Islami Fe Universale Dhe Bashkëkohore

[Lapsi]

ISLAMI FE UNIVERSALE DHE BASHKËKOHORE

Shkruar nga
Agim Jakupi

Njeriu paraqet vetëm një pikë të vogël në Gjithësinë e pafund. Ai planifikon dhe mundohet t’i çmojë rezultatet e planit, me çka ekzistenca dhe jetesa e tij në këtë botë mund të krahasohet me një politikë planifikuese. Në botë, gjithsesi, ekziston një forcë e madhe që është në lëvizje permanente, e që mban gjithçka në rregull…
Njeriu nga pikëpamja materiale ka periudhat e vet të rritjes, të pushimit dhe rënies, po ashtu edhe në pikëpamje shpirtërore ka mundësi të ngjitet në shkallën më të lartë apo të shthuret në shkallën më të ulet. Njeriu vetëm nëpërmjet besimi dhe virtytit moral mund të plotësohet shpirtërisht dhe të ngrihet në shkallë të lartë.
Pyetjen që mund ta parashtrojmë për momentin është se si njeriu mund ta kuptojë veten e tij, ta pasurojë veten e tij dhe ta qartësoj vizionin e tij të mjegulluar…, cili është ai sistem që do t’u përgjigjet të gjitha pyetjeve që kanë të bëjë me jetën, besimin, moralin…? Që t’i jepet përgjigje kësaj pyetje duhet ta kujtojmë konceptin islam për jetën. Shpresoj se kjo analizë do të tregojë se si ka qenë jeta e një njeriu para Islamit dhe se çfarë ka ndryshuar Islami në jetën e njeriut, duke u ngjitur deri te marrëdhëniet bashkëkohore të njeriut, i cili përballet me vështirësi të mëdha dhe kërkon rrugëdalje…

