[FONT=Book Antiqua][SIZE=3]Shkrimet jashte teme duhet te lagohen i nderuari Staf.[/SIZE][/FONT]
[FONT=Book Antiqua][SIZE=3][/SIZE][/FONT]
[FONT=Book Antiqua][SIZE=3]Ju falemnderit per mirekuptimin![/SIZE][/FONT]

[B][B]I riu rob i epsheve te veta[/B]
[/B]
[B]Dhe mos iu afroni amoralitetit (zinas), sepse vërtet amoraliteti është vepër e shëmtuar dhe është një rrugë shumë e keqe"


[/B]Të gjitha falënderimet i qofshin All-Allahut të Lartmadhëruar dhe selami qoftë mbi atë, pas të cilit nuk ka të dërguar tjetër.
Në botën bashkëkohore, e posaçërisht në vendet më të zhvilluara, është e pranishme çështja e dobësimit të vetëdijes fetare, normave morale dhe nëpërgjithësi të vlerave shpirtërore. Shpeshherë takohemi me të rinjtë që nuk e respektojnë All-Allahun xh.sh., Pejgamberin a.s. dhe fenë e tij, që do të thotë se është humbur turpi, ndjenjat, nderi dhe dinjiteti njerëzor.
Dhënia e madhe pas kënaqësive të epsheve për të rinjtë paraqet një element shumë karakteristik, kështu që, sot nuk është çudi që në rrugë apo në ndonjë vend tjetër të shohim ndonjë akt amoral, e për këtë moshatarët e mi apo te rinjtë të mos kenë kurrfarë turpi. Rënia e moralit dhe dobësimi i vetëdijes fetare ka rezultuar, që i riu të jepet pas epsheve të tij dhe ato t´i merr për zot.

O ti i ri, i cili nuk ke mundësi ta kontrollosh epshin, i cili tash më për ty është bërë sundues dhe të çon nga donë ai, të thërras të vishë me mua ta zbukurojmë fushën tonë, ku fushë e vërtetë, që mund të veprojmë, jemi ne vetë. Nëse këtu ia arrijmë qëllimit, atëherë në fushat tjera të jetës do ta kemi më lehtë. Vëlla i dashur, të pyes pse i viziton kafenetë, ku bën harame të shumta, vepra tejet të këqija, të mbrapshta dhe të ndaluara që të çojnë në Xhehenem. Zgjohu!! Eja në vete dhe thuaju me vendosmëri STOP të këqijave.
Thuaju kështu të gjithave: alkoolit, prostitucionit, muzikës, bixhozit, të gjitha gjërave të shëmtuara, me të cilat nuk është i kënaqur Zoti ynë i Madhërishëm. Mos u kreno dhe mos u bëj kokëfortë. Mos më trego burrëri me pirjen e alkoolit, thyerjen e gotave dhe me rrahje, por ngrihu dhe lufto kundër së keqes; lufto që fjala e Zotit të jetë më e larta. Thuaji vetes: nuk dua më të jem mëkatar dhe pa qellim në këtë jetë!
O vëllai im! Ta dua të mirën dhe të them: All-llahu i Madhërishëm na ka përmendur para se ne ta përmendim Atë. Na ka njohur para se ne ta njohim Atë. Na ka mëshiruar para se ne ta lusim Atë. E si tani të lejojmë që në zemrat tona të ketë diç tjetër pos Tij.

Mundohu të logjikosh dhe të zbusësh zemrën tënde në sy të së vërtetës. Kupto se nuk je askush; je një grimcë dhe një krijesë e thjeshtë. Asgjë... Përsëri i thjeshtë dhe i pavlerë merr guximin që t`i shkelish urdhërat e Zotit tënd. Ta mohosh emrin e Tij të lartë. Edhe një herë ta tërheq vërrejtjen, mos shko në ato vende të ndaluara dhe kthehu në përmbushjen e regullave fetare islame dhe zbato urdhërin e Allahut të Madhërishëm. Vëlla, a nuk bënë që në vend se të shkosh në kafene, të shkosh ne xhami, të jetosh si besimtarë dhe ta jetosh jeten sa më bukur, që të jeshë i shpëtuar edhe prej kësaj dhe botës tjetër!

Vëlla i dashur!!
Pasi pasionet tona na kanë marrë nëpër këmbë e vetëdija dhe arsyeja jonë është orientuar në kotësira, patjetër duhet drejtuar kah Krijuesi ynë, Allahu i Madhërishëm, që të na shpëtojë nga kjo gjendje e keqe, pasi që Allahu xh.sh., në Kur'anin Famëlartë thotë: "Kush mund ta udhëzojë atë që pasionet e veta i ka marrë për zot...?" (Kur'an). Pasi që s’ka forcë tjetër, atëherë eja vëlla dhe pendohu, mos e humbë veten. Pendohu sa nuk është bërë shumë vonë dhe sa nuk e ke ngarkuar veten me mëkate, që nuk do të keshë mundësi t’i bartish atë ditë kur do të dalëm para Allahut të Madhërishëm. Do ta tregojë edhe një hadithë, në të cilin Muahmmedi a.s., thotë kështu: "Pendimi më i mirë është pendimi i të riut"

Pra, të thëras me të vërtetën në rrugën e shpëtimit! Ktheju Islamit dhe shijo urtësinë dhe përhap mësimet e tij! Studijo dhe kontribo për fenë tëde dhe vëllezëritë e tu muslimanë.

Në fund e lusë Allahun e Madhërishëm të na udhëzojë në të vertetën, dhe të na largojë nga gjithë kjo që na ka kapluar.

O Zot ynë, udhëzona neve në atë që i udhëzove të parët tanë. Ty të takon sundimi, dhe Ti je i Vetmi, s’ka Zot tjetër përveç All-Allahut të Madhërishëm.

[B]A e keni dëgjuar historinë e një plaku të nderuar dhe udhëtarëve të trenit??[/B]


Atëherë lexojeni tani, sa e dobishme është ajo!! Sa kuptimdhënëse është ajo!! Sa e vecantë është ajo për secilin prej nesh!! Unë, ti, ai, ajo e kemi jetuar këtë në çdo moment..!!

Ka ndodhur kjo histori në një tren…

Në atë ditë ranë sirenat e trenit duke lajmëruar për nisjen e tij.. të gjithë udhëtarët hipën në tren. Një plak i nderuar erdhi pak me vonesë, por për shansin e tij të mirë treni nuk i iku… U ngjit ky i moshuar në tren, ku gjeti të gjitha dhomat e zëna..

Shkoi në dhomën e parë..

Gjeti disa fëmijë të vegjël duke lozur e duke qeshur me njëri-tjetrin…mbasi i përshëndeti u ul pranë tyre.. fëmijët e lanë lojën duke shikuar këtë fytyrë të ndritshme, e ato thinja të cilat tregonin moshën e thyer të tij.. Mirë se erdhe o xhaxha u gëzuam shumë për takimin tënd..- i thanë fëmijët. i pyeti nëse e lejonin që të ulej pranë tyre apo jo??.. U përgjigjën duke thënë: persona të tillë si ti i mbajmë lart e përmbi kokë…por!!! Porse ne jemi fëmijë në lule të rinisë, lozim e bredhim me njëri tjetrin prandaj po kemi frikë se nuk gjen rehati me ne, e të bezdisim.. Gjithashtu ndodhja jote në mes nesh na bën që të mos lozim sikur duam. Shko tek dhoma tjetër mbas kësaj dhome, e sigurisht atje të gjithë kanë dëshirë të takojnë ty...

U nis i moshuari për tek dhoma tjetër..

Gjeti aty tre djem të cilët dukeshin studenta gjimnazi.. në dorë kanë makina llogaritëse e trekëndësha vizatimi.. duken shumë të zënë në zgjidhjen e problemave e në bisedën e teorive të fizikës. i përshëndeti…. Ah sikur ti kishit parë se sa u gëzuan sapo e panë këtë plak të moshuar.. e pritën shumë mirë e i treguan se sa të gëzuar ishin me takimin me të…Mirë se erdhe o xhaxha-I thanë… i pyeti nëse mundej që të ulej me ta apo jo..!!! u përgjigjën: Kemi nderin që ti të ulesh me ne në dhomën tonë por!!! Por sic e shikon ne jemi shumë të zënë në mësimet tona, e nganjëherë pa dashje e ngrejmë zërin..prandaj ne kemi frikë se mos të bezdisim e nuk rehatohesh me ne…gjithashtu ndodhja jote mes nesh na bën që të ndjehemi jo të lirë në shfrytëzimin e këtij rasti në të cilin pregatitemi për provimet e fundit të vitit…shko për në dhomën tjetër se me këtë fytyrë të ndritshme çdokush do të dëshironte të ulej me ty…eh..çështja ime i takon All-llahut…u ngrit e u nis plaku i nderuar për në dhomën tjetër..

Aty gjeti një të ri me nusen e tij, dukeshin se ishin në muajin e mjaltit…fjalë romantike…të qeshura…ndjenja të mbushura me ngrohtësi e dashuri… i përshëndeti. Menjëherë sapo e panë fytyrat iu ndriçuan nga gëzimi…Mirë se vjen o njeri i nderuar…Mirë se vjen o ballëndritur.. i pyeti nëse mundej që të ulej me ta në dhomën e tyre???

Iu përgjigjën- me njeri si ti, do të ishte nder për ne që të uleshim pranë tij por!!! .. Por siç e shikon ne sapo jemi martuar e tani jemi ne muajin e mjaltit…ambienti këtu plot romancë…ambient rinor… kemi frikë se nuk rehatohesh me ne…në të njëtën kohë edhe ne nuk do të mundemi të flasim lirisht ne prezencën tënde. Padyshim se në dhomat e tjera shumë prej njerëzve do të dëshironin të të kishin pranë.

Shkoi drejt dhomës tjetër… Aty gjeti dy persona afër të dyzatave…të cilët mbanin në duar harta tokash e projektesh. Shkëmbenin mendimet e tyre për zgjerimin e bisnesit në të ardhmen. Vlera e valutës dhe llogaritë e ndarjes.. i përshëndeti me selam…u gëzuan në pamjen e tij…ve alejke selam ve rahmetullahi ve berekatuhu o plak i nderuar… Mirë se erdhe o dijetar i mirë.. i pyeti nëse do ta lejonin që të ulej me ta??? i thanë atij: ne kemi nderin më të madh që në dhomën tonë të na shoqërojë një person i tillë si ti…jo vetëm kaq, porse ne jemi me të vërtetë me shans që të shikojmë këtë fytyrë të ndritshme..porse!!!!

“o sa fjalë e rëndë i fshin gjithçka u tha më lart”

..sic e shikon ne sapo kemi filluar tregtinë tonë, e mendja jonë është shumë e zënë me pasurinë dhe tregtinë, e mënyrat se si të realizojmë ato projekte që ëndërrojmë. Pra biseda jonë është vetëm rreth tregtisë dhe pasurisë.. kemi frikë se të mërzisim apo ndoshta nuk gjen rehati me ne.. Shko tek dhoma tjetër e aty padyshim të gjithë udhëtarët kanë dëshirë me ndejtë me ty…

E kështu arriti dijetari në dhomën e fundit.. Gjeti aty një familje e përbërë nga babai, nëna dhe fëmijët.. nuk kishte në dhomë asnjë vend ku të ulej…U tha: Es-selamu alejkum ve rahmetullahi ve berekatuhu. Ia kthyen selamin duke e mirëpritur me thënien…Mirë se erdhe o plak i nderuar. Para se të kërkonte prej tyre nëse e lejonin që të ulej me ta në dhomën e tyre..kërkuan prej tij që ti shoqëronte në dhomën e tyre… Muhamed ulu ti afër vëllait tënd Ahmedit…largoni këto canta nga rruga…hajde o Abdull-llah ulu në prehër të nënës tënde…bëni vend për të… E falënderoj All-llahun plaku i nderuar e u ul më në fund në një karrike mbas gjithë kësaj lodhje duke kërkuar vend në tren.

Ndaloi treni në një nga stacionet e tij. U ngjit në të shitësi i ushqimeve të gatshme…I thirri atij plaku i nderuar e kërkoi prej tij që ti jepte të gjithë pjesëtarëve të familjes e cila lejoi që të ulej me ta cka dëshironin e për vete kërkoi një sandviç me djath… e morën vesh këtë që ndodhi udhëtarët e trenit të cilët do të kishin shumë dëshirë që një gjë e tillë të kishte qenë nasibi i tyre duke thënë: deshi që të ulej me ne por……..

Mbas pak u ngjit shitësi i pijeve, ku kërkoi prej tij plaku i nderuar që tu jepte pjesëtarëve të familjes çka donin të pinin nën llogari të tij, e për vete mori pije portokalli.. O All-llah, shikimet e njerëzve filluan të drejtoheshin drejt tyre… filluan të pendohen për atë cka kaloi duke thënë…Ah ai deshi të ulej me ne por….

Mbas pak u ngjit në tren shitësi i revistave e i gazetave ku kërkoi prej tij plaku i nderuar revistën “lulet e shpresës së këtij umeti”..për nënën……revistën “ji thirrës në rrugë të All-llahut” për babain… revistën “njohja e akides” për fëmijët…e kërkoi për vete revistën “Umeti Islam”…gjithashtu edhe këto në llogari të tij…akoma vështrimet e njerëzve vazhdojnë ti ndjekin cka po ndodh…të gjitha këto e akoma nuk ishte kjo pendimi i tyre i madh për çka kaloi…

Ndaloi treni në qytet….. u cuditën udhëtarët nga gjithë ajo mburojë ushtarake, festë e lule të cilat kishin zbukuruar stacionin. Pas pak u ngjit në tren një polic me grada të larta…e kërkoi prej udhëtarëve të qëndrojë secili në vendin e tij pa zbritur para se të zbriste mysafiri i mbretit nga treni…sepse mbreti vetë ka ardhë në pritje të tij …nuk ishte mysafiri i mbretit askush tjetër përveç atij plaku të nderuar. Porse ai refuzoi të zbriste, vetëm atëherë kur ta lejonin të zbriste me familjen e cila e priti aq mirë e i bëri vend te ulej me ta…prandaj kërkoj prej mbretit tu japë çka duan.. pranoi mbreti e i mori në kështjellën e tij për tre ditë ku u kënaqën nga dhuratat e ushqimet aq të mira të tij, e gjithashtu edhe nga pamjet e bukura të kështjellës e nga kopshtet lulëzuese….

Në këtë moment u penduan udhëtarët shumë..ky ishte pendimi më i madh i tyre…porse ky pendim nuk u vlejti atyre tani..

E tani mbas u kënaqëm së bashku në leximin e kësaj historie u bëj një pyetje???

Kush është ai plaku i nderuar?

Përse thashë në fillim: sa e vecantë është ajo për secilin prej nesh!! Unë, ti, ai e ajo e kemi jetuar këtë në çdo moment..??

Unë e di se të gjithë ju e kuptuat… e morët vesh se ç’kisha për qëllim me tregimin e kësaj historie….

Pra “plaku i nderuar” ishte feja….

Iblisi, i mallkuar qoftë, deri në Ditën e Gjykimit i bën për mbyt njerëzit në çështjet e dunjasë.

Shejtani e din shumë mirë se nëse do tu thonte njerëzve se feja është e keqe e nuk është e përshtatshme për ju, asnjë nuk do ti përgjigjej apo vetëm një pakice, por ai i vjen njerëzve duke u thënë se: feja është shumë e bukur por fëmijët duhen të marrin nasibin e tyre nga dunjaja…haram është ti lidhim qysh tani….kur të rriten edhe pak do tua mësojmë fenë e do ti zbatojnë rregullat e saj….

Ku ka më e bukur se feja por….tani janë akoma studenta e kanë shumë mësime, kur të mbarojnë provimet e studimet do ta mësojnë fenë….

Apo akoma jemi në muajin e mjaltit….feja është diçka e shkëlqyer por nesër do ta zbatojmë atë.

Jemi akoma duke forcuar veten ekonomikisht e nuk kam kohë, sapo të qëndroj pak në këmbë në tregëtinë time do të filloj të mësoj për fe e do të jem zbatues i rregullt i saj.

E ne nuk e dimë se e nesërmja do të vijë e do të jemi gjallë apo do të jemi poshtë tokës…..!!!

Keqardhja e nesërme do të jetë e padobishme…të gjithë besojmë në urtinë e fjalës së urtë se “Punën e sotme mos e lë për nesër” por fatkeqësisht ne nuk e zbatojmë atë çka besojmë në jetën tonë të përditshme….prandaj gjithmonë jemi të pasuksesshëm për ndërtimin e të ardhmes në dunja...e ahiret.

Vitet kalojnë e ne akoma themi ...nesër do ta bëj... do ta bëj por mbasi të lirohem nga kjo.....jam akoma i vogël kur të rritem do të bëj....mbasi të martohem do të jem zbatues i fesë....mbasi të gjej punë....mbasi....mbasi.......mbasi ....e mbasitë nuk mbarohen.

[B][SIZE=3][SIZE=2]PENDOHU PARA VDEKJES[/SIZE]

[/SIZE][I]TEWBEJA (PENDIMI)[/I][/B]


Falenderimi i takon All-llahut, atë e falenderojm dhe prej Tij falje dhe ndihmë kërkojm. Kërkojmë mbrojtje nga All-llahu prej të këqijave të vetvetes dhe të veprave tona. Kë e udhëzon All-llahu ska kush e lajthit dhe kë e largon nga rruga e vërtet Ai, ska kush e udhëzon. Dëshmoj se ska hyjni tjetër përveç All-llahut ,i cili është një dhe dëshmoj se Muhamedi është robi dhe i Dërguari i tij. Paqja dhe mëshira e All-llahut qofshin mbi të, mbi familjen dhe shokët e tij dhe mbi të gjithë ata të cilët i pasojnë ata me të mira, deri në ditën e gjykimit.

