Pastertia ne Islam.

[hasanmehmeti]

Selamualejkum we rahmetullah lexues i dashur musliman.

Prej miresive te medha dhe rregullave te cmuara qe ka vene feja Islame per mbrojtjen e jetes dhe shendetit te njeriut eshte edhe Pastertia.
Hapi i pare per personin qe hyne ne fene Islame, Hapi i pare per personin qe deshiron te bej Adhurim(namaze),nje hape per ate qe deshiron te qendroj large te papasteres pasi aty ku eshte papastertia eshte edhe Shejtani i Mallkuar dhe veprat me te liga, nje hape pra per mbrojtjen e vet Individit dhe Shoqeris nga semundjet e ndryshme, dhe miresi tjera qe do ceken ne vazhdim ne kete teme te gjere qe vetem disa nga pikat kryesore pa u felluar shume do ceken, qe lexuesi ta kete te qarte se te jeshe mysliman duhet medomos te jeshe i paster se pari shpirterisht (large nga idhujtarit e ndryshme) dhe sipas mundesis , disa obligative e disa te pelqyeshme te jesh i paster fizikisht.Kjo teme do perqendrohet ne piken e dyte asaj fizike dhe miresive te saj shpirterore. Por per ta kuptuar qka eshte Pasterti, duhet kuptuar edhe anen e kundert qka e ben me te vertet njeriun te Papaster, te gjitha keto me ndihmen e Zotit do sqarohen ne vijim.
Shpresoj qe do te na ndiqni ne vazhdim per te perfituar nga keto miresi.


Këtu do të gjeni nëntemat e mëposhtme:

1. Pastrimi
2. Papastërtitë
3. Vajtja në banjë
4. Sunenul Fitra
5. Abdesi
6. Mes-hi mbi meste e çorape
7. Gusli - larja e trupit
8. Tejemumi
9. Menstruacionet

selamualejkum
Hasani

[hasanmehmeti]

Pastrimi (Et-Tahara)

Pastrimi(Et-Tahara) mund të jetë i vërtetë në rastin kur bëhet me ujë, ose i ligjëruar në rastin kur kryhet në një mënyrë simbolike, si p.sh. pastrimi me dhè kur merret Tejemmum.


Sipas burimeve të Sheriatit islam, uji ndahet në katër lloje:

(a) Uji absolut (Mutlak)
(b) Uji i përdorur (për pastrim)
(c) Uji i përzier me diçka të pastër
(d) Uji i përzier me papastëri të ndryshme

Ne do të diskutojmë për secilin prej tyre në veçanti.

A- Uji absolut (mutlak)
Ky lloj uji konsiderohet i pastër dhe si i tillë, ai mund të përdoret nga njeriu për të pastruar vetveten. Ky lloj uji ndahet në këto kategori:


1- Uji i shiut, dëborës dhe breshërit

Këto ujëra konsiderohen të pastra në bazë të fjalëve të Allahut:
وَيُنَزِّلُ عَلَيْكُمْ مِنْ السَّمَاءِ مَاءً لِيُطَهِّرَكُمْ بِهِ
“Ai ju lëshoi shi nga qielli për t’ju pastruar me të”, (El Enfalë: 11) dhe
وَأَنزَلْنَا مِنْ السَّمَاءِ مَاءً طَهُورًا
“...dhe Ne lëshuam prej qiellit ujë të pastër...” (El Furkan, 48)

Pastërtia e këtyre ujërave bazohet gjithashtu edhe në hadithin e mëposhtëm:
Ebu Hurejra transmeton se i Dërguari i Allahut, Muhamedi (a.s.), e kishte zakon të qëndronte në heshtje gjatë kohës midis tekbirit fillestar të namazit dhe recitimit të Kuranit.
Prandaj Ebu Hurejra e pyeti Profetin (a.s.): “O i Dërguar i Allahut! Pse qëndron i heshtur ndërmjet tekbirit fillestar dhe këndimit të Kuranit? Cfarë thua gjatë kësaj kohe?”
Muhamedi (a.s.) iu përgjigj: “Unë them: O Allah! Vendos një largësi midis meje dhe mëkateve të mia të ngjashme me atë që ke vendosur midis Lindjes dhe Perëndimit. O Allah! Më pastro nga mëkatet, ashtu sikurse rrobat e bardha pastrohen nga papastërtitë! O Allah, laji mëkatet e mia me dëborë, shi dhe breshër!”Transmeton Buhariu 744, Muslimi 1353, Ebu Daudi 781, Nesai 60,894, Ibën Maxheh 805.


