Titulli: Zhgarravinat e mia
 

...

　

　
……..E shkaterruar nga syte, ne munges tualeti, ….dhe kur nuk pergjigja me ne telefon,por ….
…lexova, lexova , rilexova.. :

..

[B][I][U]　E dashur,[/U][/I][/B]
[U][I][B]...keshtu me thua ,pa me thene :[/B][/I][/U]
　
Nuk mund te jem me ajo e meparshmja, ajo para germimit.. shkoj poshte duke germuar ne historin time, me dy, kater duar.. dhe dalin ne pah mijera copeza te shperndara…. lote dhe fjale per te kuptuar, per te nxjerre jashte nje rrenje të gjate qe nuk i jape dote sens dhimbjes ... "perse bej keshtu?"... "si eshte e mundur qe perseris gjithmone te njejten skene?"... "mos jam gje e cmendur?"... Ia kane bere te gjitha vetes kete pyetje?!….. megjithate perrallat i tregoj, ia tregoj edhe vetes kur flas me te tjerat... "une jam mire keshtu, jam mire keshtu, jam me mire keshtu"... Ose flas per friken edhe thjesht nga fjetja me nje mashkull, jame e terrorizuar nga frika se mos nje histori do te me merrte frymen, nuk flirtonjme askend nga frika se mos dikush nderhyn ne jeten time. Me keq akoma, nese ngelem e perfshire, me pas vuaj si nje bushter …. Jame e lodhur. Gjithmone ekziston dikush me te cilin do te justifikohesha, qe do te te ndryshoja, ose qe duhet ta ndryshoj ti per ta mbajtur pran vetes, dhe keshtu kultivoj vetmine. Flas per ty, qe kjo periudhe nuk po mbaron me, qe po ve ne loje ekzistencen tende ne nje pune te veshtire, qe cdo mengjes kame kete provim, me veshtire se sa ne shkolle...

[B][I][U] Edashur,[/U][/I][/B]
[U][I][B]...te theme: [/B][/I][/U]
Ti, arbiter i pathyeshem vetvrases, hodhe gjithe shpirtin tend, e kaloi aq shume kohe e hodhe aq shume shpirt, sa qe nje dite fillon e kerkon brenda pasqyres, sepse nuk di me kush je bere. Keshtu cdo dite dhe ky stazh nuk mbaron kurre, dhe je ti qe e ben te zgjase. Edhe qielli ulet nje pellembe e me shume poshte…Eshte nje aventure te rindertosh vetveten, me e madhja qe mund te ekzistoje. Nuk ka rendesi nga fillon, nga shtepia, nga ngjyra e perdeve, apo nga prerja e flokeve.
Pres njeren nga keto menyra kaq te mrekullueshme me te cilat therret boten "jam e re!" ……..me një kacurrel te fresket bjond apo me nje lule ne flokun tend …. sepse te gjithe duhet te shohin e te kuptojne qe nuk ke me frike dhe se me do!
[SIZE=2]　[/SIZE]
[RIGHT][SIZE=2]　[/SIZE]
Eshte pranvera ne nentor, pikerisht atehere kur s'ta pret mendja.. Shume me teper se agimet, shume me teper se Dielli…[/RIGHT]


[RIGHT][SIZE=2]Me mallengjim,[/SIZE]
[SIZE=2]Mjeshtri i pendes![/SIZE][/RIGHT]

[RIGHT][SIZE=2]　[/SIZE]
[SIZE=2]　[/SIZE]
[SIZE=2].[/SIZE][/RIGHT]

[RIGHT][SIZE=2]　[/SIZE]
[SIZE=2]　[/SIZE][/RIGHT]
[SIZE=2].[/SIZE]

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

[I]E gjeta 1 zhgarravine ne fb, me pelqeu:[/I]


Cfarë quan ti të ndihesh femër ?

Mos vallë këtë ndjesi,ta japin rrobat e shtrenjta e ekstravagante,apo tjetërsimi i fytyrës tënde ne një pamje pothuajse artificiale,apo ndoshta ta japin takat e larta me të cilat ti bën një ecje skandaloze të cilen e quan 'Klas' ,ekspozimi i trupit tënd deri aty sa nuk dallohesh nga prostitutat e rrugës,apo fjalori jot që është më i ndyrë se i shumë meshkujve...
Apo numri i madh i djemve që të vijnë nga pas ,me makina apo komplimenta,të cilat ndaj teje mendojnë ti përdorin si tarifa fixe që përdoret ndaj femrave te zanatit...

Unë jam mashkull dhe po të them se një femer e tillë,cohet ne shtrat por jo në shtëpi,kalohet dita,java,muaji,por kurresesi jeta,dhe keto gjëra qe ti i quan te ndihesh femër,mua me tepër po me dukesh si një robot i programuar dhe i semurë për të tërhequr vëmendje,i stimuluar me ekstazi,dhe i lëshuar mbas një kohe të gjatë të mbajtur mbyllur...

Përse e ke ulur veten kaq poshtë,a nuk mendon se të jesh femër është shumë më tepër se kaq ? Nuk mendon se mund te ndihesh femër edhe duke qenë e thjeshtë ne veshje ,ën ecje ,ne cdo gjë...Ske menduar se më e rëndësishme se të kujdesesh për bukurin fizike ,është të kujdesesh për bukurinë e brendshme ,moralin,karakterin,sinqeritet in...Se shikon se po e kthen veten në skllave të një 'Emancipimi', që ashtu si e kupton ti,në të vërtet po të kthen në epokën e gurit ...!

Ndoshta ka nota te larta maskilizmi ,por smund të mohoet se femrat e tilla sot janë ' Mall Shumice ' ...!

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

...

Sa shume kam per te thene Mjeshter ... sa shume kam per te te thene me kete penden time qe ka filluar ta brej koha ...mbase edhe ngjyra ka filluar te thahet Mjeshter!!!

...shkathtesia me eshte zhvilluar koheve te fundit,por si duket penda dhe ngjyra do me zhgenjejne kesaj rradhe ...nuk di ku dhe si te mobilohem e te shpreh gjithe ate qe dua te shpreh,gjithe ate qe pa meshire tenton ta grryej letren e pafajshme ...


Ndoshta dikur ne oret e vona,po nuk me tradhetoj penda dhe ngjyra do arrij te hedhe gjithe ate mundim per letren ...ndoshta...


[I]Sa dua te dij,ah sa dua te dij nga i ndjeve goditjet e shpirtit tim ne ato momente,si eshte e mundur ???!!! Si ka mundesi fantazia te ndjej goditjet ndaj nje shpirti te huaj deri ne ate mase...ah,sa dua ta dij...[/I]

.

Re: Zhgarravinat e mia
 

Kalorësi

Njeriu, c`kompleks në vete kjo qenje
Vallë, ku mbaron kujtesa e Idilës
Shpërfillja ishte miku më i pa-mposhtur
Kush ishim dikur, askush
Po nesër, prap askush
C`fuqi ishte kjo që na rrëmbeu pa-dashur
C`emocione bredhin jo-virtualisht
Pse kishe frikë nga ndihma ime
Të gjitha këto pyetje i kishte përpunuar, pranuar, eksploruar..
Ajo nuk përkulej, e dinte se më ka, më do, se do i shkoj i gjallë
E dinte se në agimin e ditës së Re sërish afshi do i vlonte deri në takimin e buzëve
E dija edhe unë se c`po ngjante në rrethin e Fildishtë
Ndjesia e saj kishte kaluar rubikonin e frikës
Ajo po përballej dinjitetshëm në luftë
Guxonte, luftonte, fitonte ajo; prandaj e priste unaza
Këtejpari, krejt kalimthi kisha kaluar
Pa-vërejtur asgjë tjetër përvec syve të saj
Mprehtësisë së shprehjes, vringëllimes së saj në pendë
Eh po, goditja kthehet vetëm me kundërgoditje
Kështu më kishte mësuar shpata e ashpër e Jetës
E si mos t`ndaloja, si mos t`a merja me vete rrugëve Kalldërëm
Vrap drejt Portës, drejt Ëndrrës së bukur blu
Sepse, ajo më duhej, na duhej të gjithëve..
Teksa kishte mbushur kushtin e kriterit për jetë
E dinte ajo por edhe ne

Prandaj qesheshim, jo se na qeshej; porse duhej!

E kësaj DUHEJ, ne i shpallëm Luftë!

Atje diku nga brendia e atomeve të Kështjellës
Jehonte zëri i Fitores
Do Ngadhnjejmë!
…

Re: Zhgarravinat e mia
 

[I][B]Eja tash! Do ikim së bashku drejt saj![/B]

Eh po
miq, lexues të dashur
kështu interpretohej bota e saj prej koraleve
atje thellë diku shumë thellë
ne kishim Teritoret tona ku bëhej jetë
që të arrije deri në ato thellësi Oqeanesh
të duhej shumë investim, mund e sakrificë.

Paramendo c`valë, c`dallgë, c`shtypje
kub uji mbi supe duhej të duroje
c`kufij duhej të kaloje deri në gravitacion të ndikimit S.
me c`egërsira nënujore do sfidoheshe për t`arritur te ajo?
c`beteja, c`lufta ishin këto e dinim vetëm ne
sidoqoftë, ajo s`më përfillte
jo se nuk donte
porse gjithnjë e kishte për qëllim
respektimin e Sovranit të saj e, pastaj..!

Dinjiteti modest, Personaliteti si Zonjë e parë në Kështjellë
detyrimisht obligonte respekt
pa cka se, ca prej shërbëtorve naiv në Pallat
në të shumtën e rasteve
nuk mund të ballafaqoheshin me prezencën e saj
për cudi, ca prej tyre më me pushtet
vdisnin në mërinë e tyre botëvogël, c`mizerie?!
Megjithëkëtë ajo kishte konsideratë edhe për këtë lloj
prandaj e kisha emëruar S.!

Jo rrallë herë më ka ngjarë që përgjatë jetës
të takoj ndonjë Bletë që kishte humbur
fuqinë e fluturimit sa për t`u kthyer në Folenë e saj të ngrohtë
me përplot maje Nektarësh
më ka ndodhur t`a mar në duar
për ca caste, t`a mbaj e ruaj si Fëmiun
t`ia ushqej shpirtin
për t`ia mundësuar rrugëtimin deri në realizimin e qëllimit të saj.

Eh po,
miq, lexues të dashur
i moqëm jam bërë në këto caste
ajo kishte nevojë të shprehej edhe atëhere kur nuk ishim pranë
madje, edhe atëherë kur unë isha në Beteja.

T`a fitosh ndonje dashurickë, nuk është ndonjë rezultat i vecantë
sa t`a kuptosh një emocion, një fije ndjenjë por, sinqerisht
prova ishte fuqia e suksesit që të solli në vendime serioze
gjegjësisht në pikën Zero
në fshirjen e kujtesës nga pika ish.

Një natë, një kujtim, një moment Janari..
mund t`a fusësh në dorë e t`ia numerosh varrët e plasjet një nga një
Por?
Kurrë dhe assesi një botë koralesh
dlirësishë, malli e dhimbjeje, qeshjeje..
nëse nuk i gëzohesh pritjes së përbashkët dorë më dorë
drejt ardhjes së Pranverës me gjithë reliktin gri, në Gjelbrim.