Njerëzimi dhe gjendja e tij para Islamit
Mënyra e jetesës së njerëzve në shoqëritë e ndryshme ilustrohet me një numër përpjekjesh për të ardhur deri te e vërteta. Kemi periudha historike ku njerëzit bënin jetë të çoroditur të mbushur me tragjedi dhe padrejtësi, jetë të mbushur me lot. Jetonin në errësirë, çrregullim dhe rrënim. Njeriu gjithnjë kërkoi ndihmë për të ardhur deri te e vërteta, kërkoi të gjejë ngushëllimin e një fuqie dhe të një pushteti për të pasur jetën më të qetë. Kështu, duke i bërë hapat në udhën e kërkimit arriti ta shuajë ndjenjën e shpirtit...
Ideja e fesë, ideja e ekzistimit të Zotit u bë një nevojë për njerëzimin. Edhe pse kjo ide ishte e pamohueshme për mendjen dhe nevojën e qetësimit të njeriut, përsëri shfaqeshin besime të devijuara që shkaktonin dyshime në pikëpamjet e të besuarit. Njeriu arriti kulminacionin e nënçmimit dhe përbuzjes atëherë kur disa gjallesa dhe dru i konsideronte të shenjtë për të cilat kishte të lidhura mite. Ata i lartësonin dhe i bënin më meritorë se sa vetë njeriun... Atyre iu çonin sakrifica prej gjakut dhe mishit të njeriut...
Kishte edhe nga ata popuj që mendonin se nëpër venat e tyre rrjedh gjak hyjnor, siç ishin persianët. Ata kishin shkuar deri atje saqë mbretërit i konsideronin zota, kanë besuar se në natyrën e tyre ka diçka të shenjtë dhe për atë iu kanë përulur dhe u kanë thurur himne. Mandej, ata nuk përgjigjeshin para ligjit, nuk kritikoheshin, konsideroheshin si të mbinatyrshëm dhe që kanë dinasti të shenjtë, kurse paraqitja para tyre ishte e ngurtë sikur të ishin sende... Në shtetin persian njerëzit adhuronin diellin, yjet dhe zjarrin. Shoqëria ishte e ndarë në klasa, ku dallimi ndërmjet sunduesve dhe të sunduarve ishte i madh. Jetonin në kënaqësi e në dëfrim, u zhytën në epshe dhe amoralitet, kurse kulminacionin e arritën kur martoheshin me gra të palejuara...
Lidhur me gjendjen në Indi, dijetari Ebu’l-Hasen en Nedevij thotë se “Nuk ka parë sistem klasor më të ashpër dhe me segregacionist, që më tepër e përçmon dinjitetin njerëzor sesa ai kastave hinduse...” Aty u njiheshin dy familje: “Bijtë e Diellit“ dhe “Bijtë e Hënës” Shoqëria hinduse ishte e ndarë në:
- Brahmanë – kasta e klerikëve, këta kishin për detyrë interpretimin e librit të shenjtë, interpretimin e Vedave, dhënien sakrificë dhe lëmoshë zotave. Brahmani ishte njeri i falur edhe nëse i mbulon të tre botët me mëkatet dhe punët e tij, nuk i vihej atij tatim dhe nuk dënohej asnjëherë me vdekje.
- Shatra – luftëtarët fisnikë, e kanë borxh mbrojtjen e njerëzve, flijimin, lëmoshën, mësimin e Vedave dhe largim prej kënaqësive epshore.
- Vaishja – bujqit dhe tregtarët, përkujdeseshin për bagëtinë, i shërbenin asaj, i lexonin Vedat dhe merreshin me tregti e bujqësi.
- Shudra – shërbëtorët, këta u shërbenin të tri shtresave. Këta ne ligjin civil fetar hindus janë në pozitë më të ulët se kafshët, se sa qeni! Ky ligj shpall se lumturia e tyre gjendet ne shërbimin e brahmanëve... ata nuk kanë të drejtë të tubimit të pasurisë, as kërkim të lëmoshës se menjëherë u pritet dora, nëse u bijnë me këmbë brahmanit u pritet këmba, nëse e shajnë brahmanin u pritet gjuha, nëse thonë se janë të frymëzuar, detyrohen të pinë vaj të vluar, e ata që duan të ulen me brahmanët atyre u digjet prapanica...
Në Kinë njerëzit adhuronin drunjtë dhe lumenjtë. Budizmi ishte bërë një arenë e injorancës dhe idhujtarisë ku ritualet ngriheshin mbi iluzione dhe magji. Perandorin e konsideronin “bir i qiellit”, besonin se qielli është mashkull e toka femër dhe me bashkimin e tyre është krijuar kozmosi...
Po ashtu edhe perandorët romakë kanë qenë hyjni, ofiqi i tyre ishte “Augustos”- i çmuari i madhërishëm...
Sa i përket Egjiptit, faraonët pretendonin se janë mishërim i zotit të diellit Amon Ra dhe manifestim i tij.
Sa u përket feve monoteiste veçse në to kishte hyrë idhujtaria dhe i kishte shtrembëruar librat e tyre.

[Lapsi]

Hebrenjtë
Këta për zota i morën dhe i konsideruan priftërinjtë e tyre jehudi, shkuan aq larg saqë thanë se Uzejri është bir i Zotit. Historia është dëshmitare se ky popull u dallua nga popujt tjerë për nga lakmia ndaj pasurisë, tradhtisë, tiranisë, dyfytyrësisë, mashtrimit, ngrënies së pasurive njerëzore pa të drejtë, kamata etj.