2- Uji i Detit

Pastërtia e ujit të detit vërtetohet nga hadithi i mëposhtëm.
Ebu Hurejra transmeton se një burrë e pyeti Profetin (a.s.): “O i Dërguar i Allahut! Ne lundrojmë në det dhe marrim me vete vetëm pak ujë për të pirë. Nëse e përdorim atë për abdes, atëherë nuk do ta shuajmë dot etjen. Pra, a mund të marrim abdes me ujin e detit?” Profeti (a.s.) iu përgjigj: “Uji i tij (i detit) është i pastër dhe ngordhësirat e tij (kafshët e detit që kanë ngordhur) janë të lejueshme”.
Tirmidhiu thotë se ky hadith është hasen sahih dhe thotë se për këtë ka pyetur Buhariun e ai ka thënë se është sahih.Hadith Sahih – i saktë. “Es Sahiha” 480. “Irvaul Galil” 9,2501, “El Mishkat” 479. E ka nxjerrë Ebu Daudi 83, Nesai 333, Tirmidhiu 69, Ibën Maxheh 386,387,388, Ahmedi 2/361, Maliku 1/44-45.

3- Uji i burimit të Zemzemit

Aliu radiaAllahu anhu ka treguar se, njëherë, i Dërguari i Allahut kërkoi që t’i sillnin një kovë me ujë zemzemi. Ai piu ujë nga kova dhe pastaj mori abdes me të.
Hadith Hasen – i mirë. “Tamamul Mineh” 46, “Irvaul Galil” 13. Nuk është prej transmetimeve të Ahmedit personalisht, siç përmendet në tekstin origjinal, por e ka transmetuar i biri i tij, në shtojca 1/76.


4- Uji i ndryshuar

Në këtë kategori hyn ai ujë, gjendja e të cilit ka pësuar ndryshim, si rezultat i qëndrimit për një kohë të gjatë në një vend apo për arsye të vendit ku është vënë si dhe për shkak të përzierjes me ndonjë lëndë që nuk mund të hiqet plotësisht prej tij (ujë me alga, gjethe peme e kështu me radhë).
Dijetarët kanë rënë dakord që uji i ndryshuar bën pjesë tek lloji i ujit absolut.
Shpjegimi është i thjeshtë: Cdo gjë që hyn në kategorinë e kuptimit të përgjithshëm të ujit, pa patur ndonjë cilësi tjetër, konsiderohet e pastër, sepse në Kuran thuhet:
فَلَمْ تَجِدُوا مَاءً فَتَيَمَّمُوا صَعِيدًا طَيِّبًا
“...dhe nëse nuk gjeni ujë, atëherë merrni tejemum me dhé të pastër...” (El-Maide: 6)


B- Uji i përdorur

Kjo kategori ka të bëjë me ujin që kullon nga njeriu pas marrjes së abdesit apo të guslit (larjes së gjithë trupit). Ky lloj uji konsiderohet i pastër sepse gjendja e tij para përdorimit ka qenë e tillë dhe nuk ka asnjë argument për të menduar se ai e ka humbur pastërtinë e vet. Ky përfundim mbështetet në hadithin e Rrubeijja bint Muavidh, e cila përshkruan mënyrën e abdesit të Profetit (a.s.) duke thënë se ai e pastronte kokën me ujin e mbetur në duart e tij pas marrjes së abdesit.Transmeton Ahmedi 25774.

Varianti i Ebu Daudit është: “I Dërguari i Allahut (a.s.) e fërkonte kokën me ujin e mbetur në dorën e tij”.
Hadith Hasen. “Es Sahiha” nën hadithin nr. 36. E ka nxjerrë Ebu Daudi 130, Bejhakiu 1/237.

