngase me muaj te tere
buk nuk kishte te shtepija

Mbeti ky i ngrati
vetem me gruan e tij
Nuk mund te rrinte
me as ne shtepi

Kur pa pritur erdhi
nje njeri zoteri
e mori kete fshatarin
e dergoi ne shtepi

Bisedoi me te
nje kohe shum te gjatë
Me ne fund e punesoi
Pastrues ne Administrat

Per nje vit te tere
ky njeri qe punoi
nje shtepi te vogel
per veti ndertoj

Nje dite u ndal
ne shtepi per te pushuar
dhe gruaja i dha
nje lajm te gezuar

I tregoi burrit
me shum shpejtesi
se po e priste
Ajo nje femij

Pas shum e shum viteve
te veshtira qe i kaloi
filluan kjo familje
jete te bukur te jetoj

Ah sa lumturi
nje familje e bukur
ende nuk kam pare
familje me te lumtur

[Mendjen]

Përse

Përse u la anash mesimi
Përse humbi gezimi
Përse askush nuk kendon
Përse keshtu kjo jete kalon

Përse dielli nuk rrezon
Përse hena nuk ndriqon
Përse shiu nuk pikon
Përse keshtu kjo jete kalon

Përse njerzit nuk duhen
Përse naten yjet shuhen
Përse kjo hije na kaplon
Përse kjo jete keshtu kalon

Përse vellezrit perqahen
Përse familjet ndahen
Përse rinia mesimin e harron
Përse kjo jete keshtu kalon

Përse keto pytje nuk kan pergjegjje
Përse Kosova keshtu digjet
Përse rinia ne mergim po shkon
Përse kjo jete keshtu kalon

[Mendjen]

Mendova

Mendova per jeten
por qka te mendoj
Nje dite te lumtur
ne kete jetë se kaloj

Mendova per luften
mos mendofsha kurr
Se lufta e shkret
na helmoi kete jetë

Mendova per lulet
sa te bukura janë
por ne kete pranver
asnje nuk ka qelë

Mendova per fushen
Oh moj fush e shkret
mbi ty u bënë luftrat
fëmijet mbi ty kanë vdek

Mendova per Lirin
oj liri e bukur
vetëm ne ty kur mendoj
Jeten ma benë te lumtur

[Mendjen]

Zogu

Një zogë i bukur me shum ngjyra
Niset në folen e vet te shkoj
Gjatë rruges per në fole te bukur
Shumë njerez te ndryshem takoj

Keshtu e takon nje fshatar te lodhur
dhe nje kohe te gjatë me te bisedoi
Zogu i vogel me shumë ngjyra
e pyeti fshatarin nese don ti ndihmoj

Mandej pa nje njeri punetor
Qe bart mbi krah nje peshe te rend
Zogu mbeti shum i lenduar
por smundi ti ndihmoj ngase skishte duar

Duke ecur neper male e fusha
Doli ne qytete me ndertesa te larta
shikonte pallate e rrugë te asfaltuara
qe per sy te tij ishin te pa shikuara

Edhe aty takoi nje lypes
dhe me te shumë ai bisedoi
I tha lypsit te mjer e te shkret
me mire ne fshat te shkoj te jetoj

Shkoj ne nje ndertes te lart
dhe bazene kishte brenda tij
shikoj zogu i lodhur teper
mos po e sheh aty ndonje njeri

Ne pallat pa nje te moshuar
dhe me te foli vetem dy fjalë
I tha plaku me mjekerr te gjatë
Pallatin tani dua ty me ta falë

Zogu u gezua pa masë
I mblodhi njerzit qe me ta bisedoi
I vendosi ne pallatin madheshtor
dhe aty me ta se bashku jetoj

[Mendjen]

Me fal ate gabim
qe bera pa asnje qellim
Me fal qe ashtu u tregova
e as me ty nuk bisedova

por nuk dija se qka te bisedoj
ngase armiku im tani fitoj
ma mori dashurin time te jetes
dhe shpejt une i ika te vertetes

e desha e dua dhe do ta dua
edhe pse tani nuk me perket mua
te gjith do te quditeni kur ta kuptoni
dhe aspak per te sdo te vajtoni

Tani ju sjell me veti nje bised me jeten
ku pas shum vitesh e zbulova te verteten

A është dashuria e jetes?

Po

A ke menduar qe tia falesh vetes?

Po

A te ka bere ndonjeher te vuash?

Po

A ka gjini njerzore?

Po

A është ne gjinin femrore?

Po

A eshte shkronja e pare e Alfabetit?

Po

A eshte sikurse embelsia e sherbetit?

Po

A do ta duash gjer ne fund te jetes?

Po

Ja pra ku e ke pran vetes!!!

[Mendjen]

Mendja dhe trupi

Me kaloi edhe kjo natë pa gjumë
Mundohem për të mësuar
Por kotë vetem fletet I shfletoj
E mendet ne tjeter vend me kan shkuar

Më shkoi mendja te lumi I fshatit
Sa bukur në të notoja
Rrija me orë të tëra pran tij
Isha I lumtur dhe shum e doja

Pasi mu kthyen mendet nga lumi
Vrapuan drejt fushesh se gjelbruar
Që sado veten ta mundosh
Nuk arrin për ta përshkruar

Mendet e mia vraponin me shpejtësi
Qeshnin e luanin me shoket e mi
E unë I ulur ne shtrat të mjer
Qendroj larg,larg ne vetmi

Keshtu mendoja e vrapoja
Qeshja,luaja e shum u gëzoja
E mandej u nisa për në shtëpi
Ti shikoj si janë prinderit e mi

Mendja posa u vendos ne shtëpi
U pershendet me të gjithë dhe po mendon
Përse ai qendron shumë larg
Perse ai ne vetmi qëndron

