Sprova e Gazes dhe roli i Dijetarëve

[hasanmehmeti]

SPROVA E GAZËS DHE ROLI I DIJETARËVE


Prof. Dr. NASIR EL OMER

Lavd-falënderimi i takon Allahut, Zotit të botëve, ndërsa paqja dhe bekimet qofshin mbi të dërguarin, mëshira e botëve... pra:
Nuk ka asnjë dyshim se dijetarët kanë rol të madh në rrugëtimin e Umetit Islam, në të kaluarën, në të tashmen dhe në të ardhmen. Kjo vjen ngaqë ata janë trashëgimtarë të pejgamberit tonë, Muhamedit salAllahu alejhi ue selem, prej të cilit trashëguan dijen, që ai e kishte marrë nga Zoti i botëve. Muhamedi, salAllahu alejhi ue selem, ka thënë: “Dijetarët janë trashëgimtarë të pejgamberëve, këta nuk lanë trashëgimi ndonjë dinar apo dërhem, por lanë dijen, të cilën po e mori dikush ai ka marrë një hise të madhe”.[1] (http://us.mg3.mail.yahoo..com/dc/blank.html?bn=1155.45&.intl=us#_ftn1) Mbi supet e tyre bie barra më e madhe për shpërndarjen e kësaj trashëgimie të Pejgamberit. Dijetarët janë ata, të cilëve u dedikohet ky hadith: “Kumtoni nga unë qoftë edhe një ajet”..[2] (http://us..mg3.mail.yahoo.com/dc/blank.html?bn=1155.45&.intl=us#_ftn2)
Muslimanët, që në brezat e parë u referoheshin dijetarëve dhe në këtë mënyrë respektonin ajetin: “Pyetni ata që dinë nëse ju nuk dini”. (Nahël 43). Shumë fitne dhe sprova që ndodhën tek muslimanët, ndodhën për shkak të ftohjes me dijetarët dhe qortimit të metodës së tyre. Kush i analizon shumë prej ngjarjeve të historisë, si p.sh., fitneja e vrasjes së kalifit Osman, përhapja e havarixhëve, përhapja e kaderive etj., do ta kuptojë vërtetësinë e kësaj që neve po themi.
Në çastet e krizave dhe sprovave nevoja për dijetarët shtohet dhe më tepër, për arsye se nëpërmjet tyre dallohet e vërteta nga e kota dhe me ndihmën e tyre i kthehen Kuranit dhe Sunetit. Te këto të dyja gjendet shpëtimi nga çdo fitne dhe devijim, dhe me ato largohet çdo mospajtim.. Allahu i Madhërishëm thotë: “O ju që besuat, binduni Allahut, binduni Pejgamberit dhe atyre që drejtojnë punët tuaja. Nëse nuk pajtoheni në ndonjë gjë, drejtojuni Allahut dhe Pejgamberit, nëse besoni Allahun dhe Ditën e Kiametit. Kjo për ju është më e mira dhe shpjegimi më i bukur”. (Nisa 59). Këtu Allahu urdhëron që t’i bindemi Allahut dhe Pejgamberit në çdo mënyrë, pastaj urdhëron që t’i bindemi atyre që drejtojnë punët tona – udhëheqësve dhe dijetarëve – varësisht se sa ata janë të bindur ndaj Allahut dhe Pejgamberit, salAllahu alejhi ue selem. Përndryshe në kundërshtim të Allahut apo në kundërshtim të Pejgamberit salAllahu alejhi ue selem, ata nuk respektohen. Por nëse ka mospajtim për ndonjë prej çështjeve, atëherë na udhëzon që t’i drejtohemi Kuranit dhe Sunetit, ndërsa dispozitat e tyre i njohin vetëm dijetarët, kjo d.m.th. se e përsëriti urdhrin që t’i bindemi dijetarëve në raste mospajtimi. Por njerëzit: a e bëjnë hapin e tyre realisht pasi marrin mendimin e dijetarëve? Përderisa nuk është ashtu, atëherë dijetarëve nuk u mbetet tjetër gjë përveç thirrjes, shpjegimit dhe stabilizimit të njerëzve.
Në kohën e Pejgamberit, salAllahu alejhi ue selem, kur njerëzit trishtoheshin ai i siguronte, kur ata shqetësoheshin ai i qetësonte dhe ua shpjegonte çështjet si janë në të vërtetë. Hadithet në këtë kontekst janë të shumta.. Dijetarët e umetit akoma vazhdojnë të kenë të njëjtin rol edhe sot, duke u shpjeguar njerëzve çdo çështje se çfarë është ajo në të vërtetë dhe çfarë fshihet pas saj, i përkujtojnë njerëzit se çështjet e tokës janë të lidhura ngushtë me çështjet e qiellit, mirëpo këto ditë kemi dëgjuar shumë zëra që ngrihen aty-këtu: Çfarë bënë dijetarët për këtë sprovë (në Gaza)? Ku është roli i hoxhallarëve? Dijetarët u treguan të dobët! Dhe shumë shprehje të ngjashme.