Eja tash! Do ikim së bashku drejt saj!
…
[/I]

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

…
…e rraskapitur!
Te vetmen gje qe deshiroja … veç pak çlodhje!
Nuk e di a me ka ngelur ndonje fjale per te thene?! Çdo gje qe kisha planifikuar te them deshtoj …dhe si pergjigje i dhashe nje te qeshur…

...-"Te lutem me thuaj",…"-dua ta thuash, a do te ma thuash "???"-Thuaje njehere :-Jete e ashper ,çkado qe ndodhe ,do te vazhdoj te luftoj me ty"‘… -"thuaje" …
Qesha!...,nuk gjeja fjale per te thene fjalet veçse te pregaditura nga Mjeshtri …

Jam person qe çdo gjeje i gjeja pergjigje dhe nuk kam frike, andaj edhe kesaj pyetje nuk do t`i ngelja e heshtur edhe pse ishte e rende...Buzeqesha,e buzeqeshja tek fytyrat tona nuk lulezon kurdohere... Jeta ne deshprrimet me te hidhrta tethote, kjo eshte vetem nje fillim ngase kjo s`do te jete as buzeqeshja e pare dhe as loti i fundit.
Ka shume kohe qe une sikur-[SIZE=1]seve[/SIZE] u kam dhene fund Mjeshter ,dhe sapo takoj perseri boten time ne udhekryqin e jetes kujtoj fundin!
E dij qe e mendon te miren time, e dij !
E dij edhe se don ta terheqsh vemendjen time nga çdo gje tjeter…e dij!
Jane plotesuar te pamundurat dhe une mundohem te hyje ne brendine e keltersive si ylberi pas reve. E gjetur para kesaj situate, e deshperuar pergjate jete arrita ta kuptoje se ajo qenka nje hiç, dhe jetohet sa per te jetuar!
Mund ta pershkruaj keshtu Mjeshter :
-Fizionomi e gangrenes, qe tani buzeqesh me dhembet e saj te bardhe ..njekohesisht, duke fshire jarget ngjitese ,keshtu mund ta pershkruaj…. pra,kafshon ndjenjat, damaret, organet….
Me duket Mjeshter sikur pafajesia don te hap me teper ato dritare per te fluturuar me ne funde nga burgu i çelikt i jetes te ngrohte edhe kur ambienti perreth ishte i ftohte, akull…
[SIZE=2]
.
[/SIZE]

Re: Zhgarravinat e mia
 

[I][B]Superforca e Ndërgjegjes[/B]

Të kota janë sygjerimet alternative, madje dispkrepante
të kota janë edhe konstatimet para aktit të kryer
ligjet nuk njohin gjithnjë saktësinë strikte
edhe ato thehen para komandave bindëse jasht cdo realiteti ekzistent
Superforca e ndërgjegjes tënde kalon Ylberet
ajo arrinë deri në Simetritë Kuantike
duke shpërthyer përmes 7 palë Qiejve
si Rrezja e Dritës së Yllit të Lindjes
dhe,
këtu fillon, rrëfimi-shtegëtimi i saj
Mrekullia, që tashmë Jeton në Ty!

Pyetja nuk tingëllonte e rëndë, sa pranimi i saj
ai tashmë ishte më i fortë se kurrë më parë
e dinte ai padyshim se për c`vlerë
ishte krenar, ballëhapur, i ashpër para cdo konsekuence
"cmenduria" ishte mëkati me i vogël i pafajsisë
prandaj çartej!
ai donte rezulatet, fitoret, bindjet në to
shikimi i tij thente cdo goditje që drejtohej
padrejtësisht drejt Kredos së saj
ajo tashmë e kishte kuptuar dimensionin e gjendjes së tij luftarake
ishte mobilizuar, forcuar, kishte harruar veten
në lojë kishte hyrë edhe një Damar i saj, vendimtar
këtu filloi Beteja Frontale e ngadhënjimit
cështja ishte, mere ose lëre!

Sërish do kthej në këtë Odë
për të vizituar Hartën e Suksesit!

Unë nuk të lëmoj!

![/I]

Re: Zhgarravinat e mia
 

Brishtësia ime, Ti!

Sa me mallë të këndoj
zërin tënd kur ndëgjoj
sa me mallë Poezi të lexoi
në gjumë para se të vë si Fëmij
flej-flej qetë Brishtësia ime ti.

Po kush më bukur shprehte se ai
gjithë gëzimin me lot në mallëngjim
dhe, gjithë zemërimin në pikëllim
po kush qante për Brengën tënde
përvec kitarës sime
flej flej qetë Brishtësia ime ti.

Eeee ooo Shpirtë
eja mos më le të ngrij në vetmi
në këtë natë pa fund ikën të gjithë
asgjë nuk lëvizë përvec qerpikut tënd para syve të mi
Eeee ooo Shpirtë eja ti, Poezia ime gri
në mendjen time inspirim.

Nëse sante jo, sërish eja nesër
të premtoj se do të recitoj
ndoshta me lot në sy
se di
ndoshta edhe pa ta, ngaqë..
pyes Kitaren time
c`më duhet jeta pa ty
më përgjigjet akordi D-C-G
një pikë Loti ra mbi të
nxorri këngën pa zë
melodi në heshtje
boshllëk momenti..

Një zë i panjohur por, i fuqishëm
i papërshkruar fare erdhi mes nesh
sytë e saj shndrisnin ngaqë e kisha për ballë
unë isha i lodhur dhe i hutuar me kitarë në dorë
ai zë nuk ndalonte vringlluari; thoshte:

A puthmi tash, vec pak!

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

Une quhem Shpirti i madh.......Linda i vogel, por u rrita shume shpejt nga dashuria qe shpirti i nenes time me dha.....shikoja shpirtrat e shokeve perqark dhe e ndieja se ua kisha kaluar atyre, por ata nuk mund ta vinin re kete.......
Epo deri sot jam rritur duke mos me vene re pothuajse askush dhe trajtohem shume rendom......dhe pse une e di se dita kur te gjithe do e vene re ate se qfare une, shpirti i madh mund te bej.....te trajtohem si i vogel mes me te vegjelve kjo nuk ben per mua....... nuk me kane mesuar keshtu..........
Jam rritur per te dashur, per te dhuruar dhe ate qe dot smund ta fal....jam rritur duke mesuar te mos genjej, te mos bej keq, te mos vjedh askend.........jam penduar qe ndonjehere i kam degjuar edhe ata qe me kane fyer, injoruar, poshteruar, nenvleresuar............. mes njerzve ndodhen ata qe me zemer kerkojne shpirterat e mire, por te jane te vegjel per ti gjetur ata shpirtra dhe keshtu vdesin duke kerkuar.... ndoshta i gjejne por i perbuzin, sepse nuk ju pelqen drejtesia e tyre, i braktisin sepse ju vjen turp nga fisnikeria dhe ndershmeria qe shpirtrat e medhenj kane..............
Une flas te njejten gjuhe si shpirtrat e vegjel, por rralle here kuptohemi. Ne shpirtrat e medhenj bejme ate qe te vegjlit e bejne me cinikeri, dinakeri, por ne e bejme nga dashuria dhe nga femija qe kemi brenda ne shpirt............
Shpesh na quajne te papjekur,sepse vete e kane arritur pjekurine........ ata nuk mund te rriten me,kurse ne nuk piqemi asnjehere sepse gjithe jeten rritemi........ Kjo eshte pjekuria per ne.........
Luajme pa baste, qeshim pa shkaqe, vrapojme dhe kur jemi heret per ne pune, perqafojme dhe japim dhurata ne dite te zakonshme............. skemi kohe te palosim rrobat, jemi rremujaxhinj te lindur, skemi kohe te merremi me hollesira, me keto merren te vegjelit, jemi te zene duke enderruar.............. Ne dashurojme dhe kjo na merr shume kohe...........
Nese doni te na gjeni, ne jemi poshte yjeve, poshte henes, maje maleve, mes liqeneve, neper peme duke luajtur... keta jemi ne..... Ky eshte vendi yne, larg te vegjelve, aty ku askush nuk te thote se te mungon nje kopse, aty ku askush nuk do tia dije se sa bukur je veshur dhe sa i pasur je, aty askush nuk te pyet nese ke diplome dhe çfare pune ben........... Kjo eshte parajsa jone.......... ne kemi lindur per te jetuar ne keto vende, sepse aty realiteti lind nga jeta.............
E kunderta ndodh ne vendet ku ju rriteni....aty jeta eshte pjelle e realitetit dhe ju kafsheza me sindromen ...bota eshte e imja...... kerkoni te na beni skllever te filozofise tuaj te ceket.........
Une quhem Shpirti i madh..... nese kete emer nuk mund ta keni ju, te pakten ta kene bijte tuaj, qe bijte tane te mos mendojne njelloj si une, por te jene te kenaqur.....................ne parajsen tone, ne parajsen e shpirtrave te medhenj.............

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

…

Kishte diçka te veçante ajo mbremje … Me veshtrove me ngulm dhe u fute brenda damareve te mij me ata sy…
Perseri heshtje. “Kush eshte ajo?” Mu duk sikur hape kanaten e dritares brenda trupit tim!
Hë!Perse me dridhet gjithe trupi?
Me mbuluan djerset, sikur te kisha rendur kilometrave te ndjenjave ne kete maraton!
Oh… mjaft… une po vuaj!
Tani m’u qetesuan pak dhimbjet. …Perserite…Perserite edhe nje here. … Kush ben kaq zhurme? Ç’leviz ketu ne gjakun tim? Kush perplas organet e mija?…
Pse sa here them nje fjale ndiej se mundohesh te shkulesh rrenjet e saj ende pa me dale nga buzet e thara Mjeshter!
Ti thua se ato tehe preken mendimet e mia, ndaj une ndiej dhimbje?
…Jo.Por, armet e tyre ata i kane drejtuar tek une.
Mjeshter e dij se keto çaste shijon vetmine.E dij se pyetesh kush e kishte gatitur ate? Ne ç’menyre? …Ta them nga pervoja se, shija e vetmise eshte … si te theme?… nje lloj opiumi ne fizionomine e gangrenes,qe po tu kujtua njehere e quajta Jete
Çfare kishte kuptuar ai? Mos valle se dashuria lind me njeriun qe do te dashuroje dhe per kete disa jane te afte dhe te tjere jo?

Ti e din qe te dashuroj. E din se buzet digjen zjarr dhe do vazhdojne te digjen, megjithate kurre s’do perkulen mbi oazin e fytyres tende Mjeshter.
Ndoshta edhe ti kishe dashur e te shpetosh nga kjo gje trishtuese edhe pse nuk e thua?!

Tani mbushet gjithçka me fryme e me gezim …, o Zot, si nuk qene mbushur me pare ?!…
Ere e lagesht mati pas Shtërngate eshte kjo Mjeshter , ku pikojne pika dhe se koti shtillen re te bardha ne nje qiell pafundesisht te erret dhe pafundesisht te vrenet!…Ja çka eshte Mjeshter!


E jashtezakonshme,apo jo Mjeshter ?!


.

Re: Zhgarravinat e mia
 

[I][B]Mesazhi i Tij![/B]

Sidoqë ishte, ai kishte një Mission Kuantik të deleguar në këtë mes nga Fuqia që nuk e njifte Terminologjinë Latine. Parandaj ishte jo pranë por, në Front, në zjarrin e Luftës.

-Ai ishte i fshirë totalisht, cmenduria ishte shkalla më ulët e njerëzisë së tij, as për heshtje nuk lente vend, kështu e kishin porositur. Ai me kohë kishte depërtuar në Front me Gjeneralët e vet. Atij si pritej, ishte i pamëshirshëm para se gjithash i mpreht dhe i vendosur për qëllimin.

-Për c`dridhje fliste Zonja? Ai e dinte se ishin ata të cilët e bënë të ndihej e tillë ngaqë u besonte nga Pafajsia, Brishtësia, Paqësia..! Bile njeri prej tyre mundohej t`a trillonte, isha unë aty në brendi kur i thash të mos aktronte. Ai u shtang. Pra, kërkoja konkretizimin e Betejave që do mernin hov në Frontin që po pregaditej. U krijua përshtypja me bindjen më të thellë se do e fitonim këtë Luftë, pa dyshim!

-Po pra, për c`djersë ke fjalën pyeste ai? Kështu më thanë edhe mua nga Komanda lartë, tha kjo; këtë Maraton e keni fituar vecse u duhet rënditja strukturore e koordinatave. Pranvera sërish do vie.

-Edhe ai po vuante me bashkëvuajtjen e saj por i arsyeshem dhe i pathyeshëm para kësaj Fortune! E dinte ai se kjo Luftë do kurorëzohej me Epilogun e Fitores.

-Ishte shumë e natyrshme kur Bukla hynte në Magje! Aty vend për brejtës më nuk ka. Kësaj radhe nuk e kishin sjellur këtë Zonjë në Taxi, ajo ishte paralajmëruar më kohë nga Eprorët e Gjeneralëve për rendin shtëpiak që do duhej futur në funksion. Tashmë secili kishte detyrat e ndara deri në ekzekutimin përfundimtar të armikut.

-Po, shtonte ai! Sepse buzët kanë nevojë për t`i njomur me ujë, me A,- Pikë! Eh pra, prandaj bëhet luftë akoma pa dalë fjala para pike. Është cështje e bindjes dhe interpretimit se si do e formulosh; gjegjësisht në c`kontekst?

-Nje mollë mund t`a ndashë në dysh por, jo edhe Misionin e një shpirti. Cdo gjilpërë a kritikë në jetë ka cmimin e vet, shkakëton dhimbje por, edhe shërim, përmirësim permanent!

-Ai nuk është i vetëm, ai nuk pyet asgjë, ai është në dijeni për cdo gatesë, kështu e kishte lansuar Fuqia Kuantike - Lartëmadhëria e tij. Eh po si? Këtë ceshtje brengosëse do e kuptosh dikur, ndoshta as atëherë.

