Reflektime

[Denim]

Një i verbër, i cili në njërën dorë mban qypin e në tjetrën fenerin po ecte vetëm.
Ai del natën nga shtëpia e vet dhe shkon deri te sheshi i madh me pus, ku mblidhen njerëzit për të mbushur enët e veta me ujë. I verbri, ngadalë, duke mbajtur një fener mbërriti te burimi dhe, kur i erdhi radha, e mbushi qypin e vet me ujë dhe u nis për në shtëpi. Gjatë rrugës për në shtëpi takoi një njeri, i cili u habit se çfarë i duhet të verbrit feneri që bën dritë!
Mendonte me zë: Për çfarë i duhet të verbrit feneri, çfarë fiton ai prej kësaj?
E dëgjoi i verbri.
Kur iu afrua ai njeri, e pyeti me zë: Çfarë të duhet feneri?
I verbri buzëqeshi dhe i tha: Sikur veç pak të mendoje, nuk do të më pyetje për këtë! A nuk e sheh se është natë dhe se është errësirë kudo rreth nesh?
Njeriu e lëvizi kokën dhe tha: Ashtu është, por ti çfarë dobie ke nga feneri kur je i verbër?
I verbri tha: Hej, njeri me sy, e mbaj fenerin që ti të më shohësh! Sikur të mos e mbaja, dikush prej kalimtarëve do të mund të përplasej me mua nga shkaku i errësirës.Kur e mbaj fenerin të ndriçuar ndriçoj çdo gjë përreth vetes, në mënyrë që të mos ndeshem me dikë dhe kështu e ruaj enën time të mos thyhet. A nuk është ashtu, vëlla?

Njeriu e uli kokën nga kjo situatë e pakëndshme: të falëminderit plak për këshillën dhe urtësinë tënde! Mos më gjyko! Unë jam i paditur dhe i verbër, edhe pse shoh, e jo ti. Sikur të kisha menduar mirë dhe drejt, nuk do ta kisha bërë një pyetje të tillë!