Reflektime

[Bajlozi i Zi]

Vjosa ishte femna ma e bukur e fakultetit, dhe ajo e dinte këtë.
Qysh dinte ai rrobaqepës t'ia bënte ata pantolla ashtu ngjit për
trupi, se!

Jeta t'mërzitë kaniher me bukuri.

Vjosa e ka një za si i maruem prej vese, s'din njeri qysh me e sqaru ma mirë, domethanë nëpër kordat zanore të saj, Vjosa e ka gjithnjë një si pëlhurë të hollë si vesë, ajo pëlhurë vese që dridhet e jep zanin e saj... e veç qat melodi të zanit të saj
me e pasë, je kral, e le më diçka ma tepër...

Vjosës i kishte hije gjithçka, çdo stinë, çdo orë e ditës... krejt t'kqijat e jetës t'i thithke gjini i saj prej tamli, duke nisë prej fundit të gushës e duke u zhdukë ullukut n'terr teposhtë.
Dhe Vjosën nuk e ka asnjani.

Vjosa e ka pas një aferë n'gjimnaz, e tash nuk ia dijmë ndonjë. Normal duhet të ishte e kundërta.
Sa herë që e shihja kisha njëfar si kputje. Nuk është dashni, jo rujna Zot, është ai magneti që t'kapë e t'përbinë. Koka ime shumë herë nëpër fantazi ka pushu n'prehën t'Vjosës, aty ku vjen një aromë xheneti... ma merr mendja... ajo ta kujton jo veç seksin, po ta kujton edhe qysh kjo botë mundet me qenë e veshur krejt me ngjyra t'gjelbra t'zbehta aq bukur... ta kujton atë pikëllimin e vjeshtës që s'ki ku e gjen tjetërkund kurrqyshë, me muzikë Moxarti që bjen si fjollë bore, atëhere kur ajri rrin vjerrë mendueshëm muzgjeve, si ushtarë t'përmalluem nëpër fusha pasiqë lufta ka përfundu e ata s'po i thërret kurrkush me shku nëpër shpija t'veta.

Me Vjosën ishte e pamundur me qenë diçka e pamundur.

Nuk e harroj një ditë kur patëm shku në Dubrovnik, me krejt shoqërinë e grupit, në korridorin e hotelit, dhe qëllova vetëm
me të, e përcolla deri te dhoma e vet, e aty te pragu ma ka kap dorën. Nuk e dijta qysh, a me m'përshëndetë, a me m'shti n'dhomë t'saj, s'e kisha pa kurrë ashtu, faqet t'kuqne e sytë flakë, e unë e shlirova dorën, jo si mashkull kavalier që shtrëngohet e e rrotullon belin e femnës në vallëzim, por u ligshtova si me i thanë "ban çka t'dush me mu". A normal atë fjalë duhej me e than ajo e jo unë. Si pritëm të dyt disa dakika, ajo u kfjell e tha tung si nër faj.
I hypa ashensorit.
Nëpër filmat romancë do të duhej të rrinim secili kah ana e vet e derës, duke përgjuar lëvizjet e njani-tjetrit, e pastaj unë te hapsha derën e t'u hidhshim n'përqafime... po futja filmit, me filma unë kisha qenë edhe tezaku i Mel Gibsonit.
Ashensori, i hamamit, dukej ma poshtërues se kurrë. Ato dritat që u dhezshin nëpër numra t'kateve, qitshin kungja me mu... nejse më çuan poshtë, e dola. Binte një shi i imë, i shurdhavt, qashtu qysh bjen gjithmonë kur humbë raste me vajza të bukura. Me t'i shpërla kujtimet.
T'nesrit Vjosa ishte prap njësoj si përpara, e qetë, po sytë... ma t'bukur se kurrë. Ama, shiu i mbrëmshëm kishte përfundu, e pas shpërlarjes së kujtimeve, na ishim si parpara. Si dy qytete mesjetare, thotë poezia, por pak e tepron. Le të themi se unë u shndërrova shpejt, u tjetërsova, prej "qytetit" u bana një lagje e thjeshtë me rrugë monotone, e Vjosa, sa ma shpejt që largohej, dukej gjithnjë e ma e pavarur, ma sovrane, si metropol që bahet ma i madh sa ma shumë që t'i largohesh. Teoria e relativitetit, mendojsha.
U zvoglojsha unë, që domethanë rritej ajo. Një mashkull që nuk guxon me përfitu nga rasti është humbësi ma i madh. E Rasti,
me R t'madhe, t'vjen veç një herë.