-Ai nuk e ka për qejfi të flasë për kohën ish. E ka si tullusum, kupton ti?!, ai do rezultate, suksese konkrete, kundër së keqes, prandaj është i ashpër por, i drejtë në parim.

-Ai e dinte se dilema e saj duhej pastruar, prandaj prezenca e tij ishte evidente me gjithë mekanizmin e nevojshëm për Sukses. Problemi i vetëm në këtë rast rezultonte për momentin delikat se, ajo akoma po hezitonte nga frika prej frikës që po dashurohej anise pahetuar shtronte pyetje me të dy këmbët. Kështu edhe fillonte suksesi, sepse-Pikë!

-Konstatimet pa prova zakonisht thonte ai rezultojnë shterpë. Ai ishte i kalitur nga Goditjet e Jetës prandaj ia kishin besuar Misionin, mbase Oaza nuk ishte Prioritet për Momentin, anise diku me lartë kishte theksuar se do vinte koha e plotësimit. Ishte ai jashtëzakonisht i vetedijshëm se c`donte.

-Ai nuk insistonte në qëllime terciare, ishte i qetë në dukje i ashpër në shikim, shtonte se: shpëtimit nga Dashuria e Sinqertë është vështirë t`i bëhet Lak. Ajo është më e pushtetshme se cdo Ushtri, ajo nuk njef as kërcnim as lutje, ajo është si Pranvera; provo dil ndaloje!

-As tash e as nesër nuk është vonë për Sukseset e radhës. Vullneti është i vetmi kusht që e vërteton se e ke njëmend clirimin; nënvizonte ai me bindjen e krijuar, Dëshmitarë e kishte Lartëmadhërinë!

-Kurrë s`kishte kurrë! Besimi se po i vie erë Bojëselegu në Odë e për-rreth shtëpisë ishte vet fillimi i suksesit-fakt i pamohueshëm, pra t`a shijojmë këtë erë, e thrriste ai. Ngjante të nxihej moti, krijoje përshtypjen se do vinte breshëri me Fortunë. Ndërsa, ishte pra Dielli ai që shpartallonte errësinë e reve mbi katun. Pyeste ai, të kujtohet ky detal?!

-As njesitë më të sofistikuara kompjuterike nuk po arrijnë dot t`a kalkulojnë me përpikëmëri cështjen e Jashtëzakonëshmërisë, konstatonte ai.

-Tek se, Situatë e Jashtëzakonshme prandaj jeni në Marsh drejt Fitores, citonte!

-Pra! Ka dicka që vazhdon t`a lumturojë Jetën. Është pra, ajo fija e hollë e pejzëve që ti i njef poaq mirë, sa edhe ai!

*Atëherë, shëndrroje këtë fuqi që tashmë e posedon në kundërgoditje rrënuese;

Mesazhi i tij![/I]

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

...

Nje lot, mu sikur shkrirja e nje fjolle debore…



Shikoj boren si bie fjolle fjolle, sikur flake zjarri i bardhe, ndersa me tundonte nje varg…Por ja qe bora shkrin shpejt e bashke me te edhe marrezia.Keshtu kur endesh mbi nje shtrese te zeze e te dendur pikepyetjesh Mjeshter!
Jemi para nje gjendjeje komplekse, ngado qe ta kthesh, jep te njejtin shembellim,…sa me vie keq!
Kurorezim enderratsh te thurrura me kujdes e ankth pergjate nje jete te tere!
Jeta bene prag gjersa ne te njejten kohe Jeta vazhdon!
Lexoj nervozizem shkronjash te pa shkruara dhe edhe te shkruara , psh:- “Po qe se s’vete, ç’do te ndodhe po qe se s’vete”?!-“Ajo kerkon ndihmen tende duke mos ta thene ”!
Te keshilloj Mjeshter,kur njeri humb toruan, tjetri duhet te jete me gjakftohte…hahaha,..nuk te mbaj lekcione, jo ! Ruaje ekuilibrin ,jo tjeter!Jeta, po i jape goditjet e veta ,ndryshe nuk do ishte Jete,apo jo?!.
E veshur me rroba te zakonshme nuk mundohem aspak te fshehi shqetesimin.
Ç’fuçi,ha?… qe sipas teje, pak i ngjan gruas.
Dialog e ne heshtje…Me qorton per fjalet qenuk i theme dote ,edhe pse edhe ti poaq sa une i zhytur ne drejtim te se panjohures.Zone e pashkelur kurre.
-“Mendimet te zymta ke“-me qortoj ashper !
Prap ne heshtje, aprovova me nje buzeqeshje qe tu duk prej idioti, edhe pse degjove te pathenurat ne heshtje, i perhumbur me çudite e Jetes !
…“Merre e lexoje kur te kesh nge”,- tha neper dhembe Mjeshtri! -“Jane ca budallalleqe te mijat”, -ashtu i quajti!

Mutacion momenti!

Mjeshter,
vijne çaste kur njeriu, do s'do, mediton per jeten Vihen perballe si dy te panjohur, pra ,medituesi dhe Jeta..
Atehere gjithe te bukurat humbasin trajten e tyre dhe ato qe as nuk ke deshire t'i ndjesh, te vijne prane, mu perballe, aq te egra saqe nuk i binden as rrjedhes se kohes.Me quan rrebele , ha?!.
Truri te punon i ç’akorduar Mjeshter,mbase nga çudia e filluar tanime,dhe minutat, oret, ditet, bile edhe vitet moren nje marshim teper serioz s’prapthi!Sa me vie keq , sa me vie keq qe te kame shenderruar ne njeri prej letre, te lehte, te zhgarravitur mbare e prape, here me pende ne dore e here pa te ,leter e palosur, e kerrusur, e thyer here ne dysh e here ne katersh.

Me fal!


.

Re: Zhgarravinat e mia
 

[I]
[B]Monolog përtej ëndrrës![/B]

Para se t`i mbyllte sytë, Fëmijëria ia kishte vërshuar kujtesën; gjegjësisht pjesa me e lumtur e kësaj drame që po vazhdon, e quajtur jetë. Në castet kur po i mbyllte irealisht, ajo i hapi edhe njëherë për t`a parë rrugëtimin kur "shuhej" Ylli i largët në Qiellin e pafund dhe, psherëtoi, Joh! Shikimin e saj e përcolla me vëmendje, ishte një ikje e përkohshme përtej ëndrrës.

Jashtëzakonisht më la përshtypje fuqia e brendshme e saj, shikimi i saj dinjitoz drejt syve që po e përcillnin në cdo të qintën e sekondës. Ishte e vendosur t`a realizonte qëllimin e synuar, prandaj më shtërngoi dorën per t`a vazhduar udhëtimin drejt Fitores. Ajo flente thellë në ëndrrën e trishtë, ama për këto orë ajo vërtetë kishte luftuar.

Kishte ëndrruar Tokën e Dlirë Arbërore, Drejtësinë e munguar, Dashurinë e pastërt si loti, kishte ëndrruar dikur kohën e humbur, ëndrronte ajo, ëndrronte.

Thellësia e vetëdijes së saj kalonte cdo normë standarde, e dinte ajo se përgjatë gjumit të saj më kishte pranë, dorë më dorë kishim ikur...
…

Zgjimi u manifestua diku largë, përtej Ylberit të rrugëve të Qumshtit, atje ku ndriqimi të përqafon para se t`a kaplonte sistemin tonë Diellor, botën e njelmtë, trupin tënd që figurativisht e kishte tjetër kush në dorë, mbase tok kishim ikur diku larg përtej shpëjtësisë së dritës, dy në një shpirtë.

Tashmë, fillon dhe jeton Pika Zero! Shpërthimin e këtij qarku e kishte mundësuar Ushta S drejt mbarësimit të Shtizës S. As ajo s`e besonte se pikërisht tash po fillonte Kalimi pas Fortune. Cfarë koinçidence? Je ti e vetëdijshme se rastësi nuk kishte kurrë e as nesër? Pra, Kafeteria e moqme dhe e vetme e qytetit të lashtë nën rrënojat e kohës priste qiftin e radhës.

Të gjithë, me padurim prisnin zbritjen e Zonjës madhështore në kalldërëmet e vejtra pranë Kafeterisë së qytetit të lashtë. Ca nga fëmijët e oborrit të Pallatit Mbretëror hidhnin Lule para hapave tonë, ca prej qiftave të rinjë që akoma nuk kishin arritur t`a lexonin këtë ëndërr të paimagjinuar nuk arrinin t`i ndanin sytë nga ky qift, nuk arrinin t`a përfundonin as përshendetjen në buzëqeshjen e tyre admiruese,,.!

Për cudi, as ne nuk arrinim t`a kuptonim pse e gjithë kjo dashuri ndaj nesh anise dikur ishim ndëshkuar padrejtësisht. Në ishte Faji i vetmi fajtor jetim, se di. Kështu, moti dikur më kishte këshilluar mësuesi jetë i thoja dhe, ajo nuk shtonte asgjë tjetër përvecse më një shtërngim dore.

Kush di të falë ai doemos duhet të ketë shpirtë të madh. Eja të ikim sërish si gjithnje drejt Pranverës, drejt rinisë së humbur rrugëve të barishtave kozmetikë.

Eja t`a zëmë kohën, të vrapojmë zbathur dorë më dorë Lëndinave të lagta të Stinës së ngrohtë, të blertë, drejt njëri tjetrit në përqafim, drejt takimit me buzëqeshje Lotësh gëzimi e dhimbjeje.[/I]

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

...




Sa larg udheton mendja ime ne keto momente .E rraskapitur nga kjo rruge qe te çon perpjete realiteit, e qe me ka mberthyer nga te gjitha anet …Ndaloj , me duhet te marr fryme , perndryshe zemra ime do ndalon se rrahuri …


Ne faqe ndiej lote te ngrohte , te cilet perpiqen te me bejne shoqeri , por edhe ata bien ne kundershtim me vetveten .E kjo gje kuptohet kur nje pike loti pershkon buzen time dhe aty kuptoj qe ata jane te hidhur …valle , perse ??? ….lote, perseri lote !
Hedhi shikimin perreth , por ç’te shikoi ?!
Nje dhome e zbrazet , ne tryez nje vazo me lule …me duket sikur mi ka ngulur syte ne nje menyre te atille qe me bene te besoi se ndien meshire per mua …Nje dritare gjysme e hapur para se ciles valviten perdet me lehtesi .E humbas fillin per nje moment dhe …..papritmas gjej veten ne reren e detit te qete blu … flladi me pergedhele .Kjo me qeteson, me bene te ndihem tjeter njeri.Nuk me pelqen kjo gje, sepse une nuk dua te jeme tjeter njeri , per vete faktin se duhet te perballem me te verteten , me ate çka eshte dhe te mos tregohem frikacake .Ne kete imagjinate, qenia ime ndesh mijera fetyra njerezish , por askush nuk i bene pershtypje , asnje veshtrim si hyne ne sy .Kerkoj diçka tjeter , diçka te barazvlefshme me dike …Kerkoj ata sy me te cilet dua te shikoj boten ne nje kendveshtrim ndryshe .Me ata sy ndjehem e lire per te perftyruar edhe gjene me te paduksheme . I dua ata sy , qe per fatin tim te keq s’po duken askund.
Ku mund te jene ? Mos ndoshta po fshiheshin nga une ? S'di çfar te mendoi me pare.
Ai ka nje fetyre te atille qe me jepe fuqine ta dalloj edhe midis miliona fetyrash . Dhe,ne kete mori fetyrash , reres dhe detit te qete ,pernjehere te gjithe qe na rrethoin , u shendrruan ne vale deti dhe rere te ngrohte , mbetem vetem une e ai …ndersa sillja ndermend keto detaje , vija re qe malli per te ishte i pafund , i papershkrueshem …me kishte kthyer ne qenien e tij , dhe as kesaj nuk ja kisha frike .Te pakten ka nje te vertet te bukur ne gjithe keto dhimbje shpirti .... e verteta per nje dashuri qe nuk do shuhet kurr ….dhe prap, mbetet vetem dashuri - nje flukse gjigande e cila te mbeshtjelle dhe te mbrone nga nje bote e cila eshte paksa ndryshe , ndoshta nga nje bote disi me e ndrydhur .Mbrenda asaj flukse mbizoteron paqja, lumturia,mirekuptimi . E lehte per tu imagjinuar, ha???.... eeh , sa e veshtire per ta perjetuar .Kur je e mbeshtjellur nga ajo flukse mendon se po perjeton vete parajsen , por ajo parajse mendohet te jete ne toke .
Çdo gje qe ka nje fillim , ka edhe nje mbarim …e ky ishte paksa i shpejt e i befasishem.
Teksa mundohem te kthehem perseri ne ate gjendje aq qetesuese, kuptova qe gjithçka ishte pjese e nje bote ne te cilen vepronte inkoshienca …dhe ne kete pike njeriu zbulon se ke qene pre e hipnotizimit te ndjenjave e emocioneve te paafta per tu bere pjese e botes ne te cilen jetojme ... çdo gje ka nje infinit, shpeshhere edhe te padukshem, dhe ate , vetem deri sa te arrin tek fundi, ne infinit …eh pra , kjo eshte as me pak ,as me shume -Dashuria -


.