Ebu Hurejra transmeton gjithashtu se ai u takua njëherë me të Dërguarin e Allahut në rrugët e Medinës, ndërkohë që ishte xhunub(Xhunub quhet personi që nuk është pastruar pas marrëdhënieve intime ose pas ejakulimit të spermës). Ebu Hurejra u largua ngadalë, mori gusël(Larje e plotë e trupit pas marrëdhënieve intime ose pas ejakulimit të spermës.)dhe u kthye përsëri. I dërguari i Allahut e pyeti atë: “Ku ishe o Ebu Hurejra? Ai iu përgjigj: “Isha xhunub dhe nuk doja të rrija me ty në atë gjendje”.
Pastaj Profeti (a.s.) i tha: “I lartësuar qoftë Allahu! Besimtari nuk bëhet i papastër”.Tranmsetuar nga 1- Sahihu i Buhariut. 2- Sahihu i Muslimit. 3- Suneni i Ebu Daudit. 4- Xhamiu i Tirmidhiut. 5- Suneni i Nesaiut. 6- Suneni i Ibën Maxhes.

Ajo çka u përmend më sipër shpjegon faktin se, meqë besimtari nuk është asnjëherë i papastër, atëherë edhe uji që përdor ai për pastrim nuk bëhet i papastër.

Ibn El Mundhiri thotë se është transmetuar nga Aliu, Ibën Umeri, Ebu Umame, A’ta, El Hasani, Mekhuli dhe Nehaiu, të cilët kanë thënë: “Nëse një person ka harruar ta fërkojë kokën e tij gjatë abdesit, është e mjaftueshme për të ta bëjë një gjë të tillë me pak ujë që mund të ketë mbetur në mjekrën e tij”.

Ibn El Mundhiri ka thënë se kjo vërteton faktin që ata e konsideronin “ujin e përdorur”si të pastër. Ky mendim i atribuohet Malikut dhe Shafiut.
Gjithashtu, Ibën Hazmi ia atribuon këtë mendim Sufjan Eth-Thaurit, Ebu Thaurit dhe të gjithë dijetarëve të shkollës dhahirite.

vazhdon me pjesen e Pastrimit.

selamualejkum
Hasani

[hasanmehmeti]

C- Uji i përzier me lëndë të pastra


Në këtë kategori hyn uji i përzier me lëndë të tilla si: sapuni, shafrani, lulet etj., të cilat përfshihen në grupin e objekteve që konsiderohen të pastra nga Sheriati. Ky ujë konsiderohet i pastër për aq kohë sa nuk përzihet me lëndë të tjera që mund t’ia ndryshojnë gjendjen e tij dhe që pas kësaj përzierjeje nuk mund të quhet më ujë. Nëse ndodh kjo, uji konsiderohet ende i pastër, por nuk mund të përdoret për pastrim. Umu A’tija tregon se i Dërguari i Allahut hyri në shtëpinë e saj - pas vdekjes së vajzës së tij Zejnebit - dhe i tha: “Laje atë tre apo pesë herë ose edhe më tepër (nëse e sheh të nevojshme një gjë të tillë), duke përdorur ujë dhe gjethe të thata peme. Për larjen e fundit përdor pak kamfur apo diçka nga ai. Kur të kesh mbaruar, më njofto!”.
Pasi ajo veproi siç i kishte thënë Profeti (a.s.), ai u dha grave veshjen e tij të jashtme dhe u tha atyre që ta mbështillnin Zejnebin me të”.
Transmeton “Grupi”. Buhariu 1253,1254,1258,1260, Muslimi 2165, Ebu Daudi 3142,3146, Tirmidhiu 990, Nesai 1880,1885,1886, Ibën Maxheh 1458,1459.

I vdekuri duhet të lahet me po të njëjtën gjë që përdor i gjalli për t’u pastruar.
Ahmedi, Nesaiu dhe Ibën Huzejme transmetojnë nga Umu Hani se i Dërguari i Allahut dhe Mejmune laheshin nga një (ujë) enë që kishte gjurmë brumi në të.
Hadith Sahih. “El Irva” 1/64, ‘El Mishkat” 485. E ka nxjerrë Nesai 240, Ibën Maxheh 378, Ibën Hibani 227 –Mevarid, Bejhakiu 1/7, Ahmedi 6/342, Ibën Huzejme në “El Muhala” 2/200.

Nga të dyja hadithet e mësipërme kuptojmë se uji ishte i përzier me një lëndë tjetër, por meqënëse ajo lëndë nuk ishte realisht e mjaftueshme për ta ndryshuar natyrën e ujit, ky i fundit është i vlefshëm për përdorim.