Transmetohet nga Abdullah ibn Omeri r.a. se Muhammedi alejhis-selam ka thënë: [B][I]“Vërtet All-llahu subhanehu ve teala e pranon pendimin e rrobit të Vet derisa shpirti t’i vije në fyt (në gargara)”[/I][/B]

Ky hadith kjartë tregon se All-llahu subhanehu ve teala e pranon tewben (pendimin) e njeriut gjithnjë përderisa shpirti I tij është në trupin e njeriut dhe derisa nuk vjen në fyt (gargara). All-llahu subhanehu ve teala në Kur’an thotë: [B]“All-llahu e pranon pendimin vetëm prej atyre të cilët prej mos diturisë veprojnë vepra të këqija, dhe të cilë shpejtë pendohen, atyre All-llahu do t’jau falë. E All-llahu e din çdo gjë dhe është I urtë.”[/B]
Vepra e keqe kur përmendet në njëjës, nënkuptohet të gjitha veprat e këqija, të vogla dhe të mëdha. Mos dituria e përmendur në ajet, domethënë veprimi i veprës të keqe, edhe në qoftëse personi e dinë se ajo është vepër e keqe. Për ate i pa ditur është ai i cili nuk është i nënshtruar ndaj All-llahut subhanehu ve teala, kurse ai i cili tenton t’i nënshtrohet All-llahut subhanehu ve teala është i ditur (Alim-Dijetar). Ate e përmbyllim me dy gjëra:

[B]E para:[/B] Ai i cili e njeh All-llahun subhanehu ve teala, lartëmadhërin e Tij, madhështin dhe shenjtërinë ai Atij do t’i frigohet, dhe me atë njohje nuk mundet me qenë I pabindur ndaj Tij. Kur njerëzit do të mendojshin për lartesinë e All-llahut subhanehu ve teala nuk do të kishin bërë gjynahe.

[B]E dyta:[/B] Ai i cili gjynahin e vendos para bindjes, ate e bënë prej mosdijes, duke menduar se do t’i bënë dobi ajo, duke kënaqur ‘sot’ dëshirën e vet. Në qoftëse ka pak Iman, atëherë do të shpreson në lërjen e atij mëkati dhe të pendohet para se t’i vije Vdekja, e kjo apsolutisht është e pa ditur. Nxitë pas gjynaheve dhe mashtrimeve kurse e lenë stolinë mirëbesimit dhe shpërblimin e tij sikur dhe kënaqësin e bindjes ndaj All-llahut subhanehu ve teala.
Ndoshta do t’i ipet rasti që të pendohet për gjynahet, e ndoshta do t’i arij vdekja. Ai është i ngjajshëm me personat e uritur të cilët uritjen e vet e ngopin me ushqim të helmuar duke shpresuar shpëtimin në barërat. Kështu disi mund të veproj vetëm i pa dituri.
Tewbeja (pendimi) ne gjendje të shëndosh është më i mirë se tewbeja (pendimi) në sëmundje (kur je i sëmurë).

Abdullah ibn Abbas r.a. duke komentuar Ajetin: [B]“ dhe të cilët shpejtë pendohen”[/B], ka thënë: “para sëmundjes dhe vdekjes”, thekson se koha më e mirë për pendim është atëher kur njeriu është I shëndosh, dhe duhet të shpejtoj në atë pendim para se ta kaploj sëmundja, sepse ashtu do të jetë në gjendje ta vërteton sinqeritetin e pendimit të vet me vepra të mira. Për atë shkak All-llahu subhanehu ve teala në shumë vende në Kur’an e përmend tewben (pendimin) dhe veprat e mira bashkarisht. Prandaj, tewbeja (pendimi) i të shëndoshit është më i mirë I cili mund të mëkatoj në mëkate mirëpo, ai ate e lenë prej frigës ndaj All-llahut subhanehu ve teala dhe i jep përparsi veprave të mira para të këqijave.

All-llahut subhanehu ve teala në Kur’an thotë: [B]“E kotë është pendimi i atyre të cilët veprojnë vepra të këqija, e të cilët, kur ndonjerit prej tyre I afrohet vdekja, thojnë: Tash me të vërtetë po pendohem! Edhe atyre të cilët vdesin si pabesimtarë. Atyre i kemi pregatitur ndëshkim të dhimbshëm.”[/B]
Pa mar parasysh a është penduar para vdekjes apo jo. Kjo është atëherë kur ai është në prag të vdekjes, i shiqon melekët dhe e shef largimin për në ahiret. Pendimi atëherë nuk do të bëjë dobi, sepse imani pendimi dhe veprat e mira vlejnë atëherë kur bota tjetër (ahireti) gjithnjë është i padukshëm (gajb), mirèpo kur perdeja shtyhet dhe e padukshmja bëhet e dukshme, as imani, as pendimi nuk do të bënë dobi.

Dije, përderisa njeriu shpreson në jetë, dashuria e tij ndaj dunjas nuk do të ndalet, a ndoshta shpirti nuk dota lëshonë që të largohet prej pëlqimeve dhe kënaqësive të tij. Shejtani e bind që ta vonoj pendimin deri pak para mbarimit të jetës së tij, e kur bindet se do të vdesë, dhe e humbë shpresën për jetë, kthjellohet prej dehjeve të dëshirave të dunjasë dhe atëherë sinqerishtë pendohet, duke shpejtuar për kthim në dunja që të bëjë vepra të mira, mirëpo nuk do t’i mjaftonë, dhe atëherë do t’i mblidhet dhimbjet e vdekjes dhe vuajtjet për lëshim.
O rrob i All-llahut në te këshillo: [B]“Dhe kthejuni All-llahut të juaj dhe nënshtrojuni Atij para se t’ju vie ndëshkimi, e pastaj askush nuk do t’ju dale në ndihmë. Dhe pasojeni ate më të mirën, ate që All-llahu jau shpallë, para se t’ju arijë denimi I papritur, per ardhjen e të cilit nuk do ta dini. Që njeriu të mos vikas: Mjerë për mua, sa obligime I kam lënë ndaj Al-llahut…”[/B]

Disa në prag të vdekjes duke I mëshuar vehtes nëpër fytyrë kanë thënë: ‘Dunjallëku më ka përqesh përderisa nuk m’I ka vjedhur të gjitha ditët’. E treta fjalët e fundit kanë qenë: ‘Mos t’ju kaploj (mashtroj) dunjaja, sikurse më ka mashtruar mua’, kurse All-llahu subahnehu ve teala thotë: [B]“E kur ndonjërit prej tyre i vjen vdekja, ai thotë: "O Zoti im, më kthe, që të bëj vepra të mira e të kompensoj atë që lëshova!" Kurrsesi, (Kthim nuk ka) e kjo është vetëm fjalë që e thotë ai, e ata kanë para tyre një perde (distancë periodike) der në ditën kur ringjallen.”[/B] (El-Mu’minun 99 -100)


All-llahu subahnehu ve teala thotë: [B]“Dhe jepni nga ajo që Ne u kemi dhënë juve, para se ndonjërit prej jush t'i vijë vdekja, e atëherë të thotë: "O Zoti im, përse nuk më shtyve edhe pak afatin (e vdekjes), që të jepja lëmoshë e të bëhesha prej të mirëve!"[/B] (El-Munafikun 10 )

Në një hadith thuhet: [B][I]“Të gjithë do të pendohen kur dot vdesin.[/I][/B] “Pse..? pyetën sahabët. Muhammedi alejhis-selam u përgjigjë: [B][I]“Në qoftëse ka qenë prej atyre që ka bërë vepra të mira do të pendohet që nuk ka bërë vepra më shumë, e në qoftëse ka bërë gjynahe, do të pendohet se pse nuk është larguar (prej gjynaheve).”[/I][/B]
Dëshira më e madhe e atyre që janë në Varrë është që t’i ipet rasti qoftë edhe vetëm një orë t’ përmirësojnë të gjitha gabimet të cilat I kanë vepru, të pendohen dhe të vazhdojnë të veprojnë vepra të mira, përderisa ata të cilët ecin nëpër tok e shpenzojnë jetën e tyre. Vitet ju kalojnë pa kujdes, kurse ka prej atyre të cilët e kalojnë në gjynahe.

Tash do të flasim diq për kategorin e njerëzve kur është në pyetje Tewbeja (pendimi)
Kur flitet për tewbe (pendim), njerëzit mund t’i klasifikojmë në disa kategori:

[B]E para[/B] – Ata të cilët asnjëherë sinqerishtë nuk pendohen. E vetmja gjë që është e lehtë për ta është gjynahi dhe vepra e keqe. Kjo është gjendja apsolute e nevojtarit. Ende shembuj prej saj se njeriu në rini duhet t’I nënshtrohet All-llahut subhanehu ve teala, kurse mbaron në gjynahe, larg ndaj All-llahut subhanehu ve teala, ashtu si e përshkruan Hadithi në të cilën thuhet: [B][I]“Disa prej jush do të veprojnë vepra të cilat të qojnë në Xhennet, krejt derisa mes tij dhe Xhennetit të jetë sa një bërylë, pastaj ia tejkalon Libri dhe vazhdon të bëjë vepra të cilat e qojnë në zjarrë dhe do të hyjë në te.”[/I][/B]
Ma e rënda është kur njeriu pas pamjes të bukur verbohet (qorohet), kurse edhe më e dhimbshme është lajthitja pas udhëzimit dhe mëkati pas besimit.
Sa fytyra sot me përplot frikërespekt, nesër kështu duken: [B]“ Të lodhura e të rraskapitura (nga mundimi). Ato hyjnë në zjarrin të ndezur fort,” [/B](El-Gashijeh 3-4). Sa ka prej atyre të cilët shiqonin mbështetjen e shpëtimit, dhe tamon kur dëshiruan me e kap, me ta luajtën valet, i gjuajti në ujë dhe ata u përmbysën. Të gjithë njerëzve iu kanoset ky rrezikë.
Disa thonin: ‘Nuk është e çudithsme për ate që ka dështuar si ka dështuar, mirëpo është e çuditshme për ate që ia ka arrit, si ia ka arrit’

[B]E dyta –[/B] Atat të cilët jetën e kalojnë kot dhe në pakujdesi, pastaj iu përgëzohet, kthehen në vepra të mira dhe kështu shpërngulet në jetën më të mirë. Kështu është gjendja e atij i cili vepron vepra të cilat të shpiejnë në Xhehennem (zjarrë), krejt përderisa ndërmjet atij dhe zjarrit nuk mbetë sa një bërylë, në te e tepron libra e tij dhe fillon të veproj vepra të cilat shpiejnë në Xhennet dhe hynë në te. Sepse, veprat shpërblehen sipas përfundimit. Në një hadith thuhet: [B][I]“Kur All-llahu robit ia dëshiron hajrin Ai e ngut”.[/I][/B] Pyetën: ‘Si e ngut.?’ Muhammedi alejhis-selam u përgjigjë: [B]“Me I dhënë të veproj vepra të mira deri sa ta mar (deri sat ë vdesë)”.[/B]

Transmetohet prej Ebu Seid el-Hudrij r.a. se Muhammedi alejhi-selam ka thënë: [B][I]“Vërtet shejtani thotë: ‘Pasha madhërin tënde Sunduesi im, do t’i keqorientoj robrit e Tu gjithënjë deri sa shpirti t’i lëkundet në trupin e vet. Atëherë Sunduesi I Lartë do të thotë: “Pasha madhërin dhe lartësin Time, Une pa ndërpre do t’i falë gjithnjë kur falje dot më kërkojnë”.[/I][/B]

Një banor i Basrës është kthyer me anije në qytetin e vet gjatë udhëtimit është argëtu duke pirë alcohol dhe duke ndëgjuar këngë dhe muzik të robërve të vet. E ka pyetur një të varfër, besimtar I cili ka qenë me ta në anije: ‘A din ti djalë a ka diq më të mirë se kjo.?’ Ai u përgjigjë: ‘Une di diq që është më e mirë se kjo,’ dhe I ka lexuar fjalët e All-llahut subhanehu ve teala: [B]“Përjetimi i kësaj bote është pak, e për atë që është i devotshëm, bota tjetër është shumë më e dobishme. Nuk do t'ju bëhet pa drejtë as sa fija. Kudo që të jeni vdekja do t'ju kapë, po edhe në qoftë se jeni në pallate të fortifikuara”[/B]. ( En-Nisa,77-78 )
Duke i ndëgjuar këto fjalë Basriasi (banori i Basrës) e hudhi gotën dhe tha: ‘Vërtetë ajo është më e mirë se kjo. A ke edhe diq për të thënë.?’ ‘ Po u përgjigjë besimtari dhe vazhdoi: [B]“E vërteta ju vie prej All-llahut të juaj, e kush don le të beson, e kush don le të mos besoj! Ne pabesimtarëve i kemi pregatitur zjarrin prej të cilit do t’i kaploj tymi prej të gjitha anëve.”[/B] Kjo i ndikoi veqanërisht, e hudhi edhe alkoholin e mbetur, e theu tamburen në të cilën kishte alkohol dhe pyeti: ‘ O djalosh, a ka ndonjë dalje.?’ Në të cilë djaloshi lexoi ajetin Kur’anor: [B]“Thuaj: O robërit e Mij të cilët ndaj vetes keni gabuar, mos e humbni shpresën në mëshirën e All-llahut! Me siguri All-llahu të gjitha gabimet do t’i falë. Ai vërtetë shumë falë dhe Ai është i mëshirshëm.”[/B]
Kur e ndëgjoi këtë Basriasi (banori i Basrës) vikati me zë të lartë, të tjerët e shiquan, ai e lëshoj shpirtin që All-llahu subhanehu ve teala ta mëshirojë.

[B]E treta[/B] – E fundit mirëpo kategoria më e mirë janë ata të cilët jetën e tyre e kanë drejtuar me vepra të mira, e kur hyrën në moshë e kujtuan vdekjen edhe më shumë vepruan vepra të mira, që më mirë të furnizohen për udhëtim, për takim, duke vepruar vepra të mira.


Lusim All-llahun subhanehu ve teala të na e pranoj pendimin tonë, të na i falë mëkatet tona, mëkatet e prindërve tanë dhe mëkatet e gjithë besimtarëve.

Falenderimi dhe lavdërimi i takon All-llahut subhanehu ve teala, paqja dhe mëshira e All-llahut qoftë mbi të Dërguarin tonë Muhammed Mustafan sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem

Shëmbëlltyra



Shëmbëlltyrë gjuhësisht d.m.th. Diçka shumë e ngjashme, pasqyrë e një tjetri që vështrohet si model a si shembull; Përfytyrim i ngjashëm me dikë a me diçka; Model; shembull;

Allahu subhanehu ue teala, thotë: "Për ju, shëmbëlltyra më e mirë është i dërguari i Allahut". (Ahzab 21)

Imam Kurtubiu thotë: "Ka divergjencë se, urdhri për të marrë shembull nga Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, është detyrues ose preferues. Disa kanë thënë se është detyrues, përderisa nuk ka argument që e bën të preferuar. Të tjerët thonë është preferues, përderisa nuk ka argument se është detyrues. Por e vërteta është se të merret shembulli nga ai për çështjet fetare është e detyrueshme, ndërsa për çështjet e kësaj bote është e preferuar.

Thyerja e akullit:

Thyerja e akullit nuk ndodhë përveç duke parë shëmbëlltyra, duke parë njerëz të cilët dalin para të tjerëve me shembuj të mrekullueshëm. Njerëzit kanë drojë të marrin guximin, por në anën tjetër e respektojnë trimërinë. Kur të shohin veprimin e tjetrit u zgjohen ndjenjat dhe u hapen dyert e kuptimit të vërtetës, ashtu që u bëhet i lehtë pasimi. Grada më e lartë e trimërisë është trimëria e kuptimit të vërtetës, thirrjes në të dhe durimit në atë rrugë. Sikur të mos ishte Muhamedi, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë për të, nuk do të ishin shokët e tij, e sikur të mos ishin shokët e tij, nuk do të ishin edhe besimtarët që kanë ardhur pas tyre.

Shpallja nga Allahu ishte ajo që u ndihmonte në thyerjen e akullit në shumë sfera të jetës. Shpallja ishte ajo që u ndihmoi të veprojnë ndryshe nga ajo që vepronin të tjerët. Muhamedi, salallahu alejhi ue selem, nuk kishte nevojë për shembull, sepse ai vet u bë shëmbëlltyrë.

Rrugë të shëndoshë përveç kësaj nuk ka. Të shkojmë pra, pas rrugës së Resulullahut, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë për të, dhe shokëve të tij, hap pas hapi, pëllëmbë pas pëllëmbe, në jetën private para asaj publike, në gjërat e vogla para atyre të mëdhave. Gjegjësisht, në adhurim, në meditim, në luftë, në planifikim, në politikë, në thirrje, në trimëri dhe në urtësi.

"Kjo është rruga ime e drejtë, andaj pasoni atë, e mos pasoni rrugë tjera, të cilat do t'ju largojnë nga rruga e drejtë. Kështu ju këshillojmë që të jeni të devotshëm". (En'am 153)

Duhet të dimë se gjendja jonë nuk do të përmirësohet, përveç ashtu si është përmirësuar gjendja e myslimanëve të parë. Njeriu me besim është rruga e vetme për shërimin e çdo gjëje negative.