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

[QUOTE=Alima;2271497]...




Sa larg udheton mendja ime ne keto momente .E rraskapitur nga kjo rruge qe te çon perpjete realiteit, e qe me ka mberthyer nga te gjitha anet …Ndaloj , me duhet te marr fryme , perndryshe zemra ime do ndalon se rrahuri …


Ne faqe ndiej lote te ngrohte , te cilet perpiqen te me bejne shoqeri , por edhe ata bien ne kundershtim me vetveten .E kjo gje kuptohet kur nje pike loti pershkon buzen time dhe aty kuptoj qe ata jane te hidhur …valle , perse ??? ….lote, perseri lote !
Hedhi shikimin perreth , por ç’te shikoi ?!
Nje dhome e zbrazet , ne tryez nje vazo me lule …me duket sikur mi ka ngulur syte ne nje menyre te atille qe me bene te besoi se ndien meshire per mua …Nje dritare gjysme e hapur para se ciles valviten perdet me lehtesi .E humbas fillin per nje moment dhe …..papritmas gjej veten ne reren e detit te qete blu … flladi me pergedhele .Kjo me qeteson, me bene te ndihem tjeter njeri.Nuk me pelqen kjo gje, sepse une nuk dua te jeme tjeter njeri , per vete faktin se duhet te perballem me te verteten , me ate çka eshte dhe te mos tregohem frikacake .Ne kete imagjinate, qenia ime ndesh mijera fetyra njerezish , por askush nuk i bene pershtypje , asnje veshtrim si hyne ne sy .Kerkoj diçka tjeter , diçka te barazvlefshme me dike …Kerkoj ata sy me te cilet dua te shikoj boten ne nje kendveshtrim ndryshe .Me ata sy ndjehem e lire per te perftyruar edhe gjene me te paduksheme . I dua ata sy , qe per fatin tim te keq s’po duken askund.
Ku mund te jene ? Mos ndoshta po fshiheshin nga une ? S'di çfar te mendoi me pare.
Ai ka nje fetyre te atille qe me jepe fuqine ta dalloj edhe midis miliona fetyrash . Dhe,ne kete mori fetyrash , reres dhe detit te qete ,pernjehere te gjithe qe na rrethoin , u shendrruan ne vale deti dhe rere te ngrohte , mbetem vetem une e ai …ndersa sillja ndermend keto detaje , vija re qe malli per te ishte i pafund , i papershkrueshem …me kishte kthyer ne qenien e tij , dhe as kesaj nuk ja kisha frike .Te pakten ka nje te vertet te bukur ne gjithe keto dhimbje shpirti .... e verteta per nje dashuri qe nuk do shuhet kurr ….dhe prap, mbetet vetem dashuri - nje flukse gjigande e cila te mbeshtjelle dhe te mbrone nga nje bote e cila eshte paksa ndryshe , ndoshta nga nje bote disi me e ndrydhur .Mbrenda asaj flukse mbizoteron paqja, lumturia,mirekuptimi . E lehte per tu imagjinuar, ha???.... eeh , sa e veshtire per ta perjetuar .Kur je e mbeshtjellur nga ajo flukse mendon se po perjeton vete parajsen , por ajo parajse mendohet te jete ne toke .
Çdo gje qe ka nje fillim , ka edhe nje mbarim …e ky ishte paksa i shpejt e i befasishem.
Teksa mundohem te kthehem perseri ne ate gjendje aq qetesuese, kuptova qe gjithçka ishte pjese e nje bote ne te cilen vepronte inkoshienca …dhe ne kete pike njeriu zbulon se ke qene pre e hipnotizimit te ndjenjave e emocioneve te paafta per tu bere pjese e botes ne te cilen jetojme ... çdo gje ka nje infinit, shpeshhere edhe te padukshem, dhe ate , v[COLOR="Black"][B]etem deri sa te arrin tek fundi, ne infinit[/B] [/COLOR]…eh pra , kjo eshte as me pak ,as me shume -Dashuria -


.[/QUOTE]

infiniti, kur t mrijsh tu infiniti i padokshem ,pash qikit kapuq karzaj kalimers qa pu she! Mus lip tonshi mu kthi purmas , s'din ,e ki hup ulldhlldhen , infiniti ish kon i rejshum nuk kish igzistu ,haroje :cool:


psh;tibe nom dita me zhgarraviten qituqene viq mu thi maja e kalemit , sa ta mrehi qatyqene:biggrin:

Re: Zhgarravinat e mia
 

[I][B]Ruaje lotin[/B]

Qehrerënda ime
violinë e shkrehur në vajë
shpirtëvrara trup drandofile
zonjë e rëndë pa hile e faj!

Ç`të duhem prej n`kafaz
nata m`rritet, dita m`nxihet
zogu zë, nuk qet në mraz
ruaje lotin për gëzim e maraz.

Buzëkafshuar shkruaj
plagë e mbyllur dje
prej frike hapur sot
nesër jo, unë nuk vdes!
Pa t`ra n`tel, në zë e qu peshë.

Jam unë faji ?
Ja, po shuaj![/I]

Re: Zhgarravinat e mia
 

[I][B]Rilindja vecsa kishte filluar![/B]

Pika zero ishte nisja e re drejt kursit të ri. Kujtesa kishte hyrë në fazën e harresës, jo se donim porse duhej.

Njëherë e dikur moti Bismarku kishte thënë:"Kur duhet të punoj me gjithë shpirtë njëherë duhet të ha mirë e mirë. Nuk mundem ta bëj kurrfarë pune të hajrit nëse më parë nuk më japin të ha dhe të pi mirë; kjo i takon mjeshtrisë sime".

[B]Qeshu shpirtë![/B]

Qeshju gjithë asaj që të ka hidhëruar e hedhur në pezëm përgjatë gjithë jetës e që nuk do duhej të paraqiste ndonjë dëm të mëtejmë.

[B]Mere me mend një shembull fare të lehtë?[/B]

Prezentoja vetes sate rrobat sikur të jenë ato si njeri i rëndomtë të cilit i kanë rastësisur të këqijat e gjithë ditës përkatëse. Sepse, po të ishin ato në varëse apo në karrigë, barra e tyre nuk do binte mbi ty, e ky shembull do të cliroj edhe ty nga mendimet e molisura.

Qeshu shpirt dhe, thuaji vetes në mënyrë fare të prerë: Kjo gjë e ka pasur, tash le të rrijnë varë në varëse; ato nuk do ma trazojnë kurrë dhe asnjëherë më, trurin dhe shpirtin.

[B]Paramendo?[/B]

Meri me mend përparësitë që ke arritur përgjatë jetës, kurse cdo gjë tjetër që është e keqe mere si dukuri të rastit (anise ska), cfarë vec duhet të ndodh në mënyrë që t`a përjetosh gëzimin për suksesin e arritur.

Sikur Dielli të rrezonte për cdo ditë nuk do dinim t`a cmonim, apo jo. Pikëllimi dhe e keqja kalojnë e mbeten vetëm hareja dhe gëzimi do thoshte Niçe. Gëzimi ekziston përherë, ai ekziston edhe për vet Ty, porse shpeshherë nuk e sheh, ngaqë mendon se shiu e bresheri, përkatësisht brenga për të përditshmen, ishte gjeja më e rëndësishme në jetë.

[B]Tash![/B]

Qetësohu dhe hapi sytë mirë. Është në interesin e Dimensionit tënd personal të kuptosh se Dituria dhe Fuqia shpirtërore e njerëzore kalon cdo sfidë ndër më seriozet nga mosnjohja e shkaqeve që pengon suksesin, prandaj! Tash e tutje gjërat që bën duhet të jenë të kalkuluara me gjykimin e drejt dhe me prioritet.

Cdo veprim duhet të jetë në pajtim me qëllimin të cilin e ke paraparë. Synimi për t`a fisnikruar qëllimin të bën në plotëni njeri të vërtetë prej Personaliteti që posedon Besim të Madh, Respekt, Autoritet dhe Dashamirësi.

[B]E di ti, që unë nuk hesht, prandaj![/B]

Sa më shumë të rritet vetënjohja për aq më lehtë do t`i njohësh të gjithë shkaktarët kryesor të të gjitha mossukseseve të deritashme, gjegjësisht deri para ardhjes në Pikën Zero. Fuqia e madhe shpirtërore është dëshmia më e qartë për zgjimin tënd që do përballoj cdo pengesë dhe e cila madje edhe si e vetme do jetë në gjendje t`a udhëheqë Lokomotivën nga Pika Zero drejt Dritës, drejt ngadhnjimit.

Një mbrëmje në javë familja ka nevojë të rrij edhe pa ty. Në këtë mbrëmje duhet t`i flakësh të gjitha brengat sipërfaqësore ngaqë kjo natë do të shërbej vetëm Ty, vullnetit dhe disponimit tënd kur njeriu ka nevojë shpeshherë t`i vizitoj mendimet mbresëlënëse, thjesht të ik në to. Pra, mendimet e thella, në vijim të medha dhe të fuqishme të cilat mbisundojnë ndjenjën tënde dhe timen, bëjnë të na drejtojnë dhe të na udhëheqin së bashku drejt Fitores, drejt përqafimit spontan.

Vetëdijshëm, emocionet dhe mendimet tua të frikshme ka kohë që ndodhën në qarkun tim të pushtetshëm, pushtetin që bën të shkatërroj me Ushtë cdo përpjekje të tyre destabilizuese. Tashmë këtë qark emocionesh e përfytyrimesh negative kam futur në grusht!

Ta kesh të qartë! Këtu, unë nuk bëj lojë sugjestioni verbal. Ndikimi me bindjen e brendshme teksa do reflektohet përmes besimit ekspresiv si përfytyrim tejet i qartë, figurë kjo absolutisht përkatëse shpirtërore e synimit.

[B]Prandaj, qeshu shpirtë![/B]

Mos ngurro; Eja të ikim diku largë, diku largë ku ska as njeri!
…

[url]http://www.youtube.com/watch?v=dHbQKvQmMMA[/url][/I]

Re: Zhgarravinat e mia
 

[I] [B]Më vret ndërgjegjja![/B]

Kush tha se në këtë natë të kthjellët acari në shpirtë duhet t`i rikujtoj ca nga grimcat e kujtimit, ca nga copëzat e letrave të shkruara dikur; kush tha se duhet vënë mbi këtë pëlhurë dhe, atë bile me shkrim dore?

Nuk është e thënë se patjetër duhet t`ia shijosh buzët për t`a ndjerë rrahjen në gjoks dhe ligështimin e gjunjëve; eh, sa do doja sante të binte nje shi. Një shi si atëherë kur as streha nuk kryente punë më.Të kujtohet? Kur lotët e syve nga malli për takim na i mernin me vete pikat e shiut,..! Ama vërtetë se di, si nuk bie sante një shi i madh rrebeshi vërshues e të më merte si një drithmë thupre në këtë Lum të pakthim drejt fundit diku; diku largë ku ska njeri.

Eh po, po de po, vec t`a dish sa do e doja këtë shi, flisja në vete me gjysmën time.

Ajo tashmë vajti përtej Dielli, derisa unë shkarravisja në këtë pëlhurë të parëndomtë. Frymëmarja e saj e lehtë mi shtangonte duart, shkronjat, se di pse. Kishte ikur diku thellë ëndrrave të pafajshme flokëndara me shnollë mëngjeseve të Stinës rinore, ndonëse isha mjaft i kujdesshëm madje edhe në frymëmarjet e mia derisa po e hidhja këtë Vrerë këtu.

Unë e dija se senzibiliteti i saj kalonte cdo norme ndjesie, në momentin kur shkruaja me shkrim dore. Kisha kujdes ngaqë po të rridhte ndonjë nga vargjet e shkruara me rrëmbim ajo do zgjoheshte me brengën se kisha një hall. Aq e ndieshme ishte Qenja e saj, po edhe aq e përsorur.

