Tregime

[emine]

KUSH ESHTE ME I PASUR....



Një pasanik i madh kishte vendosur t’i tregonte birit të tij se ç’është varfëria në mënyrë që ai të dijë t’i çmojë më tepër mirësitë që i ka. Shkuan tek disa të afërm të tij, të cilët jetonin në një fshat të varfër dhe kishin shumë fëmijë. Atje qëndruan dy ditë.
“E ke të qartë tashmë dallimin mes varfërisë dhe pasurisë?” – e pyeti babai të birin derisa po ktheheshin në shtëpi.
“Po, baba!” – u përgjigj vogëlushi.
“Unë jam i vetëm, kurse ata janë shumë vëllezër dhe motra.
Ne, para shtëpisë kemi një pishinë, ndërsa ata kanë lumin në të cilin mund të notojnë dhe të peshkojnë.
Ne kemi klimatizatorë në shtëpi, ndërsa ata vetëm e hapin dritaren dhe hyn flladi nga pemët që janë afër dritares.
Ne i shohim zogjtë vetëm në televizion, kurse atyre zogjtë e vërtetë i vijnë në dritare.
Ne kemi qen, kurse ata kanë tufë delesh.
Po baba, e mësova mirë se ç’është pasuria. Ndihem i pikëlluar që edhe ne nuk jemi të pasur sikurse ata...!

[emine]

Deshtimi mund te sjell dhe suksesin




Tregohet një herë e një kohë, se një burrë merrej me prodhimin e pëlhurave për anijet me vela.
Ai punonte gjatë gjithë vitit dhe në fund, pëlhurën ua shiste pronarëve të anijeve.

Një vit, ai shkoi në treg për të shitur produktin e tij, por pa që një tregtar tjetër i kishte furnizuar pronarët e anijeve me pëlhurat e nevojshme.
Padyshim, kjo ishte një goditje e rëndë, pasi kishte humbur kapitalin e tij.
I mërzitur, u ul në një qoshe dhe filloi të mendojë.
Ku do ta çonte gjithë atë mall?
Çfarë të bënte me të?
Tregtarët e tjerë, duke e parë të menduar filluan të tallen.
Njëri prej tyre i tha: ”Ej, unë të këshilloj që pëlhurën ta bësh brekushe dhe t’ua shesësh marinarëve!”
Të tjerët ia plasën gazit dhe mezi mbaheshin nga të qeshurat.

Burri nuk u ktheu përgjigje, por vazhdoi të mendonte thellë.
Atij sikur i kishte mbetur në mendje “këshilla” ironike e njërit prej tregtarëve.
Pasi e çoi mallin në shtëpi, filloi menjëherë nga puna.
Të gjithë pëlhurat, filloi ti presë dhe të qepë rroba të forta për marinarët.
Pasi kishte qepur disa të tilla, ai vajti në treg dhe filloi të thërrasë:”Kush dëshiron rroba të forta marinarësh, që i përshtaten natyrës së punës, le të vijë këtu se ia jap me çmim të favorshëm!”

Njerëzit filluan të afrohen dhe i këqyrnin me habi rrobat prej pëlhure.
Disa madje dhe blenë.
Duke parë se kërkesat filluan të rriten, burri u premtoi se vitin e ardhshëm, do të qepte një sasi më të madhe.

Një vit më vonë, ai nuk u mor fare me pëlhurën e velave, por i hyri punës për prodhimin e rrobave të marinarëve.
Ai bëri dhe ca ndërhyrje të reja në prerjen e rrobave, u shtoi disa xhepa që i përshtateshin profesionit etj...
Pastaj, mallin e ri e dërgoi në treg për t’ua shitur pronarëve të anijeve, të cilët ia blenë të gjithin.
Thuhet se që atëherë, marinarët kanë veshjen e tyre specifike.
Kështu, ai arriti që krizën dhe dështimin, ta shndërrojë në sukses.
Nuk janë krizat dhe problemet ato që e gozhdojnë njeriun dhe e ndrydhin.
Janë pikërisht mënyrat tona të reagimit, ato që na bëjnë të shohim para, apo të kthehemi pas!

[emine]

Ajo ishte studente arkitekture ndersa ai ishte student mjeksie.
Ata u takuan me njeri-tjetrin ne stacionin e autobusit ku po prisnin te dy per te
ikur ne shtepite e tyre.
Ajo kishte qene tek motra, ai tek nje shok.
Pothuajse cdo dite shkonin tek i njejti stacion per te marre te njejtin
autobus pasi e dinin se aty do te takoheshiin perseri.
Kjo ndodhi deri
sa nje dite u martuan.
Jetonin te lumtur me dashurine e tyre dhe nuk i
interesonte nese nje dite ishin mire financiarisht dhe diten tjeter pa
asnje lek ne dore pasi ata kishin dashurine e madhe per njeri-tjetrin
dhe kjo i mjaftonte.
Ajo i thoshte atij se do te vdiste per te dhe ai ja
kthente qe do te vdiste ai per te.
Kjo gje vazhdoi deri sa u bene
arkitekte dhe doktor te njohur.
E vetmja gje qe i shqetesonte ishte se nuk kishin nje femije.
Ishin perpjekur me te gjitha menyrat per ta rregulluar kete gje por perseri nuk kishin gjetur nje zgjidhje por ata perseri nuk dorezoheshin sepse besonin se dashuria e madhe qe kishin per njeri-tjetrin do ti ndihmonte dhe ndoshta do te bente nje mrekulli per kete gje dhe ata vazhdoniin te prisnin me shprese.
Dashuria e tyre rritej dita-dites edhe pse tashme kishin kaluar 20 vjet qe nga martesa e tyre.
Kur ajo cohej ne mengjes, gjente nje leter poshte jastikut ku ai i kishte shkruar: E vetmja ime e dashur, shiko tek pasqyra siper komodines.
Ajo shkonte aty dhe gjente te shkruar dicka qe e drejtonte per ne nje vend tjeter brenda shtepise, dhe keshtu vazhdonte duke kaluar nga dhona ne kuzhine,ne dollap, ne depo,papafingo, deri sa gjente ndonje tufe me lule ose cokollatat qe asaj i pelqenin aq shume.
Pasi kaluan moshen 50 vjecare te dy e reduktuan punen e tyre.
Ai e la punen ne spital dhe filloi te merrte vetem disa paciente ne kliniken e tij private.
Ajo e la punen qe kishte dhe filloi te merrej vetem me disa projekte per njerez te caktuar.
Ne kete menyre ata kishin me shume kohe per njeri-tjetrin dhe do te perkushtoheshin me shume.
Nje dite kur po ecnin bregut te detit pane nje shtepi te vjeter dhe ajo tha: Si thua i dashur sikur ta blejme dhe ta rregullojme kete shtepi? Ai ju pergjigj: Do ta blejme,do ta shembim kete shtepi dhe do te ndertojme nje te re sipas projektit qe do te besh ti ne menyren sesi ty te pelqen dhe do te ulemi cdo dite ne verande duke pire caj me pulebardhat.
Pak kohe pas blerjen se shtepise, ai tha se duhet te shkonte diku jashte vendit per nje problem pune dhe do te qendronte nje jave.
Te qendronin nje jave larg njeri-tjetrit per ta ishte shume e veshtire pasi ishin mesuar te qendronin gjithmone bashke.
Por kjo jave kaloi duke folur pothuajse cdo ore ne telefon me njeri-tjetrin. Kur ai u kthye ajo e kuptoi qe dicka kishte ndryshuar me te.
Kur ajo i afrohej, ai mundohej ti largohej.
Kur ajo i tregoi projektin e shtepise qe do te ndertonin ai i ktheu nje pergjigje te thate qe ate e vrau ne shpirt.
E ndjente se dicka kishte ndodhur.
Duke biseduar me nje shoqe, nje dite asaj i thane se ai kishte nje tjeter sepse e kishin pare duke u takuar me nje grua tjeter tek lokali perballe spitalit ku ai kishte punuar me pare.
Ajo nuk e besoi kete gje dhe mendoi se shoqja ishte thjesht xheloze per te.
Nje dite vajti dhe u ul ne nje cep te atij lokali perballe spitalit ku ai kishte punuar dhe priti qe te shihte se cdo te ndodhte.
Ne nje moment pa ate te shoqeruar me nje grua tjeter dhe e pa tek e perqafonte me nje dashuri teper te madhe.
Ajo e njihte ate gruan. Kishte qene kolege e tij ne spital, madje e kishin ftuar disa here dhe ne shtepi.
Kur u kthye ai ne shtepi ne darke, ajo here duke e goditur, here duke i bertitur ja tha te gjitha se cfare dinte.
Ai nuk i mohoi asgje por i tha qe ndjenjat ndryshojne me kalimin e kohes.
Dhe duke thene keshtu, mori valixhen me rroba dhe u largua. Ajo mori vesh qe ai kishte ikur ne Amerike me ate gruan tjeter.
Ajo arriti ta perballonte gjendjen me ndihmen e miqve te saj. Nje dite degjon deren te trokase dhe sheh se ishte pikerisht gruaja qe i kishte marre ate.
E pyeti se si kishte guximin te vinte ne shtepine e saj por gruaja i tha se duhet ti thoshte dicka urgjente.
Pasi u ulen, gruaja i tha se ai kishte nje ore qe kishte vdekur dhe i la nje kuti ne dore dhe iku. Kur ajo hapi kutine, pa se aty kishte nje leter ku thuhej: E vetmja ime e dashur.
Une gjithmone te kam dashur dhe asnjehere nuk te kam zevendesuar me asnje.
Ne udhetimin qe une bera, u mjekova dhe zbulova qe kisha edhe nje vit jete.
Duke e ditur qe ti do te vdisje per mua nese do ta merrje vesh kete gje, nuk te tregova asgje por ju luta koleges time qe te me ndihmonte te dukeshim ne syte e botes qe ishim te dashur ne menyre qe une te largohesha prej teje.
Kur te gjithe menduan se ne ikem ne Amerike, ne fakt une mora nje shtepi me qera tek stacioni i autobusit ku ne te dy u takuam per here te pare dhe aty prita te me vinte vdekja.
Shtepine ne breg te detit e kam ndertuar sipas projektit qe ti me dhe, dhe sa here te ulesh ne verande per te pire caj me pulebardhat, une do te jem aty duke te te pare dhe duke te te bere shoqeri..

[emine]

Mauro vinte nga një familje e rregullt , me prindër të dashur , 2 vëllezër dhe 1 motër
të cilët kishin patur sukses si në jetën shkollore dhe atë sociale .
Jetonin në një lagje të bukur dhe Mauros nuk i mungonte asgjë .
Në shkollë Mauro u cilësua si nxënës i dobët dhe i papërqendruar .
Njëra nga mësueset e shkollës shkoi një ditë në shtëpinë e tij .
Ajo u tha prindërve : Mauro ka bërë shumë përmirësim në këtë periudhë .
Jemi shumë të kënaqur me të .
Ndoshta keni ngatërruar familje - përgjigjet i habitur i ati .
Mauro ynë nuk është ky për të cilin ju po flisni , ne ndjehemi të turpëruar nga ai dhe nuk e dimë arsyen e sjelljes së tij .
Ndërsa mësuesja iku , nëna mendoi : Në fakt ta mendojmë mirë djali muajin e fundit nuk është futur në telashe , përkundrazi ka shkuar rregullisht në shkollë dhe ka ndenjur aty edhe më shumë se duhej .
Fleta e notave kishte nota të pëlqyeshme dhe një vlerësim pozitiv të sjelljes .
Nëna dhe babai u shpërqëndruan .
Kujt i ke qëndruar afër për të marrë këto nota - e pyeti i ati me sarkazëm .
E kam bërë gjithçka vetë - u përgjigj djali .
Dyshues prindërit shkojnë në shkollë për tu takuar me drejtoreshën .
Ajo i siguroi se i biri po shkonte shumë mirë me mësime .
Kemi një mësuese të re zëvendësuese dhe duket që ajo ka ndikim të veçantë te djali juaj .
Mendoj se duhet ta njihni .
Kur u afruan afër mësueses , ajo ishte me kurrizin të kthyer dhe iu deshën pak çaste për të kuptuar që kishte vizitorë .
Kur e kuptoi u drejtua nga ata dhe filloi të komunikonte me duar .
C'është kjo gjë ? - pyeti i indinjuar i ati i djalit .
Gjuha e shenjave ? Kjo grua është shurdhmemece !

Ja arsyeja që është fantastike - thotë djali duke u futur mes tyre .

Ajo bën më shumë baba ,ajo di të dëgjojë !
Celularet , chati , email , të gjitha duken që favorizojnë komunikimin midis njerëzve .
Mund të shkëmbejmë shumë fjalë dhe shumë mesazhe me shume njerëz , dhe megjithatë ndjehemi të vetmuar .
Nëse nuk ka njeri që të na dëgjojë me të vërtetë përse na nevojiten shumë fjalë ...?!

Të dëgjosh me të vërtetë do të thotë të duash !!!

http://external.ak.fbcdn.net/safe_image.php?d=ff00acfb01890aeb15734ff29370a740&url=http%3A%2F%2Fi51.tinypic.com%2F2ex9013.jpg

[Dushku]

Edhe sot në atë fshat flitet për djaloshin e bukur dhe të heshtur. Thonë se mburrej me bukurinë e vet po aq sa edhe dashuronte vetminë. Ata që e mbanin mend, me plot dëshirë presin t’i pyesësh për të. “Ja e shihni atë shtëpi të vendosur në mes të asaj lulishteje?! I vëreni ato dritare që janë të mbuluara me ngjyra të ylberit? Aty jetonte dikur bukuroshi i fshatit tonë!” - do t’ju thonë nëse shohin se nuk e keni ndërmend të pyesni për të. Dhe thellësisht do të ofendohen nëse nuk e vizitoni shtëpinë e tij. Nëse nuk tregoni interesim për të shfrytëzuar gatishmërinë e tyre që t’ju rrëfejnë si jetohet në atë fshat. Gjithmonë rrëfimin e fillojnë me ndonjë ngjarje të sotme që me mjeshtri dhe pahetueshëm të shtegtojnë në kohërat derisa ende ishte gjallë djaloshi, i cili sipas rrëfimit të tyre, tërë jetën e kishte kaluar në vetmi. Me dashuri të veçantë stolisin ndodhitë për të edhe me gjëra që mund t’ju tingëllojnë të pabesueshme. Kështu që është e pamundur të mos zgjohet në ju kureshtja dhe të mos shtroni pyetje se cili ka qenë ai djalosh që ishte vulosur në kujtesën e pleqve të fshatit po aq sa edhe vet e kaluara e tyre. “Sa djalë sekret ishte...!” - do të psherëtijë plaku i parë, të cilin veçanërisht do ta gëzojë dëshira juaj të dini ku ndodhet shtëpia dhe varri i bukuroshit të dikurshëm, i cili vite të tëra kishte shqetësuar fshatin me qetësinë dhe buzëqeshjen e vet. Dhe posa të çoheni në gishta duke pritur që bashkëbiseduesi juaj t’ju tregojë me dorë drejt ndonjë pullazi të vendosur në mes të kopshteve të mbuluar me gjelbërim, plaku në të cilin keni rastisur do të fillojë të ankohet se druvarët presin pyllin pa mbajtur llogari për ripërtëritjen e tij. Me vonesë do ta kuptoni se rrëfimi ashtu i filluar i plakut nuk ka aspak për qëllim të zgjojë te ju keqardhje për dëmtimin e pyllit, por të shtroni edhe ndonjë pyetje për djaloshin. Sepse, posa të ktheni kokën kah pylli, plaku do t’ju kërkojë të shikoni lisin e lartë që duket në hyrje të tij, duke theksuar se aty pushonte djaloshi sa herë që dilte nga pylli para se të lëshohej nata. Me atë ju jeni kapur në rrjetën e rrëfimit të tij dhe është e pamundur të mos thoni zëshëm: “Ç’ka mund të presësh tjetër prej një druvari të lodhur nga puna e përditshme!” Ai është sinjal i padyshimtë se ndjellja e plakut është e suksesshme dhe se mund të fillojë rrëfimi i ngadalshëm dhe i përpiktë për djaloshin të cilin të moshuarit e rrallë ende e kujtojnë dhe e përshkruajnë si bukurosh të heshtur. Të vetmuar dhe të dhënë pas punëve të veta të cilat çdonjëri në fshat i komentonte sipas dëshirës. Thjesht, një nga ata të rinj që mund të haset edhe në mjedise të tjera dhe sjellja e të cilëve del jashtë kornizave të imponuara, si rregull i të jetuarit dhe bëhen temë e analizave të atyre për të cilët populli thotë se harxhojnë bukën e vet duke u lodhur për hallet e botës. I bukur, përsa u takonte pjesëve të zbuluara të trupit, por nga ana tjetër enigmë që ecte nëpër fshat thuajse vetëm sa për të ringjallur hutimin dhe sa për ta shtuar kureshtjen te fëmijët dhe te të rriturit. Jetonte në një shtëpi dydhomëshe dhe më kot bashkëfshatarët mundoheshin të zbulojnë ndonjë ngjashmëri në mes karakterit të tij me të prindërve të ndjerë, të cilët i kujtonin si shtëpiarë të zellshëm që respektonin vetveten, fqinjin dhe banorët e atij fshati, i cili as që posedonte ndonjë veçori që do t’ia shtonte namin apo do ta bënte ta përflisnin banorët e fshatrave të tjerë. “I mbushi vitet, por nuk i kujtohet të mjerit të martohet!” - thoshin me keqardhje plakat e fshatit gjersa e shikonin si shëtiste rrugëve. “Sa i bukur që është!” - ofshanin vashat dhembshëm ngaqë u vinte keq që ajo bukuri të mbetej e paharxhuar dhe të mos u takonte atyre. Kishte edhe të atillë që pa ndonjë qëllim të keq e ndalnin në mes të rrugës dhe e pyesnin se çfarë halli e mundon, pse nuk dilte në shesh të fshatit që ta shihnin dhe t’i takonte të tjerët.

vazhdon...

[Dushku]

Ai vetëm buzëqeshte, murmuriste diçka të paqartë dhe nisej drejt pyllit apo nga shtëpia e vet ku futej brenda dhe i mbyllte dyert thuajse frikohej nga vizita e ndonjë mysafiri të paftuar.
Nuk ishte jeta e tij që e kalonte në vetmi e as heshtja, e cila i ishte bërë aleatja e vetme në përditshmëri, ajo që e bënte të veçantë, të flitej për të dhe të rrëfenin edhe në fshatrat e afërt. Nuk i çuditeshin njerëzit pse tërë natën mbante dritat e ndezura në dhomat e veta, sepse ajo u ndodhte edhe të tjerëve, por habiteshin pse sa herë që braktiste shtëpinë nisej drejt pyllit dhe zhdukej në thellësitë e tij. Shëtitjet e tij nxisnin rrëfime nga më të çuditshmet. Disa thoshin se në thellësinë e pyllit ekzistonte një shpellë ku djaloshi hynte që aty të gjurmojë pas një thesari me para dhe stoli të vlefshme. Të tjerët përbetoheshin se e kishin parë duke u ngjitur nëpër drunjtë e lartë dhe se imitonte zëra të llojllojshëm për t’i gënjyer shpendët t’i afroheshin. Shkon në pyll aq shpesh që fshehurazi të takohet me të dashurën e vet, shtonin gratë duke puthur bukën në shenjë të betimit dhe theksonin se me sytë e tyre e kishin parë sesi çonte dashuri në mes të pyllit me një bukuroshe emrin e së cilës nuk e zinin me gojë. Mos e teproni me ato trillime, qesheshin të rinjtë e fshatit kur dëgjonin të flitej për moshatarin e tyre të cilin as që e njihnin sa duhet sepse kurrë nuk u bashkohej, ai shkon në pyll që të bëj atë që bëjmë ne sa herë që na mbushen herdhet dhe nuk kemi ku t’i zbrazim. Meqenëse nuk bëhej fjalë për ndonjë sekret që kërkonte shumë mjeshtri për t’u zbërthyer, fshatarët vendosën që dy-tre veta ta ndiqnin dhe njëherë e përgjithmonë të bindeshin se cili ishte shkaku i shëtitjeve të shpeshta të djaloshit nëpër pyll. Edhe atë jo pse gjithaq u ishte e rëndësishme të dinin ku harxhonte ditën një nopran, por për shkak se gratë e tyre linin pa bërë punët e shtëpisë duke i treguar njëra-tjetrës se çka kishin dëgjuar më të re për djaloshin e çuditshëm. Edhe vashat lanë pas dore pajën e nusërisë dhe tërë ditën qëndronin nëpër dritare që ta shihnin atë kur kalonte rrugës me një strajcë në dorë. E ndiqnin me shikim derisa ngjitej kodrinës dhe zhdukej në pyll. Më kot nënat e tyre mundoheshin t’i bindnin të shikojnë gjilpërat dhe penjtë e mëndafshtë me të cilët qëndisnin mindilat e nusërisë; ato zgjasnin kokat drejt pyllit që të mos u shpëtonte pa parë djaloshi kur kthehej në mbrëmje me një buzëqeshje, e cila i joshte si asgjë tjetër. Flitej se disa çapkëne të fshatit ngandonjëherë i viheshin pas dhe ktheheshin nga pylli me faqe të kuqe dhe të djersitura duke mos qenë të afta t’u tregojnë asgjë të tjerëve se vallë e kishin parë djaloshin e bukur dhe ç’bënte mes lisave dhe drunajeve. Ata që i caktoi fshati, një ditë heshturazi iu vunë pas. E ndoqën fshehurazi hap pas hapi. U kthyen disa orë pasi që djaloshi doli nga pylli dhe u lëshua teposhtë që të mbyllet si rëndomë në shtëpinë e vet. Hë de, na thoni se çka bënte ai dreq i mallkuar atje në pyll, pyesnin të paduruar banorët që kishin dalë në shesh të fshatit dhe prisnin të dëgjojnë të vërtetën e pakontestueshme, e cila do t’i jepte fund këtij sekreti, i cili nuk u lejonte të bëjnë ndonjë bisedë tjetër pos të pyesin dhe shtjellojnë jetën e djaloshit. “Ai është i çmendur!” - tha njëri nga ata të cilët asaj dite e ndoqën hap pas hapi djaloshin. “Shëtit nëpër pyll në heshtje, mbledh zogj të ngordhur dhe pendë shpendësh”. “E pamë duke hyrë në një shpellë dhe që andej doli me grushtet përplot me pendë bufi dhe lakuriqësh “- tha tjetri dhe pranoi se kishin patur frikë të futeshin edhe ata në shpellë sepse posa kishte hyrë djaloshi ishte dëgjuar një zë i ngjashëm me dënesjen e foshnjës. “Ngjitej edhe nëpër drunj dhe diç kërkonte nëpër foletë e braktisura të shpendëve! Di të flasi me gjuhën e shpendëve sepse ata jo vetëm që nuk i frikohen, por ndalen mbi supet e tij, apo i fluturojnë mbi kokë duke kënduar” - shpjegonin ata dhe mundoheshin të dëshmojnë se ndershëm kishin kryer detyrën dhe nuk kishin lënë hapësirë për paqartësi. “E pamë edhe duke...!” - filloi të tregojë diçka njëri prej tyre, por pasi që e shikuan hidhërueshëm dy të tjerët, kafshoi gjuhën me dhëmbë dhe nuk tha deri në fund atë që deshi të tregojë. “Thuajini të gjitha, sepse u porositëm ta shtjelloni e jo edhe më shumë të ngatërroni sekretin!” - reaguan fshatarët

vazhdon....

[Dushku]

Nuk kishte rrugëdalje. Duhej medoemos t’ju tregohej çdo gjë, bile edhe ajo se te burimi pranë shpellës djaloshit i ishte afruar një vashë e bukur me të cilën ishin larë së bashku në ujërat e kthjellët si loti. “Lëre, lëre këtë se nuk ka të bëjë me gjërat që na interesojnë” - tha një nga fshatarët dhe ua lehtësoi punën të gjithë atyre që i shtrëngonte frika mos përmendej emri i vashës së tyre. Kjo kërkesë ia lehtësoi pozitën edhe atij që i ra në hise të rrëfente për ngjarjen që kishin parë pranë burimit, jo pse do të duhej ta zbulonte emrin e vashës, e cila përkëdhelte djaloshin e zhveshur cullak, por pse ishte e pahijshme të shtjellonte detaje të pista në praninë e grave dhe fëmijëve. Në të vërtetë, një “ah” e lehtë që i shpëtoi nga goja një të riu, dëshmonte se të gjithë e kishin të lehtë ta imagjinonin ç’kishte ndodhur te burimi dhe në çfarë pozite të mundimshme ishin gjetur ata që kishin ndjekur me shikim lojën e trupave cullak të dy të rinjve. “Uh...!” - psherëtinë gra dhe burra të bindur se djaloshi ishte një budalla i mjerë të cilin e kishin robëruar magji të errëta dhe e detyronin të bëjë punë të çuditshme. “Ajo nuk ka qenë vajzë e vërtetë, por fantazmë që i shoqëron ata trupi i të cilëve është shndërruar në shtëpi të xhindeve!” - tha hoxha. “Por, ne...” - deshi të shpjegojë edhe diçka ai që rrëfente pak më parë, por gishti i hoxhës i drejtuar kah atij, të gjithëve ua bëri me dije se nuk kishte çka të shpjegohej më shumë. U kthyen nëpër shtëpitë e tyre me një ndjenjë lehtësie, por tani edhe më kureshtarë të gjithë të shihnin me sytë e vet atë që rrëfenin ata dy-tre veta që kishin ndjekur djaloshin në pyll. Që nga ajo ditë plot fshatarë kinse rastësisht dilnin të shëtisnin kodrinës përpjetë. Futeshin në pyll dhe fshehurazi ndiqnin djaloshin hap pas hapi. Vashat e fshatit u hidhëroheshin nopranëve që nuk e linin të qetë djaloshin të ecte nëpër pyll. Nga dita në ditë zvogëlohej numri i atyre që lodheshin duke kërkuar sqarim pse djaloshi aq shpesh fshihej nga shikimi i të tjerëve në thellësitë e pyllit në vend që të pastronte arat që ia kishte mbuluar kullosa. Nuk i brente as kërshëria e mëparshme që të shihnin se me çka e mbushte strajcën që bartte mbi shpinë kur kthehej nga pylli. Sepse e kishin parë me sytë e vet duke e mbushur me pendë dhe e dinin se kur kthehej nga pylli duke kërcyer nga gëzimi dhe i buzëqeshur kishte patur ditë të begatshme; kishte gjetur pendë me ngjyra përrallore apo kishte rastisur në ndonjë fëllënzë që moti të ngordhur dhe të tharë që e kishte goditur ndonjë gjuetar, por nuk kishte mundur ta gjente as me ndihmën e zagarëve të stërvitur për zbulimin e viktimës së plagosur. Posa u kthye qetësia në fshat dhe gratë filluan të bëjnë biseda nga më të rëndomtat, dikujt iu kujtua të shtronte pyetjen pse i nevojiteshin ato pendë laramane. Pyetja e tillë zgjoi kërshërinë e mëparshme te banorët e fshatit. Kjo pyetje sinjalizoi trazira të brendshme te banorët dhe bëri të ditur se sekreti ende nuk ishte shpalosur deri në fund. Në çastin kur burrat thuajse u binden se gratë dhe vajzat e tyre do të harrojnë bukuroshin që asnjëherë nuk mundje ta shohësh në shesh të fshatit, por ose të mbyllur në shtëpi ose duke mbledhur pendë shpendësh nëpër pyll, filluan të shtjellohen rrëfime lidhur me atë se për çka i përdorte ai ato pendë shumëngjyrëshe. Edhe në fshatrat e afërta dëgjuan për djaloshin që mblidhte pendë dhe njësoj i xëgiste sekreti se për çka i hynin ato në punë. “Me siguri i përdor për të mbushur jastëkët dhe dyshekët që ta ketë gjumin sa më të rehatshëm!” - thoshin vashat faqekuqe dhe ëndërronin shtratin e tij të butë. Flitej se, vashat më të guximshme natën e vizitonin fshehurazi dhe braktisnin shtëpinë e tij para se të lindte dielli si të pagoja. Nuk kishte zot që mund t’i çonte të rrëfenin se çka kishin parë dhe përjetuar. Pas vizitës së parë i mundonte dëshira e zjarrtë që sërish të ndiejnë ngrohtë¬sinë e shtratit të tij. Asgjë nuk tregonin, as prindërve dhe shtireshin se fare nuk e dinë që vajzat e tyre natën vizitonin fshehurazi djaloshin. Ata i shqetësonte sëmu¬ndja, e cila i kapte me radhë gocat të cilat një herë vizitonin djaloshin e bukur; në vend që të bënin pajën e nusërisë, fshehurazi nga prindërit, shëtisnin megjeve dhe kërkonin fole shpendësh për të gjetur ndonjë pendë me ngjyra nga më të bukurat që t’ia çonin djaloshit, i cili nuk u hiqej mendsh. “Na i morri në qafë ky pis i çmendur vashat, dhe na e lodhi shpirtin me sjelljen e vet të çuditshme, e cila as të pengon dhe as të zë rrugën, por ama nuk të lë të qetë dhe pa e lodhur kokën me të!” - thoshin fshatarët duke shikuar dritën e zbehtë në dritaren e dhomës së djaloshit edhe në orët e pasmes¬natës kur rastësisht dilnin në çardak të çlodhen nga ndonjë ëndërr e trishtueshme apo që të shohin yjet. “Atë duhet ta largojmë nga fshati!” - propozonin të rinjtë duke vështruar me çfarë qetësie djaloshi nisej drejt pyllit dhe kthehej në shtëpi para se të lëshohej nata me strajcën plot pendë dhe shpendë të ngordhur. “Ai është magjistar, i cili pendët i përdor për të bërë ilaçe me të cilët shëron zjarrin rinor të vashave të fshatit!” - thoshin plakat që rrinin ulur pranë kroit duke mos lënë pa përmendur se diçka të tillë nuk mbanin mend as ato, as pleqtë e mëparshëm që tani i kishte shkrirë dheu. “Thonë se pasi ua shkul pendët shpendëve të ngordhur, i var në mur ku qelben dhe krimben!” - shtonte ndonjë plakë që kishte imagjinatë më të zhvilluar. Shkurt, askush nuk kishte mundësi t’i ndalte fjalët e botës që njëherë kishin marrë dhenë: çdokund flitej për të dhe thuajse as që mund të fillonte apo përfundonte ndonjë bisedë po nuk përmendej djaloshi, i cili as që e dinte se ishte bërë preokupim kryesor i të gjithëve në fshat. Djaloshi atë nuk e dinte as asaj dite kur mbylli me dry dyert e shtëpisë dhe me valixhet në duar u nis rrugës së fshatit. Sa u habitën fshatarët për shkak të valixheve që bartte në duar po aq i befasoi kur panë se ai nuk u nis si rëndom drejt pyllit, por teposhtë kodrinës. Shkonte në një drejtim të panjohur. Fshatarët e vështronin nga pak edhe të gëzuar, sepse ja, ndodhi që edhe ai i mallkuar një herë ta ndërrojë drejtimin. Aq më shumë u gëzuan kur panë se në mbrëmje nuk u kthye dhe se dritaret e dhomave në shtëpinë e tij nuk i ndriçoi drita. Kaluan ditë, muaj dhe vite, por djaloshi as erdhi në fshat e as u dëgjua diçka për të. Largimi i tij nga fshati i shqetësoi vashat që e kishin vizituar. Ato të mjerat çdo ditë qëndronin në dritare duke shpresuar se do ta shihnin si ngjitet kodrinës drejt fshatit. Shpresonin se ai do të kthehet, se nuk do t’i harronte netët që kishte kaluar me to. Derisa vashat i lodhte pagjumësia dhe ëndrrat për bukuroshin me të cilin kishin kaluar plot net të këndshme, fshatarët e tjerë shpeshherë i afroheshin shtëpisë së tij duke i lodhur kërshëria të shohin çka fshihej në ato dhoma me dyer të kyçura. Disa thonin se djaloshi kishte braktisur shtëpinë meqenëse dhomat i kishte mbushur përplot me pendë dhe nuk kishte më as ku të flinte e lëre më të lëvizte. Kur dëgjonin pohimet e këtilla, vashat që kishin parë brendinë e shtëpisë së djalit, por nuk guxonin të tregonin, thoshin në vete: “Sa budallenj që jeni! Ato dhoma janë të mbushura plot me piktura dhe bukuri përrallore! Jo vetëm që i ka mbushur jastëkët dhe dyshekun, por edhe muret i ka mbuluar me pendë të larmishme!” Një ditë, fshatarët vendosën t’i çelin me dhunë dyert e dhomave të djaloshit. Kur hynë brenda mbetën si të shtangur; muret ishin të mbuluar me pendë dhe me plot piktura nga më të bukurat. Edhe perdet ishin të bëra nga pendët shumëngjyrëshe me kujdes të radhitura dhe përbënin një mozaik përrallor. Dhomat ishin të pastra dhe të rregulluara si më mirë. Askund nuk vërehej ndonjë pendë e hedhur e jo më diçka tjetër. Në një raft qëndronin të radhitura disa shishe të mbushura me pluhur me ngjyra të ndryshme. Atëherë ata kuptuan se djaloshi i bluante pendët e shpendëve duke bërë nga pluhuri i tyre ngjyra që i përdorte për të pikturuar. Disa enë, të cilat gjithashtu qëndronin me kujdes të radhitura në raftet e dhomave ishin të mbushura me lëng të kuqërremtë. Ajo ishte rrëshirë e shkrirë të cilën e përdorte për ta përzier me pluhurin e bërë nga pendët e bluajtura. Kështu bënte ngjyra të veçanta me të cilat pikturonte. “Sa piktura të bukura!” - mahniteshin fshatarët duke zgurdulluar sytë në peisazhet dhe hapësirat përrallore që kishte pikturuar djaloshi. Mbyllën dyert e dhomave dhe u kthyen nëpër shtëpitë e veta

vazhdon....

[Dushku]

Asnjeri prej tyre nuk mori vesh se, për djaloshin që ata e llogarisnin të krisur, kishin shkruajtur të gjitha gazetat e botës duke e lavdëruar se përpos pikturave të mrekullueshme kishte befasuar botën edhe me ngjyrat e veçanta përbërjen e të cilave nuk mund ta zbulonin as njohësit më të mirë të kemikaleve. Aq ua bënte fshatarëve se çka shkruanin gazetat dhe çka mendonte bota për bashkëfshatarin e tyre; ata dëshironin që ai të kthehej, të ishte pranë tyre, ta shihnin si shkon drejt pyllit që të mblidhte pendë zogjsh dhe si kthehet i buzëqeshur në shtëpi. Donin që dritaret e dhomave të djaloshit të ndriçonin si dikur tërë natën. Sepse tani e dinin ç’bënte natën dhe se pa asnjë arsye i kishin rënë në qafë. Betoheshin në vetvete se fare nuk do t’i hidhërohen pse nuk shoqërohej me ta e as do t’ia zinin për të madhe pse natën e vizitonin vashat më të bukura të fshatit. I kaploi një shqetësim i llahtarshëm shumë më i fuqishëm se ai që i mundonte kur mundoheshin të zbërthejnë sekretin lidhur me sjelljen e tij. Ky shqetësim i bëri që të pyesnin njëri-tjetrin: “Mos ke dëgjuar diçka për djaloshin e fshatit tonë! Vallë kur do të kthehet!” Shikonin rrugës nga kishte ikur duke shpresuar se ai do të vijë, i heshtur dhe i buzëqeshur mu si atë ditë kur braktisi fshatin. Erdhi, erdhi bërtitën një pasdite në fshat të gjithë që kishin zë dhe gojë duke kumtuar lajmin e gëzueshëm dhe të gjatëpritur. Askush nuk shtroi kundërpyetjen se kush ishte ai që arrinte dhe që çoi në këmbë të madh dhe të vogël, bile edhe ata të cilët me një këmbë qëndronin buzë varrit. Të gjithë dolën në rrugë që të zinin vend sa më të përshtatshëm dhe të shihnin nga afër djaloshin që i afrohej fshatit. U mbush rruga kryesore e fshatit deri te kthesa në hyrje të tij. Shtyheshin fshataret në mes tyre, por për çudi fare nuk i hidhëroheshin njëri-tjetrit kur ndodhte padashurazi që ndonjëri t’ia shkelte këmbën tjetrit apo kur ndonjë plakë e pakujdesshme atij përpara vetes ia ngulte bastunin thellë në shpinë. Dritaret e shtëpive që qëndronin skaj rrugës u mbushën me kokat e grave dhe fëmijëve nga kishin pamje edhe më të bukur se ata që qëndronin në rrugë. Gratë, ato llafazane që sikur t’ua mbyllje gojën do të flisnin me veshë, tani heshtnin si troftat në lumë dhe shikonin pingërr drejt kthesës në fund të fshatit nga duhej të arrinte ai të cilin tërë fshati e priste me padurim. “Kini kujdes dhe mos i shtroni pyetje të panevojshme!” - u tha hoxha fshatarëve. Fjalët e tij i gëlltiti ajo mizëri njerëzish që kishte braktisur shtëpitë dhe tani kishte vetëm një qëllim; të jetë sa më afër atij që do të kalonte rrugëve të fshatit. “Oh!” - klithi një plakë nga dhembja që ia shkaktoi pickama e papritur e duarve të një mustaqoku që i qëndronte mbrapa. “Të re të dashuroja, por të plakur do të të përdhunojë!” - dëgjoi ajo fjalët e tij, por nuk pati kohë t’i thotë se edhe ajo në rininë e vet shumë e kishte dashur, se për net të tëra gjumi nuk e kishte zënë duke menduar për të, sepse në atë çast fshatarët filluan të brohorisin duke shikuar drejt kthesës në fund të fshatit ku u paraqit djaloshi. Paraqitja e tij ua shtoi të skuqurit nëpër fytyra vashave që ishin ngjitur dhe fërkonin vithet e tyre në prehrin e ndonjë të riu. Të gjithë shikonin djaloshin, i cili ecte përpjetë kodrinës drejt fshatit. Hapëronte lehtë dhe ngadalë duke u luhatur. Kaloi pranë fshatarëve që hiqeshin anës që t’i lëshojnë udhë, por fare nuk dëgjoi përshëndetjet e tyre. Dukej i lodhur. Buzëqeshjen thuajse e kishte humbur diku rrugës duke u ngjitur kodrinës. Çeli dyert e dhomave, hyri në atë ku ishte krevati dhe u shtri. Shikonte pikturat e shumta që stolisnin muret, të cilat me aq ëndje i kishte pikturuar. E kapluan djersë. Por djersë gjaku, të cilat ia skuqnin duart sa herë që fshinte ballin. Tërë trupin ia mbulonin pika të kuqe. U skuq edhe çarçafi i bardhë i krevatit. Kur në dhomë hynë disa vasha të reja t’i dëshironin mirëseardhje, mezi çoi kokën t’i përshën¬deste. “Të paskan helmuar!” - klithën ato, të cilat me padurim prisnin kthimin e bukuroshit që dikur, në netët me plot yje u lejonte ta shikojnë ndërsa përziente pluhurin e bluar nga pendët e zogjve me rrëshirë dhe bënte ngjyra sekrete që nuk i njihte asnjë piktor tjetër. Kur shtrihej të pushonte mbi dyshekun e butë të mbushur me pendë, i merrte pranë vetes. Atyre u bëhej se dëgjonin këngë bilbilash derisa ai i ledhatonte. “Ta paskan helmuar gjakun!” - belbëzonin ato duke ia fshirë djersët nga të cilat u skuqeshin duart dhe mindilat e mëndafshtë. Ai asgjë nuk fliste. Zdërvidhej në krevat duke mos u ankuar fare nga ndonjë dhembje apo shqetësim. Më në fund trupi i tij u qetësua. Mbylli ngadalë sytë dhe në dhomë jehoi kuja e vashave të trishtuara nga vdekja e beftë e bukuroshit të cilin aq shumë e dashuronin. Vaji i tyre grumbulloi tërë fshatin te shtëpia e djaloshit. Të gjithë qanin. Të nesërmen e varrosën të riun. As hoxha i fshatit nuk dinte të shpjegonte pse asaj dite, ndërsa fshatarët hidhnin të lagshtë mbi trupin e tij, qiellin mbi varrezat e mbuluan shpendët dhe bënë një hije, e cila sa i trishtoi po aq i freskonte. Fluturonin duke u përplasur njëra me tjetrën por as krakëllinin, as këndonin. Duke u ndeshur në mes tyre u shkuleshin pendë, të cilat binin mbi kokat e fshatarëve. Vendi ku varrosën djaloshin u mbulua me pendë laramane të shpendëve të llojllojshëm që fluturonin mbi kokat e fshatarëve. Kur përfunduan varrimin dhe u nisën të hutuar drejt shtëpive të veta, edhe shpendët u shpërndanë. Pas vdekjes ai edhe më shumë u bë pjesë e bisedave të përditshme. Banorët e fshatit kërkonin shpjegim për vdekjen sekrete dhe të papritur të tij. Si edhe për sjelljen e çuditshme të shpendëve. Sqarime të llojllojshme bluanin kokat e të gjithëve pos foshnjave që as mund të mendonin dhe as e dinin çka i mundonte të rriturit. Jo, nuk e kanë helmuar të tjerët, por helmin vet e ka futur në trup nga pakujdesia, kundërshtonin ata që jepnin shpjegim të kundërt nga ai se djaloshin, disa ditë para se të kthehej e kishte helmuar një vajzë ziliqare, e cila nuk ishte mundur të bindej se ai do të kthehej në vendlindje që të vazhdojë dashurinë me vashat që e prisnin. Dhe shpjegonin se djaloshi nga pakujdesia kishte lëpirë duart në çastin kur kishte përdorur ngjyrë të bërë nga pendët e një fëllënzë, e cila kishte ngordhur nga kafshimi i gjarprit. Edhe sot e kësaj dite në fshatin e djaloshit nuk bëhet asnjë bisedë tjetër përpos për sekretin e vdekjes së tij. Vashat që dikur fshehurazi e vizitonin natën tani janë plaka të rralla që të gërmuqura ecin rrugëve të fshatit. Pëshpëritin emrin e tij dhe rregullisht ia vizitojnë varrin. Ia stolisin me lule dhe mindila të mëndafshtë nusërie. Dhe i mbledhin pendët e shpendëve, të cilët edhe tani shpeshherë, sipas ndonjë urdhri sekret, grumbullohen dhe fluturojnë me orë të tëra mbi varrin e djaloshit. Me ato pendë vashat e fshatit mbushin jastëkët e nusërisë ku do të vënë kokën natën e gjerdekut. Thuajse çdo ditë ndonjë plak qëndron ulur mbi varrin e djaloshit që dikur mblidhte pendë shpendësh. Duke dënesur mbi varrin e tij ata shmangin frikën nga vdekja dhe shpresoj¬në se pasi t’i mbyllin përgjithmonë sytë do të shtegtojnë në kaltërsinë e ëndrrës së pavdekshme ku i priste djaloshi, i cili kurrë nuk u hiqej nga kujtesa. Duke hapë¬ruar rëndë për çdo ditë niseshin edhe drejt shtëpisë së tij dhe atje pastronin dhomat, të cilat qëndronin të rregulluara mirë thuajse çdo çast do të kthehej pronari i tyre. Kujdeseshin për pikturat që të mos i mbulonte pluhuri. Dhe rikujtonin netët kur kishin mbështetur kokën në jastëkët e mbushur me pendë shpendësh dhe të qëndisur me pe mëndafshi. Shikonin mallëngjyeshëm perdet e bëra nga pendët dhe atë mozaik madhështor nëpër të cilin përbiroheshin rrezet e diellit apo të hënës. Shpeshherë, në orët e mesnatës në ndonjë nga dhomat dëgjohej dënesje e dhembshme. Qante ndonjë nga plakat e sotme të fshatit, e cila e zhytur në heshtjen e kujtimeve shtegtonte në thellësinë e pikturave të radhitura në mur. Dhe në ato thellësi ku valëviteshin ngjyrat e përziera të ylberit rinor e përkëdhelte puhiza e freskët që nuk i braktiste dot pikturat. Shtëpinë e vizitonin edhe pleqtë, mocanik e rrallë të dikurshëm të djaloshit. Uleshin në kopshtin përpara shtëpisë dhe vraponin në imagjinatën pas ditëve të largëta kur jo që e urrenin apo ia kishin zili mocanikut të tyre, por habiteshin sesi e kishte zbuluar mënyrën e të jetuarit që t’i mjaftojë vetvetja. Sa gëzoheshin kur u afrohet ndonjë i huaj, i cili pyeste për djaloshin e bukur. I bënin vend pranë vetes dhe gjatë e gjerë i rrëfenin për bukuroshin, i cili jetoi dhe vdiq në heshtje. Ata janë gjithmonë të gatshëm t’ju tregojnë edhe detaje të tjera për shtëpinë e tij, e cila qëndron e zbrazur. Nuk e lënë pa theksuar me mburrje se mbi pullazin e saj ende nuk kishte ndodhur të strehohej ndonjë qyqe. Përkundrazi, thoshin ata, netëve me hënë pullazin e shtëpisë e mbulojnë bilbilat dhe zogjtë e natës, të cilët këndojnë pa pushuar. Pleqve të fshatit u pëlqen t’i shoqërojnë të huajt që vizitojnë shtëpinë e djaloshit dhe të rrëfejnë për të jo vetëm pse u jepej rasti të ringjallnin të kaluarën e tyre, por që të pushonin trupin e rraskapitur në kopshtin që ishte shndërruar në lulishte. “Po, po asaj dite shpendët mbuluan qiellin mbi varreza dhe u ngjanin reve të përbëra prej pendëve laramane...!” - do t’ju thotë tregimtari plak në të cilin keni rastisur në momentin kur do të hetoj se nuk e dëgjoni kujdesshëm. “Të lutem më thuaj si e shpjegoni sjelljen e tillë të tyre....” - medoemos do të pyesni ngutshëm të nxitur nga dëshira e zjarrtë që të dëgjoni diçka më shumë për atë ngjarje thuajse të pabesueshme. Ende pa përfunduar ju pyetjen, plaku do të çohet në këmbë dhe do të largohet thellësisht i ofenduar si keni mundur rrëfimin për bukuroshin e fshatit të mos e ndiqni me vëmendje. Dhe kurrë më asnjeri prej tyre nuk do t’ju përfillë sikur edhe të kërkoni njëmijë herë falje për sjelljen tuaj jokorrekte.

K.Mehmeti

[panta_rhei]

Zoti i shfaqet Kolës dhe i thotë: "Kolë, ty, si njeri i mirë dhe besimtar n'mue, po t'paralajmroj qi pas nji jave ka për t'qenë Përmytja e Madhe"

Shkon Kola tek njerzit e vet dhe ja u thotë Fjalën e Zotit.
Kush besonte, mlodhi rraqet e kalamajt dhe u nis malesh. Kush s'besonte, filloi tuj qeshë e tuj u tallë me Kolën... deri sa erdh dita kur uji filloj me zaptue tokat.

Kur ju shkoj ujti n'brez, njerzit filluen me ju hypë lundrave e me shkue drejt malesh. Kur i shkoj uji n'gjoks, Kolës i kalon nji lundër afër dhe lundërtari i thotë: " Kolë, ec e hyp se po nodhë kjameti!", t'cilit Kola i thotë: "Pshtoni vedin, se mue m'pshton Zoti".