D- Uji i përzier me lëndë të papastra
Kjo kategori përfshin dy gjendje të cilat janë:

· Kur lënda e papastër ndryshon shijen, ngjyrën dhe aromën e ujit. Në këtë rast, ky ujë nuk mund të përdoret më për pastrim. Sipas Ibën El Mundhir dhe Ibën El Mulakin, ekziston një unanimitet i dijetarëve për këtë çështje.
· Kur uji konsiderohet ende ujë absolut, gjë që do të thotë se lënda e papastër, e përzier me të, nuk ka arritur t’ia ndryshojë shijen, ngjyrën apo aromën e tij. Ky ujë konsiderohet i pastër dhe po ashtu mund të përdoret për pastrim.Këtë e vërteton hadithi i mëposhtëm:
Ebu Hurejra transmeton se një beduin (Beduin quhet nomadi, që nuk ka një vendbanim të qëndrueshëm; endacak, shtegtar.)urinoi në xhami. Njerëzit e ndodhur aty u çuan për ta ndaluar atë. Profeti (a.s.) u tha: “Lëreni dhe hidhni një kovë ujë mbi urinën e tij. Ju jeni dërguar për të lehtësuar dhe nuk jeni dërguar për të vështirësuar”.Transmeton “Grupi”, përveç Muslimit. Buhariu 220, Ebu Daudi 380, Tirmidhiu 147, Nesai 56,330, Ibën Maxheh 529, Ahmedi 6957, Bejhakiu 2/428.

Ebu Said El Hudri e pyeti Profetin (a.s.): “A mund të marrim abdes me ujin e pusit të Budaah(Pus uji në Medine. Ebu Daudi, në lidhje me këtë pus, na rrëfen se kur kishte e matur vetë thellësinë e këtij pusi, i kishte0 dalë rreth 6 Dhira’ë (njësi matëse e gjatësisë ekuivalente përafërsisht me 102 inch.) (një pus në Medine)?” Profeti (a.s.) i tha: “Uji është i pastër dhe asgjë nuk e ndot atë”.Hadith Sahih. “El Irva” 14, “El Mishkat” 288. E ka nxjerrë Ahmedi 3/31,86, Ebu Daudi 66, Tirmidhiu 66, Nesai 326, Ibën Xharudi në “El Munteka” 47, Darakutni f.11, Bejhakiu 1/4-5.

Në lidhje me këtë hadith, Ahmedi ka thënë: “Ky hadith është sahih dhe Jahja ibën Main dhe Ebu Muhammed e kanë cilësuar si të tillë gjithashtu”. Të njëjtin mendim kanë edhe Ibën Abasi, Ebu Hurejra, El Hasan El Basri, Ibën El Musejib, Ikrime, Ibën Ebu Lejla, Eth-Thauri, Daud Dhahiri, En-Nehai, Maliku dhe të tjerët.
Për këtë El Gazaliu thotë: “Do të doja që mendimi i Shafiut në lidhje me ujërat të ishte si ai i Malikut”.
Ekziston gjithashtu edhe një hadith nga Abdullah ibën Umer, në të cilin transmetohet se i Dërguari i Allahut ka thënë: “Kur uji të jetë në sasi sa dy kova, ai nuk mban papastërti”.Hadith Sahih – i saktë. “Tamamul Mineh” 46, “El Irva” 23, Sahihul Xhami 758, “El Mishkat” 477. E ka nxjerrë Ebu Daudi 63, Tirmidhiu 67, Nesai 52, Ahmedi 1/314, Darakutni 1/187, El Hakim 1/133, Bejhakiu 1/260. Ky hadith transmetohet nga “të pestët”(Me “të pestët” nënkuptohen katër sunetet dhe Ahmed ibën Hanbeli).


Ibn Abdul Berr ka thënë në “Et-Temhid”: “Përsa i përket mendimit të Shafiut, i cili bazohet në këtë hadith, ai është i dobët në shqyrtim dhe nuk është i konfirmuar nga të dhënat historike”.

vazhdon inshaAllah.