Shëmbëlltyra është dy lloj:

Shëmbëlltyrë e mirë: Pasimi i njerëzve të mirë dhe me vlerë në çdo gjë që ka të bëjë me vlera dhe virtyte. Dhe,

Shëmbëlltyrë e keqe: Ecja në drejtimet e urrejtshme, dhe pasimi i njerëzve të këqij pa ndonjë argument.

Rëndësia e shëmbëlltyrës:

1 – Shembulli i gjallë dhe i ngritur, lë gjurmë në shpirtin e punuesit, me një sasi të madhe në aspekt të pëlqimit, respektit dhe dashurisë.

Ja një shembull: Ibën Omeri radijallahu anhu, ka thënë: "Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, filloi të përdorë unazë të arit, ashtu vepruan edhe njerëzit tjerë. E më vonë, Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, tha: "Unë kam unazë të arit, dhe e hoqi, e tha: Unë nuk do të mbaj këso unaze asnjëherë", atëherë, të gjithë njerëzit i hoqën unazat e arit që kishin. (Buhariu 7298).

2 – Shembulli i mirë i bind të tjerët se arritja e këtyre cilësive do t'ju sigurojë atyre jetë të mirë dhe shpërblim të madh.

Hudhejfeja rrëfen se një njeri në kohën e Resulullahut, salallahu alejhi ue selem, erdhi dhe lypte, por askush nuk i dha gjë, më vonë dikush i dha diçka, dhe të gjithë pas tij i dhanë. Atëherë Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, tha: "Kush bën një të mirë dhe të tjerët e pasojnë në të, ai ka shpërblimin e tij dhe shpërblim tjetër që është sa shpërblimet e atyre që e kanë pasuar, duke mos u pakësuar asgjë nga shpërblimi i tyre. Ndërsa, kush bën një të keqe dhe të tjerët e pasojnë në të, ai ka mëkatin e tij dhe mëkat tjetër që është sa mëkatet e atyre që e kanë pasuar, duke mos u pakësuar asgjë nga mëkati i tyre". (Ahmedi, Hakimi, Ibën Maxhe dhe Tirmidhiu).

3 – Pasuesit shikojnë drejt shëmbëlltyrës me shikim të mprehtë, pa e ditur ai.

Lexoje këtë ngjarje me vëmendje: Omeri radijallahu anhu, pa Talha b. Ubejdullahin se kishte veshur ihrame të lyera me ngjyrë (1), dhe i tha: Ç' është kjo rrobë e lyer o Talha? Është nga dheu, o i pari i myslimanëve, u përgjigj Talha. Omeri ia ktheu: "Me të vërtetë, o ju grup i vogël, ju jeni imama, të cilët pasoheni nga njerëzit dhe ka mundësi që ndonjë i paditur të sheh këtë dhe të thotë se Talha ibën Ubejdullahi ka veshur ihram të lyer. Andaj, mos i vishni këto rroba të lyera". Pra, ia tërhoqi vërejtjen nga shikimet e mprehta të njerëzve, te të cilët kjo sjellje mund të ketë ndikim negativ.

Bazat e shëmbëlltyrës:

a- Mirësia, kjo përbëhet prej tre gjërave: besimi, adhurimi dhe sinqeriteti.

b- Sjellja e mirë

c- Pëlqimi i fjalës me veprën.

Mendoj se këto baza janë të përmbledhura në këtë hadith: "Çdo pejgamber që e ka dërguar Allahu, subhanehu ue teala, te ndonjë popull para meje, ka pasur ndihmëtarë dhe shokë (baza e parë), të cilët e kanë pasuar në çdo vepër dhe kanë respektuar çdo urdhër të tij (baza e dytë). E pas tyre, erdhën njerëz që ndryshuan, flasin atë që nuk e punojnë dhe punojnë atë që nuk janë të urdhëruar ta punojnë (baza e tretë). Kush i kundërshton ata me dorë, ai është besimtar, kush i kundërshton me gjuhë është besimtar, kush i kundërshton me zemër është besimtar, e pas kësaj nuk mund të ketë besim në atë zemër as sa një grimcë.

Ndikimi i shëmbëlltyrës në përhapjen e Islamit:

Nga metodat më të rëndësishme në përhapjen e fesë dhe në thirrjen e njerëzve në Islam, për t'iu nënshtruar urdhrave të Allahut është shëmbëlltyra e thirrësit (davetxhiut), veprat e mira të tij, dhe morali i lartë e i pastër që ka. Këto bëjnë që ky person të jetë shembull për të tjerët. Të jetë një kopje ku njerëzit do të mund të shohin Islam të gjallë dhe të nxitojnë kah ai për të përfituar në mësimin e fesë. Sepse dihet fare mirë, se ndikimi që bëhet me vepra dhe sjellje është shumë më i madh sesa ndikimi vetëm me fjalë. Në këtë formë Islami është shpërndarë në shumicën e vendeve të botës.

Allahu i madhëruar thotë:

"Ju e keni shembullin më të mirë te Ibrahimi dhe te ata që ishin me të, kur i thanë popullit të vet: "Ne largohemi prej jush dhe prej asaj që adhuroni, pos Allahut, nuk besojmë tuajën, prandaj ndërmjet nesh e jush është e hapët armiqësia e urrejtja derisa ta besoni vetëm Allahun, Një!" (Mumtehane 4). Nga ky ajet kuptojmë se e kemi detyrë të pasojmë shëmbëlltyrën e mirë, pavarësisht a do të jemi në pëlqim me popullin, shoqërinë apo familjen tonë. Kjo është veçori e shëmbëlltyrës së besimit dhe të fesë, e jo të çdo lloj shëmbëlltyre.

Rreth shëmbëlltyrës së mirë:

a- Shëmbëlltyra më e mirë dhe më e lartë është Resulullahu, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë për të, në sjelljen e tij, veprat e tij, fjalët e tij dhe në çdo cilësi të tij.

b- Kur myslimani e di se është nën mbikëqyrjen e Allahut gjatë adhurimeve dhe marrëdhënieve tjera, të cilat i kryen ashtu si ka urdhëruar Allahu, dhe si na ka mësuar Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, ai do të jetë pasues i vërtetë i Resulullahut, salallahu alejhi ue selem. Me siguri ke dëgjuar rastin kur Omeri radijallahu anhu, iu afrua gurit të zi në Qabe, e puthi dhe tha: "Unë e di se ti je gur, nuk dëmton e as që sjellë dobi. Sikur mos ta shihja Resulullahun, salallahu alejhi ue selem, duke të puthur, nuk do të puthja as unë".

c- Argument se ne e duam Resulullahun, salallahu alejhi ue selem, është kur e pasojmë atë.

d- Kur myslimani shfaqet në sy të njerëzve si pasues i Resulullahut, salallahu alejhi ue selem, njerëzit do ta duan, do t'i besojnë dhe do ta marrin për shembull të mirë.

e- Muslimani që pason drejtimin e Resulullahut, salallahu alejhi ue selem, dhe ecë rrugës së gjeneratave të para (selefit), ai do të gjejë në vete lumturi, pas së cilës nuk ka lumturi tjetër përveç xhenetit. Sepse do ta vërejë se është në qartësi dhe udhëzim, shikon me dritë dhe ecë në rrugën e vërtetë.

f- Hoxhallarët e kanë për obligim të jenë shëmbëlltyrë në veprat e tyre për të tjerët, ngase ata, vetëm se e kanë marrë pozitën e shëmbëlltyrës së mirë. E pas tyre edhe çdo mysliman tjetër i mirë. Muxhahidi lidhur me ajetin واجعلنا للمتقين إماما – "na bëj imama të devotshmëve" ka thënë: "Imama që do të pasojmë ata që ishin para nesh, dhe imama që do të na pasojnë ata që vijnë pas nesh".

g- Kuptimi i fesë nga Kur'ani dhe suneti konsiderohet pasim i Resulullahut, salallahu alejhi ue selem.

h- Nëse je shembull i mirë, do të arrish sukses të paparë në sferën e edukimit të tjerëve.

i- Ashpërsia dhe ekstremizmi janë dalje nga pasimi i Resulullahut, salallahu alejhi ue selem. Omeri radijallahu anhu, i kishte thënë Sa'dit: Njerëzit po ankohen në ty, bile edhe për namazin tënd. Ai tha: Në dy rekatet e para lexoj gjatë, e në të dytat lexoj shkurt. Nuk e lë në mangësi atë që kam mësuar nga Resulullahu, salallahu alejhi ue selem. Omeri tha: Kështu mendon ti për vete, a thua si mendoj unë? Pra, ia tërhoqi vërejtjen nga teprimi (ekstremizmi) në adhurime.

j- Në fe, pasimi bëhet duke shikuar atë që është më lartë se ne, ndërsa në çështjet e kësaj bote, duke shikuar atë që është më ulët se ne. Resulullahu, salallahu alejhi ue selem, ka thënë: "Po të shihni dikë që është më lartë se ju me trup dhe pasuri, atëherë shikoni në ata që janë ndër ju...". (Buhariu dhe Muslimi)


(1) Ngjyra që përdornin përmbante edhe erë, gjë që është e ndaluar gjatë ihramit.

[B]Ah, sikur ta dinte populli im se ç’është xhehenmi?![/B]


Vallë a dini diç për xhehenemin?


Zjari, All-llahu na ruajtë nga ai

Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] shpesh lutej dhe thoshte:

"All-llahu im, kërkoj prej Teje xhennetin dhe ajo që më afron te ai, qoftë fjalë ose vepër, dhe strehohem te Ti nga zjari dhe ajo çka më afron te ai, qoftë fjalë ose vepër. Të lus që çdo caktim që e ke bërë për mua të jetë mirë për mua".

Malik ibn Dinari thoshte:

"Po të gjeja ndihmëtar, do t’i shpërndaja anë e mbanë botës që të thërrasin: o ju njerëz, kujdesuni nga zjari, kujdesuni nga zjari.

Ata Sulejmiu thoshte:

"Kur të përmendet xhehenemi nuk më ëndja as ushqimin e as pijen".

Tavusit i shtrohej shtrati, shtrihej dhe rrotullohej në te ashtu siç rrotullohet kokrra në tavë. E pastaj ngritej, e drejtohej nga kibleja deri në mëngjes dhe thoshte:

"Përkujtimi i xhehenemit e largoi gjumin nga ata që i frikësohen atij".

Zjari, vallë e dini se çka është zjarri

Transmeton Imam Muslimi në sahihun e tij nga Abdull-llah ibn Mesudi [radijall-llahu anhu], i cili tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Do të sjellin atë ditë xhehenemin, i cili do t’i ketë shtatëdhjet mijë frerë, secilin fre do t akapin shtatëdhjet mijë melek për ta tërhjekur".

1- Nxehtësinë më të madhe ose acarinë më të madhe që e ke përjetuar ndonjëher në jetën tënde dije se ajo është vetëm një frymëmarje e xhehenemit.

Ebu Hurejre [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Është ankaur zjari te Zoti i saj dhe ka thënë: Zoti im, njëra pjesë ma han tjetrën. Atëherë All-llahu i lejoj që të ketë dy frymëmarje: një një dimër dhe një në verë. Kjo është kur e dnieni nxehtësinë më të madhe dhe acarinë më të madhe të zemheririt". (Buhariu dhe Muslimi).

Abdull-llah ibn Omeri [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Kur të shtohet të nxehtit, namazin falne kur të ftohet, sepse të nxehtit e madh është nga zierja e xhehenemit". (Buhariu dhe Muslimi).

2- Zjari i dunjasë është një pjesë e shtatëdhjet pjesëve të saja.

Ebu Hurejre [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Ky zjari juaj, të cilin e dhez biri i Ademit është një pjesë e shtatëdhjet pjesëve të zjarit të xhehenemit. I thanë: o i Dërguar i All-llahut! Edhe kjo mjafton. Tha: ajo është edhe ma e nxehtë për gjashtëdhjet e nëntë pjesë, secila pjesë është e nxehtë sikurse nxehtësia e sajë". (Buhariu dhe Muslimi).

3- Vështirësitë dhe telashet më të mëdhaja që i përjetoni nuk krahasohen me një fundosje në te.

Enes ibn Maliki [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Do të sjellin njeriun që më së shumti është kënaqur, mirëpo që është banor i xhehenemit, Ditën e Kijametit, dhe do ta fusin një her në xhehenem, e pastaj do ti thonë: Biri i Ademit, a ke parë ndonjëher të mira? A të ka kaluar ndonjë kënaqësi? Do të thotë: Jo, vall-llahi, o Zot. Pastaj do të sjellin njeriun që më së shumti ka vuajtur në dunja, mirëpo që e meriton xhennetin, do ta fusin një her në xhennet, e do ti thonë: Biri i Ademit! A ke parë ndonjëherë të keqe? A ke kaluar ndonjë vështirësi? Do të përgjigjet: jo, vall-llahi, o Zot! Nuk kam parë asnjëher vështirësi a të keqe". (Muslimi).

4- Denimi më i lehtë

Ebu Seid Hudriu [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Njeriu nga banorët e zjarit me denim më të vogël është ai që vishet me këpucë të zjarta, nga nxehtësia e tyre vlojnë trutë". (Buhariu).

5- Në te do të hyjnë edhe njerëz pa llogari.

Ebu Hurejre [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Do të del nga zjari një qafë, e cila ka dy sy që shohin, dy veshë që dëgjojnë dhe gjuhë që flet, e do të thotë: jam autorizuar për tre lloj njerëzish: për secilin tiran kryeneç, për secilin që i lutet edhe tjetërkujt përveç All-llahut dhe për vizatuesit". (transmeton Ahmedi dhe Tirmidhiu, kurse shejh Albani thotë se hadithi është sahih).

6- Xhehenemi është shumë i thellë.

Utbe ibn Gazvani transmeton nga Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem]:

"Një shkamb i madh do të hudhet nga buza e xhehenemit, e do të fluturon në te shtatëdhjet vjet pa arritur në fund". (transmeton Tirmidhiu, kurse shejh Albani ka thënë se hadithi është sahih).

Kurse Enesi tregon një hadith merfu’:

"Poqëse hedhet një gurë sa shtatë hilafate hidhen nga buza e xhehenemit, do të fluturojnë shtatëdhjet vite, pa arritur në fund". (transmeton ibn Hennadi, kurse shejh Albani thotë se është hadith sahih).

Na shpëto o Zot, na shpëto.

7- Xhehenemi nuk ngopet.

All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:

"(Përkujto) Ditën kur Ne Xhehennemit i themi: "A je mbushur?" E, ai thotë: "A ka ende?". (Kaf: 30).

Enes ibn Maliku [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Do të vazhdohet të hidhen njerëz në xhehenem, kurse ajo vazhdimisht thotë: "???? ???? ???????"- "a ka ende", gjersa ta vëndon mbi te Zoti i Krenarisë këmbën e vet, e ajo të mbledhet palë palë e të thotë: mjaft më, mjaft më, pasha Krenarinë dhe Bujarinë tënde. Kurse në xhennet do të mbetet edhe më tej tepricë, për të cilën All-llahu do të krijoj krijesa, të cilat do ti banojë në tepricën e xhennetit". (Buhariu dhe Muslimi).

8- Xhehenemi i ka shtatë dyer.

All-llahu [subhanehu ve teala] thotë:

"E s'ka dyshim se Xhehennemi është vendpremtimi i të gjithë atyre. Ai (Xhehennemi) i ka shtatë dyer, çdonjëri prej tyre ka shtegun (derën) e caktuar (nëpër të cilën do të hyjë)". (El-Hixhr: 43- 44).

9- Ushqimi i banorëve të xhehenemit është zekumi. Vallë a e dini se ç’është zekumi?!

Ibn abbasi [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Poqëse një pikë e zekumit pikon në këtë botë, do tua prishte njerëzve tërë jetën e tyre, vallë si është puna e tij, që këtë e ka ushqim?!". (transmeton Tirmidhiu, shejh Albani thotë se hadithi është sahih).

Ebu Derda [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Banorët e xhehenemit do të uriten. Harojnë denimin në të cilin gjinden dhe kërkojnë ndihmë në ushqim, e u jipet ndihma ushqim nga barishte me ferra helmuese, i cili as nuk trash e as nuk ngop. Sërish kërkojnë ushqim, e u jipet ushqim nga therrat. Ju kujtohet se në dunja ata ushqimin e dërgoni te poshtë në fyt me ujë, andaj kërkojnë ujë, atëhere u jipet valë e nxehtë, i cili u derdhet nga kazanat e hekurt, e kur u afrohet fytyrs, ua djeg fytyrën, e nëse u depërton në ushqim ua bënë barkun copë copë. Atëherë thonë; thërritni mbikqyrësit e xhehenemit, kurse ata do tu përgjigjen: a nuk ju erdhën pejgamberët më fakte. Do të thonë: gjithsesi. Atëherë do tu thonë: lutuni, e lutja e pabesimtarëve është e kotë. Do të thonë: thërritne Malikun. Do t’i drejtohen atij duke i thënë: Malik le të le të na shkatërron Zoti jot. U përgjigjet: ju do të mbeteni këtu". A’meshi tregon: më ka ardhur lajmi se mes lutjes së tyre dhe përgjigjes së Malikut kalojnë njëmijë vjet. Do tu thuhet: lutne Zotin tuaj, sepse askush s’është më i mirë se sa Zoti juaj. Atëherë do të thonë: "Zoti ynë. Na zotëroi fatkeësia jonë, e ishim popull i lajthitur. Zoti ynë, na nxjer nga kjo, e nëse kthehemi atëherë jemi zullumqar. Atëherë u përgjigjet All-llahu: "Heshtni e mos flitni". Në këtë moment u humbin të gjitha shpresat nga çdo e mirë dhe fillojnë të vajtojnë, mjerohen dhe t’ju vjen keq". (Tirmidhiu).