Kur i shkoj ujti n'fyt, nji tjetër lundër i kalon afër dhe i thojnë me hypë, e Kola: "Pshtoni vedin, se mue m'pshton Zoti".

Kur e mbuloj uji krejt dhe Kolës ju desh me notue, i kalon aty pari nji lundër tjetër që e fton me hypë: "Hajde Kolë, se kena ven boll n'lundër"... dhe Kola: "Pshtoni vedin, se mue m'pshton Zoti".

Si përfundim, Kola mbytet dhe n'derë t'parajsës takon Shën Pjetrin, t'cilit i ankohet dhe kërkon që t'flasi me atë t'Madhin. Shën Pjetri shkon tek i Madhi dhe i thotë: "Zot i Madh, kam ra n'hall me nji qi nuk don me hy n'parajsë pa folë me ty".
"E kush asht ai?"- e pyt Zoti Sh.Pjetrin
"Asht Kola, Ai qi i pate diftue për Përmytjen e Madhe dhe qi i ka metë peng qi nuk vajte me e shpëtue".

"Lene mor trapin t'shkoje ka t'dojë, se i çova tre herë lundrat për me e marrë dhe s'donte me hypë..."- tha Zoti.

[Oltiana1]

Paragjykimi është i verbër ! :S

Një njeri i shtyrë në moshë po udhëtonte me tren me djalin e tij, i cili ishte 25 vjeç. Në fytyrën e djalit, që ishte ulur afër dritares, shihej hare e madhe... Në atë moment, djali nxori dorën jashtë dritares dhe ndjeu se era po kalonte përmes dorës së tij dhe bërtiti: -Baba, shiko si drunjtë po ecin pas nesh..! Plaku buzëqeshi.Pranë tyre ishte ulur një çift, që po dëgjonte bisedën mes babait dhe të birit dhe u ndjenë pak në pozicion të keq; -Si ka mundësi që ky djalë 25-vjeçar të sillet si fëmijë?- menduan ata. Papritmas djali bërtiti: -Baba shiko liqenin, shiko retë si vijnë pas nesh!Ky çift prapë u habit nga sjellja e këtij djali. Më pas filloi të bjerë shi. Pikat e shiut filluan të bien në dorën e djalit, të cilit i shkëlqente fytyra nga gëzimi. Papritmas ai bërtiti: -Baba, po bie shi, pikat e tij kanë mbushur dorën time. Shiko...shiko...! Në fund, çifti nuk pati më durim dhe iu drejtua plakut: -Pse nuk shkoni te ndonjë mjek për të gjetur ilaç për këtë djalë? Plaku u përgjigj: - Ne sapo dolëm nga spitali, birit tim tani i ka ardhur shikimi dhe po sheh për herë të parë në jetën e tij! Çdo herë kujto: Mos tento të dish rezultatin pa i ditur mirë detajet!

[Oltiana1]

" Djali me karakter të keq "

Babai i tij i jep një çantë plot me gozhdë dhe i thotë : Sa herë ti të humbësh durimin dhe nuk e kontrollon dot veten tënde kur zihesh me dikë , ngul nga një gozhdë në gardhin e shtëpisë.
Ditën e parë djali nguli plot 37 gozhdë.
Në javët që pasuan mësoi të kontrollonte numrin e gozhdëve që ngulte në gardh, dhe filloi ti pakësonte nga dita në ditë .Ai mësoi që ishte më e thjeshtë të kontrollonte veten se sa të ngulte gozhdë.
Më në fund erdhi dita kur djali nuk nguli asnjë gozhdë në gardh dhe i lumtur shkon ti tregojë të atit .
I jati i thotë : Tani fillo e shkuli gozhdët që ke ngulur për çdo ditë që humbje kontrollin.
Ditët kaluan dhe djali shkoi përsëri te i jati për ti treguar që i kishte shkulur të gjitha gozhdët.
Shkuan të dy para gardhit dhe i thotë të birit : Biri im je sjellë mirë por shiko se sa vrima ka në gardh !
Gardhi nuk do të jetë më si më parë !
Kur zihesh me dikë dhe e fyen, i lë plagë si këto...
Mund ti ngulësh një njeriu thikën , mund edhe t'ja nxjerrësh më pas , por do ti rrijë gjithmonë një shenjë ....
Nuk ka rëndësi se sa herë mund të kërkosh të falur , plaga do të rrijë..
Plagët që krijohen nga fjalët vrasin njësoj si plagët fizike..!!

P.s ... Emine nuk i kam lexuar , (tani e vërejta :S )

P.s ... Zero nuk është me rëndësi nga vijnë këto tregime , kryesore janë tregime me vlerë dhe ke dobi nga to nëse i lexon :P:P:P

[emine]

Sekreti i lumturisë

Një tregtar e dërgon djalin e tij të mësojë Sekretin e lumturisë tek një njeri i urtë dhe i zgjuar. Djali i ri i përhumbur nëpër shkretetirë udhëton 40 ditë deri sa arrin tek një kështjellë në majë të një mali. Atje jetonte plaku i urtë , të cilin po kërkonte djaloshi.

Megjithatë , pas gjetjes së plakut të urtë , djaloshi hyn në një dhomë dhe sheh një numër të madh njerëzish , tregtarë që shkonin e vinin , njerëz që po bisedonin nëpër qoshe , një orkestër të vogël që po luante një muzikë të mrekullueshme , dhe atje në një qoshe ishte një tavoline e shtruar me frutet më të shijshme të botës.

Plaku i urtë bisedonte me çdonjërin , dhe djaloshit i duhej të priste gati 2 orë derisa ti vinte radha.

Me një vigjilencë dhe durim të madh , plaku i urtë po e dëgjonte arsyen se pse kishte ardhur djaloshi deri atje , por i tha që në atë moment ai nuk kishte kohë që ti shpjegonte Sekretin e Lumturisë.

Ai i propozoi djaloshit që të shëtiste rreth nëpër pallatin e tij dhe të kthehej pas 2 orësh.

“Por unë dua që t’iu kërkoj diçka” – shtoi plaku i urtë , ndërkohë që i dha një lugë çaji në të cilen futi dy pika vaj – “ Ndërkohë që do shëtisësh nëpër pallat , ki kujdes lugen se mos të të bien dy pikat e vajit”

Djaloshi , shkoi të shëtise të gjithë pallatin, ngjiste dhe zbriste shkallët, dhe shëtiste gjithandej dhe gjithmonë i mbante sytë tek luga. Dhe pas dy orëesh, ai kthehet tek plaku i urtë.

“ E pra “ – pyet plaku i urtë – “ A i pe tapetet Persiane në dhomen e ngrënies ? A e pe kopshtin tim , kopësht për të cilin kopshtarët e mij kanë shpenzuar 10 vjet për ta ndërtuar ? A e pe bibloteken time madhështore ?

I zënë ngushte, djaloshi pranon që nuk ka parë asgjë. Ai u kujdes vetëm që të mos i derdheshin pikat e vajit , ashtu siç e kishte porositur plaku.

“ Keshtu që , kthehu dhe shko e shiko mrekullitë e botës time”- tha plaku i urtë. “ Ti nuk mund të besosh një njeri nëse nuk e njeh shtëpinë e tij “

Tani me shumë lehtësi , djaloshi e kap lugen dhe shëtit përsëri nëpër pallatin madhështor, kësaj radhe ai humbet nëpër bukurinë e mureve të vizatuara në mënyrë artistike. Ai shikon kopshtet, mallet rreth e përqark pallatit, lulet dhe trëndafilat me flatrat e tyre delikate dhe magjepsëse. Dhe në fund kthehet tek plaku i urtë dhe i shpjegon në detaje atë që ka parë.

“Por , ku janë dy pikat e vajit që të prosita që të mos i derdhesh?” e pyet plaku.

Shikon lugen , dhe sheh që ai e kishte derdhur vajin.

“ E pra , kjo është keshilla që të dhashë ty “ – tha i urti i të urtëve. “ Sekreti i Lumturisë qëndron në atë që të shijosh të gjitha bukuritë e botës dhe të mos harrosh kurrë dy pikat e vajit në lugë “

Paulo Coelho ( Alkimisti )

[emine]

Vajza, duhet te kuptoni disa gjera…
Neve nuk merzitemi nese flisni me djem te tjer, nuk merzitemi nese keni shok meshkuj, por kur jemi diku me ju dhe vjen nje djal…dhe ju I hidheni siper pa e prezantuar e harroni qe edhe ne jemi ne te njejten dhome, kjo na nervozon.
Ne nuk merzitemi nese dergoni mesazhe me shoket tuaj.
Por kur kjo gje ndodh ne 2 te nates, na ben te dyshojme.
Cfare mund te ket kaq te rendesishme ne 2 te nates?!
Nese ju themi: e bukur, e mrekullueshme, simpatike nuk po genjejm, prandaj mos na thoni qe nuk kemi te drejt sepse nuk do te reshtim kurre se theni keto.
Karakteristika me sensuale e nje vajze esht besimi ne vetvete.
Na puthni kur nuk mund ten a shikoj askush, por edhe nqs na shikojne…do ishte akoma me bukur!
Nuk duhet te visheni enkas per ne. nese ju ftojm diku mos vishni fundin me te shkurter qe keni dhe sa me shum tualet te mundeni.
Neve na pelqeni per ate qe jeni ne te vertet.
Per shembull, mua me pelqen me shum nje vajze e veshur me nje bluze te thjeshte dhe atletet e mia.
Mos e merrni seriozisht cdo gje qe ju themi. S
arkazma esht 1 gje e mrekullueshme.
Mos u merzitni edhe per gjerat me te vogla.
Mos na tregoni sa seksi esht Brad Pitt apo Jessy McCartney …
Eshte e merzitshme.
Keni shoqet tuaja per te folur per kto gjera.
Dua te theksoj, se nese nje djal ju trajton keq, mos u perpiqni ta ndryshoni sepse nuk ka per te ndryshuar!
Gjeni dike qe tju bej te buzeqeshni kur po ndiheni keq . dike qe tju fale edhe kur gaboni.
Qe tju doje pavaresisht dhimbjes qe mund ti shkaktoni.
Dike qe do te ler ne mes punen qe ka ne dore vetem per tju then ‘Te Dua!’
Na jepni neve, djemve te mire, nje mundesi”

[emine]

Ajo ndoshta një ditë, pas shumë vitesh, do të gjendet duke pirë nje kafe me atë... Do ti flasë atij per karrieren e saj brillante,per femijet e saj te adhurueshem e per bashkeshortin perfekt qe ka ne krah.
E pastaj, do te ngule syte ne ate filxhan te vogel vetem qe te mos perballet me shikimin e tij,
te mos humbiste ne ata sy qe e bene te shihte per here te pare dashurine e vertete.
Do te perpiqet te degjoje vertete ato qe ai i thote,
duke forcuar mendjen e saj te mos kujtonte se si tingulli i atij zeri,
ja bente zemren ti rrihte aq fort.
E akoma, do te shohe gojen e tij per te mos kujtuar se mungesa e buzeqeshjes se tij i kishte shkaktuar gjithmone lote te hidhur.
Ne fund, pasi ka mbaruar ate kafe te cuditshme duke luftuar ate ndjenje akoma me te cuditshme ne stomak,
do ta pershendese me nje te puthur ne faqe e kur te largohet do te ndjeje ate parfum,
ate parfum qe ajo kishte dashur aq shume ne rrobat e saj.
Keshtu, duke u kthyer ne shtepi e vetme, do te ndjeje nje lot ti rreshkase neper fytyre e vetem atehere do te kuptoje se sa e vertete ishte ajo qe i perserisnin shpesh te gjithe...
"Dashuria e pare nuk harrohet kurre."

[Hajra]

http://illiweb.com/fa/empty.gif Vertet tregim i bukur lexojeni (http://www.klealove.com/t15983-vertet-tregim-i-bukur-lexojeni#689784)

http://illiweb.com/fa/empty.gif nga Wolf prej Sun 22 May 2011 - 17:28
Një vajzë po priste aeroplanin në një aeroport të madh.
Meqënëse i duhej të priste gjatë, vendosi që të blinte një libër që të kalonte kohen.
Bleu librin dhe një kuti me biskota.
U ul në vendin ku rrinë zakonisht persona të rëndësishëm në mënyrë që askush të mos e pengonte.
Afër saj ishte karrigia me biskota dhe një karrige më tej një person tjetër i cili lexonte gazeten.
Kur ajo filloi të merrte biskota, edhe zotëria nga karrigia tjetër mori një.
Ajo u habit pa masë, por nuk tha asgjë, vetëm vazhdoi të lexonte librin.
C'do herë që ajo merrte nga një biskotë, këtë e bënte edhe zotëria pa u mërzitur fare.
Vazhduan kështu deri sa në kuti mbeti vetëm një biskotë, dhe vajza mendoi:
Më intereson të di se cfarë do të bëjë ai tani!!
Zotëria e mori biskoten e fundit dhe e ndau në dy pjesë.

"Kjo me të vërtetë është e tepërt, filloi të mendojë nervoze vajza, mori sendet e veta, librin, çanten dhe shkoi drejt daljes.
Kur u ndje më mirë, u ul në një vend ku nuk ishte askush që të mos kishte më asnjë ndodhi të tillë të papritur.
E mbylli librin dhe hapi çanten që ta fuse brenda, dhe në momentin kur shikoi brenda, pa një kuti me biskota të pahapur fare.
U turpërua dhe atëherë e kuptoi se kutia me biskota kishte qenë e zoterisë qe kishte qënë ulur në karriken pranë të sajes, por i cili pa asnjë shqetësim, nervozizëm apo brengë e ndau edhe biskoten e fundit me të, krejtësisht ndryshe nga ajo, që ndjehej e lënduar në krenarinë personale dhe ndjenjat e veta.

Sa herë në jeten tonë ne kemi ngrëne dhe do të hamë biskoten e huaj, dhe këtë nuk e kemi ditur dhe nuk do ta dimë kurrë?

Para se të vijmë në ndonje përfundim të shpejtë dhe para se të fillojmë të mendojmë keq, shikoni me kujdes detajet, shpesh herë situatat nuk janë të atilla sic na duken neve në shikimin e parë..

[emine]

Një fëmijë shtat shkurtër, hyri tek berberi, i cili i pëshpëriti klientit që po qethej:
- ”Ky është fëmija më idiot në botë dhe psenë ta tregoj tani.”
Menjëherë, ai futi dorën në xhep dhe që andej nxori dy monedha, njëra njëqind lekëshe dhe tjetra njëzet lekëshe. Pasi i kërkoi djaloshit të afrohej, ai i zgjati dy duart, ku në secilën prej tyre kishte njërën nga dy monedhat e lartpërmendura.
Djali mori monedhën njëzet lekëshe dhe u largua pa thënë asnjë fjalë.
Mandej, berberi iu drejtua klientit që po priste dhe i tha:
-”A e nuk të thashë se ky fëmijë është idiot dhe nuk merr erë nga kjo botë?! Gjithmonë ai zgjedh njëzet lekëshin, duke lënë një qindëshen.”

Pasi klienti u qeth dhe doli jashtë, dalloi djalin i cili po dilte nga dyqani i akulloreve. Kureshtja e shtyri ti afrohet dhe ta pyesë:
-”Përse gjithmonë zgjedh njëzet lekëshin dhe nuk merr qindëshen?!”
Djali, me buzën në gaz ia ktheu:
-”Atë ditë që do të marr qindëshen, lojës time i vjen fundi dhe nuk blej dot më akullore!”

Morali:
Ndonjëherë, mendojmë se disa njerëz nuk e meritojnë vlerësimin tonë për atë që bëjnë. Në fakt, ne i kemi nënvlerësuar aftësitë e tyre, për shkak të padijes tonë. Prandaj, kurrë mos e nënvleftëso dikë! Kurrë mos e nënvleftëso dhe mos e ironizo dikë sepse është i vogël. Mushkonja është e vogël, por të lë gjithë natën pa gjumë dhe të shkakton goxha kokëçarje.!

[Dushku]

Në një qytet ishte hapur një qendër tregtare ku shiteshin burra, aty çdo femër mund të shkonte për të zgjedhur një burrë sipas shijes së saj. Një ndër rregullat e shitblerjes në këtë qendër ishte edhe: Çdo femër ka vetëm një shans për të hyrë në këtë treg! Ajo duhet të zgjedhë burrin në një prej kateve ose mund të shkojë deri te kati më të epërm, mirëpo çdoherë humb të drejtën të zbresë një kat më poshtë.

Një femër paska hyrë te kjo qendër tregtare ku shiteshin burra…

Në hyrje të katit të parë shkruante:

Burrat e këtij kati janë besimtarë dhe janë të punësuar

Në hyrje të katit të dytë shkruante:

Burrat e këtij kati janë besimtarë, janë të punësuar dhe i duan fëmijët

Në hyrje të katit të tretë shkruante:

Burrat e këtij kati janë besimtarë, janë të punësuar, i duan fëmijët dhe janë shumë të bukur

Femra mendoi: Woow, nejse do të shkoj më lart

Vazhdoi të ngjitet që të arrijë në katin e katër ku shkruante:

Burrat e këtij kati janë besimtarë, janë të punësuar, i duan fëmijët, janë shumë të bukur dhe u ndihmojnë bashkëshorteve në punët e shtëpisë

Ajo u mahnit ndëra zemra i rrihte me shpejtësi: “O Zot, nuk mund të mos pranoj, do ta blej në këtë kat!”…

Por, sërish vendosi të ngjitet më lart…

Në hyrje të katit të pestë shkruante:

Burrat e këtij kati janë besimtarë, janë të punësuar, I duan fëmijët, janë shumë të bukur, janë shumë romantikë dhe vazhdimisht shprehin fjalë dashurie

Femra gati se hyri në këtë kat, por vendosi të ngjitet më lart.

Në hyrjen e katit të gjashtë shkruante:

Ti je vizitorja numër :4 363 012

Në këtë kat nuk shesim burra, Sepse ky kat u ndërtua veçanërisht për të argumentuar se gratë nuk mund t’i kënaqësh.

Faleminderit për shopingun te qendra tregtare e burrave.

Kujdes shkallëve teposhtë ndërsa ne të dëshirojmë një ditë të lumtur. :tongue:

[emine]

Një djalë i mirë, tregon mbi një përvojë të tij me babanë:

Ishim duke pritur radhën për të blerë biletat e cirkut – tregon ai – shfaqje të cilën mezi prisja ta shoh.
Mes nesh dhe shitësit të biletave qëndronte një çift me tetë fëmijë pas, të gjithë ishin nën dymbëdhjetë vjeç.
Nga veshja dhe mënyra si qëndronin, dukej që ishte një familje e varfër, por të edukuar dhe të kulturuar.
Fëmijët prisnin në radhë dy e nga dy, të kapur për dore dhe duke biseduar mbi elefantët veshë mëdhenj që do të shohin në cirk, si dhe palaços hundëgjatë.
Dukej qartë që ishte hera e parë që po shkonin në shfaqjen e cirkut dhe mesa dukej, shfaqja e asaj nate ishte shumë e rëndësishme për ta.
Prindërit e fëmijëve ishin në fillim të grupit, të kapur dorë për dore dhe kryelartë.
Kur babai i fëmijëve u afrua me biletashitësin, e pyeti sa kushtonte çmimi i biletave. Biletashitësi e pyeti sa bileta dëshironte dhe ai u përgjigj:
- ”Dy për të rritur dhe tetë bileta për fëmijë.”

Biletashitësi i tregoi çmimin e biletave dhe menjëherë filloi të përgatisë biletat. Kur dëgjoi babai çmimin, uli kokën, ia lëshoi dorën të shoqes, ndërkohë që buzat filluan ti dridhen. Ai u përkul pak dhe pyeti:
- ”Më falni, po sa thatë kushtojnë biletat?”
Biletashitësi ia përsëriti dhe një herë çmimin e tyre. Duke qartë që ai nuk i kishte të hollat e mjaftueshme për biletat e cirkut.Si do u thoshte fëmijëve të tij se nuk i mjaftojnë të hollat për tu blerë bileta të gjithëve?

E gjitha kjo ndiqej me sy dhe vëmendje nga babai im, i cili futi dorën në xhep, nxori një kartëmonedhë dhe e hodhi përtokë. Mandej, u përkul, e mori dhe duke ia drejtuar babait të fëmijëve i tha:
- ”Më falni, por kjo kartëmonedhë ra nga xhepi juaj.”

Burri e kuptoi këtë trukim të babait dhe meqë nuk kishte zgjidhje tjetër, e pranoi ndihmën, e cila e nxori nga ai siklet.
Ai e pa babanë në sy dhe teksa dy lot u shkëputën nga sytë, i tha gjithë mirënjohje:
- ”Faleminderit zotëri! Kjo do të thotë shumë për mua dhe për familjen time.”

Unë dhe babai u kthyem menjëherë tek makina, pa e parë shfaqjen e asaj nate.
Por nuk ishim kthyer duarbosh!

Përgatiti: Ertigen Doçi, Anderson Marku

[emine]

Në letërsinë angleze, rrëfehet një ndodhi e cila u mësohet fëmijëve në shkollë.

Gjatë luftës së dytë botërore, ushtarët britanikë ndiheshin të rraskapitur, me moral të rënë dhe u mungonte vullneti për të vazhduar luftën.
Shumë prej tyre ndiheshin të pashpresë dhe ishin të gatshëm që edhe të vdisnin, vetëm të mos luftonin më.
Një nga gjeneralët e luftës, duke menduar mbi një stimulim, i erdhi në mendje një ide interesante.
Ai mendoi që çdo ushtar ta lidhë me korrespondencë me një femër. Kështu, ai u kërkoi vajzave angleze që të lidhen me një nga ushtarët në frontin e luftës, t’i shkruajë dhe t’i japë kurajë.
Si gjithë ushtarët e tjerë, edhe personazhi i kësaj ndodhie lidhet me një vajzë dhe kishte me të korrespondencë të rregullt.
Edhe pse nuk ishin parë asnjëherë, lidhjet e tyre u forcuan, saqë tashmë filluan të lidhen edhe emocionalisht me njëri-tjetrin.Ndërsa lufta po mbyllej, personazhi ynë i shkruan të dashurës së tij se do të ktheje së shpejti në Londër dhe se dëshironte të martohej me të.
Vajza i shkroi se akoma nuk ishin parë dhe nuk ishin pëlqyer fizikisht. Megjithatë, ushtari i shkruan gjithë mirënjohje dhe besnikëri se ajo e kishte shpëtuar nga vdekja e sigurt, me inkurajimet dhe ngritjen e moralit.
Duke parë vendosmërinë e tij, vajza i shkroi:
- ”Kam frikë se kur të më shohësh nuk do më pëlqesh. Prandaj, unë do të pres tek stacioni i trenit dhe në xhepin tim të majtë do të mbaj një trëndafil të kuq. Nëse të pëlqen pamja ime, qëndro dhe më fol, në të kundërt largohu pa më folur, që mos më thyesh zemrën më shumë. “

Sa më shumë që treni afrohem me stacionin ku do të zbriste, zemra e ushtarit tonë e shtonte ritmin e rrahjes.
- Vallë si do të ishte ajo që i kishte dhënë zemër dhe inkurajuar? A do të ishte e bukur siç shpresonte, apo e shëmtuar?

Me të zbritur nga treni, ai u përball me një vajzë që mbante një trëndafil në xhepin e majtë të xhaketës. Ai mbeti i hutuar për një farë kohe, pasi vajza që shihte ishte një shëmtarake që nuk e kishte shoqen. Vajza që kishte përballë, nuk kishte asgjë të përbashkët me atë që ai kishte imagjinuar gjatë gjithë atyre viteve.
Kjo e bëri që ta injorojë atë dhe menjëherë u nis për në shtëpi. Pasi kishte bërë disa hapa, u ndal dhe mendoi me vete:
- ”Ku është besnikëria dhe mirënjohja për atë që i kishte qëndruar pranë, e kishte inkurajuar dhe i kishte dhënë zemër?Vërtet që qenka shumë e shëmtuar, por ajo më shpëtoi jetën.”

Në fund, ai vendos që të jetë besnik dhe mirënjohës me atë që e kishte shpëtuar nga vdekja e sigurt. Kështu, ai kthehet, qëndron para vajzës dhe i thotë:
- ”Unë jam personi të cilin po kërkon.” Vajza i buzëqeshi dhe ia ktheu:
- ”Por unë nuk jam ajo që kërkon ti. Vajza që kërkon ti është ajo vajza e bukur atje. Është ajo që ma dha trëndafilin ta mbaj në xhep, që të testojë nëse je besnik dhe mirënjohës apo jo.

[emine]

I dashur babi, jam unë, vajza jote e vogel Klea.
Kohet e fundit jam perpjekur shume te jem e forte.
Megjithate, ti me ke ndihmuar te krijoj kujtimet me te mrekullueshme te jetes sime, prandaj kjo leter do te jete e gezueshme.
Ka kaq shume gjera per te cilat dua te te falenderoj Ty.
Faleminderit qe ishe atje qe nga dita ime e pare.
Faleminderit qe me ndihmove te ngrihesha sa here qe rrezohesha ndersa po mesoja te ecja mbi kembet e mia te vogla e te shkurtra.
Dikur mendoja se e beje thjesht qe une te mos vritesha.
Sot kam kuptuar qe po me mesoje te ecja drejt rruges se jetes.
Faleminderit qe nuk me lije kurre ti zgjidhja e vetme problemat super te veshtira te matematikes.
Dikur mendoja se e beje vetem per notat e mira.
Sot kam kuptuar qe po me pergatisje per problemet akoma me te veshtira qe me prisnin ne te ardhmen.
Faleminderit per te gjitha netet qe i ke kaluar pa gjume, prane shtratit tim kur un isha e semure.
Kam kuptuar se ishin provat e dashurise dhe perkujdesjes tende ndaj meje.
Faleminderit qe me mesoje gjithmone te dalloja te miren nga e keqja.
Dikur mendoja se doje te me beje mua, femijen perfekt.
Sot kam kuptuar se po me mesoje cilat jane gjerat qe kane vertet rendesi ne jete dhe njera prej tyre ishte te behesha nje njeri i drejte, ashtu si ti.
Si mund ta pershkruaj me fjale dashurine qe ruaj per ty ne zemer? E pamundur!
Por, e di babi? Ke qene heroi im, frymezimi im i heshtur.
Shpresoj qe duke lexuar keto rreshta aty ne parajse se vetem aty e meriton te ndodhesh...
Te kuptosh se ne kete bote te poshter eshte nje vajze e vogel, vogelushja jote, qe nuk e beson kurre se ti nuk jeton me...
Ty te moren engjejt lart ne parajse,se ti ishe engjelli im ba..
Miss you dad.. :(((

[emine]

Mami mbreme ne darke po enderroja...Ti trokisje ne deren time disi e humbur ne portret.Ishe hera e pare qe pashe ne syte e tu nje ndienje te cuditeshme.Ti e ndjeve per here te pare qe une e ti nuk ishim njesoj.E duke me perqafuar fort u cudite kur pe ne syte e mi gjithe ate trishtim e qetesine qe nuk e kisha me.Sa kohe e gjate kishte kaluar qe nuk te kisha perqafuar e ne ate qetesi qe u kriua ngadale te thashe me fal .Por mjaftoj nje zhurme per te me zgjuar nga gjumi.Per te me bere te qaj e per te me kthyer ne femijerine time .Ne ate femijeri kur qielli ne vere behej det.Une i krahasoja me ty kukullat e mia.Me ty mesoja te gjithe perrallat me te bukura qe ti mi tregonte me ze te ulet.E kur ne krahet e tua me zinte gjumi akoma nuk e kuptoja cfare ishte te ndjeheshe e lumtur.Por kur bera 18 vjec une ndryshova-Tani e shikoj veten se si kam qene atehere.dhe ne nje moment u ndjeva e vetme e deshperuar, sepse une nuk isha vajza qe ti meritoje te kishe.Dhe aty mbaroj kofidenca jone.Ato pak momente qe flisnim bashke ishin per mua gjeja me e madhe.Shpesh here fshihesha ne nje padurim te ftohte sepse mendoja qe ne ato momente ti po qaje per djalin qe kurre se pate.Kaloja shume kohe jashte shtepise.Nuk i duroja dot parashikimet e tua per gjera te kota.Fillova te behesha dhe xheloze sepse ti ishe e madhe e paarriteshme dhe me e bukur se une.E keshtu ju dhurova nje endrre kalimtare duke mbyllur zemren time ne nje shishe,Me mungonte kurajoja te te thoja 2 fjale sepse me vinte keq qe isha une vajza jote.Por ti nuk troket me ne deren time ndaj une kam pare nje enderr qe nuk mund ta realizoj.Sepse une e kam mendimin te mbushur plot me asgjen time dhe krenarija nuk do qe te me fal .Por nese do te trokisje ne deren time me te vertet.Nuk do te mundja te te thoja as edhe nje fjale.Ti do te me flisje me ate shikimin tend pak te eger e une do te ndihesha perseri e vetme.Ndaj te shkruajta kete leter konfuze.te pakten per te rigjetur pak paqe tek vetja.Jo per te kerkuar 100 here falje por vetem qe te mundem te te them mami me vjen keq.Nuk eshte me e vertet qe une kam turp nga vetja.Sepse e ndjej qe ne shpirt jemi shume te ngjashme.Une do te pres me padurim nje tjeter enderr.
Te dua shume mami,
Me shkruaj nje leter ne enderr.
Vajza jote.

[emine]

Ne sallen e operimit ajo rrezikoi shum te vdiste.. Ju shfaq fytyra e Zotit dhe gruaja e pyeti: "Mos valle koha ime mbi toke ka mbaruar tashme?" Ai ju pergjigj: "Jo akoma. Te kan mbetur edhe 43 vite, 2 muaj dhe 8 dite te tjera per te jetuar." Pas sherimit, gruaja vendosi qe te qendronte ne spital dhe te bente nje terheqje lekure, heqje dhjami dhe nje transplant gjoksi. Ajo ndryshoi edhe ngjyren e flokeve dhe zbardhi dhembet. Meqenese i kishte mbetur shume kohe per te jetuar, gruaja mendonte se duhej ta shfrytezonte ate kohe ne maksimum. Pas operacionit te fundit, ajo doli nga spitali, dhe ndersa po kalonte rrugen e shtypi 1 makine. Kur arriti perballe Zotit u ankua: "Ti me the qe kisha edhe 43 vjet, 2 muaj dhe 8 dite per te jetuar. Pse nuk me shpetove nga aksidenti?" dhe Zoti ju pergjigj: "Epo nga ndryshimet qe kishe ber, nuk munda te te njoh

[elvio]

Leter babait nr 2

Atëherë ky qe vetëm fillimi, por ndjesia e hiçit, që shpesh më kaplon të tërin (ndjesi që në rrethana të tjera është madje fisnike dhe produktive), e ka zanafillën sidomos në ndikimin tënd.
Do të kisha pasur nevojë për dikë që të më jepte zemër, për pak mirësjellje, që do të ma lehtësonte udhën, ndërsa ti, qëllimisht, më fusje shkopinj në rrota, edhe pse e bëje pa të keq. Por ja që nuk isha i zoti. Për shembull, më lëvdoje kur përshëndesja siç duhej dhe marshoja me hap të rregullt, por unë s’isha tip për ushtar; ose më jepje zemër kur haja si ka, madje kur pija edhe birrë, kur nëpërdhëmbja këngë që s’i kuptoja apo përsërisja si papagall thëniet e tua të parapëlqyera, por asgjë nga këto s’kish të bënte me të ardhmen time.
Kjo pasqyrohej edhe në epërsinë tënde shpirtërore. Kishe kapur majat me forcat e tua dhe për rrjedhojë kishe besim të verbër në to. Kjo s’më bënte dhe aq përshtypje në fëmijëri sesa më vonë, kur u rrita. Nga kolltuku ku rrije ulurmbizotëroje botën mbarë. Vetëm këndvështrimi yt ishte i drejtë, gjithçka tjetër ishte e padrejtë, e çuditshme, çmendurake, anormale. I ushqeje vetes një besim të tillë që, edhe kur përcartje, të dukej sikur të drejtën e kishe në anën tënde. Rastiste që për një problem të caktuar të mos kishe kufarrë mendimi, duhej të ishin të gabuara, pa asnjë përjashtim. Fjala vjen, mund të flisje keq për çekët, pastaj për gjermanët, për hebrenjtë dhe jo vetëm për raste të veçanta, por në përgjithësi, dhe si përfundim, përveç teje, të gjithë dilnin të njollosur. Në sytë e mi ishte skicuar figura enigmatike e tiranit, ligji i të cilit i ka rrënjët te personi, jo te mendimi. Të paktën kjo ishte përshtypja ime.
Edhe në lidhje me mua, e drejta anonte, rëndom, nga ti, jo vetëm kur bisedonim, pasi dialogu thuajse nuk ekzistonte mes nesh, por edhe në realitet. Dhe s’duhet shumë për të kuptuar arsyen: gjithë mendimet e mia i nënshtroheshin shtypjes sate marrafrymëse, edhe ato që nuk puqeshin me të tuat, madje sidomos ato. Të gjitha idetë, në dukje të çliruara nga thundra jote, ishin, që në shpërgënj, të damkosura nga gjykimi yt negativ; dhe ishte thuajse e pamundur të shfaqje një mendim të pacunguar e të arrirë në një situatë të tillë. Nuk flas këtu për mendime të stërholluara, por edhe për trillet më të papërfillshme fëmijërore.

Franz Kafka.

[elvio]

Letra nr 1

I dashur baba...
Isha fëmijë frikacak; por edhe kokëfortë, siç janë fëmijët. Padyshim, mamaja m’i plotësonte tekat, por nuk mund ta besoj se kam qenë aq i azdsur, s’mund ta besoj se një fjalë e ngrohtë, një vështrim i përdëllyer, duke më marrë qetësisht për dore, të mos e platitnin qenien time dhe të arrije çka dëshëroje. Dhe ti, në thelb, je njeri babaxhan dhe i dhembshur (ato çka po them nuk bien në kundërshti, flas për përshtypjem që kisha krijuar për ty në vogëli), por jo të gjithë fëmijët janë aq këmbëngulës dhe të guximshëm që të rendin kaq gjatë pas dashurisë, derisa të gjejnë atë. Ti di ta trajtosh një fëmijë vetëm sipas midesë sate, gjithë forcë, rrapëllimë e nerva të cingërisura dhe, në rastin tim, kjo të duket kaq e qëlluar, pasi doje të shihje tek unë një djalosh të fortë e guximplotë.
Sot, është e qartë, arrij t’i përshkruaj vetëm tërthorazi metodat edukative që përdorje në hapat e parët ëjetës sime, por, sidoqoftë, arrij t’i ravijëzoj sërish në mendje, duke pasur parasysh periudhat e mëvonshme dhe mënyrën se si sillesh me Feliksin. Veç kësaj, duhet mbajtur parasysh se atëherë ishe mjaft më i ri, pra më i fuqishëm, më energjik, më i shpërqendruar, ishe më pak i kujdesshëm nga ç’je tani dhe i përpirë nga puna jote; mezi të shihja një herë në ditë dhe përshtypja që ngjallje tek unë ishte e thellë dhe kurrë nuk u nemit e s’u bë monotone.
Nga vitet e para të jetës ndërmendësohej vetëm një ndodhi. Ndoshta e kujton edhe ti. Një natë qarravitesha paprerë, sepse doja ujë, sigurisht jo për shkak të etjes, por ndoshta për të të bezdisur dhe për t’u zbavitur. Meqë kanosjet fjalërënda s’kishin bërë punë, më ngrite nga shtrati, më nxore në ballkon, mbylle derën dhe më le aty, për pak çaste, vetëm, në fill të këmishës. S’dua të them se nuk veprove drejt; ndoshta atë natë, me të vërtetë, s’ia dilje dot ndryshe që të preheshe në paqe; desha vetëm të të përshkruaj mënyrat e tua edukative dhe vragat që lanë mbi mua.
Ai ndëshkim, sigurisht, më bëri më kokëulur, por më trallisi në thellësi të shpirtit. Kurrë nuk arrita të vë në kandar ujin që kërkoja, kokëngjeshur si mushkë, dhe frikën pa anë e fund që ndieja teksa gjendesha jashtë. Edhe vite më vonë më kallte datën fantazia brejtëse sikur burri i stërmadh, im atë, vendi i fundit ku mund të përplasja kokën, mund të vinte natën, pa kufarrë shkaku dhe të më nxirrte vrikthi, nga shtrati në ballkon; pra, për të, s’isha veçse një zero me xhufkë.
.....................

Franz Kafka.

[emine]

Ishte njëherë një mbret i cili ishte martuar me katër gra. Mirëpo gruan e katërt e donte çmendurisht dhe bënte çdo gjë vetëm që ta lumturonte atë. Kurse gruan e tretë gjithashtu e donte mirëpo e ndjente sikur ajo po e tradhëtone me dikë tjetër.
Gruan e dytë, çdo herë kur mbreti kishte vështirësi kthehej te ajo, dhe ajo çdo herë e dëgjonte kur ai ishte ngushtë …
Por gruan e parë e linte pas dore dhe nuk kujdesej për të e as nuk ja jepte hakun edhe pse ajo e donte shumë dhe luante rolë të rëndësishëm në ruajtjen e mbretërisë.Një ditë sëmuret mbreti dhe e ndjeu se po i vinte fundi. Filloi të mendoj e tha: “Unë i kam katër gra, e nuk dua që të shkoj në varrë I vetëm …”
E pyet gruan e katërt: “Të desha më shumë se gratë e tjera, ta plotësova çdo dëshirë e çdo kërkesë… a dëshiron të më bësh shoqëri në varrë?” “Kurrë…” – ia kheu ajo, dhe u largua pa mëshirë dhe pa asnjë ndjenjë për mbretin, sikur të mos e njihte fare.
Mbreti e thërret gruan e tretë dhe e pyet: “Të kam dashur gjithë jetën time, a më shoqëron në varrë? Ajo ia kthen: “Natyrisht që jo, jeta është e bukur, kur të vdesësh ti do të martohem me tjetërkënd…”
E thirri të dytën dhe i thotë: “Çdo herë kur kisha ndonjë hall vija te ti dhe çdo herë ke sakrifikuar për mu dhe më ke ndihmuar, a më shoqëron për në varrë?” Gruaja e dytë i përgjigjet: “Më fal, por nuk mundem ti përgjigjem kërkesës tënde, por atë çka mundem ta bëj është të çoj deri në varrë…”
U mërzit mbreti tepër shumë nga kjo mosmirënjohje nga gratë e tij.
Kur një zë nga larg po vjen dhe po i thotë: “Unë do të shoqëroj ty në varrë, un do të jem me ty ku do që të shkosh…”
E ngriti kokën mbreti dhe e pa se ajo ishte gruaja e parë.
Ajo ishte në gjendje të mjerueshme, dukej tepër e dobësuar dhe e sëmur për shkak se burri i saj e kishte hedhur prapa shpinës. Në atë moment mbreti u pendua shumë për moskujdesin e tij ndaj saj deri sa ai ishte i shendosh dhe tha: “Ka qenë dashur të përkujdesëm më shumë për ty se sa për tjerat dhe nëse shërohem të premtoj se do të kujdesëm dhe do të kushtoj rëndësi më shumë ty se sa grave tjera…”
Në realitet secili prej nesh i ka katër gra.
E katërta: Trupi (epshi) – sa do që të kujdesemi për trupat tonë dhe t’i nënshtrohemi epsheve tona, kur të vdesim menjëherë do të na lënë të vetmuar.
E treta: Pasuria – do të na braktis neve dhe do të shkoj te tjetri.
E dyta: Familja dhe Shoqëria – sa do që të sakrifikohen për ne në jetën tonë, nuk presim më shumë se sa të na dërgojnë deri te varri.
E para: Veprat e mira – duhet të kujdesemi dhe t’i kushtojmë më shumë rëndësi se sa epsheve, pasurisë apo shokëve, sepse veprat e tona do të jenë të vetmet që do të jenë me ne në varrë.
Sikur të personifikohen punët tona në formë të njeriut (ashtu si do të personifikohen kur të jemi në varrë), si do të ishte forma e tij? Si do të dukej?
I mjerueshëm i dobët e i lënë pas dore!!! Apo i fuqishëm, i pastër e i shëndoshë

[elvio]

Dorina me letren e saj drejtuar babit qe tashme i ndare nga jeta.



Babushi ime këtu jeta bëhet gjithmon e më e vështirë sepse më mungon dashuria jote, më mungon toni i zërit tënd, më mungon përqafimi që më falje sa herë që kthehesha nga shkolla.
E gjith bota ime qetësohej kur përpara saj tingllonte zëri yt” PUÇI babi”…une e di që kjo letër s’do të mbërrij tek ti, por të paktën kështu do vazhdoj të genjej veten…drejt një pritjeje të pafund, në çdo erë që fryn mundohem të të gjej … në kopshtin ku të dy meditonim…mundohem të të përfytyroj dhe humbas në mendjen time…por mbrëmja ngryset dhe tingujt e një lutjeje më zgjojnë… dhe vendi mbetet përsëri bosh… kërkoj përqafimet që më mbushnin me jetë , një aromë e ngrohtë që më falte mbrojtje, paqe që mund të mbështetesha gjithmon.

Ti ke qënë njeriu i vetëm në këtë botë që s’më ke shkaktuar kurrë lotë trishtimi…por sot, ato bien nga syri pa më pyetur…kërkojn një pjes tënden diku në kujtime dhe e gjejnë atë …vetëm të qeshur…duke më mbajtur për dore për t’më shëtitur e për t’më thënë:- Ky është realiteti BIJA IME…por ti mos e ki frikë asnjëherë se un do të jem gjithmon aty duke u kujdesur për ty si dikur… dhe e gjej atë të durueshëm …në shi e stuhi duke më pritur…durueshëm… më fale vetëm ngrohtësi që un të ndihesha princesha e kësaj bote… e gjej duke vallzuar, ashtu i qeshur si në ëndrra…e gjej të heshtur…të futur në mendime… dhe dhimbja ime shkrihet e tëra në këto kujtime. Un e di që ti je i lumtur atje BABI, sepse un besoj tek drejtësia hyjnore gjithashtu e di që ti trishtohesh kur vogëlushja jote mërzitet dhe këtë e vërej në fotografinë tënde, sa herë që un jam e qeshur ajo qesh së bashku me mua e sa herë që un lotoj ai vështrim duket i trisht ashtu si shpirti im brenda…dhe sot marr forcë të them :
-Me fal…por ndonjëherë është më e forte se un dhe nuk mund ta përballoj mallin për ty BABI. Tek ty mirësia dhe durimi kishin gjetur strehën më të mirë , ti ishe shëmbulli i sakrificës, durimit, mirësisë, dlirësis dhe dashurisë pa kusht. Ti me falje paqe shpirtërore sepse ti dije të më kuptoje, të depërtoje në botën time, ti dije ta gjeje gjuhën e përshtatshme me mua, edhe kur un shpesh herë mund të gaboja. Kurse sot Babi, unë jam shkëputur nga dora jote dhe po përballem me realitetin që ti ma prezantove dikur si një përrallë ,kurse sot, këtë realitet un po e shpalos në një letër pa adresë…"

…ME MALL, DORKA

[Zero Cool]

Nje femije xhdo dite shkonte ne plazh dhe mbi rere shkruante:
"Mami,te dua!" Dhe pastaj shikonte duke buzeqeshur sesi deti e fshinte shkrimin e tij...
Nje plak i trishtuar qe kalonte aty e shikonte femijen xhdo dit te bente te njejten gje dhe mendonte:"Keta te rinjte e sotem jane te cuditshem dhe te perkedhelur.."
Nje dite i afrohet femijes qe ishte pak a shum 10 vjec dhe e pyet:"Po c'kuptim ka te shkruash 'MAMI TE DUA' mbi rere kur e di qe deti do ta marre me vete,shko dhe thuaja asaj qe e do shum..''
Femija ngrihet dhe duke buzeqeshur pergjigjet:"Un nuk e kam mamin...Zoti ma mori,njesoj sic ben deti me shkrimet e mia...Megjithate un kthehem ketu cdo dite qe ti kujtoj mamit dhe Zotit se nuk mund te fshihet dashuria qe nje femije ka per mamin e tij...!"
Plaku u gjunjezua dhe me syt e mbushur me lot filloi te shkruante ne rere "Nita te dua..". Ishte emri i gruas qe sapo i kishte vdekur...
Pastaj e kap femijen per dore dhe bashke shikojne shkrimin teksa fshihet... :((

[emine]

Një burrë kishte katër fëmijë .
Ai dëshironte që fëmijët e tij të mos i gjykonin gjërat me nxitim , prandaj i ftoi ata të bënin një udhëtim për të parë një pemë në një vend të largët .
Secili prej tyre u nis në sezone të ndryshme .
I pari u nis në Dimër , i dyti në Pranverë , i treti në Verë dhe i katërti në Vjeshtë.
Kur u kthye edhe djal...i i fundit , babai i mblodhi djemtë dhe u kërkoi atyre t'i thoshin se çfarë kishin parë .
I pari tha se pema ishte e zhveshur dhe e shëmtuar ...
I dyti nuk ishte dakort , sepse pema ishte e mbuluar me gjethe jeshile dhe me plot jetë ..
I treti tha se pema ishte mbushur me lule plot ngjyra dhe me aromë të këndshme .Ai nuk kishte parë kurrë më parë gjë më të bukur ..
Ndërsa i katërti tha se pema ishte e mbushur plot me fruta të mira .
Babai u tha se të gjitha përgjigjet e tyre ishin të sakta dhe të vërteta , sepse secili prej tyre e kishte parë pemën vetëm në një sezon .
Ju nuk mund të gjykoni një pemë apo një person vetëm në një sezon .Njeriun e vërtetë ju mund ta shihni dhe ta gjykoni vetëm kur të gjithë sezonet të kompletohen...
Mos lejoni që dhimbja e një sezoni t'ju shkatërrojë gëzimin e sezoneve të tjerë !
Mos e gjykoni jetën vetëm në një sezon !
Këmbëngulni , dhe përmes vështirësive , kohë më të mira , do të vijnë sigurisht atëherë kur ju nuk e pritni..!!

[lovely]

Pashë në ëndërr sikur mora në intervistë Zotin.
- Pra, ti dëshiron të më intervistosh? – pyeti Zoti.
- Nëse ke kohë. – i thashë unë.
Zoti buzëqeshi: – Koha ime është e përjetshme. Çfarë pyetje keni ndër mend për mua?
Unë pyeta: – Çfarë të habit më shumë me njerëzimin?
...
Zoti u përgjigj që:
Ata mërziten me fëmijërinë dhe mezi presin të rriten, pastaj nuk dojne tjeter gje, pos te ishin femije edhe njehere.
Ata humbin shëndetin për të fituar lekë, pastaj harxhojnë lekët për të fituar shëndetin.
Nëpërmjet të menduarit me ankth për të ardhmen, ata humbin të tashmen, kështu që ata nuk jetojnë as të tashmen as të ardhmen.
Ata jetojnë sikur nuk do të vdesin kurrë, dhe vdesin sikur nuk kanë jetuar kurrë.

Dora e Perëndisë, kapi dorën time dhe për pak kohë qëndruam në heshtje.
Pastaj unë e pyeta: Si një prind, cilat janë disa mësime për jetën që ti dëshiron që bijtë e tu ti mësojnë?