[hasanmehmeti]

Uji i mbetur

“Uji i mbetur” është uji që mbetet në një enë pasi është pirë një pjesë e tij. Ky lloj uji ndahet në pesë grupe të ndryshme. Ata janë:

1- Uji i mbetur në enë, pasi kanë pirë njerëzit në të
Sipas Sheriatit, ky ujë konsiderohet i pastër, pavarësisht nëse në të ka pirë një musliman, një jobesimtar, një njeri xhunub apo një grua me menstruacione. Edhe pse Allahu thotë në Kuran:
إِنَّمَا الْمُشْرِكُونَ نَجَسٌ
“Me të vërtetë, idhujtarët janë të papastër” (Et-Teube: 28), ky ajet nuk i referohet gjendjes së tyre fizike, por asaj shpirtërore për shkak të besimeve të kota që ata praktikojnë. Ata mund të kenë kontakt me papastërtitë, por kjo nuk do të thotë se trupat e tyre janë të papastër. Në fakt, këta njerëz kishin lidhje të ndryshme me muslimanët. Emisarët dhe delegacionet e tyre e vizitonin të Dërguarin e Allahut si dhe hynin në xhaminë e tij. Profeti (a.s.) nuk urdhëronte asnjëherë që të pastroheshin objektet e prekura prej tyre. Përsa i përket grave me menstruacine, Aishja (r.a.) tregon: “Unë pija ujë nga një enë, ndërkohë që isha me menstruacione. Pastaj ia kaloja atë të Dërguarit të Allahut dhe ai pinte nga i njëti vend ku unë kisha vendosur buzët”.Transmeton Muslimi 690, Ebu Daudi 259, Nesai 70,278,281,340, Ibën maxheh 643, Ahmedi 6/210.

2- Uji i mbetur në një enë pasi në të ka pirë një kafshë “e lejuar” (mishi i së cilës është hallall)
Ky ujë konsiderohet i pastër ngase jargët (pështyma) burojnë nga mishi i pastër, prandaj dhe uji ka marrë të njëjtën dispozitë.
Ebu Bekër ibën El Mundhir ka thënë: “Dijetarët kanë rënë dakord që ky lloj uji është i lejueshëm për t’u pirë si dhe për t’u përdorur për abdes”.

3- Uji i mbetur në një enë, pasi ka pirë në të një gomar, mushkë, egërsirë apo shpend grabitqar
Edhe ky ujë konsiderohet i pastër, bazuar në hadithin e Xhabirit, në të cilin i Dërguari i Allahut është pyetur në lidhje me marrjen e abdesit me ujin e mbetur në enën ku kanë pirë gomerët. Profeti (a.s.) është përgjigjur: “Po, lejohet, po ashtu edhe uji i lënë nga kafshët e gjahut”.
Hadith Daif – i dobët. “Tamamul Mineh” 47, “El Mishkat” 484. E ka nxjerrë Shafiu në “Musnedin” e tij f.8, Darakutni 1/62, Bejhakiu 1/249.

Transmetohet gjithashtu nga Ibën Umeri se i Dërguari i Allahut doli njëherë natën, ndërkohë që ishte në udhëtim dhe kaloi afër një burri që ishte ulur pranë një pellgu me ujë. Umeri i tha atij: “A ka pirë ndonjë egërsirë në pellgun tënd sonte?”
I Dërguari i Allahut i tha burrit: “O pronar i pellgut! Mos i trego atij (Omerit)se nuk është e nevojshme. Për të (egërsirën) është çfarë ka marrë në stomakun e saj, kurse për ne çfarë ajo ka lënë; pra uji për të pirë dhe për t’u pastruar”.
Hadith Daif. “Tamamul Mineh” f.48. E ka nxjerrë Darakutni 1/26

Jahja ibën Seid tregon se njëherë Umeri ishte në një grup me disa të tjerë ku bënte pjesë edhe Amr ibën El As. Kur ata iu afruan një pellgu, Amri tha: “O pronar i pellgut! A vijnë e pinë ujë egërsirat në pellgun tënd?” Umeri i tha: “Mos na trego, meqenëse njerëzit pijnë pas kafshëve dhe kafshët pas njerëzve”.
Hadith Daif. “Tamamul Mineh” f.48-49. E ka nxjerrë Maliku në “Muata” 1/46, Bejhakiu 1/250, Darakutni 1/22; nga Jahja ibën Abdurrahman ibën Hatib; nga Umeri... dhe jo nga Jahja ibën Seid.