Më vret ndërgjegjja ngaqë nuk kisha arritur t`i ofroja kujdesin që meritonte. Sa afër të kam, sa afër të ndjej, sa nga afër të shikoj, me gërshetin tënd në duar mendoj; mbase thellë, shumë thellë më godiste modestia, njerëzia, madhështia e saj.
[/I]

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

...



[I][B]Me lejoni te rrefehem edhe une![/B][/I]
[B][/B]
Ndonjehere gjate nates gjalleron nje peme e vetmuar dhe betohet se rezistenca e nervave dhe zemres kurre nuk duhet nenshtruar nje prove te tille.
Per çudi Mjeshtri kishte motive te arsyeshme per te llogaritur se ankthi do te merrte fund.
Deshiroj te ua theme se,te gjesh freski, mendjemprehtesi, guxim per t’u perballur me te çmendurin, pergjate gjithe atij ankthi dhe pikerisht ne çastet me te volitshme, pa dyshim eshte shenje e nje force shpirterore dhe e nje bujarie pakundshoqe, te denj per admirimin!
　
[SIZE=2]Nuk kam fije dyshimi se ai e ka marre kete vendim me vetedije te plote, pasi qe u eshte nenshtruar provimeve me te perpikta,…mbase lajmi duhet te kete qene per te nje goditje e tmerrshme.
[/SIZE]Epo! Ta imagjinojme Mjeshtrin pra,... mbyllur ne studion e tij, tek i konsulton ne ethe njerin pas tjetrit tekstet plot dituri duke kerkuar, nuk e din as ai vete,… ndonje inkurajim apo zbulim te ndonje gabimi.
-"Mjeshter!"…nderhyra…"Nuk ka shkence qe mjafton per humnerat e zeza te shpirtit njerezor."
[SIZE=4][SIZE=2]Dhe me mua po ndodh ndryshe. Dhe me falni nese kjo do te duket nje mburrje qesharake,por…[/SIZE]
[SIZE=2]Pak, ndoshta shume pak, por ndonjehere ia arrij, me shume mundim, te perçoj nje ide disi te vaket per rrethin i cili me ra nga fati ne pjese![/SIZE]
[SIZE=2]Pastaj, si zakonisht, nuk jame nje zonje intelektuale, e perparuar dhe gjithe ankth perpiqem te ve ne dukje erudicionin tim historik. [/SIZE]
[SIZE=2]..Interesante kjo loje me shtylla zbukuruese... i ritakon ne paraporta sa here kalon.. “Ti, e dije? Jo? Por... ta dish...une... e sheh... Te jeme e sinqerte...". Menjehere kthen syte drejt nje muri te vjeter me gjurme... "Ah!", klith, "perle, vertete me interes pa skaj. Teper e rralle, vertete..".[/SIZE]
[/SIZE]“_Ashtu te duket Mjeshter “..i pergjigjem duke u perpelitur ne mosdijen time!
[SIZE=4]

[SIZE=2]Oh, prisni miq te dashur" ….‘Mos ikni”!.. shpresoj te mos mbetem vetem, …ne te vertete nuk eshte e lehte, me besoni, te kaloj gjithe naten (ç'nate e gjate), krejtesisht vetem pa shoqerine me te vogel..Prisni,kam edhe diçka per te shtuar ![/SIZE]
[/SIZE]Sillem ne oborrin e burgut te çelikt te Jetes dhe nje zhurme krijon nje kor te pafund dhe harmonik duke i perzier shpresat me endrrat. .e vetedijshme qe prap ne muzg, Dielli do ndriçon, do shtrihet mbi çatite,mbi majat e lisave qe u bejne hije shpresave dhe endrrave !
　
-“Prej njeriut siç jeni ju, une e prisja nje pergjigje te tille.”-prap me qortove Mjeshter,dhe ate vetem se morra guxim te shpreh nje mendim rreth te semureve amatore dhe per ata te cilet vuajn prej semundjeve te shpikura vete.
Çmenduri,ha Mjeshter?
“Procesi shkaterrues i qelizave absolutisht eshte ne fillim, ende pa filluar....Perndryshe ne te njejten kohe mund te perfshije tere organizmin.” -Ky eshte MESAZHI!
… terapi holle e projektuar ,apo jo Mjeshter?
　
Ti e din sa ka rendesi gjate sherimit thellesia e shpirtit,dhe njeherit te sorollatesh me ore te tera duke zbuluar thesare te reja,gjersa nga ana tjeter te kuptosh sesi, ...rastesia e permbys rendin normal te caqeve dhe pa dashur,.. dashurohesh!
　
Budallalleqe qe u pelqejne grave,apo jo Mjeshter ?….e dij, dhe me fal qe quajta semundje- Dashurin!
.

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

...

Me eshte tretur edhe shkathtesia poaq sa edhe ngjyra Mjeshter...Dino me ndihmoj pakca.
Tjera here do kerkoj ndihem edhe ne vise tjera nga njerez te pendes,por jo nga ndonje Mjeshter ne te pra, pend,ngase ai je Ti !

Perkohesisht me duhet pak ndihme,vetem perkohesisht,deri...te vije Pranvera.

.

Re: Zhgarravinat e mia
 

[B][I]E dashura Pranverë,[/I][/B]

[I]…, dhe, e dinte, e ndjente.., e krejt tjetër gjë ishte se ai nuk ia thonte. Ajo në kontinuitet vazhdonte blerjen e mendimit të tij me sy. Ai, si gjithëherë ishte i zënë o në peshkim a pikturë, o në shkrime dore a duke qarë drurë; e si do e kishte ajo atë mundësi t`ia blente ndonjë mendim, hë?!

Si në të shkarë ia kishte përkujtuar përgjatë shetisë e takimeve meso-vjeshte te Bulevardi se, është një Specie e vecantë ndër njerëz që provohen në jetë me ekstra supergoditje. Ajo Specie shpeshherë nuk ishte e vetëdijshme se c`rezistencë nukleare kundërgoditëse posedonte në brendinë e saj, gjegjësisht në shpirtë, përderisa ai nuk ia kishte përkujtuar Pusinë që po ia pregadiste Dimri.

Dhe, pikërisht para se të lëshonte rrënjë përjetimi ogurzi i acarit të Janarit, para tij (parakohshëm) kishte zbritur Rrezja e zhdërvjelltë, e shkathtë, pra ajo e besimit nga Zona e Diellit. Ajo Rreze ishte e fuqishme, e shpejtë, dhe e rrufeshme. Asnjë të vetmen herë nuk mund t`a hetoje se nga c`drejtim ajo po arrinte të depërtonte përtej palce, mbi qati, ndër flokë, mbi duar, parasyve, ndër damarë qelizor flente ajo prore e zgjuar, madje edhe kur ti-ikje në gjumë ajo po shndriste në gjendje mobile mbi tënden kokë,..!

Anise herët, kësaj Rrezeje kishte filluar t`i besonte edhe Pranvera, tashmë e tretur por e cytur në zgjim me ngazëllim. Përderisa po shënoja këto rreshta ndër mend më shkonin ca nga cmenduritë e zakonta njerzore. Thoja, sa budalla është kjo botë e rëndomtë, si u beson kalendarëve gjeneaologjik, viteve, shekujve të numruar në gishta; duke harruar fare se c`kishte n`gjarë në periudhat e milionëshit të kaluar. Thoja sa e cekët është kjo botë, c`mizerie zihen në të,.. mëkat!

Kështu dikur moti gjurmëve të jetës i ishte kthyer miku i saj i moqëm tashmë kandidat serioz për t`ia recituar Poemën e përjetuar në mërgim. Pikërisht kështu ishte atakuar në ballë, në sfond, në dhimbje, me dhimbje në rrenjet e veta i vetmuar, pa aske afër, me supergoditjet e jetës, padrejtësive, anomalive diskrepante të botës së "civilizuar", coroditjeve blasfemike, anemisë së heshtur në njerëz..!

Përgjigjja e saj ishte e prerë! Tashmë ajo e dinte se Rrezja ishte bërë pjesë e pandashme e udhëtimit të saj. Kështu kishte arritur t`a shpartallonte Pusinë e dimrit, t`a mbillte këtë farë shprese e besimi mu në dimër (për cudi), t`a priste Pranverën buzëqeshur; e dinte ai se kthim prapa nuk kishte, por e dinte edhe ajo se për c`synim po e prisnin ardhjen e Pranverës.

Ajo akoma nuk po arrinte t`a kuptonte në tërësi dimensionin e ndikimit të tij të vendosur, sic ishte i jashtëzakonshëm sipas saj, i pamëshirshëm në momente, i pandëgjueshëm, rrebel.., por edhe i dashur! Këto veti e bënin të qeshej edhe atëherë kur besonte se duhej qarë. Pra, këso Specie në vete, zakonisht takohen dhe bashkëjetojnë përgjatë jetës. Aq u bënte se c`kishte ngjarë dikur, rëndësi për ta kishte përqafimi i të ardhmes, në Vecanti pritja e Pranverave. Ai ishte vërtetë fare i `cmendur`, lëre që nuk do e lente të vënitej as në Dimër, madje ai donte t`a markiste e t`a merte me vete. I tillë ishte ai, po si t`a lente duftin e Mimozës pa e nuhatur në Pranverë thellë, pa e futur në Vazon unazore? Ceshtja ishte kjo! Pra, bëhu gadi!

Ku ta gjej sante nje mik e ti rrëfehem? Se c`ndjej, se c`këngë do i këndoj, se c`dhuratë do i ofroj përvecse kësaj Pende e këtij gjethi të gëdhendur në lëgurë të argjendtë?

Pranverë? Eja me Pranverën! Të pres në gjiun tim Verë, përherë![/I]

Re: Zhgarravinat e mia
 

[I]Kam heshtur!

Kur bie natë, unë atëherë zgjohem
Këtij tregimi, pikë nuk mund t`i vë
Kujtimi për Stinën m`a fisnikëron mendjen
Kabahat gjithësesi ndjej kur s`i përkushtohem.

Kam parë gjithë-lloje lulesh, asnjë si ajo
Kam hulumtuar ndër sytha, vesave t`mëngjesit
Kam ftuar edhe zogjët, bletët në ndihmë
Si ajo, për benë e Perëndisë asnjë s`kishte.

Kam shkruar, për të mos qarë
Kam heshtur, për të thënë hiçgjë
Kam protestuar, kam sharë e ofsharë,..
…

Kështu kalëronin të gjitha Stinët udhës së mocme,
përvec Pranverës
Kur mrekullia lëshohej me butësi mbi Pallatin tonë
Kisha ikur unë me pendën time të pushtuar
i zënë peng në ëndërrat tua
Këndeve të Kështjellës sonë
botës sonë,
me Ty
në duft Mimozash ndër Bedenet e mia.[/I]

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

...

Mos kerko të flas
shpirti im do plasë
dhe pse kame shumë për të thënë
dhe pse dashurin time pezull kamë lënë
edhe pse të don aq shumë .


Sa shumë dua të flas
sa shumë dua të të tregoi
megjithatë, unë jamë pengesa
qe s'lë atë që ndiej për ty ta tregoi
s' më le ta tregoi të vërtetën
në fund gjithçka që ndiej per ty
në sirtar të mbyllur mbetën


Dua ta dishë veëtm këtë çmenduri
të duash dikë e të mos i tregosh
torturë që të bënë vehtën ta mallkosh
tani shpresoi që gjendjen e zemrës time ta kuptosh .


.

Re: Zhgarravinat e mia
 

Buzë Kalasë

Para mbrëmjes së bukur kishim ecur dorë më dorë
përgjatë plazheve të bukura buzë Kalasë.

Gjurmët e këmbëve të zbathura në ecje
mbi zallin e ngrohtë
filloi të na i merte vala e detit sic vinte në kthim.

Qielli ngjyrëartë përcillte në perëndim Diellin e kuqrremtë
ndërsa në ishim shtrirë mbi gjurmët tona
për të pritur valën e radhës
duke shoqëruar qiellin në përcjellje.