Zoti u përgjigj që:
Të mësojnë që ata nuk mund të bëjnë askënd ti duan ata. Gjithçka që mund të bëjnë është ta lënë veten të duhen prej të tjerëve.
Të mësojnë që nuk është mirë të krahasojnë veten me të tjerët.
Të mësojnë të falin, duke praktikuar faljen.
Të mësojnë që duhen vetëm disa sekonda për t’i hapur plagë të thella atyre që duam, por duhen shumë vite për t’i shëruar këto plagë.
Të mësojnë që i pasur nuk është ai që ka shumë, por ai që ndihet i pasur me pak.
Të mësojnë që ka njerëz që i duan ata shumë, por thjesht nuk kanë mësuar ende si t’i shprehin ose tregojnë ndjenjat e tyre.
Të mësojnë që dy njerëz mund të vështrojnë të njëjtën gjë dhe ta shikojnë ndryshe.
Të mësojnë se nuk mjafton që ata falin njëri-tjetrin, por gjithashtu duhet të falin edhe veten e tyre.

Faleminderit për kohën. – i thashë me përulësi. – A ka ndonjë gjë tjetër që ti dëshiron që bijtë e tu ta dinë?
Zoti buzëqeshi dhe tha: Të dinë që Unë jam këtu … gjithmonë!

[Gega 1]

Pashë në ëndërr sikur mora në intervistë Zotin.
- Pra, ti dëshiron të më intervistosh? – pyeti Zoti.
- Nëse ke kohë. – i thashë unë.
Zoti buzëqeshi: – Koha ime është e përjetshme. Çfarë pyetje keni ndër mend për mua?
Unë pyeta: – Çfarë të habit më shumë me njerëzimin?
...
Zoti u përgjigj që:
Ata mërziten me fëmijërinë dhe mezi presin të rriten, pastaj nuk dojne tjeter gje, pos te ishin femije edhe njehere.
Ata humbin shëndetin për të fituar lekë, pastaj harxhojnë lekët për të fituar shëndetin.
Nëpërmjet të menduarit me ankth për të ardhmen, ata humbin të tashmen, kështu që ata nuk jetojnë as të tashmen as të ardhmen.
Ata jetojnë sikur nuk do të vdesin kurrë, dhe vdesin sikur nuk kanë jetuar kurrë.

Dora e Perëndisë, kapi dorën time dhe për pak kohë qëndruam në heshtje.
Pastaj unë e pyeta: Si një prind, cilat janë disa mësime për jetën që ti dëshiron që bijtë e tu ti mësojnë?

Zoti u përgjigj që:
Të mësojnë që ata nuk mund të bëjnë askënd ti duan ata. Gjithçka që mund të bëjnë është ta lënë veten të duhen prej të tjerëve.
Të mësojnë që nuk është mirë të krahasojnë veten me të tjerët.
Të mësojnë të falin, duke praktikuar faljen.
Të mësojnë që duhen vetëm disa sekonda për t’i hapur plagë të thella atyre që duam, por duhen shumë vite për t’i shëruar këto plagë.
Të mësojnë që i pasur nuk është ai që ka shumë, por ai që ndihet i pasur me pak.
Të mësojnë që ka njerëz që i duan ata shumë, por thjesht nuk kanë mësuar ende si t’i shprehin ose tregojnë ndjenjat e tyre.
Të mësojnë që dy njerëz mund të vështrojnë të njëjtën gjë dhe ta shikojnë ndryshe.
Të mësojnë se nuk mjafton që ata falin njëri-tjetrin, por gjithashtu duhet të falin edhe veten e tyre.

Faleminderit për kohën. – i thashë me përulësi. – A ka ndonjë gjë tjetër që ti dëshiron që bijtë e tu ta dinë?
Zoti buzëqeshi dhe tha: Të dinë që Unë jam këtu … gjithmonë!

Bukur fort o Lovely!
Per Zotin,mua me pelqejne shume keto mendimet tua! :smile:
Rrnofsh!

[lovely]

Bukur fort o Lovely!
Per Zotin,mua me pelqejne shume keto mendimet tua! :smile:
Rrnofsh!


Gege, harrova me shtu se e vodha ne facebook.

:smile:

[lovely]

Ne të gjithë jemi të varur nga etiketat, nga mendimi i të tjerëve për ne, nga ego jonë... nga gjithçka!... Pse e lejojmë? - Që të na pranojë rrethi, një shoqëri e rrejshme apo që padroni (ego) jonë të jetë i kënaqur me veprimet tona?
A e keni vërejtur deri ku shkon verbëria e një personi? A e keni vërejtur se sa qesharak bëhet një person vetëm e vetëm që ta pranojë një shoqëri?... Mendoni po t'ju ...thotë dikush: "Jeni një gjeni!" Çka do të bëni ju? Për atë Dikush-in ju do të krijoni respekt të rrejshëm, do ta çmoni, do ta doni e do ta nderoni, por Vetes i keni bërë një gropë. Gjithmonë ju do të ndjeheni në siklet që ta arsyetoni atë "gjenialitet". Ju kaplon frika se mos ndoshta do të bëni diçka që do ta zbehte imazhin që Dikushi ka krijuar për ju, madje edhe në mungesë të tij ju vazhdoni të jeni qesharak, keni frikë edhe nga mendimet tuaja, keni turp nga egoja juaj, jeni 'të tmerruar' nga një fjalë.
Por, ç'bëhet kur ju quajnë të çmendur?! A do të filloni të çmendeni vetëm se dikush ju tha se jeni i tillë?... Patetike! Sa shumë kanë ndikim fjalët në ne... Në fakt s'do të duhej të kishin fare. Ato janë vetëm ajo çka të tjerët shohin në një moment në ju! Ju nuk jeni ata!
Nuk duhet lejuar të ngjiteni për fjalë që thonë të tjerët, për imazhet që të tjerët kanë për ju, nuk duhet menduar për mendimet e tyre apo për mospranimet e tyre... Ne kemi mundësinë të jemi të lirë nga çdo ndikim i jashtëm. Duhet ta shqyrtojmë çdo gjë që vjen nga jashtë e jo ta gëlltisim sikur të ishte një ëmbëlsirë.
Me dorën në zemër, të gjithë duam të çmohemi nga të tjerët, të na duan e të na vlerësojnë, por kjo është një varshmëri, si droga, sepse do t'i shohim të tjerët vetëm si paterica për të arritur tek ajo çka duam.
Sikur të kërkoja ta përshkruani veten me pak fjalë, si do ta bëni?... "Unë jam Dr., Mr., Akademik, sportist, artist, inxhinier, shkencëtar..."
Por, kujt i bën kjo?! Ç'rëndësi ka?!
Ju mbase mund të jeni Dr., e unë vetëm një paciente, por a ju bën të jeni në pozitë më të lartë se unë? Absolutisht jo!
Kam njohur njerëz të pasur e të varfër, të suksesshëm e dështak, të rinj e pleq, të famshëm e lypsarë... por shumë rrallë në sytë e tyre kam vërejtur shkëlqimin e rrezeve të lumturisë. Nëse lumturia është për të gjithë, atëherë pse njerëzit zgjedhin mjerimin?! Mbase mund ta krijojmë fatin tonë vetë, pse s'e bëjmë ashtu si duam? Nëse është i shkruar pse s'e pranojnë ashtu si është?!...
Nëse do ta krahasoja jetën me lojën, atëherë ne jemi të luajturit (topi), përderisa lojtarë janë të tjerët. Programi i të tjerëve është mishëruar në ne, sa po të përpiqet dikush të ndërhyj, ne bëhemi të marrë, madje jemi në gjendje edhe të luftojmë për të... Qëllimi i secilit, do të duhej të ishte liria e natyrshme, luajtja e lojës së vetë sipas rregullave të veta, vallëzimi i valles së vetë, këndimi i këngës së vetë, shkrimi i librit të vetë... jo atyre të imponuara në ne. Duhet ta kemi lirinë e natyrshme, duhet ta kontrollojmë jetën tonë, duhet ta shohim realitetin me sytë tanë jo si na kanë mësuar përmes nocioneve e fjalëve, duhet ta përjetojmë vetë, ta ndjejmë vetë... sepse kohë të gjatë kemi qenë marioneta të të tjerëve, e kemi bërë sipas kodeve shoqërore, kulturore, fetare...
Është e dhimbshme të hapësh sytë, është e dhimbshme të kuptosh, është e dhimbshme të rrënosh, por është e domosdoshme. Të heqësh dorë nga të gjitha iluzionet, nga ego, nga ajo që të tjerët e quajnë normale është sikur të heqësh lëkurën jo këmishën!
Duhet ta shohim dritën që ta dimë çka është, duhet vetë të prekim shkëmbin që ta dimë se është i fortë, duhet t'i shijojmë vetë frutat për ta ditur shijen, përndryshe kot na thonë të tjerët çka duhet bërë e si janë gjërat, nëse nuk biem në kontakt me realitetin... Kontakti me realitetin është kuptueshmëri e plotë!
Në fund ju them miqësisht se:
Jeta është një dhuratë, si një fije shkrepse, mund ta shfrytëzosh vetëm një herë. Prej teje varet a do të duash të ndezësh qirinj apo do ta lësh të përfundojë në hi!


huazuar nga facebook

[Zero Cool]

Ndëshkimi i mësuesit

Njëherë, Diogjeni, takoi në rrugë një vogëlush, i cili shoqërohej nga mësuesi i tij. Fëmija rrëmbeu një gur dhe e qëlloi Diogjenin. Filozofi, në vend që të këshillonte fëmijën, qëlloi me shkop mësuesim, duke treguar me këtë mënyrë se kush e kishte fajin.

Nga libri: “Urtësia e shekujve”


Monedha e mirësisë

Njëherë, shkrimtari i madh rus Dostojevski ishte duke bërë shëtitjen e mbrëmjes. Ashtu, duke ecur i shkujdesur, dëgjoi zërin e një lypëseje, që i kërkonte t’i jepte diçka.
Dostojevski kërkoi nëpër xhepat e tij për të gjetur ndonjë monedhë, por më kot. Atëherë, shkrimtari i madh u ul në gjunjë dhe duke i puthur dorën lypëses i thotë:
- Të më falni, sepse në këto çaste nuk më ndodhet asnjë monedhë.
E lypësja iu përgjigj;
- Të faleminderit. E mora monedhën. Atë që më dhatë juve, nuk ma ka dhënë askush tjetër.
A ka monedhë më me vlerë se monedha e mirësisë?

Nga libri: “Urtësia e shekujve”

[emine]

Njє dítє njє вurrє єrdhí nє shtєpí vσnє í lσdhur ngα punα...í vєtmí pєrsσn qє є prístє í vєtєm nє shtєpí íshtє djαlí í tíj 7 vjєç ..pαsí mαmαjα є tíj nuk jetonte me :( ...

Sαpσ hчrí nє shtєpí djαlí vrαpσí drєjtє вαвαít dhє í thα :

djαlí:вαвí mund tє tє вєj njє pчєtjє?
вαвí:pαtjєtєr ...

djαlí:вα dσjα tє díjα sє sα tє pαguαjnє nє njє σrє?
вαвí :kjσ nuk єshtє punα jσtє ,tчí є kє punєn tєndє ,shkσllєn ...

djαlí:σ tє lutєm вαвí mє thuαj ..sαα??
вαвí:σk ,20є

djαlí:вα,mundєsh tє mє hush muα 10є,tє lutєm??
вαвαí í вєrtítí tє shkσntє tє flíntє ...
djαlít íu mвushєn sчtє mє lσtє ,ulí kσkєn dhє íku dukє qαrє є dukє mвчllur í tríshtuαr dєrєn є dhσmєs...:(

Pαs pαk mín вαвαí u qєtєsuα dhє shkσí nє dhσmєn є tє вírít...dhє í thα:mє fαl вírí ím qє u trєgσvα αq í єgєrr mє tч ...jє í vєtmí qє kαm dhє sduα tє tє mєrzísє pєr αsgjє є αq mє pαk pєr 10є ...ja ku i ke 10є...

djαlí :σh shumє fαlєmíndєrít вαвí ...
dhє nхσrrí ngα jαstєku dísα tє hσllα ,є pσ í numєrσntє mє shpejtєsí ...u drєjtuα ngα вαвαí dhє í thα :
вαshkє mє lєkєt qє mє dhє tí tαní kαm 20є ...

α mund tє вlєjє 1 σrє tє punєs tєndє??
dhe tє lutєm єjα shpєjt nєsєr nє shtєpí...
dσ dσjα tє hαjα dαrkє mє tч :)

mσrαlí :plєαsє kushtσjíní kσhє njєrєzvє qє dσní mє shumє :)
http://a3.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/298453_254297731287618_125338090850250_823832_1593 554674_n.jpg

[emine]

Ishtє njєhєrє njє djαlє í vσgєl...
dαshuríα є pαrє є tє cílít íshtє njє vαjzє є vσgєl
nє njє fσtσ

tє cílєn αí є gjєtí nє njє cєp rrugє...
pσr αí ishte thjєshtє fєmíjє

dhє αjσ íshtє thjєshtє njє foto e humbur
e nje vαjzє tє vσgєl.

Kαlσí kσhє dhє αí u mαrtuα
,pσr fσtσn є mвαntє єndє ...

Njє dítє gruαjα є pα fσtσn dhє í thα :
ku є kє gjєtur kєtє fσtσ ???

вurrí í thα : Ahh kjo foto є kαm gjєtur ate
qє kur kαm qєnє njє fєmíjє ...
pσrr...tí pєrsє pσ pчєt ???

Gruαjα u kthєhet dhe duke iu dridhur zeri thote :
Te pyeta sєpsє kete foto є humвα kur íshα 7 vjєç

[emine]

Do te martohesh me mua?”Xhejms pyeti,duke u perulur prane Xhejnit.Ai e ka dashur ate qe prej takimit te pare.Xhejn kishte mbetur pa fjale,dhe ktheu pergjigjen me nje te qeshur shume te embel,qe do te thote po!Ata pergatiten gjithqka,dhe nuk mund te prisnin derisa te shkonin tek altari…
Nje nate perpara marteses,Xhejms pati nje makth.Ai enderroi te fejuaren e tij duke u ndjekur nga njerez te frikshem me maska.Xhejn ishte atje,lakuriq dhe e pashprese,dhe pastaj ndodhi!Xhejms pa ate…ishte e tmerrshme,dhe ai nuk mund te bente asgje.Xhejn ishte vrare dhe rrjepur,dhe…pastaj iu hoq lekura!!.
Diten e ardhshme,Xhejms thjesht injoroi endrren,duke u frikesuar se Xhejnit do i binte te fiket,nese do ti tregonte. Ai kishte shkuar heret,dhe si zakonisht,nusja ishte vone.Ceremonia vazhdoi,Xhejms ishte shume i emocionuar,por pastaj,pastaj erdhi deri tek pika qe Xhejni nuk erdhi fare!Ai u shqetesua.
Ai shkoi ne shtepi zemerthyer,duke e ngare makinen i dehur. Kur mberriti ne shtepi,ai ndjeu nje te ftohte,Por,thjesht e injoroi.Ai ndezi televizorin,dhe ne nje kanal ne lajme,i pikelluar se endrra e tij kishte qene e vertet.Trupi i Xhejnit,epo e pakta qe kishte mbetur prej saj,ishte gjetur ne nje fushe,e shkreta Xhejn…!!
Xhejms,papritur degjoi nje peshperitje ne veshin e tij:”Une jam mire,mos u shqeteso per mua…Une do te te dua gjithmone”!!!

[Zero Cool]

Ishte njëherë një mbret i cili ishte martuar me katër gra. Mirëpo gruan e katërt e donte çmendurisht dhe bënte çdo gjë vetëm që ta lumturonte atë. Kurse gruan e tretë gjithashtu e donte mirëpo e ndjente sikur ajo po e tradhëtone me dikë tjetër.
Gruan e dytë, çdo herë kur mbreti kishte vështirësi kthehej te ajo, dhe ajo çdo herë e dëgjonte kur ai ishte ngushtë …
Por gruan e parë e linte pas dore dhe nuk kujdesej për të e as nuk ja jepte hakun edhe pse ajo e donte shumë dhe luante rolë të rëndësishëm në ruajtjen e mbretërisë.Një ditë sëmuret mbreti dhe e ndjeu se po i vinte fundi. Filloi të mendoj e tha: “Unë i kam katër gra, e nuk dua që të shkoj në varrë I vetëm …”
E pyet gruan e katërt: “Të desha më shumë se gratë e tjera, ta plotësova çdo dëshirë e çdo kërkesë… a dëshiron të më bësh shoqëri në varrë?” “Kurrë…” – ia kheu ajo, dhe u largua pa mëshirë dhe pa asnjë ndjenjë për mbretin, sikur të mos e njihte fare.
Mbreti e thërret gruan e tretë dhe e pyet: “Të kam dashur gjithë jetën time, a më shoqëron në varrë? Ajo ia kthen: “Natyrisht që jo, jeta është e bukur, kur të vdesësh ti do të martohem me tjetërkënd…”
E thirri të dytën dhe i thotë: “Çdo herë kur kisha ndonjë hall vija te ti dhe çdo herë ke sakrifikuar për mu dhe më ke ndihmuar, a më shoqëron për në varrë?” Gruaja e dytë i përgjigjet: “Më fal, por nuk mundem ti përgjigjem kërkesës tënde, por atë çka mundem ta bëj është të çoj deri në varrë…”
U mërzit mbreti tepër shumë nga kjo mosmirënjohje nga gratë e tij.
Kur një zë nga larg po vjen dhe po i thotë: “Unë do të shoqëroj ty në varrë, un do të jem me ty ku do që të shkosh…”
E ngriti kokën mbreti dhe e pa se ajo ishte gruaja e parë.

Ajo ishte në gjendje të mjerueshme, dukej tepër e dobësuar dhe e sëmur për shkak se burri i saj e kishte hedhur prapa shpinës. Në atë moment mbreti u pendua shumë për moskujdesin e tij ndaj saj deri sa ai ishte i shendosh dhe tha: “Ka qenë dashur të përkujdesëm më shumë për ty se sa për tjerat dhe nëse shërohem të premtoj se do të kujdesëm dhe do të kushtoj rëndësi më shumë ty se sa grave tjera…”

Në realitet secili prej nesh i ka katër gra.

E katërta: Trupi (epshi) – sa do që të kujdesemi për trupat tonë dhe t’i nënshtrohemi epsheve tona, kur të vdesim menjëherë do të na lënë të vetmuar.

E treta: Pasuria – do të na braktis neve dhe do të shkoj te tjetri.

E dyta: Familja dhe Shoqëria – sa do që të sakrifikohen për ne në jetën tonë, nuk presim më shumë se sa të na dërgojnë deri te varri.

E para: Veprat e mira – duhet të kujdesemi dhe t’i kushtojmë më shumë rëndësi se sa epsheve, pasurisë apo shokëve, sepse veprat e tona do të jenë të vetmet që do të jenë me ne në varrë.


Sikur të personifikohen punët tona në formë të njeriut (ashtu si do të personifikohen kur të jemi në varrë), si do të ishte forma e tij? Si do të dukej?

I mjerueshëm i dobët e i lënë pas dore!!! Apo i fuqishëm, i pastër e i shëndoshë..!!

[Zero Cool]

Sot i erdhi momenti për të treguar një turp njerëzor...

Jetonte dikur nje plak qe Zoti i kishte dhuruar nje dhuratë te c'muar:nje djalé te vetem.E sic i thone nje shprehje:qe nje gjac e vetme zjarri,djegen nje katund,e une i bashkangjes "Mund ta djegi gjaca e vetem katundin vetem nese Zoti ta ben hallall".E jo si ky katili qe do lexoni me poshte.::Djali filloi te rritej,e plaku i mjerë ne vetvete lumturohej kur shikonte teksa rritej djali cdo dité.E fejoi dhe e martoi me mundime e sakrifica te medha.Djali krijoi familje dhe po jetonin per mrekulli...Por pas ca vitesh,nje gjest i djalit Babait te mjeré i ra si bombé mbi koke.Kishte enderruar kaq vite per keto dité lumturie,por nuk ndodhi keshtu.:-Djali mori nje cop derrasë dhe e vuri ne tok,dhe i tha Babait qe tani e tutje ti do hash buké ne kete derrasé.Plaku i gjoré ju mbushen syté me lot,por nuk tha asgje.

Mu kujtua nje shprehje qe e perdorim ketej nga Zona ime i thonë:-"Fjala e djalit,pushka ballit..E fjala e resë (Nusës)pushka kresë (kokës)"!Ditet kalonin e plaku hante bukë përtok ne nje cop derrasé,e jo si me paré ne Sofër...Por nje dité Çifti vuri re se djali i tyre i vogli,kishte filluar me gdhendur nje cop derrase me sqepar..Çifti ju afruan djalit té tyre dhe pyeten,-ç'po ben aty bir me ate derrasé?-
Djali ua ktheu prindërve te tij:po pergadis kete derrasé,qe kur unë te rritem,e ju te plakeni.Do ju vej te hani bukë ne kete derrase..Se perderisa ju ja beni kete Gjyshit tim,edhe une keshtu do ua bej une juve..Plaku i mjeré e degjoi biseden,vuri buzën ne gaz,por nuk tha asgje.
Çifti u preken,ngelen te habitur nga fjalet e djalit te tyre.Perqafuan djalin,e moren ne krahë.Dhe shkuan tek Plaku i kerkuan falje,dhe u bashkuan e nisën jeten si më parê....!

[emine]

Fjalët e nje vajze drejtuar ish të dashurit.:
Gjërat që ti nuk i bëre kurrë ...

Të kujtohet kur të mora makinën tënde të re për një xhiro dhe e përplasa ??
Mendova se do "më vrisje " por nuk e bëre .
Të kujtohet dita kur të tërhoqa zvarrë në plazh edhe pse ti the që ishte koha për shi , dhe me të vërtetë ra shi ??
Mendova se do më bërtisje : Të thashë ! Por ti nuk e bëre !
Të kujtohet koha kur unë flirtoja me të gjithë për të të bërë xheloz , dhe ti me të vërtetë u bëre ??
Mendova se do të më lije , por ti nuk e bëre !
Të kujtohet dita kur unë hodha me qëllim tortën me luleshtrydhe sipër sediljeve të makinës tënde ??
Mendova se do më godisje por ti nuk e bëre !
Të kujtohet dita që unë harrova të të thosha se në festë duhej të vije me kostum , dhe ti erdhe i veshur me xhinse ??
Mendova përsëri se mund të më lije por ti nuk e bëre !
Kishe shumë durim me mua , më dashuroje dhe më mbroje !
Kisha shumë gabime që dëshiroja të mi falje kur të ktheheshe nga Vietnami .
Por ti nuk e bëre më !
Nuk u ktheve kurrë nga Vietnami !!!:((
Ndonjehere nuk eshte e veshtire ti thuash gjerat e duhura por te gjesh kohen e duhur per t'i thene..

[emine]

Fjalët e një vajze drejtuar të nënës së saj :
Ti je e vetmja qe ke duruar te qaren time ne mes te nates dhe ke sakrifikuar oret e gjumit per tu kujdesur per mua.
Ti me ate dashurine tende te embel,me ke veshur,me ke zhveshur,me ke lare dhe nuk je lodhur aspak.
Prej teje kam mesuar se cdo te thote te duash nje mashkull dhe te vleresosh te qenit femer.
Ti me ke treguar sekretet e jetes,si te jesh e sjellshme,e dashur apo indiferente.
Ti me ke mbeshtetur kaq e kaq here,edhe kur te gjithe ishin kundra meje,me ke falur cdo gabim sikur te mos kishte ndodhur.
Nene,ti me ke pergatitur si te jem shume veta brenda meje: shoqe,vajze e dikujt,bashkeshorte,nene edhe si te jem femer mbi te gjitha.
Ajo ndjesia e perkedheljes tende,me mahnit tek pershkon floket e mi,shoqeruar me ate shikimin tend dhe duket sikur thote:

"Ah vajza ime,je rritur tashme,rrugen e ben edhe vetem dhe une jam kaq krenare per ty".
Por,ajo qe eshte krenare,jam une per ty.

[Zero Cool]

Tradhtia e kunatës


Bërtiti dhe çirej mëme Sofia herë me zë të lartë e herë më butë se djemtë e vegjël kishin hypur në majë të mënit të kuq e të lartë që kishte në obor dhe nga frika se mos rrëzoheshin u bërtiste si më të ëmbël….na more Kostaq….të keqen mëma, zbrisni andej, pse ju ka hedhur perëndia gjithë ditën mbi të, do na bëni hatanë do na bëni, zbrisni që andej edhe ata më të vegjëlit zbriti avash avash…hë t’u bëfsha dhe të marça të keqen…s’keni lodra të tjera të bëni…u hodhi perëndia çdo dite në majë të mënit…zbrisni ju bëftë mëma, zbrisni, mos na bëni ndonjë hata !
Kostaqi, si më i madhi që ishte ndër fëmijët e tjerë e kishte gjetur si lodër që së bashku me ata më të vegjëlit disa orë të ditës t’i kalonte mbi mënin e lartë të oborit të tij, nga ku dukesh si në pëllëmbë të dorës si deti, mali qoftë edhe dritaret oboret e shtëpive karshi apo përreth.
. Ndërsa kur u bërtiste gjyshe Sofia, të gjithë fëmijët heshtnin dhe me fytyrat e tyre të lyera me mëna të kuq nga ku nuk u dalloheshin as sytë mëshiheshin pas gjetheve e pas frutit të kuq duke mos nxjerë as zë.
Herë i dallonte gjyshja dhe herë nuk i dallonte që ishin lart…mbi pemën e madhe, mbasi ata nuk dëgjoheshin hiç fare,bile në më të shumtën e rasteve, u fliste kuturu duke menduar se ishin lart .
Fëmijët nuk bëheshin si të gjallë,.mbërtheheshin mbas degëve dhe vazhdonin ritualin e përditshem, deri afër drekës, pastaj të gjithë zbrisnin me qetësi të mos dëgjonte as gjyshja plakë dhe me vrap shkonin e laheshin në det deri mbaditeve vonë kur prindët ktheheshin nga puna.
Kjo punë zgjati gjithë beharin, dhe për çudi edhe kur mbaruan mënat,ata atje e kishin vëndin.
Një ditë nga ditët gjyshja e paezmatuar nga frika e ndonjë hataje i raportoi të birit se fëmijët e tij dhe shokët e tyre që bëheshin pesë agjashtë edhe tani që fryti ka mbaruar i shikoj që ngjiten dhe rinë me orë të tëra aty mbi mën, mbase e kam edhe gabim po shikoje xhano këtë punë mirë se do të na bien fëmijët dhe do të na vriten…!
Mirë nëno e kishte qetësuar i biri, do tu flas unë…edhe unë çuditem dhe nuk e kuptoj, tani që pema s’ka frut e ç’dreqin duan që hypin lart?
Kjo, e vuri në dyshim të atin e Kostaqit, cili ikte në punë në mëngjes dhe mbrinte në darkë vonë në shtëpi ama mëndjen e kishte tek fëmijët të cilët i porosiste që të mos hypnin mbi mën..
Sërish plaka e shkretë i tha të birit një ditë, preje atë mën, të marsha të ligat, se do të na bësh hatanë do të na bësh, ata hypin atje dhe nuk flasin asnjë fjalë sikur nuk janë atje lart, se kuptoj pse fshihen pas degëve, unë skam sy ti shikoj po e mar me mënd se ata ngjiten atje përditë.
E thiri i ati Kostaqin qe nuk ishte as 13 vjeç dhe i kërkoi llogari duke e kërcënuar se po e gjeti në mën do ta hidhte poshtë ose do ta bënte copë copë atë edhe ata më të vegjelit…Kostaqi ju betua se ata nuk ngjiteshin më atje…!
U mendua i ati i Kostaqit dhe vrau mëndjen pse fëmijët i kishte hdhur perëndia mbi mën., me gjithë porositë e tij, plaka ankohej sërrish se ata, atë punë bënin çdo ditë.

Hej… belaja na zuri tha me vete dhe vendosi të kontollonte vetë gjëndjen, do rinte pa punë do mshifej në ndonjë vënd dhe do nxirte konkluzionin se c’farë dreqi i shtynte fëmijët të hypnin lart, sa orë rinin dhe pse,ç’farë mund të shikojnë që aty dhe pse hypin përditë ? Pyetje kjo që e vuri në siklet për një farë kohe deri sa një ditë vendosi.
U paraqit si i sëmurë dhe u tha fëmijëve që do jem disa ditë në shtëpi, fëmijët dolën në lodra të tjera dhe nuk mund të ngjiteshin në mën si më parë deri sa i ati ishte aty.
I la fëmijët dolën dhe i tha plakës mos ta shqetësonte se do mbyllej në dhomë se e ndiente veten sëmurë.
E ëma e besoi dhe ajo vazhdoi të tirte ne furkë si zakonisht afër oxhakut në katin e parë të shtëpisë së gurtë.
Avash dhe pa rënë në sy u ngjit vetë në mën, u përpoq të maskohej dhe filloi të vrojtonte me kujdes majtas djathtas lart poshte dhe cep më cep të fshatit ….duke kontrolluar një nga një dritaret dhe dyert oboret,rruget dhe rugicat, pastaj kqyrte me kujdes nga mali nga deti e gjithëandej sa i hante syri.
Nuk vonoi as gjysëm ore dhe u llahtaris sa humbi toruan krejt kur shikoi mirë e bukur te kunatën e tij Zamirën në katin e dytë të shtëpisë saj karshi as njëqind metra duke kryer maredhenie intime me n/mjekun e fshatit i cili ahere shkonte për të vizituar të sëmurët më çdo shtëpi…..!
Nuk u besoi syve dhe u trondit.
Vrojtoi me kujdes deri sa u bind plotesisht, nga mëni dukej mirë e bukur dritarja gjysëm e hapur e Zamirës, i shoqi i së cilës vëllai i tij, ishte oficer kufiri në marinë.

[Zero Cool]

Zamira, së bashku me të shoqin, kishin kohë që kishin ftohur marëdhëniet me të vëllanë dhe të ëmën.midis tyre kishte një ngrirje të plotë.
Si oficeri edhe babai i Kostaqit që ishte më i madh kishin gati dy vjet që nuk flisnin si vëllezër, bile aqë sa oficeri nuk pyeste as për të ëmën e tij plakë.
Oficeri që s’kishte as dy vjet i martuar i gëzohej Zamirës nuses së tij të re, e të bukur,e kishte marë me dashuri nga një fshat tjatër e kishte me kimet, nuk e kishte nxjerë as në punë, duke menduar për një trasferim të mundshëm në qytet bile as fëmijë nuk kishin bërë.
Zamira, nuk jepte përshytpjen se ja dridhte të vëllait, një gjë dihej se ajo, sa erdhi nuse u distancua nga e ëma e të shoqit, nga kunati, kunata dhe nga tarafi i burit, u ftoh me ta dhe nuk u foli qysh në fillim duke bërë indiferenten dhe mëndjemadhen.
U vuri me pak fjalë distancë. I shoqi akoma më keq, mbante anën e të shoqes si i fantaksur dhe s’pyeti më as për vëlla e as për nënën që i kishte bërë kokën. Të dy palët u pajtuan me këtë gjëndje dhe heshtja e tyre u bë ortek....shkëputje totale nga njëri tjatri.
Zbriti nga mëni i pezmatuar i hidhëruar në kulm dhe i ofenduar deri në palcë....mirë ja bën maskarait, im vëlla është qor, i pa fytyrë dhe sylesh...ja bën mirë ajo kucka...prandaj prishi të gjitha marëdhëniet që të mos fliste me ne dhe të mos kishte pengesë dhe trazira....dridhja moj dridhja...tu lumte....tha i ziu vëlla kur zbriti nga mëni tu lumtë ajo p.....!
U vu në në siklet të madh, vëllait mbasi kishin kohë pa folur, nuk mund t’i thoshte tragjedinë ose historinë e Zamirës....se mund të ngatëronte veten familjen fëmijët...por mund të kishte dhe pasoja duke e akuzuar si shpifës e thashethemaxhi....!
Ishte ne dilemë...të madhe,të behej sehirxhi do ta vriste ndërgjegja për gjithë jetën, t’i thoshte ishte akoma më keq...si duhej të vepronte....?
Të nesërmen nuk vajti sërish në punë...mori Kostaqin dhe e shtrydhi të voglin në pyetje duke e kërcënuar e duke e rahur t’i thoshte të vërtetën....djali u zbërthye me njeherë...ne, tha ai, për çdo ditë shikojmë teta Zamirën në krevat me doktorin, ata nuk na shikojnë neve....!
Mirë. mos thoni gjë e porositi i ati, se po thatë gjë vjen policia e u hedh nga mëni...doktori shkon tek teta Zamira se i bën “gjëlpërën” çdo ditë mbasi ajo është ështe e sëmurë, këtë nuk e dini JU , prandaj shkon ai, atje....!
Nuk dua të dëgjoj asgjë reth kësaj çështje as ty as të tjerëve...haj qërrou këndej dhe po mora vesh që hypët përsëri në mën do tu hedh që andej.
Erdhi e ëma e Kostaqit nga puna më darkë, e pyeti të shoqin pse ishte i mërzitur...ai nuk i tha asgjë, jam pak pa qejf....pyeti të vjerën veças...as ajo s’dinte gjë...pyeti të birin sërish veças...ai i tregoi të vërtetën...!
Dëgjo këtu i tha të shoqit plot inat e mëri…!.
Po deshe mos na mer me qafë.
Zamira ka kohë që sillet me doktorin, ty je i vonuar që e mer vesh…hesht e mos u dëgjo, mos thuaj gjë se do na marish më qafë e do të na bësh gjëmën…le të krejnë sytë, ajo qëllimisht nuk u bë me neve që në fillim, të mos e pengonim në dashuritë e saja që s’janë të parat.
Vellait tënd i janë mbyllur sytë dhe sikur ta kapi në flagrancë ja fal…po po ja fal….ai, përgjërohet për Zamirën, prandaj të lutem mbylle këtë histori, sikur nuk ke parë asgjë.kujdes Kostaqin dhe fëmijët…fshati e di i tëri se doktori shkon atje çdo saba se i bën “gjëlpërën” të shkretës…!
Të lutem mos thuaj kurkujt asgjë, as atij.
Kaluan, ditë e kaluan muaj, dy vëllezërit as shifeshin me njëri tjatrin as donin të dinin për gjë, gjithëkush në punë të vet.
Babanë e Kostaqit, se zinte gjumi, e ëma e Kostaqit e qortonte nga herë se e kuptonte që të shoqin se mbante vëndi për historinë e bukur të Zamirës…
Lëre të krrejë zverkun, ç’të duhet ty more I shkretë, apo do të na shkatërosh të gjithëve….!
Jo moj grua, i kam vënë kyçin gojës dhe nuk them gjë, se i mar me mënd pasojat, ama më grryen përbrënda, si ai lumëmadhi im vëlla që mos qoftë s’po mer vesh….!
Kaluan kohë dhe babai i Kostaqit…u ngjit sërish në mën, ishte fund vjeshte…dritarja e katit të dytë tek flinte Zamira ishte mbyllur.

[Zero Cool]

Doktori mbasi vrojtoi si zakonisht ne rugice me çanten me “gjëlpëra” në dorë hyri si vjedhurazi në obor, u fut brënda dhe doli mbas dy orësh i përcjellur nga Zamira me buzëqeshje e cila e falenderonte doktorin për “shërbimin”…!
Skenë e llahtarëshme që as dheu se tret….! Plasi nga Inati...dridhej i tëri !
Do ti them domosdo...kështu vendosi, do ti them të dalë ku të dalë...për një nder ron njeriu, na mori më qafë maskaresha, mirë neve po nënës të mos i flasë...po këto aventura pse i bën...turp, jazëk i qoftë jazëk...! Kuçka e mutit, e degjeneruara ! Kishte ditë që luftonte me veten e tij...!
E priti të vëllanë një mëngjes, i irrituar dhe pa u kosultuar me të shoqen ose të ëmëm që ishte plakë e madhe por ishte nëna e të dyve, i tha plot gojën....gomar, maskara, i fëlliqur nuk e ke kuptuar more der se doktori po të shk......Zamirën ? Laro, fëlliqësirë vurë nderin në vënd !
I vëllai desh të vazhdonte rrugën pa i bërë fare përshtypje ato që dëgjoi, por pastaj ndaloi çapin e i tha:
Dëgjo këtu, i gjegjet oficeri qetë qetë, ty të hëngëri cmira, zilia, se ne jetojmë më mirë nga ty, Zamira është e bukur me shkollë nuk e çoj në punë dhe ty shpif....pse mi thua këto gjëra tek e tek...se shpif, cmirsëz, ziliqar....zëmërlig,mi thuaj në prezencë të njerzve, pa, po nuk të kalba në burg, nuk do të më thonë në emër...hapëm rrugën të mos të të hedh trutë ne erë...këto thuaji sat shoqeje asaj fshatarkës shpifës i keq..
Babai i Kostaqit u mek...dridhej i tëri dhe nuk tha dot një fjalë...ju muar goja....hë i tha i vëllai, pse s’flet por je shpifës thashethemaxhi intrigant dhe njeri i keq prandaj të mbeti fjalë në grykë, guak...do të na sjellësh përcarje mes çiftit, Zamira, të bëjë ç’farë të dojë ç’të kruan ty...ziliqar, hapëm rrugën i poshtër hapëm rrugën se do të të kalb në burg. S’të vjen turp që hap të tilla muhabete...fshati do të të ...
Iku i shkreti vëlla me bisht në shalë...u bë pishman se dhe nuk nxori gjë në dritë, u skandalizua me ç’farë molloisi i vëllai.
Ah...Perëndia ime, merëm hakë thoshte gjthmonë dhe nga hera...!
U bë pishman, asgjë e provuar, një “thashethem” i madh mendonte me vete. Mirë më ka thënë ime shoqe...se çfarë do të ndreq me këtë punë...Zamira, vazhdon punën e saj...mirë t’ja bëjë maskarait, imoralit...oficer pale, muti...kur i kruhet asaj ne pse na ha lloia ?
Oficeri më anën tjatër nuk duroi dot pa ja thënë të gjitha Zamirës, po të përgjojnë moj e shkretë, sot më doli para ai byrazeri e më zbrazi njëmijë e një....më tha me plot gojën që doktori të shk......Zamirën...po ti ç’farë i the mo i shkretë....unë i bërtita i thashë je shpifës ziliqar i keq....doktori shkon i bën gjëlpërat në shtëpi, ja kështu i thashë...një të vertetë i ke thënë tha Zamira rrëndë rrëndë,habitem me këta njerëz si në kohë të baba qemos meren me fjalë e me shpifje nuk shikojnë punën e tyre po qanë hallin e botës më marçin të keqen, ata plasën që nuk u flasim ne....ai, do kalbur në burg...atë i thashë edhe unë tha merumi, por s’kisha dëshmimtarë....lëre të llapin mos u mer me këtë punë i tha ajo plot gojën...se sa ta zgjasësh aqë më keq është, fshati muhabet kërkon, doktori nuk vjen fshehurazi, unë ta kam bërë të qartë..ai vjen e më bën “gjëlpërën” dhe iken bile as për kafe nuk qëndron...uaaaa çjanë këto shpifje..turp të kenë qelbesirat, të poshtrit....! Doktori ashtu shkon më çdo shtëpi,ajo është puna e tij të bëjë gjëlpëra...Mos u mërzit të marsha të keqen i tha oficeri të shoqes...ja sa të na vijë trasferimi e të ikim në qytet këta do plasin fare....!
Kismet tha e shoqja,si të jetë më e mira do bëjmë.

[Zero Cool]

Kaluan kohë dhe vëllazëria e tyre kishtë marë tatëpjetën,ata ishin egërsuar me njëri tjatrin sa për inat të tyre oficeri ishte bërë akoma me “mik” me doktorin nd/mjek...të vinte për të peshtirë, i gjithë fshati ziente....për këtë miqësi të re të oficerit me të dashurin e gruas po kohët qenë të liga dhe kujt nuk ja mbante të fliste...fundi fundi ajo,e kishte plaçkën e saj dhe nuk i jepte llogari kërkujt, ajo shtoi dozën e vizitave tek mjeku edhe në qytet. te përdorte alibinë si e sëmurë...merte ilaçe aty...dhe n/mjeku i fshatit, ‘miku, si zakonisht i bënte “gjëlpërat” duke u futur në shtëpinë e saj sa herë të deshte pa kurrëfare ndrojtje..
Ndërsa i vëllai më anë tjetër po pëlciste, disa shokë të tij ja hidhnin anës e anës....për aktivitetin e të kunatës. Çdo njeri varet nga këmbët e tij u thoshte dhe e kalonte muhabetin gjetkë, por nga ana tjetër i plasi zemra nga inati...donte të vinte nderin në vënd e ti tregonte të vëllait qorr e miop të vërtetën po si e qysh se kishte konkretizuar akoma.
Gjithë burat e fshatit ishin në zbor ushtarak për pesëmëdhjetë ditë, bashkë me ta edhe nd/mjeku. Zborin e bënin një orë larg fshatit në një qëndër lokalitetit, ku ishin mbledhur nga gjithë fshatrat për reth, batalioni ishte reshtuar sipas kompanive nga ku do të fillonte stërvitja me trupa në teren malor.
Ishte një vapë e çmëndur, temperaturat shënonin 38 gradë, zboristët spekullonin të gjithë me stërvitjen dhe futeshin rrëzave apo në hien e pemëve, disa të tjerë ja mbathnin mshehurazi e laheshin në det....të gjithë ishin katandisur si ushtria e Haxhi Qamilit pa regull e disiplinë, oficerat përpiqeshin të mbanin këtë turmë të çmëndurish por më kot, e aqë më keq që kishin njohje me njëri tjatrin.
Kështu vazhduan ditët e zborit deri sa ndodhi çudia. ...se siç thotë populli kur i vjen ngordhja qënit përmjer në derë të xhamisë.
Nga një plasje granate gjat stërvitjes plagosen rëndë tre zborista.
Alarmohet komanda dhe urgjent kërkon që t’u jepet ndihma e shpejtë, kerkojnë me ngut doktorin e repartit ai s’gjëndej gjikundi, me njëherë me makinën e komandantit i nisën të plagosurit në spitalin e qytetit, ndër kohë e mer vesh korpusi dhe menjëherë mbritën oficerë madhorë për të ekspertuar ngajrjen...atje raportohet që doktori kishte dezertuar dhe në momentin e aksidentit nuk ju dha dot ndihma e parë të sëmurëve....!
Me njëherë shefi i shtabit te divizionit mer në telefon Prokurorin ushtarak dhe urdhëron arestimin e menjhershëm të doktorit që ka braktisë detyrën
Ndër ushtarët që u caktuan për ta arestuar me kërkesën dhe këmbënguljen e tij u caktua edhe ....babai i Kostaqit.
Me makinën e repartit urgjent shkuan të kërkonin doktorin në shtëpinë e tij,nuk e gjetën aty....!
Më erdhe në shteg o qën qëni ja do ma bësh mëmën ja do ta bëj...do të hedh trutë në erë bashkë me atë kuçkën që na turpëroi....!
U thotë shokëve e di unë ku është doktori....e mar me mënd dhe është e vetmja e sigurtëëëë !
Të tre zboristët që ishin djem të rinj edhe shoferi me ta hypën në mën.
Dritarja ishte gjysëm e hapur, dukej mirë doktori me të kunatën.
Zbritën dhe kërkoi nga shokët të shkonin ta kapnin në flagrancë...asnjëri nuk ishte dakort dhe hoqën b***ët mënjanë, duke sygjeruar të prisnin të mbaronte”gjëlpërat” me të sëmurën dhe pastaj ta arestonin....!
Babai i Kostaqit u egërsua dhe aty për aty pa pyetur shokët, i çmëndur plotësisht u tur drejt shtëpisë vëllait, kërceu mbi avllinë e oborit , ngjiti shkallët e jashtme të katit të dytë ku ishin “mëkatarët” qëlloi me shkelm derën dhe u fut brënda si i xhindosur....duke shtirë me automatik nga dritarja....mos luani se u vrava, asnjë lëvizje......maskarenj....po i bën “gjëlpërat”.....hëëëëë mos luani asnjë lëvizje se u hodha trutë në erë....!
Zamira, me duart ne mes të shalëve lakuriq siç ishte i ra të fikët….doktori kishte zënë fytyrën me dorë dhe filloi të qante si frikacak....me b***ën përjashta !
Çdo gjë ka një fund bërtiste pengmarësi, pengjeve...mos lëvizni se u vrava
Me njëherë sa u dëgjuan armët obori i shtëpisë dhe dhoma u mbush me ushtarakët që kishin ardhë të arestonin doktorin dezertor dhe qivaç....i gjithë fshati u alarmua dhe u qas aty, me gra e pleq e plaka e fëmijë.... se burat ishin në ditën e fundit të zborit...! Mbas disa orësh ata do të ishin aty.
Kostaqi dhe fëmijët e përjetuan gjithë skenën duke vrojtuar në majë të mënit....!
U lajmërua policia e cila mori me vete “krieminelët” por ndërkohë arestoi edhe babanë e Kostaqit të cilin më pas e dënuan me 12 vjet burg për teror dhe “përdhunim banese”!
Epilog
Po pyetët për Zamirën, ajo ka tani dy fëmijë dhe është në krah me burin e saj ish oficerin e marinës në emigracion.Jeton si zonjë e madhe, natyrisht “gjëlpërat’ e sëmundjes së pa shërueshme besoj se nuk i ndan ende !.
Ndërsa doktorin e ndau gruaja dhe mbasi një internimi reth pesë a gjashtë vjet, sot jeton në Itali keq për ibret të zotit.

[Zero Cool]

Jam i edukuar sipas principeve të përgjithshme morale:

Kur isha i vogël: prindërit, profesorët, gjyshërit, të afërmit, fqinjët.... ishin njerëz të denjë për t’i nderuar.
Sa më të afërt që ishin ose më të moshuar, aq më shumë na jepnin keshilla e ndjenja te ngrohta.

Ishte jashtëzakonisht sjellje jo e mirë për tua kthyer fjalën të moshuarve, mësuesve ose të panjohurve me te vjeter...

KISHA RESPEKT.

Kishim besim tek ata që ishin më të vjetër sepse ishin prindërit, nënat ose të afërmit e të gjithë fëmijëve, qofshin të grupit të lagjes ose të qytetit....

Frikësoheshim vetëm nga errësira, gogolët, shtrigat dhe nga filmat e frikshëm.

Sot jam pa masë e pikëlluar për çdo gjë që kemi humbur, për të gjitha ato nga të cilat nipërit e mijë do të jenë një ditë të frikësuar nga frika në shikimin e fëmijëve, të rinjve të rriturve dhe të vjetërve.

Të drejtat e njeriut për kriminelet...?
Të drejtat e pakufizuara për qytetaret e ndershëm...?
Pagesat e faturave, kthimi i borxheve dhe je i marrë...?

Amnisti për mashtruesit...?
Të ndershmit janë budallenj...?
Mos shfrytëzimi i përparësisë dhe del se je budalla...?
Çfarë është duke na ndodhur kështu ???
Profesorët e rrahur nëpër shkolla! tregtarët iu kërcënohen ekonomistëve!
Grilat nëpër dritare tona!
Secili i mbyllur në botën e vetë!


Çfarë vlera janë këto?
Automobili që vlen më shumë se përqafimi,
fëmijët që kërkojnë shpërblim për të kryer një vit shkollor.
Celularët në çantat e fëmijëve që posa kanë dalë nga pelenat.


Çfarë kërkon në këmbim për një përqafim?
Më shumë vlen një Armani se sa diploma.
Më shumë vlen një ekran i madh se sa një bisedë.
Më shumë vlen një makijazh i shtrenjtë se sa një akullore e përbashkët.
Më shumë vlen DUKJA se QENJA.

