Ditari që s`do të ishte i imi!

[Murgesha]

Mbasi që sonte po e shof ksajde Adidun po e marr guximin të paraqes një shkrim timin e nga zemra do të dëshiroja që Adidu të më jap vërejtjet e veta.

Ditari që nuk do të ishte i imi.

-"Vetëm ti e askush tjetër mundesh të më ndihmosh"
-"Po, ama kjo është një gjë shumë e vështirë, thuaja e pa aritshme"- i thash unë.
E në mendje më shkoi, si mund ajo të ma kërkojë një gjë të tillë? A është e vetëdishme sa vështirësi është për mua të hyj në botën e saj, të mendoj si ajo, të përshkruaj qaste që kurr nuk i kam përjetuar.
-"Jo, jo"- i thashë pas një heshtje të gjatë, kjo nuk mund të bëhet ashtu si don ti.
-"Sidoqoftë unë insistoj, e do të insistoj deri sa të kapësh atë laps të mallkuar e të ja fillosh të shkruash, unë e di talentin tënd për të shkru, të kujtohet kur përshkrove dhimbjen e nënës, e ti nënë nuk ke qenë kurr. Më lehtë është të hysh në kokën time pasi që mua më shef çdo ditë e pak a shumë di mendimet e mia. Ke kohë të mendohesh deri nesër kur të takohemi në shkollë. E tash natë të mirë se shkova, sigurisht nanushi ka dal në rrugicën tonë për të parë se a jam aty pari"-
Nuk di në ja ktheva përshëndetjen, hyra në kapigjikun e shtëpisë time.. Babai im vetëm ishte dalë në shkallët e shtëpisë e sigurisht bëhej gadi të dilte të shifte se ku mbeta. Më shikoi idhshëm, e për mua mjaftoi ai shikim për të kuptuar se ishte bërë merak. Ula kokën sa më tepër që munda për të mos e shikuar në sy. Hyra në dhomën e ndejës, disi mu duk një ftohtësi e zymtë mbretëronte aty, e kur më pan që jam unë më duket se u lehtësuan.
Ishte kohë e pa kohë. Nëpër rrugët e qytetit patrullonin policë të armatosur gjer në dhëmbë, ishte shpallë gjendja e jashtëzakonshme e për një fjalë goje shkoje si qeni në rrush. E unë maturante në atë kohë, në shkollë shkoja mbasdite, të gjithë në shtëpi e dinin se në ora 18.45 mbaronte ora e fundit e më mjaftonin 5 minuta për të arrit në shtëpi.
Për çudinë time atë natë për vonesën time 15 minutshe nuk u diskutua shumë. Po prisnin musafirë që do të vinin nga çasti në çast. Ika në kuzhinë të ha darkë, e menjëherë pas ushqimit ika në dhomën time të gjumit. Po them timen se aty flija, me tre vëllezërit e mi më të vegjël. Ndonjëher edhe motra e vogël donte që të flinte me ne por që të katërt ishim kundër.
U shtriva në shtratin tim dhe fillova të mendoj për kërkesën që më bëri Tolja. Kishte emër tjetër po të gjithë e quanim Tolja. Kjo nofkë i kishte mbetë qysh në fëmijëri e ashtu prezentohej gjithku. Njëherë kur një shoqe më pat pyet për Fitoren i pata thënë se nuk e nihja, e ajo pat qesh me të madhe, se sa hutaqe qenkam që nuk po e njof shoqen time të ngushtë Tolen.
Tolja pra atë vit ishte njoftuar me Benin. Pas pak kohësh ai i kishte propozu të kalonin së bashku dhe kjo pa menduar gjë tjetër përpos bukurisë së tij i kishte thënë po. Asgjë të keqe gjer këtu, por pasi Beni ishte i bukur e i pashëm dhe e dinte që të gjitha femrat çmendeshin pas tij nuk kishte pritë shum kohë por e kishte qu Tolen tonë drejt e në shtrat. Tolja në fillim kishte ngurru pak po si duket kishin mjaftu puthjet dhe përkdheljet e tija dhe pa një pa dy i ishte dorëzu me tërë afshin e një vajze të re e cila për herë të parë bënte dashuri. Pasojë e gjithë kësaj zhvirgjërimi i saj, kthjellja e saj pas aktit të kryer, ikja e saj në shtëpi që kishte pasua me mbylljen në dhomë të vet dhe një qarje e marrëzishme që as ajo vet nuk e kishte kuptuar se pse i kishte ardhë ashtu.
Kishin mjaftuar ata lot të asaj dite, por jo që ajo të ja vente gishtin kokës e të mendojë më tepër, t`i mendojë pasojat e mundshme, vetëm që kishte qarë mbante mend, ditët në vazhdim ishin lumturia vet për te. Beni ishte i kujdesshëm me të ose më mirë ruhej gjatë aktit seksual. E merrte çdo ditë me vete në një shtëpi që ai i kishte thënë se është e tija, por prindërit ende nuk janë shpërngulur nga Komuna e Bujanovcit, ama së shpejti do të vijnë e do të jetojnë të gjithë së bashku.
Në mes tjerash i kishte premtuar se jeta e tyre do të ishte një romancë e përhershme. Kinse kish informuar nënën e tij për Tolen, babain nuk e kishte të gjallë e kur ti vijë axha prej Zvicrre do ta bëjnë edhe fejesën.
Tolja nuk prekej me dorë ato ditë. E vërenim e gjithë shoqëria që diçka po ngjante në jetën e saj, vetëm Raba që kishte dashnor nga klasa e jonë e kishte kuptuar pak a shumë çka po ngjan me Tolen, por e kishte mbajtur për vete ama Toles i kishte thënë tinëz neve tjera se po e din që pse fytyra e saj po rrezaton lumturi.
Kalojnë kështu tre muaj. Tolja me vështirësi ndiqte mësimet, edhe ashtu nuk ka shkëlqyer kurr me nota të mira, ama të gjithë e donim. Ishte sherrja e klasës, nuk mund të paramendohej sherr në klasë pa qenë ajo pjesëmarrëse.
Një ditë na erdhi në klasë, sytë i kishte të skuqur ngjante të kishte qarë e ne si në shaka i tham mos të kan rraf në shtëpi, se me sherret që i ke ti vështirë është të shpëtosh pa hëngër dajak orë e çast.
Nuk bëzani u ul në bankën e vet, dhe sikur na e mbolli edhe në zemrat tona dhimbjen e vet. Atë ditë në klasë sikur të kishim mort, askush nuk qeshte e as nuk u rrafëm mes vete ashtu siç bënim çdo ditë. Më kot u munduam ta bëjmë me qeshë. Në pushimin e gjatë më mori për krahu e dolëm mbas shkolle, aty ishin një palë shkallë që nuk qonin mbrenda në shkollë por rrini si një pikëtakimi për qifte.