Erëlehta Jod thriste mendjen e tretur ndër valë në zgjim
ajo assesi të arrinte të kthehej
dëshmonte Erëlehta prehjen tonë buzë më buzë
rrëzë valëve, rrëzë shpirtit të etur.
…

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

[FONT=Arial][SIZE=2]…[/SIZE][/FONT]
[FONT=Arial][SIZE=2][/SIZE][/FONT]
[FONT=Arial][SIZE=2][/SIZE][/FONT]
[FONT=Arial][SIZE=2]Erdh drejt meje ne fushen qe kurr nuk ka qene… tek une, une pema e vetmuar qe ngrihet mes fushes e qe ka per kufi vetem gjithesine,…Dhe profetisht ne ate heshtje nje zhurme e madhe nis te mbushe qiellin mu si lumi shkumeplot [/SIZE][SIZE=2]kur befas vershon dhe shfryen forcen e vet gjithe lumturi ![/SIZE][/FONT]
[FONT=Arial][SIZE=2]Erdh ai qe une prej kohesh[/SIZE][SIZE=2] pa e ditur askush fill vetem e prisja mbi majen e mallit,… [/SIZE][SIZE=2]erdh pergjithmon.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Arial][SIZE=2]Pyes veten nese Jeta neve na buzeqesh apo na perqesh?!Valle melodia e Jetes.. eshte nje kenge plot gjalleri apo perkundrazi, zi e vajtim?![/SIZE][/FONT]
[FONT=Arial][SIZE=2]-“Do jetojme bashke ne nje fortese te rrethuar nga armiq …”- fillova, por nuk me la te mbaroj mendimin dhe si zakonisht ,nderhyri Mjeshteri :[/SIZE][/FONT]
[FONT=Arial][SIZE=2]-“[/SIZE][SIZE=2]Mbylli syte dhe dergoj botes qe do linde perseri para nesh nje pershendetje” -me tha!Duke pire nga gota e ujit, vazhdon… - “Sigurisht, do te veme atje ne kohet e lashta e dashur,ngase vetem atje ka thesare te medha.Do i shetisim pellembe per pellembe ato vende perrallore”. [/SIZE][SIZE=2]“Me ne fund duhet t'ju them diçka. Do beheni gruaja ime? Ju dashuroj me te vertete,dhe s'kam nge te beje dashuri me ju siç eshte zakon …Flas shpejt ndoshta...por…”[/SIZE][/FONT]
[B][FONT=Arial][SIZE=2]E habitur:-“Nuk te kuptoj Mjeshter? “ [/SIZE][/FONT]
[/B][FONT=Arial][SIZE=2]­”Dua qe ju te martoheni me mua. Ju dashuroj… Kam dashur t'ua theme qe moti .”.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Arial][SIZE=2]Syte e habitur rrodhen lot,..LOT! … pastaj nje buzqeshje Diellore depertoj mes loteve, dhe me behet me se e qarte se e gjithe bota eshte fund e kry poshtersi, e njeriu, ..njeriu eshte vet ligesia me dy kembe.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Arial][SIZE=2]Shpirti luftarak i ndizet ne zjarrin e betejes.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Arial][SIZE=2]-“Eh po, vijme ne perfundim filozofik se jeta perbehet prej renkimesh ,lotesh, dhe buzqeshjesh, buzeqeshjesh me lote …. sidomos prej renkimeve... “-e tha si me inat,jo mua ,por Jetes! -[/SIZE][/FONT]
[FONT=Arial]　[/FONT]
[SIZE=4][SIZE=4][FONT=Arial][SIZE=2]Mu duk se degjova hapat e tij poshte neper shkalle, dhe e zverdhur murmurisa ca lutje te shkurta: [/SIZE][/FONT]
[FONT=Arial][SIZE=2]- O Zot, bej qe t'i dukem e bukur ! [/SIZE][/FONT][/SIZE][/SIZE][FONT=Arial][SIZE=2]Nuk do me doje tani si me pare,sapo te me shohe ?!… Mbase edhe e zbehur dhe pa kaçurrelin,jame po ajo qe kam qene dikur Mjeshter …[/SIZE][/FONT]
[FONT=Arial]…[/FONT]
[FONT=Arial][SIZE=2]O miq te dashur... [/SIZE][/FONT]
[FONT=Arial][SIZE=2]Modestia dhe vlera jane dy veti dhe mu keto dyja jane gjithnje pune aq te renda, sa s'ka…!!![/SIZE][/FONT]
[FONT=Arial]　[/FONT]
[FONT=Arial].[/FONT]
[SIZE=2][/SIZE]

Re: Zhgarravinat e mia
 

[I][B]Jashtë ëndrrës!
[/B]
Në vrapin përtej ëndrrës së bukur blu
T`merron vizioni yt i thellë në një sy
Fëmijë i kohës shterpë, kohës anemike.

Zingjirë të padukshëm të mbajnë vendosmërisht
Në natyrën e betont kundruall syve të hutuar
Në shpejtësinë maramendëse largë shpëtimit.

Globi zvoglohet vazhdimisht në syrin tënd
Një mesnatë mund t`a fusësh në grusht si mollën
E t`ia numërosh varrët e plasjet një nga një.

Loja vec sa ka filluar në frikën tënde
Keq u zure në formulat moderne në veten
Kur bëhet llogari qorre idealesh të gabuara.[/I]

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

...


[I][B]
Pasiguria e shpirtrave…[/B][/I]

Me ngjan ne leter e nuk je leter Mjeshter ,… diçka poetike, ndoshta? …mos ndoshta nje alegori?…mos simbolizon vdekjen,ngase diçka kaq afer persosshmerise nuk bene te ekzistoj? …Apo thjesht je misionar qe tenton te shpjegoj enderrat dhe fantazite?
Jo, s'eshte e vertete!Vetem tri dite Jete!!!Vetem tri dite drite...ne kete erresire!
Vitet kalojne,e asgje nga keto o miq.Eshte vetem nje Mjeshter qe premton tokat e bekuara e te largeta ku farketohet lumturia… vendet me te largeta te botes ne te cilat kurre nuk do te shkojme …
Ju them se nuk eshte shaka me kuptime te dyfishta,por behet fjale vetem per nje oaze dashurie,ku uji, siç eshte bere e ditur ,shkon perpjete,pra kundrejt drejtimit te natyrshem , misteriozisht, dhe per kete ndihet frike.

Ngjarja deliktuoze nuk zhvillohet siç ndodh zakonisht fshehurazi, ne erresire dhe larg nga syte e botes, por bash ne publik, ne qiell te hapur,ku me ane te nje bisede te gjate e te arsyeshme, vajtimeve, psheretimave, qortimeve u pergjegjej me ftoftesi demoniake, si nje qenie e akullt duke u perballe me ankthin dhe personazhet e botes se arsyeshme te kesaj enigme te frikshme..edhe pse mire e dinte Mjeshtri se s’kishte tjeter arme veçse shpresen te Zoti.
Ne te vertete, ne burgun e çeliket te Jetes se shemtuar te djeshit, ka nje larmi te atille,nje bollek te tille, nje perqendrim te tille elementesh patetike dhe dramatike, sa qe mundesia per selektim nga me te mirat eshte e gjere sa edhe vete ditet,muajt, vitet e kaluara ne ate burg te çelikt prej Jete,ndaj edhe selektonte me mjeshteri.

Mos te harroj tu rrefej per reagimet e para te atyre qe morren lajmin, …ishin reagime pasigurie : “Merre me mend. E pamundshme….” ama u theme se, zmadhuesi i ngjarjes eshte realiteti i cili ne menyre te bujshme kaperceu fantazine njerezore.
Dua te shtoj se,…here pas here genjejme veten se,.. flaket pergjeruese nuk do ta preknin pjesen ende te pa qelbur te trurit te çoroditur, apo te pakten, ne menyre te mistershme nuk do ta preknin zemren ,por pa hetuar depertojne thelle ,..shume thelle!!!




Miq te dashur,
…kurre s’kam pare per nje kohe kaq te gjate,gershetim vuajtjesh dhe ankthesh,motivesh aq te shumta dhe nje fuqie kaq te madhe rruges per ne oaze ne te cilen kurre nuk ishim …por,ndoshta,..?!


.

Re: Zhgarravinat e mia
 

[FONT=Arial][SIZE=2][I]Natë, orë 03:16[/I][/SIZE][/FONT]

[FONT=Arial][SIZE=2][I]Drithmë![/I][/SIZE][/FONT]

[FONT=Arial][SIZE=2][I]Hap sytë, ndjej se frymoj. Zgjohem brrof dhe nisem drejt tavolin[SIZE=2]ë[/SIZE]s time. Mar syzet dhe filloj t`a shkruaj ëndrrën që zgjoi heshtjen e fajësisë nga vetmia ime; gjegjësisht jetësimin e saj.[/I][/SIZE][/FONT]

[FONT=Arial][SIZE=2][I]Diku larg ku s`kishte njeri, kalldërëmeve kisha ndaluar Pajtonin tim. Ajo doli, dola edhe unë. Dhe, akoma pa u përplasur buzë më buzë, shikimi vec fliste për hapin spontan të radhës. Përshëndetja klasike do pasonte më vonë meqë mendja e arsyeshme nuk arrinte të perceptonte asgjë më; pra, ishte takimi në pikën zero; ishte zemra ajo që udhëhiqte.., përjetimi përgjatë rrugës dhe pritjes së gjatë deri në momentin e ballafaqimit, sy më sy. [/I][/SIZE][/FONT]

[FONT=Arial][SIZE=2][I]Ishte një goditje e papërshkruar emocionesh. Me siguri atë natë po t`a shikonim Qiellin edhe yjet do [SIZE=2]rr[SIZE=2]ënqetheshin[/SIZE][/SIZE]. Në shkëlqimin e syve të saj nën dritën e zbehtë të llampave prej neoni i buz[SIZE=2]ë[/SIZE]qeshte edhe ftyra. Dorë më dorë ikëm drejt Detit të paskaj, dëshirës sonë për t`ia takuar valët. Një drithmë më kaploi në shpirt rrëmbyeshëm, mbase nuk arrija t`a përmbaja atë vrull egocentrik.Ceshtja e Atomit kishte [/I][/SIZE][/FONT][SIZE=2][FONT=Arial][I]zënë zbraps[SIZE=2]jen para s[SIZE=2]aj.[/SIZE][/SIZE][/I][/FONT][/SIZE]

[FONT=Arial][SIZE=2][I]C`përshkrim Idilik i gjithë kësaj drame buzë shpërthimit, hë?

C`fuqi ndjenjash përmallimi nxisin këtë pendë? C`mallë më kaplon sante, c`është kjo ridrithmë për Ty? Tashmë kur qëllimi po realizohet drejt finalizimit të suksesit[SIZE=2]; t[/SIZE]ash kur Rrezja depërtoi përtej Ylberi, tash kur mishërim[SIZE=2]et[/SIZE] nuk gjejnë vend për kufij.

Tash? Sa më mungon, vec ta dish.[/I][/SIZE][/FONT]

[FONT=Arial][SIZE=2][I]Po ti? Ndjenë të njëjt[SIZE=2]in hall [/SIZE]si unë, pyes veten? Heshtje e trishtë kaplon dhomen time të vogël por, jo edhe shpirtin tim sepse gjysma e tij je Ti.[/I][/SIZE][/FONT]

[FONT=Arial][SIZE=2][I]Nga jeta ime dhe e të tjerëve që kam lexuar nuk mbaj në mend se kisha / kishin përjetuar ndonjëherë ridrithmë më të madhe se sante. Pse e gjithë kjo? Ke Ide? [/I][/SIZE][/FONT]

[FONT=Arial][SIZE=2][I]E, meqë je gjysma ime atëherë unë do ik sërish në gjumë për t`a vazhduar ëndrrën, mos u vono. [/I][/SIZE][/FONT]

[FONT=Arial][SIZE=2][I]Ai nuk ishte vetëm, atë po e shoqëroje ti, tashmë pjesa e munguar e Ditarit tonë.[/I][/SIZE][/FONT]

[FONT=Arial][SIZE=2][I]C`ironi, c`fat, c`simbolikë.., "c`rastësi" ? [/I][/SIZE][/FONT]

[FONT=Arial][SIZE=2][I]Eja ti eja e dashur në ëndërrat e mia![/I][/SIZE][/FONT]

[FONT=Arial][SIZE=2][COLOR=Blue][I][URL]http://www.youtube.com/watch?v=G50sAp4LRhI[/URL][/I][/COLOR][/SIZE][/FONT]

Re: Zhgarravinat e mia
 

[I]Rikthimi?

Nëse ndonjëherë sërish do kthehesh
Në Trollin tënd të moqëm
Atë, të poezive blu
Nëse asnjëherë për be
S`të kujtohet Vendlindja yte
Prozë e thyer, e larë në lot, e sfiduar
E di se
Jo që nuk e deshe
As se
Nuk ndjenë për të
...