Kur ndodhi kjo kështu që të gjitha të zhduken ose të duken qesharake?
Dua që ti heq grilat nga dritaret që të mund në to t’i vej lulet!
Dëshiroj të ulem jashtë në lagjen time dhe t'i lë dyert e hapura gjatë netëve verore....
Dua ndershmërinë si nxitje të krenarisë.
Dua karakter të shëndosh, faqen e bardhë dhe shikimin drejtë në sy.
Dua turpërimin dhe solidaritetin.
Dua shpresë, gëzim, mirëbesim...
Dua t’i kthehem jetës së vërtetë, të thjeshtë porsi shiu, të pastër si qielli i prillit, të lehtë si puhiza në agim.

Poshtë “KAM"

Rroftë "JAM"

E çmoj jetën e përbashkët the të thjeshtë; të bazuar në Dashuri, Dhembshuri dhe Solidaritet.
Neveri kundrejt mungesës së etikës, moralit dhe respektit....
Të kthehemi për të qenë "NJERËZ",

Për të ndërtuar një botë më të mirë, më të drejtë, ku njeriu e respekton njeriun....

[Domira]

Jam i edukuar sipas principeve të përgjithshme morale:

Kur isha i vogël: prindërit, profesorët, gjyshërit, të afërmit, fqinjët.... ishin njerëz të denjë për t’i nderuar.
Sa më të afërt që ishin ose më të moshuar, aq më shumë na jepnin keshilla e ndjenja te ngrohta.

Ishte jashtëzakonisht sjellje jo e mirë për tua kthyer fjalën të moshuarve, mësuesve ose të panjohurve me te vjeter...

KISHA RESPEKT.

Kishim besim tek ata që ishin më të vjetër sepse ishin prindërit, nënat ose të afërmit e të gjithë fëmijëve, qofshin të grupit të lagjes ose të qytetit....

Frikësoheshim vetëm nga errësira, gogolët, shtrigat dhe nga filmat e frikshëm.

Sot jam pa masë e pikëlluar për çdo gjë që kemi humbur, për të gjitha ato nga të cilat nipërit e mijë do të jenë një ditë të frikësuar nga frika në shikimin e fëmijëve, të rinjve të rriturve dhe të vjetërve.

Të drejtat e njeriut për kriminelet...?
Të drejtat e pakufizuara për qytetaret e ndershëm...?
Pagesat e faturave, kthimi i borxheve dhe je i marrë...?

Amnisti për mashtruesit...?
Të ndershmit janë budallenj...?
Mos shfrytëzimi i përparësisë dhe del se je budalla...?
Çfarë është duke na ndodhur kështu ???
Profesorët e rrahur nëpër shkolla! tregtarët iu kërcënohen ekonomistëve!
Grilat nëpër dritare tona!
Secili i mbyllur në botën e vetë!


Çfarë vlera janë këto?
Automobili që vlen më shumë se përqafimi,
fëmijët që kërkojnë shpërblim për të kryer një vit shkollor.
Celularët në çantat e fëmijëve që posa kanë dalë nga pelenat.


Çfarë kërkon në këmbim për një përqafim?
Më shumë vlen një Armani se sa diploma.
Më shumë vlen një ekran i madh se sa një bisedë.
Më shumë vlen një makijazh i shtrenjtë se sa një akullore e përbashkët.
Më shumë vlen DUKJA se QENJA.

Kur ndodhi kjo kështu që të gjitha të zhduken ose të duken qesharake?
Dua që ti heq grilat nga dritaret që të mund në to t’i vej lulet!
Dëshiroj të ulem jashtë në lagjen time dhe t'i lë dyert e hapura gjatë netëve verore....
Dua ndershmërinë si nxitje të krenarisë.
Dua karakter të shëndosh, faqen e bardhë dhe shikimin drejtë në sy.
Dua turpërimin dhe solidaritetin.
Dua shpresë, gëzim, mirëbesim...
Dua t’i kthehem jetës së vërtetë, të thjeshtë porsi shiu, të pastër si qielli i prillit, të lehtë si puhiza në agim.

Poshtë “KAM"

Rroftë "JAM"

E çmoj jetën e përbashkët the të thjeshtë; të bazuar në Dashuri, Dhembshuri dhe Solidaritet.
Neveri kundrejt mungesës së etikës, moralit dhe respektit....
Të kthehemi për të qenë "NJERËZ",

Për të ndërtuar një botë më të mirë, më të drejtë, ku njeriu e respekton njeriun....


Sa bukur je shprehur ZC:smile:...duket se ke dashuri per njeriun dhe jeten. Te pergezoj per kete shkrim te bukur. Uroj qe ta lexojne e mendojne sa me shume forumista.

[lovely]

Kam falur gabime gati te pafalshme, kam provuar te zevendesoj persona te pazevendesueshem dhe kam harruar persona te paharrueshem.
Kam vepruar sipar momentit, jam zhgenjyer nga persona qe nuk e mendoja kurre se mund te zhgenjehesha, por dhe une kam zhgenjyer.
Kam mbajtur dike mes kraheve te mi per ta mbrojtur, jam bere mik perjete.
Kam qeshur kur nuk ka qene e nevojshme, kam dashuruar, me kane das...huruar, por edhe me kane refuzuar.
Me kane dashuruar dhe nuk kam ditur si tua kthej dashurine.
Kam bertitur dhe jam hedhur perpjete per kaq shume gezime, per kaq shume,,,
Kam perjetuar dashurine e kam bere premtime te perjeteshme, por me eshte thyer zemra kaq e kaq here!
Kam qare duke degjuar muzike e duke pare disa fotografi te mbushura me kujtime.
Kam telefonuar thjesht per te degjuar nje ze.
Jam dashuruar perseri me nje buzeqeshje.
Kam besuar perseri me nostalgji dhe... kam pasur frike te humbas nje person shume te vecante ( te cilin kam perfunduar duke e humbur)... por kam mbijetuar!
Dhe jetoj atoma!
Dhe jeta , nuk me lodh!
Dhe ti... nuk duhet te lodhesh nga jeta.
JETO!
Eshte mrekulli te perpiqesh me bindje, te perqafosh jeten dhe ta jetosh me pasion.
Te humbesh me klas dhe te fitosh me guxim. Sepse bota i perket atij qe guxon!


e huazuar

[Zero Cool]

Derisa po shihja tv, i shtrire ne divan, cingerroi zilja e deres. Kjo paksa me habiti, por pa pertese dola dhe e hapa. Se`c kishte ndodhur nuk e di por dritat ne koridor ishin te fikura dhe po mbreteronte nje erresi gati apsolute, para meje po qendronte nje siluete. Silueta e nje femre qe nuk po dallohej ne erresire. E vetmja qe po shihja ishte nje kapele e bardhe ne koken e saj e futur thelle ne koke. Qendrova ashtu para saj gjate, shume gjate, pa asnje fjale, edhepse ne te vertete nuk kisha qendruar as nje sekond, perderisa mendja po punonte me shpejtesi marramendese ne kerkim te dallimit te personit qe qendronte para meje. Nuk e di as vete pse, e as si, por nje levizje automatike pershkoi mendjen time dhe zgjata duart, ja kapa faqet gjysme te mbuluara nga kapela dhe shalli i bardhe, dhe fillova ta puth,,, Si`c duket edhe ajo u befasua nga ky veprim i papritur i imi, dhe per momentin nuk reagoi fare ne puthjet qe po ja dhuroja. Vazhdova ta puthe deri kur me shtyu dhe me tha: "Cka ki budallo" ? Huh, tani nga zeri e dallova qe po puthja personin e gabuar, po e puthja dikend tjeter duke mendu qe ishte dikush tjeter :$ :@...
Paj, me mori malli, ia ktheva.
Ku te mori malli- tha, ska as 10 minuta qe me ishim bashk...


Ky ishte tregimi apo ma mire ta quaj ngjarja qe i ndodhi "nones se vakive" , perkatesisht mua ...

[Zero Cool]

Zakonisht, gjate vozitjes, degjoj muzike me ze te ulet, shpesh here edhe nuk degjoj fare. Nuk e di aresyjen pse por dje isha ne disponim te tille qe te degjoj muzike me ze me te larte nga normalja derisa po vozitja neper "autobahnat" Gjermane.
Se cfare ndodhi nuk e di por ne nje moment u ndal muzika dhe degjoj dicka qe mu duk si lajm. Me kete gjermanishten time te qale e kuptova disi keshtu: "achtung" "achtung" po thoshte, "ne filan autobahnin (nuk e mbajta mend numrin) , eshte fute dikush ne drejtim te kundert, makina ka kete ngjyre dhe ka tabela Holandeze, blla blla, blla,,, lajmi u perserit disa here kurse une po mendoja, "he Zot, po rracista qe jane keta Gjermanet, paska hy nje Holandez gabimisht ne drejtimin e kundert, e kta e bejne kjamet, perderisa para meje vozitin te gjitha keto makina me tabela Gjermane, dheeee te gjithe kan hy ne anen e kundert, por askush nuk lajmeron per kete .....:rolleyes:

nona vakive ,,,

[emine]

Une shkova ne feste dhe mbajta mend ate qe me the ti.
- Me the te mos pija alkool, keshtu qe une piva nje Spritie dhe ndishesha krenare me veten time ashtu si me the edhe ti, qe ndiheshe krenare per mua!
- Me the qe nuk duhet te pi dhe te ngas makinen, ndryshe nga disa miq, keshillat e tua kane qene gjithmone te drejta.
- Kur festa mbaroi njerezit filluan te ngisnin makinat e tyre pa qene ne gjendje per ti ngare ato.
- Une shkova ne makinen time me mendimin se do te kthehesha ne shtepine time si gjithmone.Nuk e mendoja se cfare me priste.
- Nene tani jam e shtrire ne rruge dhe degjoj policine qe thote: "Ajo qe shkaktoi aksidentin ishte e pire."
Nene, zeri i tij me ngjan shume i larget. Gjaku im eshte perhapur gjithandej dhe une po perpiqem me gjithe forcat e mija qe te mbijetoj.
Degjoj doktorin qe thote: "Vajza nuk ka per te mbijetuar." - "Jam e sigurt se ai qe shkaktoi aksidentin kishte pire, dhe mua tani me duhet te vdes. Pse e bejne kete gje njerezit nene? Duke ditur qe keshtu do te marrin shume jete. Dhimbja me ther si njemije thika.Thuaj motres qe te mos qaj, thuaj babit qe te jete i forte, se kur te shkoj ne parajse do tju shikoj gjithmone nga lart te gjitheve.
- Dikush duhet ta kish mesuar ate vajze, se te pish dhe te ngasesh, eshte e gabuar.
Ndoshta nese prinderit e saj do ti kishin thene, une nuk do isha duke vdekur tani.
Frymemarrja po me dobesohet me shume.
- Nene keto jane castet e mija te fundit dhe jam shume e deshperuar.
Do doja te te perqafoja nene, nderkohe qe jam e shtrire ketu, te te thoja se sa shume te dua, nene...te...dua...nene......lamtumire."

| Keto fjale jane shkruar prej ne gazetari i cili ishte deshmitar i gjithe aksidentit.Me shume dhimbje ai i shkroi keto fjale dhe menjehere filloi sensibilizimin ne qytetin e tij.

[lovely]

Moti kohe, ishin kan tuj punue ne nje fabrike te rrobaqepjes, 3 femna e 2 meshkuj. Punonin krah per krah, dite e nate, kishin me i dorzue filan rrobet n kohe t caktune.

Krejt kontribojshin , po si pshtjellt shkojke puna. Shukrija po i kqyr seri, edhe dikur u qu,, i qiti dy durt n mes, edhe po flet;

Qishtu, qishtu, qishtu nashta ish kane ma mire. E qiten edhe n vota kete fare pune, e shumica e votoi pro. Nese vazhdojme qishtu- vazhdoi Shukrija-, nuk kena me i perfundu rrobat ne daten e dorezimit.

U pajtuen, edhe vazhduen, puna shkojke mire. Edhe mire u kry qe besa, po, njana prej atyne, diqka u tranue. U tranue se keshillat e koleges, paten sukses.

Ni dite, po i qet ajo dy duert n mes, edhe po i drejtohet;

Oj Shukrije?

O hoja tha ajo.

A mos po t doket se e bane namin?

Namin? E pse une namin?- tha Shukrija pa dit kurgjo.

Po po, erdhe ktu krejt e vendost me vendime te prera , e sigurte se reagimet tua jane me te arsyeshme se tonat?

Oj Raze, i tha Shukrija, une veq i paraqita si ide, u perkrahen nga shumica, edhe patem sukses.


Raza nuk foli mo, se edhe vet e kish perkrah ate ide...

Po kqyr qka ndodhi masanej, Raza dul neper katun e tu fol fjale palidhje, Tu fol fjale t thmive, qe pasha zotin nuk folen hiq.

Qe thashe une kur e njeva kete histori, dy gra s duhet me i lan bashke kun.

Po Shukrija tybe dul ma burrneshe, ajo nuk e zgati mo ate pune. U bo kishemile une nuk po marr vesh kurgjo !

[Zero Cool]

Kishte kcy delja nje stõm edhe kur bjen andej i lakohet bishti, qellon afer dhija edhe i thot: "ta pash, ta pash" e lodhi delen me kete thanje, dikure pi thot delja dhis, : "po une jam ka ta shoh perdit e spo tham gjo, e ti nihere ma pae ngazete don mem qit"

[Zero Cool]

Një natë mora një telefonatë nga një mik i mirë .
U ndieva shumë mirë nga telefonata e tij. Gjëja e parë që më pyeti ishte :
- Si je ?
Nuk e di pse iu përgjigja :
- Ndihem i vetmuar !
Dëshiron të flasim ? - më tha .
Iu përgjigja - Po !
Dhe ai menjëherë më tha : Dëshiron të vi në shtëpinë tënde dhe të flasim ?
Unë iu përgjigja - Po !
Ula telefonin dhe për 15 minuta shoku im ishte para derës duke i rënë ziles .
I fola për orë të tëra për gjithçka , për punën time , familjen , të fejuarën , për dyshimet e mia , dhe ai më dëgjonte gjithmonë me kujdes .
Pa kujtuar ishte zbardhur , ndihesha i shlodhur mendërisht ,u ndieva mirë nga shoqëria e tij , mbi të gjitha nga dëgjimi i tij ,më bëri të kuptoj gabimet e mia . Ndihesha shumë më mirë , dhe kur ai e vuri re që ndihesha mirë më tha : - Mirë ! Tani që ndihesh më mirë , unë po iki në punë .
U çudita dhe i thashë : - Përse nuk më lajmërove që do ikje në punë ?
Shiko sa është ora dhe ti nuk ke flejtur fare , të humba gjithë kohën këtë natë !
Ai qeshi dhe më tha : - S'ka problem , për këtë janë miqtë !
U ndieva i lumtur dhe krenar që kisha një mik të tillë .
E përcolla deri te dera e jashtme e shtëpisë dhe ndërsa ai po shkonte drejt makinës i bërtita nga larg : - Tani çdo gjë është në rregull , po përse më telefonove aq vonë mbrëmë ?
Ai u kthye drejt meje dhe më tha me zë ulët që dëshironte të më jepte një lajm , dhe unë i thashë : - Çfarë ka ndodhur ?
Mu përgjigj : - Shkova tek doktori , dhe ai më tha që jam shumë sëmurë ..
Unë ngela pa fjalë , por ai buzëqeshi dhe më tha : Do të flasim përsëri , të uroj një ditë të bukur !
Ktheu kurrizin dhe iku .Mu desh pak kohë që të vija në vete dhe pyesja veten : Përse kur më pyeti si isha , unë harrova ta pyes për veten e tij dhe fola vetëm për vete ?
Ku e gjeti forcën të më buzëqeshte ,të më jepte kurajë ,të më thoshte gjithçka , në atë situatë që gjendej ? Kjo është e pabesueshme !
Që nga ai moment jeta ime ndryshoi .
Tani jam më pak dramatik për problemet e mia ,dhe luftoj shumë për gjërat e bukura në jetë .Tani iu kushtoj shumë kohë njerëzve që dua dhe problemeve të tyre ...
I uroj ata të kenë një ditë të bukur dhe iu kujtoj se : Ai që nuk rron për të ndihmuar të tjerët , nuk ia vlen të jetojë...

Jeta është si një shkallë , nëse ti shikon lart do të jesh gjithmonë i fundit në rresht ,por nëse ti shikon poshtë do të shohësh që janë të shumtë njerëzit që do të dëshironin të ishin në vendin tënd !

e huazuar.

[Domira]

Një natë mora një telefonatë nga një mik i mirë .
U ndieva shumë mirë nga telefonata e tij. Gjëja e parë që më pyeti ishte :
- Si je ?
Nuk e di pse iu përgjigja :
- Ndihem i vetmuar !
Dëshiron të flasim ? - më tha .
Iu përgjigja - Po !
Dhe ai menjëherë më tha : Dëshiron të vi në shtëpinë tënde dhe të flasim ?
Unë iu përgjigja - Po !
Ula telefonin dhe për 15 minuta shoku im ishte para derës duke i rënë ziles .
I fola për orë të tëra për gjithçka , për punën time , familjen , të fejuarën , për dyshimet e mia , dhe ai më dëgjonte gjithmonë me kujdes .
Pa kujtuar ishte zbardhur , ndihesha i shlodhur mendërisht ,u ndieva mirë nga shoqëria e tij , mbi të gjitha nga dëgjimi i tij ,më bëri të kuptoj gabimet e mia . Ndihesha shumë më mirë , dhe kur ai e vuri re që ndihesha mirë më tha : - Mirë ! Tani që ndihesh më mirë , unë po iki në punë .
U çudita dhe i thashë : - Përse nuk më lajmërove që do ikje në punë ?
Shiko sa është ora dhe ti nuk ke flejtur fare , të humba gjithë kohën këtë natë !
Ai qeshi dhe më tha : - S'ka problem , për këtë janë miqtë !
U ndieva i lumtur dhe krenar që kisha një mik të tillë .
E përcolla deri te dera e jashtme e shtëpisë dhe ndërsa ai po shkonte drejt makinës i bërtita nga larg : - Tani çdo gjë është në rregull , po përse më telefonove aq vonë mbrëmë ?
Ai u kthye drejt meje dhe më tha me zë ulët që dëshironte të më jepte një lajm , dhe unë i thashë : - Çfarë ka ndodhur ?
Mu përgjigj : - Shkova tek doktori , dhe ai më tha që jam shumë sëmurë ..
Unë ngela pa fjalë , por ai buzëqeshi dhe më tha : Do të flasim përsëri , të uroj një ditë të bukur !
Ktheu kurrizin dhe iku .Mu desh pak kohë që të vija në vete dhe pyesja veten : Përse kur më pyeti si isha , unë harrova ta pyes për veten e tij dhe fola vetëm për vete ?
Ku e gjeti forcën të më buzëqeshte ,të më jepte kurajë ,të më thoshte gjithçka , në atë situatë që gjendej ? Kjo është e pabesueshme !
Që nga ai moment jeta ime ndryshoi .
Tani jam më pak dramatik për problemet e mia ,dhe luftoj shumë për gjërat e bukura në jetë .Tani iu kushtoj shumë kohë njerëzve që dua dhe problemeve të tyre ...
I uroj ata të kenë një ditë të bukur dhe iu kujtoj se : Ai që nuk rron për të ndihmuar të tjerët , nuk ia vlen të jetojë...

Jeta është si një shkallë , nëse ti shikon lart do të jesh gjithmonë i fundit në rresht ,por nëse ti shikon poshtë do të shohësh që janë të shumtë njerëzit që do të dëshironin të ishin në vendin tënd !

e huazuar.

ZC, a e din se gjithmon ki dit me i zgjedh dhe shkru keto lloj te tregimeve :) FLM e te lumte!

[Zero Cool]

Zakonisht, gjate vozitjes, degjoj muzike me ze te ulet, shpesh here edhe nuk degjoj fare. Nuk e di aresyjen pse por dje isha ne disponim te tille qe te degjoj muzike me ze me te larte nga normalja derisa po vozitja neper "autobahnat" Gjermane.
Se cfare ndodhi nuk e di por ne nje moment u ndal muzika dhe degjoj dicka qe mu duk si lajm. Me kete gjermanishten time te qale e kuptova disi keshtu: "achtung" "achtung" po thoshte, "ne filan autobahnin (nuk e mbajta mend numrin) , eshte fute dikush ne drejtim te kundert, makina ka kete ngjyre dhe ka tabela Holandeze, blla blla, blla,,, lajmi u perserit disa here kurse une po mendoja, "he Zot, po rracista qe jane keta Gjermanet, paska hy nje Holandez gabimisht ne drejtimin e kundert, e kta e bejne kjamet, perderisa para meje vozitin te gjitha keto makina me tabela Gjermane, dheeee te gjithe kan hy ne anen e kundert, por askush nuk lajmeron per kete .....:rolleyes:

nona vakive ,,,

upssssssss: :biggrin:


Një burrë pas pune shkon dhe pin në klub. Pasi pin mire e mire i dehur i hypen makines dhe niset për ne shtepi por hyn ne autostrade ne anen e gabuar.
Në lajmet e radios folësi thote: – “kujdes të gjithë shoferët sepse një i dehur ne filan autostrade ka hyrë në ane të kundert.
Gruaja e të dehurit i degjon lajmet dhe e merr burrin në telefon e i thote: – “kujdes se eshte nje i dehur ne autostrade në krah te kundert”.
Burri i përgjigjet: – “NUK ESHTE VETEM NJE ,JANE ME QINDRA”.

[emine]

Diku ishin 2 shok që duheshin aq shume saqë mund te sakrifikonin gjithçka per njeri tjetrin. Ishin njohur gjatë studimeve e kishin qëndruar në te njëjtën shtëpi. Njeri prej tyre dukej si më kurnac, kurse tjetri shume bujar.

Vjen nje ditë që shokut kurnac i ishin prishur punët e biznesit. Asnje përpjekje nuk ndikonte ne përmirësimin e punës . Shkon tek shoku i tij bujar e i kërkon që ta ndihmojë me nje shumë të caktuar të hollash. Miku i tij nxorri ç’kishte e ia dhuroi me shume dëshirë. “Urdhëro vëlla, gjithçka kam le te jete e jotja”, i tha dhe ashtu u ndanë.

Shoku që nuk kursehej per asgjë, tashmë ishte fejuar e priste që së shpejti te martohej. Miku i tij kurnac, vjen ,e fton per kafe. “Dua të te them diçka shume të rëndësishme, por sdi se si”, i tha ai.Te ketë vallë gjë më te rëndësishme se miqësia jonë? – ju kthye miku bujar.Dëgjo vëlla, mua me pëlqen shume e fejuara jote, prandaj dua te martohem me të, tha ai duke ulur kokën përdhe.

Pas nje qetësia të dyfishtë, miku bujar u mendua gjatë e nga dashuria që kishte per shokun e tij s’ia refuzoi atë. “Le te bëhet ajo që thua ti”,- i tha e kështu u nda nga e fejuara per te bërë te lumtur mikun e tij.

Kalojnë vite dhe punët e mikut te mirë po i shkonin keq e më keq. “Të shkoj te kërkoj pune tek miku im”, tha ai me vete. “Ai duhet te më ndihmojë patjetër.”, vazhdoi ai. Kur trokiti ne portën e mikut të tij dhe i kërkoi punë, ç’të shikonte e ç’të dëgjonte. “Nuk kam si të te ndihmojë”, i tha ai e ashtu e përcolli

I miri, i mërzitur per atë që kishte ndodhur nisi te mendonte sërish pozitivisht. “S’ka gjë,s'dihet si kanë ardhur punët, prandaj s më ndihmoi dot…

Kaluan dite djali bujar takon nrrugë 1 burrë te vjetër e te sëmurë, që po i afronte vdekja. E merr, e çon ne shtëpinë e tij , e ndihmon dhe e përcjell deri diku ku mund te gjente shtëpinë e tij. Pas disa ditësh ai tashmë kishte vdekur. 1 avokat troket ne derën e shtëpisë së djalit bujar e i thotë që plaku te cilin kishte ndihmuar kishte qenë shume i pasur dhe e i kishte lënë atij te gjithë pasurinë që kishte. Kalojnë ditë e javë dhe djali, tashmë i pasur, merr 1 shtëpi pranë asaj te mikut të tij. 1 ditë, teksa po kthehej në shtëpi, pranë portës takon 1 grua të lodhur e te sëmurë që i kërkon diçka per të ngrënë pasi ishte shume e uritur. Djali, e merr ne shtëpi, e ushqen dhe duke qenë se jetonte vetem i kërkon asaj që te qëndrojë me të. “Ti merru me punët e shtëpisë dhe me gatimin, un shkoj ne punë e vij. Kështu as ti s'mbetesh rrugëve, as unë s'vuaj nga këto gjëra”, tha ai. E moshuara pranoi me kënaqësi.Pas disa kohësh, gruaja, e kthyer në nje nënë per djalin që e kishte ndihmuar aq shume, i kërkon atij që te gjej 1 vajzë e te martohet. “Ne fakt, dhe unë kam menduar, por deri tani smë ka dalë ndonje njeri i përshtatshëm përballë”, thotë djali. Gruaja i propozoi te martohej me nje vajzë që e njihte nga afër. 2 të rinjtë njihen dhe më ne fund vendosin te martohen. Erdhi koha per dasmën dhe te riut bujar i duhej të mendonte per te ftuarit. Sido që punët kishin ardhur, atij i duhej të ftonte dhe mikun e tij te vjetër. “Miqësia jonë duhet tjetë me e fortë se keqardhjet. Prandaj do ta ftoj dhe atë në kete ditë te lumtur timen.”, mendoi dhe i dërgoi ftesën.

Ne ditën e dasmës, dhëndri e nusja dukej se ishin më te bukur se gjithkush tjeter..Nisi muzika e te gjithë po argëtoheshin më se miri. Dhëndri, merr mikrofonin dhe nisi te shpjegojë historinë e jetës së tij.

Nje herë e nje kohe, kam pasur 1 mik per kokë. E doja shume e jepja kokën per të. Nje ditë, kur punët po i shkonin keq, më kërkoi para e i dhashë gjithçka . Nje ditë tjeter, me kërkoi te fejuarën që e doja shume. I mërzitur, i dhashë dhe atë, se në ishim miq, e donim njeri-tjetrin. Pas disa kohësh, kur un isha ne gjendje të keqe ekonomike, ju drejtova atij e i kërkova punë. smë dha, madje me nje zë të vrazhdë gati sa smë përzuri. U mërzita, por përsëri smund te mendoja keq per të. Ishte miku im i shtrenjtë.

Pas këtyre fjalëve, miku kurnac, me sytë e përlotur merr mikrofonin dhe nis të tregojë:

Nje herë e Nje kohë dhe unë kisha nje mik per kokë. Kur punët spo më ecnin siç duhet, i kërkova ndihmë e më dha gjithçka kishte. i kërkova dhe te fejuarën edhe atë ma dha. Arsyeja pse i kërkova te fejuarën, ishte se ajo vajzë s’ishte e duhura per të, ishte 1 grua e pamoralshme. Ne ketë mënyrë, shpëtova mikun tim te shtrenjtë nga ajo grua jo e denjë per të. Nje ditë, kur punët spo i shkonin mire miku erdhi e kërkoi punë nga unë. Une si dhashë diçka të tillë, pasi smund të urdhëroja atë që te bënte diçka në atë ambient. Ndërsa, burri i moshuar që miku im takoi ne rrugë, ishte babai im. Im atë ishte në prag të vdekjes e unë e dërgova pranë mikut tim. I kërkova babait që te gjithë pasurinë që kishte t’ia linte atij. Kurse, gruaja lypsare që i erdhi shtëpi, është nëna ime. E dërgova atë që te kujdesej per mikun tim e ta ndihmonte që te kalonte 1 jetë sa më te qetë. Ndërsa vajza me te cilën miku im po martohet, është motra ime. Unë e binda atë që te martohej me mikun tim

[lovely]

Jaran, beso zemra n kam mu ka que, e shuplaka po rreh per kete tregim kaq te dhimbshem, me happy end :(

Falemineres qe na e solle :)

[emine]

Jaran, beso zemra n kam mu ka que, e shuplaka po rreh per kete tregim kaq te dhimbshem, me happy end :(

Falemineres qe na e solle :)

SKa gje...!me vjen mire qe t'ka pelqy!



Nje fjal qe kam lexu diku:nese dikush nuk te do ashtu siq ti deshirone,kjo nuk don te thote qe nuk te do me gjith Zemer!

[lazdrani]

Lind, zhvillohesh, mëson, kujton dhe më në fund e vetmja rrugëdalje: VDEKJA. Si mund të kuptohet vdekja? Si mund të pranohet ajo? Asgjë më të vështirë se pajtimi me vdekjen nuk ka. Dhimbja më e madhe për ata që mbesin pas. Nuk di se çfarë ndodhë dhe a ka diçka pas vdekjes…, por shpresa vdes e fundit e le të vdes atëherë me vdekjen time sepse unë shpresoj dhe besoj në shpirt dhe në jetë pas vdekjes.
Duhet të ketë. Duhet… Ndryshe nuk mund ta pranoj vdekjen! Ndryshe nuk do të kishte kuptim. Por çfarë të bëjmë që ta pranojmë vdekjen pak më lehtë, vdekjen tonë dhe të atyre që na lan pas?! Ta shijojmë çdo moment. Ta çmojmë çdo frymëmarrje. Thjeshtë: „Të jetojmë me vetëdije“. Çdo hap që e bën, bëje me vetëdije. Çdo vendim që merr, merre me vetëdije të plot. Trajtoje çdo njeri dhe gjallesë sikur ta përjetosh momentin e fundit me të sepse ashtu mund të jetë. Pas vdekjes nuk ke mundësi më ta përmirësosh sjelljen tënde apo të kërkosh falje. Mos mbaj hidhërim dhe inat me njerëz të dashur e të afër sepse ndoshta kurrë më nuk do kesh mundësi të pajtohesh me ata. Vizito prindërit rregullisht, shokët, kushërinjtë sepse ndoshta nesër nuk i sheh më. Tregoju të gjithë atyre dashurinë që i do me të vërtetë sepse nesër mund të jetë vonë. Mos merr asgjë që nuk të takon ty ,se ndoshta nuk do kesh kohë më ta kthesh ose të revanshohesh. Çdo fjalë para se të del nga goja, mendoje mirë se mos e lëndon dike. Dhe nëse çdo gjë e ke bërë me vetëdije, DASHURI dhe ndërgjegje të pastër ndaj të tjerëve, nuk do e qan vdekjen e askujt ashtu si do ta kishe qarë dhe vajtuar nëse nuk do të ishe sjell ashtu. Vdekja nuk i merr veç të tjerët por do të na troket edhe neve një ditë, por duhet pritur edhe ajo me plot vetëdije duke e ditur që çdo gjë që e ke bërë në këtë botë është në kujtesë shumë të qartë, si në një libër që mund ta shfletosh, si shfleton kapitujt. Edhe vdekja duhet ta ketë faqen pas faqes së fundit të librit tënd, sepse në çdo faqe tjetër të pashënuar mund të jetë ajo e vdekjes. Dhe kështu mund ta bëjmë vdekjen pjesë të jetës, ajo që është. Kur ndërron jetë një i dashur, na shtangohet bota, asgjë nuk lëvizë. Gjaku në trupin tonë sikur nuk qarkullon më. Dëgjojmë vetëm zërat e vajit dhe të dhembjes, po ai zë që na kthen prapa në jetë duke na bërë të vetëdijshëm se sa i shtrenjtë është çdo moment i jetës dhe dashuria mes njëri-tjetrit…


F.A

[lovely]

Tragjedi shekspiriane ne Tirane. Anxhelina Cerpja, shkoi dje pasdite ne varrin e sapombyllur te te fejuarit te saj Altin Koci dhe gelltiti disa kokrra helm duke iu bashkuar ne ate bote, njeriut te zemres. Altini, u vetevra me cifte dy dite me pare, pasi po vuante shume, prej diabetit. Deshmite ne vendngjarje dhe letra e viktimes

S.C.

TIRANE – Romanca e dashurise perfundon ne nje tragjedi per dy te rinjte e dashuruar. Altin Koci dhe Anxhelina Cerpja jane vetevrare njeri-pas tjetrit, pas nje grindje mes tyre. Gjithcka ka nisur dy jave me pare. Altini pas nje semundje te pasherueshme vendos te prishe maredheniet me Anxhelinen. Grinden dhe ndahen eprfundimisht. Por ne nje cast depresioni, diten e shtune 24-vjecari vendos te vetevritet me cifte. Gjithacka ka qene tragjike per familjen e tij, pasi vetevrasja u realizua ne banese. Trupi u percoll per ne banese te fundit, diten e diele, nderkohe ne varrim kishte mare pjese edhe Anxhelina. Por pak kush e priste se te njejtin veprim do te merte edhe 22-vjecarja, duke ndryshuar mjetin e vetevrasjes. Ne te tretat e te dashurit, vajza shkon te varri dhe qan, nderkohe me vete kishte marre edhe nje helm. Pasi kishte pire nje sasi te konsiderueshme, vajza prehet mbi varrin e te dashurit perjetesisht, ndersa pas disa casteve familjaret e Altinit kane gjetur trupine e pajete te Anxhelines dhe kane tentuar me te gjitha menyrat per ta sjelle ne jete, por perpjekjet ishin te kota.

“Mbi varr edhe nje leter”

Familjaret e Altinit, te cilet kishin shkuar per azhdisje mbi varrin e te dashurit te tyre, gjate tentatives per sjelljen ne jete te Anxhelines, gjeten nje leter, ku shkruheshin motivet e vetevrasjes. Letra u gjend afer trupit te pajete dhe mbi varrin e 24-vjecarit. Mesohet se letra e Anxhelines eshte lexuar nga te afermit, te cilet nuk e kane bere publike. Ndersa burime nga Komisariati i Policise Nr.5 bejne te ditur se vetevrasja e 22-vjecares ka ndodhur rreth ores 15.00, dhe ngjarja ka ndodhur ne varrezat e Kamzes. Mesohet, sipas policise, se vajza kishte shkuar e pergatitur, duke marre edhe helmin me vete. Policia thote se ende nuk ka mesuar ne lidhje me helmin qe ka pire vajza, duke ia lene ekspertizes mjeko-ligjore. Nderkohe te pyetur per lidhjen midis dy te rinjve, familjet e tyre kane mohuar gjithcka, duke cituar se nuk dinin asnje per ta.

Vetevrasja e Altinit

Rreth kater dite me pare, diten e shtune, Altin Koci, u vetevra ne shtepine e tij ne lagjen “Bregu i Lumit”, ne Kamez, periferi e Tiranes. Ngjarja ka qene e dhimbshme per familjene tij, pasi 22-vjecari u vetevra me cifte ne dhomen e gjumit. Pas ngjarjes u aludua nga familjaret fakti se Altini vuante nga nje semundje e pasherueshme. Ai ishte me diabet dhe kishte nje plage qe nuk kishte sherim. Semundjet qe kishte si dhe problemet me te dashuren, sollen edhe vetevrasjen, e cila u pasua nga veteflijimi i Anxhelines, te dashures se tij.

[Zero Cool]

Zemra e një nëne, flet nga parajsa !


Bija ime e dashur,
Biri im i shtrenjët !
Unë tanimë nuk jam në mesin tuaj,unë tanimë kam kaluar në përjetësi, unë tanimë di atë që ti nuk e dini, shoh atë që ti nuk mund ta shohësh, dhe përjetojë atë që ti ende s’mund ta kuptosh.
Unë jam në parajsën e përjetshme dhe të mrekullueshme.Gjithçka këtu është e përkryer dhe ideale.Këtu nuk ekziston padrejtësia,sëmundjet,uria,dhimbja as vuajtjet, veçse një rend i paimagjinueshem, Hyjnor.

Bija ime e dashur,
Biri im i shtrenjët !
Këtu në parajsën qiellore ekziston një dritare ku unë mund të të shoh ty.Unë mund të të shoh vetëm në dy situata.Sa herë që për cfardo arsye ti ndihesh e lumtur, e hareshme dhe e qeshur unë mund të të shoh dhe kjo ma shton lumturinë aq shumë, sa me fjalë nuk e përshkruaj dot dhe në rastin tjetër kur unë mund të të shoh është sa herë që ti ndihesh e mërzitur dhe e trishtuar për shkakun tim, dhe ta dish se kur të shoh kështu po më bën të ndihem shumë në siklet, në një mënyrë po mi mohon kënaqësitë e parajsës.
Bija ime e dashur,
Biri im i shtrenjët !
Të lutem, për hir të Zotit mëshirë plot e shpërblyes shumë, për hir të së vërtetës, ma plotëso një amanet. Qesh sa më shumë e bëhu e lumtur, se kjo më bën të lumtur mua, më kujto ashtu si që isha në çastet e lumtura e të hareshme. Asnjëherë nuk dua te më kujtosh në rastët kur kam qenë keq apo kur kam vuajtur. Ti nuk e di atë që e di unë këtu në parajsë, ti nuk e di se për çdo vuajtje a mundim që kam pas në atë jetë, jam shpërblyer miliona fish, me shumë të mira që mendja e truri yt nuk ka aftësi dhe mundësi ti imagjinoje dhe kuptojë. Edhe për çdo xhëmb trëndafili që më ka shpuar sado pak, padashje, unë jam shperblyer pafundësisht. Kështu janë ligjet e të Mirit Zot. Kur shoh shpërblimet e të mirat që dhurohen edhe për dhimbjen më të vogël në atë botë, them shpesh; ’’po si nuk vuajta pak edhe unë në atë botë’’ , sepse një hiq janë ato që unë dikur apo ju sot, i quajtëm vujatje në atë botë në krahasim me të mirat që dhurohen në shpagim të tyre,këtu në përjetësi.

Bija ime e dashur,
Biri im i shtrenjët !
Nuk dua të të shoh tek sa mërzitesh për mua, kjo më bën keq edhe këtu ku jam. Ti e di se zemra e nënës të gjitha i bën hallall por edhe ta dish se mërzitja jote e tepruar dhe sikleti për mua më dhëmbin edhe këtu. Nuk të bëj me faj pse s’i ndalon lotët tek sa po lexon fjalët e mia por e kam të vështirë të ta fal nëse pasi ta lexosh plotësisht amanetin tim, nuk e beson me gjithë zemër dhe nuk qeshesh me gjithë shpirt si që bënim shpesh së bashku e nëse nuk bëhesh e lumtur, nëse nuk lutesh me shpirt për mua dhe për të gjitha zemrat e nënave dhe nëse nuk e falenderon Zotin e Mirë
me tërë qenien tuaj për këto mirësi pa fund që na ka dhënë.
Për asgjë mos e fajso vetën. Asnjëherë mos e torturo vetën e të thuash se u solle keq me mua apo se nuk bëre për mua atë që është dashur ta bëje. Ti bërë për mua shumë, shumë,të tërën atë çfarë kam dashur e çfarë kam pasur nevojë. Zemra e nënës ti thotë nga zemra këto fjalë. Ti bërë shumë më shumë se sa kam bërë unë për prindërit e mi dhe bërë shumë më pak gabime se sa kam bërë unë, prandaj zemra e nënës ti bën hallall të gjitha sepse ti e meriton këtë ashtu si që unë e di se ti ma bëre hallall gjithë atë kujdes e butësi që ma dhurove sa herë që kisha nevojë.

Bija ime e dashur,
Biri im i shtrenjët !
Ndonjëherë kur e ndjej se ndihesh keq pse unë kalova në përjetësi, më bën të mendojë për vetën time.Edhe unë dikur përcolla për në përjetësi nënën time. Mu pat dukur se mu shkëput gjysma e trupit tim, mu pat dukur se ndaloi forca që më pomponte, mu pat dukur se shterroi uji që sillte gurin e mullirit që prodhonte lumturinë time. Ishin fjalët e nënës sime që më bënë shpejt ta rimerrja vetën e ti kthehesha arsyes. Kur ajo kaloi në përjetësi ma dorëzoi mua stafetën e jetës dhe unë duhej të gjeja forcë që ta mbaja këtë stafetë. Zoti i madh një ditë ma bëri dhuratë trupin tënd. Tek ti unë gjeta përsëri gjysmën time, gjeta forcën pompuese, burimin e ujit, gjeta shumë gjëra. Zoti i Madh e paisi universin me ligje të përsosura që asnjëherë nuk arrijm ti kuptojm plotësisht, prandaj kur erdhi koha që unë ta dorzoja ty stafetën unë duhet ta bëja këtë,dhe unë e bëra këtë sepse ligjet e Zotit janë të pandryshueshme dhe se kishte ardhur koha që unë ta shijoja parajësn hyjnore, bukuritë dhe mrekullitë e së cilës nuk përshkruhen dot. Kishte ardhur çasti të bëhesha bashkë me të dashurit e mi që dikur i kisha përcjellur dhe që më pritën mua të lumtur, ashtu si që unë, një ditë, kur ti të bëhesh një zonjë plakë dhe kur ta kryesh misionin tënd në atë botë, do të të pres ty. Por mos harro se ti ke një mision atje, ta mbash gjallë stafetën e jetës ta rrisësh e ta edukosh gjenin tonë pasardhës e të ndihesh e lumtur dhe e krenuar me frytin tënd ashtu si që una u ndiva e lumtur dhe krenare me ty.

Bija ime e dashur,
Biri im i shtrenjët !
Unë mund të lumturohem dhe krenohem përseri nga ti, edhe këtu ku jam,sepse dashuria, mirësia dhe butësia depërtojnë kudo, qoftë edhe mes dy jetërave dhe botërave të ndryshme,unë këtu mund ta dëgjoje çdo të qeshur tënden, të lutem qesh sa më shumë kjo vërtetë më lumturon.
Unë këtu mund ta dëgjojë çdo këngë tëndën, të lutem këndo sa më shumë sepse këngët e tua më bëjn të lumtur, bëj sa më shumë vepra të mira, sepse unë e di këtë , sa herë që ti bën një vepër të mirë çoftë edhe një vizit tek një i sëmur apo një përkdhelje e flokëve të një jetimi, mua engjujt me sjellin dhurata të shumta dhe kur unë i pyes prej nga vijnë këto, ata më përgjigjen; ’’nga stafeta jote e jetes që ke lënë në atë botë’’.
Një ditë ke për ta kuptuar se vdekja është fjalë e gabuar dhe se vdekja nuk ekziston. Një ditë ke për ta kuptuar se ndarjet janë të përkohëshme dhe se ata që dikur u ndan do bashkohen perseri.

Bija ime e dashur,
Biri im i shtrenjët !
Shpërndaji dhe përhapi këto fjalë nga ti tek të tjerët dhe thuaji të tjerëve ti shpërndajnë tek të tjerët sepse këto janë fjalët e të gjitha zemrave të nënave që në parajsën e mrekullueshme shijojnë përjetësinë,e që u transmetuan nga zemra e një nëne përmes Menqurisë së pafund deri tek një njëri i vdekshëm për t’ju treguar ju një të vërtetë. Përktheji këto fjalë në gjuhët që di dhe thuaji të tjerëve që ti pëtkthejnë ne gjuhët që dinë dhe t’ua transmetojën të gjithë bijave dhe bijëve sepse zemrat e nënëve këtu nuk dallojnë as për nga gjuha, as për nga ngjyra, as për nga feja dhe as për nga ndonjë cilësi tjetër, të gjitha zemrat e nënëave këtu janë të mira, të bukura, të bardha, të pastërta ,të pasura.
Tani zemra e nënës tënde që të do shumë të përshëndet. Ma plotëso amanetin tim, gjithmonë dhe tashti, tani fshiji lotët, beso pa dyshime se këto që të thashë janë të vërteta, qesh nga fundi i zemrës dhe nisja këngës më të bukur që di…. hajt bëje…tani... unë po të vëzhgojë…qetsohu…relaksohu…qeshu…këndo…tani dhe përherë….të jesh e sigurt, sa herë të bësh kështu, me lejën e Zotit të mirë unë do të të jap një shenjë se më knaqe…..dhe ti vërtetë po më kënaq…më knaqe…sa jam krenare për ty…….
…këto fjalë u diktuan nga zemra e një nëne që gjendët në parajsë për bijën dhe birin e saj dhe janë fjalët e të gjitha nënëve të parajsës dërguar të gjith bijave dhe bijëve të tyre në këtë botë...

[Zero Cool]

Dhelprat vdesin vetëm.


Vetmia i shoqëron dhelprat ne momentin qe vdesin, s`bashku me jehonën e mëkateve te tyre qe pandërprera godet muret e asaj pak ndërgjegje qe i ka mbetur – ishin fjalët qe dikur, shpesh i përdorte im gjysh.
- Po pse vdesin dhelprat o gjysh – e pyesja unë
- Vdesin o bir vdesin – mu përgjigj ai – dhe turpi dhe tmerri i shoqëron ne çastet e fundit.
- Dëgjo zogu i gjyshit - me tha një here – do jetosh gjatë e do shohësh shumë. Asnjëherë mos lejo qe dyshimi të të behet brejtës e helm o jetës tende, por asnjëherë mos e hidh krejtësisht prapa krahëve. Ki kujdes jo rralle do te bie qe te hasesh ne dhelpra, mos i shko pas, mos bjer ne grackën e tyre, kane lajka shume, te tundojnë, buzëqeshin tepër ëmbël edhe pse ne zemër kane helmin, bëjnë sikur qajnë me lot nga dhimbja e malli e ne shpirt e kane grackën gati, ta shtrëngojnë dorën fort e te përulen përpara vetëm qe te qohen me pas kundër teje te egërsuar. Ato as nuk kane gjini, as moshe, as race, shumë shpejt ngrihen por edhe shume shpejt bien . Edhe diçka, mos i urre tepër dhe mos mendo shume për to se do bëhesh edhe ti ashtu, e po u bere ashtu do te vdesësh vetëm.

Atë kohe me mendjen e një fëmije, thoja se gjyshi flet përçart, se e ka nga pleqëria. “Hajde gjysh hajde”- thoja duke u tallur, po si buzëqeshkan dhelprat, po pse kane gishtrinje ato te ta shtrëngojnë dorën, po ku qajnë ato dhe vazhdoja me talljet e mia.

Koha eci shpejt e mua me mësoi shume gjera. Ne jete shume here me ra te takoja ne dhelpra, ishin te vogla dhe i shmangesha e nuk harxhoja kohe te merresha me to, por kur ne pranvere u përhap lajmi për vdekjen e dhelprës se thinjur, spontanisht diçka me shtyri te mendoje për jetën dhe vdekjen e saj.
Dhelpra e thinjur qysh si e vogël kishte filluar me dredhitë dhe pabesit e veta, drejtësia dhe mirësia nuk ekzistonin ne fjalorin e saj. Gjaku dhe vetëm gjaku e kënaqnin atë. Kur u rrit mblodhi rreth vetes dhelprat e vogla, bindi sojin e vet qe ti shkoj pas,veshi një vello qengji dhe u nis ne rrugën e saj për te zhdukur gjithçka qe si takon dhelprave dhe qe s’ishte dhelpër.

Me parullën ,,Bota i takon dhelprave,, dhe ,,Te mëshirshmit, vdesin te mjere”, ajo beri një milion e një te zeza, e lau token me gjak, e shkrumboi dhe I dha ere baroti. Sa here qe derdhte gjak te njome a shkrumbonte një vend te ri, shkonte para pasqyrës, e sodiste veten me nj kënaqësi te sëmurë dhe i thoshte ,,Je madhe,je shume e madhe’’. Kishte filluar te mendoj se është e përjetshme,e pazëvendësueshme, kishte filluar te besoj se është perëndi.