[I]Vazhdon[/I]

Vëllezër…

Çka pastaj?!

A nuk duhet nxituar në pendim para se të vdesim që të garantohemi nga e keqja e xhehenemit?1

Vëlla, qaj për mëkatin tënd sot, para se ta qajsh nesër me gjak.

Ebu Musa [radijall-llahu anhu] tregon se Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Banorët e zjarit do të qajnë, saqë edhe anija mundet të lundrojë në lotët e tyre. Ata do të qajnë me lotë gjaku". (transmeton Hakimi, kurse shejh Albani thotë se hadithi është hasen).

Vëllezër…

Rujuni nga zjari, sepse nuk e dini se sa vështirë është atje!

Rujuni nga zjari duke bërë mes jush edhe zjarit pengesë!

Ofroni flijime tani para se të ikë mundësia!

Pejgamberi [salall-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:

"Bëni mes jush dhe zjarit pengesë, po qoftë se edhe me një gjysmë hurme". (Taberaniu, hadithi është sahih).

Edhe për fund disa ajete që flasin për banorët e xhehenemit:

"Po disa prej tyre i besuan atij (Muhammedit), e disa e refuzuan. Për ta mjafton zjarri i Xhennemit. Është e vërtetë se ata që mohuan argumentet Tona, do t'i hudim në zjarr. Sa herë që u digjen lëkurat e tyre, Ne ndërrojmë lëkura të tjera që të shijojnë dënimin. All-llahu është i plotëfuqishëm, i drejtë. ata që besuan dhe bënë vepra të mira, Ne do t'i fusim në Xhennet nën të cilin burojnë lumenj, ku do te jenë përgjithmonë. Aty kanë edhe bashkëshorte të pastra e hije të mrekullueshme". (en-Nisa: 55- 57).

"O bijtë e Ademit, juve ju vijnë të dërguar nga mesi juaj, ju përkujtonë faktet e Mia (shkoni pas tyre). E kush ruhet dhe përmirësohet, për ta s'ka as frikë as s'kanë përse të pikëllohen. E ata që i konsideruan të rreme faktet tona dhe kryelartësi u larguan prej tyre, ata janë banues të zjarrit dhe në të janë përjetë. Kush është më mizor se ai që trilin shpifje ndaj All-llahut, apo i përgënjeshtron argumentet e Tij? Ata e arrijnë pjesën e tyre që u është caktuar (në shënime) deri kur t'u vijnë atyre të dërguarit tanë (mekaiket) t'ju marrin shpirtine u thonë: "Ku janë ata që pos Zotit i lutshit?" Ata thonë: "Kanë humbur prej nesh" dhe ashtu dëshmojnë për vete se ishin mohues (kafira). (All-llahu) Ju thotë: "Hyni në Xhehennem me atë popull që ishte para jush nga xhinët dhe nga njerëzit (e që ishin si ju). Sa herë që një gruphyn në të, e mallkon atë të mëparshmin derisa kur të arrijnë në të të ggjithë, grupi i fundit i tyre thotë për grupin e parë: "Zoti ynë, këta (pari) na kanë humbur neve (nga rruga e drejtë), pra shtoju dënimin me zjarr atyre!" (All-llahu) Thotë: "Për secilin (grup) është (dënimi) i shtuar, por ju nuk po dini. Të parët e tyre (paria) të mbramëve të tyre ju thotë: " Ju nuk keni përparësi ndaj nesh (pse vetë keni bërë kufur), shijone pra dënimin për atë që e fituat!" Nuk ka dyshim se ata që përgënjeshtruan argumente Tona dhe nga mendjemadhësia u larguan prej tyre, atyre nuk u hapen dyert e qiellit dhe nuk do të hyjnë në Xhennet deri të përbirojë devja vrimën e gjilpërës. Ja, kështu i shpërblejmë kriminelët. Për ata është përgattitur shtrat nga zjarri dhe mbulojë (mga zjarri).

E kështu pra i shpërblejmë zullumqarët. Ata që besuan dhe bënë vepra të mira, e Ne as që obligojmë ndoken çka nuk ka mundësi (të veprojë), të tillët janë banues të Xhennetit dhe në të janë përgjithmonë. Nga zemrat e tyre kemi hequr (kemi zhdukur) çdo gjë që ishte krijuar nga zilia (nga urrejtja), janë në Xhennet, ku rrjedhin lumenj, e ata thonë: "falënderojmë All-llahun që na udhëzoi për këtë (për iman, për punë të mira,na hoq zilinë, na futi në Xhennet), pse sikur të mos na drejtonte All-llahu, ne nuk do të dinim të udhëzoemi. Vërtet, të dërguarit e Zotit na e thanë të vërtetën dhe ne i besuam!" E atyre u drejtohet thirrje: "KY është Xhenneti, iu dha juve për atë që vepruat. Ata të Xhennetit i thërrasin (i pyesin) banuesit e zjarrit e u thonë: "Ne e gjetëm të vërtetë atë që na e pat premtuar Zoti në, e ju (banues të zjarrit) a e gjetët të vërtetën atë që pat premtuar Zoti juaj?" Ata (banuesit e zjarrit) thonë: "Po". Atëherë në mes të tyre (mes dy grupeve) thërret një zë: "Mallkimi i All-llahut qoftë mbi zullumqarët!"". (El-A’raf: 35- 44).

"9:34. O ju që besuat, vërtet një shumicë e parisë fetare e jehudive dhe e të krishterëve, në mënyrë të paligjshme e hanë pasurinë e njerëzve dhe pengijnë të tjerët nga rruga e All-llahut. Ata të cilët e ruajnë arin e argjendin e nuk e japin për rrugën e All-llahut, lajmëroji për një dënim të dhëmbshëm.

9:35. Atë ditë kur ajo (pasuri e deponuar) fërgohet në prushin e Xhehennemit, e me të (ashtu zharavë) lyhen ballët, anët dhe shpinat e tyre (do t'u thuhet): "Kjo është ajo që e dispozituat për veten tuaj, pra shijoni atë që e depozitonit!"". (Et-teube: 34- 35).

"Ata që mohuan të dërgarit e vet thanë: "Për Zotin, ne do t'ju dëbojmë nga vendi ynë, ose ju domosdo do të ktheheni në fenë tonë!" E atyre (të dërguarëve) Zoti u shpalli; Ne gjithqysh do t'i shkatërrojmë zullumqarët. Dhe pas tyre Ne do t'ju vendosim në atë tokë. E këtë (ndihmë) për atë që i frikësohet pranisë Sime dhe i frikësohet dënimit Tim. Ata (të dërguarit) e kërkuan ndihmën, ndërsa çdo kryelartë idhnak pësoi dështim. E pas tij (kryelartit) është Xhehennemi, në të cilin i jepet ujë të ndyrë (që rrjedh prej lëkurave të djegura. Përpiqet ta përbijë, po nuk mund ta gëlltis atë, atij i vjen vdekja nga të gjitha anët (sipas shenjave shkatërruese), po ai nuk vdes (e të shpëtojë prej vuajtjeve), atë e pret dënim shumë i rëndë. Shembulli i veprave të atyre që nuk besuan është si hiri, të cilin me puhi e shkapërderdh era në ndonjë ditë të stuhishme, e ata nuk mund të realizojnë asgjë nga veprat që kanë bërë, e ky është ai dështimi i madh". (Ibrahim: 13- 1.)

[URL="http://www.albislam.com"]http://www.albislam.com[/URL]

[SIZE=2]KUSH TË SOLLI NË KËTË BOTË? [/SIZE][URL="javascript:void window.open('http://fjalaebukur.com/sq/index2.php?option=com_content&do_pdf=1&id=584', 'win2', 'status=no,toolbar=no,scrollbars=yes,titlebar=no,menubar=no,resizable=yes,width=640,height=480,directories=no,location=no');"][SIZE=2][COLOR=#808080] [/COLOR][/SIZE][/URL][URL="javascript:void window.open('http://fjalaebukur.com/sq/index2.php?option=com_content&task=view&id=584&Itemid=28&pop=1&page=0', 'win2', 'status=no,toolbar=no,scrollbars=yes,titlebar=no,menubar=no,resizable=yes,width=640,height=480,directories=no,location=no');"][SIZE=2][COLOR=#808080] [/COLOR][/SIZE][/URL][URL="javascript:void window.open('http://fjalaebukur.com/sq/index2.php?option=com_content&task=emailform&id=584', 'win2', 'status=no,toolbar=no,scrollbars=yes,titlebar=no,menubar=no,resizable=yes,width=400,height=250,directories=no,location=no');"][SIZE=2][COLOR=#808080] [/COLOR][/SIZE][/URL][SIZE=2][COLOR=#dd5800]Shkruar nga Dr. Abdul Mexhid ez-Zendani (Përktheu: Arsen Muskurti) [/COLOR] [/SIZE][SIZE=2]e enjte , 22 mars 2007 [/SIZE][SIZE=2]O ju të mençur! Cili do të ishte mendimi juaj ndaj një njeriu që gjen veten në një qytet të panjohur ose shkretëtirë, duke ngjarë kjo pa zgjedhjen dhe dëshirën e tij? Por, kur t'i vijnë atij udhërrëfyesit për ta udhëzuar për gjithçka, ai është mospërfillës ndaj tyre.
Bile, ai kthehet dhe i lufton ata, megjithëse ata kanë ardhur për shpëtimin dhe udhëzimin e tij.
[/SIZE][SIZE=2]Ky i shan udhërrëfyesit, kurse ata afrohen tek ai.[/SIZE]

[SIZE=2]Në të vërtetë përgjigjja e të mençurve do të ishte pikë së pari për atë njeri të humbur, se për të është si të thuash një botë e panjohur ku e sollën pa dashjen e tij dhe për të mësuar misterin e ardhjes së tij. Një njeri i arsyeshëm kur gjen udhërrëfyesit që kanë ardhur për udhëzimin e tij dhe provon vërtetësinë e tyre, i respekton dhe zbaton rrugën e tyre.
Kurse, ai nuk interesohet për vetveten, ose për Atë që e solli në këtë vend ose për Pejgamberët e Zotit Madhështor, nuk ka dyshim se ai njeri është i çmendur. Njeriu i mençur kujton jetën e tij në këtë botë, mendon, si të thuash se s'ka qenë asgjë ose "tokë e vdekur", e pastaj është bërë njeri i gjallë siç thotë Allahu në Kur’anin Famëlartë:
(وَمِنْ آيَاتِهِ أَنْ خَلَقَكُمْ مِنْ تُرَابٍ ثُمَّ إِذَا أَنْتُمْ بَشَرٌ تَنْتَشِرُونَ) (الروم: 20)
[B][I]“Nga faktet [/I][/B][I](e fuqisë)[B] së Tij është edhe ajo, se Ai ju krijoi prej dheu, e mandej ju [/B](u zhvilluat në)[B] njerëz që veproni të shpërndarë”[/B][/I]. (Rrum, 20).
[/SIZE]

[SIZE=2]Sa dallim ka mes botës tokësore të vdekur, e cila nuk dëgjon, nuk shikon, nuk mendon, nuk përmirëson, nuk zhvillohet, nuk lind dhe nuk cilësohet me asnjë cilësi prej cilësive të jetës, dhe midis njeriut të gjallë që e ka mbushur tokën me lëvizje e aktivitet. Nëse i mençuri mendon në ngjarjen e shpërnguljes së tij prej botës së vdekur në botën e gjallë njerëzore dhe se si është shndërruar toka në spermë prej ujit të turbullt nëpërmes shndërrimit të saj në ushqim, pastaj si është shndërruar sperma në gjak, gjaku në copë mishi, mishi në asht, pastaj i ka veshur eshtrat me mish, dhe ka filluar jeta dhe shpirti në embrionin e femrës. Sikur të mendojmë ndaj të gjitha këtyre çështjeve do të shihet se: Asgjë nuk është bërë me zgjidhjen e tij dhe do ta dinte se detyra e parë e tij është njoftimi me Atë në duar të të Cilit është ekzistenca, jeta dhe fizionomia e tij, Allahu e ka sjellë atë në tokë pa lejen ose zgjedhjen e njeriut siç thotë Allahu i Madhëruar në Kur'an:
(يَا أَيُّهَا الْأِنْسَانُ مَا غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ, الَّذِي خَلَقَكَ فَسَوَّاكَ فَعَدَلَكَ, فِي أَيِّ صُورَةٍ مَا شَاءَ رَكَّبَكَ) (الاِنفطار: 6-8)
[B][I]“O ti njeri, po ç'të mashtroi ty kundrejt Zotit tënd që është bujar e i urtë që të krijoi, të përsosi dhe të drejtoi. Të formësoi në formën që Ai dëshiroi!?”[/I][/B] (Infitar, 6-8).
[/SIZE]

[SIZE=2]Ç'të shtyri të largohesh nga rruga e Zotit, që të krijoi, të zbukuroi e të përsosi, o njeri? A mendon se ke ardhur në këtë botë vetvetiu? A mendon se e krijove vetë veten tënde, jo kurrë mos mendo kështu! Ne lidhje me këtë Allahu i Madhëruar në Kuran thotë:
(أَمْ خُلِقُوا مِنْ غَيْرِ شَيْءٍ أَمْ هُمُ الْخَالِقُونَ) (الطور:35)
[B][I]“A mos u krijuan prej kurrgjësë, apo ata vete janë krijues?”[/I][/B] (Tur, 35).
[/SIZE]
[SIZE=2]Derisa ekzistenca, jeta dhe krijimi yt është në duart e Allahut xh.sh. që të krijoi e të përsosi në formën më të bukur e të mirë, atëherë patjetër duhet ta njohësh Atë, në duart e të Cilit është çështja dhe ekzistenca jote. Derisa je rob me dashjen e Tij, patjetër të jetë njohuria jote për Zotin tënd detyrë e parë për ty si njeri i mençur!
[/SIZE]
[SIZE=2]Marrë nga:
Libri: “Men halekake”[/SIZE]
[SIZE=2][/SIZE]
[SIZE=2]http://www.fjalaebukur.com[/SIZE]

[B][I][SIZE=2][COLOR=royalblue]Qëllimi i krijimit tonë:
[/COLOR][/SIZE][/I][/B][COLOR=#435374][FONT=Verdana][COLOR=#435374][FONT=Verdana][COLOR=#435374][FONT=Verdana][COLOR=#435374][FONT=Verdana]
[B][I][COLOR=royalblue]Nga [/COLOR][COLOR=royalblue]erdhëm ne, pse erdhëm dhe ku do të shkojmë? [/COLOR][/I][/B][/FONT][/COLOR][/FONT][/COLOR][/FONT][/COLOR][/FONT][/COLOR]

[B][I][COLOR=royalblue]Një nga të mirat më të çmueshme me të cilat jemi favorizuar është, pa dyshim, jeta jonë. Sipas kanunit të pandryshueshëm të All-llahut të Lartësuar, jeta jonë, në mënyrë të paevitueshme çdo ditë shkurtohet. Në fund të fundit, çdo gjë që ndodhet pranë nesh, në këtë botë është kalimtare, kurse[/COLOR][COLOR=royalblue] ato që ndodhen në botën tjetër, pranë All-llahut, janë të përhershme.
[/COLOR][/I][/B][B][I][COLOR=royalblue]Edhe pse ne jemi dhënë pas punëve tërheqëse të jetës së kësaj bote kalimtare dhe ndjesitë ua kemi kushtuar pamjeve dhe spektakleve të shkëlqyera (pa e kuptuar këtë), çdo ditë dhe çdo natë e re na plak edhe më shumë.

[/COLOR][/I][/B][B][I][COLOR=royalblue]Sa bukur thotë poeti:
[/COLOR][/I][/B][B][I][COLOR=royalblue]“Mëngjeset dhe mbrëmjet, limat e kohës,
[/COLOR][/I][/B][B][I][COLOR=royalblue]i plakin të vegjlit, i konsumojnë të mëdhenjtë.”

[/COLOR][/I][/B][B][I][COLOR=royalblue]Ne, sikur kemi harruar qëllimin e vërtetë të ardhjes sonë në këtë botë dhe po mirremi me punë boshe duke i hedhur mënjanë detyrat tona themelore. Vallë, a kemi harruar edhe ta pyesim veten se nëse lumi i vdekjes, ardhja e së cilës është e padyshimtë, arrin dhe na rrëmben edhe neve, atëherë çfarë përgjigje do t’i japim All-llahut në Ditën kur do të pyetemi të gjithë para Tij se ku e kaluam jetën tonë, ku i shpenzuam vitet e rinisë sonë dhe si e kaluam jetën tonë?!!

[/COLOR][/I][/B][B][I][COLOR=royalblue]Shtrohet pyetja: Ç’është ajo pengesë që na ndalon ta njohim Zotin e Madhëruar, Krijuesin tonë dhe të Gjithësisë, që është një nga parimet bazë të besimit tonë.

[/COLOR][/I][/B][B][I][COLOR=royalblue]Për t’i dhënë përgjigje kësaj pyetjeje, le ta zgjerojmë edhe pak çështjen tonë.
Nga erdhëm ne, pse erdhëm dhe ku do të shkojmë? [/COLOR][/I][/B][COLOR=#435374][FONT=Verdana][B][I][COLOR=royalblue]Sipas këtyre pyetjeve shumë të rëndësishme ne mund t'i vlerësojmë njerëzit si dhe t'i ndajmë në grupe:

[/COLOR][/I][/B][/FONT][/COLOR][B][I][COLOR=royalblue]Grupi i parë janë njerëzit që nuk kanë qëllim, që nuk e lodhin trurin fare për t’iu përgjigjur këtyre pyetjeve, aq sa e vërejmë se jeta e të tillëve nuk i shërben as kësaj bote e as tjetrës, madje edhe mund të themi se është jetë që i takon nën-nivelit të jetës njerëzore.