Krishterët
Dritën e fesë së tyre përmes besëtytnive dhe idhujtarisë e zhduku Pali, ndërkaq mbreti Konstantin çrrënjosi tërë atë që kishte mbetur më parë. Kështu u bënë falsifikime në Inxhil, u futën në besim mite greke, idhujtari romake. Shkuan në skajshmëri, saqë bënë shenjtërimin e njerëzve, adhuronin fotografitë, putat, ndërkaq për zota i konsideronin edhe murgjit e tyre. Në mes tyre lindi një kontradiktë, nuk u pajtuan mes vete për sa i përket natyrës së Mesihut.
Disa prej tyre thanë: “Zoti është Mesihu”, e disa: “Mesihu është biri i Zotit”, e disa: “Ai është i treti i treve”. Në këtë mënyrë rezultoi rrënimi i shoqërisë romake të lindjes, me ç’rast u shtuan çrregullimet.
Vlerat e larta njerëzore veç më kishin humbur, njeriu kishte harruar fenë, veten, Zotin, thirrja e pejgamberëve ishte gjë e humbur, e nuk mbeti pos një dritë e dobët që ndizej në zemrat e disa njerëzve. Kështu, feja krishtere u shndërrua ne fe idhujtare, ku njerëzit e fesë u larguan nga jeta e përditshme dhe u futën nëpër kisha duke ikur nga turbullirat dhe trazirat. Shumë nga ata mbanin anën e sundimtarëve të vendit duke i ndihmuar në mëkat, armiqësi dhe ngrënie të pasurisë së njerëzve pa të drejtë.

Arabët
Edhe pse ishin të njohur me disa virtyte, si p.sh. me oratori, me të mbajtur mend dhe si kalorës të mirë, edhe përkundër kësaj ata u goditën me vuajtje për shkak të largimit nga ligjet e pejgamberëve dhe dekadencës fetare. Idhujtaria u bë fe e përgjithshme e tyre që futi në mesin e tyre sëmundje të ndryshme morale dhe shoqërore dhe njeriun e fundosi në dyshim... Mosbesimi kishte marrë aso dimensione dhe aq përhapej saqë njerëzit e konsideronin si të lartësuar dhe fisnik atë që është jonormale, misterioze dhe e pakuptimtë. Çrregullimi që kishte kapluar besimin e tyre, rezultoi me çrregullimin e të gjitha gjërave në shoqëri. Nuk dallonin se ç’është njerëzore e çka jo njerëzor, ç’është e pastër e çka jo, ç’është ligjore e çka jo. Tek ata u përhapën traditat barbare, kënaqeshin në pirje të alkoolit, në bixhoz, kamatë, në amoralitet, humbi nderi i gruas, varrosja e femrave të gjalla, armiqësia ndërmjet fiseve, luftërat e përgjakura si dhe paraqitja e vjedhjeve dhe plaçkitjeve. Vërtetë, në tokë e në det ishte e përhapur e keqja, në sipërfaqe të tokës nuk ekzistonte popull i mirë, po as shoqëri ku sundon e drejta dhe normat morale.
Ç’ndodh pas kësaj? Si do të përfundojë rezultati i kësaj gjendje të vështirë? Duhet të pranojmë se vërtetë gjendja e njerëzimit ishte e zymtë, por jo edhe pa shpresë...

***
“Është një mision përfshirës që shtrihet deri në pafundësi temporale, që i përmbledh horizontet e të gjitha bashkësive njerëzore; një mision i cili në aspekt të thellësisë i përfshin si çështjet e kësaj, ashtu edhe të botës tjetër.” (Hasan El-Benna)

Vërtetë, Islami me të gjitha vlerat, veçoritë dhe dimensionet që i ka, dallohet nga çdo fe, sistem, filozofi dhe botëkuptim tjetër. Ky veçim fillon prej te emri i fesë islame, besimi i kulluar e i qartë në njëshmërinë e Allahut, parimin e unitetit dhe barazisë njerëzore, luftimin e pesimizmit, kthimin e prestigjit të femrës... dhe përfundon me unitetin ideologjik civilizues ndërkombëtar.

Emri
Në historinë e religjioneve vërejmë se religjionet në këtë botë quhen sipas emrit të themeluesit të tij, apo popullit në të cilin është paraqitur ai. Përmendim krishterizmin që është emëruar sipas Krishtit; judaizmi (religjioni i hebrenjve) sipas fisit Juda (vendi Judea) ku është paraqitur; budizmi, sipas emrit te themeluesit te tij Budës etj. Por rasti islam është unikat, që nuk është i lidhur me asnjë vend dhe nuk është prodhim i mendjes së njeriut. Pra, Islami nuk duhet krahasuar me “IZMAT” tjerë. Disa njerëz Islamin e quajnë “Muhamedanizëm”, kurse muslimanët i quajnë “Muhamedanë”, me çka paraqesin implikime serioze... Por e vërteta është se muslimanet nuk e trajtojnë Muhammedin në të njëjtën mënyrë siç e trajtojnë të krishterët, hebrenjtë e të tjerët udhëheqësit e vet. Muhammedi është njeri që iu nënshtrua vdekjes, muslimanët nuk e hyjnizuan atë ose ndonjë qenie tjetër njerëzore. Themelues i Islamit është Zoti... E me këtë përfundojmë se emri i vërtetë i fesë është Islam, e ithtarët e tij quhen muslimanë.