4- Uji i mbetur në një enë në të cilën ka pirë macja
Edhe ky lloj uji konsiderohet i pastër. Kjo rezulton nga hadithi që transmeton Kebshe bint Keab, gruaja e Ebu Katades, ku thotë se i shoqi hyri në dhomë dhe ajo i nxori ujë për të pirë. Në ato momente erdhi një mace për të pirë ujë dhe Katade e anoi pak enën, në mënyrë që macja të pinte prej saj. Kebshe tregon: “Ai e vuri re se po e shikoja dhe më pyeti: “A po habitesh?” Unë ju përgjigja: “Po”. Pastaj ai tha: “I Dërguari i Allahut (a.s.) ka thënë: “Ajo (macja) nuk është e papastër. Ajo rri me ju”.
Hadith Sahih. “Irvaul Galil” 173, “El Mishkat” 482. E ka nxjerrë Maliku 1/22, Ebu Daudi 75, Nesai 68,340, Tirmidhiu 92, Darimi 1/187-188, Ibën maxheh 1/131, El Hakim 1/159-160, Bejhakiu 1/245, Ahmedi 5/303,309.Ky hadith transmetohet nga grupi i “të pestëve”. Tirmidhiu e ka cilësuar atë si hasen sahih, ndërsa Buhariu dhe të tjerët e kanë cilësuar këtë hadith si sahih.
5- Uji i mbetur në një enë në të cilën ka pirë derri apo qeni

Ky ujë konsiderohet i papastër dhe duhet të shmanget përdorimi i tij. Buhariu dhe Muslimi kanë transmetuar nga Ebu Hurejra se i Dërguari i Allahut ka thënë: “Nëse një qen pi në ndonjë nga enët tuaja, atëherë lajeni (enën) shtatë herë”.Buhariu 172, Muslimi 648, Nesai 63, Ibën Maxheh 364, Ahmedi 2/460, Bejhakiu 1/240.
Ahmedi dhe Muslimi transmetojnë edhe një shtesë tjetër:
“Nëse qeni ka lëpirë ndonjë nga enët tuaja, lajeni atë shtatë herë dhe larjen e parë bëjeni me dhé”. Muslimi 649, Ahmedi 2/427, Ebu Daudi 71, Bejhakiu 1/240

Për sa i përket ujit të lënë nga derri, ai konsiderohet i pistë dhe i papastër për shkak të papastërsisë dhe ndyrësisë së tij.


ps/vleresimi i haditheve ne vertetesi eshte ber nga Imam Albani rahimehullah.

[hasanmehmeti]

2. PAPASTERTITE (NEXHASET)


Fjala “nexhese” ka të bëjë me lëndët e papastra, të cilave muslimani duhet t’u largohet dhe t’i lajë nëse ato ndotin rrobat, trupin e tij etj. Allahu i Madhëruar thotë në Kuran:
وَثِيَابَكَ فَطَهِّرْ
“Dhe rrobat e tua pastroji!”. (El-Muddethir, 4)
Në një varg tjetër kuranor, Allahu thotë:
إِنَّ اللَّهَ يُحِبُّ التَّوَّابِينَ وَيُحِبُّ الْمُتَطَهِّرِينَ
“Vërtet Allahu i do shumë ata të cilët i kthehen Atij me pendim dhe ata të cilët e pastrojnë vetveten”. (El-Bekare: 222)
Gjithashtu, i Dërguari i Allahut ka thënë: “Pastërtia është gjysma e besimit”.Muslimi 533, Tirmidhiu 3517, Darimi 1/132, Ahmedi 4/250, 5/342.



Llojet e papastërtive


Papastërtitë mund të jenë ose konkrete si urina dhe ujët e trashë, ose jokonkrete por që konsiderohet si papastërti, si gjendja e personit pas ejakulimit.

A. Kafshët e ngordhura

Ky lloj i papastërtive lidhet me rastin kur kafshët ngordhin nga “shkaqe natyrore”, d.m.th. jo me mënyrën e duhur të therjes islame. Ky grup përfshin edhe çdo gjë që hiqet nga një kafshë e gjallë. Ebu Vakid El-Lejthi ka treguar se Profeti (a.s.) ka thënë: “Ajo çka është hequr nga një kafshë e gjallë, konsiderohet e ngordhur”.Hadith Saih. “Gajetul Meram” 41. E ka nxjerrë Ebu Daudi 2858, Tirmidhiu 1480, Ibën Maxheh 3216, Ahmedi 5/218, Bejhakiu 1/23 (Pra, quhet kafshë e patherur në mënyrën e duhur). Ky hadith transmetohet nga Ebu Daudi. Tirmidhiu e klasifikon atë si hasen dhe thonë se dijetarët veprojnë në bazë të tij.
Nga ky rregull përjashtohen:


