Sadbere gagica spahija

[shaban cakolli]

SADBERE GAGICA SPAHIJA NJË POETE QË PREMTON

Shkruan:Shaban Cakolli
Poetja jonë e re Sadbere Gagica-Spahija,në letrat tona vjen me vargje të zjarrta poetike,që shquhen për simbolika në vargun pa kode,me një infra strukturë të lirë.ku mbizotëron shpirti luftarak i saj,gjuha poetike,,të trajtuara me tema kombëtare,etike,historike e njerëzore.çdo poezi e Sadberes,shpreh gjendje të ndezura poetike,hedh dritë mbi dhembjen,mallin,atdhedashurinë,ku poezitë e saja me vlerë shpirtërore,bëjnë një shkrirje të furishme në furrën poetike,dukeshprehur mesazhe të fuqishme,ndjenja të larta,identifikohen si një pasaportë poetike e një poeteje e cila në të ardhëmen për letrat tona premton shumë.Sadberja e përmallur me kujtimet e vendlindjes,, për të cilin ajo ruan edhe sot kujtimet më të bukura të jetës së saj. I kujton ato me nostalgji edhe sot. Belbëzimet e para poetike i ka bërë kur ishte nxënëse e shkollës fillore. Lexonte me pasion të veçantë shkrimet e Ali Huruglicës, Hysen Këqikut e shumë të tjerëve. Ka një varg shkrimesh letrare, kryesisht poezi për të rritur, të cilat kjo krijuese ëndërron t i botojë një ditë. Autorja vjen para opinonit me poezinë „Ëndrrat i vishja me fustan të kuq”, kur „Një trëndafil ia veja mbi veshë/ Fshehurazi ia kafshoja natës buzët/ Në Kopshtin e dashurisë Ti/ Personazh lirik/ Në shtrat kthehesha me buzëqeshjen tënde/ Brenda tërë margaritarë”, apo: „Si flutur ndalesha mbi buzët tua/ E sot/ Qytet kujtimesh/ Stinë e gdhendur/ Në fjalë vargu/ Çdo ditë më kafshon me dhembje/ Një përmallim i tretur”. „Fjalori i buzëve” është një poezi tjetër e frymëzuar (ku malli djeg e loti pikon), apo poema „E shpirtin e arnoj me ëndrra”: S’më ndal asnjë uragan drej cakut tim/ Vrapoj me orën që plisin e shekujve ledhaton/ Udhëve të përmendoreve nga një lule vë/ Koha bart plagë mall lot mbi kurriz/ E shpirtin arnoj me ëndrra/ Në guacën e vetmisë/ Në qiell shoh pëllumba të bardhë/ Që fluturojnë trungut të Ilirisë”. Mund të thotë kush se nuk kanë vlera, frymëzime dhe imagjinatë, autorët e kërij albumi poetik.

Pak biografi…

Sadbere Gagica Spahija u lind në Gjilan më 1973. Atje kreu shkollën fillore dhe të mesmen.
Për qytetin e lindjes ka si çdokush nostalgji dhe atë e ka bartur edhe në shkrimet poetike.
Belbëzimet e para poetike i bëri si nxënëse e shkollës fillore. Publikonte shkrimet në gazetën “Pioneri” dhe adhuronte atëherë fjalën e bukur artistike të Ali Huruglicës dhe, gjithnjë ëndërronte se një ditë do të bëhej poete.
Lexon edhe sot me pasion të veçantë shkrimet letrare të shumë brezave, por më shumë i pëlqen poezitë e Agollit, Din Mehmetit, Ali Podrimjes ,Azem Shkrelit, Borhesit, Gëtes etj.