Grupi i dytë janë njerëzit që jetojnë vetëm për këtë botë dhe që s’i besojnë ekzistencës së botës tjetër, botës së amshueshmërisë. [/COLOR][/I][/B][I][COLOR=royalblue][B]Këta të mjerë nuk e pranojnë dritën e diellit ngaqë janë të verbër, e mohojnë shijen e mjaltit ngaqë e kanë gojën e sëmurë dhe njohin vetëm kënaqësitë e kësaj bote. Këta njerëz për të përfituar nga bota siç ua kërkon egoja, pasioni, epshi dhe etja e tyre përdorin çdo mjet: gënjejnë, shkaktojnë ngatërresa, nxisin, dhunojnë, korruptojnë, vjedhin dhe për asgjë nuk kanë turp. Vërehet dukshëm se këta njerëz e prishin qetësinë dhe i thyejnë rregullat e shoqërisë në të cilën jetojnë. Të tillëve në Ditën e Llogarisë do t’u thuhet kështu:

[COLOR=royalblue]“… [/COLOR][/B][/COLOR][COLOR=#435374][FONT='Arial Black'][COLOR=royalblue]Ju i shfrytëzuat dhe i përjetuat të gjitha kënaqësitë në jetën e tokës. E ja, pra, meqë u treguat mendjemëdhenj pa të drejtë, meqë e kaluat masën dhe u morët me punë të këqija e ngatërresa, sot do të ndëshkoheni me vuajtje e nënçmim[/COLOR][/FONT][/COLOR][/I][B][COLOR=#435374][FONT=Verdana][I][COLOR=royalblue]!”[/COLOR][/I][/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT=Verdana][I][COLOR=royalblue][COLOR=royalblue](Ahkaf, 46: 20)
[/COLOR]
[/COLOR][/I][/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT=Verdana][I][COLOR=royalblue]Grupin e tretë e përbëjnë njerëzit e formuar. Ata e dinë se nuk u krijuan kot, se kanë ardhur me urdhërin e All-llahut dhe se prapë do të kthehen tek Ai. Ata besojnë se nuk ndodhen të vetmuar e të braktisur në këtë botë dhe se detyra e tyre është që të jenë të denjë për All-llahun duke e adhuruar vazhdimisht Atë.
[/COLOR][/I][/FONT][/COLOR][I][COLOR=royalblue][COLOR=#435374][FONT=Verdana][COLOR=royalblue]Këta përpiqen në këtë botë për të plotësuar nevojat e veta, të familjes së tyre, për të mos u bërë barrë e të tjerëve dhe për t'u bërë të dobishëm për të gjitha gjallesat. Të tillët me këto mirësjellje dhe me adhurimet ndaj All-llahut e gjejnë shpëtimin e tyre në të dy botët dhe kënaqësinë e ndërgjegjes së pastër në këtë botë. Pa u hamendur aspak shpëtimin e njohin te ikja prej çdo gjëje të shëmtuar dhe afrimin tek All-llahu me gjëra të mira.
[/COLOR][/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT=Verdana][COLOR=royalblue]Tani le të mendojmë së bashku: Në cilin grup prej këtyre tre grupeve ndodhemi ne? Nuk është nevoja ta themi se duhet të jemi te grupi i tretë. Për këtë, gjëja e vetme e nevojshme është besimi: një besim i fuqishëm! Kur të jemi bërë të zotët e një besimi të tillë, do të mund t’i zotërojmë lehtësisht egon, pasionin dhe djallin, do të ngrihen nga ne perdet e shkujdesjes (gafletit) para të kuptuarit tonë e atëherë do të kemi kapur mirë kuptimin e [/COLOR][COLOR=royalblue]fjalëve të bekuara të Muhammedit (sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem) dhe do të kemi hyrë në rrugën e zbatimit të tyre:[/COLOR][/FONT][/COLOR][/COLOR][/I][COLOR=#435374][FONT=Verdana][I][COLOR=royalblue]
[/COLOR][/I][/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT=Verdana][I][COLOR=royalblue][COLOR=royalblue][COLOR=royalblue]“Njihe vlerën e pesë gjërave para pesë gjërave të tjera: të rinisë para se të plakesh, të shëndetit para se të sëmuresh, të pasurisë para se të varfërohesh, të kohës së lirë para se të të grumbullohen[/COLOR] punët, të jetës para së të të vijë vdekja!”[/COLOR]
[/COLOR]
Marre nga [URL="http://www.pertymoter.net"]www.pertymoter.net[/URL]
[/I][/FONT][/COLOR][/B]

[B][I][COLOR=black][SIZE=2]Në veçanti dijetarët çifutë dhe të krishterë e dinin se ishte afruar koha e paraqitjes së një profeti të ri. Edhe në ditët e sotme, në atë që ka mbetur nga Dhjata e Vjetër gjejmë shumë paralajmërime lidhur me ardhjen e Muhammedit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të), e poashtu edhe mjaft paralajmërime që kanë të bëjnë me jetën e tij dhe që përputhen plotësisht me këtë. Sipas transmetimeve të vërteta, të cilat gjinden para nesh, shumë të krishterë dhe çifutë i njohën menjëherë shenjat e pejgamberisë në Muhammedin (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të). Posacërisht, dijetarët e asaj kohe ishin ata të cilët pa asnjë dyshim e pranuan Muhammedin (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) si të dërguar të Allahut.

Lidhur me këtë Allahu i Lartësuar thotë:

“[/SIZE][COLOR=#435374][FONT='Monotype Corsiva'][SIZE=3]Kur e dëgjojnë atë që i është zbritur të Dërguarit (Kur'anin), prej syve të tyre rrjedhin lotë, ngase e kanë kuptuar të vërtetën dhe thonë: "Zoti ynë, ne kemi besuar, pra na regjistro ndër ata që dëshmojnë (ndër ummetin e Muhammedit).[/SIZE][/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT='Monotype Corsiva'](the thonë) Përse të mos besojmë All-llahun dhe atë të vërtetë që na erdhi, duke qenë se ne shpresojmë që Zoti ynë do të na çojë (në xhennet) së bashku me njerëzit e mirë[/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT='Monotype Corsiva'].[/FONT][/COLOR][/COLOR][/I][/B][COLOR=#435374][FONT=Verdana][B][I][COLOR=black] (El-Maide: 83, 84)

Mesazhi hyjnor, me të cilin është dërguar Muhammedi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) nuk ishte i ri.

Ishte mesazhi, me të cilin qysh më parë Allahu i kishte përkujtuar njerëzit vazhdimisht në një të vërtetë:

Nuk meriton të adhurohet askush dhe asgjë tjetër me të drejtë përpos Allahut dhe askush dhe asgjë tjetër nuk posedon hyjni, nuk është i denjë për t’u adhuruar dhe nuk ka të drejtë të konsiderohet i plotlavdishëm, përpos Allahut.

Ishte po ai mesazh hyjnor, të cilin Allahu ua shpalli njerëzve qysh nga Nuhi, Ibrahimi, Musai, Isai dhe pejgamberët tjerë (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të gjithë ata). Këtë mesazh, gjithashtu e gjejmë edhe në ditët e sotme në atë që ka mbetur nga Dhjata e Vjetër, kur flitet për Zotin, i cili thotë: "Mos e adhuroni askënd tjetër pos meje."

Sikurse atëherë poashtu edhe sot ka shumë njerëz që besojnë në një Zot, mirëpo njëkohësisht i përshkruajnë atij shokë në hyjni, në të drejtën për t’u adhuruar dhe i konsiderojnë ata si të plotlavdishëm. Prandaj, Muhammedi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) sikurse edhe të Dërguarit para tij u dërguan te njerëzit për t'i paralajmëruar ata dhe për t'ua bërë të qartë zbatimin e besimit të vërtetë në njëshmërinë e Allahut në jetën e tyre, duke qenë në pajtim me vullnetin e Tij.[/COLOR][/I][/B][/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT=Verdana]
[B][I][COLOR=black]Kur'ani, fjala e Allahut iu shpall Muhammedit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) për një periudhë kohore 23 vjeçare. Në të gjindet i përshkruar i tërë besimi i vërtetë dhe mënyra e jetësimit të tij. Poashtu, Kur'ani përmban një numër të madh argumentesh bindëse, të cilat dëshmojnë vërtetësinë e pejgamberisë së Muhammedit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) dhe shpalljen me të cilën ka ardhur ai. Përveç gjuhës së pashoqe në tërë historinë e njerëzimit, ai përmban edhe shumë paralajmërime të hollësishme të cilat prekën njohuri të ndryshme shkencore që u zbuluan vetëm në kohën e fundit dhe nëpërmjet teknikës më moderne. Ai gjithashtu në tërësinë e tij përmban një përsosuri dhe pagabueshmëri, e cila pa dyshim dëshmon se vërtet kemi të bëjmë me fjalën e Allahut.

Profesori Keith Moore, njëri ndër shkenctarët më të njohur të kohës sonë në degën e anatomisë u shpreh duke thënë: "Nuk shoh asnjë vështirësi që t'i pranoj fjalët e Kur'anit fisnik, sepse përshkrimi i fetusit në Kur'anin e shenjtë nuk mund të bazohej në dijen dhe njohuritë medicinale të [/COLOR][COLOR=black]shekullit të shtatë. Përfundimi i vetëm dhe i arsyeshëm sa i përket [/COLOR][COLOR=black]kësaj është se këto përshkrime i janë shpallur Muhammedit nga Allahu[/COLOR][COLOR=black]."[/COLOR][/I][/B][/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT=Verdana][B][I][COLOR=black] [/COLOR][/I][/B][/FONT][/COLOR][B][I][COLOR=black][COLOR=#435374][FONT=Verdana][COLOR=black]Vetë Allahu i Lartësuar, lidhur me këto argumente të dukshme dhe të pandërprera të shkencës bashkëkohore, të cilat dëshmojnë vërtetësinë e Kur'anit thotë:

”[/COLOR][/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT='Monotype Corsiva'][SIZE=3][COLOR=black]Ne do t'ua bëjmë atyre të mundshme që t'i shohin argumentet Tona në horizonte dhe në veten e tyre deri sa t'iu bëhet e qartë se ai (Kur'ani) është i vërtetë. A nuk mjafton që Zoti yt është dëshmitar për[/COLOR] çdo gjë[/SIZE][/FONT][/COLOR][/COLOR][/I][/B][B][I][COLOR=black][COLOR=#435374][FONT=Verdana][COLOR=black][COLOR=black][COLOR=black]? (El-[/COLOR]Fussilet: 53)

[/COLOR]Dhe thuaj: "[/COLOR][/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT='Monotype Corsiva'][SIZE=3][COLOR=black]Falënderoj All-llahun, e Ai do t'ua tregojë[/COLOR] argumentet e veta [COLOR=black]dhe do t'i kuptoni ato atëherë[/COLOR][/SIZE][/FONT][/COLOR][/COLOR][/I][/B][B][I][COLOR=black][COLOR=#435374][FONT=Verdana][COLOR=black] (kur nuk u bën dobi). (En-Neml: 93)

Para së gjithash duhet të vihet re se Allahu në këto ajete kur'anore, duke zgjedhur kohën e ardhme të gjuhës arabe qartazi flet për të ardhmen.

Me bërjen të dukshme të këtyre mrekullive njerëzve nga Allahu edhe pas vdekjes së të Dërguarit të Tij vërtetohet se Muhammedi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) është pejgamberi i fundit dërguar njerëzimit. Prandaj, shpallja me të cilën erdhi ai vlen deri në ditën e gjykimit. Kështu që, vërtetësia e kësaj shpalljeje do të dëshmohet vazhdimisht deri në ditën e gjykimit. Kjo paraqet mrekullinë më të madhe në mesin e shumë mrekullive tjera, me [/COLOR][COLOR=black]të cilat erdhi Muhammedi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) e që argumenton vërtetësinë e dërgimit të tij.

Muhammedi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) nuk u dërgua sikurse të Dërguarit tjerë para tij vetëm te një popull i caktuar, por te të gjithë njerëzit, pa marrë parasysh ngjyrën, nacionalitetin apo gjendjen shoqërore. Këtë e bën të qartë Allahu në Kur'an, duke thënë:[/COLOR][/FONT][/COLOR][/COLOR][COLOR=black][COLOR=#435374][FONT=Verdana] "[/FONT][/COLOR][/COLOR][COLOR=black][COLOR=#435374][FONT=Verdana]Thuaj (Muhammed): "[/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT='Monotype Corsiva'][SIZE=3]O ju njerëz! Unë jam i Dërgari i All-llahut te të gjithë ju.[/SIZE][/FONT][/COLOR][/COLOR][/I][/B][B][I][COLOR=black][COLOR=#435374][FONT=Verdana][COLOR=black]" (El-Aëraf: 153)

Pra, rregullat dhe ligjet që iu shpallën Muhammedit (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të) janë gjithpërfshirëse, të përkryera dhe të zbatueshme çdokund, për secilin dhe në çdo kohë. Ato paraqesin mënyrën më të mirë të sjelljes në [/COLOR][COLOR=black]të gjitha poret e jetës. Këto janë rregullat dhe ligjet, për të cilat Allahu urdhëron njeriun që t'i respektojë ato për të jetuar sa më mirë në këtë botë dhe për të fituar kënaqësi dhe lumturi pas vdekjes. Pasimi i pakusht i këtyre rregullave dhe ligjeve në jetën e përditshme të njeriut është i detyrueshëm[/COLOR][COLOR=black], që do të thotë t'i nënshtrohemi plotësisht vullnetit të Allahut, e që kjo në gjuhën arabe është quajtur me emrin "Islam". Pasimi i këtyre rregullave dhe ligjeve është njëkohësisht zbatimi praktik i besimit në ekzistimin dhe njëshmërinë e Allahut.[/COLOR][/FONT][/COLOR][/COLOR][COLOR=black][COLOR=#435374][FONT=Verdana] [/FONT][/COLOR][/COLOR][/I][/B][COLOR=black][B][I][COLOR=#435374][FONT=Verdana][COLOR=black]Kjo është ajo me të cilën erdhi i fundi i profetëve dhe të dërguarve, Muhammedi (paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të).
[/COLOR][COLOR=black]E tërë ajo me të cilën është dërguar ai tek ne [/COLOR][COLOR=black]nga Allahu përfshihet në një fjali, në pohimin (dëshminë) e besimtarit:[/COLOR][/FONT][/COLOR][COLOR=black][COLOR=#435374][FONT=Verdana] [/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT=Verdana] [/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT=Verdana] [/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT=Verdana][COLOR=black]"Nuk meriton të adhurohet askush tjetër me të drejtë përpos Allahut dhe Muhammedi është rob dhe i Dërguar i Tij"[/COLOR][/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT=Verdana] [/FONT][/COLOR][/COLOR][COLOR=#435374][FONT=Verdana][COLOR=black][COLOR=black]Kushdo që i thotë këto fjalë, beson në to dhe në tërë atë që lidhet me to pa ndonjë rezervë[/COLOR] dhe i zbaton praktikisht në pajtim me vullnetin e Allahut është musliman[/COLOR].[/FONT][/COLOR][COLOR=#435374][FONT=Verdana] [/FONT][/COLOR][/I][/B] [/COLOR][B][I][COLOR=#435374][FONT=Verdana][COLOR=black]Lavdfalënderimi i takon Allahut, paqja dhe mëshira e Allahut qofshin mbi robin dhe të Dërguarin e Tij, Muhammedin, mbi familjen e tij dhe mbi të gjithë shokët e tij.

