Re: Poezi......dhe Poezi nga Zana Pira
 

AKTORI

A thua pse hijen time

e magjeps një fytyrë anonime

diku tek platoja e teatrit

aktori zbret në fundin e lojës

Ofelia njeh tragjedinë e vet

përleshet me fytyrën anonime që trazon hijen time

zgjon nga gjumi i vdekjes Ofelinë

me puthjen e Hamletit



Aktori i skenës

merr udhë të gjatë

largë ofelisë largë vdekjes

me kalin e apokalipsës.



BUZËQESHJA

Në sytë e tu ëndrrimtarë
Dridhej një mjegull e purpurt
afrohesha si e dehur
me fluturimin mjellme
dhe ngjyeja pulpat e ëndrrës
me purpirimin e shikimit tënd
zgjohesha pastaj
nga kjo ëndërr kaq e ëmbël
dhe shikoja fotografinë tënde
varur në mur
tek më vështron më ëmbëlsi.



BALADÊ PÊR ADEM JASHARIN

Mësohu bijë të shkruash fjalët e pathëna të gurit

që të mund të krahasosh jetën me mbivdekjen

t'i shkrish duart nëpër plumba tridhjetë e tetë orë

gjithçka e kundërt të mbetet e zbrazët

në qenësinë e dashurisë



Për kurorën e djegur më zë gjumi në shpellën

e Bacë Bajramit

gjaku ynë është gjak i legjendës

ngaqë qëlluammë të vjetër se ajo



Armiku kafshon gishtrinjtë

një fragment qesharak i barbarisë së dehur

në betejën e humbur

Mbajë mend bijë

kjo mesnatë me hënë i përket origjinës së shqipes

po kjo ditë sot kujt i përket përpos diellit mbi

Drenicë



mbaje mend bijë

tridhjetë e tetë orë në front trimi i përrallës së re

dheungjit lart të bëhej diell i mëmëdheut.




NATË E LUTJES

Në këtë natë të lutjes
hijet e djallëzuara lozin
para syve të mi
zbrazëtia mundon shpirtin tim
natë lutjeje për Kosovën
natë kur plaga dhemb
natë e lagur me lot
e humbur në amshim
thell në shpirtin tim
Kosova ime
Natë e fundit e lutjes sime.


MONOLOG PA DIALOG

(Bisedë me nënën)[/color]

Shpeshëherë nëna më thotë
Gruja në shtëpin e burrit
heq të zitë e ullirit
pse nuk e di se dua të di e di
m’i qan hallet e veta nëna
ofshama e thellë ia përshkron trupin e dobët
gjaku i gufon me ritëm të ngadalësuar
një ndjenjë mjegulle
ia rrethon fytyrën
e pastron loton pa tingull
kërkon ndihmë s’premton koha t’I ndihmoj
por tërhiqem zvarr nga kjo bisedë me nënën
e monologut me shpirt pa frymëmarrje
një monolog krejt i pavlefshëm
një monolog pa dialog
si dallgët e detit pa ujë.

KORNIZË

Në horizontin e kornizuar
U linda e vdekur
e krijova botën poetike
jo me ngjyra
por me gjakun tim të përjetshëm
të derdhur në altar.




M'I KTHEVE STINÊT E IKURA


Me puplën e zogut

bekova vetminë time të dhuruar

me dorën time të djathtë

me tri pika shiu

hyra në pjesën tënde të zemrës

si një perëndeshë e diellit

m'i ktheve stinët e ikura

në trupin tim të ftohur

të zuri nata në buzën time

me këmishën e lagur m'i mbështolle këmbët

i dashuri Hamlet

më ktheve në dhomën tënde të fjetjes

shfletuam ditarin e gjumit

më shndërrove në lulen e kuqe pa ngjyrë



Unë Ofelia i dashuri Hamlet

t'i pushtova vijat e dorës

të përplasa në ëndrrën pa fund

në gjysmën e natës i ndërruam rolet.