Një pjesë e këtyre fjalëve del nga goja e disave, që synojnë cungimin e rolit të dijetarëve, rrëzimit të pozitës së tyre, madje edhe luftimit të tyre. Në ndodhitë e fundit ata gjetën rastin për të folur keq, mirëpo unë këtu nuk po u drejtohem atyre, por të tjerëve që thonë fjalë të ngjashme, ndërkohë që janë dashamirë dhe njerëz të mirë, për të cilët mendojmë se janë të sinqertë dhe kanë nijet të mirë, kur i thonë ato fjalë. Për këta neve besojmë se fjalët që ata kanë shprehur, i kanë shprehur vetëm për shkak se zemrat e tyre janë të goditura fort nga ndodhitë e vendit të krenarisë, Gazës. Atje ndodhën vrasje dhe masakra, që nuk burojnë përveçse nga kafshë të egra dhe shpirtra shejtanësh. Me këta vëllezër të nderuar, dua të ndalem pak çaste, sepse edhe nëse gjej shkaqet pse kanë folur ashtu, kjo nuk më lejon t’i arsyetoj akuzat që kanë shprehur ndaj dijetarëve dhe përçmimin e aktiviteteve të tyre.
Para së gjithash na duhet patjetër ta bëjmë të qartë një gjë, të cilën duhet ta kuptojë mirë gjithkush. Ajo është se çdo individ i këtij umeti ka rolin e tij, që duhet të luajë në këtë sprovë dhe në sprova tjera. Ky rol është i lidhur ngushtë me mundësinë dhe forcën që ka individi. Allahu ka thënë: “Allahu nuk e ngarkon asnjë shpirt përveç aq sa ka mundësi”.. (Bekare 286). Ndaj qortimi, vërejtja dhe mëkati i takon vetëm aq sa e ka anashkaluar mundësinë dhe forcën e tij. Pra, nëse ai ka mundësi të japë përkrahje materiale në çfarëdo lloj forme, por nuk e jep, atëherë ka anashkaluar dhe ndoshta ka bërë gjynah.. Gjithashtu nëse një njeri ka mundësi të japë përkrahje morale në çfarëdo lloj forme, por nuk e jep, edhe ky ka anashkaluar dhe ndoshta ka bërë gjynah. Ndërsa ai që nuk ka mundësi të japë asnjë lloj përkrahje, ai sigurisht ka mundësi t’i ngrejë duart, të drejtojë zemrën nga Mbreti i Gjithësisë dhe të thotë: O Allahu im, jemi shtypur. Na ndihmo! Pejgamberi, salAllahu alejhi ue selem, ka thënë: “A mendoni se e arrini fitoren dhe riskun ndryshe, pa lutjet e të dobëtëve tuaj”.[3] (http://us.mg3.mail.yahoo.com/dc/blank.html?bn=1155.45&.intl=us#_ftn3)
Nëse kjo u mësua, atëherë medoemos duhet ta kuptojë secili prej jush, që nisja e ushtrive, luftimi i armiqve me armë, hapja e pikave kufitare, bojkotimi diplomatik dhe të ngjashme, të gjitha këto mjete sot nuk janë në duart të dijetarëve; ata nuk zotërojnë më shumë se një fjalë këshilluese, udhëzuese, dashamirëse dhe qortuese. Ato fjalë ua thonë udhëheqësve dhe popullatës. Tani unë pyes: Dijetarët, a e kanë anashkaluar këtë gjë?
Në shumë vende të muslimanëve dijetarët u prononcuan me deklarata dhe fetva, organizuan tubime dhe simpoziume, biseduan me udhëheqësit, shkruan tema, mbajtën ligjërata dhe hutbe. Me fjalët e tyre ata i drodhën foltoret, por nuk kishte ndikim te shumë njerëz! Dolën edhe nëpër kanalet satelitore për t’u shpjeguar njerëzve realitetin e këtij konflikti, se ai është konflikt për shkak të besimit në rend të parë dhe jo konflikt për tokë apo përfitime politike, sikurse pretendohet gjetkë dhe sikurse janë shitur këto ide për shumë vite me radhë. Ata kërkuan gjithashtu prej të gjithëve të japin tërë mundin që kanë, sipas sqarimeve që ne i dhamë më lart, u shpjeguam gjykimin për atë që anashkalon, pra, përveç kësaj çfarë po kërkohet më shumë nga dijetarët, çfarë mundësie kanë ata më shumë se kjo?