Pas çdo humbjeje, vjen barazpesha.
Fillova unë me u msu me gjendjen e re. Ishte gjendje e re, sepse pritja dhe krejt andrrat me Vjosën, masturbimet me fantazimet që ia grabitshin ftyrën Vjosës e ma sillshin para kapakëve të syve të mbyllur, më ishin tretur... Ajo gjendje e pritjes që i thojshe vetit "veç le t'më jepet rasti niher e masanej kena me pa", bash kjo gjendje e pritjes pra më ishte ba pluhur e hi, pasiqë rasti më ishte dhanë boll mirë e bukur, e me boll shumë bujari bile, një korridor i hotelit krejt n'terr, dera e saj gjysëm e hapur edhe një dorë që tepër kjartë po më thoshte "hajde" çka hamamin po don ma shumë, veç me t'dalë Vjosa n'kmishë t'natës krejt t'shpërthekume e me ta ba me gisht "hajde", e ti vec vet n'korridor, e prap me e pyet, "a mu po m'thirr, a?"... E n'sytë e saj menjiherë një perde si dimën: s'po guxon me rreziku...

Kjo gjendje diqysh ta ban femnën e andrrave si një person shumë të afërt, si një anëtar t'familjes, t'përzihet ndjenja e frikës së incestit me ndjenjën e zhveshur të mashkullit, si ndaj ndonjë motre të çuditshme... e bash qaty fillon pastaj ai ligshtimi i shpirtit, kur mendon se tjetërkush do t'ia ban ate që ti s'e bane, atje te dera... njëfar xhelozie e përzime me mllef për mashkullin e fortë alfa-omega atje jasht, që e shfrytzon Rastin qysh duhet, e ti mbetesh si ato shkronjat greke n'fizikë që kurrë nuk i kemi përmendë gjatë mësimit.

Në një kësi gjendje kuptohet se sa jam tronditë e dërrmu kur një ditë e pata dëgjuar thashethemin se Vjosën e ka "ngrehë" Ekremi i Gjakovës.
M'duhet me thanë se t'fortit e fakultetit kanë qenë dy: Majesili prej Prishtine që dinte shumë mirë edhe me vizatu, edhe Ekremi. Majesili, përkundër prishtinalive tjerë, rrinte me rrethin e vet t'besueshëm, kryesisht me gilangji.
A Ekremi, është tjetër "gja", njifar arushe e fakultetit. Une nuk i afrohesha kurrë.
Gjithçka ishte e çuditshme me Ekremin. Ai, përshembull, është gati se i fejum me Lumnijen nga Lipjani, e cila ishte pernjimend një kuçkë e talentuar, me asi bukurie latino-amerikane, e vetmja për m'u veshë provokative, me i theksu ato kthesat e trupit që patjetër ta marrin mendjen per kup t'krehes e ta çojnë në atë pikën që lidhet me b*tht e mdhaja, por jo të rënda, me ate c*ca
t'lshuta, por jo t'vjerrta.
Qeshtu e fejumja e Ekremit. A kshtu kur e njihshe Ekremin, pritej qe e fejumja e tij duhet te ishte një vajzë e padukshme dhe e bukur, asi vajzash qe iu thojnë "t'rritme veç vet", si n'oborr mbas shpije, e perzgjedhur e e perkujdesur qysh nga klasa e gjashtë n'fillore, me një siguri absolute që askush, askush tjetër nuk e ka... jo more po as n'mend s'çohet, e jo më shumë...
Por, jo, Lumnija kish pas qenë e martune njëherë, bile me "kunorë", me një profesor nga Deqani, të cilin e la në mënyrë bombastike, si n'spektakël, (s'di qysh i bajnë do femna do punë veç me spektakël?!) deri unë që s'kqyri për ksi gjana, e mora vesh edhe bile e kam përcjellë si një "live show" ndarjen e Lumnijes... (ardhja dramatike e profesorit, te zbehur ne fytyre, qe ndoshta neve na dukej i zbehur... i shoqeruar nga dy shoqe te Lumnijes si VIP me bodyguarda femna... njerezia duke kqyrë nga dritaret...).


E qysh paska ndodhë? pyeta unë si i painteresuar, demek mbase s'po kishim naj tjeter temë ma t'rëndësishme me folë.

"Ja ka dashtë qejfi i vet, o burrë, s'ki çka me diskutu", erdhi përgjigja me njëfar mllefi të fshehur, si me një mllef të humbjes.
Nuk kisha çka me shtu. Largësia e madhe
me Ekremin tash u ba astronomike, sa çil e mshil sytë, Vjosa tash ishte veç edhe një tjetër medalje në gjoksin e tij, bile dekoratë hero i kombit, gjeneralmajor.