Marre nga: [url]www.pertymoter.net[/url][/COLOR][/FONT][/COLOR][/I][/B]

[B][FONT=Trebuchet MS][SIZE=2]Mungesa e frikërespektit[/SIZE][/FONT][/B]
[FONT=Trebuchet MS,Arial,Helvetica]Njeriu nuk duhet të ketë qëllim të vetin vetëm grumbullimin e dijes dhe mburrjen me sasinë e ajeteve, haditheve dhe dispozitave fetare që i di, ose me aftësinë e tij për të debatuar me dikend për rregullat dhe dispozitat e ndryshme fetare, por qëllimi nga mësimi i dijes fetare duhet të jetë shtimi i frikrepsektit ndaj All-llahut, shtimi i adhurimeve dhe shtimi i nënshtrimit dhe përkuljes para All-llahut, azze ve xhel-le, gjithashtu edhe zbatimi i urdhërave e largimi nga ndalesat e Tija.
[SIZE=2]All-llahu, subhanehu ve teala, ka thënë: [/SIZE]
[SIZE=2]إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ غَفُورٌ (28) [/SIZE]
[SIZE=2]"…Po All-llahut ia kanë frikën nga robërit e Tij vetëm dijetarët, All-llahu është mbi gjithçka, është mëkatfalës". (Fatir: 28). [/SIZE]
[SIZE=2]Nëse i referohemi tefsirit të këtij ajeti që ia kanë bërë dijetarët e njohur të tefsirit, sikurse është Imam Ibën Kethiri, do ti vërejmë këto kuptime dhe domethënie: [/SIZE]
[SIZE=2] All-llahut i frikohen me frikë të vërtetë vetëm ata që e njohin ashtu si duhet, sepse sa më e madhe është dija dhe njohja mbi All-llahun, aq më e madhe është edhe frika prej Tij. [/SIZE]
[SIZE=2] Ibën Abbasi, radijall-llahu anhu, ka thënë si koment për këtë ajet: Ia kanë frikën All-llahut, ata që dinë se All-llahu është i Gjithfuqishëm. [/SIZE]
[SIZE=2] Seid Ibën Xhubejri, rahimehull-llah, ka thënë: Frika është pengesa mes njeriut dhe mëkatit ndaj All-llahut, subhanehu ve teala. [/SIZE]
[SIZE=2] Hasan Basriu thotë: Dijetar është ai që i ka frikë All-llahut kur është i vetmuar, e lakmon atë që e stimulon për te All-llahu dhe largohet nga ajo nga e cila e largon All-llahu, pastaj lexoi ajetin e mësipërt. [/SIZE]
[SIZE=2] Abdullah Ibën Mesudi, radijall-llahu anhu, thotë: "Dija nuk është transmetimet e shumta, por dija është shtimi i frikës nga All-llahu". [/SIZE]
[SIZE=2] Imam Maliku, rahimehull-llah, ka thënë: "Dija nuk është transmetimet e shumta, por dija është dritë që All-llahu ia jep njeriut në zemrën e tij". [/SIZE]
[SIZE=2] Dijetarët kanë thënë: dijetarët janë tre kategori: [/SIZE]
[SIZE=2]- Dijetar që njeh All-llahun dhe urdhërat e Tij; [/SIZE]
[SIZE=2]- Dijetar që njeh All-llahun; [/SIZE]
[SIZE=2]- Dijetar që njeh urdhërat e All-llahut. [/SIZE]
[SIZE=2]Dijetari që njeh All-llahun dhe urdhërat e Tij është njeriu që ka frikë All-llahun dhe i njeh kufinjtë dhe detyrat që ia ka caktuar All-llahu. [/SIZE]
[SIZE=2]Dijetari që njeh All-llahun, mirëpo nuk i njeh urdhërat e Tij është njeriu që i frikohet All-llahut, mirëpo nuk i zbaton urdhërat dhe ndalesat e Tij. [/SIZE]
[SIZE=2]Dijetari që i njeh urdhërat e All-llahu, mirëpo nuk e njeh All-llahun, është njeriu që i njeh kufinjtë dhe detyrat, mirëpo nuk ka frikë All-llahun, azze ve xhel-le". (Shiko: "Tefsiri i Ibën Kethirit, 3/ 531- 532). [/SIZE]
[SIZE=2]All-llahu, tebareke ve teala, i është kërcënuar atyreve q ënuk u zbuten zemrat nga Kur'ani dhe nuk shkakton frikërespekt në zemrat e tyre, kurse i ka lavdëruar ata që dëgjimi i Kur'anit shkakton frikërespekt në zemrat e tyre. [/SIZE]
[SIZE=2]All-llahu, azze ve xhel-le, thotë: [/SIZE]
[SIZE=2]فَوَيْلٌ لِلْقَاسِيَةِ قُلُوبُهُمْ مِنْ ذِكْرِ اللَّهِ أُوْلَئِكَ فِي ضَلالٍ مُبِينٍ (22) اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِيثِ كِتَاباً مُتَشَابِهاً مَثَانِيَ تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلِينُ جُلُودُهُمْ وَقُلُوبُهُمْ إِلَى ذِكْرِ اللَّهِ ذَلِكَ هُدَى اللَّهِ يَهْدِي بِهِ مَنْ يَشَاءُ وَمَنْ يُضْلِلْ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ (23) [/SIZE]
[SIZE=2]"…Të mjerë janë ata që nga zemërfortësia e tyre nuk përmendin All-llahun, të tillët janë në humbje të qartë. All-llahu e shpalli të folmen më të mirë, librin, të ngjashëm në mrekulli, të përsëritur herë pas here (me këshilla e dispozita), që prej (dëgjimit të) tij rrënqethen lëkurët dhe zemrat e tyre. Ky (libër) është udhëzim i All-llahut, me të udhëzon atë që do. E atë që All-llahu e lë të humbur, për të nuk ka ndonjë udhëzues". (Ez-Zumer: 22- 23). [/SIZE]
[SIZE=2]Imam Ibën Kethiri, rahimehull-llah, thotë: [/SIZE]
[SIZE=2]"Vaj për ata zemra që nuk zbuten kur përmendet All-llahu, nuk kanë frikërespekt, nuk i kuptojnë Fjalët e All-llahut e as që i perceptojnë, " të tillët janë në humbje të qartë". [/SIZE]
[SIZE=2]Njerëzit e devotshëm kur dëgjojnë Fjalën e All-llahut, i Cili është i Plotfuqishëm, Dominues, Krenar, Falës, u rrënqethet lëkura dhe zemra nga frika prej All-llahut për shkak të premtimeve dhe kërcënimeve, lehtësimeve dhe frikësimeve që vijnë në këtë libër nga All-llahu, azze ve xhel-le. [/SIZE]
[SIZE=2]Pastaj u zbutet lëkura dhe zemra e tyre për shkak se shpresojnë mëshirën dhe butësinë e All-llahut dhe me këtë vepër dallohen nga kriminelët dhe keqbërësit në disa aspekte: [/SIZE]
[SIZE=2]- Bëmirësit dhe të devotshmit dëgjojnë ajetet e Kur'anit, kurse keqbërësit dhe kriminelët tingujt e këngëve dhe këngetareve. [/SIZE]
[SIZE=2]- Kur lexohen ajetet e Kur'anit i përcjellin me frikërespekt, përulje, qajtje, edukatë, shpresë, dashuri, kuptim dhe dije, sikurse ka thënë All-llahu, azze ve xhel-le: [/SIZE]
[SIZE=2]وَالَّذِينَ إِذَا ذُكِّرُوا بِآيَاتِ رَبِّهِمْ لَمْ يَخِرُّوا عَلَيْهَا صُمّاً وَعُمْيَاناً (73) [/SIZE]
[SIZE=2]"Edhe ata që kur këshillohen me ajetet e Kur'anit të Zotit të tyre, nuk u kthejnë shpinën si të shurdhët e të verbër". (El-Furkan: 73). [/SIZE]
[SIZE=2]Sepse kjo sjellje nuk i përkon besimtarëve dhe njerëzve të devotshëm, por është sjellja e e kriminelëve dhe mëkatarëve. [/SIZE]
[SIZE=2]- Besimtarët e devotshëm dhe bëmirës kur dëgjojnë ajetet e Kur'anit kanë edukatë të madhe, ashtu sikurse kanë vepruar shokët e Muhammedit, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, të cilët kur kanë dëgjuar ajetet e Kur'anit u është rënqethur lëkura e pastaj u është zbutur nga përmendja e All-llahut, ata nuk kanë bërtitur dhe nuk kanë bërë gjeste të pamatura dhe të pakontrolluara sikurse bëjnë disa njerëz në ditët e sodit me preteks të ashkit ose ndikimit të madh që ka tek ata. [/SIZE]
[SIZE=2]Në fund, All-llahu, subhanehu ve teala, përfundon këto ajete duke thënë: [/SIZE]
[SIZE=2]" Ky (libër) është udhëzim i All-llahut, me të udhëzon atë që do. E atë që All-llahu e lë të humbur, për të nuk ka ndonjë udhëzues". [/SIZE]
[SIZE=2]Që jep kuptimin se ai që ka këto cilësi udhëzohet nga All-llahu, kurse ai që nuk i posedon këto cilësi devijon, kurse atë që e devijon All-llahu nuk ka kush e udhëzon. [/SIZE]
[SIZE=2]Ky është përshkrimi i miqve të All-llahut, ata që u rënqethet lëkura, u qajnë sytë dhe u qetësohet zemra nga përmendja e All-llahut, e nuk u ikë mendja e as që alivanosen gjatë dëgjimit të Kur'anit, sepse kjo është sjellje e bidatçive dhe vjen nga shejtani. (Shiko: "Tefsiri i Ibën Kethirit", 4/ 52). [/SIZE]
[SIZE=2]Malik ibën Dinari ka thënë: "All-llahu nuk i ka dhënë dënim më të madh një njeriu se sa ngurtësimi i zemrës dhe çdo herë që All-llahu zemrohet në dikend largon nga zemra e tij mëshirën". [/SIZE]
[SIZE=2]Rebi ibën Enesi, rahimehull-llah, ka thënë: "Ai që nuk ka frikë All-llahun nuk mund të jetë dijetar". [/SIZE]
[SIZE=2]Muxhahidi ka thënë: "Dijetar, alim është ai që ka frikërespekt ndaj All-llahut". Gjithashtu ka thënë: "Fekih është ai që ka frikë All-llahun". [/SIZE]
[SIZE=2]Abdullah ibën Mesudi, radijall-llahu anhu, ka thënë: "Mjafton frika nga All-llahu të jetë dije, kurse mburravecllëku me te injorancë". [/SIZE]
[SIZE=2]Kur i kanë thënë Sad ibën Ibrahimit: kush është fekihu më i madh në Medinë? Tha: Ai që ka më shumë frikë All-llahun, azze ve xhel-le! (Shiko: "El-xhami liAhkamil-Kuran", të imam Kurtubiut, 14/ 331). [/SIZE]
[SIZE=2]Frikërespekti dhe përulja janë pjesë e pandarë e dijes së vërtetë dhe në asnjë rast nuk ndahen prej sajë, sepse janë pjesë e pandarë e kuptimit të saktë, kurse kuptimi i saktë nuk është analizë e formës së shkronjave e as e pamjes së dijes. [/SIZE]
[SIZE=2]Imam Ibën Xhevziu, rahimehull-llah, flet për ata që janë ndalë te forma e shkronjave dhe pamja e dijes duke mos shikuar brendësinë dhe thelbin e tyre: [/SIZE]
[SIZE=2]"Kam parë shumë dijetar të angazhuar me pamjen e dijes duke mos kuptuar realitetin dhe qëllimin e saj, lexues të Kur'anit (kurâ) që preokupim të vetin kanë vetëm kiraetet dhe hulumtojnë leximet (kiraetet) e rralla, mendon se qëllim është vet leximi dhe nuk analizon madhështinë e Atij që ka folur me këto Fjalë e as qortimet dhe ndalesat e Kur'anit. [/SIZE]
[SIZE=2]Ndoshta dikush prej tyre mendon se kujtesa e Kur'anit e mbron ate, andaj lirohen karshi gjynaheve, e po të kishte kuptuar do të dinte se argumennti kundër tij do të jetë më i madh se sa ndaj atij që ska lexuar aspak Kur'an. [/SIZE]
[SIZE=2]Muhadithi i grumbullon rrugët dhe rivajetet e hadithit, i mëson përmendsh senedet, mirëpo nuk analizon qëllimin e transmetimeve dhe mendon se pse ua ka ruajtur njerëzve hadithet me këtë do të shpëton, andaj edhe lirohet karshi gjynaheve duke menduar se kjo që bën në shërbim të sherijatit do ta mbron. [/SIZE]
[SIZE=2]Fekihu mendon se njohja e mënyrave të debatiti dhe polemikës me të cilën e forcon pozitën e tij dhe njohja e meseleve të medhhebit të vet e bën të aftë për të dhënë fetva dhe me këtë të ngritë pozitën e vet e ti shlyhen mëkatet, andaj edhe i vërsulet mëkateve, duke menduar se me ato gjëra mbrohet. Ky njeri nuk mëson Kur'anin e as hadithin, as që mëson se ato ndalojnë nga amoraliteti duke qortuar me butësi. Shtoja kësaj edhe dashurinë për prijatari dhe dëshirës për dominim gjat debatit, kjo ia shton edhe më tepër ngrutësinë e zemrës. [/SIZE]
[SIZE=2]Kjo është gjendja e shumicës së njerëzve, pamja e dijes është te ata zanat, me të fitojnë mendjemadhësinë dhe marrëzinë. [/SIZE]
[SIZE=2]Disa dijetarë kanë treguar tregimin e një plaku i cili tërë jetën kaloi në fitimin e shumë dijeve dhe se në fund të ymrit të tij ra në fitne të ndryshme dhe insistonte në to, me to dilte para All-llahut, kurse gjendja e tij në përgjithësi sikurse donte të thotë: dija ime më mbron nga e keqeja në të cilën jam dhe nuk mbeten gjurmët e këtyre mëkateve. [/SIZE]
[SIZE=2]Ky njeri sikur ti kishte siguruar vetes shpëtimin, andaj nuk shihej tek ai shenja të frikës e as keqardhje për mëkatet e tija. [/SIZE]
[SIZE=2]Në fund të ymrit të tij u ndryshua dhe u varfërua, ballafaqohej me vështirësi të njëpasnjëshme dhe nuk përfundonte gjendja e tij e keqe morale, gjersa një ditë i grumbulluan disa metalik sepse insistonte në lypje, e i erdhi turp nga kjo dhe tha: o Zot, a deri në këtë shkallë erdha?! [/SIZE]
[SIZE=2]Dijetari që e tregon këtë tregim thotë: habitem me shkujdesin e këtij njeriu, si haroi All-llahun, kurse nga ana tjetër kërkonte kujdes të mirë ndaj Tij, mbrojtje dhe rizk të bollshëm. Ky njeri si duket nuk ka dëgjuar fjalën e All-llahut: [/SIZE]
[SIZE=2]وَأَلَّوْ اسْتَقَامُوا عَلَى الطَّرِيقَةِ لأَسْقَيْنَاهُمْ مَاءً غَدَقاً (16) [/SIZE]
[SIZE=2]"Sikur ata (idhujtarët) t'i përmbaheshin rrugës së drejtë, Ne do t'iu lëshonim atyre ujë me bollëk". (El-Xhin: 16). [/SIZE][SIZE=2]Nuk ka mësuar se mëkatet e mbyllin derën e rizkut dhe se ai që humbë urdhërin e All-llahut, All-llahu e humbë ate… (Shiko: "Sejdul-Hatir", fq. 544).[/SIZE]
[SIZE=2][/SIZE]
[I][SIZE=2]Vazhdon[/SIZE][/I]
[/FONT]

