[Lapsi]

MBI ÇËSHTJEN TONË


SHKRUAN: AGIM JAKUPI

"Ai është që krijoi vdekjen dhe jetën, për t’ju provuar se cili prej jush është më vepërmirë. Ai është ngadhënjyesi, mëkatfalësi!" (Kur`an, 67: 2).

Sot gjithçka është e papërfillshme. Shumë lëkundje dhe turbullira e kanë përfshirë botën. Toka është e mbështjellur me errësirë… Gjoksi i njeriut është ngushtuar… I verbër, i shurdhër dhe me sëmundje të zemrës ec në rrugën e shembjeve. Ai ndodhet në një krizë të thellë shpirtërore. Gjërat shikohen nga largësisa. Ndjenja e paqes dhe sigurisë është mbështjellur nga frika e plasjeve së bombave, që bota merr tiparet e pashpirtësisë, me nje panoramë të zbehtë... dhunimin e njeriut. Vlerat e larta njerëzore veç më kanë marrë trajtë tjetër, ata po veniten. Njeriu po harron fenë, veten, Zotin. Thirrja e pejgamberëve është shndërruar në lojë. Historia po përsëritet. Mesjeta është bë realitet. Atëherë feja krishtere u shndërrua ne fe idhujtare, ku njerëzit e fesë u larguan nga jeta e përditshme dhe u futën nëpër kisha duke ikur nga turbullirat dhe trazirat. Shumë nga ata mbanin anën e sundimtarëve të vendit duke i ndihmuar në mëkat, armiqësi dhe ngrënie të pasurisë së njerëzve pa të drejtë. Mirëpo, si atëherë edhe sot - shpresë ka, në shpirt ka mbetur një dritë e dobët që ndizet në zemrat e disa njerëzve. Mjafton që të mendojmë për veten, si erdhëm në këtë jetë, a nuk do e vërejmë se sa të kufizuar jemi në logjikë dhe sa i brishtë në trup? Duhet kërkuar fole që ta sigurojmë shpëtimin, duhet t’u kthehemi këshillave të Zotit, të kërkojmë ndihmë dhe nga NJË që është i Plotfuqishëm dhe NJË që është i vetmi Pushtetar, që të jetojmë të qetë.
Pastrimin e zemrës dhe pastërtinë e shpirtit njeriu duhet ta kërkojë dhe ta synojë ta fitojë, ashtu siç e ka sqaruar Zoti në Librin Hyjnor. Njeriut i mjafton të mendojë për vetveten, të shikojë librin e rruzullimit që tmerron mendjen, të hedhë hapat në udhën e kërkimit dhe të kureshtjes, që të arrijë që ta shuajë ndjenjën e shpirtit dhe të largohet nga ligësia që mos ta humbë më rrugën e të bie në humnerën e frikshme të skepticizmit. Ka mbetur njohja e mënyrës me të cilën bëhet pastrimi i zemrës dhe qetësia e shpirtit- ajo është dituria. E ai që përgatitet për dituri, zemra e tyre duhet të jenë të përgatitura, ashtu siç pregaditet toka për mbjellje, në mënyrë që çdo mëngjes dhe mbrëmje të kërkoje falje Zotit…
“… E ata që nuk pendohen, janë mizorë!” (Kur`an, 49: 11).
Zoti kur i ka përshkruar besimtarët dhe besimtaret e devotshme, ata që e ruajnë veten prej gabimeve, ka përmendur se prej cilësive të tyre është se ata bien në mëkat, ose së paku nuk mund t’iu ikin mëkateve të vogla. Mirëpo, dihet se jemi krijesa që bëjmë gabime, sepse të këtillë na krijoi Allahu i Lartësuar. Pejgamberi, alejhi selam, thotë: "Të gjithë bijtë e Ademit janë gabimtarë, por më të mirët prej tyre janë ata që pendohen!". Njeriu në këtë botë është vetëm një udhëtar. Që të ketë sukses në këtë rrugë ai duhet të bëjë sakrifica dhe të ketë bindje të fortë. Duhet stolisur në shkallë të lartë me urtësi dhe prirje për vazhdimësi të rrugës, ngase për shkak të sprovave ai mund të heqë dorë… dhe duke gjykuar mund të lirohet tepër dhe të krekoset, duke u krenuar dhe kështu të humbet.
Një poet thotë: "O ju që kënaqeni me të mirat e kësaj bote/Dijeni se ato janë kalimtare/Dhe se është marri të mashtroheni me freski kalimtare!
Ja, pra, çështja jonë është e tillë. Ndodhemi para gjendjes: të jemi apo të mos jemi! Ndërkaq, thelbësore është që, pas gjithë këtyre ndodhive që na përcjellin, struktura e re të mund të përgatitet në mënyrë më të përsosur, me themel dhe në përputhje me parime të shëndosha që burimin e kanë te Libri Hyjnor, që janë parime të palëkundshme. E kjo është rruga më e mirë që të dilet nga kjo vorbull, me një arsye e vetëdije të thellë, të themelohet bota e projektuar nga të gjithë ne. Në këtë mënyrë do të arrijmë paqe dhe qetësi… kjo është rruga më e shkëlqyeshme, që të obligon në bindje, respektim dhe përmbushje të obligimeve ndaj Tij…që gjoksi i njeriut të zgjerohet, zemrat e përçara të pajtohen dhe Toka e mbështjellur me errësirë të ndriçohet.

Ashtu qoftë!