(Ana tjetër e medaljes) Të bësh a të mos bësh fëmijë?!

[Bajlozi i Zi]

Çka po të bajke fëmija, s'po ta bajke as Perendija.

Kur jane të vegjël femijet të zgjojne nga gjumi, kur rriten nuk të merr gjumi.

"Lum e lum që e rrita djalin, une kujtova se ma jep krahin;
U rrit djali u ba burrë, po i thot babes "ti sje kon kurrë""...

"Ia kushtova jeten, e harrova vetveten derisa e rrita; e rrita për me m'perzan prej shpije e me jetu ne azil të pleqve".

... etj etj.

Mirë,
Fillimisht, ju lus qe vazhdimisht ne kete teme të keni parasysh sentencen "ana tjeter e medaljes"!!!


Lloji njerezor i gjallesave, si krejt gjallesat, e ka ne gjenetiken e vet vazhdimin e llojit, pra, krijimin e pasardhesve. Ne njefare menyre, ndoshta edhe me automatizem. Vetvetiu.

Ne kuptimin kolektiv, po se po, është vlere e larte dhe e shenjte.
Por, tema, kjo teme, ndoshta me teper i meshon aspektit individual.

Ne aspektin individual, kete punen e të berit femije, psikologjia, studimet, anketat, rezultatet shkencore, kane arritur ne perfundimin se të pasurit femije do të thote:

"Shumë lumturi, e gati asnjitrohe kenaqesi".

Ne aspektin individual kjo.

Sipas psikologëve, të pasurit femije, apo të qenit prind, kushtezon heçjen dore nga jeta personale. Harrimin e vetvetes. Prindi thjeshte nuk ekziston për vetveten, por jeten dhe mireqenien e jetes se "dikujt tjeter".


p.s.

Sipas rrjedhes se diskutimit, besoj se do të kete nevoje edhe për prurje (copy/paste) të disa hulumtimeve dhe intervistave nga psikologët e kesaj fushe.

So, folks, tejk it izi,
Ju pershendet Bajlozi easy