Besimi
Çështjet të cilat pandërprerë e kanë lodhur trurin e njeriut, si dhe pyetjet që ngarkonin atë, e që kërkonin përgjigje u shpjeguan me besimin islam. Pra, njeriu u lirua nga kontradiktat e së kaluarës dhe filloi t’i hedhë hapat e para duke njohur të vërtetën mbi krijimin e tij... Dogma “beso verbërisht” u zëvendësua me besimin e sinqertë që fillimet i ka nga drita e mendjes dhe ngrohtësia e zemrës. Besimtarët në Islam nuk e ndanë besimin e tyre ndërmjet Zotit të mirë dhe të keq, e as njeriun si qenie që duhet t’iu nënshtrohet Zotit dhe djallit, ngase bota është e ndarë ashtu. Kjo është një bindje e devijuar e Krishterizmit, kurse Islami këtyre çështjeve u qaset në mënyrë integrale. Zoti është Një, Atij i takon Pushteti dhe Sundimi, është i Gjithëdijshëm, Mëshirues dhe Ndëshkues... kurse shejtani është simbol i së keqes, që mashtron e lajthitë... Besimi islam nuk pranon ndarje dhe copëtime, ai nuk ka “papë” që besimtari i drejtohet për falje mëkatesh, por Islami ka parime që besimtari beson:

- Se vetëm All-llahu është Krijues dhe Sundues i të gjithave, vetëm Atij mund t’i bëhet ibadet dhe vetëm Atij i takojnë emrat dhe atributet e përsosura. Efektiviteti i besimit plotësohet me besim dhe shpresë të plotë te Zoti, përkulje ndaj vullnetit te Tij dhe mbështetje në ndihmën e Tij.
- Se ekzistojnë krijesa të pastra shpirtërore, natyra e tyre nuk kërkon as ushqim, as pije e as gjumë, që quhen engjëj. Mohimi i ekzistimit të tyre, sipas tekstit kur’anor është mosbesim.
- Se Zoti i ka dërguar lajmëtarë çdo populli, që ishin ferrëfyes dhe mësues madhështorë... muslimanët nuk bëjnë diskriminim midis tyre.
- Se bazë e besimit është të besuarit që Zoti ua ka shpallur të dërguarve Librat e Vet, që paraqesin dritën udhëheqëse, me çka të dërguarit pranuan që t’ua tregojnë popujve përkatës rrugën e drejtë...
- Se pas kësaj bote ka edhe një botë tjetër, ku njerëzit do të dënohen apo do të shpërblehen për veprat e bëra në këtë jetë. Çdo gjë mbahet mend, regjistrohet dhe ruhet në kujtesë të saktë. Askujt nuk i bëhet padrejtësi, veprat e mira do të shpërblehen dhe do të jenë të mirëseardhura në Xhennet; kurse veprat e këqija do të dënohen dhe dërgohen ne Xhehennem...
- Se çdo gjë ndodh me caktimin e All-llahut. Zoti nuk është indiferent e as neutral ndaj kësaj bote, dituria dhe fuqia e Tij vepron në të gjitha kohërat. Njeriu është i kufizuar si në dituri ashtu edhe në logjikë dhe procesi i tij i të menduarit është i bazuar në konsiderata personale... Nuk do të thotë se njeriu është jo i pavarur, Zoti është i Drejtë dhe i ka dhënë njeriut fuqi për ta udhëhequr natyrën...