1- Kafshët e ngordhura të detit

Ibn Umeri tregon se i Dërguari i Allahut ka thënë: “Dy lloje gjaku dhe dy lloje kafshësh të ngordhura janë të lejueshme për ne. Dy llojet e kafshëve të ngordhura janë peshqit dhe karkalecat. Ndërsa, dy llojet e gjakut janë: gjaku i mëlçisë dhe ai i shpretkës”.Hadith Sahih. “Es Sahiha” 1118, “El Mishkat” 4142. E ka nxjerrë Ahmedi 2/97, Ibën Maxheh 3314, Bejhakiu 1/254, Darakutni 4/270, Begaviu në “Sherhus Suneh” 3/185.Ky hadith transmetohet nga Ahmedi, Shafiu, Bejhakiu dhe Darakutni.
Më parë mësuam thënien e Pejgamberit (a.s.) në lidhje me detin kur thotë: “Uji i tij është i pastër dhe ngordhësirat e tij janë të lejueshme”.Hadith Sahih. Nxjerrja e tij është përmendur më sipër.

2- Kafshët e ngordhura që nuk kanë rrjedhje gjaku si: bletët, milingonat etj.

Ato konsiderohen të pastra. Nëse bien në ndonjë lëndë dhe ngordhin, ajo lëndë nuk ndotet.
Ibn El Mundhir ka thënë: “Nuk di të ketë ndonjë kundërshtim përsa i përket pastërtisë së një uji të tillë, me përjashtim të asaj çfarë është transmetuar nga Shafiu. Dihet fare mirë që ai e shihte këtë ujë si të papastër. Sidoqoftë, ai nuk shqetësohet në rast se diçka e tillë bie në ujë dhe nuk e ndryshon atë”.

3- Kockat, brirët, putrat, leshi, pendët dhe lëkura e kafshëve të ngordhura

Të gjitha këtokonsiderohen të pastra, ngase në të gjitha këto merret parasysh pastërtia në parim dhe nuk ka argument për të gjykuar mbi papastërtinë. Përsa i përketkockave të elefantit e të tjera të ngjashme me to, Zuhriu ka thënë: “Kam takuar disa nga dijetarët e hershëm selefë që i përdornin objekte të tilla si krehëra, enë për vaj dhe nuk e shihnin këtë gjë si të gabuar”.E transmeton Buhariu.
Ibn Abasi ka thënë: “Shërbëtores së Mejmunes iu dha një dele si lëmoshë dhe ajo ngordhi. I Dërguari i Allahut (a.s.) kaloi pranë saj dhe tha: “Pse nuk ia heq lëkurën, ta përpunosh atë dhe ta përdorësh?” I thanë: “Ajo është e ngordhur!”. Profeti (a.s.) i tha: “Vetëm ngrënia e saj është e ndaluar”. Transmeton “Grupi”, porBuhariu dhe Nesaiu nuk e përmendin përpunimin e lëkurës. Buhariu 1492,2221,5531, Muslimi 804, Ebu Daudi 4120,4121, Nesai 4235,4236,4237, Ibën Maxheh 3610, Ahmedi, Bejhakiu 1/15.

Transmetohet se Ibën Abasi ka përmendur ajetin kuranor:
قُلْ لاَ أَجِدُ فِي مَا أُوحِيَ إِلَيَّ مُحَرَّمًا عَلَى طَاعِمٍ يَطْعَمُهُ إِلاَّ أَنْ يَكُونَ مَيْتَةً أَوْ دَمًا مَسْفُوحًا أَوْ لَحْمَ خِنزِيرٍ
“Thuaj (O Muhamed): “Unë nuk gjej në atë që më është shpallur mua ndonjë gjë të ndaluar për ngrënie për atë njeri që dëshiron të hajë prej tyre, përveç kafshëve të ngordhura, gjakut të derdhur (në therjen e tyre) ose mishit të derrit (në cilindo gatim të tij)...” (El En’am: 145).
Pastaj ai ka thënë:“Ajo çfarë ndalohet, është mishi i saj. Kurse lëkura, enët e bëra prej saj, dhëmbët, kockat dhe leshi janë të lejuara”.Darakutni 1/46,47, Bejhakiu 1/23.