Kësaj Stine të pres
Gjersa varret s`janë rrafshuar
Sa s`u dogjën kujtimet gri
Eja!
Se atëherë?
Kur do kthehesh
Ne Tokën tënde, hi do gjesh
E verdhë, mos më eja
Sa rrallë herë kam shkruar
Pranverave, kur bie shi
Sa shpesh herë vdes në to![/I]

Re: Zhgarravinat e mia
 

[I]Tash kur po shkëmbehej zjarrë, binin Heronjët për të rilindur sërish. Ti thoje: unë, unë, unë. Mbase unë të thoja: ne, ne, ne. Pra, kështu duhej ngaqë Lufta e madhe fitohej në mejdan, publikisht. E dashur, sërish do qeshim Pranverave si dikur, dëshmi e kemi gjakun.[/I]

[I]Sulltani![/I]

Re: Zhgarravinat e mia
 

[I]Cdo ditë e më afër Stinës së Brishtë!

E di se do lexosh me vëmendje dhe e di se do më përqafosh sa për t`a pajtuar buzëvarjen time prej fëmiu. E them prej fëmiu ngaqë konsideroj se askush në mënyrë më origjinale se ai nuk di t`a shprehë ndjenjën e gëzimit dhe atë të zemërimit. Sot më ke munguar shumë, gjegjësisht nuk ma ke varë fare.

Sidoqoftë, desha të sqarohem se tregimet përbëhen nga jeta që bëjmë e jo nga fjalët që me aq lehtësi i bashkërendojmë; gjegjësisht tregimi është gjithnjë në kërkim të një fjalie të vetme pas së cilës ngarrend ajo bota jonë e ngushtë kur e duam dikë me gjithë qenje, prandaj kafshojmë buzët.

Unë se di se në c`dimension mendor shtrihej kujtesa jonë? Gjithnjë më duket se ishim dashuruar para se të kishim lindur. Në c`stade zgjoheshin emocionet e ndjesisë, as këtë nuk e di për be. C`gjurmë lënë këto prushe që djegun shpirtin tim kur s`të kam pranë; pa më trego? Pse vuajmë kur kuptojmë se c`mesazh përmbanë jeta?

Kur të vish, mer pak kohë e më trego. Kam mallë për ty, i zhytur në mendime..

Cdo ditë e më afër Stinës së brishtë ecim së bashku, Stinës së derdhur në ngjyra vaji,..

Drejtë Kështjellës sonë!

[/I]

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

[FONT=Book Antiqua][SIZE=3]Sa ide gjeniale me ec ne rrugen per tek treni nen ritmin e "Ngjyra e kuqe" per te mos rreshkit e me mbet ne histori...[/SIZE][/FONT]
[FONT=Book Antiqua][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Book Antiqua][SIZE=3]Dite e ftohte sot e akoma po bie debore. Strukur nen kapucin e shallin e punuar nga dora e se shtrejtes time, po ngroh duart me fryme gri. Po shoh njerez tek vrapojne, marrin taxi, nisin vete makina, marrin autobuzat e trenat, e te tjere lypin. E ndersa mu me presin pantoflat, jeleku qe me mban ngrohte, nje gjelle nga mami, nje liber i bukur, e shume perqafime te ngrohta, m'vjen zor me kalu afer tyne e me i than "Zoti te dhashte"![/SIZE][/FONT]
[FONT=Book Antiqua][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Book Antiqua][SIZE=3]...[/SIZE][/FONT]

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

[SIZE=2]...[/SIZE]
[SIZE=2][/SIZE]
[FONT=Calibri][SIZE=3]"Jetëgjati nuk bëhet jetëshkurtër".[/SIZE][/FONT]
[FONT=Calibri][SIZE=3] [/SIZE][/FONT][FONT=Calibri][SIZE=3][SIZE=3]…magjia zgjat pak, ca ore ,jo me shume. [/SIZE][SIZE=3]Pastaj dita fillon te me copetoj mishin, me ingranazhet e saj te thata,sidomos pasditeve, kur jam vetem, provoj nje ndjenje te veçante. Sikur te me banonte nje esence e papercaktuar, jo e imja, e megjithate pafundesisht e imja, e une s’jam me vetem,dhe çdo gjest i imi, çdo fjale, ka per deshmitar nje shpirt misterioz.![/SIZE] [/SIZE][/FONT]
[FONT=Calibri][SIZE=3]Hapesira me eshte shenderruar ne nje dhome te vogel Mjeshter, gjersa ti kerkon diçka kaq te vogel,e une as kete s’e beje,dhe per egoizmin tim refuzoj te pranoj sa shume te dua.Me vie keq ngase ka plot sosh qe e duan,por atij as qe i pelqejne çapkenet autoritare ,vashezat fodulle, laviret garipe, vogelushet e djallezuara e te pergjumura me sy tinzare e epshore.Jo, keto nuk i don![/SIZE][/FONT]
[FONT=Calibri][SIZE=3]Mbreme me terhoqi vemendjen dritarja gjatoshe ,gjersa Hena duke hyre permes xhamave te saj,u bente drite luleve ne vazon siper truezes ,nuk e di ne ju kujtohet vazoja qe i vinte keq nga une?... Keto pak objekte te dukshme nen driten e Henes ,me shtyejne qe te perfytyroje prap mbrapaskenen e erresires,ku fshihen intimitetet,ndoshta edhe shpetimi nga gjendja qe kame rene ,por...nuk jane per mua ato ,jo![/SIZE][/FONT]
[FONT=Calibri][SIZE=3]-“Paske jeten e gjate”…!, degjova symbyllur te me thoshte nje nga hijet…U mundova te qesh, dhe edhe qesha, por ndjej dhimbje ne koke,miq…Tu tregoj se,pas atyre diteve,mu kjo ishte buzeqeshja ime e pare…[/SIZE][/FONT]
[FONT=Calibri][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Calibri][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Calibri][SIZE=3].[/SIZE][/FONT]
[SIZE=3][/SIZE]

Re: Zhgarravinat e mia
 

Te respektuar lexues,

...

Nje nate nder netet e mia te shumta pa gjume shpertheu nevoja per tregimin qe do ua rrefej se c`kisha ndjere e perjetuar ne boten time pergjate koheve derisa arritem ne Piken Zero.

...

Sulltani!

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

[B][SIZE=3]
[/SIZE][/B]
[SIZE=3]...[/SIZE][B][SIZE=3]
[/SIZE][/B]
[B][SIZE=3]
[/SIZE][/B]
[B][SIZE=3]Sikur te mos kisha frike se do te ja lendoj zemren, e di se çka do thosha…[/SIZE][/B]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3] [/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3]Vetem flisni...![/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3] [/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3]Ja do t’jua sqaroj…[/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3]E semur nga kjo semundje, madje e interpretuar ne forme te lehte,ne kete sanatorium qe eshte pertej xhamave te asaj dritares gjatoshe ku shikoj shpesh koheve te fundit duke pasur pershtypjen se jetoj ne nje bote te humbur, e krijuar prej mureve te lemerishem, e krijuar prej vdekjeve te ftohta, e krijuar prej figurave te njerezve te pa shpirt.[/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3] Ne realitet, …duhe[SIZE=3]t[/SIZE] pritur vetem njeqind e tetdhjet e dy–tri dite, asnje dite me shume[SIZE=3]![/SIZE][/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3]…Gjashte muaj, gjashte,... gjashte mure te tmerrshme,tash rendojne pameshirshem… NC,mu tani me te vertete duhet menduar ne vitet,… Edhe sa vjet me duhen te ngjitem deri ne skajet e kesaj gremine gjashtkateshe ?[/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3] [/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3] [/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3] ...[/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3] [/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3]Megjithate, njeqind e tetedhjet dite jane te gjata dhe ne rrjedhen e tyre mund te ndodhin plot gjera:..Ta zeme del koha qe te krijohen familje te reja, te lindin femije e te fillojne edhe te flasin, apo ta zeme qe nje grua e bukur te plaket e askush t[SIZE=3]e[/SIZE] mos e deshiroj... e semure nga nje semundje, edhe nga ato me te gjatat,ndoshta jo ne kohe, por ne vuajtje gjithesesi ….[/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3] [/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3]Apo ta zeme edhe si shembull,nese guxoj ta quaj shembull … nje shtepi e madhe te ngrihet aty, ku me pare kishte vetem livadhe,uje qe ecen perpjete ,mu sikur ne ate oazen,...[SIZE=3]N[/SIZE]derkohe vazhdoj te jetoj e shkujdesur, ta trete dalengadale trupin, e te terhiqem perkohesisht per te lene pershtypjen se sherohem …, te turrem serish me me vrull duke gllaberuar shpresen, ...tek e fundit, mbetet ende kohe qe i vdekuri te varroset e te harrohet,keshtu qe i biri te jete serish ne gjendje te qesh serish[SIZE=3],[/SIZE] ne nje te aferme te larget ..ne afersi …[/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3]… Buzeqeshje e idhet,Mjeshter … Me fal…!!![/SIZE]


[SIZE=3]
[/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3]Ti kthehemi dritares gjatoshe edhe njehere …Prania e disa krijesave qe ne boten reale, kurre nuk i kam pare behe[SIZE=3]n[/SIZE] cipe pengese per pamjen ne ate dritare...Ato krijesa me bindnin se as gjethet e drurit nuk lekunden…derisa me nje koncentrim maksimal verej se megjithate gjethet edhe pse ngadale prapeseprape lekunde[SIZE=3]n[/SIZE] nga era e lehte.[/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3] [/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3] [/SIZE]
[SIZE=3][/SIZE][SIZE=3]Jeta perkundrazi, sikur eshte ndalur Mjeshter… E njejta dite, po me ato gjera perseritet me qindra here, pa bere nje hap para …. Lumi i kohes kalon permbi Fortuna,plasarite muret, merr teposhte gure e zinxhire qe fluturisen ne mendjet tona .[/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3] [/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3] [/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3] [/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3]E dij Mjeshter se tani te ze nje terbim, nje maraz, nje keqardhje…!Dhe tani edhe pse vepron,te duket sikur eshte teper vone…[/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3] [/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3]… E çuditshme dhe per te qeshur qe keto zekthe vijn ,… si te jemi te mitur !? Po, po, e din, shumica dermuese se as qe e vret me mendjen per keso gjerash dhe vazhdon te dashurosh ,nuk e kthen me ne problem.[/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3]Mjeshtri,ai i cili nuk e kishte marre kurre seriozisht, por…si dikush qe kalon para nje vitrine te mrekullueshme pa ia hedhur shume syte dhe vetem kur tashme eshte larg, e kupton sa gjera te bukura kishte aty dhe kthehet mbrasht ngarendas, por,... kur kthen aty shuhen dritat dhe ulen roletnet.
[/SIZE]
[SIZE=3]Me keqardhje,me brengen qe ndoshta nuk i mjafton me koha,druan se ne vetmi[SIZE=3] [/SIZE]do e paguan hidhur,sepse ai kishte qene si nje gur i lidhur pas nje litari dhe ajo qe e ngazellente ishte d[SIZE=3]e[/SIZE]shp[SIZE=3]e[/SIZE]rimi, dashuria. …[SIZE=3]D[/SIZE]uke u sorollatur keshtu çmendurisht, nuk dallohet me ç’forme ka.., [/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3]...ai nuk ia ve me veshin njeriu, nuk mund t[SIZE=3]e[/SIZE] degjon, ai degjon vetem vetveten tek fishkellon ne ere, per te askush nuk ekziston me perpos …![/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3]Rrokullisje e frikshme, ai nuk sheh me boten perreth, e gjithe çfare mbet nga jeta madje kishte reshtur se ekzistuari, nuk ekziston me, nuk kishte ekzistuar kurre,…e quan[SIZE=3] 'pika zero'!?[/SIZE]
[/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3] [/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][SIZE=3]Por,..ja ku ndalet guri i lidhur pas litari dhe me ne fund mund te dallohet, …eshte nje gure i zgidhur![/SIZE]
[SIZE=3] [/SIZE][LIST][*][SIZE=3] Mjeshtri eshte ne pozicion...[/SIZE][/LIST]



[SIZE=3][SIZE=3].[/SIZE]
[/SIZE]

AW: Zhgarravinat e mia
 

10. Shkurt 2013

...

Ndonese ishte veshtire t`a menagjoja kohen perkunder detyrimeve te perditshme qe kisha; ndaj serish arrija t`a permbledhja suksesin e synuar ne ploteni. Shpeshhere me pyeste prej nga gjithe kjo fuqi e energji qe po ma kushton, pse i gjithe ky perkushtim per mua?

Ketyre pyetjeve me duhej t`u pergjigjesha me kujdes, gjegjesisht me mjeshtri sepse ajo nuk i pelqente trillimet, aktrimet edhe me hiq. Me besoni miq te dashur e kisha te veshtire sepse shpeshhere gjindesha ne situata kur ne ndonje pyetje te pazakonshme te saj me duhej t`i shmangesha me ndonje kunderpyetje shpotitese.