[Lapsi]

Parimi i unitetit dhe barazisë njerëzore
Para Islamit njeriu bënte jetë barbare, ku jetonin në fise e klasa, ku dominonte fanatizmi. Vërehej një ndarje e madhe midis grupeve, midis fiseve, saqë çdo grup, grupin tjetër e konsideronte si barbar. Asnjëherë nuk ka ekzistuar ideja për unitet dhe barazi. Mirëpo, pejgamberia e Muhammedit [alejhis-selam] i ndryshoi rrethanat ku në bazë të parimeve islame u ngrit siguria dhe paqja me të edhe uniteti njerëzor. Dhe me këtë e konsiderojmë se sistemi islam i kushtoi rëndësi të madhe edhe parimit të barazisë ose thënë më mirë, i paanësisë. Këtë nuk duhet ta kuptojmë gabimisht si një llojshmëri apo si një stereotip, Islami ishte realitet i përgjithshëm dhe evolucion i përbashkët për tërë popujt, rasa, gjinitë, familjet, hapësirat, trojet, etj.
Në Islam nuk merret për bazë ngjyra e lëkurës së njeriut, sasia e pasurisë së tij shkalla e prestigjit që gëzon ai në shoqëri, origjina e gjakut, nuk mund të shquhet një popull ndaj popullit tjetër për shkak të prejardhjes, por merret parasysh vullneti, dëshira dhe orvatja e njeriut që të jetë më i devotshëm. Sipas Islamit dallimet në racë, ngjyrë, status shoqëror, janë të rastësishme. Te Zoti nuk ndikojnë. Është e rëndësishme se në Islam kemi një ndarje, ndarje që në sisteme tjera nuk ekziston. Nëse marrim shembull vetëm dy ajete të Kur’anit ku Zoti thotë se devotshmëri nuk është të kthyerit fytyrat kah Perëndimi apo Lindja, po devotshmëri është t’i bindemi Atij dhe të punojmë sipas urdhrave të Tij – me këtë kemi një aristokraci morale e bazuar mbi besimin; si dhe ajeti tjetër ku Zoti në formë të pyetjes thotë se a është i njëjtë ai që sheh me atë të verbrin – me çka vërejmë aristokracinë intelektuale. Pra kjo është vlerë, që është e bazuar në parime themelore si p.sh. të gjithë jemi të krijuar nga Zoti; njeriu për njeriun nuk është ujk, por të gjithë i takojmë racës njerëzore dhe kemi një paraardhës të përbashkët; Zoti nuk anon nga asnjë moshe, prejardhje, race – Gjithësia është në Pushtetin e Tij dhe njerëzit janë krijesa te Tij; Zoti i ka dhënë njeriut titullin e nderit dhe të dinjitetit, duke e bërë mëkëmbës të Tij në tokë; të gjithë njerëzit lindin të barabartë, asnjëri nuk sjellë gjë me vete gjate lindjes, si dhe vdesin të barabartë, asgjë nuk merr me vete nga të mirat materiale...