Po ashtu, edhe qumështi e mullëza konsiderohen të pastra. Kjo bazohet në faktin se kur sahabët hynë në Irak, ata hëngrën djathin e adhuruesve të zjarrit, i cili ishte bërë me mullëz, edhe pse kafshët e tyre të therura konsideroheshin sikurse “të ngodhurat”.
Konfirmohet nga Selman El Farisi se kur u pyet në lidhje me djathin, gjalpin e kulluar si dhe lëkurën e kafshës, ka thënë: “E lejuar është ajo çka Allahu e ka bërë të tillë në Librin e Tij dhe e ndaluar është ajo çka Allahu e ka bërë të ndaluar në Librin e Tij. Atë që nuk e ka përmendur, Ai e ka bërë mëshirë për ju”.
Mësohet se ai u pyet edhe për djathin e adhuruesve të zjarrit, sepse në atë kohë Selmani ishte mëkëmbës i Umerit në Medain në Irak.

[hasanmehmeti]

B. Gjaku

Në këtë grup hyn gjaku që del nga trupi i kafshës së therur me përjashtim të sasive të vogla të tij që nuk vihen re.
Ibën Xhurejxh ka thënë në lidhje me ajetin kuranor “...apo gjakut të derdhur (në therjen e tyre)...” (El En’am: 145), se ai është gjaku që derdhet jashtë.
Gjaku që nuk derdhet jashtë, por që mbet në vena, është i lejuar. Kjo tregohet nga Ibën El Mundhir dhe po ashtu edhe nga Ebu Mixhlez në diskutimin e tij për gjakun që mbetet tek delja e therur apo tek tenxherja (gjatë gatimit)?”
Ai u përgjigj: “Nuk ka problem. I ndaluar është vetëm gjaku që rrjedh jashtë, gjatë therjes ”. Transmeton Abd ibën Humejd dhe Ebu Shejh.

Gjithashtu, transmetohet nga Aishja (r.a.) se ajo ka thënë:
“Ne e hanim mishin kur gjaku kishte zënë shtresë në tenxheren e gatimit”.

El Hasani ka thënë: “Muslimanët faleshin gjithmonë, madje edhe kur ishin me plagë”. Buhariu e ka përmendur Mualak (në shënimet e tij pa sened), ndërsa Ibën Ebi Shejbe e ka transmetuar me zinxhir të lidhur e të saktë, siç thuhet në “El Fet’h” 1/281. Shih “Tamamul Mineh” 50.

Tregohet se Umeri falej, ndërkohë që nga plaga e tij pikonte dhe rridhte gjak.
Transmetim Sahih. “l Irva” 209. E ka nxjerrë Maliku 1/39, Ibën Sead në “Et Tabekat” 3/350, Ibën Ebi Shejbe në “El Iman” 1/190, Darakutni f.81, Bejhakiu 1/357.

Duke e sqaruar këtë çështje, Ibën Haxher thotë në “Fet’hu El-Bari” (Koment mbi Sahih El-Buhari): “Ebu Hurejra nuk shihte ndonjë gjë të keqe në rrjedhjen e një apo dy pikave të gjakut gjatë kryerjes së namazit.”
Transmetim i dobët – Daif. “Tamamul Mineh” 50-51. E ka nxjerrë Ibn Ebi Shejbe në “El Musanef” 1/137-138.
Ebu Mixhlez është pyetur në lidhje me qelbin që bie në trup apo në rroba dhe ka thënë: “Nuk ka asnjë problem për të. Allahu ka përmendur vetëm gjakun dhe jo qelbin”.
Duke komentuar këtë çështje, Ibën Tejmije thotë: “Eshtë e detyrueshme të pastrohen rrobat nga qelbi apo nga gjëra të ngjashme me të”.
Ai thotë gjithashtu: “Nuk ka asnjë argument për sa i përket papastërtisë së tij”.

Preferohet që muslimani t’i shmanget kontaktit me këto lëndë sa më shumë që të jetë e mundur.

C. Mishi i derrit
Sipas ajetit të mësipërm kuranor, (El En’am: 145), tre gjërat e përmendura në të janë të papastra. Përemri “ata”, u referohet të trijave.
Sipas mendimit të shumicës së dijetarëve, lejohet përdorimi i qimeve të derrit për thurje.

vazhdon inshaAllah