Kur fliste para sojit te vet dhe para kopilëve te vet qe ishin pjelle e kurvërive te saj, i premtonte se shume shpejt bota do te marr fryme si do ajo, do te lëviz si i thotë ajo dhe do mendoje ashtu si dëshiron ajo.

Koha e dredhive te saj nuk zgjati aq sa ajo mendonte, maska i ra paritur, u zbulua dhe lajmi për mizoritë e saj morri dhëne.

Gjuetaret e mire nuk e duruan ketë padrejtësi. E rrethuan strofullin e saj. Ajo kërcënohej se nuk do te dal e gjalle nga aty. Kopilët e saj qe ajo i kishte rritur duke i ushqyer me gjak te pa fajshmish, për ta shpëtuar kokën e tyre, e nxirren atë me dhunë nga skrofulla ku ishte mbyllur dhe ia dorëzuan gjuetareve te mire. Ata nuk e vranë, e mbyllen ne qarkun me grila dhe s’donin ta dënonin pa e ballafaquar me viktimat e saj.

Edhe pse ne fillim mundohej te mbahej, jeta e tillë po e çmende fare. Ishte mësuar te vras,te djeg,te shkatërroj e s’mund ta pranonte se asnjëherë me s’do mund te bënte gjera te tilla. Tradhtia e dhelprave te vogla ia dërrmoi vetëbesimin dhe krenarinë e tij rebele dita-ditës qarku i tij me grila po behej me i vogël, aq i vogël sa filloi te frymoj me vështirësi, i behej se diçka po e shtrëngonte ne fyte. Kishte filluar te fliste me vete, bërtiste duke thënë se prapa lëkurës se tij fshihet një zemër e but, se me keni mbyll pa faj,se ju jeni vrasës e se unë do t’ju mposht, pastaj heshte dhe zhytej ne mendime e pas përsëri fillonte te dërdëlliste.

Ndonjëherë ne mesnatën e vonshme mundohej te zbriste shkalleve teposhte shpirtit te vet,por nuk arrinte ta bënte ketë, haste ne uturimat e zogjve qe kishte vrarë me duart e veta,ne mallkimet e nenave, ne flaket e çerdheve te ndërtuara me shume mund e qe ajo kishte djegur për një çast, nuk bënte asnjë hap me tutje se e zinte frika, kishte frika nga ato qe kishte bere,dhe mbyllte sytë me duar, por e tere jeta e vet i shfaqej përpara syve si në ekran, e kapta kriza dhe duke goditur fuqishëm me shputa grilat e kafazit,duke u munduar te binte boten për pafajësinë e vet bërtiste duke thënë se është pafaj, se unë i kam bere nder atyre qe kam vrarë por i behej se dëgjonte te qeshura përbuzëse ,nuk e bindte dot askënd, madje nuk arrinte dot ta binte as atë qe ajo me shpirt dëshironte ta bindte, veten e saj, sepse zëri qe i fliste nga brenda i tregonte asaj fytyrën e saj te vërtet.

Vetmia,urrejtja e botes ndaj saj dhe e saj ndaj botes e kishte lodhur, e kishte fishkur e kishte molisur, thinjat e saj qe dikur I mbante te krehura me kujdes i ishin shprishur dhe pleshtat banonin brenda tyre, fytyra i ishte zbehur dhe sytë i ishin future thele ne gropa, e zhxhebosur dhe duke lëshuar një kundërmim te fort urine ne mesnatën e një pranvere ajo po e shihte fundin e vet,po e ndjente se po vdiste. Shumë gjak kishte pire, asnjëherë nuk ishte ngopur dhe tash po vdiste shume e uritur.
E përvëluar nga etja për dashuri,me dëshirën e përflakte qe ta kishte edhe dike tjetër afër përveç pleshtave, me turp e frikë për ato qe kishte bere, dhe me ankthin e tmerrshëm ku po shkon, e dërrmuar, e përjargur, e shastisur, dhelpra e thinjur nguli sytë ne njërin nga grilat e kafazit dhe frymoi për te fundit here.

Askush nuk ndjeu dhembje për vdekjen e saj, askush nuk e donte qe ngordhësira e saj te varrosej ne token e tyre,as soji i vet,kishin frik mos i ndjek ndonjë mallkim.
Për t’ia varrosur trupin nuk shkuan as soji i vet, as kopilët e vet, te vetmet qe ia mbulon trupin me dhe ishin pese apo gjashte dhelpra te rrudhura e te kërrusura qe kishin ardhur jo nga dhimbja për te dhe as nga dashuria, por ankthi torturues për fundin e vet.
Tani e di se gjyshi kishte te drejtë. Dhelprat vdesin vetëm.

[Zero Cool]

E keqja është mungesë e dashurisë.

Në një fakultet evropian, profesori vendosi që kohën e rregullt të ligjëratës së asaj dite, t’ia kushtoj një diskutimi të lirë me studentët. Ai pyeti:
- "A krijoj Zoti çdo gjë që ekziston?"
Në këtë pyetje të gjithë studentët njëzëri u përgjigjen pozitivisht.
- "Çdo gjë?" - pyeti sërish profesori.
- "Po,çdo gjë dhe gjithçka." Ishte përgjigja e studentëve.
- " Pra, me këtë logjik të konkludimit tuaj nënkuptohet se ai e ka krijuar edhe të keqen, apo jo”? – konstatoi profesori.
Studentët u bënë të heshtur. Nuk kishte asnjë përgjigje për këtë pyetje. Ndërsa, nga ana tjetër, profesori mbeti i kënaqur në lindshmërinë e vërtetësisë së tij se Zoti dhe përgjithësisht religjioni janë vetëm MITE dhe asgjë tjetër. Por, pas një kohe të shkurtë, një student ngriti dorën dhe ju drejtua profesorit:
- "Mund të ju pyes diçka, profesor?"
- "Sigurisht ," - ju gjegj profesori.
-"A ekziston i ftohti?"
- "Sigurisht që ekziston, kolegë i nderuar. A, nuk e keni ndjerë kurrë JU ndonjëherë të ftohtin, a?
- " E kam nderë, por, në fakt, profesor, të ftohtit nuk ekziston! Sipas asaj që thonë studimet dhe zbulimet më të fundit në fizikë, ftohtësia është vetëm mungesa e nxehtësisë. Atë mund ta vërtetojmë nëse ndonjë objekt e ofrojmë burimit të energjisë dhe do të shohim se ajo ngrohet. Pra, pa ngrohje objektet janë inerte dhe nuk reagojnë, e kjo do të thotë se “të ftohtit” nuk ekziston. Pikërisht, ne, për të shpjeguar mungesën e nxehtësisë e kemi trilluar të ftohtit".
- "Dhe, errësira?" pyeti në vazhdim studenti profesorin.
- "Ajo thjesht ekziston." – u përgjigj këtë herë i sigurt në vete profesori.
- "Përsëri, ju gaboni, zotëri profesor! Errësira është mungesa e plotë dritës. Ne mund ta studiojmë dritën dhe shkëlqim, por kurrë errësirën. Prizma e Nicholsit tregon shumëllojshmërinë e ngjyrave të ndryshme në të cilat drita është e thyer në varësi nga gjatësia valore. Errësira është term që ne e kemi krijuar për të shpjeguar mungesa e dritës.”
- Së fundi, student pyeti: " E, e keqja, zotëri profesor, a ekziston”?"
Profesor në këtë rast ishte i heshtur.
Studenti më pas vazhdoi:
- "Zoti nuk e krijoi të keqen? E keqja është mungesa e Zotit në zemrat e njerëzve. Ajo është mungesë e dashurisë dhe e besimit në mes njerzëve. Dashuria dhe besimi janë si ngrohje dhe dritë, profesor! Ato ekzistojnë dhe pikërisht mungesa e tyre sjell "të keqen" mes nesh"
Pas këtij konstatimi të studentit të tij, profesori mbeti i nemitur dhe nuk e hapi gojën më
Ky student ishte: Albert Ajnshtajni.

[e-uritura]

Dhelprat vdesin vetëm.


Vetmia i shoqëron dhelprat ne momentin qe vdesin, s`bashku me jehonën e mëkateve te tyre qe pandërprera godet muret e asaj pak ndërgjegje qe i ka mbetur – ishin fjalët qe dikur, shpesh i përdorte im gjysh.
- Po pse vdesin dhelprat o gjysh – e pyesja unë
- Vdesin o bir vdesin – mu përgjigj ai – dhe turpi dhe tmerri i shoqëron ne çastet e fundit.
- Dëgjo zogu i gjyshit - me tha një here – do jetosh gjatë e do shohësh shumë. Asnjëherë mos lejo qe dyshimi të të behet brejtës e helm o jetës tende, por asnjëherë mos e hidh krejtësisht prapa krahëve. Ki kujdes jo rralle do te bie qe te hasesh ne dhelpra, mos i shko pas, mos bjer ne grackën e tyre, kane lajka shume, te tundojnë, buzëqeshin tepër ëmbël edhe pse ne zemër kane helmin, bëjnë sikur qajnë me lot nga dhimbja e malli e ne shpirt e kane grackën gati, ta shtrëngojnë dorën fort e te përulen përpara vetëm qe te qohen me pas kundër teje te egërsuar. Ato as nuk kane gjini, as moshe, as race, shumë shpejt ngrihen por edhe shume shpejt bien . Edhe diçka, mos i urre tepër dhe mos mendo shume për to se do bëhesh edhe ti ashtu, e po u bere ashtu do te vdesësh vetëm.

Atë kohe me mendjen e një fëmije, thoja se gjyshi flet përçart, se e ka nga pleqëria. “Hajde gjysh hajde”- thoja duke u tallur, po si buzëqeshkan dhelprat, po pse kane gishtrinje ato te ta shtrëngojnë dorën, po ku qajnë ato dhe vazhdoja me talljet e mia.

Koha eci shpejt e mua me mësoi shume gjera. Ne jete shume here me ra te takoja ne dhelpra, ishin te vogla dhe i shmangesha e nuk harxhoja kohe te merresha me to, por kur ne pranvere u përhap lajmi për vdekjen e dhelprës se thinjur, spontanisht diçka me shtyri te mendoje për jetën dhe vdekjen e saj.
Dhelpra e thinjur qysh si e vogël kishte filluar me dredhitë dhe pabesit e veta, drejtësia dhe mirësia nuk ekzistonin ne fjalorin e saj. Gjaku dhe vetëm gjaku e kënaqnin atë. Kur u rrit mblodhi rreth vetes dhelprat e vogla, bindi sojin e vet qe ti shkoj pas,veshi një vello qengji dhe u nis ne rrugën e saj për te zhdukur gjithçka qe si takon dhelprave dhe qe s’ishte dhelpër.

Me parullën ,,Bota i takon dhelprave,, dhe ,,Te mëshirshmit, vdesin te mjere”, ajo beri një milion e një te zeza, e lau token me gjak, e shkrumboi dhe I dha ere baroti. Sa here qe derdhte gjak te njome a shkrumbonte një vend te ri, shkonte para pasqyrës, e sodiste veten me nj kënaqësi te sëmurë dhe i thoshte ,,Je madhe,je shume e madhe’’. Kishte filluar te mendoj se është e përjetshme,e pazëvendësueshme, kishte filluar te besoj se është perëndi.

Kur fliste para sojit te vet dhe para kopilëve te vet qe ishin pjelle e kurvërive te saj, i premtonte se shume shpejt bota do te marr fryme si do ajo, do te lëviz si i thotë ajo dhe do mendoje ashtu si dëshiron ajo.

Koha e dredhive te saj nuk zgjati aq sa ajo mendonte, maska i ra paritur, u zbulua dhe lajmi për mizoritë e saj morri dhëne.

Gjuetaret e mire nuk e duruan ketë padrejtësi. E rrethuan strofullin e saj. Ajo kërcënohej se nuk do te dal e gjalle nga aty. Kopilët e saj qe ajo i kishte rritur duke i ushqyer me gjak te pa fajshmish, për ta shpëtuar kokën e tyre, e nxirren atë me dhunë nga skrofulla ku ishte mbyllur dhe ia dorëzuan gjuetareve te mire. Ata nuk e vranë, e mbyllen ne qarkun me grila dhe s’donin ta dënonin pa e ballafaquar me viktimat e saj.

Edhe pse ne fillim mundohej te mbahej, jeta e tillë po e çmende fare. Ishte mësuar te vras,te djeg,te shkatërroj e s’mund ta pranonte se asnjëherë me s’do mund te bënte gjera te tilla. Tradhtia e dhelprave te vogla ia dërrmoi vetëbesimin dhe krenarinë e tij rebele dita-ditës qarku i tij me grila po behej me i vogël, aq i vogël sa filloi te frymoj me vështirësi, i behej se diçka po e shtrëngonte ne fyte. Kishte filluar te fliste me vete, bërtiste duke thënë se prapa lëkurës se tij fshihet një zemër e but, se me keni mbyll pa faj,se ju jeni vrasës e se unë do t’ju mposht, pastaj heshte dhe zhytej ne mendime e pas përsëri fillonte te dërdëlliste.

Ndonjëherë ne mesnatën e vonshme mundohej te zbriste shkalleve teposhte shpirtit te vet,por nuk arrinte ta bënte ketë, haste ne uturimat e zogjve qe kishte vrarë me duart e veta,ne mallkimet e nenave, ne flaket e çerdheve te ndërtuara me shume mund e qe ajo kishte djegur për një çast, nuk bënte asnjë hap me tutje se e zinte frika, kishte frika nga ato qe kishte bere,dhe mbyllte sytë me duar, por e tere jeta e vet i shfaqej përpara syve si në ekran, e kapta kriza dhe duke goditur fuqishëm me shputa grilat e kafazit,duke u munduar te binte boten për pafajësinë e vet bërtiste duke thënë se është pafaj, se unë i kam bere nder atyre qe kam vrarë por i behej se dëgjonte te qeshura përbuzëse ,nuk e bindte dot askënd, madje nuk arrinte dot ta binte as atë qe ajo me shpirt dëshironte ta bindte, veten e saj, sepse zëri qe i fliste nga brenda i tregonte asaj fytyrën e saj te vërtet.

Vetmia,urrejtja e botes ndaj saj dhe e saj ndaj botes e kishte lodhur, e kishte fishkur e kishte molisur, thinjat e saj qe dikur I mbante te krehura me kujdes i ishin shprishur dhe pleshtat banonin brenda tyre, fytyra i ishte zbehur dhe sytë i ishin future thele ne gropa, e zhxhebosur dhe duke lëshuar një kundërmim te fort urine ne mesnatën e një pranvere ajo po e shihte fundin e vet,po e ndjente se po vdiste. Shumë gjak kishte pire, asnjëherë nuk ishte ngopur dhe tash po vdiste shume e uritur.
E përvëluar nga etja për dashuri,me dëshirën e përflakte qe ta kishte edhe dike tjetër afër përveç pleshtave, me turp e frikë për ato qe kishte bere, dhe me ankthin e tmerrshëm ku po shkon, e dërrmuar, e përjargur, e shastisur, dhelpra e thinjur nguli sytë ne njërin nga grilat e kafazit dhe frymoi për te fundit here.

Askush nuk ndjeu dhembje për vdekjen e saj, askush nuk e donte qe ngordhësira e saj te varrosej ne token e tyre,as soji i vet,kishin frik mos i ndjek ndonjë mallkim.
Për t’ia varrosur trupin nuk shkuan as soji i vet, as kopilët e vet, te vetmet qe ia mbulon trupin me dhe ishin pese apo gjashte dhelpra te rrudhura e te kërrusura qe kishin ardhur jo nga dhimbja për te dhe as nga dashuria, por ankthi torturues për fundin e vet.
Tani e di se gjyshi kishte te drejtë. Dhelprat vdesin vetëm.


Shpeshherë gjatë leximit më ngjau se fole për mua!:biggrin:

[Zero Cool]

Një tregim nga një urtësi e lashtë indiane:

Pasi Zoti e krijo njeriun, me kohë vërejti se ai gjithnjë, lypte diçka, ankohej pa ndërpre, nuk është i kënaqur me shumëçka....dhe ishte mërzitur seriozisht nga këto veprime të krijesës së vetë. Kështu, një ditë, AI vendos që ta braktis njeriun dhe të fshihet diku. Po ku se? E dinte Zoti, që kudo të fshihe, njeriu do ta gjente. Kështu, duke shëtitur një ditë në mendime, rrugës e takon një të urtë. Ai e pyet:

- "Zoti im i madh, sot ju shoh pak sa të brengosur dhe në mendime?
- Po- i përgjigjet Zoti të urtit, dhe ja shpalosur problemin që kishte.
- Mos u brengos Perëndi i madhëruar - ja kthen i urti - unë të tregoj se ku të fshihesh. Hynë në brendinë e zemrës së njeriut dhe ai kurrë nuk do të kërkoj aty.

Sado metaforik ky tregim, ka një porosi tejet domethënëse. Ne, Zotin dhe hyjnoren jemi mësuar që ta kërkojmë jashtë nesh, diku larg në qiell, e ku ta di se ku tjetër, e realisht, ai është në ne dhe i fshehur në zemrën tonë. Por, atë, assesi, nuk mund ta gjejmë duke menduar për të kaluarën dhe për të ardhmen, por, duke qenë në mendje me të tashmen. Sepse, Zoti është tani dhe përherë tani. E kaluara dhe e ardhmja janë çelësi i gabuar për të hap këtë derë. Duke qenë të koncentruar në të tashmen, ne komunikojmë me Zotin përmes lutjes së sinqertë për dëshirat dhe synimet tona, ndërsa, Zoti me ne, komunikon përmes sinjaleve që na vijnë nga intuita e jonë (parandjenja e jonë). Edhe këtë konstatim ta sqarojmë me një metaforë të thjesht: t'i lutesh Zotit duke u përqendruar me mendje në të tashmen, është njëjtë sikur t'i telefonosh ati, ndërsa sinjalet që na arrijnë në vetëdijen tonë përmes intuitës, është njëjtë, sikur Zoti të të telefonoj ty.

[ssara]

Kur shkova te nate ne shtepi, gruaja ime me sherbeu darken. I kapa doren dhe i thashe se kisha dicka per t'i thene.Ajo u ul ne karrike dhe filloi te hante qetesisht. Veshtrova dhembje ne syte e saj. Nuk dija si te hapja gojen serish porduhet t'ia thoja te qe kisha ne mendje.
"-Dua divorcin" i thashe. Ajo nuk u duk e shqetesuar, dhe m'u pergjigj butesisht "-Pse?"
Iu shmanga pyetjes se saj. Kjo e beri te nervozohej. Hodhi lugen qe mbante ne dore dhe uleriti "-Ti nuk je burre"
Ate nate nuk i folem njeri tjetrit. Ajo po qante, donte te dinte c'kishte ndodhur me martesen tone. Dhe pergjigja i e ishte se zemra ime i perkiste dikujt tjeter, ia kisha dhene te dashures dhe per gruan ndjeja vec meshire.
Me nje ndjenje faji hartova nje marrevshje ku i lashe gruas shtepine tone, makinen dhe 30% te aksioneve te kompanise. Ajo e lexoi dhe e grisi ne qindra copeza. Njeriu qe kisha ndare 10 vjet me te,tani ishte kthyer ne nje e huaj. Me erdhi keq per kohen e saj te humbur dhe energjite e shpenzuara kot por nuk mund ta ktheja mbrapa qe qe kisha thene, doja te dashuren tashme. Filloi te qante me te madhe, dicka qe e prisja. Ta shihja te qante ishte si nje lloj lehtesimi per mua, duke qene se ideja e divorcit me kishte torturuar per jave me rradhe. Diten tjeter shkova ne shtepi shume vone dhe e pashe te shkruante dicka. Nuk e pyeta dhe shkova te flija pas nje dite te ngarkuar ne pune dhe me te dashuren. Ne mengjes me dha marreveshjen e saj te divorcit, nuk donte asgje prej meje pervecse nje muaj vemendje. Kerkoi qe ne ate muaj te perpiqeshim te benim nje jete normale dhe arsyeja e saj ishte shume e thjeshte:djali yne kishte provime ate muaj dhe nuk donte qe div orci yne te ndikonte tek ai. Kjo ishte e pranueshme per mua, por ajo kerkoi edhe dicka me shume. Donte ta ngrija ne krahe cdo mengjes nga krevati deri tek dhima e ndenjies ashtu sic kishim bere ne ditet e para te marteses sone. Mendova se ajo po cmendej, gjithsesi pranova. Kur ia tregova kete te dashures, filloi te qeshte me te madhe dhe iu duk absurde. Une dhe gruaja ime nuk kishim pasur kontakte fizike per nje kohe te gjate.
Kur e ngrita ne krahe diten e pare, djali yne erdhi mbrapa nesh dhe bertiti i lumtur -"Babi po ngre mamin ne krahe"
U ndjeva shume ne faj ne ato momente. Eca me te ne krahe per rreth 10 metra. Ajo me tha me ze te ulet"Mos i trego djalit tone per divorcin" . Serish vura re dhembje ne syte e saj. Diten e dyte ishte e lehte per ne. Ajo u mbeshtet ne gjoksin tim dhe munda te ndjeja parfumin e saj. Kisha kohe qe nuk e shihja me si femer. Vura re se nuk ishte me e re, floket i ishin bere gri dhe rrudhat i ishin shtuar. U ndjeva keq per ate cka i kisha bere. Ne diten e katert kur e ngrita serish ne krahe ndjeva njefare intimiteti te rikthehej. Ne ditet ne vazhdim filloi te rritej edhe me shume. Nje mengjes ajo po kerkonte cte vishte, pornte gjitha rrobat i rrinin me te medha. Ne ate moment vura re sesa ishte dobesuar, ja pra pse e ngrija aq lehtesisht ne krahe. Ndjeva dhembje ne shpirt, ajo kishte mbledhur kaq shume vuajtje dhe lot ne zemren e saj. Pa vetedije iu afrova dhe i perkedhela floket. Ne ate moment vjen djali dhe thote " Babi eshte koha te ngresh mamin ne krahe". Kjo ishte bere tashme si pjese e jetes se tij. E ngrita serish, ajo me hodhi duart rreth qafes dhe cuditerisht u ndjeva si ne diten e pare te marteses. Diten e fundit te " marreveshjes" kur e ngrita serish ne krahe, nuk doja ta leshoja me.
Me pas shkova te takoja te dashuren.
"Nuk dua te divorcohem me " - i thashe. Me pa, me vuri doren ne balle e me tha mos kisha temperature e ndaj flisja percart.
"- E degjove mire c'te thashe, nuk dua te divorcohem me". Me dha nje shpulle dhe perplasi deren e iku. Martesa ime ishte bere e merzitshme sepse une nuk kisha vleresuar me gjerat e vogla, jo sepse dashuria nuk ishte me. Shkova ne nje dyqan me lule dhe prosita nje buqete, ku ne nje shenim shkruajta " Do te te ngre ne krahe derisa vdekja te na ndaje". Vrapova ne shtepi me lulet ne dore dhe me buzeqeshje ne fytyre. Ngjita shkallet dhe ne krevat gjej gruan time ne shtrat....te vdekur....
Ajo kishte luftuar me kancerin per muaj me rradhe dhe une isha shume i zene me te dashuren , per ta vene re. Ajo e dinte qe do te vdiste shpejt , por donte qe ne syte e djalit tone une te mbetesha nje bashkshort i mrekullueshem...
Vleresojini gjerat, perpara se ti humbisni, sepse atehere do te jete shume vone per t'i kthyer pas.

[ssara]

Diku në një qytet bregdetar, kishte dy shok që duheshin aq shumë saqë mund të sakrifikonin gjithçka për njëri tjetrin. Ishin njohur gjatë studimeve universitare dhe kishin qëndruar në të njëjtën shtëpi. Njëri prej tyre dukej si më kurnac, kurse tjetri shumë bujar.
Vjen një ditë që shokut kurnac i ishin prishur punët e biznesit. Asnjë përpjekje nuk ndikonte në përmirësimin e punës së tij. Shkon tek shoku i tij bujar dhe i kërkon që ta ndihmojë me një shumë të caktuar të hollash. Miku i tij nxorri ç’kishte dhe ia dhuroi me shumë dëshirë. “Urdhëro vëlla, gjithçka kam le të jetë e jotja”, i tha dhe ashtu u ndanë.
Shoku që nuk kursehej për asgjë, tashmë ishte fejuar dhe priste që së shpejti të martohej. Miku i tij kurnac, vjen dhe e fton për një kafe. “Dua të të them diçka shumë të rëndësishme, por nuk e di se si”, i tha ai.
Të ketë vallë gjë më të rëndësishme se miqësia jonë? – ju kthye miku bujar.
Dëgjo vëlla, mua më pëlqen shumë e fejuara jote, prandaj edhe dua të martohem me të, tha ai duke ulur kokën përdhe.
Pas një qetësia të dyfishtë, miku bujar u mendua gjatë dhe nga dashuria që kishte për shokun e tij nuk ia refuzoi atë. “Le të bëhet ajo që thua ti”,- i tha dhe kështu u nda nga e fejuara për të bërë të lumtur mikun e tij.
Kalojnë dy tre vjet dhe punët e mikut të mirë po shkonin keq e më keq. “Të shkoj të kërkoj punë tek miku im”, tha ai me vete. “Ai duhet të më ndihmojë patjetër.”, vazhdoi ai. Kur trokiti në portën e mikut të tij dhe i kërkoi punë, ç’të shikonte e ç’të dëgjonte. “Nuk kam si të të ndihmojë”, i tha ai dhe ashtu e përcolli deri në fund të sokakut.
I miri, i mërzitur për atë që kishte ndodhur nisi të mendonte sërish pozitivisht. “S’ka gjë, nuk dihet si i kanë ardhur punët, prandaj edhe nuk më ndihmoi dot”, tha me vete.
Kaluan disa ditë dhe djali bujar takon në rrugë një burrë të vjetër e të sëmurë. Dukej që atij po i afronte vdekja. E merr, e çon në shtëpinë e tij dhe e ndihmon dhe e përcjell deri diku ku mund të gjente shtëpinë e tij. Pas disa ditësh ai tashmë kishte vdekur. Një avokat troket në derën e shtëpisë së djalit bujar dhe i thotë që plaku të cilin kishte ndihmuar kishte qenë shumë i pasur dhe se i kishte lënë atij të gjithë pasurinë që kishte. Kalojnë ditë e javë dhe djali, tashmë i pasur, merr një shtëpi pranë asaj të mikut të tij. Një ditë, teksa po kthehej në shtëpi, pranë portës takon një grua të lodhur e të sëmurë që i kërkon diçka për të ngrënë pasi ishte shumë e uritur. Djali, e merr në shtëpi, e ushqen dhe duke qenë se jetonte i vetëm i kërkon asaj që të qëndrojë me të. “Ti merru me punët e shtëpisë dhe me gatimin, kurse unë shkoj në punë e vij. Kështu as ti nuk mbetesh rrugëve, as unë nuk vuaj nga këto gjëra”, tha ai. E moshuara pranoi me kënaqësi.
Pas disa kohësh, gruaja, tashmë e kthyer në një nënë për djalin që e kishte ndihmuar aq shumë, i kërkon atij që të gjej një vajzë dhe të martohet. “Në fakt, edhe unë kam menduar, por deri më tani nuk më ka dalë ndonjë njeri i përshtatshëm përballë”, thotë djali. Gruaja i propozoi të martohej me një vajzë që e njihte nga afër. Dy të rinjtë njihen dhe më në fund vendosin të martohen. Erdhi koha për dasmën dhe të riut bujar i duhej të mendonte për të ftuarit. Sido që punët kishin ardhur, atij i duhej të ftonte edhe mikun e tij të vjetër. “Miqësia jonë duhet të jetë me e fortë se keqardhjet. Prandaj do ta ftoj edhe atë në këtë ditë të lumtur timen.”, mendoi dhe i dërgoi ftesën.
Në ditën e dasmës, dhëndri dhe nusja dukej se ishin më të bukur se gjithkush tjetër. Lumturia dhe gëzimi pasqyroheshin nga sytë e tyre. Në një sallon të zbukuruar mjaft këndshëm, u futën nën shoqërinë e duartrokitjeve të të ftuarve. Nisi muzika dhe të gjithë po argëtoheshin më se miri.
Dhëndri, merr mikrofonin dhe nisi të shpjegojë historinë e jetës së tij.
-Një herë e një koha, kam pasur një mik për kokë. E doja shumë, madje mund të jepja edhe kokën për të. Një ditë, kur punët po i shkon më së keqi, më kërkoi para dhe i dhashë gjithçka kisha. Një ditë tjetër, më kërkoi të fejuarën që e doja aq shumë. I mërzitur, i dhashë edhe atë, sepse në ishim miq, e donim njëri tjetrin dhe nuk duhet të kishte ndonjë gjë që të na ndante. Pas disa kohësh, kur unë isha në gjendje të keqe ekonomike, ju drejtova atij dhe i kërkova punë. Nuk më dha, madje me një zë të vrazhdë gati sa nuk më përzuri. U mërzita shumë, por përsëri nuk mund të mendoja keq për të. Ishte miku im i shtrenjtë.
Pas këtyre fjalëve, miku kurnac, me sytë e përlotur merr mikrofonin dhe nis të tregojë:
- Një herë e një kohë edhe unë kisha një mik për kokë. Kur punët nuk po më ecnin siç duhet, i kërkova ndihmë dhe më dha gjithçka kishte. Më pas, i kërkova edhe të fejuarën dhe edhe atë ma dha. Arsyeja se pse i kërkova të fejuarën, ishte se ajo vajzë nuk ishte e duhura për të. Ajo ishte një grua e pamoralshme. Në këtë mënyrë, shpëtova mikun tim të shtrenjtë nga ajo grua jo e denjë për të. Një ditë, kur punët nuk po i shkonin siç duhej, miku im erdhi dhe kërkoi punë nga unë. Unë nuk i dhashë diçka të tillë, pasi nuk mund të urdhëroja atë që të bënte diçka në atë ambient. Ndërsa, burri i moshuar që miku im takoi në rrugë, ishte babai im. Im atë ishte në prag të vdekjes dhe unë e dërgova pranë mikut tim. I kërkova babait që të gjithë pasurinë që kishte t’ia linte atij. Kurse, gruaja lypsare që i erdhi shtëpi, është nëna ime. E dërgova atë që të kujdesej për mikun tim e ta ndihmonte që të kalonte një jetë sa më të qetë. Ndërsa vajza me të cilën miku im po martohet, është motra ime. Unë e binda atë që të martohej me mikun tim.

[Zero Cool]

Koha lëviz në procesin e vet të pandalshëm... ajo nuk është e varur prej nesh! Ne po, ne jemi në varësi të saj! Ne numërojmë sekonda, minuta, orë, ditë, vite... Disa thonë se koha shëron plagët, por kjo nuk më duket e qëndrueshme: sa më tepër që koha kalon, aq më e ndjeshme bëhet dhembja e tyre... por për një gjë u binda në kontekst me kohë: Ajo na bënë ta kuptojmë se sa i fuqishëm është malli i dashurisë.

Ditët e janarit janë të ftohta!... Edhe kur rrezaton dielli, përveç shkëlqimit që reflektohet mbi borë e ngrica, acari mbetet sunduesi i heshtur dhe i plotfuqishëm i këtij muaji. Ndryshe nga rrezet e diellit pranverorë, kur gjithçka frymon, merr jetë... kjo gjallëri është e zbehur në këtë muaj të akullt. Dhe kjo atmosferë e zymtë shtresohet edhe në qenien time në trajta të lloj-llojshme duke provokuar lojën e dhembjes por edhe të mallit. Megjithëse fjalët nuk arrijnë ta zgjidhin asnjëherë enigmën e shpirtit, unë do të vazhdoj t’i rendis ato mbi letër të bardhë, si udhërrëfyese të ndjesive më të thella shpirtërore... Thellësitë shpirtërore janë të pafundme m’u sikurse edhe universi... ndoshta edhe vet shpirti është univers në vete - pa fillim e pa mbarim!

Renditja e shkronjave nuk është edhe aq e lehtë, sepse shpeshherë dora rrëmbehet nga emocionet e çastit dhe ndjek plagët e zemrës, plagë të pashërueshme... Dhe derisa lundroj me shkronja mbi valët e kujtimeve, nuk mund t’i ik ndjesisë së mallit... sa më thellë që depërtoj, aq më e fuqishëm bëhet edhe kjo ndjesi e cili papërshkrueshëm pushton gjithë qenien time... Përpiqem e përpiqem me gjithë fuqinë që kam për t’i kapur ato copëza të shpërndara nëpër vite e për t’i vendosur në mozaikun e dikurshëm, për ta përmbushur sërish atë - s’paku virtualisht! E në kërkim të shtigjeve për zgjidhjen e kësaj enigme shpirtërore, vërtitëm pafund në labirintin e ngatërruar të jetës.... pa shtegdalje...

Nuk kam frikë e as nuk vuaj nga temperamenti mashkullor! Jo, jo, as nga komplekset e gjinisë së fuqishme e as nga mentaliteti patriarkal. Unë jam ky që jam dhe nuk mund ta mohoj as ndryshoj realitetin, andaj as nuk dua t’i fsheh dhembjet e zemrës... para askujt - ndjej mall! Po a ka ndonjë mendje të ndritur që nuk e ka ndjerë peshën e mallit, ju lutëm më thoni?!...

...dhe lexoj vargje të Çajupit:

Doje dritë o qiell more dritën time
dhe ma mbushe jetën plot me hidhërime
Tani rroj pa shpresë ndaj s'dua të rroj
Se dhe perëndinë tani s'e besoj.

Pastaj edhe të Kadaresë:

Ca pika shiu ranë mbi qelq
Dhe unë për ty seç ndjeva mall...

...edhe të Agollit:

Trupi m’u nda nga shpirti pak e nga pak.
Tani të dy jetojmë më vete me ditë e me net,
Trupi djersitet, ecën në rrugë, ha në tryezë e prehet në shtrat,
Shpirti me ëndrrat, mendimet e dhimbjet flet...

Ah vargjet e Fatosit:

Unë e desha përtej vdekjes,
Ashtu dashurova unë
Edhe prapë s'ia fal dot vetes:
S'i s'e desha pak më shumë...

... e kështu me radhë valëvitëm mbi vargje si një varkë në mes të stuhisë!
Por malli nuk është dukuri organike, edhe pse pasojat e tij reflektohen fuqishëm në botën materiale, malli është ndjenjë, ndjenjë e thellë shpirtërore, dhembje dhe dashuri njëkohësisht!... Kot mundohet ta fsheh ndokush mallin, ai shpërthen në brendi me fuqinë e vullkanit dhe llava e derdhur prej tij është përvëluese... Atë e ndjen, e përjeton secili në botën “sekrete” të unit të tij, pavarësisht kamuflimit që mundohet t’ia bëj!...

Edhe ky vit që kaloi, sikurse edhe tre vitet e tjerë, përveç zgjimit të kujtimeve për kohën e kaluar, përfytyrimeve imagjinare dhe bredhjes nëpër to, nuk e lehtësoi aspak mungesën e pranisë së saj... por unë, megjithatë, provoj ta mbajë ritmin e tingujve të shthurur. E di se ato nota nuk mund t’i kap e rendis më asnjëherë sipas dëshirës sime në pentagramin e jetës, por përpiqem të ndjek valëzimin e pakoordinuar të tonalitetit të tyre! Thjesht, t’i vë në lojë ndjenjat - t’i gënjej ato!!! Të aktroj në teatrin e jetës për hir të engjëjve të dritës. E keni parë ylberin?! Fenomen që të mahnit me ngjyrat e bukura të tij... dhe sado që të mundohemi, ne nuk do të arrijmë kurrë ta prekim madhështinë e atyre nuancave!

Koha lëviz në procesin e vet të pandalshëm... ajo nuk është e varur prej nesh! Ne po, ne jemi në varësi të saj! Ne numërojmë sekonda, minuta, orë, ditë, vite... Disa thonë se koha shëron plagët, por kjo nuk më duket e qëndrueshme: sa më tepër që koha kalon, aq më e ndjeshme bëhet dhembja e tyre... por për një gjë u binda në kontekst me kohën: Ajo na bënë ta kuptojmë se sa i fuqishëm është malli i dashurisë.
Mall i përjetshëm...

[natyra]

Pershendetje juve larte...

Me pak shtes..dhe nga Një tregim – Novel nga Suzana Kuqi

Atij ju errën sytë nga dhëmbja. Ajo qënie që dergjej mbi atë shtrat nuk kish asgjë të ngjashme me bijën e tij të dashur. Kërkoi sytë e saj por ata nuk shiheshin në atë fytyrë të enjtur e të shtrembëruar, ku vende të enjtura e të nxira kishin zënë vendin e tipareve të ëmbla. Me dorë të dridhur tërhoqi pak çarçafin e vëreu se edhe trupi nuk ish në gjendje më të mirë. Dënesat e së shoqes ju pështollën si peshqirë të akullt në shpirt dhe ai u kthye nga ajo dhe e përqafoi me kujdes sikur të ishte prejqelqi, pasi e dinte se ç’forcë të madhe dërrmuese kish kjo pamje për të dhe priti derisa dënesat u shuan ngadalë mbi krahërorin e tij. Kur hyri doktori në dhomë e largoi ngadalë të shoqen por duart e tij ishin të forta e agresive kur kapën jakën e bluzës së tij dhe ja afroi aq shumë fytyrën pranë vetes sa ndjeu frymën e tij që binte erë duhan e kafe dhe kjo e acaroi edhe më shumë. Si kish mundësi që e bija e tij dergjej aty në atë gjendje ndërsa ai në vend që të rrinte pranë saj e ta mjekonte shkonte e pinte kafe. Ndjeu sytë t’i digjnin nga lotë zemërimi dhe nuk e njohu zërin e tij tek i ulëriti: “E dua gjallë doktor…Dua vajzën time gjallë, ndryshe mjerë ti…” Pastaj sytë ju errën dhe pati ndjesinë se po rrëshqiste poshtë në humnerë.

- 0 -
Ai dergjej atje poshtë në humnerën e lagësht e të errët që i ngjante qelisë së burgut të tij. Ftohtë, terr, tmerr. Ai pak shpirt i mbetur në atë trup të dobët e të rraskapitur klithte: “Ndihmë o Zot, ndihmë, të paktën një rreze drite”. Atëherë një engjëll i vogël zbriste nga lart me një qiri në dorë, e ky engjëll kish fytyrën e vajzës së tij. Atij i drithërohej zemra kur mendonte se atje jashtë ndodhej ajo krijesë e pafajshme në një botë të pamëshirëshme dhe ai nuk mund ta mbronte. E kishin futur në burg kur ajo gjëndej ende brenda barkut të ngrohtë të së ëmës dhe nuk e kish parë as kur kish lindur. Kish munguar në ditëlindjet e saj për tetëmbëdhjetë vjet me rradhë. Kujtimi i çasteve te pakta kur i linin t'i vinin për vizitë, ata sy që ibuzëqeshnin ëmbël e bënin të kuptonte se nuk i mbanin mëri që i kish lënë vetëm. Jo, ai nuk ishte kriminel, nuk kish vrarë njeri, nuk kish vjedhur, nuk i kish bërë keq askujt
në jetë të tij por ai kish bërë krimin më të tmerrshëm që mund të bëhej në atë kohë, kish folur kundër regjimit. Ah ç’po them dhe unë, kujt rregjimi, thjesht kish thënë se nuk mund t’i siguronte fëmijës që priste të lindte ato që ai do të dëshëronte, pasi tregjet ishin bosh. Se nuk kish as rroba dhe as ushqim as edhe fruta… po ku i kish thënë, kujt, ah po kolegut të zyrës që i tmerruar nga shkurtimi i personelit dhe frika se mos i binte gërshëra e kish hequr qafe pa ngurruar… Dhe atë natë të bekuar kur gruan e kishin kapur dhimbjet e lindjes, e kish çuar në maternitet dhe në kthim kish gjetur në shtëpi dy policë që pa i dhënë asnjë sqarim i kishin vënë prangat, e kishin hipur në një makinë dhe e kishin zbrazur si një thes bosh në një qeli, e kishin lënë në errësirë… Dhe një qenie hije që rrëshqiste ngadalë nga muri, zvarritej në dysheme drejt tij… oh sa neveri…Po është shumë errësirë, ku është engjëlli im… ku je o bijë, ku ke humbur. I alarmuar brofi më këmbë duke dihatur dhe pa se gjendej në një dhomë spitali. Doli me vrap nga dhoma dhe në fund të korridorit pa dy policë që rrinin para një dere. U kujtua se atje ndodhej vajza e tij e masakruar dhe u drejtua drejt tyre. Një polic i doli përpara dhe i tha se nuk mund të hynte pasi do të vinte oficeri ihetuesisë e do t'a merrte vajzën në pyetje. Ai e shtyu me forcë por ndërkohë ndërhyri polici tjetër dhe i bllokuan derën. Kur po bëhej gati të fuste në punë grushtet, u afrua një djalë i ri, veshur me një kostum gri dhe u bëri shenjë policëve të largohen.

- Ju lutem, - i tha duke i bërë shenjë nga dera, - hymë bashkë.

- Jo, dua të hyj vetëm.
Tjetri e vështroi një çast në sy dhe pastaj orën.

- Dhjetë minuta, pastaj do të hyj unë për ta pyetur. Mjeku tha se është në gjëndje të përgjigjet.
Shtyu derën dhe hyri me hap e zemër të dridhur. Pra ka shpresë, nëse mund të flase e të përgjigjet, ka shpresë. O Zot, ti vetëm shpëtoje se hakun do t’ja marr unë… të lutem!

- Baba!- një fill zëri e bëri të fërgëllonte.
Ai ju afrua edhe me pranë e u përkul sipër saj aq sa fytyrat gati u cekën. C’nuk do të jepte për të ndërruar vend me të.

- Fol moj bijë, fol moj e mira ime. Tregoji babait kush ishte dhe ç’të ka bërë.


- o -
Një pëshpërimë u ngrit nga ato buzë të enjtura e të deformuara dhe ai afroi veshin edhe më shumë për t'a dëgjuar. Kur mbaroi i foli ngadalë pranë veshit me ton urdhërues:-“Askujt bija ime, askujt, as edhe vetes tënde nuk dua t’ja përsëritësh më këto fjalë. Ti nuk ke parë njeri, ti nuk e ke idenë se kush ishin. ” Pastaj u përkul edhe një herë për t’i dhënë një të puthur me kujdes mbi ballë, aty ku mendoi se do t’i dhimbte më pak e doli. Tek dera hasi oficerin e hetuesisë.

- Eshtë e tëra jotja. Pyete!
Kur u gjend jashtë ndezi një cigare. U ul tek shkallët e hyrjes së spitalit duke fiksuar një pikë në hapësirë pa vënë re se kush hynte e dilte nga porta e spitalit. Diku ju afrua e shoqja dhe i foli diçka por ai nuk u përgjigj biles nuk i luajti as edhe një qerpik. Ajo me hap të trishtëm hyri përsëri brenda për t’i qëndruar pranë së bijës. Ai djali simpatik që ishte hetues i kaloi përpara por pastaj siç duket ndërroi mendje, u kthye e u ul pranë tij. Ndenji disa çaste në heshtje.

- Më vjen keq për ç’ka i ka ndodhur vajzës suaj, por doktori tha se është jashtë rrezikut. Por ajo për të cilën më vjen më shumë keq është se tani për tani nuk kemi as edhe një pistë. Vajza nuk ka arritur ta shohë në fytyrë personin që e ka sulmuar…Por të siguroj se do të bëj ç’të jetë e mundur për ta gjetur.
Ai nuk i ktheu përgjigje. Djali i ri ndenji dhe pak e u çua, edhe ai i kredhur në mendime duke u përpjekur të provonte se ç’farë do të ndjente ai po të ish në vendin e atij burri. U rrënqeth për atë që hamendësoi por ishte i vetëdijshëm se edhe kjo ishte shumë, shumë larg realitetit, pasi ai ishte djale i ri, nuk ishte i martuar e nuk kishte fëmijë...


- o -
Tani themi se ka ardhur momenti të bëjmë prezantimin e disa personazheve. Vajza që gjendet në shtratin e spitalit quhet Vesa, është përdhunuar dhe e rrahur gati për vdekje, tani është jashtë rrezikut dhe ndoshta me kalimin e kohës ç’do gjë do të shkojë mirë ose nuk di sesi do të mund të thuhet mirë në këto raste kur mbetesh e sakatuar në shpirt për gjithë jetën, por megjithatë do të ishte një farë soji “mirë” nëse nuk ka mbetur shtatzënë, gjë të cilën nuk e dime ende dhe nëse do të jetë e vërtetë do të duhen akoma edhe shumë ditë për ta marrë vesh. Ajo është pak më shumë se tetëmbëdhjetë vjeç, sa ka mbaruar gjimnazin dhe po përgatitet për të konkuruar për drejtësi. E bukur, e edukuar dhe mbi të gjitha tepër inteligjente me pak fjalë një vajzë qëe ka të ardhmen përpara. Të fejuar akoma asnjë, ndonjë simpati tek tuk, një herë që i pëlqeu vërtet një djalë dhe që mendoi se e dashuronte, hoqi dorë sapo mori vesh se ishte i biri i personit që kish futur në burg babanë e saj. I ati, Shpendi, ish inxhinier në uzinën e traktorëve, ish i burgosur politik për agjitacion e propagandë, banues jo pak por për tetëmbëdhjetë vjet në burgun e Spaçit, burgosur natën që lindi e bija. Rita, e shoqja, ish mësuese në një shkollë tetëvjeçare, më pas puntore magazine pasi dihej që nuk mund të vazhdonte të punonte në arësim pas burgosjes së të shoqit, bile ishte fat i madh që nuk e internuan së bashku me vajzën e vogël. Themi fat por në fakt qe një miku i babait të saj i cili ndërhyri aty ku duhej për të mos e internuar. Grua fjalëpakë e me karakter mjaft të fortë që bjen në kundërshtim me pamjen e saj të brishtë e delikate, i bëri ballë vështirësive e nuk e ndau të shoqin as edhe formalisht siç këmbëngulën të afërmit e miqtë e saj për t'i shpëtuar përndjekjes e bezdive tëdegës së brendëshme dhe që jetën ja kushtoi vajzës. Besim quhet oficeri i hetuesisë që në tregimin tonë nuk luan ndonjë rol kushedi se çfarë por gjithsesi do të jetë mjaft prezent pasi është i pranishëm në jetën e qytetit. E lëmë këtu prezantimin e personazheve që do të vazhdojmë t'a bëjmë më vonë, po të shohim se çfarë do të ndodhë tani me këtë familje që i ka rënë kjo fatkeqësi mbi kokë.