vazhdon me poshte..

[hasanmehmeti]

Disa njerëz të mirë thonë: Po, folën dijetarët dhe dolën deklaratat, por shprehjet ishin të buta!
Këtu duhet ta bëjmë të qartë: Dijetarët, kur hartojnë deklarata kanë parasysh dobitë dhe dëmet. Për shumë deklarata njerëzit nuk e dinë si kanë dalë, sa herë janë lexuar, përmirësuar dhe rishkruar, sepse hartuesit e deklaratës marrin parasysh ca gjëra që nuk i kuptojnë disa lexues që pastaj të thonë: “të buta”. Në anën tjetër, ka deklarata të tjera me një gjuhë te mprehtë dhe entuziaste, duke i marrë parasysh ca gjëra të tjera, ndërsa ne shohim se disa dijetarë kanë nënshkruar te këto dhe ato, por kjo është një divergjencë e lejuar dhe jo divergjencë për kundërshtim. Nuk duhet të jenë patjetër të njëjta, madje ndonjëherë urtësia kërkon që deklaratat të mos jenë në një metodë dhe në një shkallë të lartë mprehtësie dhe entuziazmi, si dhe t’u dedikohen një pale e tjetrës jo. Nuk kërkohet thjeshtë vetëm të nxjerrësh shprehje të forta dhe entuziaste për t’i kënaqur njerëzit e në anën tjetër të mos shikosh fundin, dobitë dhe dëmet.

Le të ketë frikë Allahun ai që i jep liri gjuhës së vet për t’i sharë ulematë, ndërsa nxënësit e dijes le të kenë mendim të mirë për hoxhallarët e tyre dhe vëllezërit e tyre, le të tregohen të butë me ta. Le të marrin parasysh presionet, akuzat dhe shpifjet e shekullarëve dhe liberalëve kundër ulemave, kështu që të mos bëhen ndihmëtarë të tyre kundër këtyre.

Askush të mos mendojë se në këtë mënyrë ne po shfaqim idenë se ulematë nuk kanë asnjë gabim apo anashkalim, jo pasha Allahun, ata nuk janë të pagabueshëm, mirëpo përderisa asnjëri prej tyre nuk ka shprehur të pavërtetën dhe secili u mundua të thotë të vërtetën, atëherë duhet ta arsyetojmë, të tregohemi më të butë me dijetarin dhe të shpresojmë se do të bëjë edhe më tepër. Sepse i gjithë aktiviteti i tyre kthehet në ixhtihadin dhe matjen e tyre për dobitë dhe dëmet, e në këtë mënyrë atij i qartësohet diçka, që tjetrit jo.

Nëse patjetër do të bëjë diçka, atëherë para se të flasë për një hoxhë, le të kontaktojë me të për t’i kërkuar shpjegime, ndoshta do të dëgjojë diçka për shkak të së cilës do ta arsyetojë, madje ndoshta do të ndërrojë mendimin që kishte dhe do të bindet se e vërteta paska qenë ashtu si ka vepruar ai hoxhë.



Allahu e di më së miri.

Përktheu: Omer Berisha

[1] (http://us.mg3.mail.yahoo.com/dc/blank.html?bn=1155.45&.intl=us#_ftnref1)Tirmidhiu 5/48 (2682). Albani i ka dhënë gradën sahih.

[2] (http://us.mg3.mail.yahoo.com/dc/blank.html?bn=1155.45&.intl=us#_ftnref2) Sahihul Buhari 3/1275 (3274).

[3] (http://us.mg3.mail.yahoo.com/dc/blank.html?bn=1155.45&.intl=us#_ftnref3) Sahihul Buhari 3/1061 (2739)