Publikimet në revista…

Është aktive në jetën letrare dhe shumë krijime poetike i ka publikuar në shumë revista , gazeta brenda truallit shqiptar dhe jashtë saj,si: në gazetën ” Nacional”, “Pena e artë”,”Fjala e lirë”, “Zemra shqiptare”, “Qëndresa”, “Fjala” në Lyon të Francës, e tjera.
Është prezantuar me një poezi në “Antologjia e dhembjes” për Ali Podrimjen ,në mesin e njëqind poetëve,me rastin e vdekjes së autorit.
Në shkurt të vitit 2013 edhe në antologjinë “Varg përjetësie” me një cikël poezish,që doli në Bukuresht të Rumanisë.
Sadberja ka një dorëshkrim një mori të punimeve poetike e të zhanreve të tjera letrare të cilat presin dritën e botimit

[shaban cakolli]

MES DALLGËSH

Shtrihem unë dhe stinët e mia
Edhe sonte
Si nuse e dhëndërruar
E prek fjalën me thonj të zgjatur
Dora ime prek qiellin
Mbledh pikat e shiut në shuplakë
Zhytem në epshin vargëzor
Dhe krah marrin ëndrrat e mia
Sa herë më ka djegur fjala
Me strall kam ecur mes mjegullave
Një yll në mesnatë e kam kërkuar
Mes dy lumenjve era më ka bartur
Si klandestinë barkën e ka pritur
Si hije të kaloj përtej brigjeve të dhembjes
Në ferr e kam takuar Virgjilin
Dhe Beatriçen flokëderdhur duke vrapuar
E sërish kam zbritur me muzën në tokë
Kam derdhur një klithmë pa zë
Në vetminë e pasosur natë hamletiane
Memecërinë nuk e putha kurrë në jetë
Pas rrezeve jam paluar pranverat i kam dashur
Si dallëndyshe pa kufinj toka ime më grish
Eja bija ime mes rrugëve këndo këngën
Më të bukur me zogj fluturo
Në teatrin e Shekspirit janë shumëzuar djajtë
Shtrihem por gjumi nuk më zë!

[shaban cakolli]

MË BART
Mbi kopërtinën e një libri
Të harruar dhe nga zoti
H
Edhe këtë prill
Kur qielli vjen me shi
Më bart
Mbi krahet e një zogu
Ta zgjoj nga gjumi
Këtë pranverë
Që është mplakur shumë
Më bart
Në syrin e diellit
Të flas më zërin e mallit
Vargut t’i jap shpirt
Në prag të këtij ferri
Që më djeg
Nata është varur
Në bisht të qyqes
Më bart
Para së të vdes fjala

[shaban cakolli]

MBI PIANO

U derdh një natë ëndrra ime
Dhe hijet e bardha të dimrit tim
Dashuria qau pa zë
Mbi kokën e pianos së vjetër
Një dallëndyshe sillej qiellit tim
E lodhur rrugëve nëpër shi
Mëkatare ishte stina a fjala
Ra nëpër vargjet e heshtura
Nëpër ditarin tim të zverdhur
Pika lotësh ranë mbi fustanin
E hënës veshur si nuse buzët
E skuqura vështronin në dhomën
E akulltë ora rrinte varur mbi mure
Si erë më përplaste një valë deti
Udhëve të mia sa gjurmë malli
Hijen e saj të trishtë pa emër
Mbi portretin e zbehur vallëzonte
Një puthje në simfoninë e kënduar
Vallë c’më erdhët mbrëmë ashtu
Kur hëna veshi fustan të bardhë?

[shaban cakolli]

NJEMIJE VJET

I kam kenduar lirise
Erdhi
Me krah pellumbash
Me gjakun lume
Atdheu im
Shtrij kembet
Atje ku toka
Flet shqip
Njemije vjet
E prita lirine

[shaban cakolli]

ERDHE
Fshehurazi naten vone
Kur po e mbyllja ditarin
Dhe lirikat e shkruara
Me lot dhembjesh
Tani mos ik me
Udhet do t’i ze me shkembinj
Detet me rrjeta
Qiellin me zogj
Do mplakemi ne vargje
Endrrat kur te sosen
Do hap serish dritaren
Te te fus ne fjale
Erdhe nje nate
Kur digjesha ne vetmi
Erdhe
Te ruaj me xhelozi
Si syte e perlotur
Ah keto syte e mi!