Luftimi i pesimizmit
Disa religjione të vjetra lindore, sidomos krishterimi, kanë luajtur rol të madh në krijimin e një atmosfere ku dominonte mendimi negativ për botën dhe natyrën njerëzore. Në religjionin indian mbretëronte filozofia ku u besonte se nuk ka liri në vullnetin dhe punën e njeriut, si dhe ai do të pasojë një dënim që ka të bëjë me jetën e tij të parë, por me një paraqitje të një njeriu fatzi apo në formë të kafshës së egër...
Nuk është për t’u çuditur se edhe krishterizmi kishte një filozofi e cila është kundër vetë pejgamberise se Isaut a.s., duke bërë thirrje se njeriu është mëkatar që në lindjen e tij, kurse Isau a.s. iu bë shpagim dhe sakrificë për këto mëkate. Kjo ide, kjo filozofi ishte shkaktare që në shpirtrat e miliona njerëzve krijoi mendim negativ për veten e tyre duke kaluar në pesimizëm për ardhmërinë e tyre dhe mëshirën e Zotit. Mirëpo pejgamberia e Muhammedit [alejhis-selam] bëri që njeriu ta shikojë jetën në një dimension tjetër, duke treguar se ka shenja në botë si dhe këto shenja mund t’i lexojnë vetëm të zotët e mendjes. Përkundër koncepteve tjera, koncepti islam bazohet në parimin e drejtësisë së Zotit dhe në përgjegjësinë e drejtpërdrejtë të njeriut ndaj Zotit. Çdo njeri lind me natyrë të pastër. Çdo njeri e bart barrën e tij dhe përgjigjet për veprimin e tij, ngase askush nuk mund t’i shpaguajë mëkatet e tjetrit. Këto janë proklamime që njeriut ia kthyen dinjitetin dhe që vazhdoj të marshojë me vendosmëri, entuziazëm për ndërtimin e ardhmërisë së tij.
Është e qartë se mospërfillja e mëkateve, gabimeve, lajthitjeve janë periudhë e shkurtër dhe kalimtare në jetën e njeriut. Njeriu bie në të ndonjëherë nga shkurtpamësia e tij, mosdija, kryelartësia, e ndonjëherë me dredhitë dhe mashtrimet e shejtanit. Këtu nuk ka vend për dëshpërim, ngase pendimi është një prej esencës së njerëzisë. Me këtë kuptojmë se Muhammedi [alejhis-selam] me thirrjen universale njerëzit i orientoi kah pendimi, duke nxjerrë nga thundra e dëshpërimit dhe pesimizmit, duke i dhënë njeriut rast të bukur për jetë, me zemër gëzimi dhe trup të mbushur me shpirt dhe nxehtësi të re duke u mbështetur vetëm në All-llahun xh.sh.

[Lapsi]

Kthimi i prestigjit te femrës
Ky shkrim do të mbetej i mangët sikur te mos flisnim për femrën, se si ishte gjendja e saj në shoqëritë para ardhjes së Islamit dhe çfarë bëri Islami që iu kthye prestigji asaj. Çrregullimi i cili kishte kapluar njeriun, besimi i verbër në Zot, rezultoi me çrregullimin e të gjithave gjërave, ndër ta ishte humbja e nderit të femrës, si dhe varrosja e tyre të gjalla.
Ligjet që kanë sunduar në shoqëri të ndryshme kanë qenë diskriminuese ndaj femrës. Në Babiloninë sundonte Ligji Hamorabi, ai femrat i konsideronte si kafshë shtëpiake... është e rëndësishme të përmendet edhe fakti se ky ligj detyronte atë të cilin ia vret vajzën ndonjë njeriu tjetër, t’ia dorëzojë vajzën e vet që edhe ai ta vrasë...
Te romakët mbisundonte botëkuptimi për paaftësinë e femrave, prandaj edhe ajo ishte e lidhur për prindërit, vëllezërit, burrin... e u thoshte se gruas nuk i largohen prangat dhe gjithnjë do të jetë përulëse. Qëndrim të ngjashëm kishin edhe hindusët. Tek ata sundonte ligji Menu - kodi civil familjar. Sipas këtij ligji femra nuk kishte aspak të drejta. Ajo nëse i vdiste burri duhej të martohet me një të afërm të burrit ose të varroset bashkë me të. Nuk kishte në duart e veta as çështjet e saj personale (për fat të keq te populli shqiptar edhe sot ekziston një botëkuptim i tillë, prindërit vendosin për fatin e vajzës, ia mohojnë të drejtën e vetëvendosjes...). Edhe te grekët gruaja ishte privuar nga të drejtat. E mbyllnin në kulla të larta, në dyer të mbyllura dhe dritare të vogla... Banorët e Spartës ishin të përqeshur nga Aristoteli, për shkak se këta u kishin dhënë të drejta në trashëgimi dhe shkurorëzim. Ai ka shkuar edhe më larg, saqë edhe shkatërrimin e Spartës ia mvesh tolerancës së grave dhe dhënies së të drejtave...
Por edhe në Arabi, gruaja nuk kishte ndonjë pozitë të drejtësisë dhe nderit ndryshe nga pozita e përgjithshme e saj në botë. Ajo nuk nderohej, nuk mbrohej, nuk gëzonte të drejtat dhe nuk respektohej si në familje ashtu edhe në shoqëri. Ajo varrosej e gjallë, mirëmbajtja e saj shihej si e tepërt...
Një shikim sipërfaqësor në Kur’an na mjafton për të njohur dallimin e madh në mes qëndrimeve injorante të shoqërive të lartpërmendura dhe qëndrimin islam ndaj gruas. Islami e lartëson pozitën e gruas duke i dhënë asaj të drejta që të arrijë në gradë më të lartë në fe, shkencë, të ndihmojë në të mirë, devotshmëri dhe në formimin e shoqërisë. Nuk ka dallim ndërmjet mashkullit dhe femrës, ajo përmendet në Kur’an aq sa përmendet edhe mashkulli: “... Unë nuk ia humb mundin asnjërit prej jush, mashkull qoftë apo femër. Ju jeni njëri nga tjetri...” (Ali Imran: 195)
Islami ngjalli ambicie, kandisje të krenarisë dhe besimit në shpirtin e femrave duke larguar atë nga kompleksi i inferioritetit. Ajo tani ka të drejtë të jetë mësuese, edukatore, infermiere, transmetuese e diturisë, poete etj. Me këtë bëhet e qartë se statusi i femrës në fenë islame është i lartë dhe realisht i takon natyrës së saj. Ka të drejtë të lidh marrëveshje, të prodhojë, të fitojë dhe të posedojë në mënyrë të pavarur, ngase prona dhe nderi i saj janë të shenjta si ato të mashkullit. Kur’ani e bën shumë të qartë se që të dy, edhe burri edhe gruaja, në mënyrë të barabartë janë të aftë për virtyt dhe dobësi, janë të ndjeshëm në përmasa të njëjta dhe kanë merita të barabarta.
Mendoj se mund ta përfundojë këtë nëntitull me ajetin kur’anor ku përfshihet gjithë statusi i femrës: “... Edhe atyre (grave) u takon e drejta sikurse edhe përgjegjësia në bashkëshortësi, e burrave u takon një përparësi ndaj tyre.... ” (El-Bekare: 228)