E aty, pastaj, erdh edhe Ardiani, poeti i grupit tonë, i mrrolavt si gjithnjë. U çudita se qysh, këtij, megjithatë, nuk i kishte ba përshtypje kjo punë. E pamundshme mos me t'ba pershtypje, kur Vjosa ishte për neve si ajo kështjella qe kurrqysh nuk ban me rrzu ndash me ekzistu drejtpeshimi i tokës, e tash që kjo kështjellë ishte rrzu nuk kishte njeri që nuk i kishte ba përshtypje.
Por, kurrfarë idhnimi ky Ardiani, si me e pasë gjakun e zhapinit, bre ia dhefsha poezitë e kopjune prej internetit. Këmbëngulja e rrzon çdo femën, tha Ardiani, ftoft si gjyks shtrige, qe thojn anglezt.
A e keni provu ju me Vjosën? Me ia lypë përçdo ditë, pandërpre, si pika e shiut që e bren betonin? Jo bre, nuk e keni provu.
Qeshtu u patët ba xehër edhe atehere kur Shkelzeni jua "ngrehi" Magbulen, u idhnutë, qysh Shkelzeni, thojshi, që bile ishte edhe i fejum e jo i lirë si
ju... por Shkelzeni punonte palodhshëm, me sistem, ishte gatitu n'çdo moment... A ju kujtohet kur tha Magbulja n'midis bjeshkes n'Brezovice "oh çka po m'u hajka ni ananas", e ju u mrrolët si t'pamundur "hec more ku n'hamam dojna me gjetë ananas n'midis malit, kur ishte zor me gjetë edhe n'midis Prishtinës", veç Shkelzeni u çu frik e frik tha "ta bjen Shkelzeni ananasin ty", edhe ia pruni, veç një Zot e din se kah e gjet, s'kam me e marrë vesh kurrë se kah... ama morali i ksaj historie është që p*dhit duhet me ia ba hyzmetin". Janë çështje të frymës së kapitalizmit e të etikes protestante prej kulturës perëndimore këto, që ju s'ia kini as haberin, na tha në përfundim Ardiani me nënçmim, edhe shkoi.
Fjalët e tij e hapën një debat të zjarrtë, u përmend një tapall që përnjimend e kishte shti n'dorë Artën e bukur, të mjeksisë, vetëm pasiqë e kishte pritë rreth rrugës çdo ditë, ama përçdo ditë, kur ajo i kryente ligjëratat e ushtrimet...
Mirpo kjo këmbëngulja e Ekremit dukej pak si e zorshme... çudi qysh e ka mbajtë fsheht prej Lumnijes... Pastaj dikush tha me një zë pak si t'lodht e t'pasigurt që meshkujt e nxanun janë ma tërheqës për femnat sesa ata t'lirt... sepse ata ma t'mirët zihen heret, edhe, që tjetër ndjenjë knaqsie është kur duhet me ia marrë tjetrës mashkullin si me e kputë mollën prej rrémit... se mundimi e lodhja për ta një gjë ia shton automatikisht vlerën.
Por, ky qe foli kshtu, u pa me përbuzje. Hajt rrotë hajt, ku din gja ti bre, klloshar, i thanë, ... E vertetë është ajo çka tha Ardiani, e ka ndjekë Ekremi në çdo hap Vjosën, i ka ndejtë gati... e kta kemi mujtë me e ba edhe na, po neve s'na len krenaria e budallavt, edhe karakteri...

Pastaj, dikush erdh edhe e tregoi skenën ma dramatike, skenën finale, ama bash katastrofën. Kur ka shku Ekremi te banesa e Vjosës, ka trokitë, ajo e ka hapë derën, e kur ka dashtë me e mbyllë pastaj, ai ia ka qitë kambën derës e ajo s'ka mujtë me e mbullë, e qaty e ka puthë... e tani po dihet ma... çka vjen...

Kërsiten pastaj dyshimet se qysh po iu hapka dera gjithkujt që kërset n'derë, a e ka at' syrin magjik dera e saj, a nuk ka pyet kush është para se me e hapë... (jo po edhe me i thanë qitma kambën me miell perfundi derës)... qysh bani vakija që nuk qëlloi askush n'shpi, a është kjo rastësisht?... eeeh, nafaka ju ndihmon atyre që guxojnë, more... nafaka ju ndihmon atyre që nuk kanë nevojë për nafakë... nuk është bash rastësisht jo, diçka u zi aty...

Dola prej aty duke lënë mbrapa tymin e cigareve që shfrynte shpjegime tullug, bota po ndriqohej me një fshehtësi ma pak.

Të nesërmen e pashë Vjosën, erdh me një shall kaltër-jeshil, t'hollë n'qafë, e aty m'ra rrufeja e mendimit se ajo me atë shall po e mbulonte naj t'gicne a naj t'thithne brutale, naj t'kafshune që ia prishte at' lëkurë si filxhani, t'gushës... sepse kohë për shalla nuk ishte... jo që ka ndonjë ligj kur duhet me qitë shalla, por ma merr mendja se atë ditë ajo ka qenë e vetmja me shall. Doli para meje dhe me zanin që nuk i kish ndryshu aspak, m'tha me një gëzim krejt të pa vend, hej ça bone. Tha edhe m'kqyri drejt n'sy me njëfar qeshje që fundosi gjithçka në një mjegull si korb i zi, më dukej si njeri ma i katil n'botë, e nuk e dijsha dot pse, as nuk mujsha me lypë kurrqyshë arsyetime as shpjegime, nuk mundesha t'i kërkoja kurrqyshë të drejtat e mija... ajo ishte padrejtësia ma e madhe, diktatura ma e keqe, ma e pashpirtë që të shkaktohet... ta shkaktojnë veç femnat e bukura si Vjosa, sundimtaret e vetme dhe të vërteta të botës sonë.