[shaban cakolli]

TINGUJ

Te merzitur ka kenga
Fjale e vrare
Sa shume je larguar
Mbi heshtjen tende te futur
Ne guace mendimesh
Kthehu
Mos me grimco endrren
Mbi shkronja malli
Te qeshem me ze
Eja qiellit me engjejt e nates
Dhe fluturo
Drejt strehezave qiellore
Si hije ne driten e henes
Vargu eshte bere qiell
Me nje lot qe bie
Mbi xhamat e dritares sime

[shaban cakolli]

ME KEND TE UDHETOJ

Vjeshta ka ikur sa vite
Nuk e mbaj mend as orën
Kur qielli ra mbi vargjet e mia
Si meteor i cmendur
Mi mori të gjitha këngët
Gëzimet në buzë m u zverdhen?
Dëgjoj edhe sonte akordet
Një muzikë e lehtë
Shpirtin ma then
Tavolina e njejtë…gota me verë
Rri mbi tavernë te vjetër
A ka fjetur harrimi im?
Me Ty isha shërbetore Zoti
Dhe princeshe Arbërie!
E sonte
Pa Ty jam hiq i hiqit
Rrugicë e shkretë
Pa dritë ne këtë errësirë
Nata më mbulon me hijen e trishtimit
Çfarë të dëshiroj sonte
Kur vetmia më ngatrron
Si peng kohe
E Ti je veç këngë?!
Dikur fjala ime
Në qiellin e bleruar!
Sonte
Heshtja ka rënë në dhomë
Mure mbi buzë ka bërë kjo natë
Që më cmend!
A ka dënim më të rëndë Sizif?
Unë e Ti
Dënim perëndish…

[shaban cakolli]

KUR ZBRET MUZGU

Vjen nje ze
Keto net te ftohta
Kur lulet ende s’kane cel
Drite me ben
Mes vargjesh shtrihesh
Muza ime me puth
Endrren time vale
Ciceron si zog
Ka sy malli
Kur zbret muzgu
E marr ne gji
Ia ledhatoj krahet!
Ka qare qiellin
Me krahenor
Vjen nje ze nga vendlindja
Me sy dielli

[shaban cakolli]

MË FAL SONTE

Gotën me verë
Dhe qiellin me ëndrra
Të zbres deri të dhembja
Stinët t’i marr gryk
Dhe Ty malli im
Më fal
Një pikë gjak njeriu
Plagët e shekujve
T’i mbëltojë me këngë
Edhe këtë qiell me erëra
Që derdhet mbi Kosovë
Askush s’ia kuptoj gjuhën
Baroneshës Eshton?
Vjen e qeshur ik e qeshur
Më fal sonte atdhe
Valë deti jam bërë
Me vargjet udhëtoj
Një hije padukshëm më ndjek
Fjalët do të m’i hajë?
Më fal sonte nata ime
Dy buzë soneti!

[shaban cakolli]

E NDJEJ

Kur bien pikat e shiut
Tik tak ,ni xhamat e mi
Mbeshtjelle me vargje
Dhe hapat e tu yll nate
Qe zbret nga qielli
Kur me kaplon merzia
Druaj se me humb
Nga syte e mi
Loti im
Ruaje qiellin nga syte e murme
Kur bie nata
Shderrohem ne shi!

[shaban cakolli]

MALL
Të puth sonte në mesnatë
Eja pa trokitur qetë muza ime
Mes vargjesh të shtrëngoj
Erë e butë mall me shtrëngatë?
Eja
Me mes lulesh pranvere
Ka shekull që nuk të shoh
Ta ndjej zërin kur më flet
Pikturë e gjallë shpirtin ma trazon
Muza ime sillma ëndrrën time
Të bëj një sy gjumë
Mos më mbaj mëri
Je syri im i heshtur
Edhe kur fjalën ma grimcon!
Mall o ma

[shaban cakolli]

FLUTURO SONTE
Bilbil pranvere
Lëshoje zërin mbi këngë
Të deehem nga ky mall
Që me djek
Kur s’të dëgjoj
Ec
Mbi rrudhat e ballit tim
Mes furtunash
Çelin lulet?
Fluturo sonte
E me merr nëpër këtë qiell
Jam bërë pritje netësh
Deri në agim!