- o -
Shpendi ndenji orë të tëra i ulur tek shkallët e hyrjes qëndrore të spitalit e refuzoi të hante e të pinte por vetëm thithte cigaret me shikimin ngulur hapësirës që ndërronte ngjyrë sipas orëve derisa u kthye në errësirë të plotë pasi nata ishte e vranët e nuk kish as hënë dhe as yje. Afër mëngjesit ju afrua doktori që e njoftoi se gjendja e së bijës ishte në përmirësim dhe pasi u largua ai, i shkoi pranë e shoqja. Ai i bëri shenjë të ulej pranë tij. Folën me zë shumë të ulët edhe pse nuk kish asnjë aty rrotull për t'i dëgjuar apo përgjuar, folën gjatë. Në fillim u duk sikur Rita nuk ishte dakord por ai këmbënguli dhe nëse dikush do të ishte aty pranë do të shikonte se ai mundohej të shprehej me tërë mimikën e duart e tij bënin gjeste ngalutëse deri kërcënuese. Më në fund gruaja u duk sikur ju nënshtrua vullnetit të tij dhe kokëulur e ngadalë, me gjunjë të prerë u fut brenda në spital. Ja tek u ndal një çast tek porta, u kthye duke e parë me sy të përlotur e përgjërues por ai as nuk e ktheu kokën drejt saj. Ajo u zhduk brenda ndërtesës ndërsa ai mbeti atje, tashmë pjesë e shkallëve si një statujë që dikush e kish harruar padashje. Ndenji kështu deri në orën e ndërrimit të turneve të natës me të mëngjesit dhe kur shkallët filluan të gjallëroheshin nga lëvizjet e personelit, me rrezen e parë të diellit shpërtheu dhe ulërima e tij e parë çjerrëse e cila u pasua nga një tjetër e të tjera akoma, e vazhduan pa pushim derisa erdhi një mjek me dy infermierë të cilët e ngritën peshë dhe e futën brenda pa ja vënë shumë veshin kundërshtimeve, grushtave e shkelmave të tij. Ndërkohë mjeku i nguli një shiringë në rrugë e sipër. Më vonë u hap fjala se Shpendi ishte çmendur dhe e kishin shtruar në psikiatri.


- o -
Kush i dëgjoi këto fjalë në qytet dhe nuk i erdhi keq. U hap edhe një herë historia se si kish hyrë në burg dhe tërë qyteti dënoi, themi dënoi nëse do të quhet kështu, të shprehësh ndonjë mendim me gjysëm zëri dhe prapa krahëve kundrejt dikujt që për momentin është bërë goxha i fuqishëm, qoftë ekonomikisht po ashtu edhe me pushtet. Arifi, kështu quhet ish kolegu i Shpendit i cili e spiunoi se bënte agjitacion e propagandë, gjë e cila e futi brenda. Ky kish qenë vetëm fillimi, pasi e bëri edhe për një tjetër më vonë e do ta bënte pambarimisht po t'i jepej rasti por, meqënëse nuk dihet se si u mor vesh kjo, të gjithë i ruheshin e flisnin me kujdes në prani të tij. Kjo nuk e pengoi të bënte karierë dhe ai nga inxhinier u bë kryeinxhinier, e më pas bram, është e vërtetë që ndodhin çudira me natyrën e njeriut, ai u bë demokrat i flaktë dhe në demokraci u bë drejtor i po asaj uzine. Me privatizimin bleu pjesën më të madhe të saj dhe nëse dikush don të dije se ku i gjeti paratë do të ishte shumë e lehtë nëse do të gjente librat e llogarisë dhe gjendjet e magazinave të ndërmarrjes disa muaj para privatizimit, por për fat të keq kjo nuk mund të bëhet pasi tamam në zyrën e llogarisë ra zjarr një ditë të bukur. Dhe fati e desh që po këtë ditë në këtë zyrë të gjendeshin edhe librat e magazinave pasi po bënin rakordimet e inventarit. Siç ndodh shpesh kur njerëzit kanë para dhe pozitë gëzojnë edhe respektin e të tjerëve. I paskrupullt ai dinte ta shfrytëzonte këtë. E vetmja pikë e dobët e tij ishtei biri, Luani, kërkesave të të cilit nuk i rezistonte dot pasi e kish djalë të vetëm. Jo vetëm kaq por edhe ja ushqente egon dhe prapësitë, sepse shihte në to ato anë të errëta të shpirtit të tij që nuk i kish kënaqur dot në rininë e tij. Nëpërmjet të birit, ai sikur rijetonte rininë e tij, kështu që i plotësonte gjithshka vetëm me një kusht, i biri duhej t'i tregonte gjithshka bënte dhe ai përpinte çdo fjalë të tij e çdo natë tek binte të flinte fantazonte gjërat që i tregonte i biri sikur i bënte ai vetë dhe kjo e eksitonte, e bënte të ndjehej i ri…Atë e kish eksituar pa masë dashuria e të birit për të bijën e Shpendit. Jo, ai nuk mendonte që ajo të bëhej nusja e Luanit, por dëshëronte që i biri të dëfrehej me të ashtu siç kish dashur të bënte ai me të ëmën e saj, Ritën. I kujtoheshin netët në të cilat nuk e zinte gjumi ndërsa dëgjonte gërhimën e lehtë të së shoqes në shtrat ndërsa... ai ëndërronte Ritën. Ajo po që ishte grua e bukur, siç do ta kish dashur ai të tijën po ta kish zgjedhur vetë, por nuk kish mundur, i ati kish vendosur për të… Ai i ishte vardisur Ritës pasi Shpendi ish futur brenda dhe për shumë e shumë herë por ajo ja kish treguar gjithnjë vendin e marazi sa vinte e i shtohej por nuk kish se çfarë të bënte. Ajo kish një kushëri me pozitë, në një vend kyç në ministrine e brendëshme dhe ai hoqi dorë kur e kërcënoi se do të shkonte ta denonconte. Nga ajo ditë ai bënte sikur nuk e shikonte kur e haste rrugës por kurrë nuk e kish harruar atë refuzim që e kish ofenduar e lënduar në sedër. Kur e bija e saj i dha duart të birit, atij ju mblodh një lëmsh në grykë e i tha: “Mos e lë të të bëjë budalla, vepro, hakmerru!”

- o -
vijon...

[natyra]

Ndjeu kënaqësi kur mendoi se i biri do t’i bënte keq asaj vajze të pafajshme. Të shikonte njerëz që vuanin dhe aq më tepër për shkak të tij, i jepte ndjesinë se ishte i fortë, i jepte pushtet. E kish ndjerë për herë të parë në shkollë të mesme kur kish spiunuar shokun e tij të bankës që ndërkohë ishte dhe shoku i tij i ngushtë, se lexonte një libër të ndaluar. Pasojat kishin qenë të rënda, atë djalë e kishin pezulluar nga shkolla për dy javë dhe i vunë fletërrufe shoqëruar me një karikaturë. Të nesërmen në mëngjes, mes nxënësve që qeshnin me karikaturën ai kish ndjerë gjakun t’i lëvrinte në damarë duke i dhënë një kënaqësi shumë të madhe, biles ishte eksituar e kish ndjerë pantallonat t’i fryheshin përpara. Kjo kënaqësi e fundit kish fshirë edhe hijen më të vogël të dyshimit apo të brerjes së ndërgjegjes që kish patur një natë më parë. Vetja ju duk si një zot i vogël që mund të luante me fatet e të tjerëve e ai kish ndjerë dëshirën e nevojën ta bënte përsëri. Sa herë që e ndjente veteninferior karshi dikujt e kompensonte duke i punuar ndonjë rreng nga prapa. Ah, këta djem inteligjentë, të zgjuar e të edukuar, ata nuk e dinin se me kë kishin të bënin. Mjerë kush i dilte përpara dhe i zinte rrugën. E kjo i jepte shumë kënaqësi, më shumëkënaqësi se sa seksi. Me kalimin e kohës ju bë nevojë e domosdoshme, një lloj droge që i duhej për të harruar se ishte një njeri pa dhunti, pa merita apo talent të veçantë që të shkëlqente, një njeri i rëndomtë që duhej të bënte një jetë të rëndomtë me një grua të rëndomtë që nuk e kish dashur kurrë por që i kish falur një alamet djali, dhe me një baba që kurrë nuk e kish vlerësuar por gjithmonë e kish poshtëruar e urdhëruar. Përsa i përket gruas, doemos nje tip si ai nuk kish se si t'i qëndronte besnik. U vinte syrin gjithnjë grave të martuara edhe pse i ati shpesh i kish tërhequr vëmendjen për këtë, por çfarë lezeti kish të shkonte me dikë kur nuk kish askënd për t'a lënduar. Mendimi se i hynte në pjesë dikujt tjetër, se i bënte të shoqen e eksitonin dhe e kënaqnin pa masë. Ai edhe tani që Rita nuk ish më e re dhe e bukur si më parë e dëshironte me gjithë shpirt, jo sepse e dashuronte, kjo ndjenjë ishte e huaj për të, por sepse kështu realizonte plotësisht atë që kish patur ndërmend t’i bënte Shpendit, ja kish futur atij por do të ishte një mrekulli nëse ja fuste edhe së shoqes…Nejse, çfarë nuk kish mundur të bënte ai, do ta bënte i biri me vajzën e tyre që ishte drita e syve të Shpendit. Ai përfytyroi dhimbjen që do t’i shkaktonte këtij të fundit dhe buzëqeshi me ligësi në errësirë ndërsa ndjente organin e tij të ngrihej e të krijonte një xhungë mbi sipërfaqen e jorganit të atllasit e filloi të masturbohej ngadalë që të mos zgjonte të shoqen. Nëse e shoqja do të ishte zgjuar atë moment do të ish tmerruar jo nga ajo që po bënte, por nga ajo buzëqeshje e ligë dhe e pështirëshme që i kish ngrirë mbi fytyrë.


- o -

Atë natë që Shpendi qëndronte si statujë mbi shkallët e spitalit, një makinë me drita të shuara u afrua e ndali pranë hyrjes. Nuk dallohej se kush ishte brenda, herë pas here shihej vetëm xixëllima e një cigareje të ndezur. Asnjë tingull, radio efikur, qetësi e plotë. Shpendi nuk e kish vënë re, dhe më mirë për të. Po ta kish parë se kush ishte brenda ndoshta kjo histori do të mbyllej atë natë dhe gjërat do të ishin shuar pak e nga pak derisa të harroheshin për të mos u zgjuar më. Por ai i humburnë mendimet e veta, i poshtëruar përsa i kish ndodhur së bijës dhe ndjenja e dobësisë dhe pafuqisë karshi së keqes që sundonte në botë e që shkonte e godiste gjithnjë më të pafajshmit, nuk e la t'a shikonte makinën. Jo, nuk kish se si, ai ndërkohë po i bënte vetes një betim, se ai… Para tij qëndronte ajo hije e zezë e pështirëshme që i afrohej në qeli çdo natë duke u zvarrisur e i kërkonte shoqëri, që donte të bëheshin miq, se i thosh se duhej të ndryshonte e pastaj ajo do ta këshillonte se ç’duhej të bënte për të dalë sa më shpejt që andej, nuk ishte e vështirë, biles mjaft e lehtë se sa mund ta përfytyronte, duhej veç…të spiunonte ata që ndanin burgun me të... Ai e kish shtyrë përherë me neveri. Por këtë natë kjo masë e neveritëshme e kish gjetur përsëri e për më tepër nuk zvarritej por qëndronte drejt më këmbë para tij, gjë e cila siç dukej e lodhte duke e bërë të dihaste dhe ai ndjente frymën e saj që kutërbonte si një kufomë e kalbur dhe e pyeste nëse ai do të vazhdonte të ishte “i miri” apo do të reagonte. Nëse kish vendosur të merrte hak, nuk mund ta bënte dot vetë, ai ishte tashmë shumë “plak” për të ndërruar stil, ai kish nevojë për ndihmë, për një aleat si puna e saj që t'a mësonte, t'a udhëhiqte. Dhe ajo ishte gati. Por rregullat e lojës do t'i bënte ajo, ndërsa ai duhej ti bindej. Së pari duhej të mësonte të zvarritej. Të zvarritej!? A nuk po zvarritej vallë shpirti i tij e po çirrej në çdo centimetër të rrugëve të këtij qyteti të dashur të cilin e kish ëndërruar çdo natë në atë qeli të errët tek përzinte me përbuzje këtë gjënë neveritëse? Ai kish ëndërruar të ecte mbi këto rrugë krenar pasi e keqja e shpirtit nuk e kish mundur. E ç’kish vlejtur vallë e gjithë kjo, tani që lot gjaku e plagë shpirti, pamja e Vesës mbi atë shtrat spitali i kishin thërrmuar e hedhur tutje tërë krenarinë e të mirën që kish patur në zemër?

“Dakort”- tha dhe sytë i shkrepëtinë si shenjë vulosje e këtij pakti. Njeriu në makinën me drita të shuara nuk e vuri re shkëlqimin e syve të Shpendit, nuk kish sesi pasi ndodhej relativisht larg, por edhe sikur të ish më afër ishte aq i mbushur me veten dhe kënaqësinë që po provonte këto çaste me dorën futur thellë në zinxhirin e hapur të pantallonave, sa nuk do ta vinte re. Në rast të kundërt do ta kish vënë veten në mendime dhe do të kish qenë më i kujdesshëm


- o -
Nuk thonë kot se mrekullia më e madhe zgjat vetëm tri ditë. Qyteti ynë tashmë ishte rritur shumë, kish shumë të ardhur dhe shumë lëvizje, kështu që shpesh ndodhnin ngjarje të cilat tërhiqnin vëmendjen e njerëzve, e nga ana tjetër njerëzit nuk ishin mësuar ende me ritmet e ekonomisë së tregut, të sapodalë nga sistemi i vjetër, ishin shumë të stresuar. Por ne, banorët e lagjes, dhe lagja jonë është nga më të vjetrat e qytetit, merrnim informata për njëri tjetrin tek klubi në fund të rrugës, të cilin Miri, biri i Dëshirës e cila arriti ta privatizonte lokalin. Pasi punoi një vit jashtë shtetit, Miri u kthye me paisje jo të reja por goxha të mira dhe e shndërroi vërtet në një klub simpatik ku u pëlqente të shkonin njerëz të të gjithë brezave, nga pleqtë e lagjes deri tek djemtë e rinj, biles shpesh shihje dhe vajza. Dhe ishte këtu që unë me Shpendin si dhe me tre shokë të tjerë që ishim rritur bashkë në këtë lagje, mblidheshim mëngjeseve e pasditeve për të pirë një kafe. Dhe ishte po këtuqë mora vesh se Rita me të bijën kishin ikur në Itali. I shkreti Shpend! Psherëtimë të katërt dhe ndërruam muhabet. Pak nga pak kishim filluar të mos e zinim më në gojë. Tek tavolina që ishte pranë derës shpërthyen të qeshura që na bënë të kthejmë kokën. Ah, është Luani me tre a katër djem të tjerë që po ngacmojnë kamarieren që është vajzë e re dhe goxha e mirë. Miri, i cili ndodhej në banak u skuq, vajza ishte kushërira e tij që kish nevojë për punë dhe atij i erdhi keq për të se ishte i detyruar ta pushonte. Jo, ai nuk do të merrte më vajza si kamariere, nuk donte sherre në lokalin e tij. E thirri dhe diç i tha me zë të ulët. Ne nuk dëgjuam gjë por kur vajza u afrua të merrte paratë e kafeve i kishte sytë e skuqur. E dinim të gjithë se nuk ishte faji isaj por nuk kish rëndësi kjo, rëndësi kish të mos kruheshe me Luan Zikon, të birin e Arifit, që ja tek po hyn, ashtu i kapërdisur, me barkun e kërcyer mbërthyer në një kostum blu dopjopetë prej cohe të shtrenjtë dhe drejtohet nga tryeza e tyre. Nga shprehja e fytyrës kuptohet sa krenar është për të birin. Ata i tregojne diçka duke qeshur e ai kthen kokën, shikon kamarieren, e qesh edhe ai. Pasi pin kafenë dhe i lë një shuk parash të birit mbi tavolinë, e këtë e bën në mënyrë që ta shohin të gjithë, ngrihete ikën duke na përshëndetur të gjithëve. Me kapadaillëk drejtohet tek “benzi”i tij që e pret tek cepi i rrugës dhe ne shikojmë nga dritarja shoferin që nxiton e i hap derën e makinës e qëndron aty deri sa ai të zërë vend në ndenjësen e pasme. Tek kthej kokën për të ndjekur makinën që largohet, sytë me hasin Besimin, oficerin e hetuesisë, në tryezën pranë, që megjithëse sytë i ka tek xhami e shikon rrugën, mua më lë përshtypjen se është tjetër gjë dhe jo rruga ajo që i intereson, po përpiqej të dëgjojë se për çfarë flitet në tavolinën e zhurmëshme. E pse jo? Kisha dëgjuar se i biri i Arifit po kurdiste ca biznese të leverdisëshme, por ajo për të cilën pëshpëritej në qytet ishte pluhuri i bardhë. Vështrova filxhanin e kafesë që e kisha mbaruar dhe u ngrita. Me mua u ngritën edhe miqtë e mi dhe u shpërndamë të gjithë, secili në punët e hallet e veta.


- o -
Tani dashur padashur më duhet të prezantoj veten. Edhe unë kam mbaruar studimet për inxhinieri mekanike dhe kam punuar në të njëjtën byro teknike me Shpendin dhe Arifin. Por nuk isha unë, ai i talentuari dhe i shkathëti siç ishte i pari e që për fat të keq i mungonte ambicja për të bërë karrierë megjithëse shkëlqente me punën që bënte dhe kjo nuk mund të kalonte pa u vënë re. Nuk isha ambicioz si i dyti që urrente këdo që ja kalonte. Me mbylljen e uzinës e kalimin në asistencë, vjehrri më ndihmoi me disa lekë dhe sajova një kjoskë të cilën e vendosa aty në lagje, jo shumë larg klubit. Në fakt duhet të përshkruaj lagjen time që shtrihet në të dy anët e një rrugice e cila është mjaft e ngushtë, me shtëpitë pothuaj ngjitur me njëra tjetrën. Ka qenë një lagje e qetë me djem të mirë që dinin të shikonin punën e tyre, t'a kishin mirë me partinë e pushtetin dhe në darkë të shikonin lajmet tek raiuno që jepte lajme më të sakta dhe jo vetëm ato të rendimenteve të larta nëpër fusha e të lëvizjeve nacionalçlirimtare nëpër botë, që jepte televizioni ynë. Rruga apo më mirë rrugica jonë, zbriste nga kodra e mbaronte perpendikularisht tek një rrugë më e madhe nga ku, në anën tjetër të saj, mund të hyhet në një rrugicë tjetër akoma më të vogël që po ta vazhdosh, të nxjerr tek bulevardi kryesor. Këto rrugica ishin të ndërthurura me të tjera më të vogla apo më pak të rëndësishme dhe në to gjeje ndërtesa të kohëve e të stileve të ndryshme, nga ato të “italisë” deri tek ato më të rejat. Ajo që të bënte më shumë përshtypje ose më mirë gjëja që kishin më të shëmtuar këto rrugica kaq të dashura për ne, ishin bunkerët. Nuk e di përse i bënë, e akoma nuk e di se pse i bënë kaq të shëmtuara, megjithëse nuk kish se si të ishin ndryshe, frut i një psikologjie e mendjeje akoma më të shëmtuar. Kam patur bindjen se hije apo forca të errëta e të kobshme gjenin strehë në to dhe nuk do të habitesha aspak sikur dikush, ndonjë ditë do të tregonte se kish parë lugatër të dilnin natën prej tyre. Unë do ta kisha besuar…


- o -
vijon...

[natyra]

Qe një traumë për të gjithë ne që po pinim kafenë e mëngjesit në klub kur pamë nga dritarja Shpendin, apo më mirë një burre që ecte i kërrusur me një sup pak më të rënë se tjetri, veshur me një kostum të grisur e në këmbët e zbathura një palë shapka të mëdha e të vjetra. I tëri i zbardhur e me faqe të rrufitura, dukej më shumë një fantazëm ose drejt të themi dukej karikatura e fantazmës së tij. E ndoqëm me sy tek i afrohej portës së klubit, dëgjuam zhap zhupin e shapkave të tij tek i afrohej tryezës sonë dhe nuk kishim guxim ta vështronim në sy. Padashur, nuk e di sepse, por e ndjemë veten fajtorë karshi tij. Tre muaj më parë e dinim që e kishin futur në çmendinë dhe pastaj e kishim harruar, nuk kishim marrë asnjë lajm nga ai por edhe ne nuk ishte se ishim interesuar për të. Një natë më parë tek kaloja poshtë shtëpisë së tij nuk kisha vënë re as edhe një dritë të ndezur, shenjë kjo që nuk kish njeri në atë shtëpi të mbetur bosh prej muajsh. Unë kaloja çdo ditë andej pasi banoja pranë dhe po të kishte patur ndonjë lëvizje do ta kisha vënë re. Fati, kështu quhet njëri prej nesh u ngrit dhe i afroi një karrike. Por ai na shikoi të gjithëve me rradhë me sytë e zbrazur dhe për çudinë tonë zgjati dorën…jo ashtu siç jepet dora, por me pëllëmbë të shtrirë lart ashtu siç bëjnë lypësit…


- o -

Ditët vazhdonin rrjedhën e tyre, me ritëm herë më të shpejtë e herë më të ngadaltë, me probleme e preokupacione që varionin, por ajo që nuk ndryshonte ose më mirë që ndryshonte më pak ishte kafja e mëngjesit dhe e pasdites së vonë tek klubi ku edhe klientët e tjerë ishin pothuaj të njëjtët. Zakonisht tryeza jonë, veç rasteve kur vinte ndonjëri që nuk ishte i lagjes dhe e zinte, ishte pranë dritares, dy më tej ishte ajo e hetuesit që nuk e di sepse por nuk ishte më hetues e kishte hapur një agjensi udhëtimesh në fund të rrugës, apo më mirë në kryqëzimin e rrugicës sonë me rrugën poshtë, ndërsa tryeza pranë derës së xhamit ishte ajo e Luanit me shokë. Pjesë e pandashme e tablosë ishte Shpendi me zhap zhupin e shapkave të tij që kalonteçdo mëngjes e mbrëmje në të gjitha tryezat, me përjashtim tonës, për të lypur dhe pastaj dilte e ulej pranë pragut të klubit në një stol të vogël druri që për çudi e linte atje dhe askush nuk ja luante. Nuk fliste me njeri, nuk ja kishim dëgjuar më zërin, rrinte i heshtur e tymoste deri në orët e vona të natës dhe pasi klubi mbyllej ngrihej e fillonte të ecte kuturu nëpër qytet. Në fillim e ndoqëm prapa me frikën se mos humbiste nëpër rrugica, por jo, aty afër mëngjesit kthehej i lodhur e i rraskapitur nështëpi e pastaj prapë në mëngjes ja tek afrohej ngadalë me zhapzhupin e tij e hynte në klub. Ne nuk i jepnim para dhe as nuk na i kërkoi më veç ditës së parë, por i paguanim kafenë të cilën kamarieri ja çonte e ja linte përtokë në një tabaka të vjetër druri që ne e quanim tabakaja e Shpendit. Herë herë në të i vendosnim edhe ndonjë panine apo byrek që ai e hante ngadalë e pa fjalë dhe nganjëhere kur guaja ime gatuante diçka të mirë e vija në një kuti plastike nga ato që përdoren për të ruajtur ushqimet nëfrigorifer dhe ja vendosja mbi tabaka. Po ashtu edhe të tjerët. Ndonjëherë i çonim ndonjë këmishë dhe ndërresa të pastra dhe ai megjithëse i merrte nuk e pamë kurrë t’i vishte, kështu që nuk i çuam më. Pasi hante e pinte dhe klubi boshatisej, dremiste ashtu ulur derisa klubi zinte e gjallërohej e bashkë me të gjallëroheshin dhe sytë e tij që ishin magjepsës e të çuditshëm ashtu siç janë ata të një njeriu jo normal nga trutë. Zinte e vështronte njerëzit që hynin e dilnin në mënyrë të tillë sa kush nuk e njihte ndjehej në siklet, ndërsa për ne ishte thjesht i “shkreti” Shpend ose më mirë budallai i shkretë…


- o -
Besimi hyri vonë në mbrëmje në shtëpi dhe pasi bëri një dush me ujë gati të ftohtë pasi bënte shumë vapë, doli në ballkon e ndezi një cigare. Kish tre muaj që kish dhënë “dorëheqje” nga hetuesia dhe kish hapur një agjensi udhëtimesh e cila në fakt ishte koperturë. Ai ishte me antidrogën e kish kaluar me interpolin e këtë gjë shumë pak vetë e dinin. Për momentin po ndiqte grupin e Luanit por akoma nuk kish gjetur provat e duhura për ta mbërthyer. Qëllimi i tij ishte të futej në këtë grup për të siguruar prova por ata gjithsesi i ruheshin e nuk kishin besim tek ai. Nga ana tjetër paratë dhe lidhja me kriminelë me të cilët luante këtë loj të rrezikshme, e kishin shndërruar Luanin në njeri që duhej patur frikë. Pëshpëritej se ai kish vrarë shokë që e tradhëtonin, pa patur as edhe prova të sigurta për tradhtinë e tyre, por thjesht se kështu i thosh intuita. Asnjë nga ata të cilët i rrinin rrotull nuk e kish kundërshtuar pasi kishin frikë. Kishin parë atë shkëlqim që kishin sytë e tij në çaste zemërimi e tërbimi, e dinin se i pëlqente të vriste, dhe nuk do të ngurronte t'a bënte prapë pa ju dridhur dora. Kështu që Besimi nuk mund të ndërmerrte një hap të pamenduar dhe pa u krijuar kushtet e duhura. Më parë duhej të blinte besimin e tij, po si mund ta bënte kur nuk e linin t’u afrohej, ndërsa Luani e shihte sikur të kishte zgjeben vetëm se më parë kish punuar me policinë. Pasi mbaroi cigaren u kthye në dhomë dhe hapi kompjuterin të kontrollonte postën private. Nuk mund ta bënte në agjensi. Kish vetëm një mesazh të ri nga “i panjohuri”. Kush ishte ky “i panjohur”? Si kish hyrë në adresë të tij apo ishte ndonjë koleg i interpolit e kish dashur të bënte ndonjë shaka? Ta lexoj një herë mendoi, do të më sqarojë. Por ajo që lexoi e ngatërroi edhe mëkeq.

“Nesër në mesnatë. Rrugica që të çon në bulevard. Kemi specialistë të shquar dhe ilaç të mirë për dhimbjen e dhëmbit. Natën e mirë. ”
Lexoi e rilexoi mesazhin por nuk po kuptonte gjë. Kush ja kish dërguar, ku e kish gjetur adresën e email-it të tij? Cila ishte kjo rrugicë, pasi rrugica që të çonin në bulevard ishin me dhjetra e ai nuk mund t’i kontrollonte të gjitha edhe sikur të nxirrte të gjitha patrullat e policisë. Pastaj edhe nuk ishte se e njihte mjaft mirë këtë qytet se ishte i ardhur e nuk ishte rritur këtu. Nxorri një hartë të qytetit e shqyrtoi me vëmëndje bulevardin kryesor pasi sigurisht për të bëhej fjalë, dhe konstatoi se me të vërtetë ishin me dhjetra rrugicat që të çonin në të. Duhet të jetë ndonjë i lajthitur. Ai palosi hartën. Por …kur flitet për ilaç kundër dhëmbjes duhet të jetë drogë, e kur flitej për specialistë do të thosh se ishin njerëz të armatosur e të rrezikshëm. Gjumi e braktisi. Cfarë duhej të bënte? Ja, le t'a mirrte të mirëqënë, si duhej të vepronte? E nëse ky mesazh të ishte gabim i dikujt, apo dikush kish dëshirë të tallej me të? Me siguri kështu duhej të ishte. Ai buzëqeshi në errësirë tek shtrihej në shtrat, kur mendoi se ç’do t'i punonte atij që i kish punuar këtë rreng. Por pas pak dyshimi filloi t'a gërryente sërish. E nëse ishte dikush i infiltruar të cilit i kishin dhënë adresën e tij, dhe jo vetëm kaq por që mund të ishte edhe në rrezik atëherë si do t'i bënte llogaritë me ndërgjegjen e tij kur ta ngarkonte me vdekjen e dikujt e jo më pak po të një kolegu të tij? Ai u rrotullua në anën tjetër por nuk gjeti as përgjigje dhe as edhe një fill ku të mbërthehej pas gjumit.


- o -
Mëngjesin tjetër në klub çdo gjë rrodhi si gjithë mëngjeset e tjera, e vetmja gjë që më ra në sy ishte Besimi, pra komshiu i tryezes sonë nuk ndjehej mirë e porositi një kafe të dytë të shoqëruar me konjak, por edhe pas kësaj nuk dukej më mirë. Akoma më keq dukej kur e pamë të hynte pasdite. E pyeta se si ndjehej por më tha “mirë” me një shprehje të fytyrës sikur donte të më thoshte “mos më ça kokën“. Pastaj shohim Shpendin që vjen drejt tavolinave dhe kish lidhur një shami në kokë e cila ikalonte poshtë nofullës. Luani që ishte si gjithmonë me grupin e tij i thërret:

”- Zhap zhup ç’të ka gjetur? Ke frikë se të ikën truri?”- Fjalë këto që u shoqëruan me të qeshura në kor ndërsa Shpendi i shkretë tregon me gisht nofullën me një pamje përvuajtëse e cila donte të thoshte se i dhimbte dhëmballa. Atëherë Luani ikënaqur pa masë me shakanë e tij i hedh përtokë dy kartëmonedha.

- Skapi zhap zhup. Skapi e shko tek dentisti.
Nuk ishte hera e parë që e trajtonte ashtu. Dhe si ç’do herë sytë e Shpendit u përshkënditën e u dukën sikur ndërruan ngjyrë ndërsa Luani rrinte me dorën në brez ku mbante revolen. E kishim vënë re se e bente shpesh këtë gjest dhe kishim menduar se në njëfarë mënyre i trembej Shpendit. E pas disa çastesh qetësoheshin të dy, njëri ulej e merrte paratë e tjetri i kthehej gotës. Nuk e kemi marrë vesh kurrë se ç’bente Shpendi me paratë. Për të ngrënë e për të pirë i jepnim ne në klub, normalisht me ato kërkesa që kish nuk duhej të lypte por nejse nuk e kishim vrarë mendjen për këtë dhe as që donim ta vrisnim. E shikonim të ulur jashtë me kokën të pështetur në dorë shenjë kjo që dhimbja e dhëmbadhës e torturonte, derisa Fati u çua dhe tha se do ta shoqëronte tek dentisti në klinikën qëndrore. Medet, tha, që dentistin në fund të rrugicës tjetër poshtë e kishin mbyllur, ishte kaq afër, na vinte për mbarë. Ai doli dhe mori Shpendin për krahu që me zhap zhupin e tij e ndoqi siç ndjek një qen të zotin. Pas pak pashë Besimin që doli nga klubi.

Vijimin mund ta lexoni duke klikuar këtu (http://gazetakritika.net/literatur/nje_tregim.html)
Nga Suzana Kuqi

[Zero Cool]

Miranda jetonte e vetëm në shtëpinë lukzose që gjendej në Wollishofen, një lagje shumë e njohur e Zürich-ut, me pamje piktoreske nga liqeni.
Kishte ardhur si pesëvjeçare me familje në Zvicër, dhe pasi kishte përfunduar studimet, ishte punësuar si menaxhere në një bankë të njohur të vendit. Martohet me Florin, një ekonomist i diplomuar, dhe pas disa vitesh jetë të lumtur martesore, Florin e godet një sëmundje e rënd nga e cila edhe, pas disa muajsh, ai ndërron jetë! Kjo e traumatizon rëndë shpirti e Mirandës! Sikur të mos i mjaftonte e gjithë kjo, asaj i vdes edhe nëna pak muaj më vonë... Buzëqeshja kishte kohë që nuk ishte stacionuar në fytyrën dhe zemrën e saj. Optimizmi i jetës sa vinte e zbehej, edhe vullneti për punën, po ashtu. Nuk i interesonte më as menaxhimi i saj i suksesshëm, as kapitali. E ndjente edhe ajo këtë dobësi, por nuk mund ta luftonte, i mungonte energjia, fuqia, dashuria për jetën... dhe e dorëzuar para kësaj sfide, kërkoi edhe ndihmën e psikologes.

E shtypi në teledirigjues butonin Off të TV-s dhe, e thelluar në mendime, po shkonte drejt dhomës së gjumit që gjendej në katin e dytë. Kishte kaluar mesnata... Para se ta fik dritën e korridorit, e hodhi shikim drejt pasqyrës së madhe dhe të bukur që gjendej përball, mu pranë dhomës së gjumit ku dikur, përmes saj, sodiste me shumë ëmbëlsi përqafimet dhe puthjet e Florit derisa ai e bartte në krahë për në dhomën e ëndrrave... Frikshëm klithi kur në pasqyre, pas saj, pa një fytyrë të një gruaje tjetër që dukej e tmerrshme - e mbuluar në gjak... e masakruar... Ktheu kokën prapa... nuk kishte asgjë... Shikoi sërish pasqyrën, fytyra nuk ishte më aty! Fiku dritën shpejt dhe u fut në dhomë.

Të nesërmen vizitoi sërish psikologen dhe i tregoi për ndodhin e mbrëmshme e bindur se ajo që kishte përjetuar, nëse nuk ishte lloj halucinacioni, ishte një realitet i tmerrshëm. Mjekja u përpoq ta qetësoj duke e lidhur rastin me ndikimet enorm të krizave emocionale që e kishin goditur nga tragjeditë e njëpasnjëshme, e që tek ajo dukshëm kishin lënë gjurmë të thella psikike. I dha edhe tableta qetësimi.
Natën e dytë vendosi të ik më herët në botën e gjumit, aty ku edhe gjente prehje shpirti i saj. Dyshonte se mos vallë kishte kaluar pragun e normalitetit, iluzione, halucinacione, apo ishin këto shenjat e para të çmendurisë. Kishte frike se, pas humbjes së bashkëshortit dhe nënës, do ta humbë edhe mendjen... Dhe sërish u ngjitë shkallëve duke u mbajtur për parmak hekuarsh të dekoruar, sikur të kërkonte mbështetje dhe guxim nga ta. Kishte vendosur që mos të shikonte në pasqyrë. U afrua tek dhoma e gjumit, dhe kur deshi ta fik dritën e korridorit, sytë e tradhtuan, dhe shikimi i saj u përball më pasqyrën! Sërish ajo fytyrë e përgjakur e asaj gruaje pas saj... E tmerruar nga frika u fut shpejtë në dhomë, mbylli derën dhe u shkreh e tëra në vaj.

Natën e tretë, e thyer moralisht, shpirtërisht e fizikisht, qëndroi në dhomën e fjetjes... nuk zbriti poshtë në sallon për të shikuar TV-n as edhe lajmet e mbrëmjes që i përcillte vazhdimisht!
Diku në mesnatë e zgjoi zhurma e thyerjes së një xhamit që erdhi nga salloni. U zgjua frikshëm... ndezi dritë pranë krevatit, mblodhi veten dhe u afrua pranë derës. Dëgjoi me kujdes dhe pas pakë e hapi derën. Një dorë e fuqishme e mbërtheu nga qafa... dhe më kot përpiqej t'i shmangej asaj duke goditur me duar e shqelma dhe klithur e bërtitur me sa fuqi që kishte, dhe kur sulmuesi, që tashme e mbante fuqishëm nga mbrapa, afroi thikën për ta goditur në qafë, ajo veç ishte e kthyer kah pasqyra, dhe në atë moment shikimet e te dyve u takuan në pasqyrë, në vend të fytyrës së Mirandës, ata panë fytyrën e masakruar të asaj gruaje... Sulmuesi i tmerruar e lëshoi Mirandën, dhe në panik e sipër, u përplasë mbi parmakë të shkallëve dhe ra poshtë... ashtu i lënduar filloi të ik.... Miranda menjëherë alarmoi policinë të cilët edhe e kapën shpejtë sulmuesin, pasi nga lëndimet e pësuar, ai nuk kishte arritur të lëviz edhe aq larg.

Për policinë ky edhe nuk ishte një person i panjohur! Para ca kohësh kishte ikur nga burgu, në të cilin vuante dënim të rënd për shkak të vrasjes së një gruaje tjetër.
Dy ditë më vonë, derisa po intervistohej nga policia për rastin, Miranda mbeti gojëhapur dhe e shtangur, kur në fotografinë që e kishte para vetës mbi tavolinë, njohu viktimën. Ishte po ajo fytyrë e tmerrshme e asaj gruaje të mjerë, të cilën e kishte masakruar ky kriminel, fytyrë që ia shpëtoi jetën dhe, që nga ajo natë, nuk u paraqitë asnjëherë më!

[Zero Cool]

Po kaloja ne nje pazar te madh per te blere disa gjera kur pashe nje shites duke folur me nje djale te vogel, jo me shume se 4-5 vjec.
Shitesi i tha" Me vjen keq,por ti nuk ke mjaftueshem para per te blere kete kukull"
Ne ate moment djali i vogel me pa,u kthye nga une dhe me tha:
-" Xhaxhi, je i sigurt qe nuk kam mjaftueshem para?"
I numerova leket e tij dhe i thashe" Ti e di i dashur, qe nuk ke mjafueshem para per te blere kukullen"
Djali i vogel mbante akoma kukullen te shtrenguar ne duart e tij.
I afrova dhe me teper dhe e pyeta se perse e donte kukullen.
" Eshte kukulla qe motra ime e donte aq shume, doja t'ia dhuroja asaj per ditelindje. Duhet t'ia jap kukullen mamit tim keshtuqe ajo mund t'ia jape asaj kur te shkoje atje."
Syte e tij ishin kaq te trishtuar kur tha kete.
" Motra ime ka shkuar te jete me Zotin,babi me tha qe edhe mami do te shkoje atje shume shpejt, keshtuqe une mendova t'ia jap kukullen ta marre me vete e t'ia jape motres sime."
Zemra ime sa nuk ndaloi. Vogelushi me pa serish dhe me tha:
" Une i thashe babit ti thote mamit te mos shkoje pa u kthyer une nga dyqani.",dhe me pas me tregoi nje foto te vogel te tij ku ai ishte duke qeshur.
Pastaj me tha" Dua qe mami te marre kete foto me vete keshtuqe motra ime nuk do me harroje. Une e dua mamin dhe dua qe ajo te mos me lere vetem,por babi me tha qe ajo duhet te shkoje te rrije me motren time"
Pastaj serish hodhi syte nga kukulla, qetesisht, me sy te trishtuar.
Shpejt gjeta portofolin tim dhe i thashe vogelushit " Le te kerkojme serish, se mos ke para mjaftueshem per te blere kukullen"
"Ok,shpresoj te kem", tha vogelushi

Shtova disa para shtese tek parate e tij, pa u vene re dhe filluam t'i numerojme. Ishin mjaftueshem per kukullen dhe disa para te tjera shtese.
Vogelushi tha" Faleminderit Zot qe me dhe para mjaftueshem"
Pastaj me veshtroi dhe me tha:
" Naten e shkuar, perpara se te flija, iu luta Zotit te kisha mjaftueshem para te nesermen ne menyre qe te blija kukullen per motren time, dhe Ai me degjoi. Gjithashtu doja te kisha para ti bleja mamit nje trendafil te bardhe, por nuk ia kerkova sepse m'u duk shume. Por Zoti me ndihmoi per te dyja"

Mbarova blerjet e mia, ne nje gjendje shpirterore shume ndryshe nga sa isha me pare. Nuk mund te largoja nga mendja djalin e vogel.

Pastaj m'u kujtua nje artikull ne gazete qe kisha lexuar 2 dite me pare e cila fliste per nje te dehur i cili kishte goditur nje makine ne te cilen ndodhej nje grua dhe nje vajze e vogel. Vajza e vogel kishte vdekur dhe gruaja ishte ne gjendje kritike per jeten. Familja kishte vendosur t'ia hiqte aparaturat qe e mbanin akoma ne jete, sepse ishte e pamundur qe ajo te rikuperohej nga koma. A ishte kjo familja e djalit te vogel?
Pas dy ditesh nga takimi me djalin e vogel lexova ne gazete qe edhe gruaja kishte vdekur. Nuk mund te ndaloja veten, ndaj bleva nje buqete te madhe me trendafla te bardhe dhe shkova ne ceremonine mortore, ne te cilen ndodhej trupi i gruas, e ku njerezit mund t'i jepnin lamtumiren e fundit. Ajo ishte atje, ne arkivolin e saj, me nje trendafil te bardhe ne duar dhe nje foto te djalit te vogel ne gjoks. Anash saj ndodhej kukulla. U largova nga ai vend me lote ne sy, dhe ndjeva se jeta ime kishte ndryshuar pergjithmone...
Dashuria qe vogelushi kishte per nenen dhe motren e tij ishte e paimagjinueshme dhe ne nje sekonde nje shofer i dehur ia largoi pa meshire.

[lovely]

Nje nene hyn ne dhomen e se bijes dhe e gjen bosh.

Mbi krevat nje leter. Duke hapur letren, ajo imagjinon me te keqen …

« Mama e dashur,
...
Me vjen shume keq qe me duhet te te them se kam ikur nga shtepia per te vajtur me djalin qe dua. Ai eshte dashuria e jetes sime. Duhet ta takosh, ai eshte aq i embel me ato tatuazhet, pirsing dhe motorin e tij. Por s'eshte vetem kjo mama e dashur. Jam shtatzene dhe Abdyli thote qe do kemi nje jetese te mrekullueshme ne rulotin e tij ne mes te pyllit. Ai ka qejf te bejme shume kalamaj sebashku, dhe kjo eshte edhe endrra ime. Me ne fund e kam kuptuar se marihuana eshte e mire per shendetin dhe lehteson dhimbjet. Ne do ta kultivojme dhe do u japim edhe miqve tane kur t'u mbarohet heroina apo kokaina, ne menyre qe te mos vuajne. Nderkohe, shpresoj shume qe shkenca te kete gjetur nje kure sheruese per siden ne menyre qe Abdyli te behet me mire. Ta dish, se ai e meriton kete.

Mos ki merak per mua mama, une jam 13 vjece tashme dhe mund te kujdesem per veten krejtesisht e vetme, dhe ate pak eksperience qe me mungon, Abdyli mund te ma kompensoje me 44 vjetet e tij. Shpresoj te te bej nje vizite se shpejti, keshtu do te njohesh niperit e tu. Por me se pari do shkoj me Abdylin tek prinderit e tij ne rulot ne menyre qe te mund te martohemi. Keshtu do te jete me e lehte per te qe te nxjerre lejeqendrimin.

Vajza jote qe te do shume.
PS : Po te shkruaj ca idiotesira mama, jam tek komshijte !

Doja vetem te te thoja se ne jete ka gjera shume me te keqija se sa lista e notave qe do te gjesh mbi tavoline. Te dua !»

Ja pergjigja e babait:

Ja dhashe letren tende nenes. Pa mbaruar mire letren asaj i ra infarkt dhe e shtruam urgjent ne spital ku mbahet gjalle me ilace. Pasi fola me avokatin e familjes per kete, ai me keshilloi qe te te mohojme si vajze.
Keshtu vendosem qe ti nuk je me femija yne dhe te kemi hequr nga testamenti. Dhomen tende e zbrazem dhe kemi nderruar celesin e deres. Duhet te gjesh vend tjeter ku te sistemohesh por mos u mundo te perdoresh karten e kreditit pasi e kemi anulluar. As per te na telefonuar mos u mundo pasi e kemi anulluar telefonin tend celular. Tere lodrat e tua bashke me koleksionin e CD dhe te fotografive ja shitem komshiut (atij qe na ke treguar qe te ngul syte tek penxherja kur ti vishesh)
Te duhet te gjesh pune per te mbajtur veten qe sot e tutje....
Se fundi, uroj te jesh e lumtur ne kete jeten tende te re.

Ish babai yt.

PS: E dashur, bej shaka! Po shohim televizor me mamin qe eshte per bukuri. Doja thjeshte te te tregoja qe ne kete bote ka gjera shume me te tmerreshme se 8 jave pa dale nga shtepia dhe pa televizor! Ky eshte denimi per notat e ulta qe ke marre dhe per humorin tend pa kripe.

Nga facebuku

[ssara]

Shume, shume kohe me pare ekzistonte nje ishull, ku jetonin te gjitha ndjenjat e njerezve: humori i mire, merzitja, dituria dhe te gjitha ndjenjat e tjera, midis tyre ishte edhe dashuria. Nje dite ndjenjat moren lajmin e keq, se ishulli do permbytet, keshtu qe te gjithe pergatiten anijet dhe po braktisnin ishullin, vetem dashuria deshironte te priste deri ne momentin e fundit. Para se ishulli te fundosej, dashuria kerkoi ndihme. Pasuria po kalonte me nje anije luksose perpara Dashurise. Ajo e pyeti: "Pasuri a mund te me marresh me vete?"
" Jo, nuk mundem. Ne anijen time une kam shume ar dhe argjend. Nuk ka me vend per ty." Atehere Dashuria pyeti Krenarine, e cila po kalonte me nje anije te mrekullueshme para saj: "Krenari, te lutem, a mund te me marresh me vete?" "Dashuri, nuk mund te mar me vete" u pergjigj krenaria "ketu cdo gje eshte perfekte. ti mund ta prishesh anijen time!" Atehere Dashuria pyeti Merzitjen, e cila po kalonte para saj: "Merzitje te lutem me merr me vete.."
"Ah Dashuri" tha merzitja "jam aq e merzitur, sa me duhet te rri vetem." Edhe humori i mire po kalonte para Dashuris por qe aq i kenaqur sa nuk e degjoi qe Dashuria po e therriste. Papritur u degjua nje ze .. : "Eja dashuri, te marr une me vete", ishte nje ze i moshuar, ai qe foli. Dashuria ishte aq mirenjohese dhe e lumtur sa qe harroi ta pyeste te moshuarin per emrin. Kur mberriten ne toke ai iku. Dashuria e vuri re se ishte shume borxhli, pranda pyeti Diturine: "Dituri, a mund te me thuash se kush me ndihmoi?" "Ishte koha!" u pergjigj Dituria "Koha?" -pyeti dashuria. "Perse me ndihmoi koha?" Dhe Dituria u pergjigje:

[Zero Cool]

Kam shkruar për vdekjen por vetë isha i gjallë, gënjeva.
Shkruajta për beteja të përgjakshme por vetë s’luftova kurrë.
Për ata që vuajnë për bukën e gojës vetë kam qenë i ngopur.
M’kanë mësuar si të dezertoj dhe t’jem luftënxitës, ka qenë rrenë.
Kur i kam shkruar këto mendoj se nuk jam shtirur dhe ndoshta s’kam mundur t’ju tregoj asgjë. Disa më thonë më mirë të kisha heshtur dhe të kisha vdekur pa bërë zë.

Dhe nëse kam gënjyer m’jan’ dukur të vërteta. Duke i përmbytur vargjet me ujë t’kulluar burimesh jam dehur nga meloditë e magjishme t’fyellit, pastaj si fëmijë jam shkrehur në vaj duke pritur dhurata dhe fjalë urimesh.

Kam gënjyer nëse kam dashur t’ndriçoj errësirën dhe dielli i zjarrtë kurrë t’mos perëndohej.

Gënjeshtra, hipokrizi, i shprehja t’zbukuruar mirë dhe shpirti më rënkonte e zemra m’coptohej.
E pra t’gjitha sa thashë janë të kota ku çdo gjë më vë në mendime. Nga hijet vetëm pak zbehet drita, por ashtu si dija thashë këngën time.
Si qelq i thyer dhe krah t’lidhura me zinxhirë jam munduar fjalët t’i rëndis në varg. Brenda meje shpirti k’shtu më nxiste.

Si hipokrit ju gënjeva por t’vërtetën sinqerisht e thashë.

[Alima]

...

