Poezi nga Margaritari
 

Dhimbje shpirti...

Ti qave dhe psheretite thellë
zemra ime u kris, u plas,
më the se isha frymë e ajër për ty
s'e për të jetuar kish mbetur vetëm një çast!

NJë dridhje kaloi mes çarjes
e ty të pushtova me nxitim
nuk do të harroj kurr atë çast
kur loti i parë rrodhi nga syri im...

Ish lot që më kushtoi një jetë,
kristal me dashuri të sinqert....
Lot që do pasohej nga të tjerë
që copat e shpirtit lagte menjëher!

Më dhimbte loti kur binte mbi ty,
më dhimbte zemra kur te shihja në sy...
dikur më ke par në sy dhe më the:
"Në botë vetëm vdekja na ndan ne"!

Ajo mizore , ajo e pafe
ty të mori, të vetmuar më le...
dua që me të edhe unë të vi
dua të të dua, të të kem përsëri....

Dikur

Po buzëqeshja së dridhuri duke më puthur në bulëz të veshit
fytyra të shk¨lqente si drita që përhapet mbas shiut të vrullshëm pranveror
syt e tu të bukur po zgjoheshin këndueshëm
notonuam në sferat më të larta,prekëm eterin
ti hyre si lugatesh e fsheur,me klithma gëzimi dhe nirvana dhe gjete vargun lapidary...
dhe u kthyem ne murmuritjen e përronjëve,
lulishtja po vazhdonte të shijonte kënaqësin....po pëshpërisja
ti je romansa,dlirësia,nimfë me arin e pranverës që ndërton kala në breg të detit,
alegjio me shtat të lartë e flokë floriri
tundim fushash e Male
ti më je diell që rrezon me dashuri!