Titulli: Poezi me krah lakuriqe nate!
 

a je poete ti era se me pelqyn shum poezit e tua nese jan tuat

Titulli: Poezi me krah lakuriqe nate!
 

[quote=mret1]a je poete ti era se me pelqyn shum poezit e tua nese jan tuat[/quote]

mret1 te falenderoj per kohen ne kete teme.
Poezite jane te miat te gjitha por nuk jam poete, thjesht shkruaj per hobi. :)

Titulli: Poezi me krah lakuriqe nate!
 

Buzëqeshjet e mia
jane piramidale,
cilindrike,
sferike,
kubike,
paralelogram,
pa anë.
Buzëqeshjet e mia
s’kanë hipotenuzë,
as katet,
as kënde të drejtë,
ato qeshin,
heshtin,
s’reshtin,
lakohen,
gjysmohen,
s’thermohen,
përthyhen,
s’thyhen.
Buzëqeshjet e mia
s’kane kufi,
s’kane fund
as fillim,
jane rimë.
[IMG]http://www.thinktank64.com/wp-content/uploads/2011/03/sonreir.jpg[/IMG]

Titulli: Poezi me krah lakuriqe nate!
 

Dhembin më shumë lamtumirat memece
ato që nuk shqiptohen
që lëshohen tinzisht
lamtumirat hileqare
ato që ndihen
... në gurgullimën e qetë
të plagës që hapin.
Dhembin lamtumirat pa fytyrë
ato që janë grimca në buzëqeshje
ato që zhyten nëpër xhepa
dhe fshehin të vërtetën
Dhembin ato që janë mjegull
linjë e paqartë e horizontit
ato që ngërthejnë shpirtin
pa të parë në sy
Dhembin lamtumirat pa fjalë
lamtumirat frikacake

Titulli: Poezi me krah lakuriqe nate!
 

Unë nuk dua t’i di dhimbjet
zemra ime është e thjeshtë,
deri atëherë kur fjalët
pushojnë për ta puthur,
kafshuar.
... Pastaj ferrat,
të egrat ferra hyjnë gjithandej
sa gjithçka muzikën e hijes luan;
dhe lulet, dhe pemët,
zogjtë; friksohen të trishtuar.
Nëse nata më arrin
e shumë afër trupit tim vallëzon
është
më e shkëlqyera përsëritje e mërzitshme
që lëvizja e tërheq zvarrë në përjetësi.
Nuk dua të më ndjekin
e s’dua as të vrapoj.

Titulli: Poezi me krah lakuriqe nate!
 

Janë ngjyrat gri që fundosen
në kënetën e frikës së tyre
e prapë nga dyshimet e padukshme
nuk shpëtojnë
vuajnë nga llogaria, jo nga morali
tremben nga liria (ta përdorin s’duan),
asnjëherë
nuk duan ta takojnë,
janë ata që për dalje hyrjen shohin
kotësinë fytyrës si shuplak
i ndriçon veç
drita e verbura
hyjninë e tyre e kanë larg,
ata me gjysmë hapi shkelin rrugën
nuk ecin në trotuaret që prek dielli
hijet
i veshin bukur përmbi shtat
kurse dashurinë... dashurinë
e hedhin,
ata nuk janë punëtor të thjeshtë,
nuk janë nga ata që përkulen mbi lopatë,
as nga ata që me pagë minimale sigurohen,
as nga ata që tek vetja strehon më pak
as nga ata që fjalën e mbathin pa [I]teklif[/I],
por janë nga ata
me vargje të pluhurosura
që s’kanë asnjë flamur
nga ata pa klorofil, pa ngjyrë,
ata që kalldrëmin si kallëzues kanë
rrënojat e tyre të hedhin në fytyrë,
dhe s’të lënë të jetosh
sepse ata jeta jote i bezdis
dhe kujdes...
se po ta prenë rrugën....
në strofkën e tyre do rrish
në sahanin e tyre do të bëjnë të hash
e me luspat e tyre do të mbulojnë
prandaj kujdes…
mediokrët lutjet i injorojnë.