[SIZE=2]Këta njerëz nuk kanë kuptuar domethënien e dijes dhe se dija nuk është vetëm pamja dhe fjalët, por kuptimi i asaj që thot dhe mëson, kurse kjo jep frikërespektin dhe përuljen, me këtë kupton begatitë e All-llahut dhe është argument i fortë i dijetarit para All-llahut. [/SIZE]
[SIZE=2]Frikërespketi, apo hashje dhe përulja apo hushua, është një stacion në udhëtimin e adhuruesit drejt All-llahut, subhanehu ve teala,, ka shenja dhe dëshmi të këtij stacioni. [/SIZE]
[SIZE=2]Imam Ibën Kajimi, rahimehull-llah, në librin e tij "Medarixhus-Salikin" shumë bukur i ka sqaruar këto gjëra dhe mes tjerash ka thënë: [/SIZE]
[SIZE=2]"Hushu, përulja domethënë: [/SIZE]
[SIZE=2]• Të përulet, nënshtrohet dhe koncentrohet zemra para All-llahut, subhanehu ve teala. [/SIZE]
[SIZE=2]• Nënshtrimi të vërtetës, kurse kjo është rezultat i frikërespektit. [/SIZE]
[SIZE=2]• Fikje e zjarit të epshit, qetësimi i tymit të gjoksit dhe shkëlqimi i një drite të madhe në zemër. [/SIZE]
[SIZE=2]Xhunejdi ka thënë: [/SIZE]
[SIZE=2]الخشوع : تذلل القلوب لعلام الغيوب [/SIZE]
[SIZE=2]• Hushuja është përulje e zemrës ndaj Ati që Di të fshehtën. [/SIZE]
[SIZE=2]Dijetarët me konsenzus thonë se hushuja ka vendin në zemër, kurse frytet e hushusë shihen në gjymtyrë. Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë: "Devotshmëria qëndron këtu dhe tregoi me gisht drejt gjoksit të tij". Këtë e përsëriti tre herë. (Muslimi). [/SIZE]
[SIZE=2]Disa dijetarë kanë thënë: "Sjellja e mirë e jashtme është argument i sjelljes së mirë të brendshme". [/SIZE]
[SIZE=2]Hudhejfe, radijall-llahu anhu, ka thënë: kujdes nga hushuja dyftyrëse. I thanë çfarë është kjo? Tha: të shohish trupin me hushu, kurse zemrën pa hushu. [/SIZE]
[SIZE=2]Omer ibën Hatabi, radijall-llahu anhu, pa një njeri duke ulur kokën në namaz e i tha: ti që ulë qafën, ngrite qafën, sepse përulja nuk është në qafë por është në zemër. [/SIZE]
[SIZE=2]Aisheja, radijall-llahu anha, i pa disa djem që ecin sikur të vdekur e u tha atyreve që janë afër: kush janë këta? Tha: adhurues. Tha: Omer ibën Hatabi kur ecte shpejtonte, kur folte dëgjohej, kur godiste godiste me dhimbje, kur hante ngopej, kurse ai ishte adhuruesi i vërtet". [/SIZE]
[SIZE=2]Tërë këtë imam Ibën ibën Kajimi, rahimehull-llah, e rumbullakson duke thënë: [/SIZE]
[SIZE=2]"Hushu, ose përulje është përmbledhje e madhërimit, dashurisë, nënshtrimit dhe thyerjes para All-llahut". (Shiko: "Medarixhus-Salikin", 1/ 516- 526). [/SIZE]
[SIZE=2]Nëse dija rezulton frikërespekt dhe përulje , kjo është dije e dobishme, të cilën e ka kërkuar Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, nga All-llahu, azze ve xhel-le, e nëse nuk rezulton dija frikërespekt dhe përulje atëherë kjo është dije nga e cila Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, ka kërkuar mbrojtje te All-llahu prej saj dhe e ka urdhëruar umetin të kërkon mbrojtje te All-llahu nga kjo gjë. [/SIZE]
[SIZE=2]Ebu Derda, radijall-llahu anhu, tregon: [/SIZE]
[SIZE=2]كنا مع رسول الله صلى الله عليه وسلم فشخص ببصره إلى السماء ثم قال هذا أوان يختلس العلم من الناس حتى لا يقدروا منه على شيء فقال زياد بن لبيد الأنصاري كيف يختلس منا وقد قرأنا القرآن فوالله لنقرأنه ولنقرئنه نساءنا وأبناءنا فقال ثكلتك أمك يا زياد إن كنت لأعدك من فقهاء أهل المدينة هذه التوراة والإنجيل عند اليهود والنصارى فماذا تغني عنهم قال جبير فلقيت عبادة بن الصامت قلت ألا تسمع إلى ما يقول أخوك أبو الدرداء فأخبرته بالذي قال أبو الدرداء قال صدق أبو الدرداء إن شئت لأحدثنك بأول علم يرفع من الناس الخشوع يوشك أن تدخل مسجد جماعة فلا ترى فيه رجلا خاشعا [/SIZE]
[SIZE=2]"Ishim me Pejgamberin, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, dhe drejtoi sytë drejt qiellit e pastaj tha: ka ardhur koha të vjedhet dija prej njerëzve e mos t'ju mbetet asgjë. Zijad ibën Lebidi tha: si ka mundësi të vjedhet prej nesh, kurse ne lexojmë Kur'anin, pasha All-llahun do ta lexojmë ne dhe do tua mësojmë grave dhe fëmijëve tanë. Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, tha: Të humbtë nana o Zijad, të llogaritsha fekih i Medinës. Ja Tevrati dhe Inxhili, ato gjinden tëk çifutët dhe kristianët, mirëpo aspak nuk ju ban dobi. Xhubejri thotë: takova Ubade ibën Samitin e thashë: a nuk dëgjon se çka thotë vëllau yt Ebu Derda dhe i tregova se çka thotë Ebu Derda. Tha: ashtu është, nëse do edhe unë të tregoj se cila dije do të ngritet e para prej njerëzve: ajo është hushuja. Do të ndodh që të hysh në xhami ku falet namazi me xhemat e nuk do të shohish asnjë njeri që falet me frikërespekt". (sahih, Tirmidhiu). [/SIZE]
[SIZE=2]Pra, dija e dobishme është ajo dije që depërton në zemër dhe i shkakton qetësi, frikërespekt, përulje, nënshtrim dhe thyerje para All-llahut, azze ve xhel-le,, e nëse kjo dije nuk depërton në zemër, por mbetet vetëm në gjuhë, atëherë do të jetë argument i All-llahut, kundër njeriut. [/SIZE]
[SIZE=2]Abdullah ibën Mesudi, radijall-llahu anhu, thotë: [/SIZE]
[SIZE=2]"Do të vijnë disa njerëz që do të lexojnë Kur'anin, mirëpo nuk do të kalon fytin e tyre, mirëpo nëse arrin (leximi) në zemër dhe lëshon rrënjë, atëherë i ban dobi njeriut". [/SIZE]
[SIZE=2]Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, në këtë hadith tregon se dija ka qenë e pranishme të ehli kitabi, mirëpo nuk kanë patur aspak dobi prej saj, pasiqë kanë humbur qëllimin e saj, e ajo është arritja në zemër për të shijuar ëmbëlsinë e besimit dhe dobinë e tij, duke arritur frikërespektin dhe pendimin, kurse tek ata ka mebtur vetëm në gjuhë andaj është bërë argument kundër tyre. [/SIZE]
[SIZE=2]Për këtë shkak All-llahu, subhanehu ve teala, i ka përshkruar dijetarët se kanë frikë All-llahun duke thënë: [/SIZE]
[SIZE=2]إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ إِنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ غَفُورٌ (28) [/SIZE]
[SIZE=2]"…Po All-llahut ia kanë frikën nga robërit e Tij vetëm dijetarët, All-llahu është mbi gjithçka, është mëkatfalës". (Fatir: 28). [/SIZE]
[SIZE=2]أَمَّنْ هُوَ قَانِتٌ آنَاءَ اللَّيْلِ سَاجِداً وَقَائِماً يَحْذَرُ الآخِرَةَ وَيَرْجُو رَحْمَةَ رَبِّهِ قُلْ هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَالَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ إِنَّمَا يَتَذَكَّرُ أُوْلُوا الأَلْبَابِ (9) [/SIZE]
[SIZE=2]"(A jobesimtari e ka gjendjen më të mirë) Apo ai që kohën e natës e kalon në adhurim, duke bërë sexhde, duke qëndruar në këmbë, i ruhet (dënimit të) botës tjetër dhe shpreson në mëshirën e Zotit të vet? Thuaj: "A janë të barabartë ata që dinë dhe ata që nuk dinë?" Po, vetëm të zotët e mendjes marrin mësim". (Ez-Zumer: 9). [/SIZE]
[SIZE=2]All-llahu, xhel-le shanuhu, edhe dijetarët e ehli kitabit që kanë qenë para nesh i ka cilësuar me përulje dhe frikërespekt, duke thënë: [/SIZE]
[SIZE=2]إِنَّ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ مِنْ قَبْلِهِ إِذَا يُتْلَى عَلَيْهِمْ يَخِرُّونَ لِلأَذْقَانِ سُجَّداً (107) وَيَقُولُونَ سُبْحَانَ رَبِّنَا إِنْ كَانَ وَعْدُ رَبِّنَا لَمَفْعُولاً (108) وَيَخِرُّونَ لِلأَذْقَانِ يَبْكُونَ وَيَزِيدُهُمْ خُشُوعاً (109) [/SIZE]
[SIZE=2]"Thuaj: "I besuat ju atij ose nuk i besuat (atij nuk i bëhet dëm), e atyre që u është dhënë dijeni (nga librat e parë) para tij, kur u lexohet atyre, ata hedhen me fytyra (përdhe) duke i bërë sexhde". Dhe thonë: "I lartësuar është Zoti ynë, premtimi i Zotit tonë është realizuar". Dhe duke qarë hidhen me fytyra (kur dëgjojnë Kur'anin) dhe ai ua shton edhe më përuljen (ndaj All-llahut)". (El-Isra: 107- 109). [/SIZE]
[SIZE=2]فَوَيْلٌ لِلْقَاسِيَةِ قُلُوبُهُمْ مِنْ ذِكْرِ اللَّهِ أُوْلَئِكَ فِي ضَلالٍ مُبِينٍ (22) اللَّهُ نَزَّلَ أَحْسَنَ الْحَدِيثِ كِتَاباً مُتَشَابِهاً مَثَانِيَ تَقْشَعِرُّ مِنْهُ جُلُودُ الَّذِينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ ثُمَّ تَلِينُ جُلُودُهُمْ وَقُلُوبُهُمْ إِلَى ذِكْرِ اللَّهِ ذَلِكَ هُدَى اللَّهِ يَهْدِي بِهِ مَنْ يَشَاءُ وَمَنْ يُضْلِلْ اللَّهُ فَمَا لَهُ مِنْ هَادٍ (23) [/SIZE]
[SIZE=2]"…Të mjerë janë ata që nga zemërfortësia e tyre nuk përmendin All-llahun, të tillët janë në humbje të qartë. All-llahu e shpalli të folmen më të mirë, librin, të ngjashëm në mrekulli, të përsëritur herë pas here (me këshilla e dispozita), që prej (dëgjimit të) tij rrënqethen lëkurët dhe zemrat e tyre. Ky (libër) është udhëzim i All-llahut, me të udhëzon atë që do. E atë që All-llahu e lë të humbur, për të nuk ka ndonjë udhëzues". (Ez-Zumer: 22- 23). [/SIZE]
[SIZE=2]All-llahu, azze ve xhel-le, i ka qortuar ata që nuk u përulet dhe rënqethet trupi kur dëgjojnë Fjalët e All-llahut, duke thënë: [/SIZE]
[SIZE=2]أَلَمْ يَأْنِ لِلَّذِينَ آمَنُوا أَنْ تَخْشَعَ قُلُوبُهُمْ لِذِكْرِ اللَّهِ وَمَا نَزَلَ مِنْ الْحَقِّ [/SIZE]
[SIZE=2]"A nuk është koha që zemrat e atyre që besuan të zbuten me këshillat e All-llahut dhe me atë të vërtetën që zbriti (me Kur'an), e të mos bëhen si ata, të cilëve u është dhënë libri më parë e zgjati koha dhe zemrat e tyre u shtangën e shumë prej tyre janë jashtë rrugës". ((El-Hadid: 16). [/SIZE]
[SIZE=2]Abdullah ibën Mesudi, radijall-llahu anhu, thotë: "Mes hyrjes tonë në islam dhe qortimit me këtë ajet kishte vetëm katër vjet". (Muslimi). [/SIZE]
[SIZE=2]Pejgamberi, sal-lall-llahu alejhi ve sel-lem, kërkonte strehim te All-llahu nga zemra që nuk ka frikërespekt, sikurse tregon imam Muslimi në Sahihun e tij, nga Zejd ibën Erkami: [/SIZE]
[SIZE=2]اللهم إني أعوذ بك من علم لا ينفع ومن قلب لا يخشع ومن نفس لا تشبع ومن دعوة لا يستجاب لها . رواه مسلم [/SIZE]
[SIZE=2]"All-llahu im kërkoj strehim te Ti nga dija që ska dobi, zemra që nuk ka frikërespekt, shpirti që nuk ngopet dhe lutja që nuk ka përgjigje". (Muslimi). (Shiko: "El-Hushu' fis-Salati" të Ibën Rexhebit, fq. 14). [/SIZE]
[SIZE=2]Ebu Kulabe ka thënë: "Nëse All-llahu të jep dije shtoje adhurimin dhe mos të jetë preokupimi yt të flasish me këtë që ke mësuar". [/SIZE]
[SIZE=2]Sufjan Theuriu, rahimehull-llah, ka thënë: "Njeriu mëson dijen që ti ketë frikë All-llahut, këtu edhe qëndron vlera e dijes ndaj gjërave tjera, sepse me te njeriu i frikohet All-llahut". [/SIZE]
[SIZE=2]Ebul- Esved Duliu, rahimehull-llah, ka thënë: [/SIZE]
[SIZE=2]يا أيها الرجل المعلم غيره هلا لنفسك كان ذا التعليم [/SIZE]
[SIZE=2]تصف الدواء لذي السقام وذي الضنا كيما يصح به وأنت سقيم [/SIZE]
[SIZE=2]ونراك تصلح بالرشاد عقولنا قولاً وأنت من الرشاد عديم [/SIZE]
[SIZE=2]أبدًا بنفسك فانهها عن غيها فإذا انتهت عنه فأنت حكيم [/SIZE]
[SIZE=2]فهناك يسمع ما تقول ويشتفي بالقول منك وينفع التعليم [/SIZE]
[SIZE=2]لا تنه عن خلقٍ وتأتي مثله عار عليك إذا فعلت عظيم [/SIZE]
[SIZE=2][/SIZE]
[SIZE=2]O njeri që tjerët i mëson [/SIZE]
[SIZE=2]Pse me veten nuk fillon [/SIZE]
[SIZE=2]I përshkruan ilaçin atij që lëndon [/SIZE]
[SIZE=2]Kurse veten nuk mund të shëron [/SIZE]
[SIZE=2]Vazhdimisht mundohesh të na udhëzosh [/SIZE]
[SIZE=2]Kurse veten e haron [/SIZE]
[SIZE=2]Fillo vetveten nga gjunahi largo [/SIZE]
[SIZE=2]Nëse këtë bën ti je i urtë [/SIZE]
[SIZE=2]Atëherë dëgjohet fjala yte dhe të pasojnë [/SIZE]
[SIZE=2]Arsimi yt njerëzve dobi u bën [/SIZE]
[SIZE=2]Mos ndalo nga një sjellje të keqe që vet e bën [/SIZE]
[SIZE=2]Turp është për ty nëse këtë e vepron. [/SIZE]
[SIZE=2]All-llahu na dhashtë frikërespekt dhe përulje, adhurim dhe zbatim të asaj që dimë. Amin. [/SIZE]
[SIZE=2]Bekir Halimi</SPAN>
[/SIZE][FONT=Trebuchet MS,Arial,Helvetica][RIGHT][I][SIZE=2]Bekir Halimi,
1.9.2006[/SIZE][/I]
[I][SIZE=2][/SIZE][/I]
[I][SIZE=2]http://www.albislam.com[/SIZE][/RIGHT]
[/I][/FONT]

[COLOR=#435374][FONT=Verdana][B][I]Unë e kisha lënë namazin, të gjithë më thonin se duhet të falesha: [COLOR=#435374][FONT=Verdana]Babai, vëllezërit, motrat..., por unë nuk u binda.[/FONT][/COLOR][/I][/B]
[/FONT][/COLOR][I][B][COLOR=#435374][FONT=Verdana]
Një ditë prej ditësh cingërroi telefoni. Ishte një njeri i moshuar që po qante. Tha: A je ti Ahmedi? Thashë: Po. Njeriu i moshuar tha: Të All-llahut jemi dhe te Ai do të kthehemi, e gjetëm shokun tënd Khalidin të vdekur në shtratin e tij. Bërtita: Khalidin??? Po ai dje ishte te unë! Njeriu i moshuar duke qarë më tha: Nesër do t'ia falim namazin e xhenazes në xhaminë e madhe. E mbylla telefonin dhe qava:
Khalidi! Si mund të vdes ai aq i ri?? Ndieja se vdekja përqeshej me mua për shkak të pyetjeve të mia qesharake... Hyra në xhami duke qarë. Ishte hera e parë që po ia falja dikujt namazin e xhenazes. Kërkoja Khalidin dhe e gjeta atë përpara të shtrirë, i mbuluar me një pëlhurë të bardhë, krejt përpara, te imami. Nuk lëvizte. Posa e pashë ashtu bërtita. Njerëzit e pranishëm u kthyen kah unë...

Mbulova fytyrën me dorë dhe sillja kokën. Mundohesha të përmbahem, por kot.. Babai im më tërhoqi kah ai dhe më pëshpëriti në vesh: Falu para se të ta falin xhenazen! Mu duk sikur shtiu (me armë), e jo se foli. Nuk u ndalja së qari dhe nuk mund ta largoja shikimin nga Khalidi.

Çfarë do të dëshironte Khalidi, po të ngjallej tashti? Një cigare? Një vajzë? Një udhëtim jashtë vendit? Një këngë? E mendoja veten në vend të tij dhe më kujtoheshin ajetet:

"(Kujto) [/FONT][/COLOR][/B][/I][I][B][COLOR=#435374][FONT='Monotype Corsiva'][SIZE=3]Ditën kur kërciri do të zbulohet (Ditën e Ringjalljes) dhe do të thirren të bien në sexhde, por ata nuk do të munden.[/SIZE][/FONT][/COLOR][/B][/I][I][B][COLOR=#435374][FONT=Verdana] [El-Kalem:42]

Shkuam te varrezat... e lëshuam në varr... Unë mendoja me vete:

A thua, si do të përgjigjet kur të pyetet për veprat e tij???
A do të thotë: Njëzet këngë, gjashtëdhjetë filma, mijëra cigare???
Qava gjatë... Asnjë namaz që do të ndërmjetësonte për të, asnjë vepër e mirë, nuk mund të lëvizja. Babai më priti gjatë. E lashë Khalidin në varrin e tij... dhe u largova.

Ndoshta ai po më dëgjonte duke shkuar...