[shaban cakolli]

LOT I DEHUR

Zbret ngadalë bebëzave të mia
Udhëve të shpirtit heshtja me ndjek
Mes vargjeve strukem si dallëndyshe
Me krahë të thyer drejt qiellit të vendlidjes
Vrapoj këto ditë marsi a prilli i thyer
Mes erërash më mbëshjell edhe sot?
Lëshoje fjalën në varg poete dhe nisu
Kacafytje është jeta të ende ferrit të Dantes
Mes ishullit lëshoje një zë njeriu të pret në breg
Hijet e shpirtërave lë të ikin nga kjo orë
Zhurmë dëgjoj në kufirin e ndarjes a zëri im
Rritet me Ty atdheu im i grisur edhe sot
Nëpër harta gjeografike bota luan me fatin tim?
Lot i dehur në mallin që përvelon

[shaban cakolli]

E KAM KËRKUAR

Mes ëndrrave të mia
Të jetë lis me rrënjë
Të mos e tund
Asnjë pranverë
Është rrap shekulli
Me shumë degëzime
Vjen qetë natën vonë
S’e shoh e ndjej afër
I ngjan vetes
E hap portën me çelës shpirti
Ka sy atdheu…diell dashurie
Nuk trembet
Bën gjumë në qerpiket e mi
Flas
Me zërin e tij
Betejave ecim bashkë
E di
Në ecje kam lënë
Gjurmë lotësh
Një copë buzëqeshje
Ma mori një stinë
Po vjen pranvera
Jam ulur në kopshtin e luleve
Ëngjejt ma sollën qiellin
Të bredh
Me penë në dorë
Nëpër buzët e shkronjave
Dashuroj muzën time
E kam kërkuar..erdhi trembur
Më gjeti mes dhembjesh
E mora në krah
E shtrëngova si fëmijë
E putha lehtë lehtë
Me dashuri?!

[shaban cakolli]

PUTHJE NË SHI

I dua puthjet mes turmës
Dhe mallin
Ta mbaj në gji
I dua
Edhe lejlekët në pranverë
Kur më sjellin
Grishjen e vargut në mesnatë
Këmbëzbathur do dal udhëkryq
Qiellin me dorë ta prek
S’ kam forcë për grindje më
Jam ulur
Në fron të fjalës
Dhe udhëtoj nëpër shi
Shekulli im
Sa larg sa afër të kam
Ma ruaj ushtarin në kufi
Dhe ëndrrën për Çamëri
Do shtrihem atje kopshteve me ullinj
Sa sodis detin me sytë e mi
Jam nga derë e Skenderbeut
Dhe vdes
Me mall të atdheut!

[shaban cakolli]

NËNËS

Edhe qielli ishte përzier
Nga erërat
Lëkundeshin lisat
Me rrënjë
E mërkurë ditë e zymtë
Shkruar me vargje lotësh
Pikëllimi mbi fjalë
Heshta ra mbi shkronja
Nënë
Më duket se dëgjoj zërin tënd
Sonte kur bie shi
Të thërras…s’më dëgjon
Jam mbledhur në grushtin e natës
Këngë malli jam bërë
Me ëndrra grindem shpesh
Dhe një kufi të ndarjes
Sonte
Jam hije nate !

[shaban cakolli]

ÇDO DITË

Je lule marsi
Në sytë e mi
Rreze dielli
Nëpër stinë
Edhe sot kur je larg
Je aq afër
Në buzë i mbaj
Fjalët ëndrrat
Çdo orë të pres
Sikur lule në pranverë
Vjeshtën e dua
Kur lule u bërë
Dhe udhë në dritare
Me hape mua
Je lule marsi?
Pa Ty
Do isha venitur
Si toka pa shi
Si vendlinja ime
Pa liri!