TE DUA SI DITEN E PARE



Pasi kishin kaluar 18 vjet martese, pas nje lodhje te gjate nga gatimi i perditshem,gruaja pergatiti ushqimin per burrin e saj.Por kjo gjelle nuk ishte si zakonisht…Zarzavatet ishin zier shume,mishi ishte djegur dhe sallata kishte shume kripe.Bashkeshorti u ul per te ngrene dhe gjate gjithe kohes qendroi i heshtur.
Kur gruaja po lante pjatat,ai iu afrua gruas se tij dhe e pe...rqafoi.Ajo e pyeti e habitur:”C’ne ky perqafim ?”Burri iu pergjigj:”Sepse gatimi yt sot i ngjante gatimit te nje nuseje te re dhe une mendova qe te te trajtoj si nuse te re !”




http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/425368_334547786591944_100001101752403_867271_1974 229126_n.jpg



PS.Valle , nuk eshte me mire ta korrigjosh gruan tende ne nje menyre te bute
dhe qe shton dashurine mes jush, sesa te bertasesh
dhe ta ngresh zerin me ofendime dhe ankesa ?!

E huazuar !
.

[emine]

...

TE DUA SI DITEN E PARE



Pasi kishin kaluar 18 vjet martese, pas nje lodhje te gjate nga gatimi i perditshem,gruaja pergatiti ushqimin per burrin e saj.Por kjo gjelle nuk ishte si zakonisht…Zarzavatet ishin zier shume,mishi ishte djegur dhe sallata kishte shume kripe.Bashkeshorti u ul per te ngrene dhe gjate gjithe kohes qendroi i heshtur.
Kur gruaja po lante pjatat,ai iu afrua gruas se tij dhe e pe...rqafoi.Ajo e pyeti e habitur:”C’ne ky perqafim ?”Burri iu pergjigj:”Sepse gatimi yt sot i ngjante gatimit te nje nuseje te re dhe une mendova qe te te trajtoj si nuse te re !”




http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/425368_334547786591944_100001101752403_867271_1974 229126_n.jpg



PS.Valle , nuk eshte me mire ta korrigjosh gruan tende ne nje menyre te bute
dhe qe shton dashurine mes jush, sesa te bertasesh
dhe ta ngresh zerin me ofendime dhe ankesa ?!

E huazuar !
.
dy qifte i njoh qe duhen dhe mas shume vitesh shume,a knaqsi te shofesh njerz te tille,po fatkesi sote jan te rradhet ,,,,

shume shkrim i bukur!

[Murgesha]

Kafja me kripë!

Ishin takuar rastësisht në një festë… Ajo ishte e përkryer. Ato ditë kishte aq shumë djem të pashëm që i vardiseshin asaj… Pas mbrëmjes ai e kishte ftuar vajzën për të pirë bashkë një kafe. Vajza ishte çuditur pakëz për ftesën e papritur të djaloshit, që as nuk i kishte rënë në sy gjatë mbrëmjes.

Menjëherë u ulën në kafenenë e thjeshtë përbri. Djaloshi ishte aq i emocionuar dhe nga të rrahurat e zemrës nuk nxirrte dot asnjë fjalë. Kjo gjendje dukej se i largoi kënaqësinë dhe vajzës.

Ndërsa ajo po bëhej gati të thoshte: “Gjithsesi, unë tani po iki”, djaloshi kishte thirrur kamerierin.

- Të lutem, më sill pak kripë. Më duhet për kafen.

Nga tavolinat përbri sy të habitur nisën të vështrojnë djaloshin. Kafe me kripë!

Dhe djaloshi u skuq i gjithi nga ndrojtja, hodhi kripën në kafe dhe nisi ta pijë.

Dhe vajza e merakosur iu drejtua: “Paskeni shije të çuditshme”.

Djaloshi u shpjegua: “Në fëmijëri kemi jetuar në breg të detit. Përherë luaja në det dhe në breg të detit. Shija e ujit të kripur të detit, asnjëherë nuk më është ndarë nga goja. Me këtë shije jam rritur. Këtë shije e dashuroj shumë. Kjo është dhe arsyeja se përse më pëlqen që kafen ta shijoj me kripë. Sa herë që ndiej atë shijen e kripës në gojë, kujtoj përherë fëmijërinë, shtëpinë dhe familjen time të lumtur… Nëna dhe babai akoma jetojnë në atë shtëpi në breg të detit. Aq shumë ndiej mall për ta dhe për shtëpinë…”

Ndërsa thoshte këto, sytë e djaloshit ishin përlotur… Dhe vajza dukej e prekur shumë nga ato që sapo dëgjoi. Nga ajo që kishte shpjeguar me sinqeritet djaloshi dukej se kishte shumë mall për familjen, shtëpinë dhe ishte tip i gjidshëm dhe i dashuronte shumë familjen dhe jetën familjare. Dikush që ka mall për shtëpinë, për familjen sigurisht që do ishte një tip familjar… Ndërkohë dhe vajza kishte nisur të tregonte rreth familjes së saj. Dhe ajo e kishte shtëpinë larg, ashtu si jeta dhe fëmijëria e djaloshit…

Edhe ajo i tregoi për familjen. U bë një bisedë e këndshme, e ngrohtë dhe e ëmbël. Dhe kjo bisedë u bë dhe themel i një lidhjeje të gjatë dhe të mrekullueshme, tamam si në ëndërr... vazhduan të takoheshin dhe të pinin kafe dhe ashtu si në çdo ëndërr të bukur, princi dhe princesha u martuan bashkë. Dhe jetuan një jetë të lumtur deri në fund. Në çdo kafe që princesha përgatiste për princin nuk harronte asnjëherë të hidhte brenda një lugë të vogël kripë, gjatë gjithë jetës…

E dinte se ai ashtu e pëlqente kafenë…

40 vjet më vonë, djaloshi tashmë i plakur largohet nga jeta. Të dashurës së jetës i kishte lenë një letër me mbishkrimin: “Hape pas vdekjes sime”. Thua se e ndiente se do largohej i pari nga kjo jetë.

Dhe mes rreshtave shkruhej: “Dashuria ime, e ëmbla ime. Të përgjërohem, me fal. Më fal, sepse gjithë jetën tonë e kam ndërtuar mbi një gënjeshtër. Një herë të vetme të kam gënjyer në jetë. Kafja me kripë. Besoj e kujton ditën e parë të takimit tonë? Isha aq i emocionuar dhe i bllokuar sa në vend që të thoja sheqer, kërkova kripë nga kamerieri. Ndërsa ti dhe të tjerët rreth e rrotull më shikonit me habi, vazhdova me gënjeshtër. Nuk më kishte shkuar në mendje se kjo gënjeshtër do të ishte shkaku kryesor i lidhjes sonë. Kam menduar me dhjetëra e qindra herë të të tregoj të vërtetën. Mirëpo çdo herë kam hequr dorë nga frika. Tashmë po vdes ndaj dhe s’kam asnjë arsye të kem frikë…

E vërteta: Asnjëherë s’më ka pëlqyer kafeja me kripë! Është një shije e çuditshme dhe njëkohësisht e shpifur. Por, që nga dita që të kam njohur e kam pirë atë kafen me shije të shpifur. Dhe, në të vërtetë, nuk ndiej aspak keqardhje. Të qenit bashkë me ty gjatë gjithë jetës ka qenë kënaqësia më e madhe e imja dhe për këtë lumturi i detyrohem kafes me kripë. Sikur të vija dhe një herë në jetë, të kem mundësi të rijetoj dhe një herë nga fillimi çdo çast, do të kisha dashur sërish të të njihja ty dhe të kaloja gjithë jetën me ty. Edhe sikur të isha i detyruar të pija gjatë gjithë jetës kafe me kripë…”

Lotët e gruas, tashmë të plakur, njomnin letrën. Një ditë njëri nga të afërmit e pyeti gruan e plakur: “Si është të pish një kafe me kripë?”

Gruas iu përlotën sytë… Dhe mjaftoi vetëm duke thënë: “Shumë e ëmbël…”

[Zero Cool]

Alime, kojshia im i pare eshte i martuar qe 28 vjet. Po ti shohesh ata dy do te thuash qe kan gjetur burimin e dashurise se pafund. ne te gjitha sjelljet ne te gjitha fjalet ata reflektojne vetem dashuri.

Para ca kohe e pyta fqinjin: "... allahile tregom a e ke tradhtu naj here ..."
Buzeqeshi, dhe me th: " asnjehere me zemer."

Nuk e kuptova pergjegjen e tij por krenaria nuk me lejoi ta pyes per spjegim.
Sidoqofte mendoj qe ka njerez te cilet pas shume vitesh se bashku , duhen njejte si diten e pare te dashurise se tyre.



...

TE DUA SI DITEN E PARE



Pasi kishin kaluar 18 vjet martese, pas nje lodhje te gjate nga gatimi i perditshem,gruaja pergatiti ushqimin per burrin e saj.Por kjo gjelle nuk ishte si zakonisht…Zarzavatet ishin zier shume,mishi ishte djegur dhe sallata kishte shume kripe.Bashkeshorti u ul per te ngrene dhe gjate gjithe kohes qendroi i heshtur.
Kur gruaja po lante pjatat,ai iu afrua gruas se tij dhe e pe...rqafoi.Ajo e pyeti e habitur:”C’ne ky perqafim ?”Burri iu pergjigj:”Sepse gatimi yt sot i ngjante gatimit te nje nuseje te re dhe une mendova qe te te trajtoj si nuse te re !”




http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/425368_334547786591944_100001101752403_867271_1974 229126_n.jpg



PS.Valle , nuk eshte me mire ta korrigjosh gruan tende ne nje menyre te bute
dhe qe shton dashurine mes jush, sesa te bertasesh
dhe ta ngresh zerin me ofendime dhe ankesa ?!

E huazuar !
.

[Zero Cool]

Pse po qan?
Sepse jam grua, përgjigjet ajo.
Nuk të kuptoj, i thotë fëmija.
E ëma e përqafon fort dhe i thotë: Nuk do ta kuptosh kurrë!

Më vonë fëmija pyet të atin: Pse qan mami?
Të gjithë gratë qajnë pa asnjë arsye, këto fjalë i tha babai.

Më pas femija u rrit e pyeti zotin: Zot, pse gratë qajnë kaq lehtë?
E ai i pergjigjet: Kur e krijova, gruaja duhet të ishte e veçantë. I dhashë supe mjaftueshëm të forta për të mbajtur në të barrën e botës, dhe mjaftueshëm të buta për ti bërë të rehatshme. I dhashë forcë për të dhuruar jetë, për të pranuar refuzimin që shpesh i vjen nga fëmijët e saj. I dhashë forcë për të vazhduar kur gjithë të tjerët e braktisin. Forcën për tu kujdesur për familjen e saj duke mos menduar për semundjen dhe lodhjen. I dhashë forcë për të duruar miqtë në dobësitë e tyre, dhe për ti qëndruar atyre pranë. I dhashë lotë që ti derdhë sa herë të ketë nevojë. Shiko biri im, bukuria e një gruaje nuk është gjithmonë tek rrobat që ajo vesh, në fytyrën ose flokët e saj. Bukuria e një gruaje është në sytë e saj.

Ato jan porta për të hyrë në zemrën e saj, është porta ku banonte dashuria.Dhe shpesh me lotët ja shikon zemren.

[emine]

Në tavolinën e një gruaje të vjetër , e cila ishtë shtruar në një spital për pleq , një ditë pasi kishte vdekur , gjetën këtë letër.
I ishte adresuar infermieres më të re që punonte aty .
Çfarë shikon ti kur më kuron ? Kë shikon kur më vështron ?
Çfarë mendon kur largohesh ?Dhe çfarë thua kur flet për mua?
Shumicën e kohës shikon një plakë pak të çmendur , me një vështrim të hutuar , që nuk është plotësisht plot shkëlqim , që bën pis kur ha dhe nuk përgjigjet kurrë në kohën e duhur . Që nuk pushon së humbur rroba e këpucë, të lejon të bësh çfarë të duash , banjot dhe ushqimet , për të shtyrë ditët e gjata në ngjyrë gri...
Kjo është ajo që shikon ?
Atëherë hapi sytë ! Nuk jam unë ! Do të të tregoj kush jam !
Jam fëmija i dhjetë i prindërve të mi , motra e motrave dhe vëllezërve që duheshin shumë.
Një vajzë e re 16 vjeç , me krahë në këmbët e saj , ëndërrimtare që së shpejti do të takonte të dashurin e jetës .
E martuar që 20 vjeç. Zemra ime ngazëllente atë ditë nga premtimet e bëra .
Jam 25 vjeç dhe kam një fëmijë , i cili ka nevojë për mua .
Jam një grua 30 vjeç , djali im rritet shpejt , jemi të lidhur me njëri - tjetrin .
40 vjeç , së shpejti ai do të ikë , por im shoq do të më rrijë pranë .
50 vjeç , përreth meje luajnë përsëri fëmijë .
Dhe ja ditët e errta , im shoq vdes . Shikoj të ardhmen , dridhem nga frika , fëmijët e mi janë të zënë duke rritur fëmijët e tyre .
Mendoj për vitet dhe dashurinë time .
Tani jam plakur . Natyra është e pashpirt ,kënaqet duke e treguar pleqërinë si çmenduri . Trupi im më lë , bukuria dhe forca po më braktisin .
Dhe me moshën e avancuar atje ku dikur kisha një zemër tani kam një gur .Por në këtë pleqëri , duke kërkuar të jem përsëri e re , zemra më gufon ...
Kujtoj gëzimet , dhimbjet ,dhe përjetoj sërish nga e para jetën time dhe dashurinë .
Rimendoj vitet e kaluara shpejt .
Dhe pranoj realitetin e hidhur : Asgjë nuk zgjat përjetësisht ...
Atëherë hapi sytë ti që më kuron , mos shiko plakun e çmendur . Më shiko mirë ...!
Sa fytyra ,sa sy , sa duar kryqëzojmë çdo ditë ?
Çfarë shikojmë ?
Rrudhat ,armiqësitë , dyshimet , ngurtësitë .
Po sikur të fillojmë të shikojmë ëndrrat , rrahjet , dashuritë , që shpesh herë janë të fshehura me kujdes ?



http://a5.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/s320x320/424947_264168143663495_100556283358016_601263_3072 58722_n.jpg

[Zero Cool]

Shpesh janë rrëfyer tregime për shqiponjat që në kthetrat e tyre kanë rrëmbyer qengja apo fëmijë të vegjël, por shembujt për ndodhjen e këtyre ngjarjeve në jetën reale janë të pakta.

Është një pajtim i përgjithshëm nga ornitologët se një shqiponjë e ka të pamundur që të bartë një peshë e cila e tejkalon peshën e vet dhe vetëm disa nga këta shpezë grabitqarë e kalojnë peshën prej 6 kilogramëve.

Mirëpo, nuk ekziston asnjë arsyes për dyshim në përvojën e tmerrshme të katërvjeçares Svenhild Hansen, e cila në të vërtetë ishte ‘kidnapuar’ nga një shqiponjë afër qytetit Trondheim në Norvegji në qershor të vitit 1932.

Ajo ishte duke lozur në kopshtin e shtëpisë-fermë të prindërve të saj, kur një shqiponjë e madhe i ishte vërsulur, duke e kapur për fat vetëm fustanin në kthetrat e saj. Shpendi gjigant pastaj e ka bartur për më shumë se 1.5 kilometra drejt folesë së saj.

Pasi ishte lodhur, ajo e kishte lëshuar vajzën buzë një shkëmbi të lartë 400 metra dhe vetëm 50 metra larg folesë së saj. Vetëm fakti se shqiponja është parë duke fluturuar pandërprerë mbi vendin ku ndodhej vajza, u kishte dhënë sinjal prindërve të tmerruar të vajzës dhe kërkuesve të tjerë se ku gjendej ajo.

Në fund, Svenhild e vogël është gjetur atje në gjumë të thellë, e palënduar përveç disa gërvishtjeve të vogla. Sot, si një grua e martuar, ajo e mban fustanin e shqyer si një kujtim për aventurën e saj më mahnitëse në jetë. Pasi është shprehi e shqiponjave për ta mbytur prenë e saj para se të sjellin në fole, shpëtimi i Svenhild-it është një mrekulli në vete.

[Denim]

Ernest Hemingway



Njëherë e një kohë na ishte një luan që jetonte në Afrikë me plot luanë të tjerë. Luanët e tjerë ishin të gjithë të këqij dhe çdo ditë hanin zebra, egërsira dhe çdo lloj antilope që gjenin. Nganjëherë luanët e këqij hanin dhe njerëz. Ata i hanin Suahilit,
Umbulusit dhe Undorobosit, por më shumë pëlqenin të hanin tregtarët Hindu.
Gjithë tregtarët Hindu janë shumë të ngjallur dhe shumë të shijshëm për një luan.
Por ky luan, që ne e duam sepse është shumë i mirë, kishte flatra mbi shpinë. Për shkak të flatrave mbi shpinë luanët e tjerë talleshin me të.

- Shikoni atë me flatra në shpinë, - thoshin ata e pastaj të gjithë buluronin në të qeshura.
- Pa shikoni se çfarë ha, - thoshin më pas, sepse luani i mirë hante vetëm makarona dhe karkaleca deti ngaqë ishte shumë i mirë.
Luanët e këqij do të buluronin në të qeshura dhe do të hanin një tregtar tjetër Hindu, kurse gratë e tyre do të pinin gjakun e tij: llap, llap, llap me ato gjuhët e tyre si ca mace të mëdha.
Ata sapo mbaruan së hungërituri dhe buluritur nga të qeshurat iu kërleshën flatrave të tij. Ishin vërtet luanë shumë të këqij dhe të rrezikshëm.

Por luani i mirë do të rrinte, do të shpaloste flatrat dhe do të kërkonte plot edukatë ndonjë Negroni ose Americano të cilën e pinte gjithnjë në vend të gjakut të tregtarëve Hindu. Një ditë ai refuzoi të hante nga tetë gjedhët Masai dhe hëngri vetëm ca Tagliateli dhe piu një gotë me lëng domateje.
Kjo i zemëroi shumë luanët e këqij, kurse një nga luaneshat, ajo që ishte më e rrezikshmja ndër ta, së cilës nuk iu shqit asnjëherë gjaku i tregtarëve Hindu prej mustaqeve, madje dhe atëherë kur e fërkonte fytyrën e saj pas barit, tha: - Kush je ti që të duket vetja më i mirë se ne? Prej nga vjen o luan makaronaxhi? Çfarë bën këtu pra? -
Ajo i buluriu atij dhe të gjithë gjëmuan në ulërima pa bërë fare shaka.
- Babai im jeton në një qytet; atje qëndron nën kullën me sahat dhe poshtë sheh me mijëra pëllumba që janë nënshtetasit e tij. Kur fluturojnë ata bëjnë një zhurmë që ngjan me gurgullimën e një lumi. Në qytetin e babait ka më tepër pallate se në gjithë
Afrikën, ka edhe katër kuaj madhështorë bronzi që i qëndrojnë përballë; ata kanë ngritur njërën këmbë në ajër sepse kanë frikë. prej tij.

Në qytetin e babait njerëzit baresin më këmbë ose me barka dhe asnjë kalë i vërtetë s'mund të hyjë në qytet nga frika e tim eti.
- Yt atë ka qenë grifon, - tha luanesha e keqe duke lëpirë mustaqet e saj.
- Je një gënjeshtar, - tha një nga luanët e këqij. - Nuk ka asnjë qytet të tillë.
- Më jep një copë tjetër tregtari Hindu, - tha një nga luanët e këqij. - Kjo lopë Masai është e sapo mbytur.
- Je gënjeshtar i pavlerë dhe djali i një grifoni, - tha luanesha më e keqe. - Tani them të të vras dhe të të ha të tërin me gjithë flatra.

Kjo e frikësoi krejt luanin e mirë sepse ai mundi të shihte sytë e saj të verdhë, bishtin që i tundej lart e poshtë, gjakun e tharë në mustaqet e saj, pastaj ndjeu aromën e frymës së saj që ishte fort e keqe sepse ajo s'i kishte larë kurrë dhëmbët gjatë gjithë jetës së saj. Gjithashtu ajo kishte copëza nga tregtari Hindu të mbetura prej kohësh në kthetrat e saj.
- Mos më vrit, - tha luani i mirë. - Babai im është luan fisnik; gjithmonë ka qenë i respektuar dhe çka të thashë është e vërtetë.
Pikërisht atëherë luanesha iu hodh. Por ai u ngrit në ajër me flatrat e tij dhe i erdhi vërdallë grupit me luanë të këqij ndërsa të gjithë ulërinin dhe e ndiqnin me sy.
Ai shikoi poshtë dhe mendoi: - Çfarë dreq egërsirash janë këta luanët!
U rrotullua edhe njëherë mbi ta për t'i bërë të ulërinin edhe më fort. Pastaj u lëshua teposhtë, kështu që mundi të shikonte sytë e luaneshës së keqe e cila u ngrit kas mbi këmbët e pasme që të ndeshej dhe të kapej me të. Por s'mundi ta shtjerë ndër kthetra.
- Adios, - tha, sepse fliste një spanjishte të mrekullueshme, duke qenë një luan me kulturë.
- Au revoir, - iu tha atyre me frëngjishten e tij të rrallë.

Të gjithë ata gjëmuan në ulërima në dialektin afrikan të luanëve.
Pastaj luani i mirë u rrotullua lart e më lart dhe mori drejtimin për Venecia. Zbriti në Piazza dhe të gjithë lumturoheshin kur e shihnin. Fluturoi lart për një çast dhe e puthi të atin në të dyja faqet; pa që kuajt ishin ende të ngritur kas, ndërsa Bazilica dukej më e bukur se një flluskë sapuni. Campanile ishte po në atë vend, kurse pëllumbat do të shkonin pas pak në foletë e tyre për të kaluar natën.

- Si ishte Afrika? - i tha babai.
- Shumë e egër baba, - ia ktheu luani i mirë.
- Tani e kemi natën të ndriçuar këtu, - tha babai.
- Po e shoh, - tha luani i mirë si një bir i bindur.
- Mi vret ca sytë, - i tha i ati në mirëbesim.
- Ku po shkon, bir?
- Tek bari i Harrit, - ia ktheu luani i mirë.
- Kujtohu për mua tek Cipriani dhe i thuaj që do të shkoj këto ditë të shoh faturën time, - i tha i ati.
- Po baba, - tha luani i mirë dhe fluturimthi u lëshua teposhtë lehtazi dhe hyri në barin e Harrit duke ecur mbi putrat e veta.
Te Cipriani asgjë s'kish ndryshuar. Të gjithë miqtë e tij ishin atje. Por ai kishte ndryshuar paksa meqë kish qenë në Afrikë.
- Një Negroni, Signor Barone? - e pyeti zoti Cipriani.
Veçse luani i mirë kishte flatruar gjithë atë rrugë nga Afrika dhe Afrika e kishte ndryshuar disi.
- A keni ndonjë sanduic me mish tregtari Hindu? - e pyeti Ciprianin.
- Jo, por mund të porosis disa.
- Sa të vijnë ato më bëj një Martini të fortë. - Pastaj shtoi, - Me xhin Gordon's.
- Shumë mirë, - tha Cipriani. - Me të vërtetë shumë mirë.
Vetëm tani luani pa përreth fytyrat e gjithë atyre njerëzve të këndshëm dhe u kujtua që ishte në shtëpi, por gjithashtu edhe që kish udhëtuar gjatë. Dhe ishte shumë i lumtur.

[emine]

Kur nje nene e re vendosi kembet e saj ne rrugen e gjate te jetes pyeti:
- A do te jete e gjate kjo rruge? Dhe te tjeret iu pergjigjen:
-Po, do te jete nje rruge e veshtire dhe ne fund te saj ti do te jesh plakur, por kujto, fundi do te jete me i bukur se fillimi..

Ajo ishte e lumtur, dhe mendonte se nuk do te kishte dite me te bukura se keto. Keshtu qe ajo luante me femijet e saj, kujdesej per ta, i lante, i edukonte.
Nje nate bente stuhi dhe femijet kishin frike dhe ftohte.... Ajo i mblodhi pas vetes dhe i mbuloi me mantelin e saj. Femijet i thane:
-Nene, ne nuk kemi frike per sa kohe ti je ketu me ne.
Diten tjeter ne mengjes u duhej te ngjisnin nje koder. Ngjitja ishte e veshtire si per nenen ashtu edhe per femijet,por nena gjate gjithe kohes u thoshte:
-Pak durim edhe do te arrijme.
Kur arriten ne maje femijet i thane:
-Nene ne nuk do ta kishim ngjitur dot pa ty.
Nena kur ra per te fjetur ne darke , veshtroi qiellin dhe tha:
-Kjo dite eshte me e mire se e fundit, dje u mesova femijeve te mi kurajon dhe sot u mesova forcen.
Diten tjeter re te zeza mbuluan token dhe gjithcka ishte ne erresire.
Femijet u mblodhen pas nenes dhe ajo u tha:
-Shikoni lart, drejtojini syte nga drita.
Femijet vune re nje drite ne mes te gjithe asaj erresire dhe nena u tha se ajo ishte drita qe do ti udhezonte ne erresire, dhe u foli per Krijuesin.
Ate nate ajo mendoi se ishte dita me e mire nga te gjitha sepse ate dite ajo u kishte folur femijeve te saj per Zotin.
Ditet, muajt, vitet kaluan dhe nena u plak, por femijet e saj ishin akoma te forte dhe te rinj. Nje dite nena u tha:
- Kam arritur ne fundin e rruges time dhe tani e kuptoj se fundi eshte me i mire se fillimi. Ju keni mesuar kurajon, forcen, rrugen e Zotit,dhe mund te ecni vetem tani dhe te njejten gje do te bejne dhe femijet tuaj.
Femijet i thane:
- Nene, ti do te ecesh gjithmone me ne.
Me dhembje e pane nenen te largohej nga ajo bote dhe thane:
- Ne nuk mund ta shohim, por ajo eshte akoma mes nesh. Nje nene si e jona eshte me shume se nje kujtim, ajo vazhdon te jetoje ne te tashmen tek ne...
-------------
-Nena juaj eshe gjithmone tek ju. Ajo eshte persheprima e gjetheve ne rruget e gjata te jetes, ajo eshte aroma e mire e rrobave tuaja te lara,ajo eshte ilaci juaj kur jeni semure dhe nuk ndiheni mire. Nena juaj jeton ne buzeqeshjet tuaja dhe eshtë e kristalizuar ne cdo lot qe bie. Ajo eshte vendi nga keni ardhur, shtepia juaj e pare, ajo eshte harta juaj ne cdo hap.
Ajo eshte dashuria juaj e pare dhe rrahja e pare e zemres....dhe asgje nuk mund t'iu ndaje ne kete bote, as koha, as hapesira, madje as ...vdekja....!!Mhttp://a2.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-snc7/423111_270720306341612_100556283358016_617556_1541 918792_n.jpg


(http://www.facebook.com/photo.php?fbid=270720306341612&set=a.270720263008283.68719.100556283358016&type=1)

[emine]

Nëse një ditë do më shohësh plak.. nëse bëhem pis kur ha apo nuk arrij të vishem… ki durim. Kujto kohën që kam kaluar për të ta mësuar…
Nëse kur flas me ty të përsëris gjthmonë te njëjtat fjalë… mos më ndërprit… dëgjomë. Kur ishe i vogël, duhej të të tregoja cdo natë të njejtën përrallë që të flije…
Kur nuk dua të lahem, mos më bertit… Kujto kur të ndiqja dhe sajoja 100 histori sepse nuk doje të laheshe..
Kur të shohësh mosdijen time mbi teknologjinë e re, kij durim dhe më ndihmo.. Mos më shih me atë buzëqeshje ironike, por kujto sa kohë m’u desht të tëmësoja abc…
Nëse në një moment nuk arrij të mbaj mend, më jep kohë dhe mos u nervozo.. Gjëja më e rëndësishme nuk është ajo që them, por nevoja për të qënë me ty gjthmonë…
Kur këmbët e mija të mos më shërbejnë më, mos më trajto sikur të isha një barrë për ty. Më ndihmo njësoj siç bëra unë kur ti ishe i vogël…
Kur them që dua të vdes, mos u merzit… Një ditë do e kuptosh çfarë më shtynte ta thoja. Do kuptosh që në moshën time nuk jetohet por mbijetohet… Një ditë do të kuptosh që pavarësisht gabimeve të mia… kam kërkuar më të mirën për ty… që gjithnjë jam munduar të të ndihmoj… Më jep pak kohë… më jep pak durim… më jep një shpatull në të cilën unë të qaj ashtu si ti e ke bërë shumë herë… Më ndihmo të ecë… më ndihmo të mbaroj ditët e mia me dashuri dhe durim…
Në këmbim unë do të jap një buzëqeshje dhe dashurinë e pafund… që gjithnjë kam pasur për ty... të dua shumë dhe do të lutem gjithnje për ty..

[jadore]

Nëse një ditë do më shohësh plak.. nëse bëhem pis kur ha apo nuk arrij të vishem… ki durim. Kujto kohën që kam kaluar për të ta mësuar…
Nëse kur flas me ty të përsëris gjthmonë te njëjtat fjalë… mos më ndërprit… dëgjomë. Kur ishe i vogël, duhej të të tregoja cdo natë të njejtën përrallë që të flije…
Kur nuk dua të lahem, mos më bertit… Kujto kur të ndiqja dhe sajoja 100 histori sepse nuk doje të laheshe..
Kur të shohësh mosdijen time mbi teknologjinë e re, kij durim dhe më ndihmo.. Mos më shih me atë buzëqeshje ironike, por kujto sa kohë m’u desht të tëmësoja abc…
Nëse në një moment nuk arrij të mbaj mend, më jep kohë dhe mos u nervozo.. Gjëja më e rëndësishme nuk është ajo që them, por nevoja për të qënë me ty gjthmonë…
Kur këmbët e mija të mos më shërbejnë më, mos më trajto sikur të isha një barrë për ty. Më ndihmo njësoj siç bëra unë kur ti ishe i vogël…
Kur them që dua të vdes, mos u merzit… Një ditë do e kuptosh çfarë më shtynte ta thoja. Do kuptosh që në moshën time nuk jetohet por mbijetohet… Një ditë do të kuptosh që pavarësisht gabimeve të mia… kam kërkuar më të mirën për ty… që gjithnjë jam munduar të të ndihmoj… Më jep pak kohë… më jep pak durim… më jep një shpatull në të cilën unë të qaj ashtu si ti e ke bërë shumë herë… Më ndihmo të ecë… më ndihmo të mbaroj ditët e mia me dashuri dhe durim…
Në këmbim unë do të jap një buzëqeshje dhe dashurinë e pafund… që gjithnjë kam pasur për ty... të dua shumë dhe do të lutem gjithnje për ty..

ky nuk eshte tregim . eshte gjyhnah te renditet ne kategori te tregimit ..

kjo eshte nje esse mbi jeten ..shume e bukur , shume demethenese ,me pak thene shume ..

[Denim]

Tregojnë për Shën Filip Neri. Një grua shkonte të rrëfente gjithmonë të njëtin mëkat: thashethëmet e vazhdueshme. Gruaja nuk mund të ndryshonte sjelljen sepse mendonte se ishte një mëkat i vogël. Derisa një ditë, Shën Filipi i vuri si pendesë që të shkonte nëpër të gjithë lagjen duke shpupluar një pulë te ngordhur dhe pastas të kthehej në rrëfyestore. Gruaja bëri sikur e kishte porositur Shën Filipi. Kur u kthye, rrëfyesi i tha që të bëntë sërish të njëjtën rrugë dhe t’i kthente të gjitha puplat ne vendin e vet. Gruaja e pa se ishte e pamundur. Atëherë, Shën Filipi i tha: “Nëse nuk mundesh të mbledhesh puplat e marra nga era, si mundesh të paguash për të gjitha gënjeshtrat dhe të thënat për gjithë njerëzit dhe për paragjykimet për të afërmit?

[lovely]

MENDJA DHE URTËSIA

Na rronte njëherë një prijës i ri, që njihej jo vetëm për trimërinë por kryesisht për karakterin e harbuar e tekanjoz. Njëherë thirri me plakun e fshatit të rripte një gur e pastaj të përgadiste një drekë për të ftuarit e tij.
Plaku,i zënë ngushtë u kthye në shtëpi i vrerosur dhe i tregoi vajzës së tij të vetme për urdhërin e çuditshëm të prijsit. Vajza ishte e re, shumë e bukur por edhe shumë mendjeprehtë.
Ajo e qetësoi të atin dhe i premtoi se do ta ndihmonte. Dhe me të vërtetë, në mëngjez shkoi te babai i saj me një habxhar në dorë dhe i tha: ”Jepja këtë thikë prijësit dhe i thuaj ta therë në fillim gurin e pastaj ti mund ta rrjepësh e t’i marrësh lëkurën”.
Plaku veproi tamam ashtu siç e mësoi e bija. Prijësi u zemrua dhe i tha:
- Ku ke ndëgjuar or plak, që të theret guri? Mos kërkon të tallesh me mua?
Plaku u përkul tërë nderim dhe iu përgjigj:
- Nuk guxoj të të kundërshtoj, o prijës, po ku është ndëgjuar të rrjepësh lëkurë nga një gur?!
Prijësit i pëlqeu përgjigja dhe duke marrë vesh se fjalët e plakut dilnin nga mendja e së bijës, u martua me të.
Vështirë e pati prijësi me gruan e tij të re. Ajo doli më e zgjuar nga i shoqi dhe kjo cenoi keq sedrën e sëmurë të prijësit,aq sa vendosi të ndahet prej saj, megjithëse e donte si më parë.
- Unë po shkoi për gjueti,por ki mendjen po qe se ti para kthimit tim do të zgjidhësh qoftë edhe një çështje, me mua nuk ke punë më, do të ndahemi njëherë e mirë.
Kaloi një ditë, dy apo më tepër dhe te fqinjët erdhi një mik. Natën pela e mikut polli një mëz.
Në mëngjez miku, kur mori vesh lajmin u gëzua shumë, por të zotët e shtëpisë filluan të ngulnin këmbë se mëzin e polli qerrja ku ishte lidhur pela.
Filluan të grindëshin dhe për të sheshuar problemin vendosën të ftojnë gruan e prijësit.
Dhe kjo erdhi por me mjaft vonesë. Ajo kërkoi ndjesë për vonesën duke u shfajësuar se rrugës, duke ardhur, pa përroin që kishte marrë zjarr dhe e shojti duke i hedhur fletë të thata.
Të gjithë u habitën.Edhe miku edhe të zotët e shtëpisë.:
- Zjarrin e shuajnë me ujë e jo me fletë të thata, e pastaj, ku është dëgjuar që të digjet uji?!- thanë ata.
Grueja e prijësit qeshi nën buzë dhe u përgjigj:
- Po qe se e keni të qartë se kjo nuk ndodhë, si nuk mund të kuptoni se qerrja s’mund të pjellë mëza?
Në këtë mënyrë u zgjidh edhe grindja në dobi të mikut.
Kur u kthye nga gjyetia, prijësi mori vesh që grueja e tij kishte shkelur porosinë çfarë që i kishte dhënë, ai u gëzua dhe i propozoi gruas të marrë me vete gjithçka dhe çfardo që do e të largohet nga shtëpia e tij e të shkojë te të sajtë, apo ku të dëshirojë.
- Mirë, unë pranoj, por para se të largohem dëshiroj të hamë sëbashku darkën e fundit të lamtumirës, - u lut ajo dhe,pasi mori pëlqimin e të shoqit,shtoi sofrën.
Gjatë darkës ajo e dehu të shoqin, pastaj,me kujdes, që të mos zgjonte, e ngarkoi në qerre dhe sëbashku me të u nis për te prindërit e saj.
Rrugës prijësi u zgjua dhe i habitur qeshi:
- Ku po më qon kështu?
E shoqja, si gjithnjë, u përgjigj qetë:
- Si ku? A më urdhërove të largohem nga shtëpia jote dhe më lejove të marr me vete gjithçka më nevojitet dhe çfarëdo që dua? E pra,unë ty të dua më tepër dhe asgjë tjetër. Prandaj dhe të mora vetëm ty për të prindërit e mi.
Prijësi i habitur me mendjen e mprehtë të gruas u kthye në shtëpi dhe jetoi i lumtur me gruan e tij.

[lovely]

NJË GOTE QUMËSHT!


Një ditë një djalosh i varfër që shiste gjësende derë më derë, për të paguar shkollimin e tij, pa se nuk kishte të holla e ishte shumë i uritur.
Vendosi që të kërkonte diçka për të ngrëne në shtëpinë e radhës ku trokiti për të shitur diçka.
Megjithatë ai humbi fuqinë dhe kur në derë u lajmërua një zonjë, ai në vend të ushqimit kërkoi një gotë qumësht.
Asaj ja mori mendja se ai mund të jetë shumë i uritur dhe i solli një gotë të madhe me qumësht.
Ai e piu ngadalë dhe e pyeti "Sa ju kam borxh?"
" Nuk me ke borxh asgjë" ia ktheu ajo "nëna" na ka mësuar që kur të bëjmë mirë të mos marrim asnjë para!"
Ai ia ktheu" Atëherë të falënderoj nga zemra!"

Kur Howard Kelli u largua nga ajo shtëpi jo vetëm që u ndje me i fuqishëm fizikisht por besimi i tij në Zot dhe në njeri ishte edhe me i fuqishëm. Deri në atë moment ai qe në gjendje të hiqte dorë nga gjithçka. Disa vite më vonë ajo grua u sëmur rëndë.
Mjeket lokal nuk kishin shprese se do të shpëtonte, dhe më në fund e dërguan në qytetin e madh ku u mblodhën shumë specialistë që të studiojnë sëmundjen e saj të rrallë.
Për konsultime ishte thirrur Dr. Howard Kelly. Kur ai dëgjoi emrin e qytetit se nga ishte ajo grua, një shkëlqim i çuditshëm shkëlqeu sytë. Përnjëherë u ngrit dhe duke vrapuar shkoi në dhomën e saj ku ishte e shtrirë.
I veshur me mantelin e tij të bardhë hyri ta vizitojë atë.
E njohu sapo e pa.
U kthye në dhomën e konsultimeve i vendosur që të bëjë gjithçka që ta shpëtojë jetën e saj. Që nga ajo ditë u dha vetëm pas atij rasti. Pas peripecive të gjata, beteja u fitua.
DR. Kelly kërkoi nga zyra e biznesit që t'i dërgojnë atij faturën për aprovim. Ai e shikoi njëherë, e pastaj shkroi diçka në fund të faturës dhe iu tha qe t'ia dërgojnë në dhomën e saj.
Ajo kishte frikë ta hapte sepse e dinte se do t'i duhej që gjatë tërë jetës së saj të paguante për atë faturë.
Më në fund e hapi, dhe diçka e tërhoqi vëmendjen e saj në fund të faturës.
Ajo i lexoi këta rreshta:
"E paguar me një gotë qumësht"

(E nënshkruar)
Dr. Howard Kelly.

Lotët e kënaqësisë mbushen sytë e saj dhe me gjithë zemër u lut:

"Të faleminderit Zot, që dashuria jote është e shpërndarë përmes duarve dhe zemrave të njerëzve!"


http://a6.sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash4/427019_504743019542594_1333072951_n.jpg

[emine]

Një njeri i mençur një ditë e uli djalin e tij pranë tij, teksa kujtonte sfidat që kishte pasur në jetën e tij. Ndërkohë filloi t'i fliste:
-Djali im, ik (largohu) nga armiku dhe kujdes se me kë po shoqërohesh dhe mos iu qas asaj që nuk të intereson.
-Djali im, shenjat e ziliqarit janë tri: e përgojon shokun në mosprani, kur dëshmon, bën lajka, gëzohet me fatkeqësinë e tjetrit.
-Djali im, nëse dës
hiron të zësh shok ndonjërin, së pari hidhëroje, nëse tregohet i drejtë në ato momente, shoqërohu me të, përndryshe largohu nga ai.
-Djali im, fjala e mirë dhe buzëqeshja jote janë më të dashura te njerëzit sesa ndihma materiale.
-Djali im, shokun vëre në atë pozitë sikur nuk ka nevojë fare për ty, ndërsa ti për atë çdoherë ke nevojë.
-Djali im, mos dëshiro që njerëzit të të lëvdojnë, as mos u jep shkas që të të fyejnë, ti çdoherë lodhu (përpiqu që t’i ndihmosh), ndërsa të tjerët të jenë nga ti të qetë.
-Djali im, mos u bëj më i paaftë se gjeli, i cili këndon para mëngjesit, ndërsa ti je në gjumë.
-Djali im, kam bartur gur dhe hekur, mirëpo nuk kam gjetur asgjë më të rëndë se borxhi. I shijova te gjitha mirësitë e nuk shijova asgjë më të mirë se shëndeti. I shijova te gjitha të hidhurat e nuk shijova asgjë më të hidhur se nevoja ime për njerëzit.

[Oltiana1]

Një çift i ri jetonin në një zonë të qetë të qytetit.
Një mëngjes, ndërsa pinin kafenë, gruaja duke pare nga dritarja, sheh fqinjën e saj duke varur disa rroba dhe thotë:
- Shiko sa të pista i paska rrobat, mbase ka nevoj për një lloj tjetër detergjenti. Mbase ndonjë nga këto ditë do t'i tregoj sesi pastrohen rrobat.
Burri e dëgjoi dhe heshti.
E njëjta skenë ndodhi prapë, ndërsa fqinja varte rrobat në erë dhe në shi .
Pas një muaji gruaja u mrekullua kur sheh rrobat e fqinjës të bardha dhe të pastra dhe i thotë burrit:
- Shiko, fqinja jonë paska mësuar sesi t`i pastroj rrobat, kush do t'ia ketë mësuar vallë?!
Burri i përgjigjet:
-" Askush nuk e ka mësuar, thjesht këtë mëngjes, u ngrita me shpejt, dhe ndërsa t'i rregulloheshe, pastrova xhamat e dritares sonë.
Kështu është në jetë. Gjithçka varet nga pastërtia e dritares që shohim faktet.
Përpara se të kritikojmë, duhet të shohim nëse e kemi pastruar zemrën tonë për të parë më qartë, atëherë mund të shohim më qartë dhe pastërtinë e zemrës së fqinjit ,apo të tjerëve !

[Oltiana1]

Gjëja më e bukur në botë

Një piktor që kishte realizuar shumë vepra të ndryshme dhe të bukura , ishte i bindur se akoma nuk kishte pikturuar punën e tij më të mirë.
Ai u nis në kërkim të frymëzimit , mund të ishte një rrugë me pluhur ,... një model , apo një dite ...
Rrugës takon një prift , ai e pyet : Për ku je nisur ?
...Nuk e di ? - përgjigjet piktori .Unë dua të pikturoj gjënë më të bukur në botë .Ndoshta ju mund të më tregoni se ku ta gjej .
Është shumë e thjeshtë - thotë prifti .
Në çdo kishë , apo besim ju mund të gjeni atë që kërkoni .Besimi është gjëja më e bukur në botë .

Piktori vazhdoi të ecte .Rrugës takoi një nuse të re .
Ai e pyeti : A mund të më thuash kush është gjëja më e bukur në botë ?
Dashuria !- përgjigjet nusja e re .
Është dashuria ajo që të varfërin e pasuron , kuron plagët , dhe mbush atje ku është boshllëk ...Pa dashuri nuk ka lumturi !

Piktori vazhdoi kërkimin e tij .
Një ushtar i rraskapitur shkëmbeu rrugën me të .
Kur piktori i bëri të njëjtën pyetje ,ai u përgjigj : Paqja !
Paqja është gjëja më e bukur në botë !Lufta është gjëja më e shëmtuar ...
Aty ku ka paqe do gjesh edhe bukurinë !Besim , Dashuri , dhe Paqe !
Si mund ti pikturoj ?! Ai mendonte i trishtuar ...Duke tundur kokën ai i drejtohet shtëpisë .
Duke hyrë në shtëpi , pa gjënë më të bukur në botë :
Në sytë e fëmijëve të tij pa Besimin .
Dashuria shkëlqente në buzëqeshjen e gruas së tij .
Në shtëpi mbizotëronte Paqja , për të cilën i kishte folur ushtari .
Artisti krijoi pikturën më të bukur dhe e titulloi " SHTEPIA IME "

[Alima]

...

DY ORGANET ME TE MIRA DHE ME TE KEQIJA



Transmetohet që Lukmani i urtë ka qenë shërbëtor te një i pasur.


Një ditë, zotëriu i tij e urdhëroi ta therrë një dele dhe t’ia sjellë dy organet më të mira. Lukmani pasi e therri delen, ia dërgoi zotëriut të tij gjuhën dhe zemrën. Pas një kohe përsëri e urdhëroi ta therrë një dele dhe tani t’ia sjellë dy organet më të këqija, dhe Lukmani përsëri solli gjuhën dhe zemrën.
I çuditur me sjelljen e tij, zotëriu i tha:

- Unë të urdhërova që të më sjellësh dy organet më të mira, e ti më solle gjuhën dhe zemrën, pastaj të urdhërova që të më sjellës dy organet më të këqija, e ti përsëri më solle gjuhën dhe zemrën - ku është fshehtësia e sjelljes tënde në këtë mënyrë?”

Lukmani u përgjigj:

- "Vërtetë nuk ka gjë më të bukur se gjuha dhe zemra kur janë të pastërta, dhe asgjë më të keqe se këto kur janë të prishura".




.

[Le jardin des disparus]

(...)