Marre nga [URL="http://www.pertymoter.net"]pertymoter.net[/URL][/FONT][/COLOR][/B][/I]

[CENTER][SIZE=2][FONT=Trebuchet MS,Arial,Helvetica][B]Me durim drejt parajsës[/B][/FONT][/SIZE][/CENTER]

[FONT=Trebuchet MS,Arial,Helvetica]Allahu, subhanehu ve teala, e krijoi durimin në shembëlltyrën e një kali që s’e lë kurrë në baltë kalorësin e vet; në atë të një shigjete që godet përherë në shënjestër; apo në atë të një fortese të hekurt, të pakapërcyeshme nga armiqtë e saj. Durimi dhe fitorja e besimit janë vëllezër të një gjaku, e para duhet ndjekur të dytën. Durimi ndihmon ithtarët e vet, dhe gjithmonë zë vendin e kurorës mes thesareve të çmuara. Në të vërtetë, Zoti i së Vërtetës,i së Drejtës, e i Përpikmërisë u ka premtuar shpërblim pa kufi atyre besimtarëve të cilët janë të pajisur me cilësinë e durimit: „Dhe respektoni Allahun e të dërguarin e Tij, e mos u përçani mes vete e të dobësoheni e ta humbisni fuqinë (luftarake). Të jeni të durueshëm se Allahu është me të durueshmit.“ (Kurani fisnik 8:46)
[SIZE=2]Njeriu i durueshëm, sillet në bazë të këtij virtyti të vyer si në të mirë ashtu dhe në të keq, me mendje të kthjellët e llogjikë të ftohtë. Allahu i caktoi udhërrëfyesit (imam-ët) e besimit (din-it) në varësi të shkallës së tyre të durimit dhe bindjes (në fe) dhe e përcakton misionin e tyre si më poshtë: „Dhe prej tyre Ne bëmë prijës që me urdhërin Tonë udhëzojnë, pasi që ata (që i bëmë prijësa) ishin të durueshëm dhe ndaj argumenteve Tona ishin të bindur.“ (Kurani fisnik 32:24) [/SIZE]
[SIZE=2]Allahu na premton në ajetin e mëposhtëm se durimi është I lidhur ngushtë me kryerjen e veprave të mira: „Nëse ju përjetoni ndonjë të mirë, ata i dëshpëron kjo, e nëse ju godet ndonjë e keqe, ata gëzohen për atë. Po në qoftë se ju bëheni të durueshëm dhe ruheni (mëkateve), dinakëria e tyre nuk do të mund t’ju dëmtojë aspak. Është e sigurtë se Allahu e ka në dorë atë që punojnë ata.“ (Kurani fisnik 3:120) [/SIZE]
[SIZE=2]Kurani fisnik na tregon se Jusufi, paqa dhe qetësia qofshin me të, i dërguari i Zotit i cili thoshte gjithmonë të vërtetën, iu rrit nderimi dhe fuqia në sajë të durimit dhe devotshmërisë (fetare): „Ata thanë: „A ti je vetë Jusufi?“ Ai tha: „Unë jam Jusufi, e ky është vëllai im, Allahu na dhuroi shpëtimin,pse ai që ruhet dhe bën durim, s’ka dyshim Allahu nuk humb shpërblimin e punëmirëve.“ (Kurani fisnik 12:90) [/SIZE]
[SIZE=2]Në fund të fundit, Allahu e ka kushtëzuar suksesin me anë të durimit dhe devotshmërisë: „O ju besimtarë, bëni durim, bëhuni të qëndrueshëm kundër armikut, rrini të përgatitur dhe që të shpëtoni, ruajuni dënimit të Allahut.“ (Kurani fisnik 3:200) [/SIZE]
[SIZE=2]Allahu, subhanehu ve teala, e ka ngritur në shkallën më të lartë dashurinë dhe konsideratën e Tij ndaj të duruarve. Çfarë shpërblimi sublim u jepet atyre që preferon Allahu! „Allahu i do ata që janë të duruar.“ Ai u ka premtuar shërbëtorëve të Tij të duruar, tri gjëra për të cilat njerëzit ëndërrojnë në këtë botë: „Ne do t’ju sprovojmë me ndonjë frikë, me uri, me ndonjë humbje nga pasuria e nga jeta si edhe nga frytet, po ti jepju myzhde (kurajo) durimtarëve. Të cilët, kur i godet ndonjë e pakëndshme thonë: „Ne jemi të Allahut dhe ne vetëm tek Ai kthehemi!“ Të tillët janë ata, që te Zoti i tyre kanë bekime dhe mëshirë dhe të tillët janë ata, të udhëzuarit në rrugën e drejtë. “ (Kurani fisnik 2:155-7) [/SIZE]
[SIZE=2]Allahu u bën thirrje shërbëtorëve të Tij që të kërkojnë ndihmë nëpërmjet durimit dhe faljes (ose duasë): „Kërkoni ndihmë (në të gjitha çështjet) me durim dhe me namaz, vërtetë, ajo është e madhe (e vështirë), por jo për ata që kanë frikë (Zotin).“ (Kurani fisnik 2:45) [/SIZE]
[SIZE=2]Kënaqësinë e Parajsës do ta provojnë veçse njerëzit e duruar: „E Unë sot i shpërbleva ata për atë që ishin të durueshëm ata janë fitimtarët.“ (Kurani fisnik 23:111) [/SIZE]
[SIZE=2]Suksesin do ta arrijnë vetëm ata njerëz të cilët do ti përmbahen rrugës së drejtë, me durim: „E ata që ishin zotëruesit e diturisë thanë: „Të mjerët ju, shpërblimi i Allahut është shumë më i mirë për atë që besoi dhe bëri vepër të mirë, po atë nuk mund ta arrijë kush përveç të durueshmëve!“ (Kurani fisnik 28:80) [/SIZE]
[SIZE=2]Durimi mund të mposhti çdo shpirt të ngarkuar me gjynahe (mëkate) dhe bën të mundur që kundërshtarët e dikurshëm t’i shndërrojë në miq besnikë: „Nuk është e barabartë e mira dhe e keqja. Andaj, (të keqen) ktheje në mënyrën më të mirë, se atëherë ai, me të cilin kishit njëfarë armiqësie, do të bëhet mik i afërt. “. (Kurani fisnik 41:34) [/SIZE]
[SIZE=2]Allahu, subhanehu ve teala, e ndan njerëzimin në të mundur dhe të suksesshëm. Na udhëzon në këtë mënyrë se një nga faktorët e domosdoshëm për të arritur susksesin është fakti se besimtarët duhet të motivojnë njëri-tjetrin për të shtuar durimin në besim (shiko suren 103, el-Asr). [/SIZE]
[SIZE=2]Gjithashtu, Allahu u premton shpërblim pa kufi atyre që tregohen të duruar dhe që tregohen zemërgjerë a u falin gabimet të tjerëve: „Kush bën durim dhe fal, s’ka dyshim se ajo është virtyti më i lartë (i lavdishëm).“ (Kurani fisnik 42:43) [/SIZE]
[SIZE=2]Durimi është spiranca e besimtarit dhe betonimi i besimit. Ai që s’është i aftë të tregohet i duruar, nuk mund të jetë edhe besimtar. Të paduruarit edhe nëse mbesin formalisht besimtarë, mbesin në bisht (të besimtarëve), i falen Allahut vetëm në periudha të lumtura e begatie por largohen nga Ai me shpejtësi, sa herë i godet ndonjë fatkeqësi apo mundim. [/SIZE]
[SIZE=2]Njerëzit e duruar, të cilët ngjiten përherë e më lart në lartësitë e durimit dhe mirënjohjes, njohin kënaqësinë më të madhe nga jeta. Një jetë e tillë është dhuratë e vërtetë nga Allahu dhe „Ai u jep atyre që do Ai.“ [/SIZE]
[SIZE=2]Nëse e ndan besimin në dy pjesë, njëra përbëhet nga durimi dhe tjetra nga mirënjohja. Kushdo që është i drejtë ndaj vetes dhe shpreson tek shpëtimi dhe suksesi nuk duhet të bëjë lëshime në drejtim të durimit dhe mirënjohjes. Keto dy aspekte, si anë të së njëjtës monedhë, bashkohen në një qëllim: në rrugën e drejtë për tek Allahu. [/SIZE]
[SIZE=2]Ibën Kajjim el Xhevzijje [/SIZE]
[SIZE=2](Teksti Kuranor nga përkthimi i H.Sherif Ahmetit) [/SIZE]
[SIZE=2]© IslamOnweb.net </SPAN>
[/SIZE][FONT=Trebuchet MS,Arial,Helvetica][RIGHT][I][SIZE=2]IslamOnweb.net,
23.2.2007[/SIZE][/I]
[I][SIZE=2][/SIZE][/I]
[I][SIZE=2]http://www.albislam.com[/SIZE][/RIGHT]
[/I][/FONT][/FONT]

[B]Jakubi dhe Jusufi (alejhi selam)[/B]
Jakubi ësthë i biri i Is-hakut, e nipi i Ibrahimit a.s.. Ai kishte djem. Këta lindën në Fedan, te daja i tij, Labani, ku Jakubi shërbente si bari. I ati i donte Jusufm më së shumti, sepse ai ishte më i sjellshmi ndaj prindërve. Kjo gjë bëri që vëllezërit e tij t'i kishin zili. Jeta e Jusufit në fillim mori tatëpjetën. ai hoqi shumë nga sjeljet e këqija të të vëllezërve. Por, raë vonë, doli në shesh e vërteta dhe ndikoi mirë në popullin e Egjiptit, si dhe të fqinjët e atij vendi. Jusufi a.s. përmendet shpeshherë në Kuran, madje edhe një kaptinë e tërë e Kur'anit flet për ngjarjet e tij.

Jakubit a.s. iu shtua edhe më shumë dashuria ndaj Jusufit kur ia tregoi një ëndërr që kishte parë. jusufi kishte parë ëndërr se njëmbëdhjetë vjet Dielli dhe Hëna i kishin bërë sexhde (përulje). Jakubi a.s. prej ëndrrës së tij e kuptoi se ai do të jetë njeri me autoritet të madh, prandaj e këshilloi që te mos ua tregonte këtë ëndërrr vëllezërve të tjerë. Jakubi a.s. e porositi atë qe te heshtë, meqë u frikësua prej vellezërve të tij se mos i bënin ndonjë të keqe.

Një ditë prej ditësh, bijte e tjerë të Jakubit a.s. vendosën të hakmarreshin ndaj babait të tyre për përkrahjen që i bënte Jusufit. Ata, një ditë e lutën babanë e tyre që Jusufin ta merrnin me vete në gjueti ose në një shëtitje. Jakubi pati frikë t'ua jepte dhe u kundërshtoi duke u thënë se mund ta hante ndonjë ujk. Ata i thanë se dëshironin ta merrnin rae vete që të luanin me të në fushë, në ajrë të pastër dhe se do ta ruanin nga çdo gjë. Ne qoftë se rastësisht do të ndodhë diçka i thanë ata, përgjigjemi ne për të. Atëherë Jakubi a.s. me zemër të thyer, u dha leje qe ta merrain me vete.

Kur dolën në fushë, u këshilluan në mes veti se "Ç'ti bënin". Me në fund vendosën që ta hidhnin në një gropë në një pus pa ujë. Pasi e hodhën në pus, ata u kthyen në shtëpi më vonë se zakonisht. U arsyetuan se e kishin humbur kohën duke e kërkuar Jusufm. Bile, ata filluan të qanin me zë të lartë dhe i thanë babait të vet: "O baba, ne e kemi lënë Jusufm të na i ruajc rrobet, kurse ne shkuam të luajmë! Kur u kthyem, atë e kishte ngrënë ujku!" dhe ia dhanë këmishën me gjak të huaj. Jakubi a.s. e mori kemi-shën dhe e shpalosi, mandej u kthye dhe u tha djemve: "Çfarë ujku qe ai që hëngri birin tim e nuk i shqeu këmishen, dhe as nuk nguuli asnjë dhëmb?!".

Thuhet se njëri prej vëllezërve të Jusufit, Rubini, nuk qe pajtuar me të tjerët dhe kështu u pat thënë që ta hidhnin në pus, me shpresë se do të shpëtonte me qëllim që ky pastaj t'i dilte në ndihmë, gjë që edhe bëri. Ai përvidhej nga vëllezërit e vet dhe tinëzisht i çonte bukë aty ku e kishin hedhur, por babait të vet nuk guxonte t'i tregonte asgjë.

Jusufi qëndroi në pus disa ditë. Një ditë prej ditësh atypari kaloi një karavan tregtaresh nga Egjipti dhe e panë atë pus. Njëri prej tyre u afrua të kërkonte ujë. E lëshoi kofen në pus dhe Jusufi u kap për kove. Tregtari mendoi se kova u mbush me ujë, po në të ishte kapur një fëmijë. Tregtari bërtiti me zë ta lartë:

"Gjetanjëfëmijë!".

Ata e morën Jusufm me vete dhe e çuan në Egjipt. Kur erdhi te pusi vellai i tij, Rubini, që i çonte ushqim për çdo ditë, e pa se Jusufi nuk ishte më aty. Filloi të qante me zë. Nga dëshprimi shqeu edhe teshat e trupit.


[B]SHITJA E JUSUFIT[/B]

Tregtarët egjiptianë e shitën Jusufm a.s. në treg, atë e bleu shefi i policisë së atjeshme. Kur arriti Jusufi në shtëpinë e zotërisë së vet, Perëndia ia dhuroi një dashuri të madhe zotërisë ndaj tij dhe ai i tha bashkëshortes:

"Nderoje robin tim, se ndoshta do të kemi dobi prej tij ose e marrim sifëmijë tonin".

Jusufi rritej dhe zoteriu i tij nuk e shikonte si rob, por i dha një përkrahje, e bëri kryetar të robërve. Jusufi ishte besnik dhe i sinqertë. Ai deshironte të mbante besnikërinë e vet. Këtë gjë na e vërteton sjellja e tij ndaj zonjës së vet. Zonja e tij, duke e parë bukurinë e tij të jashtëzakonshme, nisi të dashurohej në të, dhe kjo dashuri dita-ditës i shtohej.

Një ditë prej ditësh Jusufi hyri në dhomë të zonjës së tij, Zelihasë, dhe ajo i propozoi te kishin marrëdhënie intime, të cilën gjë Jusufi a.s. e kundërshtoi me këmbëngulje. Ajo papritmas ia mbylli derën, por Jusufi i tha se zotëriu i tij i ka besuar çdo gjë, e kjo ështe tradhti dhe filloi të kërkojë rrugëdalje për të shpëtuar nga ajo dhe nga shejtani e qëllimi i tij. Ai largohej prej saj, e ajoi vër-sulej edhe më shumë. Kur doli jashtë Jusufi, ne ikje e sipër, takoi zotëriun e tij, që vinte në shtëpi së bashku me nje të aferm të zo-njës Zeliha. Ajo, kur e pa bashkëshortin e saj, bërtiti gjoja se Ju-sufi kishte dashur ta dhunonte dhe u kthye e i tha bashkëshortit të vet:

"Çfarë dënimi meriton ai qe dëshiron t'i bëjë një të keqe familjes sate?"

I afermi i saj, që erdhi së bashku me bashkeshortin e saj, ishte njeri i sinqertë, sepse me këtë rast tha: "Në qoftë se këmisha e tij (Jusufit) është e shqyer përpara, atëherë ai (Jusufi) është rrenacak (fajtor), e nëse është ndryshe (këmisha është shqyer prapa), atëherë rrenacake është ajo". kurse ai (Jusufi) është i drejtë-besnik. Kur e shikuan këmishën, ajo ishte e shqyer prapa. Me këtë provë, u vertetua se Jusufi është i pafajshëm.


[B]PËRHAPJA E LAJMIT NË QYTET [/B]

Në qytet u prhap lajmi se zonja Zeliha është dashuruar në shërbëtorin e saj. Gratë e njerëzve udhëheqëse çuditeshn dhe e fyenin Zelihanë që isht dashuruar në shërbëtorin.

Atëherë Zelihaja i thirri shoqet e veta në drekë e pastaj u dha nga një pemë, që kishte nevojë të qërohej rae thikë. Kur filluan t'i qeronin pemët, zonja Zeliha e thirri Jusufin që të hynte në dhomë. Jusufi hyri brenda, e gratë, që ishin aty, u habitën nga bukuria e tij, saqë prisnin duart e tyre dhe nuk ndienin aspak dhembje, se-pse kishin humbur e ishin mahnitur nga bukuria e tij. Zelihaja, kur pa se atyre po u rridhte gjak ng duart, urdhëroi Jusufm të dilte nga dhoma. Jusufi doli dhe ato vetëm atëherë e ndien dhembjen dhe filluan të bërtisnin, sepse vërejtën që i kishin prerë duart e ve-ta. Pastaj Zelihaja u tha: "Ky është ai për të cilin po më iyeni ju". Zelihaja e pranoi se ajo ishte iniciatore për atë gjë dhe i tha Jusu-fit: "Në qoftë se nuk vepron si të them unë, do të burgos". Jusufi a.s. iu drejtua Perëndisë duke thënë:

"O Zot, më i mirë eshtë burgu për mua, sesa kjo gjë qëpo më shtyn ta bëj".

Zotëria i Jusufit e dinte fare mirë se Jusufi ishte i pafajshëm dhe se bashkëshortja e tij ishte fajtore për të gjitha, por prapëse-prapë, për ta mbuluar turpin e së shoqes, vendosi ta burgoste. Ai u detyrua që kësodore Jusufit t'ia shpëblente të mirën me të keqe.


[B]BURGOSJA E JUSUFIT Alejhi Selam [/B]

Jusufi u burgos pa dalë para gjyqit, edhe pse nuk kishte bërë kurrfarë vepre penale. Jusufi në burg i gjeti edhe dy djelmosha. Ata kishin qenë shërbëtorët e mbretit. Një natë njëri prej tyre pa një ëndërrr ia tregoi Jusufit. Jusufi i shpjegonte shumë bukur ëndrrat. Të nesërmen i erdhi tjetri shërbëtor dhe i tha se edhe ai kishte parë një ëndërr. Jusufi edhe atij ia shpjegoi. I pari kishte parë ëndërr se po shtrydhte rrush dhe pastaj i qiste verë mbretit", kurse tjetri tha:

"Unë kam parë ëndërr një tepsi me ushqim që e mbaja në kokë, ndërsa shpendët hanin në të".

Jusufi me këtë rast ua shfaqi të vërtetën dhe i drejtoi në besimin në një Zot. Ëndërrat ua shpjegoi kështu: të parit i tha se do të lirohej nga burgu dhe do të kthehej prapë në vendin e punës, kurse të dytit i tha se ai do të dënohej'me vdekje. Do ta varin dhe do të mbetet shumë kohë i varur. Mandej do të vijnë shpendët dhe do ta çukastin kokën e tij.

Nuk zgjati shumë dhe u vërtetua shpjegimi i Jusufit a.s.. I pari u lirua nga burgu, kurse të dytin e varën. Jusufi i tha atij që u lirua nga burgu, që t'i thoshte mbretit se një njeri i pafajshëm është në burg. Mirëpo, shërbëtorit, pasi u lirua, shejtani ia largoi nga mendja porosinë e Jusufit dhe mbretit nuk ia përmendi fare. Për atë shkak Jusufi mbeti edhe disa vjet në burg.