[Lapsi]

Mision gjithëpërfshirës
Misioni i Muhammedit [alejhis-selam] nuk është mision i kufizuar me një shekull, me një periudhë të caktuar e nuk vlen për një fis apo kohë të caktuar siç ishin misionet e pejgamberëve tjerë, po ai është mision për të gjithë, duke qenë vula e pejgamberëve ku misioni i tij do të vazhdojë deri në Ditën e Fundit, ai është udhëzim i ardhur nga Zoti për gjithë njerëzimin. Njeriu në asnjë mënyrë nuk mund të ndahet, ai është i përkryer, një qenie që nuk mund të bëhet ndarja e shpirtit prej materies. Andaj, ai ka një synim – All-llahun, rrugën islame që e shpie dhe e orienton drejt suksesit në këtë botë dhe shpërblimit në botën tjetër. Ky mision i përfshinë të gjitha fazat e jetës së njeriut, duke filluar me fëmijërinë, rininë dhe pleqërinë, duke i ofruar rregullimin e jetës. Kur jemi te njeriu, Islami veçohet nga sistemet tjera edhe me parimet që kanë të bëjnë me njeriun pas vdekjes së tij, siç është pastrimi – larja, të mbuluarit, ceremonia e varrimit, ngushëllimi, lutja për të...
Nga kuptimi i universalitetit të Islamit është përfshirja në të gjitha aspektet e jetës së njeriut, duke filluar nga sfera e veprimtarisë që shfaqën përmirësime, plotësime, ndryshime etj., këtë e bën duke orientuar njeriun në të gjitha aktivitetet jetësore qofshin ata materiale, shpirtërore, individuale apo shoqërore, morale, fetare dhe shkencore. Nuk ka ndarje: në atë të fesë dhe të shtetit, por jeta nuk e duron këtë ndarje, ngase ajo është një tërësi. Ai duhet t’i luajë ato në mënyrë që ta ruajë integritetin e tij moral, ta ruajë identitetin e tij, t’i nderojë të drejtat e Zotit dhe t’i zbatojë obligimet e tij sociale.