Ajo është një dhomë e cila ngjan me një univers ëndrrash; një dhomë me të vërtetë spirituale, ajri i së cilës ka mbetur si i ngrirë, ngjyrosur lehtësisht në rozë e blu. Shpirti aty zhytet në një banjë plogështie, parfumuar me keqardhje dhe dëshirë. Është një ndjenjë e çuditshme ajo që përjeton aty, diçka si perëndimi i diellit mes blusë e ngjyrës rozë, një ëndërr epshi në eklips. Në atë dhomë, mobilet kanë forma të shtrira, të sfilitura, të kapitura. Ato duket sikur përjetojnë ëndrra, sikur janë krijuar për të bërë jetë somnambuli, diçka vegjetale apo minerale. Mbulesat përreth, flasin një gjuhe memece, të shurdhet si lulet, si qiejt, si diejt në perëndim. Mbi mure, asnjë zhgaravinë artistike. Përgjithësisht, në ëndërr, në përshtypjen e pa analizuar, në artin e menduar, arti pozitiv është një blasfemi. Kurse, këtu, gjithçka ka dritën e mjaftueshme dhe errësirën delikate të harmonisë. Ndihet një aromë fare pakëz e lehtë, zgjedhur me delikatesë, në të cilën përzihet një lagështi tepër e lehtë, një atmosferë ku shpirti i përgjumur përkundet nga ndijimet e një serre të vaket. Perdja e bollshme dhe fine prej mëndafshi, derdhet si kaskadë e lehtë dëbore para dritareve dhe shtratit. Mbi shtrat është shtrire Idhulli, mbretëresha e ëndrrave. Po nga erdhi ajo, gjer këtu? Kush e solli ? Cila fuqi magjike e vendosi në këtë fron ëndrrash ?... Po ç’rëndësi ka kjo ? Ajo është aty e unë e njoh. Ja, ata sy ku flaka kalon perëndimin, ata sy finokë si dy shënjestra, të cilëve unë ua njoh prej kohesh dinakërinë e frikshme. Janë tërheqës, robërues. Përpijnë shikimin e atij që tregohet i pakujdesshëm dhe i sodit. Ata yje të zinj, të cilët imponojnë kureshtje e admirim, prej kohësh me vemendje i kam studiuar. Cilit demon dashamirës i detyrohem për ketë gjendje misteri, heshtje, paqeje dhe parfumesh? O, lumturi ! Ai emër me të cilin ne quajmë përgjithësisht jetën, bile edhe momentet tona më të hareshme, s’ka asgjë të përbashkët me ketë jetë supreme të cilën tashme po përjetoj e shijoj minutë pas minute, sekondë pas sekonde ! Jo ! S’behet fjalë për minuta, s’është fjala për sekonda. Koha vetë s'ekziston më. Ajo që tani mbretëron është Pafundesia, një pafundësi kënaqësish!
(... Por, një goditje e fortë, e tmerrshme, u dëgjua sakaq në portë e si në ëndrrat e lemerishme, m’u duk sikur një majë kazme m'u fut thellë në stomak. E, pastaj, në dhomë u duk një Spektër. Atë e mbanin njeheresh dora e një përmbaruesi, i cili vinte të më torturonte në emër të ligjit; një grua e paturp që sokëllinte me të madhe për mjerimin e saj duke dashur t`i shtojë gjithë banalitetin e saj dhembjeve te jetës sime apo me saktë, ishte servili i një drejtori gazete i cili më kërkonte vazhdimin e një shkrimi. Dhoma e parajsës, idhulli, princesha e ëndrrave - gjithë ajo magji u zhduk nga zhurma brutale e goditjes së Spektrit. Tmerr ! S'e harroj, s’mundem ta harroj ! Po ! Ajo dhomë, ajo karakatinë, ai çast zhgënjimi pa fund, ishin te miat. Dhe, para syve te mi, pashë të kthehej përmbys gjithçka. Mobilet humben hijeshinë, u vjetruan, u mbuluan me një okë pluhur; oxhaku humbi flakën dhe prushin, dritaret u errësuan e xhamat u mbushën me vijëza pisllëku, dorëshkrimet e mia u fshinë e u shndërruan në fletë të pashkruara e, ditari im, s'kish më shenime por ca zhgaravina bërë me laps ! E ai parfum i një bote tjetër, me të cilin isha dehur me një duf të pafund e tepër sensual, medet, ish zëvendësuar nga një arome e qelbur duhani, përzier me njëfarë ere tjetër myku që të përziente stomakun. Në ato çaste, unë po thithja, kutërbimin e zhgënjimit. Në atë botë të ngushtë, të mbushur plot përçmim e neveri, më buzëqeshi vetëm një send: shishja e vogël e verës, mikesha ime e vjetër dhe e tmerrshme, si gjithë mikeshat, për fat të keq ! Të mbarsura me përkëdhelje dhe tradhëti. Po ! Po ! Koha e ndalur, nisi të ecte. Ajo morri pamjen që kish pasur më parë : mbretëreshë e njëherësh perandoreshë! Ju betohem se, në ato çaste, sekondat nisin të ikin shpejt e me një zhurmë solemne e çdonjëra prej tyre, binte nga lavjerrësi i orës dhe thosh: Unë jam Jeta, e padurueshmja, e pamëshirshmja, Jetë!)

[Bona-us]

Charles Baudelaire - Spleen de Paris


Ideali dhe realiteti


Pata njohur një farë Benedikta, një vajzë çamarroke në sytë e së cilës shihja gjithmonë vetëm madhështi, bukuri, lavdi e gjithçka që mund të merret si e pavdekshme. Një vajzë e cila ngado që shkonte, rrezatonte e shpërndante, një atmosferë plot Ideale. Por ajo krijesë e mrekullueshme, ish shumë e bukur për të jetuar gjatë. Ajo, vdiq para ca ditësh, jo shumë kohë pasi isha njohur me të. Dhe e varrosa me duart e mia, pikërisht në një ditë pranvere që sa kish nisur të shpërndante, erërat e saj të mira... Po, isha unë që e futa në dhè, të mbyllur e të parfumuar si në arkëzat e Indisë ! E, ndërkohë që isha ulur pranë saj e sytë i kisha ngulur në vendin ku prehej thesari im, prej dheut endè të freskët, pashë të delte një krijesë e vockël e cila ngjante si dy pika uji me të zgjedhurën e zemrës sime. Ajo u shfaq para meje dhe me foli me një zë të çuditshëm, arrogant e plot qesëndi: - A s'po më njeh?... Jam unë !... Unë, Benedikta e vërtetë! Jam unë ajo vashëza e pacipë ! U ringjalla për të ndëshkuar marrinë e verbimin tënd e, që ti, paskëtaj, të më duash pafundësisht !... E, unë, plot zemërim, iu zbraza: - Oh, jo ! Jo! Jo ! S'eshte e vërtetë ! Dhe, për të shprehur edhe më tepër pakënaqësinë e refuzimin tim, përplasa këmbën mbi dhè aq fort sa që ajo krijesë e frikshme, u fut edhe më thellë në baltën e varrit endè të freskët, duke renë brenda si ujku në çark e duke mbetur përjetë, në atë që ishte ndofta: Varri i Idealit ...

[Oltiana1]

Një njeri kur arriti moshën e pleqërisë i mblodhi djemtë e tij dhe u tha:
- O djemtë e mi! Unë arrita pleqërinë dhe nga gjithë këto vite kam nxjerrë shumë mësime, prandaj o djemtë e mi, para se të vdes, dëshiroj t’ju këshilloj.
- Djemtë e mi! Kjo botë është kalimtare dhe njeriu është vetëm mysafir në të. Ju këshilloj, kur të jeni në mesin e njerëzve mbani gjithmonë tri...
gjëra me vete: Një metër, një gurë kandari dhe një gjilpërë.
Djemtë u çuditën me këshillën e babait dhe filluan ta pyesnin.
- Përse ta mbajmë metrin? Pyeti djali i madh.
- Që me të ta matni vendin ku do të rrini në mesin e të tjerëve, tha plaku.
- Po përse gurin e kandarit? Pyeti djali tjetër.
- Ta peshoni me të fjalën para se ta flitni, tha plaku.
- Po gjilpërën? Pyeti djali i vogël.
- Që me të ta thumboni vetën, para se ta thumboni tjetrin, tha plaku dhe nuk foli më..!

[emine]

Dhandrri dhe grueja e meçme

Ish kanë ni djalë koxha mênjemadh edhe ish kanë martue.
Masi fjet natën e parë me grue, t’nesërmen u çue e shkoi me mjellë grunë n’arë edhe u tha te shpija:

- Bukën me ma pru djali!
Kur shkon te ara edhe ja nis me livrue. Po pret çka po bâjnë robt e shpisë - kush po ja çon bukën.
Kta te shpija s’dinë qysh me ja ba. A bâhet prâmë me u martuee e sod me ja çue bukën djali te ara. Mirëpo, ajo nusja ish kânë e meçme edhe u thotë robve t’shpisë:

- Binma bukën edhe ni drapën , se une kam me ja çue bukën.
Ja bien bukën e drapnin e niset nusja me shkue te ara. Kur mrrin tu i shoqi i tha:
- Puna e marë!
- Marë paç!
- Ku me ja nisë me korrë, o njeri?
- Qysh me korrë - i tha i shoqi - po une qe sa ja nisa me livrue…!
- Po si qaj djali yt, o njeri - i tha grueja - promë u martove e sod po don me ta pru djali bukën.

[Zero Cool]

Rrëfim mbi jetën e padrejtë !

Na ishte njëherë një familje aristokrate ata kishin një bijë, nëna i jepte shtypje që bija e saj të bëj martesë racionale, babai poashtu dëshiron të jenë njerëz të krevatës e këpucëve.

Bija e don djalin e rëndom, nuk e don djalin, të cilin e kishin bindur se per t'u rritur pasuria duhej të ketë afër vetëm nivelin ku edhe ai i takonte. Cilen t'a zgjedh athua ?

U përgjigj një shkrimtarë : Në poezit që kam hasur patë shkruar:
- Paranë e fiton me punë dhe pa të !
- Bukurinë e ke dhunti por dhe e bën !
- Luksin e ke trashigimi por dhe e bën me mund por edhe pa të !

Por : zemërgjërësina, nderi, sinqeriteti mbillet në shpirt atë s'e blen dot dhe s'i ik dot të vërtetës !

Ai fëmijë që është rritur me shoqërimin e uritjes për bukën, etjes për ujin, shpresën për të mirën ai duhet ta dijë kodin e jetës i cili thotë:

''Zemrën dhe mendjen kurrë bashk mos i bë, po i bëre të dish se ke humbur shumë në këtë jetë''.

Ndëgjo zemrën, ndëgjo ndjenjën e shpirtit dhe rehatin e saj !

[Zero Cool]

Ai e pa dhe ajo gjithashtu. Syte e tyre per nje moment ndaluan duke pare njeri tjetrin. Zemrat e tyre rihnin fort, mbas atij shikimi te shpejt te fiksuar tek njeri tjetri secili nga nga te dy vazhdoi rrugen e tij, kjo pune dihej, asnjeri nga ata sdo e mar guximin te flase. Rrnofte krenaria.

[Zero Cool]

Një nënë në Britaninë e Madhe vendosi që të mos e abortojë fëmijën e saj, pavarësisht se mjekët i thanë se do të lindte me shumë probleme.

Shkak për këtë u bë një buzëqeshje që i dhuroi bebja në skanerin 3D. Kur pa fëmijën e saj në bark, Katyia Rowe vendosi ta mbante atë, edhe pse mjekët i thanë se truri nuk ishte formuar sa duhet dhe se ai nuk do ecte dhe nuk do fliste dot.
Por Rowe nuk u step dhe mori vendimin prekës.

Në mënyrë tragjike Luçiani vdiq nëntë orë pasi lindi.

Pavarësisht këtij tmerri, Rowe thotë se ajo nuk ndjehet keq, por shton se ishte e lumtur që mund ta përqafonte beben e saj

26 vjeçarja thotë se ajo dhe i shoqi ishin lumturuar kur morën vesh që do bëheshin me fëmijë.
Mjekët i thanë se nuk dihej sesa kohë do jetonte fëmija dhe i theksuan se do duhej kujdes 24 orë për të.

“Lindja e tij ishte pa dyshim momenti më i bukur në jetën time. Luçiani mund të kishte vdekur kurdo në mitër, por ai rezistoi sa të na takonte siç duhet,” thotë Rowe.

[Zero Cool]

E premtja e së vërtetës.

Lagjja ime është e qetë, një ndër lagjet më të qeta në këtv rrethinë. Është aq e qetë sa që mund të dëgjosh përshpëritjen e puhizës në gjethet e drunjëve të parkut të gjelbëruar. Edhe kur bie borë ka gjelbrim, ka zëra të puhizës e cila pandërpre përshpëritë me zërin e vet te këndshem.
Një vend idilik, një vend ku qetësia thjeshtë `dëgjohet`. Një vend pa trazira dhe pa lajme senzacionale. Thjeshtë një copëz i kopshtit te Edenit...

Me dy fjalë kjo është pasqyra e qetë e lagjes sime. Kjo është ajo që udhetarit të rastësishëm i bie në sy, kjo është ajo që shihet në shikimin e parë pa u thelluar në jetën e njerzve...

Mirëpo herë pas here edhe këtu shpërthejne lajme nga me te ndryshmet. Lajme të cilat si llava e një vullkani shkatërron të gjitha iluzionet e një lagjeje te qetë, të një parajse në tokë...

Ishte e premte, një ditë e zakonshme, kur një burri rastësisht iu nevojit ti telefononte beshkëshortës së vet ne punë. Në telefon iu lajmërua kolegu i saj. në pyetjen a mund te bisedoj me gruen time kolegu i saj përgjigjet: shoqja yte nuk punon të premteve, nuk ka punar kurrë të premteve, ditë e premte e ka të lirë !
Kjo i erdhi si bumerang burrit i cili nuk bëzajti por bëri termin në spitalin më të afërt për të bërë ADN-në e dy yllave të tyre, dy femijëve të tyre.

Rezultati nuk vonoi: asnjëri nga të dy femijët nuk janë fëmijet e tu !

E premtja e së vërtetës. E premtja kur lajmi shpërtheu dhe ndezi lagjen time te heshtur...

Mbetet pytja: është më mirë të vdesësh dhe mos ti dish disa gjëra kurrë ?!?

ps: është nje tregim i vërtetë e lagjës sime së qetë.

[Zero Cool]

Ah…, Ah..., ofshani thellë gjyshja. E shikova gjatë në sytë e saj të përlotur dhe e pyeta:

Ç´ke gjyshe?

Dëshiroja të më tregonte...të më ritregonte brengën e saj qindvjeçare. Prapë ofshani theeellë , pa lëshuar kurrfarë zëri dhe sytë iu mbushen lotë. Ishin lotë shkrumbi... lotë malli, që dendur i përshkuan faqet e saj të vyshkura. Në fillim me pika të vogla, por pastaj u rriten pikat duke u shndërruar në vrushkuj lotësh, që ia vijëzuan faqet rrudhake. Dhe hopa, më sillet në mend një mot i shkuar, kur me të vërtetë faqet e gjyshës sime kanë qenë të çara prej vuajtjesh, prej dhimbjes e lotëve të shkrumbit, si gjethet nën shiun vjeshtak.

Sikur e shikoj edhe sot pamjen e përlotur të gjyshes sime, me faqet e saja plotë rrudha... e çuditem. Po, çdo kush çuditet varësisht prej ndjenjës që ka brenda... ndërsa mua çudia me kthehet në tronditje, në përhumbje, në ndërgjegjje të vrarë ndaj atyre lotëve... ndaj atyre vrushkuj lotësh, që derdhën të parët tanë. Ah, lotë përvëlues!

Dhe?!

Midis nesh mbretëroi heshtje varri, heshtje gjakuese. Heshtje dhe mendim i heshtur, përvëlimtar. Dhe përsëri mendime, përsiatje, të dridhura e rrëqethje më kaplonin, me mbanin, kur shihja faqet e çara të gjyshes sime. Përsëri pyetje... pyetjedhe në fund heshtje dhe lot. Ndërkohë, më kaplonin të dridhura dhe lotoja bashkë me gjyshen, edhe pse nuk e dija mirë shkakun e vajit të saj. E lusja të më përgjigjej. Të fliste, sepse e dija, që kur njeriu flet, heq nga trupi barrët e rënda të kohës. Çlirohet. Të mendosh,ta kujtosh të ligën e përjetuar e të mos flasësh, do të thotë: një dekik e më parë ta palosësh vetën në tokën e zezë! Dhe i kthehem gjyshës, e lus të flas, të m´i tregoj brengat, vuajtjet e dhimbjet që i mban të mbyllura në shpirtin e saj të bardhë.
Gjyshja nisi të flas me atë zërin e saj të mekur nga pesha e viteve:

Po nipi im, linde në mesin e jetës pakëz më të re, në agimin pranveror përpopujt tjerë…, që erdhi së bashku me gjakun e lotët tanë. Dhe në truallin tonë dimri përsëri po vazhdon, vetëm me acar tjetër lloj. Po, linde pas kafshatës së bylmyer me lot e gjak. Linde pas një mijë gjinjsh nënash duarthata. Linde pas furtunës me ujq të uritur të motit të keq. Linde…, që të këndosh me zemër të përtërirë, për lulet e përgjakura në njomësinë e parë. Dhe të këndosh vetëdijshëm, për gjakun e derdhur në dimrin e parë dhe për jetën njëmijë ngjyrëshe që shkoi, është, e do të vijë. Të këndosh me gjuhë të zjarrtë:

Kopshtin e Lulëzimit të Artë, që është kërkuar, e pritur,dhe që është dashur ta ketë sot kjo Tokë, Toka Jonë, Toka e Kosovës Martire. Të këndosh, për të vënë në fund të zemrës porositë e motit të keq. Bëhu njeri i mirë , këndo për jetën e mbarë dhe mos harro se… linde nën hijen e mjegullave të dendura të kohës, që na i vrau edhe fëmijët në djep... njëherë e një kohë, dikush... një zë gruaje kishte thirrur në derë të oborrit.

Kishte dalë plaku:
“Si je bre fisnike?...” erdha, erdha he medet për ne... jam e shoqja e Fetah Gjelës, jemi kumtër, erdha... ika... mezi shpëtova... na dogjën, na poqën, na plaçkitën gjithë çka kishim... edhe gjënë e gjallë – tha me gjysmë zëri dhe e mbushur frymë. “Po kush breee…!” – e kishte pyetur plaku i egërsuar. Hajdutët... çetnikët! Eh! E rrahën keq Hamitin! Ah, vakt o vakt ! – ishte dëgjuar ofshama e rënduar e plakut. S´deshi t´ua lejojë lopët – kishte vazhduar gruaja me zërin e trazuar.

Në shtëpinë tonë, në bukën tonë... s´po na lanë rehat çetnikët... Nuk ka gajle pasi e lanë të gjallë... s´po mërzitem shumë besa – tha në fund me zë ngushëllues dhe iku duke psherëtitë vet me vete... ndoshta duke u lutur… e plaku mbeti me kokë ndër duar. Sillej vërdallë duke turfulluar... duke mallkuar hajdutët, çetnikët , kusarët , dhelpëraket, që ua kishin grabitur lopën e kosit fëmijëve buzë shkrumbuar. “Burrat kacafyten me burra e jo me gra a fëmijë” fliste gjyshi yt si në kllapi.

“Të poshtërit, të marrët, fëlliqanët, të tillët duhet… Ah medet, nuk na mbeti tjetër vetëm të vdesim për truallin tonë, për nderin tonë... më mirë të vdesim se sa të poshtërohemi botërisht. Heeej, iuuuuu, pooooshtë hajdutë, tradhtarë, çetnikë, gjakatarë!!! “– briti deri në çmendi gjyshi yt atëbotë. “Të ruajmë nderë, fytyrë , virtyte e emrin tonë. Nuk durojmë përbuzje... përçmim por as tradhëti, të çoroditur me lloj lloj ofiqesh. Jemi njerëz dhe duam jetën, nderin, burrërinë e bujarinë! Eheheheeeeeej, përgatituni... bashkohuni… zemrat t´i bëjmë një, sepse vetëm kështu mund t´u thyemë dhëmbët të gjithë atyre, që vërsulen si ujqit e uritur mbi delet e mbetura jashtë vathës... e kishte dhënë kushtrimin gjyshi yt at botë, jehona e të cilit sillet vërdallë edhe sot e kësaj dite!

[Dardanesha]

Një djalë i tha babait të tij: "Unë pashë një vajzë dhe unë dua të martohem me të. Ajo është aq e bukur dhe ajo ka sytë e mrekullueshëm . Babai iu përgjigj birit të tij: Natyrisht, le të kërkojmë dorën e saj për martesë. "

Kur babai pa vajzën, ai admironte bukurinë e saj dhe ai i tha birit të tij: " Ti nuk e meriton këtë vajzë, ajo ka nevojë për dikë që ka përvojë në jetë, për dikë si unë"

Djali ishte i befasuar nga qëndrimi i babait të tij dhe ai i tha atij: "Ajo do të martohet me mua, jo me ty" Ata filluan të luftojnë dhe në fund vendosën të dy për të shkuar në stacionin e policisë për të zgjidhur problemin e tyre..

Kur ata tregojnë historinë e tyre të oficerit të policisë, ai u tha atyre: "sjelleni vajzën këtu që ne të mund të japim mendimin në lidhje me këtë. "Kur zyrtari pa bukurinë e vajzës ai i tha djalit dhe babait të tij:" ju të dy nuk e meritoni atë, ajo ka nevojë për dikë që ka prestigj si unë ".

Të 3 burrat filluan një luftë dhe vendosën për të shkuar në ministri për të zgjidhur problemin e tyre. Kur ministri pa vajzën, ai tha: "Ajo meriton të jetë martuar me një ministër si unë"
Edhe Princi dëgjoi për problemin e tyre dhe I ftoi të gjithë për t’i ndihmuar ata të zgjedhin problemin, por dhe kur e pa vajzën e ai tha:. "Kjo vajzë do të martohet me mua ".

Të gjithë, 5 burrat filluan të luftojnë. Së fundi, vajza tha: "Unë kam një zgjidhje! Unë do të fillojë për të vrapuar dhe kushdo që më kap më parë, ai do të jetë burri im. "Kur ajo filloi të vrapojë, djali, babai i tij, polici, ministri dhe princi filluan të vrapojnë për ta kapur atë. Papritmas 5 burra ranë në një gropë të thellë.

Vajza u dukej atyre nga lart dhe ajo tha: "a e dini kush jam unë?"

Unë jam Jeta e kësa bote!!!

Njerëzit vrapojnë për të më kapur mua, ata janë në gara të më kenë mua. Duke bërë këtë, ata harrojnë fenë e tyre, derisa ata përfundojnë në varret e tyre dhe nuk do të më kenë më !

[Zero Cool]

Tregohet se një burrë i mençur kishte një kalë race të mirë. Ai preferonte të jetojë i vetmuar me familjen e tij, mbi një kodër të rrethuar nga pyje e drurë të shumtë. Një ditë, kali i tij mori arratinë dhe u zhduk. Të afërmit dhe fshatarët, vajtën ta ngushëllojnë, duke i thënë:”Çfarë qe kjo fatkeqësi?!”
Plaku i mençur u përgjigjej gjithë urtësie maturi:”E ku e dini ju se është fatkeqësi?”
Disa ditë më vonë, kali i tij i dashur kthehet në shtëpi, në shoqërinë e një tufe të madhe me kuaj të egër. Atëherë të gjithë komshinjtë dhe të njohurit vajtën ta urojnë duke i thënë:”Ah çfarë fati!”
Kurse plaku u përgjigjej me qetësi:”E ku e dini ju se është fat i mirë?”
Pa kaluar disa ditë, djali i tij, duke u orvatur të shalojë njërin nga hamshorët e egër, rrëzohet dhe thyen këmbën. Të gjithë të afërmit dhe fshatarët vajtën ta ngushëllojnë duke i thënë:”Ç’qe ky fat i zi kështu?”
Kurse plaku u përgjigjej me durim e urtësi:”E ku e dini ju se ishte fat i zi?”
Disa javë më vonë, shpallet gjendje lufte dhe të gjithë të rinjtë mobilizohen për luftë, sakaq djali i plakut të urtë shpëtoi pasi kishte thyer këmbën.
E kështu, fati i keq pasohej nga ai i mirë dhe anasjelltas, deri në pafundësi.


Diçka e ngjashme i ndodh secilit prej nesh në jetë. Njerëzit e mençur, nuk e teprojnë me dëshpërim për diçka të humbur, pasi nuk e dinë me siguri nëse ajo që u ka humbur ishte e hairit apo e sherrit. Ata nuk e teprojnë as me gëzim dhe ngazëllim për mirësitë, duke e falënderuar Zotin në çdo gjendje. Njerëz të tillë gëzohen me masë dhe hidhërohen me masë. Njeriu s’ka pse të ngazëllehet për fatin e tij të mirë, pasi kjo mund të jetë pikënisja e vuajtjeve dhe e kundërta. Njeri i lumtur është ai që arrin ta vërë në praktikë konceptin e të qenurit i kënaqur me caktimin e Zotit. Ai përballet me kaderin me besim dhe elasticitet. Këta janë njerëzit e vetëm të lumtur.

[Zero Cool]

Njëri prej Tushilës ishte i varfër e i vetëm.
Fejohet me shumë mundime i shkreti, se të varfëritë, si gjithkund, bartin peshën e rënd të jetës.
Gëzohet shumë për fejesën dhe nis ta çezojë nusen. Merr para hua dhe blen pambuk e qo te nusja. Ço mëndafsh, lesh... e gjithfarë harxhesh që i duheshin për çejzin e nusërisë.
“Ore, - i thoshin, - je pak i hollë prej takatit, ndale dorën se këto para që po i merr hua, një ditë duhet kthyer!”
- Veç le të çejzohet mirë nusja se unë punoj. Punoj e fitoj dhe, një ditë, edhe borxhet i kthej.
Zgjati kjo punë, po, nja dy vjet e tepër.
Erdhi koha. Nusja kishte bërë çejzin gati. Ishte caktuar edhe ditën e dasmës, u nda vadja.
Pikërisht kur u nda edhe vadja, çohet një Smakiç i Arbrisë e t’i grabitë nusen me krejt çejzin e gatshëm.
Ky i shkreti ra për tokë: ta vriste Smakiçin, nuk ishte punë që bëhej, të zinte nuse tjetër - ruajna zot, se ishte i mbytur në borxhe deri në fyt.
Mbeti edhe pa nuse, edhe duhej punuar ditë e natë për t’i kthyer borxhet.
Nuk shkoi gjatë e i doli kënga:
Dikush hiq e vuj,
Dikush puth e duj!

[Miriam]

Komentet e djemve nuk kishin të sosur e pasioni i tyre ngjante si zjarret gjatë stinës së verës, kur sapo fikej një vatër zjarri, merrte flakë pylli tjetër...

Edlira i kishte quajtur me mendjen e saj “Pylli i meshkujve” ato mesazhet e ftesat e panumërta të miqësisë on-line. Ajo as që do ta kishte hapur më postën eletronike tek profili i saj në internet sikur midis morisë të komenteve të mos spikaste një i panjohur i pazakonshëm.

Kur djemtë e tjerë komentonin fotot e saj në plazh në mënyrën sikur do ta “mbysnin në det” ose do t’i merrnin frymën... po t’u binte ndër duar, i panjohuri... jo vetëm që nuk përzihej në atë lëmsh po edhe e ledhatonte me fjalë. Në fakt ai “përkëdhelte” pamjen në foto, pozicionin e saj, shprehjen e syve duke i bërë krahasime me figura mitologjike, ose me yje, ende të pazbuluar... E kjo e bënte komentuesin enigmatik tepër interesant për Edlirën.

“Shkencëtarët janë vazhdimësisht në kërkim të yjeve, eksplorimit të universit, pa iu shkëputur shpresës së zbulimit të ndonjë planeti të ri, të ngjashëm me tokën, po ata nuk patën fatin të zbulonin të vetmen vajzë "jashtëtokësore" që ka ardhur nga qielli midis nesh. Janë sytë e tu që vërtetojnë preardhjen tënde nga një botë tjetër, mbase e shpikur nga fantazia ime, po meqë s’kam parë kurrë më parë një ikonë bukurie si ty, detyrimisht të përulem, të respektoj, e do të mbroj, ashtu siç mbrohen sytë e ballit....” Ky qe njëri nga komentet e djalit të panjohur dhe natyrisht Edlira kishte buzëqeshur, qe kënaqur dhe, e kishte mësuar përmendsh.

I egzagjeruar, i veçantë dhe ka llafe të lezetshme, u kishte thënë më pas mikeshave. – Po pse mua nuk më shkruan asnjëri kësi gjërash?! Hi,hi,hi Jepi dhe adresën e profilit tim! I kishte thënë një shoqe buzagaz.
Edlira u kishte treguar disa hollësira shoqeve; Ai nuk shton foto të vetat, nuk më nis foto në privat, flet për gjithçka po jo për veten e tij. Kjo gjë e bën edhe të “urryer” po edhe tundues. Jam kureshtare... dua ta njoh!...

Më shkruan në shqipen letrare dhe s’para bën gabime drejtshkrimore, krejt ndryshe nga shumica e atyre që komentojnë fotografitë, me atë gjuhën e keqshkruar: shatra/patra.

Ftesë për takim/e-mail
Edlira! Yjet ndriçojnë çdo natë, e unë s’mund të pres përherë natën për të të kërkuar me sy nëpër univers. Do të doja të të takoja gjatë ditës e jam i bindur se ti do i bësh konkurrencë diellit me dritën e bukurisë tënde, me zjarrin e fshehtë që ke brenda zemrës: madje më mirë të takohemi ndonjë ditë me shi, sepse do ta shijoj më tepër shkëlqimin e syve të tu. Rrezikoj të verbohem nga bukuria jote, po kjo s’më tremb. A dëshiron të njihemi nga afër?
Jetonin të dy në të njëjtin qytet dhe kjo i pakësonte telashet që shkaktonte njohja në distancë. Prej ditësh mendohej për atë takim e nuk i mbushej mendja ndonëse ja kishte ëndja ta njihte atë...

Përgjigje e-mail nga Edlira
Po mirë o miku im, më shpjego pse duhet të njihem me ty, kur ftesat më arrijnë nga të gjitha anët, kur e kam bezdi të dal shëtitje se më hedhin fjalë çunat përgjatë shëtitores. Kur s’gjej rehat sa herë që shkoj në plazh se më hanë me sy “ujqërit”... A kupton? Jam e “mbytur” me propozime..... Pse pikërisht ty ? Përse duhet ta pranoj takimin? Vetëm kaq më sqaro e më pas do vendos...

Ai u përgjigj me vrull dhe eufori.
Ke të drejtë Edlira! Po me lejen tënde po shpreh mendimin tim duke të premtuar se do respektoj çdo vendim që ti do marrësh. Arsyeja pse do të ishte mirë të takohemi mund të jetë një, po ndoshta ka edhe njëmijë arsye për të mos u takuar. Pra ti mund të kesh njëmijë arsye për të më refuzuar, dhe vetëm një për të më pranuar.

Kam vënë re se na pëlqen të bisedojmë së bashku. Mirëkuptimi ynë, ëmbëlsia e karakterit e ndoshta edukata njerëzore me të cilën shoqërohen bisedat tona on-line, janë disa motive që na afrojnë. Në të njëjtën kohë nuk na largon asgjë. Jemi kaq pranë, në ide, në shijet tona, madje në të njëjtin qytet. Përse mos të shihemi sy më sy si njerëz të lirë, si dy të rinj që kanë interesa të përbashkëta e duke u njohur nga afër, mund të lidhen shpirtërisht. Ndërkaq do të bëj të ndihesh e lirë, të bësh një përzgjedhje si të ta dojë ty zemra, ngaqë unë nuk sillem si “ujqërit” që përmende. Eja të shihemi dhe merr sa kohë të duash për të vendosur...

Po si nuk qenke kurioze të më shohësh? Ku ta dish, ndoshta të pëlqej...?!

[Miriam]

Edlira hyri në qëndrën tregtare ku do takoheshin. E kishte menduar gjerë e gjatë vendin e takimit dhe kishte zgjedhur një vend të tejmbushur me njerëz për të shmangur ndonjë të papritur.. të papëlqyeshme. Nuk i dihej kurrë se me kë bisedoje në internet... Gjithsesi s’i kishte thënë dot “jo”. Ajo nuk duronte dot më pa lexuar mesazhet e tij, komentet e shumta të fotove. I lexonte disa herë e i kujtonte herë pa here fjalët e tij. E nuhaste që personi i komenteve kishte diçka të veçantë. E ndiente se kjo njohje mund t’i ndryshonte mjaft gjëra të përditshmes se saj. Do të mund të lindte një histori dashurie...? Nuk i dihej.

“unë kam bërë dashuri me fjalët e tua” tha me vete ajo kur po i afrohej djalit tek vendi i takimit...
Ajo ngriu në vend dhe shqyeu sytë. – Edlira, jam unë Rudi. Besoj se më mban mend. Si je me shëndet?
Edlira nuk foli. E shikoi me ankth, drojtje, e në çastet e fundit provoj mall. Sa kohë kishte rrjedhur nga takimi i fundit.

-Rudi?! Po pse nuk ma the në fillim që ishe kthyer? Ke dy muaj që më shkruan ndërmjet internetit?
Ata qëndronin të palëvizur përballë njëri-tjetrit. Tetë vjet nga takimi i tyre i fundit. Kishin qenë çift, të dashuruar në universitet po ai papritur ja kishte mbathur jashtë shtetit në një kontinent të largët ashtu siç bënin shumë të tjerë...

-Të lutem Edlira më dëgjo me vëmendje!- Pas kaq vitesh nuk e shihja të logjikshme të paraqitesha përballë teje si ish i dashuri yt. Nuk pata kurajo të të dilja përballë sepse ti nuk më përket, ti je e lirë e nuk më detyrohesh asgjë. Ai u mendua pak për të gjetur argumenta të përshtatshëm dhe i tha:
E dija se me ty do të lypej të rifilloja nga e para, të të vardisesha njëlloj si ata që nuk ke njohur kurrë, sikur të mos kisha qenë kurrë i yti. Prandaj të kontaktova në internet dhe të “ledhatova” me fjalët e mia me shpresën se do të rifitoja simpatinë tënde e të me jepje mundësinë e takimit. Në të vërtetë komentet e mia qenë veç grimca fjalësh, thërime të papërfillshme të paafta për të përshkruar bukurinë tënde... shpirtërore.

Unë jam kthyer e mbase historia jonë mund të rifilloi paçka se për këtë nevojitet shumë kohë. E kuptoj që ti ke të drejtën tënde të mendohesh dhe të bësh zgjedhjen më të përshtatshme, për veten tënde, pa u prekur nga nostalgjia për historinë tonë. Dhe, nëse më lejon ta them; as andej nëpër botë s’kishte bukuroshe si ty. He, he, he, Edlira buzëqeshi.

– Ti më braktise Rudi... si mund të ta fal. Dakort se ashtu rrodhën ngjarjet e të gjithë çunat e shumë goca provuan të iknin nga ky vend. Po ky fakt, se nuk jam e vetmja ndër të braktisurat... nuk më ngushëllon. Vetë e the se jam ndryshe, jashtëtokësore e të tjera broçkulla, me të cilat shkrihesha së qeshuri sa herë që m’i shkruaje. Rudi! Ti s’ke të drejtë të ikësh e të kthehesh kur të të dojë qejfi.

Ajo u mendua dhe i tha: -Unë s’kam besim tek ty Rudi edhe pse dikur të desha si e çmendur. Ti ishe i pari për mua, të dashuroja verbërisht. Ti u zhduke për tetë vite....

Rudi mbeti i topitur. U prek nga fjalët e asaj. Iu lidh goja, nuk mund të mohonte asgjë. Edlira thoshte të vërtetën. Ndarjet e çifteve të reja dhe familjeve për arsye mërgimi qenë të panumërta, e kalonin vite derisa kryheshin ribashkimet e familjeve... e kjo dihej tashmë nga të gjithë. Ndihej fajtor ndaj Edlirës dhe e parashikonte se qe një “betejë” e humbur. Ai s’kishte asnjë dëshirë ta mashtronte... dhe nuk foli fare.
Shumë persona bënin varavingo në qendrën tregtare, kurse ata të dy rrinin të ngrirë si dy shtatore.
-Më fal Edlira! Tha ai syulur siç bëjnë djemtë e turpshëm e jo rrallë edhe fajtorët.

-O Rudi, për çfarë më kërkon falje? Për ikjen tënde, për këtë ardhjen e beftë, apo për ato komentet e fotografive të mia? Ti më bëre të ëndërroja... , mezi i prisja mesazhet e tua, më merrte malli, pothuajse uria... për “ushqim” shpirtëror. Ku i ke mësuar ti gjithë ato gjëra? Apo atje në atë kontinentin e arratisjes tënde?

-Ah jo, Edlira! Për komentet s’të kërkoj falje. Këtë ta heqësh nga mendja, sepse kur shkruaja komente nuk gënjeja. Unë thjesht ngrita një “monument” me paragrafë për bukurinë tënde. Duke qenë kështu, deri diku jam i shfajësuar për ikjen apo rikthimin tim. Ndërkaq ti erdhe plot kurreshtje e dëshirë për njohje në takim gjë e cila do të thotë se neve mund të marrim kohë, për të shkrirë akullin e viteve të mungesës time. Edlira, mbase do të jetë më mirë lidhja me mua që më njeh se kush jam, që më lexove e dëgjove se si flas, që e di shumë mirë se si sillem, sesa një tjetër me të cilin mund të ndodhi për fat të keq edhe ndryshe, që mos të kesh jetë të lumtur, të të tradhëtoj, keqtrajtoj etj,. Të paktën me mua disa garanci i ke, edhepse nuk mjaftojnë kurrë. Për mendimin tim do të ishte e vlefshme të frekuentohemi disa kohë e shohim nëse midis nesh do të mund të rilindi një histori dashurie....

Ai rifitoi pozicionin e tij si orator i paepur dhe kërkonte me shumë takt që ajo të bindej për qëllimet e tij të sinqerta. Edlira e dëgjonte pa i ndarë vështrimin zhbirues dhe e ndjeu se Rudi i pëlqente shumë. Për dreq ai kishte njëfarë avantazhi psikologjik ndaj saj. Ishte thuajse në epërsi ndaj saj, meqë ishte i pari djalë me të cilin Edlira kishte fjetur...

I mirë apo i keq, ai qe i pari fare... e detyrimisht i paharrueshëm. Paçka se i paharueshëm, nuk do të thoshte se qe i pazëvendësueshëm... Tashmë qe burrëruar e kishte marrë një tjetër hije, më joshës se kurrë! Kur e kishte dashuruar si e marrë nuk e imagjinonte dot jetën pa atë, dhe ja tani ai ndodhej sërisht përballë saj, afër saj, po ajo ende se kishte prekur... e dëgjonte e përhumbur, deri diku e mposhtur. Detajet e oratorit qenë të shumta. Dalëngadalë ai po fitonte terren e nga goja i dilnin fjalë bindëse. Edlira po dorëzohej..., s’donte të dëgjonte argumenta të tjera: Mjaft. Qenë sqaruar.

Ajo zbukuroi shikimin, buzëqeshi, e provokoi me sy të ëmbël siç bëjnë gocat kur u pëlqen djali. Po përpiqej të jepte pështypjen se qe dakort. Ai e kuptoi dhe përfitoi menjëherë me shkathtësi vendimtare. Shkathtësia e reagimit, shpejtësia e të menduarit shumë shpeh ndihmonin e jo rrallë shkatërronin.
-Kështu pra Edlira, erdhi momenti më i lumtur i jetës time. Sapo lexova në sytë e tu magjepsës fjalën; përqafim. Duket sikur thua:“Më përqafo”

-Ti Rudi i lexon sytë sipas leverdisë tënde po je tejet i çuditshëm pasi shtove edhe fjalën magjepse ha,ha,ha . Ty nuk të mjafton përqafimi po kur e lexon këtë fjalë e do të shkruar në sy magjepsës. Jo sy dosido hi.hi,hi Qeshi edhe ai dhe me pak frikë të përzier me padurim e përqafoi me ndjenjë
“Më paska marrë shumë malli” mendoi Edlira gjatë përqafimit, e në të njëjtë kohë ai i mumuriti
– Më ke munguar shumë!!

Ajo nuk iu përgjigj. E shtrëngoi fort me krahët e saj atë që kishte qenë i dashuri i saj i parë, çmenduria e parë, emocioni më i fuqishëm, plaga e madhe kur ai ishte ikur. Gëzimi më i madh sepse ai qe kthyer...

Emigracioni ndonëse i lodhi, i ndau njerëzit, nuk i shkatërroi të gjitha dashuritë. Kur qe e shkruar nga perëndia, dashuritë triumfonin..., pas shumë peripecish ose me shumë vonesë...

[Zero Cool]

Në kohët e lashta, një nga perandorët kinezë, urdhëroi që në rrugën kryesore ku kalonin njerëzit dhe karvanët, të vihej një shkëmb i madh, dhe ashtu u bë. Shkëmbi, pothuaj e bllokoi të gjithë rrugën. Nga ana tjetër, perandori urdhëroi njërin nga rojat e tij, që të fshihet pas një peme dhe të vështrojë reagimet e njerëzve.

Kaloi personi i parë, i cili ishte një nga tregtarët dhe zengjinët më të mëdhenj në vend. Ai i hodhi një vështrim plot mllef e neveri shkëmbit dhe tha:”Kush është ai horr që e ka sjellë këtë shkëmb këtu në mes të rrugës?! Është prishur mileti fare!” pa e ditur se ishte pikërisht perandori i vendit. Mandej, u soll rreth shkëmbit dhe mezi gjeti një hapësirë për të kaluar. Teksa kalonte me vështirësi, tha:”Mjerë ai që e ka vënë ç’ka për të hequr! Këtë çështje do e çoj gjer tek organet më të larta të perandorisë! Nuk mbaron me kaq kjo punë!”

Personi i dytë që erdhi, ishte një burrë që punonte në ndërtim. Edhe ai u mbush gjithë neveri kur e pa shkëmbin në mes të rrugës, por zëri apelues i tij ishte disi më i ulët se i tregtarit. S’kishte si të ishte ndryshe, ai nuk i përkiste të njëjtës shtresë.

Më pas, vijnë tre të rinj plot energji, të cilët ishin në kërkim të identitetit të tyre dhe një qëllimi në jetë. Ata qëndruan pranë shkëmbit dhe filluan të ironizojnë personat që e kishin sjellë atë shkëmb dhe e kishin vënë në mes të rrugës. Jo vetëm kaq, por vajtuan dhe gjendjen e mjerë ku ishte zhytur vendi. “Ai që e ka bërë këtë akt të shëmtuar, duhet të jetë ndonjë horr, idiot dhe injorant! Mjerë ne dhe mjerë vendi nga njerëz të tillë!” thanë djemtë, pastaj u larguan për në shtëpitë e tyre.

Kaluan dy ditë dhe shkëmbi qëndronte në të njëjtin vend. Derisa erdhi një bujk i thjeshtë, nga shtresa e varfër e perandorisë. Me ta vënë re shkëmbin, pa folur fare ai përveshi mëngët dhe ia nisi punës për të bërë diçka. Duke parë se ishte i pafuqishëm vetëm për ta lëvizur shkëmbin, u kërkoi ndihmë dhe kalimtarëve të tjerë, duke i motivuar se vetëm kështu mund të lirohej rruga dhe se ankesat dhe sharjet s’kishin asnjë dobi. Pasi u mblodhën disa burra, arritën ta largojnë shkëmbin nga rruga. Teksa kthehej për të marrë torbën e tij të cilën e kishte vënë mënjanë, bujkut i zunë sytë një sënduk të vogël, i cili kishte qenë poshtë shkëmbit. E hapi dhe pa që brenda tij gjendej një pllakë floriri dhe një letër, e cila mbante emrin e perandorit të Kinës dhe ku shkruhej:”Nga perandori, drejtuar atij që do të heqë këtë shkëmb nga rruga. Ky është shpërblim për individin pozitiv dhe iniciator për zgjidhjen e problemeve, në vend të ankesave të padobishme.”

Hidh sytë përreth dhe shih sa probleme presin një zgjidhje nga ana jote! Shumë prej tyre janë lehtësisht të zgjidhshme. Thjesht duhet bërë diçka në vend të ankesave, fajësimeve dhe kritikave që adresohen lart e poshtë!

[Le jardin des disparus]

Duetto


E njoh prej kohësh. Kur erdhi për të parën herë në shtëpinë t’ime ishte ende e vogël, e bardhë, si pambuku. Rrinte si e huaj. Më shikonte, e habitur, me një vështrim ku shprehej një ndjesi e butë, një dëshirë e pakuptuar. E mirrja pranë edhe e gëzoja lehtazi duke ia shkuar dorën time mbi flokët e pambukta. Nuk lëvizte dhe unë vazhdoja t’a përkëdheja.
U rrit shpejt. Hodhi shtat në pak kohë e sipër. Sytë i ndritnin edhe më shumë, edhe më shumë i qeshte fytyra e saj e vogël, por ajo mbeti gjithmonë ashtu e bardhë, ashtu e bardhë si pambuku.
Sot u mbushnë tre vjet që nga dita q’e kam njohur për të parën herë. Më duket tashti sikur e njoh prej shumë vjetësh. Sikur ka qënë kurdoherë pranë meje dhe sikur më ka shoqëruar gjithmonë në gëzimet dhe në mjerimet e mia. Sikur s’më ësht ndarë kurrë!

***
Mbrëmjeve kur kthehem në shtëpi e di sigurisht që do t’a gjej te pragu i portës. Më shikon që prej së largu dhe shpejton në drejtimin tim. Më vjen pranë dhe unë e përkëdhel, i gëzuar. Një natë, koha ishte e bukur. Qielli i llambaritur. Yjzit xixëllonin pafundësitë kristalore. E pashë në rrugë kur zbardhëllente në rrezet e hënës. M’u duk më e bukur, më ledhatare, më dashnore se çdo herë tjetër. Dola fushave me të dhe shëtitëm bashkë mbi barin e njomur nga lotët e natës. Ishte e gëzuar, i gëzuar isha dhe unë. I thashë se mos ishte e lodhur dhe nëse donte të pushonim pak mbi një gur, n’anën e rrugës. Nuk më foli. Më shikoi me sytë e saj të vegjël, me një vështrim t’ëmbël, kokën pak t’anuar. Ndënja pak mbi gurin e madh q’ishte n’anën e rrugës edhe ajo erdhi e pushoi pranë meje. E mora edhe më pranë, e gëzova lehtazi duke ia shkuar dorën time mbi flokët e pambukta ndërsa ajo e shikonte hënën pa folur.

***
Kur vjen dimri dhe thëllimi, ajo nuk del te pragu i portës që të më presë si ç’bën në pranverë. Por e di se do t’a gjej prapa derës dhe do të hidhet sapo të më shikojë. Rrimë së bashku natën vonë, pranë vatrës, unë me një libër në dorë edhe ajo pranë meje. Kur lodhem së kënduari e sytë më vriten nga gërmat e vogla shikoj gjarpërimin e zhdërvjelltë të flakëve. Rrimë së bashku duke e shikuar zjarrin, për një kohë të gjatë, unë duke ia përkëdhelur lehtazi flokët e pambukta dhe ajo duke i mbyllur përgjysmë sytë e vogjël. E kam shoqen më të mirë në jetë. Më rri pranë dhe më kupton shumë herë. E dua shumë qenin tim Titi, të bardhë, si pambuku.


Vedat Kokona

[natyra]

http://www.zeriyt.com/Themes/zyv5omega2/images/post/xx.gif (http://www.zeriyt.com/kerkoje-drite-t40802.0.html;msg575665#msg575665) Kërkojë drite! (http://www.zeriyt.com/kerkoje-drite-t40802.0.html;msg575665#msg575665)

Ishte natë. Në të gjithë anët mbretëronte qetësia... në një çast të tillë e ndjeva veten të vetmuar. Mejtoja: “ Ç’u bë gjithë ajo gjallëri e ditës? Ku shkuan këngët, vajet, britmat... e ... ditës? Çdo gjë ka vdekur. Vetëm unë jetoj, unë me kandilin tim të vogël me vaj të mirë. Tani s’kam frikë nga hiçgjë. Jam i lirë të bëj ç’të dua. Por duhet të lëviz, të punoj, të punoj, të flas... të bëj gjithçka e të ndërtoj një botë të re. . por si do ta bëj pa një shok?
Shikoj flakën e kandilit tim që në fund është shumë e shkëlqyer...e pastaj vjen tyli i hollë që shkon drejt përpjetë.
Një fllad i këndshëm më përkëdhel fytyrën. Flaka e kandilit lëkundet. Lëkundet dhe tymi i saj valë-valë si tallazet e detit, por përpjetë.
***
Po afron mesi i natës. Flaka e kandilit sapo vjen e po venitet. Kaloi pak kohë dhe...flaka e kandilit u lëkund nja dy dy-tri herë, por pa fuqi dhe u zhduk në errësirë. Fitili i kandilit dhe shkëndijat, njëra pas tjetrës, me radhë, po zhduken, gjersa mbaruan të gjitha. Edhe mua me kandilin më mbuloi cipa e zezë e natës: errësira! Asgjë s’jeton, veç meje. Sytë e mi drejtohen nga kandili, sikur kërkojnë të gjejnë diçka: ndoshta dritën që humbi...
Papandehur këndon një këndez. Me këngën e tij më vjen sikur më thotë: “Ç’bën, pse shikon kandilin?...”
Berat 16 qershor 1939

Jani Dodi
Mare nga gazetashqiptare
_____________________