Ajo e dinte se une nuk do leshohesha ne shaka nese nuk do ishte momenti i pershtatshem m`varesisht nga tema qe po debatohej. E dinte ajo se posedonte bukurine e brishte si Pranvera, shtatgjatesine e Drandofiles dhe mprehtesine prej dhuntise.

E dinte ajo se e kishte per qejfi t`a rendisja ne vendin ku deshironte nder Oponence; megjithese me shume e inspironte fakti i apostrofuar tek kur perjetimi i saj do arrinte te behej shembull prej delikateses se saj te perjetuar ne jete permes shkrimeve tona qe do pasojne ne kete Roman.

Pergjate jetes isha sprovuar me situata nder me te nderlikuarat ama asnjehere dhe kurre si me kete ngjarje qe do ua rrefej ne vijim. Ajo ishte nje Zonjushe perplot jete dhe e perkushtuar ne dinamiken e saj. Ishin goditjet e jetes sic ajo shpeshhere di te jete e pameshirshme qe e kishin mbeshtetur per muri sic thot populli. Ishin edhe shume padrejtesi, poashtu brenga te saj qe kjo bote di ti zhvilloj me mjeshtri; qe kishin arritur t`a dermonin dhe dobesonin deri ne vuajtje. Eh po tash? Si mund t`a lesh nje mik te vuaj? Si mund t`a lesh ne gjendje te tille kur je ne dijeni se e ke mundesine t`a ndihmosh? Si?

Shpeshhere me ka rene te pyes veten time? Njeriu? c`eshte kjo ceshtje kaq komplekse? Nese ekziston ndonje ndjenje e dlire e dashurise, e humanizmit dhe e njerezise atehere keto jane momentet kur njeriu duhet t`i gjindet njeriut. Guri per gur; anise e dijme se njeriu eshte poashtu edhe ujk per njeriun, por! Ketu nuk mbaron e tere historia e kesaj pyetje per kete ceshtje kaq serioze dhe delikate.

Ne ditet qe do pasonin pas kesaj date isha nisur drejt Keshtjelles se saj me kalldereme oker per t`a takuar Sulltaneshen e endrrave te mia reale. Pikerisht ne shkurt anise ca nga datat e ketij muaji ne kujtesen time jane te hidhura por megjitheate nga tash te kujtuara me endje.

Diku thelle ne detin e kaltert, valeve te tij ne perplasje e siper me kishte zene nje drithme thupre uji; teksa shikimet tona te permallshme gershetoheshin permes buzeve. Fjalet tashme ishin shpenzuar, flisnim heshtur.

...

Sulltani!

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

Duke ecur rruges, me nje buqete lulesh ne dore, per tek varret, me mijera mendime kalojne ne koke. Ai shkon tek varri i saj per ta kujtuar ate. Dhe brenda 6-7 minutave, nje jete e tere kujtimesh kalon si vetetime..
Diku tjeter nje bukuroshe e vogel, veshur fustan ngjyre roze, vrapon ne kraherorin e babit te saj.
Dikush perjeton puthjen e pare.
Nje nene shtrire ne nje shtrat, mbajtur mire doren nga i dashuri, po sjell ne jete frytin e tyre. Po sjell ne jete nje engjell.
Ca student po diplomojne dhe plot krenari po gjuajne kapelat e tyre perpjete.
Shume zemra po kenaqen, gjersa po shikojne femijen e tyre ne diten e pare te shkolles.
Lot dashurie po rrjedhin ca faqeve teposhte.
Ca zemra po rrahin plot emocion, sepse po zbresin nga aeroplani ne vendlindje.
Disa te tjera, jane nxire nga dhembja e ndarjes nga me te dashurit e tyre.
Dikush, ne heshtje, pendohet per gjera.
Nje familje diku, ulur rreth tryezes, ne qetesi po drekojne.
Nje baba me te birin po luan futboll.
Ndonje po prish lumturine per nje deshire.
Dikush, per para, po harron gjithcka tjeter.


A nuk eshte kjo jeta ne foto?

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

...



[U][B]pa titull...
[/B][/U]





…me shfaqen mirazhe oazesh dhe shatervanesh sikur nje beduini ne Sahare dhe ne ankth eksploroj rruge pas rruge kerkimin e nje streheze.per Jete… pra, drejt periferise ku lufta eshte me pak e ashper.
Nuk keni dalluar ndonjehere shtremberimin perbuzes te fytyrave ne kerkim e siper dhe plot deshperim ?! …Ndaloj, me ne fund. Shoh perreth, dhe nuk me shfaqet as nje njeri, as ndonje shtepi, asnje shenje jete. …Jam vetem Une dhe Jeta…-“Lamtumire” “…ke qene nje krijese tejet e mire, ç’eshte e verteta ne fund te fundit te desha shume,…me ofrove thuaja tere ate qe kerkova pergjate jetes se tere .Falme nese te braktis ketu…



Miq,
ne kete qytet qe po ju tregoj, asnje s'mund te rroje dot, veçse une!!!



Por…ç'me duhet? …, edhe pse e vogel, bota eshte detyruar t'me jape rendesi...Dhe ç’te beje ne nje bote kaq te madhe, te stermadhe plot labirinte te pafundme rrugesh, me lagje te vjetra, e te reja, …ku çdo gur, çdo dru çdo shesh shpreh nje kujtim, nje ndjenje, nje çast te shenuar e te rrenuar te jetes!... rralle ndiej kenaqesi…

…Nuk gjej me kurajen te eksploroj gjithe keto gjarperime rrugesh ku strehohen engjej dhe demon…Jam lodhur duke vu re se si Dielli ,qe pak me pare shkelqente, te zhduket pas kreshtave te egra diku larg ,shume larg.

E rendesishme eshte te dish ta pershkruash gjithe ate qe perjeton nje shpirte , tamam si ne kete rastin tim. Por, pergjithesisht eshte sikur te mos ekziston,ngase jam e manget ne shkathtesi pershkrimesh….

…Edhe une humbas sigurin,eci dhe mendoj se as Jeta fatkeqesisht, nuk eshte me e gezuar kur zbresin ne te hijet. Edhe ajo ndien qe une ndiej erresiren e menjehershme qe varet nga nderthurja e ngjarjeve te vjetra dhe te reja , duke me sjelle nuk di çfare peshe te hidhur…une dua te ik edhe perkry embelsis mashtruese..

Stinet me duken te lumtura,natyra eshte e gatshme per te qesh nese i leme sadopak vend ajo do te mbushej me gjelberim,ama...
Ca vite me pare shihja tere delikates per'rreth,... atebote kishte filluar gjithçka, duhej sikur pushtoja boten....E pushtova... Shikoni tani, e madhe dhe madheshtore, me gjoks demi,...ngjajshem me ato luginat e largeta per te cilat me vone tregohen perralla me duar te kryqezuara pas koke,duke pare rete qe kalojne aq te lirshme e te bardha, siper prepotences dhe mosnjerezise se njerezve.

Ato luftojne, duke ngritur larte shtatin permes ndyresirave, drejt Diellit dhe Jetes.
Te kristalta dhe te pasterta nen magjine e perendimit ngrihen ato sot, neser.., dhe jane ne vazhdueshmeri ne galop te kesaj bote te trishtuar...






[RIGHT] E fiksuar ne kete oaze dhe me veshtrime plot ankth,[/RIGHT]
[RIGHT] [/RIGHT]
[RIGHT] ...e ytja![/RIGHT]







.

Titulli: Zhgarravinat e mia
 

[QUOTE=YanYan;2275076][FONT=Book Antiqua][SIZE=3]Sa ide gjeniale me ec ne rrugen per tek treni nen ritmin e "Ngjyra e kuqe" per te mos rreshkit e me mbet ne histori...[/SIZE][/FONT]
[FONT=Book Antiqua][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Book Antiqua][SIZE=3]Dite e ftohte sot e akoma po bie debore. Strukur nen kapucin e shallin e punuar nga dora e se shtrejtes time, po ngroh duart me fryme gri. Po shoh njerez tek vrapojne, marrin taxi, nisin vete makina, marrin autobuzat e trenat, e te tjere lypin. E ndersa mu me presin pantoflat, jeleku qe me mban ngrohte, nje gjelle nga mami, nje liber i bukur, e shume perqafime te ngrohta, m'vjen zor me kalu afer tyne e me i than "Zoti te dhashte"![/SIZE][/FONT]
[FONT=Book Antiqua][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Book Antiqua][SIZE=3]...[/SIZE][/FONT][/QUOTE]

eh sa bukur .....

Re: Zhgarravinat e mia
 

[SIZE=3]...

[I][B]Q[/B][/I][I][B]everitaret planifikojne prehjet e tyre , tallen me pasion. .. terheqin vemendjen…[/B][/I]


…nuk mund te fle !... une jam e shqetesuar ngase me ka humbur durimi dhe nuk kam asnje reputacion te zot ,rrobat e diturise tani me jane zhdukur.Te gjitha menyrat e mia te mira dhe te keqija kane levizur me kilometra larg,mbase per shkak te ketij tjetersimi edhe zemra dhe mendja me jane te zemeruara me njera-tjetren.
-"Sa kohe do te mbetesh e pezulluar pa diell?…-"xhevahir!..dashuria brenda meje ?...,lere pazarin e ekzistences nga guri shkaterruar nga guri.Oj dashuri ?..,Ti qe ke qene e thirrur nga nje mije emra,Ti qe e di se si te hedhesh dehjen ne kupe te shpirtit pa pire asnje pike vere ?...kur do i braktisesh nga mendja yte ata qe japin kulture te njemije kulturave,ata qe jane pa fytyre,e kane njemije fytyra,Oj dashuri ?..., ti qe formeson fytyra te Turqve, evropianeve,amerikaneve,..me jep nje gote nga shishja yte,qe te mund te shoh mijera "shefat e kesaj bote ... »-ktheva koken te shohe kopertinen e librit te cilen mendova se ishte duke e lexuar,por u zhgenjeva ngase nuk kishte liber ne duart e tij, fjalet mi drejtonte mua…mua ?!Nje te zhveshure nga dija ???!!!
Me qeskat e syve te fryer dhe kthjelltesine e esellt te mesnates,u ngrit nga tryeza e ateles[/SIZE][SIZE=3]ë ku ruante tufa doreshkrimesh sekrete, gjithçka kishte te bente me baladat, epet, gojedhenat ,mitet…
-« Do dalim fushave dhe do shetitemi bashke mbi barin e njomur nga lotet e nates e dashur! »…ishte i prere ne kerkese dhe nuk kisha nga t’ja mbaja.Edhe pse te heshtur rruges isha e gezuar, i gezuar ishte edhe ai…Dikur e pyeta se mos ishte lodhur dhe nese donte te pushonim pak mbi nje gur, n’anen e rruges. Nuk me foli. U ndal dhe me shikoi me nje veshtrim te embel, koken pak t’anuar.Sa doja te dija ne ishin te sakta fjalet qe mi tha me aq mjeshteri Mjeshtri …, kete m'u dha ta vertetoja saora : aq i mprehte, aq shpues qe shikimi i tij i embel, sa mu duk sikur hyra ne dere te padere une qe e quaja veten njeri te lodhur dhe mendoja se, te dashurosh, eshte nje pune edhe me e lodhshme, shtese lodhjeje mbi shtresa lodhjesh...
Ne heshtje u kthyem se bashku naten vone prane vatres, une me nje liber ne dore dhe edhe ai prane meje. Kur lodhem se lexuari e syt me vriten nga germat e vogla shikoj gjarperimin e zhdervjellte te flakave. E kam mikun me te mire ne jete. Me rri prane dhe me kupton…shpesh me thote :-« mendjes i pelqen te mendohet, zemres te mallengjehet »... kerkon te me beje qe te dal nga burgu ku jam futur me vetedashje une qe vdekja me rri varur mbi koke me nje pe te kalbur. Kerkon te rroj dhe te mar pjese ne gezimet qe Zot i madh perhap mbi bote! Ah, sa e bukur eshte bota! Gjithe te keqijat i ben vete njeriu. Per pak gje fare pa shkak, zihet, vritet... Valle? Dielli jep driten e argjente, bima kallin e florinjte,[/SIZE][SIZE=3][SIZE=3]zogu kengen[/SIZE], lulja eren, , …qe te gjitha keto na i jep qe te kemi zi dhe vrasje midis nesh?...Valle?


.[/SIZE]
[URL="http://www.kosova.de/forum/newreply.php?do=newreply&p=780280"][IMG]http://www.kosova.de/forum/images/buttons/quote.gif[/IMG][/URL]