***
Islami gjithmonë është kundër ritualeve sipërfaqësore, kundër koncepteve që nuk kanë jetë të qëndrueshme. Koncepti islam qëndron në parime të shëndosha ku burimin e kanë nga Kur’ani. Mirësia vjen nga besimi i sinqertë dhe i vërtetë, që ndaj besimtarëve tregohet shpirtmirësi dhe nga vendosmëria në çfarëdo rrethanash që të jetë besimtari, duke iu bërë ballë sfidave. Krahas mirësisë vjen devotshmëria e cila kërkon një përdorim të drejtë të mendjes, duke kuptuar vërtetësinë e Zotit, qëllimin e jetës, përdorimin e pasurisë duke e përdorur në rrugën e Zotit. Dituria është aftësi e gjithmbarshme e njeriut, duke qenë kështu pjesë përbërëse e personalitetit dhe qenies së tij. Kjo është dituri që e kualifikon njeriun për të qenë mëkëmbësi i Krijuesit të tij dhe duke i mundësuar të ketë respekt dhe afërsi edhe me engjëjt e Zotit.
Jeta e ka prejardhjen nga Zoti. Ajo nuk është as e amshueshme, e as një fund në vetvete, por një fazë kalimtare pas së cilës të gjithë do t’i rikthehen Krijuesit. Njeriu është një i dërguar i lirë, i pajisur me vullnet të lirë, por që ka përgjegjësi. Njeriu është qenie e ndershme dhe me dinjitet të lartë. Dinjiteti i tij rrjedh prej frymëzimit. Ajo që është më me rëndësi është fakti se ky dinjitet nuk përkufizohet në ndonjë racë, ngjyre apo klasë të veçantë njerëzore. Kjo është e drejtë natyrore e çdo njeriu, qenies më të ndershme në tokë, mëkëmbës i Zotit.
Këtë lartësim ia dha Islami.

Agim Jakupi

[murrizi]

Islami dhe të gjitha Islamet e tjera të përmenduar e në forma të ndryshme nuk janë gjë tjetër veqse helmimi i njerzimit.

[Lapsi]

Islami dhe të gjitha Islamet e tjera të përmenduar e në forma të ndryshme nuk janë gjë tjetër veqse helmimi i njerzimit.
po ti morriz gjalle qenke?!!!

[murrizi]

po ti morriz gjalle qenke?!!!
Po, jam kujdestar për sonte si ti !
koleg.

[Arb]

Po shihet puna, e jo guna...

[Neferta]

DMTH. E gjithe kjo vazhdimesi burimin e paska ne te menduarit e Hebrenjvet dhe po perfundon te Arabet. Thene troq monoteizmi -qifut- qifut-, arab. Te bijet e nje plaku hebre Abram nga dy grate e tije gati 200 e me shum vjeqar i pari i fisit Izrael kurse djali i tije Ismael sternip i fisit arabe , e tjetri jakob sternip i fisit beduin arab.

[Lapsi]

DMTH. E gjithe kjo vazhdimesi burimin e paska ne te menduarit e Hebrenjvet dhe po perfundon te Arabet. Thene troq monoteizmi -qifut- qifut-, arab. Te bijet e nje plaku hebre Abram nga dy grate e tije gati 200 e me shum vjeqar i pari i fisit Izrael kurse djali i tije Ismael sternip i fisit arabe , e tjetri jakob sternip i fisit beduin arab.
Pikerisht vazhdimesia e thirjes ne te besuarit e Zotit nje i bashkon profetet. Dhe kjo vazhdimesi profetike dallon nga filozofet, ngase profetet kane plotesuar njeri tjetrin kurse filozofet kane demantuar njeri tjetrin

[Makresh]

Islami eshte zgjidhje e botës së sotme !

Dikush tha helmim, un them qe helmimi eshte loqk çka eshte forca e Islamit ne krahasim !

DMtnPFSwMpg&feature=fvst

wVgmJ5BXUuM&feature=related

:)