[shaban cakolli]

POETI

Është zog malli
Natër rri zgjuar
Ditën fle mbi mall
Veç cicëron
Degë me degë
I dua vargjet lirike
Si bukën në sofrën e Migjenit
E diellin
Për gjymtyrët e Lulit
Mërdhirë nga skamja
Troket ai
Në ndërgjegjen e kombit
Edhe sot
Rrugët mbushur me lypsarë
Merr poet ëndrrat e tyre
E bëj vargje lumë
Të vijë një stinë
Me puthje njerëzish?

[shaban cakolli]

ËNDËRRIM POETIK

Të ëndërroj çdo ditë orë
Zemrën e kam peng dashurie
Jetoj në zgafellën e shpirtit
Pa ujë dritë udhë pa shteg
Po një zë sikur më qorton
Struku në bebëzat e syrit
E ruaju nga sytë e djallit
Kur nata derdhet mbi vargje
Heshtjen e copëtoj si me thikë
Dhe vrapoj ta zë ëndrrën në mesditë
S’jam ndalurr kurrë vjeshtë e pranverë
Kur binte shi kërkoja ylberin tim
Mbështjellë e mbante zana e malit
Mes lulesh marsi kur dielli binte pingul
Mbi shkrepa malesh dimri gjunjëzohej
Syrit i hapej qielli blu me zogj shtegtarë
E Unë bëja portretin e dashurisë mbi pikturë
Portën e mallit e hapja stinë më stinë
Një fjalë iku mes turmës së zemruar
Kur më vriste deri në palcë
Shpesh më shpiente përtej vetes
Si njerkë u soll me mua fati im
Po rrezet kurrë s’i humba nga sytë
Të shtrihem mes diellit e barit të njomë
Të ndjej si vjen me aromë njeriu…si malli me jehonë
Vjen ik shpesh më thumbon si bletë
Më merr ndër krahë qiellit fluturoj krahlehtë!

[shaban cakolli]

SA MË IK KOHA

Vrapoj me ëndrra (sh)kujdesur atdheut
Netëve të ftohta mbështillme në guacën time
Bredh brenda shpirtit labirinteve me strall
Mbaj hapin të mos rrëshqas mbi patinazh
Në një strajcë kam dorëshrimet këngë stinësh
Që (s)’ më kanë braktisur në asjnë fjalë
Unë poetja brenda vetes digjesha si zjarr
Heshtjen nuk e bëra kurrë mik kur frynte erë
Vjeshtës flisja me shiun dhe grishja zogun
Nga larg të nisej të më sillte lule pranverë
Një melodi binte me tinguj zemrës nota më humb
Më shtyp ky qiell i huaj me rri si hutin mbi kokë
Rend spesh mes vargjesh larg vatrës e vetmuar
Në këtë hapësirë zogjtë s’këndojnë shqip
Një kujtim i largët më brufullon në prillin e thyer
Të marr udhë Kosove sa larg deterat më shpien
Në shkembinj zvarranikët duan të m’i hanë shkronjat
Më bart kjo ditë malli brenda librit të (pa)shkruar
Për sytë e mi ëndërrimtar sa gjurmë shputa këmbësh
Kam lënë mbi udhët shtruar me kalldrëm
Sa larg ka ikur kjo kohë s’e zë dot asnjë mall!

[shaban cakolli]

A DO TË VISH

Pranvera ka bërë sy lulesh
Muza ime e shtrenjtë
T’i puth buzët mjaltë
Me Ty
Kapërceva netët e ftohta
Theva akullin e heshtjeve
Fola me yjet në qiell
Të prita nëpër udhë
Edhe kur binte shi
Më end edhe sot stinëve
I palos vargjeve të mia
Kujtimet fjalët e pathëna
Vjen pa trokitur
Kur bie në gjumë
Më merr në gji
Më shtrëngon si fëmijë të braktisur
Si të isha bonjake
Pa plang e atdhe
Të dua
Edhe kur vjen me shtrëngatë
Në truallin tim të copëtuar
Më shpie në malet e Medvegjës
Zbrazur nga zogjtë
Veç tymnajë e rrallë
Ngjitet reve
Protestoj tek dielli
Që nuk ma ngroh këtë mall
Dhe ëndërr të stërzgjatur!

