Edhe une shkruaj...

[Bona-us]

Unë marr frymë nga ty dhe fitoj jetë'' ishte thënia jote e preferuar, kur ishe pranë meje. A është akoma tani?
Vallë mund të fitosh jetë, kur prezenca ime oksigjen mungon në jetën tënde?
Më dhe lamtumirën dhe u përfshiva dhe unë në atë botën që shembet për një moment përtokë. Minutat dhe sekondat e jetës sime iknin për të mos u kthyer më...
Do ta vë logjikën mbi ndjenjat, por mbase kjo është zgjidhja e duhur për të ecur para pa kujtimin tënd...
Do përpiqem të të harroj ty, megjithëse do të jetë mjaft e vështirë të eci përpara pa emocionet e një dashurie që vetëm ne të dy patëm guximin ta ndërtonim.

Ku te te kerkoj me thuaj?

Neteve te mendoja shume gjate, sikurse c’do second te jetes sime.Ngrihet here pas here nje mure I akullt mes nesh,dhe ftohe te gjithe ate ngrohtesi.
E gjuaja murin me grusht,me forcen qe buronte prej shpirtit te zemeruar.
E me pas ktheja koken dhe shija serisht fytyren tende,ti ishe kudo tek une,kudo me mua.
Shihja se si syt e mi te kerkonin real,te gjalle,te te prekja, se si perhumbja mes dhomes bosh
Shtrihesha dhe vendosja fytyren pertok,lotet qe binin mbi dyshemen e akullt ashtu pa jete!
Ti ishe kudo rreth meje,vetem se une nuk mund te te prekja dot,te te flisja,e te me degjoje!
Bertisja mes heshtjes dhe dhembjes,ku je ti zemer ku je?
E ndjej se te mungoj sa dhe jeta, sa dhe ajri qe merr frym.
E serisht ja ku jemi, une ne kerkimin tend, e ti zhytur thelle ne boten tende.
Syt dhe floket me ishin lagur prej loteve,fytyren time e ndjeja te ftohte. trupin te ftohte.
Terhiqem zvarr per pak rreze drite, deri sa arrij ne ballkon, dhe shtrihem aty,sa gjumi me merr ashtu me lotet e ngrire nder sy, si femije!
Per nje moment dielli ngrohu shpirti tim, aq sa ne gjume te thelle me dergoi.
Me mori me mendimin tek ti, dhe serisht tek ti me zgjoi.