Prandaj vendosa të shkoj në shtëpi
Por jo me mendje por me trup te shkoj
E të rri me vëllëzer e motra
Dhe deri ne vdekje atje të qendroj

[Mendjen]

Krijesa e Ngarkuar

Ecen,ecen e ndihet I lodhur
Si të mos ndihet I lodhur aq shum I ngarkuar
Sa me dhimbset ,shpirti me dhëmb
Por Ç’të bëj unë kur edhe vet jam I derrmuar

Më shkon mendja ti ndihmoj
Por si,kur jam I pa fuqi
Së paku qaj,qaj per te ngratin
Kush qe ai që ia caktoi fatin

E ai që I ngarkoi këtë barrë
Vallë a ka shpirt a ka zemer
Si mundet ta mundoj atë krijes
Qoftë ai mashkull apo femer

Mundohesha te flisja por nuk mundja
Ndonse nga vaji apo pikëllimi
Por me dhimbset shumë I ngrati
Dhe lutem për të që ti vie shpëtimi

Nuk e dini lexues të ndëruar
As juve nuk munda tju tregoj
Se kush kënd e ka ngarkuar
Dhe për kënd unë tani vajtoj

Është krijes e pafajshme e kreijuar
Për tju shërbyer tokes e njërezimit
Por jo edhe te maltretohet pa mëshirë
Nga njërezit që nuk bëjn asgjë të mirë

Nje cilësi do tua përmendi
Më siguri shumë do tua lehtesoi
Që për këtë krijes që jamë duke shkruar
Ndokush nga ju ta zbuloi

Është shtaz veshet I ka të gjatë
Duket I mjer dhe I ngratë
Sherben,punon e asgjë nuk fiton
Një njeri që e takova shum e maltreton

Edhe emrin nuk ia vendosen të mirë
Ndonse mua me pëlqen shumë
Do ti ndihmoj ashtu si të kam mundësi
Me shkrim,me veper apo me punë

Tani me siguri e dini për kënd po flas
Ju lutem mosni,mos I maltretoni
Ata janë krijesa sin e që jemi krijuar
E jo që te malterohen kur janë te ngarkuar

Nese doni me thërrisni mua
Me siguri une do tju ndihmoj
Por ju lutem ju pergjerohem
Mos lejoni qe askush ti maltretoj

A kuptuat apo ende mendoni
Ju lutem gomaret mos I maltretoni
Të 49 vargjët ati I kushtova
E Inshalla sadopak I ndihmova.

[Mendjen]

Si te mos qaj

Kaluan ditë,kaluan muaj
sa shum vite u mbushen sot
per Yllin e vogel une do shkruaj
Jo me laps por me lot

Zilja e shkolles kur tingellon
me atë ze te bukur dhe te holl
te gjith nxenesit aty radhiten
me lot ne sy hyn ne shkoll

Shokë e shoqe tu te gjith te strukur
ne banken tuaj askush nuk ulet
ashtu prore mbetet e zbrazet
vetem kan vendosur kurorat dhe lulet

Dhe une sot nje lule e solla
lule te freskt te saksis se dyllit
ne nje bank te bukur e vendosa
e cila mban emrin e Yllit

O zot pse femijet duhen te vdesin
zemren me nuk mund ta mbaj
kur lexoj emrin e Yllit
si te mos qaj ,si te mos qaj

[Mendjen]

Jetimi

Lotët vershojn ne faqet e mia
Dhimbjet mi lehteson vetem shoqerija
Shpresat u mbyten bashk humbjen e nenes
Rrezet me te urryera jane ato te henes

Armiku i jetes sime ishte nentori
Kur prinderit e mi me vete i mori
Tani mbeta ne vetmi i tronditur
Nga kthetrat e jetes se papritur

E tere jeta ime ishte e pa vlere
Sikurse pllazha e detit pa rere
Gjdo minute jetoj ne meditim
Dhe mallkoj veten qe mbeta jetim

Nuk kerkova teper nga jeta
Por asnje kerkes ne toke nuk gjeta
Kjo eshte pabesi dhe mashtrim
Thjesht ankth i nates qe vjen si mallkim

Grilat e jetes me shpejtesi u fortesuan
Dhe meshire per krijes si une nuk treguan
Familje skam i vetem kam mbetur
Shpirti, sikurse sheqeri ne uje eshte tretur

Tik e taku i ores humb degjimin e vesheve te mi
Rruga e qyteti per mua eshte e vetmja shtepi
Tregoni meshire ju o njerez te djallezuar
Sepse jam duke bere jetes se mallkuar

Ku i kam prinderit po te pyes o Zot
Ngase vetmin smund ta perballoj dot
Malli dhe deshira ime per ti ledhatuar
Me shkatrrojn duke mos me degjuar

Se dua jeten ,se dua burrerin
Se dua shkollen ,se dua shoqerin
Se dua paran,se dua pasurin
Vetem dua ta perballoj vetmin

Ska shpetim ,andaj dua te vdes me malle
Ngase padrejtesi eshte une te jem gjalle
Vdekja eshte dhurata ime qe tani preferoj
Andaj lutem qe neser mos te jetoj.

[Mendjen]

Asgjë

Vendosa te shkruaj
Nje poezi me shum vargje
Por per fat te keq
Ne fletore skishte faqe

Gjeta nje fletore
Dhe mendova mire
Por per nje minut
Mbeta ne erresir

Mora nje qiri
Vetem sa per pak
Por per fat te keq
Nuk gjeta laps

Mora nje cop lapsi
Ngase nuk kisha te ri
Posa shkrova titullin
Mu fik ai qiri

Mendova mendova
E spata qte bej
Me ne fund vendosa
Qe kete nate te flej