[shaban cakolli]

ME ËNDRRA UDHËTOJ

Kur bie nata në prehërin tim
Ia ledhatoj sytë
Me ëndrra udhëtoj
Deri të malli im
Sa e gjatë kjo fjalë
Në fjalitë shkajkore!
Me ëndrra udhëtoj
Deri te dhembja
Sa erëra fryjnë mbi kokën time?
Qielli im është lot
Vetëm një varg
Më zgjon nga gjumi
Kur qepallat më rëndohen
Me ëndrra udhëtoj?
Do vij një ditë
Të puth këto dallgë
Që më mbajnë trazuar
Edhe në mesditë!

[shaban cakolli]

E ËNDRRA UDHËTOJ

Kur bie nata në prehërin tim
Ia ledhatoj sytë
Me ëndrra udhëtoj
Deri të malli im
Sa e gjatë kjo fjalë
Në fjalitë shkajkore!
Me ëndrra udhëtoj
Deri te dhembja
Sa erëra fryjnë mbi kokën time?
Qielli im është lot
Vetëm një varg
Më zgjon nga gjumi
Kur qepallat më rëndohen
Me ëndrra udhëtoj?
Do vij një ditë
Të puth këto dallgë
Që më mbajnë trazuar
Edhe në mesditë!

[shaban cakolli]

FJALËT E VËLLAIT

Që m’i tha njeherë ndër stinë
Kur mali mbushej me gjelbërim
Udhët e largët motër atje
Engjejt rrinë këtu djalli të pret
Atje ku bjeshkët edhe ujqin i hanë
E vetmia të mbyll mes shkronjave furtunë
E sot kur sërish vjen me shtërzim pranvera
Pres të më vijë në derë dritaren të ma hap
Ta përqafoj si dikur fëmijërisht ndoshta
Nuk ka harruar të më thotë…perëndia
Fatin ta ka qëndisur kur natët vijnë akull
Qyqe bëhësh në degë ahu shqip nuk flet as qielli
Në fushën e ferrit do dëgjosh zëra që të mallkojnë
Kur të dehurit pinë në kërthizën e ëndrrave
Mitet e vdekura për dheun tënd!
Fjalët e vëllait më tingëllojnë si çekan
Të ik nga ky vend zot më jep krahë të fluturoj
Atje ku dielli më grish sa ditë sa orë?

[shaban cakolli]

I MBLEDH FJALËT
Si penjtë në avlimend
Natën kur hëna zbret tek unë
Ti nuk e ndjen
Kur më djeg
E më bën hi?
Je Rrap shekulli..stinë me shelg
Nën hijen tënde rritem cdo natë
Rri qetë degëza ime e mallit
E ndjej trazimin tënd
Kur vjen me erëra tundime
I mbledh fjalët si lulet e pranverës
Maleve të atdheut tim i
T’i bëj ushtar të lirosë
Tek varri i Adem Jasharit përulem
E ndjej hapin tënd nëpër vargje
Po mendja
Me ik tek Ti dhe liria ime
Që ende s’ka vringëlluar në cdo lis
E ndjej se do vij tek unë e ndjej

[shaban cakolli]

PI NË TAVERNË
Unë pi rrallë verë në tavernë dite
Kur koha është me shi
Kam shumë mall ëndrra si këto riga
Çdo pikë më bie mbi qerpikët e syve
Kam nostalgji për vendlindje
Lakoreve me baltë të lagjes sillem vërdall[
Gjilani im djep i fjalës sime në ecje
Çdo orë vij tek ti
E puth pragun e shtëpisë sime ku ka qarë
E kam qeshur si fëmijë
Për një puthje nënë e ledhatim babai
Flutur e lehtë me krahë jam bërë
Mbi krahët e tyre jam rritur
Me një kothere bukë në sofër
Po lulet në pranverë i kam dashur
Dhe lirinë përkundur nëpër mote
Pi rrallë në tavernë dite!